Για να ξέρετε, αυτοί οι δυο (για τους δικούς τους λόγους) δεν είχαν και τις καλύτερες σχέσεις μέχρι τώρα. Ο μεν Κωνσταντόπουλος αποκαλούσε τον Πρετεντέρη... «Ντερμπεντέρη», ο δε Πρετεντέρης να μη σας πούμε πώς αποκαλούσε τον Κωνσταντόπουλο... Να όμως που ο κ. Πρετεντέρης, αμέσως μόλις ο πρόεδρος του ΣΥΝ τάχθηκε υπέρ του «σχεδίου Ανάν» τον συνεχάρη δημοσίως μέσω του «Βήματος».

Είναι αναγκαίο να σημειώσουμε ότι τα «εύγε» του κ. Πρετεντέρη προς τον κ. Κωνσταντόπουλο παρασχέθηκαν ανυπόκριτα αμέσως μόλις ο κ. Κωνσταντόπουλος όχι μόνον τάχθηκε υπέρ του «σχεδίου Ανάν», αλλά κατηγόρησε και το ΚΚΕ για «εθνικισμό»!...

***

Να μην έχουν άραγε υπόψη τους την ιστορία του Κόμματος; Δε γνωρίζουν ότι οι σχέσεις του ΚΚΕ με τον εθνικισμό «σφυρηλατήθηκαν» την εποχή που οι εθνικιστές και οι κάθε λογής εκπρόσωποι της εθνικοφροσύνης οδηγούσαν τους κομμουνιστές στα στρατοδικεία και στα ξερονήσια; Δεν ξέρουν ότι οι σχέσεις του ΚΚΕ με τον εθνικισμό είναι σχέσεις που χωρίζονται από το αίμα χιλιάδων αγωνιστών, μελών και στελεχών του Κόμματος, που, επειδή ακριβώς ήταν πατριώτες και διεθνιστές, στήνονταν από τους εθνικόφρονες στα 6 μέτρα;

***

Σε όλη τη μακρόχρονη πορεία του, ο αντικομμουνισμός και οι φορείς του ποτέ δεν κατάφεραν να αποφύγουν, πέρα από τον αντιδραστικό χαρακτήρα της δράσης τους, να εκδηλώνουν, ταυτόχρονα, και εκείνα τα χαρακτηριστικά τους, που λίγο απέχουν από τη γελοιότητα.

Στις μέρες μας - λόγω του Κυπριακού - ξαναζούμε το φαινόμενο. Και είναι πραγματικά γελοίο, οι «αριστεροί» που πρωτοστατούσαν στα «σκοπιανοφαγικά» συλλαλητήρια, να έρχονται σήμερα και να συναγωνίζονται (από την ανάποδη) τους απογόνους εκείνων που παλιότερα κατηγορούσαν το ΚΚΕ σαν δήθεν «ξενοκίνητο» και τους κομμουνιστές σαν «απάτριδες» και «προδότες της πατρίδας». Είναι γελοίο και αρκούντως ύποπτο, να έρχονται σήμερα οι «αριστεροί του γλυκού νερού» (σ.σ: κατά δήλωση της κ. Δαμανάκη), με τη μάσκα του κατηγόρου, επειδή, όπως λένε, το ΚΚΕ «παραείναι» πατριωτικό, και επομένως έπαψε να είναι διεθνιστικό!

Και από πού προκύπτει αυτό; Μα από τη θέση του ΚΚΕ για το «σχέδιο Ανάν»! Είναι μια θέση που κατά τον κ. Κύρκο ρέπει προς τη... «Χρυσή Αυγή»! Είναι μια θέση που κατά τον κ. Κωνσταντόπουλο συνιστά «εθνικοφροσύνη»!

***

Τον κ. Κύρκο, τον κ. Κωνσταντόπουλο, επίσης, τους έπιασε ο πόνος για την «έλλειψη» των διεθνιστικών χαρακτηριστικών του Κόμματος. Οι κύριοι αυτοί «υπερασπίζονται» (!) τάχα τα διεθνιστικά χαρακτηριστικά του ΚΚΕ και της Αριστεράς, και προτείνουν σαν μέγιστο «διεθνισμό» τη στοίχιση του ΚΚΕ - όπως στοιχίζονται οι ίδιοι - με απόψεις του τύπου «δεν έχουμε κανένα ταμπού για την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας» (Γιώργος Παπανδρέου, Σύνοδος Κορυφής ΕΕ στο Τάμπερε)!

***

Παλιά το ΚΚΕ ήταν «πολύ» διεθνιστικό - όπως έλεγαν - και δεν τους άρεσε, γι' αυτό ο κ. Κύρκος προϊστατο του... «ΚΚΕ Εσωτερικού». Τώρα έγινε «πολύ» πατριωτικό - «υπερπατριωτικό» όπως λένε - αλλά και πάλι δεν τους αρέσει... Τότε το κατηγορούσαν επειδή δεν ήταν «και τόσο πατριωτικό». Τώρα κατηγορούν το ΚΚΕ γιατί «παραείναι» πατριωτικό! Τότε το κατηγορούσαν γιατί ήταν διεθνιστικό. Τώρα το κατηγορούν γιατί «δεν είναι» διεθνιστικό!

Χαίρε βάθος πολιτικών σκοπιμοτήτων αλλά και... αντικομμουνιστικής ευφυίας, αμέτρητο!

***

Ο διεθνισμός του ΚΚΕ δεν έχει καμία σχέση με το «διεθνισμό» εκείνων, όπως ο κ. Κύρκος, που ανέβαιναν στα μπαλκόνια των εθνικιστικών συλλαλητηρίων επί Σκοπιανού για να καταγγείλουν το ΚΚΕ επειδή δε βρισκόταν εκεί. Καμία σχέση με έναν «διεθνισμό» που παίζει ρόλο μεταπράτη της εθνικής ανεξαρτησίας. Καμία σχέση με έναν «διεθνισμό» που μετατρέπει την Κύπρο σε «μπανανία» και δι' αυτού του τρόπου ρίχνει λάδι στη φωτιά των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Ο διεθνισμός και ο πατριωτισμός του ΚΚΕ δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς που αποτελούν το «κατοικίδιο» του ΠΑΣΟΚ. Του ΠΑΣΟΚ που πίσω από τα εθνικιστικά προεκλογικά συνθήματα του τύπου «Πρώτα η Ελλάδα», μετατρέπει τη χώρα σε αλάνα του ΝΑΤΟ, πουλά σαν «διεθνισμό» τη συμμαχία με τους δολοφόνους της «νέας τάξης» και εμφανίζει σαν «επίλυση» του Κυπριακού τη διχοτόμηση και τη μετατροπή του νησιού σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο των Αμερικανο-βρετανών «κηδεμόνων»...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το πρώτο από τα πέντε «ζητήματα» αφορούσε στην πρόταση Ανάν. «Δε μας επιβάλλεται τίποτα και από κανέναν», είπε ο πρωθυπουργός. «Η πρόταση του ΟΗΕ είναι αποτέλεσμα της διαρκώς αυξανόμενης δυναμικής, που έχει αναπτύξει η διαχρονική, σταθερή και συντονισμένη δράση της Ελλάδας και της Κύπρου».

Ετσι είναι όμως; Κανείς δε μας επιβάλλει τίποτα; Και τότε γιατί «πλημμυρίσαμε» από ποταμούς δηλώσεων για την «τελευταία - πιθανά - ευκαιρία», για τον «οδυνηρό συμβιβασμό που δεν μπορούμε πια να αποφύγουμε» και άλλα πολλά παρόμοια; Γιατί όλα αυτά εφόσον κανείς δε μας πιέζει για τίποτα; Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν - όπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται στο πέμπτο ζήτημα των ίδιων δηλώσεών του - «δε θέλουμε οποιαδήποτε λύση».

Σε ό,τι αφορά στην ίδια την πρόταση του ΟΗΕ, έτσι έχουν τα πράγματα; «Αποτέλεσμα της διαρκώς αυξανόμενης δυναμικής, που έχει αναπτύξει η διαχρονική, σταθερή και συντονισμένη δράση της Ελλάδας και της Κύπρου» είναι αυτή η πρόταση; Δεν είναι αμερικανοβρετανικής εμπνεύσεως, όπως όλες οι δημοσιογραφικές και πολιτικές πηγές σε Ελλάδα, Κύπρο, Τουρκία, Ευρώπη και Αμερική παραδέχονται; Και, τέλος πάντων, τι σόι «διαχρονική, σταθερή και συντονισμένη δράση της Ελλάδας και της Κύπρου» ήταν αυτή που οδήγησε σε έναν «οδυνηρό συμβιβασμό», τον οποίο πρέπει, μάλιστα, να τον υποστούμε γιατί είναι και η «τελευταία ευκαιρία», όπως πρωτοκλασάτα στελέχη της κυβέρνησης συνέχεια διαλαλούν;

Ως δεύτερο ζήτημα ο κ. πρωθυπουργός ανέφερε «το ιδιαίτερα αυξημένο διεθνές ενδιαφέρον για τη λύση», που «εκδηλώθηκε σήμερα - και όχι πριν 5, 10 ή 20 χρόνια - γιατί πολύ απλά σήμερα οδηγούμε στην επιτυχή κατάληξή της την εθνική μας προσπάθεια για την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση».

Δηλαδή, τόσα χρόνια ο ΟΗΕ, η διεθνής κοινότητα, δεν ενδιαφέρθηκε για τη λύση επειδή η Κύπρος δεν ήταν ...στα πρόθυρα της εισόδου στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Αυτό μας λέει τώρα η κυβέρνηση; Και τι σημαίνει, πάλι, αυτό; Μήπως ότι αν η Κύπρος αποφάσιζε πως δεν τη συμφέρει να μπει στην Ευρωπαϊκή Ενωση η διεθνής κοινότητα θα συνέχιζε να σφυρίζει αδιάφορα; Μα, δεν είναι αυτό άμεση, σαφής ομολογία πως η λύση του Κυπριακού συνδέεται απόλυτα με την ενταξιακή πορεία της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Γιατί τότε όλα τα κυβερνητικά στελέχη διαβεβαιώνουν, όπου σταθούν και όπου βρεθούν, πως άλλο θέμα είναι η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση και άλλο θέμα η λύση του Κυπριακού και πως καμία συνάφεια δεν έχουν αυτά τα δύο θέματα μεταξύ τους;

Και κάτι ακόμα: Ψάχνοντας η κυβέρνηση να βρει απάντηση στο ερώτημα γιατί σήμερα «το ιδιαίτερα αυξημένο διεθνές ενδιαφέρον για τη λύση», καθόλου δεν πάει το μυαλό τους πως σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη ο «αντιτρομοκρατικός πόλεμος» των ιμπεριαλιστών; Πως σήμερα, μέσα στα πλαίσια αυτού του πολέμου, οι ιμπεριαλιστές ετοιμάζονται να επιτεθούν στο Ιράκ και στην ευρύτερη περιοχή; Πως σήμερα, δηλαδή, κάνουν τα αποφασιστικά βήματα για να λύσουν για τις επόμενες δεκαετίες και προς όφελός τους την κατοχή των ενεργειακών αποθεμάτων και το πέρασμα στην επιρροή τους των εδαφών στρατηγικής σημασίας; Πως σήμερα, άρα, πρέπει να «κλείσουν» όλα τα ανοιχτά γειτονικά προβλήματα, με τέτοιο τρόπο ώστε να τους βοηθούν στους παραπάνω σκοπούς τους; Πως τέτοια ανοιχτά προβλήματα σήμερα στην ευρύτερη περιοχή του αναμενόμενου πολεμικού θεάτρου του Ιράκ είναι το Κυπριακό, τα προβλήματα στο Αιγαίο, το Μεσανατολικό, το καθένα βέβαια με τη δική του οξύτητα αλλά και τη δική του ειδική βαρύτητα; Οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί αλλά και η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και η έκφραση που κάθε φορά αυτές λαμβάνουν στην ευρύτερη περιοχή καθόλου δεν επηρεάζουν την πορεία λύσης των εκκρεμών προβλημάτων; Αλήθεια, τέτοιες σκέψεις ούτε καν περνούν από τα κεφάλια των φωστήρων της κυβέρνησής; Αλλά, βέβαια, αφού η κυβέρνηση συμμετέχει στην ιμπεριαλιστική δράση τι μπορεί να πει για όλα αυτά;

Ως τρίτο ζήτημα ο πρωθυπουργός σημειώνει πως «οι ημερομηνίες, που πλαισιώνουν τη συζήτηση για την προοπτική επίλυσης, συναρτώνται με τη διαδικασία διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι ημερομηνίες επιβάλλουν μια εντατική συνεννόηση, που αυτή τη στιγμή μάλλον δε φαίνεται δυνατή. Η τουρκοκυπριακή πλευρά δεν έχει πάρει θέση. Τονίζουμε πως ακόμα κι αν η λύση δεν έρθει πριν την Κοπεγχάγη, η ένταξη της Κύπρου πρέπει να προχωρήσει. Στο θέμα αυτό στεκόμαστε με ιδιαίτερη αποφασιστικότητα».

Ενταξη της Κύπρου, οπωσδήποτε λοιπόν. Ο,τι και αν γίνει. Και σ' αυτό βρίσκονται απόλυτα σύμφωνοι όλοι οι αστοί και μικροαστοί πολιτικοί. Μιλάμε για μια καταπληκτική ομοφωνία όλων των πολιτικών, είτε ανήκουν στη ΝΔ, είτε στο ΠΑΣΟΚ, είτε στο ΣΥΝ. Κάνουν πως δε βλέπουν ότι σε μια τέτοια προοπτική αυτή που θα ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση δε θα είναι η Κύπρος αλλά η Κυπριακή Δημοκρατία, δηλαδή η Νότια Κύπρος. Πως ό,τι πρωτόκολλα κι αν υιοθετηθούν, αναφορικά με το μέλλον της Βόρειας Κύπρου, αυτή θα είναι εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης και το γεγονός αυτό θα σημάνει την ουσιαστική και την τυπική αναγνώριση της διχοτόμησης. Αυτή την εξέλιξη, ως αποτέλεσμα της ένταξης μόνον της Νότιας Κύπρου, ενώ δεν μπορούν να την αποφύγουν, κάνουν πως δεν τη βλέπουν. Και συνεχίζουν, σαν ένα σώμα και μια ψυχή, να ζητούν την - έτσι κι αλλιώς - ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Εχουμε άδικο λοιπόν όταν τους κατηγορούμε πως η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση θα είναι παράγοντας επιβαρυντικός στην πορεία λύσης του Κυπριακού και πως τα κόμματα αυτά θυσιάζουν τη λύση του Κυπριακού στο βωμό της ένταξης;

Κλείνοντας ο κ. πρωθυπουργός σημείωσε την εκτίμησή του πως «η Ελλάδα μπορεί να αρθεί και θα αρθεί στο ύψος των περιστάσεων». Φυσικά ο καθένας μπορεί να βάζει όπου θέλει τον πήχη αυτού του ύψους. Οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές μαζί με την ελληνική και την τουρκική αστική τάξη τον βάζουν εκεί που τους συμφέρει. Στο «σχέδιο Ανάν». Οι λαοί της περιοχής όμως δεν έχουν κανένα λόγο να «αγωνιστούν» στο ιμπεριαλιστικό σκάμμα. Πρέπει λοιπόν να τους γυρίσουν την πλάτη. Και όλοι, Ελληνες, Τούρκοι, Κύπριοι, να αγωνιστούν αδελφωμένοι για λύσεις που θα υπαγορεύουν τα δικά τους συμφέροντα και όχι αυτά των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων κυρίαρχων τάξεων.

Η συγγραφέας, γνωστή για πολλές εκδόσεις και για το επίκαιρο σύγγραμμά της «Συνωμοτική παγκοσμιοποίηση», αλλά και από άρθρα της στο «Ρ», αναφέρθηκε στην ομιλία της, στα προβλήματα αυτά - με βάση νέα αποκαλυπτικά στοιχεία - κατά τη διάρκεια ημερίδας που οργανώθηκε στο Πολεμικό Μουσείο, για τις σύγχρονες νοσηλευτικές προσεγγίσεις στο χώρο του Πολεμικού Ναυτικού.

Σε αναφορά στην καθήλωση των μισθών, συντάξεων κ.ά. η ομιλήτρια συγκέντρωσε τα χειροκροτήματα του νοσηλευτικού προσωπικού όλων των βαθμίδων.

Η Κα Δελιβάνη υπογράμμισε την κλιμακούμενη επιθετικότητα και την απειλή νέου πολέμου κατά του Ιράκ, ως μέρος των σχεδιασμών για τον έλεγχο της αγοράς των πετρελαίων.

Ως το τέλος του χρόνου, η «Συνωμοτική παγκοσμιοποίηση», στη γαλλική έκδοσή της, θα παρουσιαστεί στο Πανεπιστήμιο (ΙΙ) του Παρισιού.

Στο χάρτη παρουσιάζονται οι πιθανές διαδρομές των αγωγών μεταφοράς πετρελαίου

Οι προβλέψεις του «σχεδίου Κόφι Ανάν», για τη διαδικασία λήψης αποφάσεων της κυβέρνησης του νέου «κοινού κράτους» και τη θεσμοθέτηση του Ανώτατου Δικαστηρίου για την προάσπιση του νέου Συντάγματός του, αποτελούν το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για το μέλλον που επιφυλάσσουν οι ιμπεριαλιστές για τον κυπριακό λαό. Ούτε λίγο - ούτε πολύ, σύμφωνα με το «Σχέδιο», αν η τουρκοκυπριακή πλευρά της κυβέρνησης του «κοινού κράτους» προβάλει βέτο, δε θα ισχύει καμία κυβερνητική απόφαση. Οι όποιες κυβερνητικές διαφορές θα επιλύονται από το Ανώτατο Δικαστήριο, στο οποίο θα συμμετέχουν 3 ξένοι δικαστές! Θεσμοθετείται, μ' άλλα λόγια, επίσημα η κηδεμονία απ' τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, την ΕΕ και η αξιοποίηση σ' αυτήν την κατεύθυνση της Ελλάδας και της Τουρκίας.

Απ' τη Συμφωνία Ζυρίχης - Λονδίνου για τις «εγγυήτριες δυνάμεις» της Κυπριακής Δημοκρατίας (Βρετανία, Τουρκία, Ελλάδα) μέχρι το πραξικόπημα κατά του Μακάριου απ' την αμερικανοκίνητη ελληνική χούντα και την ωμή τουρκική επέμβαση και από εκεί μέχρι το «Σχέδιο Κ. Ανάν», ο βασικός στόχος του ιμπεριαλισμού παραμένει ίδιος. Μόνο που τώρα επιχειρείται και η διπλωματική - νομική δικαίωση της τουρκικής στρατιωτικής νίκης του «Αττίλα» το '74, η επίσημη αναγνώριση μιας συγκαλυμμένης διχοτόμησης και ο ουσιαστικός έλεγχος του «αποστρατικοποιημένου» κράτους απ' τις ΝΑΤΟικές δυνάμεις, οι οποίες βαφτίζονται κομψά σαν «διεθνείς δυνάμεις» στο «Σχέδιο».

Για να κατανοήσουμε, όμως, την επιμονή των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τον άμεσο έλεγχο της Κύπρου, θα πρέπει να εστιαστούμε στο γεωπολιτικό της ρόλο, που αποτελεί και την ουσία του προβλήματος.

• Η Μεγαλόνησος κατέχει θέση - κλειδί για κάθε ιμπεριαλιστικό σχέδιο ελέγχου της Μέσης Ανατολής και αποτελεί κόμβο για όλες τις γραμμές συγκοινωνιών προς την περιοχή αυτήν. Απέχει 175 μίλια απ' τη Βηρυτό, 175 απ' τη Χάιφα και 190 απ' τη διώρυγα του Σουέζ. Αποτελεί την ιδανική βάση συγκέντρωσης και ανεφοδιασμού στρατευμάτων για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
• Η Κύπρος βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την κατάληξη του κατασκευαζόμενου αγωγού μεταφοράς κασπιανού πετρελαίου Μπακού - Τσεϊχάν. Ο συγκεκριμένος αγωγός έχει στρατηγική σημασία για τις ΗΠΑ, αφού διασφαλίζει τη μεταφορά κασπιανού πετρελαίου, χωρίς ρωσικό και ιρανικό έλεγχο. Στα εγκαίνια των κατασκευαστικών εργασιών του αγωγού από Τουρκία, Αζερμπαϊτζάν και τη Γεωργία, το Σεπτέμβρη του 2002, στο Σαγκασάλ, παραβρέθηκε ο Αμερικανός υπουργός Ενέργειας, Σπένσερ Εμπραχάμ.
• Η πιθανή ύπαρξη πλούσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στη θαλάσσια περιοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για την έρευνα και εκμετάλλευση αυτών των κοιτασμάτων, έχουν ήδη ξεκινήσει επαφές της κυπριακής κυβέρνησης με την Αίγυπτο, τη Συρία και το Λίβανο από το 2001.
• Η διαιώνιση της βρετανικής και αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας, της οποίας τη σημασία εξηγεί ο τέως πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ελλάδα, M. Stearns, το 1992 ως εξής: «Οι ΗΠΑ, η Βρετανία και το ΝΑΤΟ απολαμβάνουν πολύπλοκης στρατιωτικής υποστήριξης και διαθέτουν εγκαταστάσεις συλλογής πληροφοριών στην Κύπρο, οι οποίες εξυπηρετούν μόνιμα δυτικά συμφέροντα ασφάλειας στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική».

Η γεωγραφική γειτνίαση της Τουρκίας με τη Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία και την περιοχή της Κασπίας, την καθιστά πολύτιμη για την υλοποίηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων ελέγχου των τοπικών ενεργειακών πηγών και οδών. Παράλληλα, από το 1994, ο τότε Τούρκος Πρόεδρος Ντεμιρέλ διατύπωνε το στόχο «η Τουρκία να μετατραπεί σε ενεργειακό τερματικό σταθμό για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της Κεντρικής Ασίας και της Μέσης Ανατολής» και, ήδη, έχουν γίνει βήματα σ' αυτήν την κατεύθυνση. Ταυτόχρονα, η Τουρκία διατηρεί ισόρροπες σχέσεις με την ισραηλινή και αραβική πλευρά.

Η συμβολή της Τουρκίας στην ιμπεριαλιστική επέμβαση κατά του Ιράκ δε θα γίνει επίσης χωρίς τη διεκδίκηση ανταλλαγμάτων απ' την τουρκική κυβέρνηση. Διεκδίκηση, που θα δυναμώσει, στο βαθμό που ο αμερικανικός σχεδιασμός απαιτήσει τελικά «αυτόνομη» κουρδική περιοχή στο Βόρειο Ιράκ. Παρά τη δύσκολη οικονομική της θέση και την ένταση της εξάρτησής της απ' τις πιστώσεις του ΔΝΤ, η τουρκική άρχουσα τάξη δε θα υποχωρήσει εύκολα απ' τη διεκδίκηση ανταλλαγμάτων στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στη Θράκη. Οι περιοχές αυτές αποτελούν σημεία - κλειδιά για τη μεταφορά του ασιατικού πετρελαίου στην Ευρώπη, π.χ., ο σχεδιαζόμενος αγωγός Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης, σαν βασικό τμήμα ενός ρωσικού άξονα μεταφοράς πετρελαίου προς την ΕΕ.

Η επιβολή, λοιπόν, του άδικου ιμπεριαλιστικού σχεδίου στην Κύπρο μπορεί να οδηγήσει στη συνέχεια σ' ένα πρότυπο - μοντέλο αντιμετώπισης των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο και στη Θράκη, το οποίο θα καταλήξει στον άμεσο ασφυκτικό ΝΑΤΟικό έλεγχο των περιοχών αυτών και στη συρρίκνωση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Για την προσχεδιασμένη, ουσιαστικά, αποδοχή του «Σχεδίου Ανάν», εκτός απ' την ελληνική κυβέρνηση (που ήδη αναγνώρισε μια «ιστορική ευκαιρία» για τη λύση του Κυπριακού), έχουν επιστρατευτεί οι γνωστοί αριστεροί ψάλτες.

Στελέχη του Συνασπισμού και οι γνωστοί πρωταγωνιστές της κοσμοπολίτικης υπόκλισης στον ιμπεριαλισμό (Κωστόπουλος, Μπίστης κλπ.) ανέλαβαν να προφυλάξουν το λαό μας και τον κυπριακό λαό απ' τον κίνδυνο του εθνικισμού και της πατριδοκαπηλίας. Σύμφωνα με την καταπληκτική λογική τους, όποιος επιμένει στην τήρηση των αποφάσεων του ΟΗΕ και στο στόχο της ενιαίας, ανεξάρτητης Κύπρου, βοηθά τους εθνικιστικούς κύκλους. Ενώ, όποιος ενδοτικά αποδέχεται τις εκβιαστικές ιμπεριαλιστικές επιλογές και καλλιεργεί τον ευρωκεντρισμό, αποδυναμώνει, τάχα, τον εθνικιστικό κίνδυνο.

Το αντίθετο, βέβαια, συμβαίνει στην πραγματικότητα. Ο εθνικισμός θα βρει ζωτικό χώρο για την ανάπτυξή του, αν επικρατήσουν τελικά οι κοσμοπολίτικες απόψεις της υποταγής και της παράδοσης στο σχεδιασμό της Νέας Τάξης.

Για τον ελληνικό, τον κυπριακό και τον τουρκικό λαό, τώρα είναι η ώρα της μάχης. Μίας μάχης, που δε θα εστιαστεί στο δέντρο του επεκτατισμού της τουρκικής άρχουσας τάξης, αλλά θα δει το συνολικό δάσος, τον πραγματικό εχθρό, τον ιμπεριαλισμό. Η μεθόδευση της Βρετανίας και των ΗΠΑ οδηγεί την Κύπρο σε μία κατάσταση που δε διαφέρει ουσιαστικά απ' την εποχή της βρετανικής κατοχής πριν το 1960. Απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση, ο δρόμος του συντονισμένου αντιιμπεριαλιστικού αγώνα που προτείνει το ΚΚΕ αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο για τα συμφέροντα των λαών της περιοχής. Αυτό θα φαίνεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο.