Επομένως, δεν είναι γενικά πως «δεν υπάρχουν χρήματα». Είναι μια στρατηγική επιλογή ενίσχυσης μιας συγκεκριμένης οικονομίας, της καπιταλιστικής. Ολα τα καπιταλιστικά κράτη παίρνουν αντίστοιχα μέτρα περικοπών, ώστε να προσελκύσουν επενδύσεις και να ενισχύσουν την επιχειρηματικότητα στην Υγεία. Γι' αυτήν την ανάπτυξη, οι εργαζόμενοι, οι υγειονομικοί, οι ασθενείς, οι ασφαλισμένοι καλούνται να αποδεχτούν πως οι δημόσιες υπηρεσίες Υγείας θα είναι όλο και πιο υποβαθμισμένες, όλο και πιο ακριβές. Η ατζέντα της ΕΕ ήδη προβλέπει νέο «τσεκούρι» και μάλιστα σε βάθος χρόνου - μέχρι το 2020. Το «φως στο τούνελ» της ανάπτυξης είναι πιο μαύρο κι από το σκοτάδι...
«Πολιτική τιμών στα μέτρα της φαρμακοβιομηχανίας - Μια αμαρτωλή ιστορία με πολύ βάθος και πολύ χρήμα», είχε τίτλο η «Αυγή» (22/10/2013), κάνοντας τάχα κριτική στην κυβερνητική πολιτική τιμών στα φάρμακα και την ακόμη μεγαλύτερη επιβάρυνση των ασφαλισμένων. Φιλολαϊκή τοποθέτηση μπορεί να πει κανείς. Ελα, όμως, που ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά ανάλογα με το πώς τον βολεύει κάθε φορά για να παραπλανά, αφού δε λέει ολόκληρη τη γραμμή του... Μερικές μέρες πριν, σε εκδήλωση της Πανελλήνιας Ενωσης Φαρμακοβιομηχανίας, η Ειρ. Αγαθοπούλου, εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, είπε μεταξύ άλλων: «Στηρίζουμε την εγχώρια φαρμακοβιομηχανία, αναγνωρίζοντας ότι μέχρι τώρα έχει συνεισφέρει στην ανάπτυξη της χώρας, προσφέροντας χιλιάδες θέσεις εργασίας. Είμαστε όμως σίγουροι ότι με πολιτικές πρωτοβουλίες μπορεί να κάνει ακόμα περισσότερα. Και εμείς θα τη στηρίξουμε (...) Θεωρούμε απαραίτητη την εφαρμογή μιας σταθερής και διαφανούς πολιτικής έναντι των εταιρειών εκείνων που παράγουν και διαθέτουν στην ελληνική αγορά φάρμακα μοναδικά και απαραίτητα. Η εμμονή άσκησης πολιτικής με μόνο κριτήριο τη χαμηλότερη τιμή οδηγεί στη διάλυση της εγχώριας παραγωγής και απώλεια θέσεων εργασίας (...) Και αυτό γιατί στη λογική της χαμηλότερης τιμής δεν περιλαμβάνεται η προστιθέμενη αξία της εγχώριας παραγωγής, που όλες οι προηγμένες χώρες τη συνυπολογίζουν και με το παραπάνω». Πότε λένε αλήθεια; Δεν έχει σημασία. Τα κάνουν όλα και συμφέρουν. Τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Με τον καιροσκοπισμό σε όλο του το μεγαλείο...
Η δημοσιογραφία, κατά τον κ. Πρετεντέρη, δεν είναι για να καταγγέλλει το σύστημα, το μνημόνιο, την εξουσία, τις τράπεζες, τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό κ.λπ.
Σωστά τα λέει από την πλευρά του ο κ. Πρετεντέρης. Κατά τον κύριο Πρετεντέρη, άλλωστε, η δημοσιογραφία είναι για να υπηρετεί το σύστημα, για να διαφημίζει το μνημόνιο, για να τακιμιάζει με την εξουσία και για να εξυμνεί τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Θέλετε μια αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι όχι μόνο έρχονται (κι άλλα) νέα μέτρα, αλλά ότι θα είναι και ασήκωτα;
Ιδού: Ο κ. Βενιζέλος δήλωσε ότι «η επιβολή νέων μέτρων, αποκλείεται»! Συνεπώς...
«Δεν υπάρχει σωτηρία μέσα στα Μνημόνια», είναι ο τίτλος του κύριου άρθρου της χτεσινής «Αυγής, το οποίο αναφέρει: «Πλήρης εφαρμογή των Μνημονίων και νέα μέτρα μαζί με νέο Μνημόνιο, νέος υπερδανεισμός και προσχηματική ρύθμιση του χρέους είναι η γραμμή της "όψιμης αντίστασης" Σαμαρά. Ακόμη κι αν πετύχει την κατανόηση των πιστωτών, επισείοντας το φόβο της εκλογικής ανόδου της Αριστεράς, δε θα πετύχει να βγάλει τη χώρα από τη βαθιά κρίση. Εντός της τρόικας δεν υφίσταται προοπτική θετικής διεξόδου».
Το άρθρο έρχεται μία μόλις μέρα μετά την από κοινού με την κυβέρνηση ψήφιση στη Βουλή της τροπολογίας για τη χρηματοδότηση των κομμάτων με αιχμή τη Χρυσή Αυγή. Τροπολογία που προάγει και ενισχύει τον τρομονόμο, ως ένα ακόμη μοχλό κατά του εργατικού, του λαϊκού κινήματος. Και αυτό μπορεί να δικαιολογήσει την επαναφορά με οξύτητα των άσφαιρων πυρών της «ΣΥΡΙΖΑιικης αντιμνημονιακής» ρητορείας, προκειμένου να δείξει ότι αντιπολιτεύεται. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ηδη ο αστικός Τύπος, και οι αστοί στην Ελλάδα έγιναν λάβροι ενάντια στο μνημόνιο και στην τρόικα. Το ίδιο έχει γίνει και με άλλες προτάσεις στο παρελθόν που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως το «κούρεμα» του χρέους. Το έκαναν και η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ περιορίστηκε στο ότι έγινε αργά και δε θα αποδώσει. Τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ προτάσσει την αναδιαπραγμάτευση της αποπληρωμής του χρέους μετά από νέο «κούρεμα», η κυβέρνηση επίσης βάζει ζήτημα αναδιαπραγμάτευσης, με επιμήκυνση της αποπληρωμής και μείωση του επιτοκίου που είναι μια μορφή «κουρέματος». Να, λοιπόν, που στην κατεύθυνση των μέτρων στη στρατηγική υπάρχει συμπόρευση. Γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει να επαναφέρει το «μνημόνιο», όταν οι αστοί το έχουν εγκαταλείψει. Ζορίζεται να το παίξει φιλολαϊκή «αντιπολίτευση», έχοντας κάνει ήδη σοβαρά βήματα προσαρμογής, αφού αναγορεύεται ως ο άλλος πόλος του αστικού πολιτικού συστήματος. Που επειδή και σ' αυτό αισθάνεται την ανάσα της «κεντροαριστεράς» να του τρώει ζωτικό χώρο, στο ίδιο άρθρο αναφέρεται: «Ο κυβερνητικός σύμμαχος, το ΠΑΣΟΚ, εξαερούται, χωρίς η νεκροζώντανη Κεντροαριστερά να μπορεί να καλύψει το κενό». Ο λαός πρέπει να βγάλει συμπεράσματα για το ρόλο και το χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ ως έναν από τους μοχλούς διαιώνισης της κυριαρχίας των αστών.
Στις 14 Οκτώβρη ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, κατέθεσε στη Βουλή Επίκαιρη Ερώτηση με θέμα: «Το πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά». Ηταν η απαρχή της αντιπαράθεσης με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Ε. Βενιζέλο, τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί για την υπογραφή της σύμβασης του 2010, που χαρακτηρίζει «μεγαλύτερο σκάνδαλο» κι απ' τη σύμβαση που είχε υπογράψει ο Τσοχατζόπουλος και «απειλεί» ότι θα ζητήσει σύσταση εξεταστικής επιτροπής. Στην Επίκαιρη Ερώτησή του ο Αλ. Τσίπρας ανέφερε μεταξύ άλλων: «Εδώ και 17 μήνες τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά δε λειτουργούν (...) Συντελείται ένα έγκλημα εις βάρος των Ελλήνων φορολογουμένων και της άμυνας της χώρας (...) Σε μια περίοδο φτώχειας, ύφεσης και αποεπένδυσης, αντί η ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία να γίνει μοχλός ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης, δίνουμε δισεκατομμύρια σε ψευτοεπενδυτές και αφήνουμε να ρημάζουν τα ελληνικά Ναυπηγεία»...
Αυτή είναι μια ανακοίνωση κομμάτων που δηλώνουν νομιμοφροσύνη, πίστη και αφοσίωση στις θεμελιώδεις αρχές, στις συνθήκες της ΕΕ. Δηλαδή, κομμάτων που προάγουν όλα όσα συναπαρτίζουν τη στρατηγική της, που είναι ένα και το αυτό με τα αντιλαϊκά μέτρα είτε με μνημόνια, είτε χωρίς μνημόνια. Η Ενωμένη Ευρώπη που τόσο πολύ υπολήπτονται και η ανάκαμψη της Ελλάδας, για την οποία τόσο πολύ αγωνιούν, πάνε πακέτο με τη βάρβαρη υπέρ του κεφαλαίου πολιτική και με τον αυταρχισμό. Ας μην κακοποιούν την αλήθεια, μέρος της πραγματικότητας που τσακίζει το λαό είναι και οι ίδιοι, αφού αυτή την πραγματικότητα θέλουν όχι να αλλάξουν σε όφελος των λαών, όπως διατείνονται - δεν μπορεί να είναι και μονοπωλιακή και φιλολαϊκή - αλλά να διαχειριστούν προς όφελος όσων καταδυναστεύουν τους λαούς. Τέλος, η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ στο να πιστεύει ο λαός ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη είναι δική του υπόθεση, θα κριθεί όπως η συμβολή όλων όσοι έβαλαν τον λαό να πολεμάει κάτω από τις σημαίες του εχθρού του.
Ολη αυτή η φασαρία όχι μόνο δεν αναδεικνύει το πραγματικό σκάνδαλο με τη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία της χώρας αλλά το θάβει. Η συρρίκνωσή της δεν οφείλεται φυσικά στην κακή διαχείριση ή σε παραλείψεις, ιδιοτελείς επιλογές, στη διαπλοκή, στη διαφθορά ή τις μίζες, όσο και αν αυτά μπορεί να συνυπάρχουν. Τα ναυπηγεία τα κλείνουν οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες τους όταν σταματούν να τους αποφέρουν κέρδη. Τα κλείνει η ευρωενωσιακή στρατηγική που περιλαμβάνει ιδιωτικοποιήσεις ναυπηγείων, λιμενικών υποδομών, αλλαγή χρήσης γης, ώστε να μετατραπούν υποδομές της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας σε χώρους αποθήκευσης και μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων, στάθμευσης αυτοκινήτων, λιμενοβραχίονες για κρουαζιερόπλοια και μαρίνες, για σκάφη αναψυχής.
Η διάλυση της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας στην Ελλάδα αποτελεί διαχρονική πολιτική επιλογή και σχέδιο της ΕΕ, αφού δεν επιτρέπουν τη ναυπήγηση άλλων πλοίων πλην των πολεμικών και όλες οι αστικές κυβερνήσεις συμφωνούν σ' αυτό.
Σήμερα, τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά είναι κλειστά, τα ναυπηγεία Ελευσίνας «φυτοζωούν», τα ναυπηγεία Χαλκίδας και Νεωρίου έγιναν καρνάγια και στη Ζώνη δεν πέφτει «σφυριά». Ολα αυτά την ώρα που οι Ελληνες εφοπλιστές αποδεικνύονται οι καλύτεροι πελάτες των ναυπηγείων της Κίνας και της Νότιας Κορέας που ανταγωνίζονται ποιας ναυπηγεία θα κερδίσουν περισσότερες παραγγελίες. Μάλιστα, για την ενίσχυσή τους αμφότερες οι κυβερνήσεις των δύο χωρών χρηματοδοτούν με δεκάδες δισ. τη ναυπηγική βιομηχανία.
Η αντίφαση βγάζει μάτι: Ο ελληνόκτητος στόλος είναι από τους μεγαλύτερους στον κόσμο, η χώρα έχει ανάγκη καράβια για την ακτοπλοΐα, καινούργια, αλλά χρειάζονται συντήρηση και τα ήδη υπάρχοντα, ωστόσο η ναυπηγοεπισκευή ολοένα και συρρικνώνεται. Η αντίφαση αυτή δεν μπορεί να λυθεί στο πλαίσιο του σάπιου καπιταλισμού, γιατί είναι αυτός που τη γεννάει. Μπορεί να λυθεί μόνο στο πλαίσιο της λαϊκής εξουσίας και της κεντρικά σχεδιασμένης λαϊκής οικονομίας, με ενιαίο, αποκλειστικά Δημόσιο Φορέα Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας κοινωνική ιδιοκτησία, ενταγμένο στον κεντρικό - πανεθνικό σχεδιασμό.