Κι αν ακόμα - όπως όλα δείχνουν - πολλά περισσότερα είναι στο σκοτάδι, η ίδια η «κορυφή του παγόβουνου» έχει την ίδια σάπια όψη με όσα βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια.

Απ' όλα έχει ο βούρκος τους τόσες μέρες τώρα:

«Πληροφορίες» και «διαρροές» με γερές δόσεις ρατσισμού, για τις «αδίστακτες συμμορίες των κακοποιών από την Ανατ. Ευρώπη», για «εγκλήματα που αποκλείεται να έχει κάνει Ελληνας», ενώ καταγγέλλονται έως και βασανιστήρια για «ομολογίες» σχετικά με την υπόθεση. Κι από κοντά μια βολική και σαν έτοιμη από καιρό συζήτηση για «κάμερες παντού», ακόμα και «δικαίωμα στην οπλοχρησία» και για «περισσότερη αστυνόμευση», για την αυστηροποίηση των ποινών και τις αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα.

Από εκεί «ένα τσιγάρο δρόμος» έως τις αποκρουστικές δηλώσεις - «συμβουλές» σε επίδοξους δολοφόνους για το πώς να ξεφύγουν με μικρότερη ποινή, του γνωστού «συνδικαλιστή» αστυνομικού - τηλεμαϊντανού, που παρεμπιπτόντως με κάθε ευκαιρία «κουνάει και το δάχτυλο» στις λαϊκές κινητοποιήσεις.

Γυναίκες εγκλωβισμένες κατά εκατοντάδες χιλιάδες στα αδιέξοδα που απλόχερα τους χαρίζει το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, για τη δημιουργία οικογένειας, τη δουλειά και τη ζωή τους. Εξαρτημένες οικονομικά και κοινωνικά, ευάλωτες σε κάθε είδους πιέσεις και εκβιαστικά διλήμματα, για τις σπουδές, τη δουλειά και το μέλλον τους. Χωρίς κανένα ουσιαστικό στήριγμα, πόσο μάλλον ολόπλευρη κρατική στήριξη για να ξεφύγουν από κακοποιητικές σχέσεις, να αντισταθούν, να καταγγείλουν, να σταθούν στα πόδια τους για την επόμενη μέρα.

Με «στήριγμα» κομπογιαννίτες «life coaches» («προπονητές ζωής») του ανορθολογισμού και των «επιστημονικών» συμβουλών για «τους ανθρώπους που είναι κακοί», γιατί η «αρένα» που εγγυάται το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα το πολύ που μπορεί να δώσει είναι «κοουτσάρισμα» κάλπικης και ατομικής «ευτυχίας», αντί για επιστημονική στήριξη, μέτρα ολοκληρωμένης κοινωνικής στήριξης και προστασίας των μητέρων και των νέων ζευγαριών.

Μια άδεια ζωή στο «γυαλί», «το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι» στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης: Τόσο πιο όμορφο απ' έξω, όσο πιο σάπιο από μέσα. Με διάφορους να κάνουν ότι «πέφτουν απ' τα σύννεφα», ανακαλύπτοντας ότι η βιτρίνα και τα «πρότυπα» των σάπιων «αξιών» του συστήματος, των «πετυχημένων» του ατομισμού, του ανταγωνισμού, του «εύκολου» κέρδους, όλα όσα αποτελούν τα «ιερά και όσια» του σάπιου συστήματος, που βλέπει έως και την ανθρώπινη ζωή ως αναλώσιμη, όλα όσα αναπαράγονται μαζικά από το σχολείο έως τη δουλειά κι από τα ΜΜΕ τους έως τα «τραγούδια» και τις αναρτήσεις τους, δεν έχουν σχέση με μια ζωή πλούσια σε πραγματικές αξίες και ιδανικά. Αυτή που γεννιέται μόνο στον συλλογικό αγώνα για την κοινωνική πρόοδο.

Ολα αυτά ενώ φήμες, «μισόλογα» και «υπονοούμενα» οργιάζουν ότι το όλο ζήτημα έχει περισσότερο βάθος... Το μόνο σίγουρο να είναι πως ό,τι και να αποκαλυφτεί, λίγοι θα πέσουν από τα σύννεφα. Ετσι κι αλλιώς κάθε φορά που το «καπάκι» του υπονόμου πετάγεται, οι θεατές βλέπουν έστω και φευγαλέα την ίδια εικόνα: Στο βούρκο του καπιταλιστικού κέρδους φυτρώνουν και τα κάθε είδους αποκρουστικά «λουλούδια» του.

Ολα τα παραπάνω, τα τελευταία χρόνια και ειδικά μέσα στους εργαζόμενους, έχασαν την αξία τους και το νόημά τους, αλλοιώθηκε ο χαρακτήρας τους, με αποκλειστική ευθύνη του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, που με πλαστές πλειοψηφίες και άλλους μηχανισμούς θέλουν να ηγούνται του συνδικαλιστικού κινήματος με μοναδικό τους σκοπό να είναι ο Δούρειος Ιππος των εργοδοτών, της κάθε κυβέρνησης και όλου αυτού του σάπιου συστήματος που εκφράζει το κεφάλαιο.

Δεν ήταν εύκολη υπόθεση όλα αυτά. Χρειάστηκε σκληρή και οργανωμένη δουλειά, σχέδιο παρέμβασης σε κάθε χώρο, παίρνοντας υπόψη και οξυμένα προβλήματα κατά κλάδο και επιχείρηση.

Eurokinissi

10 Ιούνη

Για τρία χρόνια δεν αφήσαμε γιαπί, εργοστάσιο, σούπερ μάρκετ, εμπορικά καταστήματα, το λιμάνι, που δεν επισκεφτήκαμε, που δεν ακούστηκε η φωνή μας.

16 Ιούνη

Δεν αφήσαμε ούτε στιγμή κανέναν μόνο του και καμία μόνη της. Προσπαθήσαμε, αγωνιστήκαμε, ματώσαμε και κερδίσαμε. Κερδίσαμε την εμπιστοσύνη και ζωντανέψαμε την ελπίδα στην καρδιά του εργαζόμενου. Γιατί ό,τι δεν καταφέρνουμε είναι ό,τι δεν ποθήσαμε πολύ, και εμείς εδώ ποθήσαμε πολύ και την εμπιστοσύνη και την ελπίδα για καλύτερες μέρες για μας και τα παιδιά μας.

Ακόμα και το μεσημέρι της 16ης Ιουνίου, όταν είχε τελειώσει η μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση και πορεία του Εργατικού Κέντρου, όταν οι πιο πολλοί είχαν χαλαρώσει και σκέφτονταν την επόμενη μέρα, η διοίκηση του Εργατικού Κέντρου μαζί με εκατοντάδες συναδέλφους δεν αφήσαμε να εξελιχθεί η απεργοσπασία που μεθοδεύτηκε στο λιμάνι της Πάτρας από τους εφοπλιστές και τα ντόπια τσιράκια τους. Βρεθήκαμε εκεί και περιφρουρήσαμε την απεργία. Κατάλαβαν πλέον ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα γνώριζαν και όπως τα ήθελαν.

Στις 6 Μαΐου, γιορτάζοντας την Εργατική Πρωτομαγιά και στέλνοντας παράλληλα το πρώτο ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση για το νομοσχέδιο - έκτρωμα. Στις 10 Ιουνίου, με την κατάθεση του νομοσχεδίου, συντελέστηκε στην Πάτρα η μεγαλύτερη απεργιακή συγκέντρωση και πορεία των τελευταίων ετών, που έδωσε πραγματική ανάσα σε χιλιάδες εργατοϋπάλληλους. Στις 16 Ιουνίου, και το πρωί και το απόγευμα, η απεργιακή συγκέντρωση και το συλλαλητήριο ήταν τέτοια σε όγκο που έστειλαν ένα καθαρό μήνυμα ότι το νομοσχέδιο - έκτρωμα της κυβέρνησης είναι καταδικασμένο στη συνείδηση των εργαζομένων και θα δώσουμε μάχη για να μείνει στα χαρτιά, ότι το Εργατικό Κέντρο Πάτρας μαζί με τα σωματεία θα συνεχίσουμε τον αγώνα κλιμακώνοντας τη δράση μας και δημιουργώντας εστίες αντίστασης παντού.

Η εμπιστοσύνη που μας δείχνουν οι συνάδελφοι, οι εργαζόμενοι της Πάτρας, είναι αυτή που μας δίνει τη δύναμη για να προχωρήσουμε. Η ελπίδα έρχεται μέσα από τους αγώνες και τη συνεχή πάλη. Η ελπίδα φάνηκε μέσα στο βλέμμα των νέων ανθρώπων που ήταν μαζί μας στους αγώνες και στις πορείες. Εμείς τους υποσχόμαστε ότι αυτοί οι αγώνες όχι μόνο δεν θα σταματήσουν, αλλά θα φουντώσουν. Ενα τέτοιο Εργατικό Κέντρο έχει ανάγκη σήμερα το εργατικό κίνημα στην πόλη μας, στήριγμα και συντονιστή της δράσης δεκάδων σωματείων, ενεργό και ζωντανό για να δυναμώσουν οι αγώνες μας, η οργάνωσή μας, τα συνδικάτα μας.

Ο δρόμος μας είναι δύσκολος και το γνωρίζουμε, αλλά αυτό μας πεισμώνει ακόμα περισσότερο. Μας δίνει δύναμη, γιατί όπως είχε πει και ο Καζαντζάκης, «ο σωστός δρόμος είναι ο ανήφορος, γιατί όταν όλα μοιάζουν εύκολα μάλλον σε έχει πάρει ο κατήφορος».