Τρίτη 24 Γενάρη 2012
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Αγαστή συνεργασία στη σφαγή των μισθών

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η πλήρης σύμπτωση απόψεων για τη μείωση του λεγόμενου μισθολογικού και μη μισθολογικού κόστους, που διαπιστώθηκε στη χτεσινή συνάντηση του προέδρου της ΝΔ με τη ΓΣΕΕ, είναι παντελώς αναμενόμενη και πατάει σε γερά θεμέλια. Πρώτα απ' όλα, όπως προκύπτει σαφώς και από τις δηλώσεις που έκαναν μετά τη συνάντηση οι δύο πλευρές, υπάρχει απόλυτη ταύτιση στην ανάγκη ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων. «Εμείς είμαστε διατεθειμένοι να συζητήσουμε για οτιδήποτε αφορά στην ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας», δήλωσε ο Γ. Παναγόπουλος, «πρέπει να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας», επικρότησε νωρίτερα ο Αντ. Σαμαράς. Με δεδομένη, λοιπόν, τη στρατηγική σύμπλευση υπέρ των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, τόσο η ηγεσία της ΝΔ όσο και οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ συμπίπτουν πλήρως στη μείωση του «μη μισθολογικού κόστους», δηλαδή στη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, «αδιαφορώντας» για το γεγονός ότι αυτό θα οδηγήσει μαθηματικά σε κατάρρευση τα ασφαλιστικά ταμεία. Πανέτοιμες είναι, επίσης, και οι δύο πλευρές να κάνουν «συμβιβασμούς» και «υποχωρήσεις» και στο λεγόμενο μισθολογικό κόστος, παρά τους φραστικούς λεονταρισμούς και τις υποκριτικές διακηρύξεις, ότι τάχα δε θα δεχθούν καμία μείωση των μισθών ή ότι «η Εθνική Σύμβαση είναι ιερή και απαραβίαστη». Τη μείωση του λεγόμενου μισθολογικού κόστους στην πραγματικότητα τη θεωρούν δεδομένη και το μόνο που τους χωρίζει είναι πώς θα γίνει, μέσα από το «διάλογο» των κοινωνικών εταίρων ή με πράξη νομοθετικού περιεχομένου. Αλλωστε, για την ανταγωνιστικότητα πασχίζουν και αυτό σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης. Που με τη σειρά της απαιτεί μείωση και των μισθών (αυτών που παίρνουν οι εργαζόμενοι και το κομμάτι τους που πληρώνουν οι εργοδότες και που ονομάζουν μη μισθολογικό κόστους). Αλλωστε, οι εργαζόμενοι με τη δουλειά τους παράγουν πολύ περισσότερο πλούτο απ' αυτόν που τους δίνουν οι εργοδότες σαν μισθό. Ο υπόλοιπος είναι τα κέρδη των εργοδοτών. Σε κάθε περίπτωση τα κόμματα της μαύρης συγκυβέρνησης και οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ συνεργάζονται άριστα για το σφαγιασμό των δικαιωμάτων των εργαζομένων και πρέπει να πάρουν από την εργατική τάξη την απάντηση που τους αξίζει.

Η αντιΚΚΕ εμπάθεια...

Κακός σύμβουλος η αντιΚΚΕ εμπάθεια που αποτέλεσε την «πρώτη ύλη» για το προβοκατόρικο «κατασκεύασμα» που πλασάρει το «Βήμα» της Κυριακής σαν περισπούδαστη ανάλυση. Ο διευθυντής σύνταξης, Σ. Πολυμίλης, ορμώμενος από επιστολή που ο μητροπολίτης Πειραιά απηύθυνε στα κόμματα εκτός συγκυβέρνησης, αναπτύσσει την αντιΚΚΕ επίθεσή του με μια συλλογιστική του τύπου: Αφού ένας συντηρητικός ιεράρχης απευθύνεται στο ΚΚΕ, άρα και το ΚΚΕ είναι δύναμη της συντήρησης!

Γράφει μεταξύ άλλων: «Τι κοινό μπορεί να έχει ένας μητροπολίτης, εκφραστής των πιο ακραίων συντηρητικών θέσεων της Εκκλησίας, με το ΚΚΕ; Πώς γίνεται ένας κατ' εξοχήν μισαλλόδοξος ιεράρχης να δηλώνει δημοσίως ότι συμπλέει σε μια σειρά θέματα με το κόμμα που υποτίθεται ότι φιλοδοξεί να αλλάξει, σε προοδευτική μάλιστα κατεύθυνση, την ελληνική κοινωνία; Κι όμως, στη χώρα όπου βασιλεύουν η θολούρα, η εύκολη συνθηματολογία και οι θεωρίες συνωμοσίας υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή που διαπερνά σχεδόν όλα τα κόμματα. Εν ονόματι της αντίστασης στους επάρατους τροϊκανούς, στους Ευρωπαίους που μας πίνουν το αίμα και της υπεράσπισης του εθνικοπατριωτικού συμφέροντος, όπως το εννοούν αυτοί, συνασπίζονται κόμματα και πρόσωπα που φαινομενικά απέχουν ιδεολογικά παρασάγγας. Από τον Μίκη και τον σερ Βασίλειο ως τον Σεραφείμ, από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ ως τους "αριστερούς" του βαθέος ΠΑΣΟΚ και τους αντιμνημονιακούς Φαήλους της ΝΔ».

... οδηγεί και στην ανοησία

Λάθος πόρτα χτυπάνε ο ΔΟΛ και οι αρθρογράφοι του. Στο ΚΚΕ δεν υπάρχει ούτε θολούρα, ούτε εύκολη συνθηματολογία, ούτε θεωρίες συνωμοσίας. Ούτε, πολύ περισσότερο, αποτελεί «σημαία» της πάλης του το «εθνικοπατριωτικό συμφέρον». Αυτό το ξέρουν καλά, αλλά η αντιΚΚΕ γραμμή τους τους αναγκάζει ελλείψει άλλων επιχειρημάτων να καταφεύγουν στο ψέμα, στη συκοφαντία, στη διαστρέβλωση. Να φέρνουν την πραγματικότητα στα μέτρα τους και αυτό να το λένε αντικειμενική δημοσιογραφία, ενημέρωση, και ας είναι χειρίστου είδους αθλιότητα. Διαφορετικά δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν στο ΚΚΕ, πολύ περισσότερο δεν μπορούν να στηρίξουν τη δική τους αντιλαϊκή γραμμή, να στηρίξουν τους αστούς, να συμβάλουν στη χειραγώγηση του λαού, μεγάλα τμήματα του οποίου εξαθλιώνει η πολιτική που στηρίζουν και προβάλλουν. Το ΚΚΕ, αντιθέτως, αντιπαλεύει σθεναρά τέτοιου είδους δηλητηριώδεις για το λαό αντιλήψεις που το συκοφαντικό δημοσίευμα πασχίζει να τις ταυτίσει με τη γραμμή του. Ας μην ξύνονται στη γκλίτσα του τσοπάνη, αυτοί μάλιστα που αναπαράγουν ευχαρίστως και τις «εθνικοπατριωτικές» απόψεις όταν αυτό βολεύει συγκυριακά την αποστολή που έχουν να χειραγωγούν το λαό, στρεφόμενοι ακόμη και ενάντια στην κακή τρόικα, στους ξένους δηλαδή, για να βγάλουν λάδι την αστική πολιτική. Στόχος τους να λοιδορήσουν την αντιμονοπωλιακή πάλη που κάνει το ΚΚΕ, ταυτίζοντάς την με ακραιφνείς εθνικοπατριωτικές θέσεις απ' όπου και αν προέρχονται. Με πρώτη γραμμή σύμπτωσης να μην αλλάξει τίποτε στην ελληνική κοινωνία και δεύτερη ότι για όλα τα κακά που μας έχουν βρει μοναδικοί υπαίτιοι είναι οι ξένοι που μας εποφθαλμιούν μονίμως... Η αλήθεια είναι ότι οι αστοί και τα μιντιακά φερέφωνά τους πολύ θα ήθελαν το ΚΚΕ μέσα σε ένα τέτοιο συνονθύλευμα. Το πρόβλημά τους είναι ότι δεν το συναντούν εκεί. Το πρόβλημά τους είναι ότι το ΚΚΕ παλεύει για να αλλάξουν όλα με πρώτο και κύριο τάξη στην εξουσία. Από εκεί και ο φόβος τους που ενίοτε εκθέτει γραφίδες που έχουν τεθεί στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης.

Το άλλο σύστημα

Πυκνώνουν τελευταία οι αναφορές που υποστηρίζουν ότι συνιστά αλλαγή του πολιτικού συστήματος, αν από κάποιο επόμενο κυβερνητικό σχήμα αποκλειστούν τα κόμματα που έχουν ταυτιστεί με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, αν προκύψει, δηλαδή, κυβέρνηση χωρίς ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Ειδικά ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του λένε ότι σε μια τέτοια περίπτωση, μπορεί στην κυβερνητική εξουσία να βρεθούν αριστερές δυνάμεις, που θα ακολουθήσουν μια διαφορετική πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης, άλλη τακτική απέναντι στο κρατικό χρέος και άλλα παρόμοια. Συμπληρώνουν, μάλιστα, ότι για το λόγο αυτό είναι αρκετό να βρεθούν πολιτικές δυνάμεις που αξιοποιώντας τη λαϊκή αγανάχτηση θα εξασφαλίσουν τα αναγκαία εκλογικά αποτελέσματα.

Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η αλλαγή των κυβερνητικών δυνάμεων δεν αποτελεί κατ' ανάγκη και αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Ισα ίσα. Μπορεί τα όποια νέα σχήματα αναλάβουν τη διακυβέρνηση να υποστηρίζουν ότι είναι φορείς αλλαγής του, ενώ στην πραγματικότητα θα συνεχίζουν να συμβάλλουν στην αναπαραγωγή των ίδιων κοινωνικο-πολιτικών δεδομένων. Αποπροσανατολίζοντας και αφοπλίζοντας τους εργαζόμενους, δημιουργώντας αυταπάτες.

Ενα παράδειγμα: Μιλάει ο ΣΥΝ για την ανάγκη πραγματοποίησης παραγωγικών επενδύσεων, για «έξοδο από την κρίση και μια νέα πορεία της χώρας». Ομως, δε λέει λέξη, πώς θα γίνουν αυτές οι επενδύσεις και ποιος θα κερδίσει από αυτές. Τι θα αλλάξει ώστε οι επιχειρηματίες, που σήμερα λόγω κρίσης απέχουν, να αρχίσουν τώρα να επενδύουν; Δεν αναφέρει το παραμικρό πώς αφού κινητήρια δύναμη για το κεφάλαιο είναι το κέρδος, η «αριστερή» τους κυβέρνηση θα εξασφαλίσει επιχειρηματικές επενδύσεις, χωρίς να συνεχίσει να ικανοποιεί τις διαρκώς διευρυνόμενες αξιώσεις των επιχειρηματιών.

Αλλο παράδειγμα: Τι θα γίνει με τα κρατικά χρέη που έχουν συσσωρεύσει οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις; Η «αριστερή πρόταση» που για καιρό παρουσίαζε ο ΣΥΝ προέβλεπε την τμηματοποίηση του χρέους για τον προσδιορισμό του «επαχθούς» του κομματιού, τη διαγραφή μέρους αυτού και την επιμήκυνση του υπολοίπου με χαμηλότερα επιτόκια. Η πρόταση αυτή και η προοπτική εφαρμογής της δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την ανάγκη αλλαγής του πολιτικού συστήματος. Πολύ περισσότερο που το ουσιαστικό μέρος αυτής ακριβώς της πρότασης (διαγραφή, επιμήκυνση, επιτόκια) αποτελεί και την ουσία του «κουρέματος» που προσπαθεί να επιβάλει στους εργαζόμενους η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου.

Οποιαδήποτε αλλαγή του πολιτικού συστήματος, αλλαγή πραγματική και όχι στη φαντασία του καθενός, είναι διαδικασία ανατροπών, σημαίνει αναμέτρηση με τις κυρίαρχες τάξεις και επικράτηση, προϋποθέτει, πρώτα και κύρια, αμφισβήτηση και ξήλωμα του ισχύοντος οικονομικού συστήματος. Αλλο πολιτικό σύστημα σημαίνει διαφορετικές κοινωνικές δυνάμεις στην εξουσία, διαφορετικές σχέσεις παραγωγής, διαφορετικές προτεραιότητες και κοινωνικοπολιτικούς στόχους. Ακρογωνιαίος λίθος η απαλλαγή της κοινωνίας από τους εκμεταλλευτές της εργατικής δύναμης, βασική προϋπόθεση για την απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων στο σύνολό τους. Κι αυτά δε θέλουν μόνο καθαρές κουβέντες. Απαιτούν σαφή στρατηγική, ξεκάθαρες επιλογές, συγκεκριμένες προτάσεις.

Η στρατηγική της πολιτικο-οικονομικής αλλαγής στις σημερινές συνθήκες, λένε οι κομμουνιστές, σημαίνει Μέτωπο για τη λαϊκή εξουσία, έξοδο από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους. Σημαίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, προγραμματισμό και σχέδιο ώστε να ενεργοποιηθούν και να λειτουργήσουν στο φουλ οι παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας, έχοντας έναν και αποκλειστικό στόχο: Την κάλυψη των συνεχώς διευρυνόμενων αναγκών όλων των εργαζομένων.


Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Μην τυχόν και ζημιωθεί το κεφάλαιο...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΑΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ το «παραμύθι» των ημερών, πρέπει να δεχθούμε ότι σύσσωμη η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός και από κοντά η ΕΕ και το ΔΝΤ δίνουν ομηρικές μάχες για το πόσα θα ...κόψουν από τους τραπεζίτες!

Ξέρετε, «διαπραγματεύσεις σε τεντωμένο σκοινί», «παρασκηνιακές διαβουλεύσεις» και όλα τα σχετικά που ακούμε στα δελτία ειδήσεων. Παρεμβαίνει η Μέρκελ, παρεμβαίνει ο Σόιμπλε, παρεμβαίνει ο Μπάουεν και ...φτου κι απ' την αρχή.

Το ότι όποια τυχόν χασούρα έχουν οι τράπεζες θα τους την αναπληρώσουν και με το παραπάνω οι φορολογούμενοι μέσω της περίφημης ανακεφαλαιοποίησης, φυσικά παραλείπουν να το προσθέσουν.

Προτιμούν να μας μιλάνε για ποσοστά 50 ή 60 ή 70 ή 80%, ακούγονται, φαίνεται, πιο εντυπωσιακά.

Σε κάθε περίπτωση, σας βεβαιώνουμε ότι τα κέρδη των τραπεζών (άρα και των υπολοίπων που διαπλέκονται μαζί τους, όπως οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές) είναι διασφαλισμένα.

Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από τα δικαιώματα των εργαζομένων. Τους μισθούς, τα ωράρια, τις συμβάσεις. Γιατί ...εκεί είναι ο βασικός στόχος τους και όχι στα κάθε είδους PSI.

Κι αυτά κανείς δεν πρόκειται ποτέ να τα αναπληρώσει, μιας και το θέμα είναι να ...ξεχαστούν και να μη συζητηθούν ποτέ ξανά, σαν κάτι που ανήκει οριστικά στο παρελθόν...

Γιατί αυτό είναι ...ανταγωνιστικότητα. Να παράγουν όσο περισσότερο μπορούν με όσο πιο φτηνό εργατικό κόστος. Να μεγαλώσουν δηλαδή την εκμετάλλευση όσο γίνεται.

Γι' αυτό σήμερα δε χωρούν και πολλές - πολλές συζητήσεις (πολύ δε περισσότερο αυτές των ...«κοινωνικών εταίρων»). Θέλουν να μας τα πάρουν κι αν θέλουμε να μη συμβεί απαιτείται άμεσα οργάνωση στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, παντού και αγώνας μέχρι να απαλλαγούμε οριστικά απ' αυτούς.


Παπαγεωργίου Βασίλης

Με το βλέμμα στην ανατροπή

Γρηγοριάδης Κώστας

Για ακόμα μια φορά τα επιτελεία της αστικής τάξης βομβαρδίζουν το λαό για τις «κρίσιμες διαπραγματεύσεις» που γίνονται για το PSI, για τα «τελεσίγραφα» και τις «προθεσμίες» της τρόικας, που ανανεώνονται σχεδόν κάθε βδομάδα, και άλλα παρόμοια, που εξόφθαλμο στόχο έχουν να μετατρέψουν τις αγωνίες της πλουτοκρατίας σε φόβο και εκβιαστικά διλήμματα σε βάρος του λαού. Ομως, τα ατέλειωτα παζάρια των τελευταίων ημερών μοναδικό στόχο έχουν τη μοιρασιά των ζημιών από το «κούρεμα» μεταξύ των δανειστών, δηλαδή των ιδιωτών, των κρατών - μελών της Ευρωζώνης, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Σε κάθε περίπτωση, η αστική διαχείριση της κρίσης πρέπει να αφήνει παγερά αδιάφορο το λαό γιατί ούτε ευθύνεται για το χρέος, ούτε πρέπει να πληρώσει έστω και ένα ευρώ. Αυτή είναι η αδιαμφισβήτητη αλήθεια και πρέπει να αποτελεί ένα το κρατούμενο. Εκεί που πρέπει να έχει στραμμένη την προσοχή του ο λαός δεν είναι στο PSI και τη νέα δανειακή σύμβαση, αλλά στο νέο μνημόνιο διαρκείας, το νέο πακέτο μέτρων που δεν αφήνει τίποτα όρθιο από τα εναπομείναντα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και οδηγεί σε μόνιμη χρεοκοπία και εξαθλίωση το λαό. Η συρρίκνωση όλων των μισθών στο ύψος του κατώτατου σε πρώτη φάση, το «μαχαίρι» στις επικουρικές και στις δαπάνες για την Υγεία, οι μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και οι νέες περικοπές μισθών, οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ορισμένα από τα μέτρα του νέου πακέτου που έχουν συμφωνηθεί από τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης που ψάχνουν τρόπους να τα περάσουν. Η μοναδική φιλολαϊκή διέξοδος βρίσκεται στη λαϊκή συμμαχία, με στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής και της εξουσίας των μονοπωλίων.

Ενοχλημένη και η «Αυγή» για τη ματαίωση

Για το «ήθος αυτών των συμπεριφορών» (σ.σ. της ματαίωσης του «κοινωνικού διαλόγου» από τη δυναμική κινητοποίηση του ΠΑΜΕ) αγωνιά η «Αυγή». Η οποία (σε σχόλιο του Κάρη Κ.) επέλεξε να μιλήσει για την παρεμπόδιση και αποκάλυψη των τρομοκρατικών αντεργατικών σχεδίων των «κοινωνικών εταίρων» όχι έστω απλά για να το καταγράψει, αλλά για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά της επειδή (όπως λέει) «στόχος» της παρέμβασης ήταν «αποκλειστικά η ηγεσία της ΓΣΕΕ, και όχι - όπως ίσως περιμένατε - η ηγεσία των εργοδοτών».

Εχουμε να πούμε στην «Αυγή», την εφημερίδα των ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, και στους συντάκτες της, αν είναι όντως τόσο παρατηρητικοί να ανατρέξουν στη δήλωση που έκαναν τα στελέχη του ΠΑΜΕ μετά το μπλοκάρισμα του «διαλόγου» διαμηνύοντας σε κάθε μεγαλοεργοδότη πως οι ταξικές δυνάμεις θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να γίνουν οι τόποι δουλειάς κόλαση για την εργοδοσία. Γιατί για το ΠΑΜΕ είναι καθαρό πως εργοδότες κι εργάτες όχι μόνο δεν είναι «εταίροι» αλλά είναι αντίπαλοι. Επειδή, όμως, η «Αυγή» κι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν πως οι εργάτες μπορούν άνετα να κάθονται και να τα λένε σα φιλαράκια με όσους τους εξαθλιώνουν, γι' αυτό και θίγονται κάθε φορά που χαλάει η εικόνα της ΓΣΕΕ, που ξεμπροστιάζεται ο προδοτικός και βαθιά αντεργατικός της ρόλος. Αλλωστε, για την «Αυγή» και το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι «αποτυχημένες» ή «υποχωρητικές». Γι' αυτούς, δεν είναι μοχλοί του κεφαλαίου μέσα στο εργατικό κίνημα, αφού παζαρεύουν τα δικαιώματα που θα χάσουν οι εργαζόμενοι, προστατεύουν την «ανταγωνιστικότητα», μιλούν για μείωση μισθολογικού και μη μισθολογικού «κόστους» (όπως ακριβώς οι μεγαλοβιομήχανοι και οι κυβερνήσεις τους) λες και είναι κόστος οι κατακτήσεις των εργαζομένων. Καθείς εφ' ω ετάχθη όμως: Η «Αυγή» κι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με τα φιλαράκια των βιομηχάνων και το ΠΑΜΕ με τα συμφέροντα των εργατών.

ΥΓ: Για την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων που συζητούν οι «εταίροι» (μαζί και η ΓΣΕΕ) όπως αποκάλυψε το ΠΑΜΕ, πότε θα βγει να μιλήσει η «Αυγή»;

Εχουν το θράσος να διαμαρτύρονται κιόλας..;!

Μα, τολμούν να διαμαρτύρονται κιόλας επειδή το ΠΑΜΕ τους αποκαλύπτει; Μετά την ανοιχτή στήριξη που προσέφεραν στον Μάνεση μη στηρίζοντας την απεργία αλληλεγγύης στους χαλυβουργούς που πρότειναν οι ταξικές δυνάμεις στο Εργατικό Κέντρο Μαγνησίας, έχουν το θράσος να αντιδρούν κι από πάνω επειδή το ΠΑΜΕ τους καταλογίζει αυτά που κάνουν και υπονομεύουν τον αγώνα;

Ο λόγος για τις δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που αντί να τρέξουν να κρυφτούν, αντιδρούν (με ανακοίνωση του Δικτύου Συνδικαλιστών Ριζοσπαστικής Αριστεράς που εκδόθηκε ως σχόλιο για την ανακοίνωση του ΠΑΜΕ σχετικά με την έκφραση αλληλεγγύης στους χαλυβουργούς) και εντοπίζουν «επίθεση του ΠΑΜΕ», η οποία «δεν έχει καμιά πραγματική βάση» και «γίνεται προφανώς στο πλαίσιο των προεκλογικών σκοπιμοτήτων του ΚΚΕ»... Γιατί δε λένε; Αρνήθηκαν ή δεν αρνήθηκαν τη συμμετοχή στην απεργία που πρότειναν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο Εργατικό Κέντρο Μαγνησίας; Πρόβαλε ή δεν πρόβαλε ο εκπρόσωπός τους το επιχείρημα ότι (άκουσον - άκουσον!) οι απεργίες βοηθούν την εργοδοσία; Ισοδυναμεί ή δεν ισοδυναμεί αυτό με ανοιχτή στήριξη της εργοδοσίας; Είναι ή δεν είναι η στάση τους εφόδιο στα χέρια του Μάνεση όταν οι άνθρωποί του ασκούν πρωτόγνωρους εκβιασμούς για να μη σηκώσουν κεφάλι οι εργάτες σε Βόλο και Βελεστίνο;

Μετά από όλ' αυτά και αντί να πάνε να κρυφτούν, βρίσκουν τα μούτρα και μιλάνε για «αλληλεγγύη στους χαλυβουργούς». Αμα έχουν τέτοιους «φίλους» οι χαλυβουργοί, τι να τους κάνουν τους εχθρούς...

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Θέλουν να ξηλώσουν τα πάντα

Η παρέμβαση του ΠΑΜΕ στο «διάλογο των κοινωνικών εταίρων» - οι φορείς των εργοδοτών και η ΓΣΕΕ - ήταν καταλυτική. Οχι μόνο παρεμπόδισε τη διαδικασία αυτή αλλά έπιασε κυριολεκτικά στα πράσα όσους συνδιαλέγονται πίσω από την πλάτη της εργατικής τάξης και αποκάλυψε τα όσα σχεδιάζουν σε βάρος της. Το έγγραφο που βρέθηκε στο τραπέζι των «κοινωνικών εταίρων» έκανε σαφές το εξής: Δε συζητούν μόνο σχέδια που οδηγούν στη μείωση του αποκαλούμενου «μη μισθολογικού κόστους» αλλά συζητούν τα πάντα. Συζητούν κάθε μέτρο που είναι δυνατόν να οδηγήσει στην παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Σε αυτή την κατεύθυνση περιλαμβάνεται και η πρόταση που υπάρχει στο έγγραφο για αναστολή της ισχύος των κλαδικών και των ομοιοεπαγγελματικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Δηλαδή, θέλουν να καταργήσουν τις συμβάσεις και οι εργάτες να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Εδώ πρέπει να τονιστεί: Ο «διάλογός» τους δεν είναι μια διαδικασία όπου παρουσιάζονται κάποιες σκέψεις ή ιδέες, γενικά και αόριστα. Η πρόταση για τις συμβάσεις δεν είναι απλώς μια πρόταση που είχε κάνει (σ.σ. όπως ήθελαν να εμφανίσουν) ο Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων που δε συμμετείχε στο διάλογο. Η συγκεκριμένη πρόταση είναι έτσι διατυπωμένη που δείχνει ότι έχει υποστεί νομοτεχνική επεξεργασία και ως τέτοια, το μόνο που μένει είναι να προωθηθεί προς ψήφιση στη Βουλή. Είναι, άρα, ένας «διάλογος» που παίζει αποφασιστικό ρόλο στη συνδιαμόρφωση των αντεργατικών πολιτικών.

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό τι σχεδιάζουν στην πράξη. Να γενικευτεί η ατομική διαπραγμάτευση χωρίς προαπαιτούμενα δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί, να διαμορφώσουν μισθούς των 200 και 300 ευρώ και γι' αυτό ήδη φροντίζουν τα αστικά μέσα ενημέρωσης που προετοιμάζουν τις συνειδήσεις μας παρουσιάζοντας λίστες με χώρες στην Ευρωζώνη, με τις μισές από αυτές να έχουν πιο χαμηλούς ή πολύ χαμηλούς κατώτερους μισθούς. Θέλουν πάνω από όλα να καταργήσουν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Να αφαιρέσουν κάθε όπλο από τους εργαζόμενους και να τους αναγκάσουν να στέκονται ατομικά, μόνος του ο καθένας και πλήρως αδύναμος απέναντι στο κεφάλαιο, να δουλεύει τζάμπα. Η τεράστια ευθύνη που φέρει η ηγεσία της ΓΣΕΕ είναι πρόδηλη. Είναι από τους βασικούς συμπρωταγωνιστές στη λήψη και στήριξη αυτών των αντεργατικών σχεδιασμών. Και αυτό επιβεβαιώνει ο τρόπος που αντέδρασε στην αποκάλυψή τους. Κάποιοι συνδικαλιστές της διέρρευσαν ότι πρόκειται για «χαλκευμένο κείμενο και ανυπόστατο κείμενο του ΠΑΜΕ». Ισχυρισμός που διαψεύσθηκε ακόμα και από εργοδοτικές οργανώσεις. Η ΔΑΚΕ άρχισε να κρώζει για την «αντιδημοκρατική» συμπεριφορά του ΠΑΜΕ και να μιλά για κλοπή προσωπικών εγγράφων. Δεν είπε λέξη για την ταμπακιέρα, δηλαδή για τα όσα συζητούνται.

Ολα αυτά αναδεικνύουν, ξανά και ξανά, την ανάγκη η εργατική τάξη να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Πρέπει να σημάνει συναγερμός, ξεσηκωμός. Δε φθάνει μόνο να σιχτιρίζει τους εργατοπατέρες και τους εργοδότες. Είναι ανάγκη τώρα η μάχη για την οργάνωση του αγώνα στους χώρους δουλειάς να γίνει υπόθεση όλων των εργαζομένων. Τίποτα καλό για τους εργαζόμενους δεν μπορεί να γίνει με το «διάλογο». Μόνο η ταξική σύγκρουση με αυτούς που εντείνουν την εκμετάλλευση και επεκτείνουν την εξαθλίωση μπορεί να δημιουργήσει τους όρους για την αντεπίθεση των εργαζομένων και την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Με αυτό το στόχο πρέπει να δίνεται κάθε μάχη.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ