Από την υπογραφή της συμφωνίας στις Πρέσπες

Πρόκειται για συμφωνία που φέρνει ατόφια τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και των σχεδίων τους στα Βαλκάνια, που περνάνε και μέσα από την ένταξη της ΠΓΔΜ στους δυο ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Αυτό άλλωστε δεν είναι ένας «γενικός στόχος» ή, όπως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προσπαθεί να παρουσιάσει, «ζήτημα της ΠΓΔΜ» και τάχα άσχετο από τη συμφωνία για το ονοματολογικό.

Αντίθετα, οι «εγγυήσεις» από την πλευρά της Ελλάδας ότι θα στηρίξει την ένταξη της ΠΓΔΜ στους δύο ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως και τα χρονοδιαγράμματα της ενταξιακής διαδικασίας, καταγράφονται αναλυτικά στο άρθρο 2 της συμφωνίας, που στην πραγματικότητα χαρακτηρίζει το συνολικό της περιεχόμενο.

Ανάμεσα σε άλλα στο άρθρο καταγράφεται:

«Το Πρώτο Μέρος (σ.σ. Ελλάδα) συμφωνεί να μην αντιταχθεί στην υποψηφιότητα ή την ένταξη του Δεύτερου Μέρους, υπό το όνομα και τις ορολογίες του Αρθρου 1 της παρούσας Συμφωνίας, σε διεθνείς, πολυμερείς και περιφερειακούς Οργανισμούς και θεσμούς, όπου το Πρώτο Μέρος είναι μέλος. (...)

Από τη θέση σε ισχύ της παρούσας Συμφωνίας κατ' εφαρμογή του Αρθρου 1 αυτής, το Πρώτο Μέρος θα κυρώσει οποιαδήποτε Συμφωνία εισδοχής του Δεύτερου Μέρους σε διεθνείς Οργανισμούς, στους οποίους το Πρώτο Μέρος είναι μέλος.

Ειδικότερα αναφορικά με τις διαδικασίες ενσωμάτωσης του Δεύτερου Μέρους στην ΕΕ και τον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ), τα ακόλουθα θα ισχύσουν:

α) Το Δεύτερο Μέρος θα επιδιώξει ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ υπό το όνομα και τις ορολογίες του Αρθρου 1 της παρούσας Συμφωνίας. Η ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ θα λάβει χώρα υπό το ίδιο όνομα και ορολογίες.

β) Με τη λήψη της γνωστοποίησης της κύρωσης της παρούσας Συμφωνίας από το Κοινοβούλιο του Δεύτερου Μέρους, το Πρώτο Μέρος χωρίς καθυστέρηση:

(i) θα γνωστοποιήσει στον Πρόεδρο του Συμβουλίου της ΕΕ ότι υποστηρίζει την έναρξη των ενταξιακών στην ΕΕ διαπραγματεύσεων του Δεύτερου Μέρους υπό το όνομα και τις ορολογίες του Αρθρου 1 της παρούσας Συμφωνίας,

(ii) θα γνωστοποιήσει στον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ ότι υποστηρίζει να απευθυνθεί από το ΝΑΤΟ προς το Δεύτερο Μέρος πρόσκληση ένταξης...», ενώ «με το νι και με το σίγμα» καταγράφεται και το υπόλοιπο χρονοδιάγραμμα για την ένταξη στο ΝΑΤΟ, που θα τεθεί σε ισχύ αφού - διαδοχικά - πραγματοποιηθεί δημοψήφισμα στη γείτονα (η έκβαση του οποίου θα είναι θετική), ολοκληρωθούν οι διαδικασίες για τη συνταγματική αναθεώρηση και η συμφωνία κυρωθεί από το ελληνικό Κοινοβούλιο.

Οπως φαίνεται και από τα παραπάνω, το περιεχόμενο αλλά και το ρυθμό για την υλοποίηση της συμφωνίας που «τρέχει», τα υπαγορεύουν τα σφιχτά χρονοδιαγράμματα ΝΑΤΟ - ΕΕ, ενόψει των Συνόδων τους 28 - 29 Ιούνη για την ΕΕ και 11 - 12 Ιούλη για το ΝΑΤΟ. Σε αυτό το πλαίσιο, την Τετάρτη η Βουλή της ΠΓΔΜ ενέκρινε κατά πλειοψηφία τη συμφωνία, δίνοντας τη σκυτάλη στην ελληνική κυβέρνηση για να στείλει τη σχετική επιστολή σε ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το σχέδιο νόμου έφερε ως ένδειξη ένα «ευρωπαϊκό σημαιάκι», διακριτικό γνώρισμα των νομοσχεδίων που αφορούν την ευρωενωσιακή πορεία της χώρας και τα οποία δύναται να συζητηθούν με τη διαδικασία του «κατεπείγοντος», ενώ αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή για αυτά τα νομοσχέδια είναι η Επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων.

Ενδεικτική είναι και η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης της ΠΓΔΜ να προχωρήσει τη συμφωνία, με τον Ζ. Ζάεφ να θέτει ζήτημα αποπομπής του Προέδρου της χώρας Γκ. Ιβάνοφ (πρόσκειται στο VMRO που αντιδρά στη συμφωνία) σε περίπτωση που δεν την επικυρώσει μετά και από την έγκρισή του στο δημοψήφισμα, προειδοποιώντας ότι «η πολιτική δυναμική είναι τέτοια που, αν δεν υπογράψει το νόμο σε τέτοιες συνθήκες, θα έχει καταπατήσει τρία πράγματα. Τη βούληση των πολιτών, την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ευρωπαϊκή προοπτική και αυτό είναι τρομερή ευθύνη».

Σε ό,τι αφορά τις υποχρεώσεις της ελληνικής κυβέρνησης στην υλοποίηση της συμφωνίας, ο ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιάς, με δηλώσεις του στο τέλος της Διάσκεψης της Ρόδου, σημείωσε ότι εφόσον το πρώτο βήμα έγινε (επικύρωση της συμφωνίας στη Βουλή της ΠΓΔΜ), έχει ετοιμάσει δύο επιστολές (όπως προβλέπονται από τη συμφωνία, στο άρθρο 2, ενώ έχει ήδη αποστείλει ήδη μια), τις οποίες θα υπογράψει την Κυριακή 24/6 και θα αποστείλει τη Δευτέρα σε ΝΑΤΟ και ΕΕ. Σ' αυτές ενημερώνει ότι η ελληνική κυβέρνηση συναινεί να προχωρήσουν το μεν ΝΑΤΟ στην πρόσκληση για συμμετοχή της ΠΓΔΜ στη λυκοσυμμαχία, η δε ΕΕ στην έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την ΠΓΔΜ.

Σχετικά με το σκέλος της ΕΕ, για να παρθεί σχετική απόφαση στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στο τέλος της επόμενης βδομάδας, ο Ν. Κοτζιάς είπε ότι χρειάζεται πρώτα συμφωνία και θετική εισήγηση του Συμβουλίου Γενικών Υποθέσεων της ΕΕ, που συνεδριάζει την Τρίτη (βλ. και σελ. 10) με πρώτο θέμα της ημερήσιας διάταξης την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με ΠΓΔΜ και Αλβανία.

Ο ΥΠΕΞ αναφέρθηκε ακόμα στη διαπραγμάτευση με την Αλβανία, για τις θαλάσσιες ζώνες. Οπως είπε στη διμερή συνάντηση με τον Αλβανό ομόλογό του, στο περιθώριο της Διάσκεψης της Ρόδου, συζήτησαν πώς η ελληνική κυβέρνηση θα στηρίξει τις αλβανικές θέσεις στην ΕΕ, γιατί, όπως επανέλαβε, υπάρχουν αντιρρήσεις από κράτη - μέλη στο να ανοίξει ενταξιακή διαπραγμάτευση με Σκόπια και Τίρανα. Τη Δευτέρα, εξάλλου, στο Συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, γίνεται «πρωινό εργασίας» για την Αλβανία.

Ενδεικτικά για το περιεχόμενο και τους στόχους της συμφωνίας είναι και τα συγχαρητήρια που έσπευσαν να δώσουν στις κυβερνήσεις των δύο κρατών εκπρόσωποι της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, ο Αμερικανός πρέσβης κ.ά., επισημαίνοντας ότι τώρα οι σχεδιασμοί για ένταξη της ΠΓΔΜ σε ΝΑΤΟ και ΕΕ περνάνε στην επόμενη φάση και μπροστά βρίσκεται η «σκληρή δουλειά» που πρέπει να γίνει.

Αλλά και οι Τζορτζ και Αλεξάντερ Σόρος, με άρθρο τους στην εφημερίδα «New York Times», χαρακτηρίζουν «μια ιστορική ευκαιρία» τη διευθέτηση του ονοματολογικού της ΠΓΔΜ, καλώντας τους ηγέτες ΕΕ και ΗΠΑ να στηρίξουν ένα σενάριο ευρωατλαντικής ενσωμάτωσης της Δυτικοβαλκανικής με πρότερο ένα ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ τους οικονομικής ένωσης, ώστε, όπως λένε, να κάνουν τα κράτη των Βαλκανίων «λιγότερο ευάλωτα στις οικονομικές, διπλωματικές ή στρατιωτικές επιρροές του Πεκίνου, της Αγκυρας ή της Μόσχας».

Είναι ακριβώς αυτοί οι σχεδιασμοί που κονιορτοποιούν τα μεγάλα λόγια στα οποία αναλώθηκαν οι δύο πρωθυπουργοί στις Πρέσπες, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για συμφωνία «ειρήνης» και «σταθερότητας» και τάχα απάντησης στο «σοβινισμό, τις αλλαγές συνόρων, την κυριαρχία του φόβου». Κρύβουν ότι τα ευρωατλαντικά σχέδια και η συνακόλουθη κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών αποτελούν το γόνιμο έδαφος όπου αναφύονται αλυτρωτισμοί και εθνικισμοί, αμφισβητήσεις συνόρων, διενέξεις και πολεμικές συγκρούσεις, κι ενώ η συμφωνία διατηρεί το «σπέρμα» του αλυτρωτισμού με τις αναφορές σε «μακεδονική» ιθαγένεια και γλώσσα.

Η συμφωνία αποτέλεσε και την αφετηρία για έναν νέο κύκλο διεργασιών σε όλο το φάσμα του αστικού πολιτικού συστήματος, με μοχλό την ονοματολογία και «σιγή ασυρμάτου» για το ευρωατλαντικό περιεχόμενο της συμφωνίας, στο οποίο άλλωστε συγκλίνουν όλα τα αστικά κόμματα παρ' όλες τις επιμέρους διαφοροποιήσεις τους.

Στο Κίνημα Αλλαγής, μετά την επιλογή του Ποταμιού να στηρίξει τη συμφωνία, συζητιέται έντονα το ενδεχόμενο αποχώρησής του, με τις αποφάσεις να παραπέμπονται για την 1η Ιούλη. Στους ΑΝΕΛ κυριάρχησαν οι αποχωρήσεις στελεχών, ενώ η ανακοίνωση του προέδρου τους Π. Καμμένου ότι θα καταψηφίσουν τη συμφωνία όταν αυτή έρθει στη Βουλή, ώθησε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να δηλώσει ότι σ' αυτήν την περίπτωση θα ζητηθεί ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.

Την ίδια ώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ σταθερά προσπαθεί να εμφανίσει τη ΝΑΤΟικής κοπής συμφωνία ως τάχα διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις «προοδευτικές» και τις «αντιδραστικές» και «εθνικιστικές» δυνάμεις, όπου εντάσσει τη ΝΔ, επιχειρώντας να τραβήξει κι ένα μέρος της υπόλοιπης σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και της λεγόμενης «κεντροδεξιάς» με το μέρος του.

Ενώ στη ΝΔ εμφανής είναι η προσπάθεια να «αμβλυνθούν» οι υψηλοί τόνοι για τη συμφωνία, με τα στελέχη της να σπεύδουν μέσα στη βδομάδα να μιλήσουν για τα «τετελεσμένα» που δημιουργεί η συμφωνία, διαβεβαιώνοντας εμμέσως πλην σαφώς ότι «το κράτος έχει συνέχεια» και σε ό,τι αφορά τα ευρωατλαντικά σχέδια. Την ίδια ώρα, συνεχίζονταν και οι διεργασίες «δεξιά» της ΝΔ, με στελέχη όπως ο Μπαλτάκος να προαναγγέλλουν δημιουργία νέου κόμματος.

Ολοκληρώθηκε την Παρασκευή στη Ρόδο η τρίτη «Διάσκεψη για την Ασφάλεια και τη Σταθερότητα», σχήμα που στήνει η κυβέρνηση για την εμπέδωση της ευρωατλαντικής «σταθερότητας» στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Συμμετείχαν υπουργοί Εξωτερικών και αξιωματούχοι προερχόμενοι από χώρες της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής (Αλβανία, Κύπρο, Λιβύη, Παλαιστίνη, Βουλγαρία, Αίγυπτο, Κροατία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ομάν, Ιράκ, Λίβανο, Αλγερία, Ιταλία, Ιορδανία, Κουβέιτ, Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Τυνησία και Μαρόκο), οργανισμούς συνεργασίας αραβικών χωρών (Αραβικό Σύνδεσμο και Συμβούλιο Συνεργασίας των χωρών του Κόλπου), καθώς και παρατηρητές από χώρες εκτός της περιοχής, όπως Βιετνάμ, Κολομβία και Ινδονησία.

Ο προεδρεύων των εργασιών της Διάσκεψης, υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς, δίνοντας το στίγμα της Διάσκεψης στο τέλος των εργασιών δήλωσε ότι σ' αυτήν έγινε προετοιμασία για να στηθεί μια νέα «δομή ασφαλείας», «διπλωματική και ήπιας ισχύος», με τη μορφή που είχε παλαιότερα η ΔΑΣΕ, ή σήμερα ο ΟΑΣΕ, «ένα φόρουμ που θα προάγει διπλωματία και διάλογο». Προανήγγειλε ότι στην επόμενη Διάσκεψη της Ρόδου θα γίνει η «θεσμική αποκρυστάλλωση» της νέας Δομής Ρόδου. Η Διάσκεψη ολοκληρώθηκε με ειδική συνεδρία για την ψηφιακή οικονομία και κεντρικό εισηγητή τον υπουργό Ψηφιακής Πολιτικής Ν. Παππά, ο οποίος τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι η περιοχή μπορεί να γίνει «αξιόπιστος κόμβος Μεταφορών, Τηλεπικοινωνιών και Ενέργειας».

• Στο μεταξύ, τη διαρκώς βαθύτερη εμπλοκή της χώρας μας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή επιβεβαίωσε και η νέα, δεύτερη κατά σειρά, συνάντηση υπουργών Αμυνας Ισραήλ - Ελλάδας - Κύπρου που έγινε την Παρασκευή στη Λάρνακα, με διακηρυγμένο στόχο την ενίσχυση της «αμυντικής» συνεργασίας με έμφαση στην «ενεργειακή ασφάλεια» της ευρύτερης περιοχής της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Την αντιμεταναστευτική πολιτική της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων που συναγωνίζεται σε αντιδραστικότητα την κυβέρνηση Τραμπ στις ΗΠΑ, η οποία παίζει με την αγωνία των μεταναστών και τον απάνθρωπο αποχωρισμό παιδιών από τους γονείς τους, δοκιμάζοντας νέα μέσα προώθησης της αντιμεταναστευτικής πολιτικής της, καταγγέλλει με νέα Ερώτησή της η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ.

Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Κώστας Παπαδάκης στην Ερώτησή του σημειώνει ότι είναι χαρακτηριστικό πως εδώ και μήνες έχουν σταματήσει πλήρως και οι ελάχιστες οικογενειακές επανενώσεις για τους πρόσφυγες και μετανάστες από την Ελλάδα προς τη Γερμανία, ενώ αυξάνονται οι χιλιάδες διπλά εγκλωβισμένοι στα ελληνικά νησιά, αλλά και στην ηπειρωτική χώρα, παρά τη θέλησή τους, με βάση τον άθλιο Κανονισμό του Δουβλίνου ΙΙΙ και την απαράδεκτη συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας.

Αλλωστε, είτε με τον ισχύοντα κανονισμό του Δουβλίνου είτε με τα σχέδια προς αναθεώρησή του (τόσο του Ευρωκοινοβουλίου όσο και της βουλγαρικής προεδρίας) αυτό που δεν αλλάζει είναι να εμποδίζεται ο πρόσφυγας - μετανάστης να πηγαίνει στη χώρα που επιθυμεί, αφού παραμένει η ευθύνη της πρώτης χώρας εισόδου, που μάλιστα ενισχύεται. Εντείνεται έτσι ο απαράδεκτος εγκλωβισμός με ευθύνη της ΕΕ και των κυβερνήσεών της, όπως και αυτής των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στην Ελλάδα. Με αυτήν την πολιτική χωρίζονται ολόκληρες οικογένειες και πολλαπλασιάζονται τα αδιέξοδα των θυμάτων των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της φτώχειας, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, για τα οποία η ΕΕ και οι σύμμαχοί της φέρουν ακέραιη την ευθύνη κι ενοχή. Στις πλάτες των προσφύγων και μεταναστών άλλωστε παίζουν τα γεωπολιτικά παιχνίδια τους.

Η τελευταία δε άθλια πρόταση της ΕΕ για hot spots σε τρίτες χώρες, στο όνομα της αντιμετώπισης των ανταγωνισμών μεταξύ των κρατών - μελών, είναι άλλη μια διάψευση της δήθεν «αλληλεγγύης» της ΕΕ και του δήθεν σεβασμού της για τα δικαιώματα των προσφύγων. Με αυτή θα δημιουργηθούν χώρες - γκέτο, με ανταλλάγματα για τις αστικές τάξεις αυτών των χωρών. Συγκροτούν έτσι μόνιμες δεξαμενές, από τις οποίες τα ευρωπαϊκά μονοπώλια θα μπορούν να τραβούν το φθηνό εργατικό δυναμικό όποτε κι όσο κάθε φορά χρειάζονται για τη μέγιστη κερδοφορία τους.

Με βάση τα παραπάνω, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ κατέθεσε τα παρακάτω ερωτήματα: «Πώς τοποθετείται η Επιτροπή για την ανάγκη:

-- Αμεσης επανέναρξης και ολοκλήρωσης των οικογενειακών επανενώσεων που έχουν παγώσει κι εκκρεμούν.

-- Να σταματήσει ο απαράδεκτος εγκλωβισμός προσφύγων και μεταναστών και να μεταφερθούν στις χώρες που επιθυμούν.

-- Να αρθούν τα 1.200 χλμ. απαράδεκτων φρακτών και τειχών που έχουν οικοδομήσει κυβερνήσεις της ΕΕ σε βάρος των προσφύγων και των μεταναστών».

Στις 5 Μάη 1998, ο Επίτιμος Πρόεδρος του ΚΚΕ, Χαρίλαος Φλωράκης, επισκέφτηκε τα Σκόπια, επικεφαλής αντιπροσωπείας του Κόμματος, και συναντήθηκε μεταξύ άλλων με τον τότε Πρόεδρο της χώρας, Κίρο Γκλιγκόροφ. Στο Αρχείο του Κόμματος υπάρχει ο διάλογος ανάμεσα στους δύο.

Συζητώντας για τις εξελίξεις στα Βαλκάνια και τις σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες, όπως διαμορφώθηκαν από το 1991 και έπειτα, με σταθμό την ενδιάμεση συμφωνία του 1995, ο Χ. Φλωράκης λέει χαρακτηριστικά: «Σήμερα σκοπός της επίσκεψής μου είναι να υπογραμμίσω τη βούληση του ΚΚΕ να συμβάλει στο μέτρο του δυνατού στην οικοδόμηση καλών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. Το ΚΚΕ είναι το μόνο από τα ελληνικά κόμματα για το οποίο το θέμα της ονομασίας δεν είναι το πιο σημαντικό. Το κύριο για μας είναι η αμοιβαία διακήρυξη αποδοχής των συνόρων, η στήριξη της εδαφικής ακεραιότητας, της εθνικής ανεξαρτησίας και η ανάπτυξη πολιτιστικών και εμπορικών σχέσεων.

Αν όμως εσείς θέλετε να λέγεστε "Μακεδονία", εμείς πώς θα ονομάσουμε τη δική μας Μακεδονία; Στην Ελλάδα είναι το 50,5% και εδώ το 39,5%. Υπάρχουν άνθρωποι που εκμεταλλεύονται την κατάσταση σε βάρος των δύο γειτονικών χωρών και δεν αφήνουν να αναπτυχθούν οι διμερείς σχέσεις. Πρέπει να βρεθεί μία λύση, ας πούμε "Σλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας", όπως λέμε Ελληνική Δημοκρατία. Το κόμμα μας είναι το μόνο που δεν έχει συμμετάσχει σε όλες αυτές τις διαδηλώσεις που έγιναν τα τελευταία χρόνια (...)».

Στη συνέχεια της συζήτησης, ο Χ. Φλωράκης βάζει τη γεωπολιτική διάσταση των εξελίξεων στα Βαλκάνια και στη γύρω περιοχή, τους κινδύνους που προκύπτουν για τους λαούς από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ. Αναφέρει συγκεκριμένα στον Κ. Γκλιγκόροφ ότι «οι Αμερικανοί θέλουν να ελέγχουν το πετρέλαιο στο Αιγαίο και το δρόμο προς τη Δύση. Ποτέ δεν ήταν τόσο αναγκαία όσο σήμερα η ανάπτυξη φιλικών σχέσεων μεταξύ των βαλκανικών χωρών».

Αμέσως μετά τη σύσκεψη, η Αλέκα Παπαρήγα είχε δηλώσει: «Διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά ότι η πολιτική που ακολουθείται - η πολιτική την οποία υποστήριξαν, απ' ό,τι κατάλαβα και τα άλλα κόμματα στην ουσία της - δε διασφαλίζει την ασφάλεια της Ελλάδας και της ίδιας της ελληνικής Μακεδονίας. Δε διασφαλίζει ακόμα την ειρήνευση στα Βαλκάνια από την οποία εξαρτάται η θέση της Ελλάδας και οι σχέσεις της όχι μόνο με τα Σκόπια αλλά και με όλες τις γειτονικές χώρες (...)

Γι' αυτό δε συμφωνούμε που περιορίζεται το όλο πρόβλημα στη συζήτηση γύρω από το όνομα. Είτε απαλειφθεί το όνομα είτε δεν απαλειφθεί είτε υπάρξει παραλλαγή του, τα προβλήματα για την Ελλάδα αλλά και για τους λαούς των Βαλκανίων θα υπάρχουν, θα γίνονται όλο και πιο έντονα, εφόσον συνεχίζεται επέμβαση ξένων δυνάμεων στα Βαλκάνια, ηγετικών χωρών της ΕΟΚ και των ΗΠΑ. Εφόσον συνεχιστεί η πολιτική του "διαίρει και βασίλευε". Εφόσον χρησιμοποιούνται υπαρκτές αλλά και ανύπαρκτες μειονότητες ως μέσο επεμβάσεων και υποκίνησης εμφυλίου πολέμου, μέσω του οποίου δίνεται η δυνατότητα για τις μεγάλες δυνάμεις να κατακερματίζουν τα Βαλκάνια. Αυτή είναι η βασική αφετηριακή διαφωνία την οποία θέλαμε να την υπογραμμίσουμε για άλλη μια φορά και στη σημερινή σύσκεψη αλλά και δημόσια στον ελληνικό λαό».

Το Φλεβάρη του 2008, η Αλ. Παπαρήγα, συνοδευόμενη από τον Δ. Κουτσούμπα, μέλος τότε του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, συναντιέται με την Ντ. Μπακογιάννη, ΥΠΕΞ της κυβέρνησης της ΝΔ, η οποία την ενημέρωσε για το θέμα της ΠΓΔΜ. Εκεί η τότε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει:

«Για άλλη μια φορά είπαμε στην κα Μπακογιάννη ότι παραμένουμε σταθεροί στη θέση που είχαμε διατυπώσει το 1992 για τις προϋποθέσεις που θα πρέπει να εκπληροί το όνομα της γειτονικής χώρας (...) Σήμερα μας απειλεί ενδεχομένως καινούρια φωτιά με τη δημιουργία αμερικανικών προτεκτοράτων στα Βαλκάνια. Ενα απ' αυτά είναι και το Κοσσυφοπέδιο που ανεξαρτητοποιείται, αλλά και η ΠΓΔΜ. Κι αυτό που μας ανησυχεί, πάνω απ' όλα κι ανεξάρτητα από το ποιο θα είναι το όνομα, είναι το γεγονός ότι οι λαοί των Βαλκανίων έχουν γίνει κλοτσοσκούφι στη διαπάλη, που γίνεται στην περιοχή, ηγετικών μεγάλων δυνάμεων, της ΕΕ, των ΗΠΑ και της Ρωσίας που μπήκε πρόσφατα με το ενεργειακό. Και σ' αυτό το κλοτσοσκούφι είναι μπλεγμένη και η Ελλάδα, η οποία λόγω των δεσμεύσεών της έχει και τα λιγότερα εργαλεία για να αντιμετωπίσει τα όποια περίπλοκα προβλήματα υπάρχουν».

Την επόμενη μέρα (21/02/2008) ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφορεί με τίτλο: «Απειλητικές για τους λαούς οι εξελίξεις στα Βαλκάνια. ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΦΩΤΙΑ με τη δημιουργία προτεκτοράτων από τους ιμπεριαλιστές». Στο κύριο θέμα διαβάζουμε: «Οσο για την ονομασία της ΠΓΔΜ, εάν και εφόσον περιέχει τον όρο Μακεδονία πρέπει να είναι απαρέγκλιτα ονομασία γεωγραφικού προσδιορισμού. Διότι αν δε θεωρηθεί γεωγραφικός, από κει και πέρα μπορεί να εγείρεται ζήτημα αλλαγής συνόρων, μακεδονικής εθνότητας, μειονότητας στην Ελλάδα».

Το ΚΚΕ είχε εκφράσει τις ανησυχίες του για τις εξελίξεις στα Βαλκάνια και την παρέμβαση ΝΑΤΟ - ΕΕ από πολύ νωρίς. Σε άρθρο στον «Ριζοσπάστη» στις 22 Σεπτέμβρη 1991, που υπέγραφε ο Δ. Κουτσούμπας, μέλος τότε της ΚΕ του Κόμματος, με τίτλο «ΚΚΕ: Στάση ευθύνης για τα εθνικά θέματα», αναφέρεται: «Το ΚΚΕ θεωρεί ότι πρέπει να αποκλειστεί στα Βαλκάνια κάθε επέμβαση από ξένη μη βαλκανική χώρα. Κι αυτό για τον εμφανή λόγο ότι τα Βαλκάνια αποτελούν πεδίο ανταγωνισμού βασικά της Γερμανίας και των ΗΠΑ. Οι χώρες αυτές υποθάλπουν και ενθαρρύνουν αποσχιστικές τάσεις (...) Δεν πρέπει να επιτρέψουμε οποιαδήποτε αμφισβήτηση συνόρων ιδιαίτερα μετά τις εξελίξεις στη γειτονική Γιουγκοσλαβία. Η θέση του ΚΚΕ είναι δεδομένη ότι δεν υπάρχει "μακεδονικό ζήτημα"».

Δηλαδή σε όλους τους τόνους, με όλους τους τρόπους, σε όλη αυτή την 25ετία, με ανακοινώσεις, αποφάσεις, δηλώσεις, ομιλίες στελεχών του, από το ΚΚΕ διατυμπανιζόταν η ίδια θέση, όπως την διατύπωσε και ο ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Δ. Κουτσούμπας, στη Βουλή την προηγούμενη βδομάδα: «(...) όποια συμφωνία, μακριά από ΝΑΤΟ και ΕΕ και το "διαίρει και βασίλευε" των ιμπεριαλιστών. Σύνθετη ονομασία, με αυστηρά γεωγραφικό προσδιορισμό, έναντι όλων, εξάλειψη όλων των αλυτρωτισμών από το Σύνταγμα της γειτονικής χώρας, όχι αποδοχή ανιστόρητων εννοιών περί μακεδονικού έθνους ή γλώσσας κ.λπ. Κι όλα αυτά βέβαια ενιαία ως πακέτο».

Ας αφήσουν, λοιπόν, τα σάπια και την προσπάθεια να καλύψουν πίσω από αισχρά ψέματα τις ευθύνες τους για την υλοποίηση των σχεδίων ΝΑΤΟποίησης όλων των Βαλκανίων.

Με κεντρικό άξονα την επιτάχυνση των επικίνδυνων σχεδιασμών σε θέματα Ασφάλειας και Αμυνας, συνεδριάζει τη Δευτέρα στο Λουξεμβούργο το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ, έχοντας στη σύνθεσή του και τους υπουργούς Αμυνας των κρατών - μελών. Η ίδια η ατζέντα είναι χαρακτηριστική ως προς τους στόχους τους, που βρωμάνε μπαρούτι.

Συγκεκριμένα, οι μετέχοντες υπουργοί θα εξετάσουν το πώς προχωρά η περιλάλητη Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία (PESCO) της ΕΕ στο στρατιωτικό τομέα, που θεσμοθετήθηκε τον περασμένο Δεκέμβρη με τη συμμετοχή 25 κρατών για να αναπτύξει τις «αυτοτελείς» δολοφονικές δυνατότητες της ιμπεριαλιστικής ένωσης.

Διόλου τυχαία, και μετουσιώνοντας σε πράξη την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να πρωταγωνιστήσει στους επικίνδυνους για το λαό σχεδιασμούς, η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη επισημοποιήσει τη συμμετοχή της σε 9 από τα 17 πρώτα «συνεργατικά» προγράμματα, σε αντικείμενα όπως «Δίκτυο κόμβων διαμετακόμισης («logistic Hubs») και υποστήριξης επιχειρήσεων», «θαλάσσια επιτήρηση», «κέντρο πιστοποίησης κατάρτισης για ευρωπαϊκούς στρατούς» κ.ά.

Δεύτερο θέμα στην ατζέντα της Δευτέρας η λεγόμενη «στρατιωτική κινητικότητα», ζήτημα που μπαίνει ψηλά στις προτεραιότητες ΕΕ και ΝΑΤΟ, με στόχο τους την εξάλειψη γραφειοκρατικών εμποδίων και την υλοποίηση υποδομών που θα διευκολύνουν την ταχεία μετακίνηση δυνάμεων στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία και την Ανατολική Μεσόγειο.

Εξ ου και αργότερα μέσα στη μέρα θα γίνει ξεχωριστή συνεδρία με τη συμμετοχή και του γγ του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ, με τον οποίο θα αποτιμήσουν το πώς προχωρά η συνεργασία ΕΕ - ΝΑΤΟ, ειδικά γι' αυτό το ζήτημα.

Οι υπουργοί της ΕΕ θα έχουν συζήτηση και για το λεγόμενο Ευρωπαϊκό Ταμείο Αμυνας, όπου θα αναζητήσουν πρόσθετα κονδύλια για τις στρατιωτικές δαπάνες. Το πρώτο σκέλος της συνεδρίασης θα κλείσει με συζήτηση για την καταπολέμηση των λεγόμενων «υβριδικών απειλών», όπου κατά βάση μπορούν να περιλάβουν τα πάντα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Εξάλλου, θα γίνει συζήτηση και για τη λεγόμενη Συνολική Στρατηγική της ΕΕ, το σχέδιο της ΕΕ να ενισχύσει τη στρατιωτική παρουσία της διεθνώς για να προασπίσει θέσεις επιχειρηματικών της ομίλων στην κόντρα με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Ως προς την τέτοια, «διεθνή» παρουσία της ΕΕ θα γίνει συζήτηση για την Υεμένη, την Ιορδανία, το Κέρας της Αφρικής και την Ερυθρά Θάλασσα, την «ασφάλεια στη θάλασσα», την «οικονομική ανάπτυξη» και τη «μετανάστευση».

Associated Press

Αποστολή του ΝΑΤΟ στα Σκόπια, το 2001

Απ' τη μια μεριά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθεί να παρουσιάσει τη συμφωνία Ελλάδας - FYROM ως μια προοδευτική εξέλιξη, που είναι προς το συμφέρον των δύο λαών. Προφανώς στις προοδευτικές δυνάμεις, σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, συγκαταλέγονται το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, η κυβέρνηση των ΗΠΑ, ο Σόρος, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, η Σοσιαλιστική Διεθνής του Γ. Παπανδρέου και πολλοί άλλοι που έσπευσαν να χαιρετίσουν τη συγκεκριμένη συμφωνία... Δυνάμεις που - η καθεμιά με τον τρόπο της - έχουν πρωτοστατήσει στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις επεμβάσεις, στην υποδαύλιση του αλυτρωτισμού και την αλλαγή συνόρων, στο αιματοκύλισμα των λαών.

Προσπαθεί, επίσης, με τον κοσμοπολίτικο μανδύα του, να εμφανιστεί ως αντίπαλος εθνικιστικών δυνάμεων, που για τους δικούς τους λόγους αντιδρούν στη συμφωνία, παραβλέποντας ότι ο ίδιος συγκυβερνά με μία τέτοια δύναμη. Μάλιστα, ο κ. Τσίπρας σε πρόσφατη συνέντευξή του παρουσίασε τον Καμμένο ως «συνεπή» δύναμη. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Και την ίδια στιγμή βέβαια στοχεύει να προσεταιριστεί συνιστώσες του Κινήματος Αλλαγής, το οποίο φάσκει και αντιφάσκει.

Κοινός παρονομαστής και των δύο η στήριξη στα επικίνδυνα σχέδια των ιμπεριαλιστών στην περιοχή, αναπόσπαστο μέρος των οποίων είναι η ένταξη των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Καθόλου περίεργο ότι δύο - φαινομενικά - αντίθετα ρεύματα, ο κοσμοπολιτισμός και ο εθνικισμός, συναντιούνται στο βασικό στρατηγικό στόχο. Αλλωστε, και ο κοσμοπολιτισμός έχει μέσα του στοιχεία εθνικισμού, και οι δύο συναντιούνται στην επιδίωξη της αστικής τάξης να αναβαθμίσει το διεθνή της ρόλο. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που τονίζουν κάθε τόσο κυβερνητικά στελέχη ότι αυτή η συμφωνία ανοίγει το δρόμο για να παίξει η Ελλάδα (η άρχουσα τάξη) ηγετικό ρόλο στα Βαλκάνια. Αλλά και ο εθνικισμός δεν αμφισβητεί στο ελάχιστο την ανάγκη διεθνοποίησης της δράσης του κεφαλαίου, μέσα από την ενίσχυση των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Οι δύο αυτοί πόλοι λοιπόν όχι μόνο συναντιούνται, αλλά και αλληλοσυμπληρώνονται. Αυτό κάνουν και όταν στρέφουν τα πυρά τους στο κομμουνιστικό κίνημα, το ΚΚΕ, με μπόλικη διαστρέβλωση, συκοφαντία, πρωτόγονο, ραφιναρισμένο μέχρι και γελοίο αντικομμουνισμό.

Eurokinissi

Από την υπογραφή της συμφωνίας αναμεσα στις κυβερνήσεις Ελλάδας - FYROM

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, συνεπικουρούμενος από διάφορες εφημερίδες, ΚΚΕεδολόγους και τρολ του διαδικτύου, πιάνει την πάσα και επιτίθεται στο ΚΚΕ, ότι δήθεν έχει αλλάξει θέση για το ζήτημα, ότι έχει ξεχάσει την «αυτοδιάθεση των λαών» κ.λπ. Μια επίθεση αναμενόμενη, γιατί το ΚΚΕ είναι η μόνη πολιτική δύναμη που αποκαλύπτει τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών στην περιοχή, προβάλλει την ουσία της συμφωνίας και κυρίως αποκαλύπτει ότι τόσο το εθνικιστικό όσο και το κοσμοπολίτικο ρεύμα συναντιούνται στην υποστήριξη αυτών των σχεδιασμών.

Ας δούμε λοιπόν τα βασικά επιχειρήματά τους:

Η θέση του ΚΚΕ είναι ίδια και αναλλοίωτη εδώ και 25 χρόνια και έχει διατυπωθεί πολλές φορές από το 1992 (τότε που οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχαν στα εθνικιστικά συλλαλητήρια), μέχρι σήμερα και με διάφορες αφορμές. Ενδεικτικά αναφέρουμε:

Αλέκα Παπαρήγα, μετά από σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (1992): «(...) Είτε απαλειφθεί το όνομα είτε δεν απαλειφθεί είτε υπάρξει παραλλαγή του, τα προβλήματα για την Ελλάδα, αλλά και για τους λαούς των Βαλκανίων θα υπάρχουν, θα γίνονται όλο και πιο έντονα, εφόσον συνεχίζεται επέμβαση ξένων δυνάμεων στα Βαλκάνια, ηγετικών χωρών της ΕΟΚ και των ΗΠΑ. Εφόσον συνεχιστεί η πολιτική του "διαίρει και βασίλευε"».

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, λίγο πριν από τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ (2008):«Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ επίσης αποκρύπτουν ότι το ΝΑΤΟ βρίσκεται ήδη στη FYROM με τη δική τους συμφωνία και ότι το νέο κράτος - προτεκτοράτο που δημιουργείται, το Κοσσυφοπέδιο, δημιουργείται με τη συμμετοχή ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων και με την αποστολή στρατού της ΕΕ. Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να αποπροσανατολιστεί. Πρέπει με την πάλη του να βάλει βέτο σε ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και ΕΕ».

Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για τις διεθνείς εξελίξεις (2011):«Τις εξελίξεις στην περιοχή σφραγίζει η διεύρυνση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Η στρατηγική ένταξης των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, η πιο άμεση εμπλοκή τους στα ιμπεριαλιστικά σχέδια σηματοδοτεί γενικότερα αρνητικές εξελίξεις για τους λαούς της περιοχής (...) Συνεχίζονται οι διπλωματικές κινήσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στο θέμα της ΠΓΔΜ για την αναζήτηση μιας συμβιβαστικής λύσης στο θέμα της ονομασίας, ώστε να δικαιολογηθεί η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ που απαιτούν οι ΗΠΑ, καθώς και το άνοιγμα του δρόμου για τη σύνδεσή της με την ΕΕ (...) Ταυτόχρονα κι ενώ οι ελληνικές κυβερνήσεις διακηρύσσουν πως συζητούν μόνον το όνομα της γειτονικής χώρας, στην πραγματικότητα η αστική τάξη της ΠΓΔΜ θέτει με κάθε ευκαιρία ζήτημα αναγνώρισης "μακεδονικής" ταυτότητας και γλώσσας καθώς και ανάλογης "μειονότητας" στις βαλκανικές χώρες».

Διαψεύδονται πανηγυρικά, επομένως, οι αιτιάσεις για αλλαγή θέσης του ΚΚΕ, οι οποίες μοναδικό στόχο έχουν να κρύψουν την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στην εξυπηρέτηση των πιο επικίνδυνων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και να συκοφαντήσουν το ΚΚΕ, επειδή αποκαλύπτει το ρόλο τους και την προσπάθειά τους να ντύσουν αυτόν το ρόλο με «προοδευτικό» και «αριστερό» περιτύλιγμα. Το ΚΚΕ, σε αντίθεση με όλους όσοι ασχολούνταν με την ονοματολογία, προέβαλλε την ανάγκη να μπουν εμπόδια στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και να απαλειφθούν οι αλυτρωτισμοί, που εμπεριέχονται στην αναγνώριση «μακεδονικής» ταυτότητας και γλώσσας. Το ίδιο έκανε και τώρα.

Στις διάφορες ενημερώσεις της κυβέρνησης προς τα κόμματα και τους πολιτικούς αρχηγούς και ειδικά προς το ΚΚΕ, τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο υπουργός Εξωτερικών διαβεβαίωναν ότι η συμφωνία δε θα συμπεριλαμβάνει όρους για την ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ και ότι είναι μια συμφωνία άσχετη με το στόχο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης». Κι όλα αυτά παρά το ότι είχαν τεθεί ως χρονικός ορίζοντας για την επίτευξη συμφωνίας οι επόμενες Σύνοδοι του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του ΝΑΤΟ, στις 28 - 29 Ιούνη και στις 11 - 12 Ιούλη, αντίστοιχα. Και παρά το ότι οι κυβερνώντες της γειτονικής χώρας και ειδικά ο Ζάεφ, σε όλους τους τόνους, επισήμαιναν αυτόν το στόχο.

Η δημοσίευση της συμφωνίας απέδειξε πόσο «σοβαρές» είναι οι - κατά καιρούς - ΣΥΡΙΖΑίικες διαβεβαιώσεις. Μόλις στο άρθρο 2 της συμφωνίας περιλαμβάνονται οι «εγγυήσεις» από την πλευρά της Ελλάδας ότι θα στηρίξει την ένταξη της ΠΓΔΜ στους δύο ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως και τα χρονοδιαγράμματα της ενταξιακής διαδικασίας. Μάλιστα, από τα πρώτα μέτρα είναι η αποστολή επιστολής από την ελληνική κυβέρνηση προς το ΝΑΤΟ ότι αποδέχεται να ξεκινήσει η διαδικασία ένταξης της ΠΓΔΜ στον ιμπεριαλιστικό οργανισμό με το νέο όνομα «Βόρεια Μακεδονία».

Οσο για το ότι αυτή η ένταξη είναι προϊόν της θέλησης του λαού της FYROM, εδώ η γελοιότητα βγάζει μάτι. Πίσω από τη «θέληση» του λαού έχουν άπειρες φορές κρυφτεί αντιδραστικές και αντιλαϊκές επιλογές. Πολύ περισσότερο που η θέληση ενός λαού δε διαμορφώνεται αυθόρμητα ούτε ελεύθερα, αλλά μέσα από πολύμορφες παρεμβάσεις, πιέσεις, εκβιασμούς, αυταπάτες και μάλιστα σε συνθήκες που το εργατικό, το κομμουνιστικό κίνημα είναι σε μεγάλη υποχώρηση. Εχουμε γνωρίσει πολύ καλά τι συμβαίνει, όταν η θέληση ενός λαού δεν συμβαδίζει με τα τρέχοντα συμφέροντα της άρχουσας τάξης... Να θυμίσουμε πόσες φορές επαναλήφθηκαν δημοψηφίσματα σε κράτη της ΕΕ, προκειμένου να «πεισθεί» «ελεύθερα» ο λαός, που για διάφορους λόγους διαφωνούσε με την ένταξη ή με άλλες επιλογές (π.χ. «Ευρωσύνταγμα»);

Στο λαό της FYROM λέγεται ό,τι λεγόταν και στον ελληνικό λαό από τις εδώ κυβερνήσεις, πως δήθεν η ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ θα φέρει χρήμα και δουλειές, σταθερότητα και ασφάλεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, φτάνει σε τέτοιο σημείο τυχοδιωκτισμού που, για να δικαιολογήσει τη βρώμικη αποστολή του, επικαλείται ως επιχείρημα το γεγονός ότι ο γειτονικός λαός καλείται - με το πιστόλι στον κρόταφο - να στηρίξει την πορεία της χώρας του στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ!

Ο πρωθυπουργός και διάφορα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να στηρίξουν τη συμφωνία που υπέγραψαν, προσπάθησαν να κάνουν μαθήματα μαρξισμού - λενινισμού στο ΚΚΕ, γύρω από το ζήτημα της αυτοδιάθεσης των λαών, κατηγορώντας το ΚΚΕ ότι δήθεν την απεμπολεί.

Αυτό που στην πραγματικότητα κάνουν, είναι να εμφανίζουν μια καρικατούρα του Λένιν, συγχέοντας το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση με το σημερινό ιδεολόγημα του αυτοπροσδιορισμού, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα αντιδραστικό εργαλείο για την αλλαγή συνόρων, ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων. Εκτός των άλλων, ο Λένιν μιλούσε για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης σε μια εποχή που δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί ο σχηματισμός των εθνικών κρατών, μεγάλα έθνη βρίσκονταν ακόμα υπό το ζυγό ισχυρών αυτοκρατοριών και αποικιοκρατικών κρατών.

«Γι' αυτό η τάση (η επιδίωξη) κάθε εθνικού κινήματος είναι ο σχηματισμός εθνικών κρατών, που ικανοποιούν καλύτερα αυτές τις ανάγκες του σύγχρονου καπιταλισμού. Προς το σχηματισμό αυτό σπρώχνουν οι πιο βαθιοί οικονομικοί παράγοντες και, για το λόγο αυτό, για όλη τη Δυτική Ευρώπη - κάτι παραπάνω: για όλο τον πολιτισμένο κόσμο - χαρακτηριστικό φυσιολογικό φαινόμενο για την κεφαλαιοκρατική περίοδο είναι τα εθνικά κράτη (...) Με την έννοια αυτοδιάθεση των εθνών εννοούμε τον κρατικό χωρισμό τους από ξένα εθνικά σύνολα, εννοούμε το σχηματισμό αυτοτελούς εθνικού κράτους» (Β. Ι. Λένιν: «Για το Δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών», «Απαντα», τ. 25, σελ. 261.)

Επίσης, αντιμετώπιζε αυτό το ζήτημα σε συνάρτηση με το βασικό καθήκον της ανατροπής του καπιταλισμού.

«Οι διάφορες διεκδικήσεις της δημοκρατίας, μαζί και η αυτοδιάθεση, δεν είναι κάτι απόλυτο, αλλά ένα "μέρος" του πανδημοκρατικού (σήμερα: πανσοσιαλιστικού) "παγκόσμιου" κινήματος. Μπορεί σε ορισμένες συγκεκριμένες περιπτώσεις το μέρος να έρχεται σε αντίθεση με το όλο και τότε πρέπει να απορρίπτεται» (Β. Ι. Λένιν, «Τα αποτελέσματα της συζήτησης για την αυτοδιάθεση». «Απαντα», τ. 30, σελ. 39).

Ο Λένιν επισήμανε: «Το άρθρο του προγράμματός μας για την αυτοδιάθεση των εθνών δεν μπορεί να ερμηνευτεί αλλιώς παρά μόνο με την έννοια της πολιτικής αυτοδιάθεσης, δηλαδή του δικαιώματος αποχωρισμού και σχηματισμού ανεξάρτητου κράτους» (Β. Ι. Λένιν, «Θέσεις πάνω στο Εθνικό Ζήτημα», «Απαντα», τ. 23, σελ. 315).

Ταυτόχρονα, συμπλήρωνε:

«Η αναγνώριση (...) του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης όλων των εθνοτήτων δε σημαίνει καθόλου πως οι σοσιαλδημοκράτες (κομμουνιστές) παραιτούνται από το να δώσουν δική τους εκτίμηση όσον αφορά τη σκοπιμότητα του κρατικού αποχωρισμού του ενός ή του άλλου έθνους σε κάθε ξεχωριστή περίπτωση. Αντίθετα οι σοδιαλδημοκράτες πρέπει να δίνουν ίσα - ίσα δική τους εκτίμηση, παίρνοντας υπόψη τόσο τις συνθήκες εξέλιξης του καπιταλισμού και της καταπίεσης των προλετάριων των διαφόρων εθνών από την ενωμένη αστική τάξη όλων των εθνοτήτων, όσο και τα γενικότερα καθήκοντα της δημοκρατίας και στην πρώτη σειρά και πάνω απ' όλα τα συμφέροντα της ταξικής πάλης του προλετάριου για το σοσιαλισμό» (Β. Ι. Λένιν, «Θέσεις πάνω στο Εθνικό Ζήτημα», «Απαντα», τ. 23, σελ. 316).

Τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με τις θεωρητικές αρλούμπες των ΣΥΡΙΖΑίων; Ισα - ίσα αποδεικνύουν μόνο την ορθότητα και τη σωστή αφετηρία της τοποθέτησης του ΚΚΕ για τη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ, για την ένταξη στις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και με την επιβίωση των σπερμάτων του αλυτρωτισμού.

Στις σημερινές συνθήκες η λεγόμενη «αυτοδιάθεση», πολύ περισσότερο ο «συλλογικός αυτοπροσδιορισμός», έχει αξιοποιηθεί για υποδαύλιση εθνικισμών, αλυτρωτισμών, για ιμπεριαλιστικούς πολέμους και αλλαγές συνόρων, με πρωτεργάτες στα παραπάνω τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απόσχιση του Κοσσόβου από τη σερβική επικράτεια και η μετεξέλιξή του σε «ανεξάρτητο» κράτος, στην πραγματικότητα σε αμερικανοΝΑΤΟικό προτεκτοράτο.

Αλλο παράδειγμα είναι το πώς αξιοποιείται από τον ιμπεριαλισμό το Κουρδικό. Η αστική τάξη εκεί έχει τα δικά της συμφέροντα. Μπλέκεται στους ανταγωνισμούς κι ενώ τα συμφέροντα των λαϊκών δυνάμεων επιβάλλουν τη ρήξη με τον ιμπεριαλισμό, τα κουρδικά επιτελεία, με τη στήριξη των ΗΠΑ, χρησιμοποιούνται για το διαμελισμό του Ιράκ και της Συρίας.

Ο αυτοπροσδιορισμός καμία σχέση δεν έχει με τη μαρξιστική έννοια της αυτοδιάθεσης των εθνών και είναι καθαρός υποκειμενισμός, δηλαδή λίγο - πολύ «είσαι ό,τι θες να είσαι ή ό,τι δηλώνεις πως είσαι»... Πολύ βολικό επιχείρημα για όσους θέλουν να μπαρουτιάσουν περιοχές, στις οποίες συνυπάρχουν εθνότητες (με διαφορετικές γλώσσες, έθιμα, ακόμα και θρησκεία), όπως συνέβη στα Βαλκάνια.

Το δήθεν δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού στρώνει το έδαφος σε όσους επιδιώκουν να αναγνωριστεί η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης ως «τουρκική» στην Ελλάδα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, για την αμφισβήτηση των συνόρων (π.χ. της Συνθήκης της Λοζάνης) και του εδαφικού status στην περιοχή, κάτι άλλωστε που δεν το κρύβουν εθνικιστικοί κύκλοι στην Τουρκία.

Να λοιπόν ο αντικειμενικά επικίνδυνος ρόλος που παίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων.

Εκεί βέβαια που τόσο η μια όσο και η άλλη πλευρά δίνουν ρεσιτάλ υποκρισίας και αντιΚΚΕ μένους, είναι το ζήτημα των Σλαβομακεδόνων.

Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ, με δημοσιεύματα στην «Αυγή» και δηλώσεις στελεχών του, κατηγορεί το ΚΚΕ ότι πρόδωσε όσους σλαβόφωνους αγωνίστηκαν μέσα απ' τις γραμμές του ΔΣΕ. Αποτελεί θράσος, φυσικά, να μιλάει εξ ονόματος αυτών των αγωνιστών μια πολιτική δύναμη που υπερασπίστηκε με ιδιαίτερο ζήλο και καταστολή το άγαλμα του Προέδρου των ΗΠΑ Τρούμαν, ο οποίος τους αιματοκύλισε με τη στρατιωτική επέμβαση την περίοδο 1946 - 1949.

Η δε ΝΔ, απ' την άλλη μεριά, αναφέρεται, ως πηγή της σημερινής κατάστασης, στη θέση περί Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας και την απόφαση της 5ης Ολομέλειας του ΚΚΕ.

Η αλήθεια είναι φυσικά τελείως διαφορετική. Οι όποιες αποφάσεις του ΚΚΕ - ανεξάρτητα από λαθεμένες εκτιμήσεις που έγιναν και που, όμως, διορθώθηκαν στην πορεία - είχαν ως βασικό κριτήριο, στην τακτική τους, το τράβηγμα αυτών των πληθυσμών στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, να μη γίνουν ουρά των αστικών τάξεων και όχι φυσικά την ενσωμάτωσή τους σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς τύπου ΝΑΤΟ και ΕΕ. Το κριτήριο ήταν βαθιά ταξικό. Ετσι, για παράδειγμα, οι Σλαβομακεδόνες πήραν μέρος στο ΕΑΜ, στον ΕΛΑΣ, πάλεψαν ενάντια στη γερμανική και βουλγαρική κατοχή και στη συνέχεια στον αγώνα του ΔΣΕ.

Οπως, αντίστοιχα, βαθιά ταξικό ήταν και το κριτήριο της ελληνικής αστικής τάξης. Και τότε που τους ονόμαζε ΕΑΜοβούλγαρους και τους έστηνε στο εκτελεστικό απόσπασμα, αλλά και τότε που προσπαθούσε να τους προσεταιριστεί, στο πλαίσιο των συμφωνιών με τον Τίτο, υλοποιώντας τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό για όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα σε Γιουγκοσλαβία και ΕΣΣΔ.

Την πολιτική του Τίτο, να χαρακτηρίσει τους κατοίκους του γεωγραφικού χώρου της Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας χωριστή «μακεδονική» εθνότητα, κάτι που θα της έδινε το δικαίωμα να διεκδικήσει στο μέλλον ανεξάρτητη εθνική υπόσταση, την ανέχτηκαν οι μετεμφυλιακές ελληνικές κυβερνήσεις και την υπέθαλψαν οι ιμπεριαλιστές, γιατί, μετά τη σύγκρουση με τη Σοβιετική Ενωση, μια τέτοια πολιτική εξυπηρετούσε τα σχέδιά τους.

Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα από το άρθρο του βουλευτή της ΝΔ Κ. Τασούλα, στην «Καθημερινή», στις 18.6.2018. «Ηταν σημαντικό βήμα (σ.σ. οι συμφωνίες με τον Τίτο) στην ελληνογιουγκοσλαβική προσέγγιση, μια προσέγγιση που επέβαλαν ο ψυχρός πόλεμος και ιδιαίτερα η αποκοπή του Τίτο από τον σοβιετικό συνασπισμό. Μιας προσέγγισης που έκανε το κράτος που είχε διεκδικήσει τη δεκαετία του '40 την ελληνική Μακεδονία να γίνει, παρά ταύτα, περιφερειακός εταίρος της χώρας μας, γιατί και για το ΝΑΤΟ και για μας η Γιουγκοσλαβία έπρεπε να διατηρηθεί εκτός σοβιετικής επιρροής...».

Ωστόσο, παρά τα όποια προβλήματα, χωρίς την ιμπεριαλιστική επέμβαση στην περιοχή και το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, μετά το 1991, δεν ήταν δυνατόν από μόνα τους να αναβιώσουν το παλιό Μακεδονικό ζήτημα, το οποίο, ως ζήτημα εδαφικών διεκδικήσεων, είχε πάψει να υπάρχει.

Αρα λοιπόν η καλύτερη τιμή σε αυτούς τους σλαβόφωνους μαχητές, που έδωσαν τη ζωή τους μέσα απ' τις γραμμές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, είναι η συνέχιση της πάλης ενάντια στην πολιτική του ιμπεριαλισμού, όπως αυτή υλοποιείται σήμερα απ' την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τις άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις.

Την Πέμπτη 28 Ιούνη, στις 8.30 μ.μ., οι Κλαδικές Οργανώσεις των ΤΟ Λάρισας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ διοργανώνουν, στο πλαίσιο των 100χρονων του Κόμματος και των 50χρονων της ΚΝΕ, στην πλατεία Λαμπρούλη (Φρούριο) το φετινό Εργατικό Φεστιβάλ.

Ομιλητής στην εκδήλωση θα είναι ο Γιάννης Πρωτούλης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Με σύνθημα «Ανατρέπουμε το παλιό για να φέρουμε το νέο κόσμο, το σοσιαλισμό», θα πραγματοποιηθεί το Εργατικό Φεστιβάλ των κλαδικών Οργανώσεων Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, στις 29 και 30 Ιούνη, στο Γεντί Κουλέ.

Το Εργατικό Φεστιβάλ αποτελεί θεσμό, καθώς πραγματοποιείται για 9η συνεχόμενη χρονιά.

Αναλυτικά, το πρόγραμμα περιλαμβάνει:

Παρασκευή 29 Ιούνη:

-- Αφιέρωμα: 200 χρόνια από τη γέννηση του Καρλ Μαρξ.

-- Συζήτηση με θέμα: «Ο Καρλ Μαρξ για τον εργάσιμο χρόνο». Θα μιλήσει ο Γρηγόρης Λιονής, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ.

-- Μουσικό αφιέρωμα: «Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας».

-- Λαϊκό γλέντι με τον Βασίλη Κασούρα.

Σάββατο 30 Ιούνη:

-- Μουσικό αφιέρωμα: «Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ».

-- Συζήτηση με εργαζόμενους από χώρους δουλειάς με θέμα: Δεν υπάρχει δίκαιη ανάπτυξη σε ένα άδικο σύστημα.

-- Συναυλία με τον Δημήτρη Ζερβουδάκη.

Στις 29 και 30 Ιούνη, η Τομεακή Οργάνωση Πειραιά της ΚΝΕ διοργανώνει το Φεστιβάλ της στο «Καστράκι» στη Δραπετσώνα (απέναντι από την πύλη Ε2 στο λιμάνι του Πειραιά).

Το πρόγραμμα των διήμερων εκδηλώσεων του Φεστιβάλ στα τέλη του μήνα περιλαμβάνει:

• Την Παρασκευή 29 Ιούνη: Παράσταση σύγχρονου χορού με τίτλο «Φασισμός, το αυγό του φιδιού» από ομάδα χορού της ΤΟ Πειραιά. Συναυλίες φοιτητικών - μαθητικών συγκροτημάτων. Συζήτηση με θέμα «Η επίδραση του λαϊκού κινήματος στον αθλητισμό, μέσα από το παράδειγμα του Ν. Γόδα». Αφιέρωμα στα 50 χρόνια ζωής και δράσης της ΚΝΕ. Μεγάλη συναυλία με τους «Imam Baildi».
• Το Σάββατο 30 Ιούνη: Αφιέρωμα στα τραγούδια της προσφυγιάς. Στις 9 μ.μ. συγκέντρωση με σύνθημα «Το μέλλον της νεολαίας δεν χωρά στο σύστημα της εκμετάλλευσης. Με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ παλεύουμε για τη ζωή που μας αξίζει!». Θα μιλήσει ο Κύριλλος Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Αφιέρωμα στον στιχουργό Αλκη Αλκαίο με τίτλο «Δεν βγαίνουν τα όνειρα σε πλειστηριασμό... δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμη», με τον Δ. Κανέλλο και το συγκρότημά του. Συναυλία με τους «Rebellion Connexion». Λαϊκό γλέντι.

Ακόμα, θα υπάρχουν: Χώρος για τις μικρότερες ηλικίες νεολαίας. Μαθητικό στέκι. Χώρος κατά των ναρκωτικών. Εκθεση βιβλίου της «Σύγχρονης Εποχής». Αφιερώματα με τα εξής θέματα: «Το λιμάνι του Πειραιά και η πρόταση του ΚΚΕ», «Μπλόκο στους φασίστες - εγκληματίες σε κάθε γειτονιά!», «50 χρόνια ζωής και μαχητικής δράσης της ΚΝΕ: Μαθαίνουμε, εμπνεόμαστε, συνεχίζουμε!».

Πρόκειται βέβαια για πάγιες θέσεις του ευρωπαϊκού και διεθνούς οπορτουνισμού, που συμπλέει στρατηγικά με την παλιά και τη νεόκοπη σοσιαλδημοκρατία, αλλά η τοποθέτηση αυτή έχει τη δική της σημασία.

Η GUE/NGL επιδίδεται διαχρονικά και συστηματικά στο «ξέπλυμα» της Ευρωένωσης των μονοπωλίων, αποτελώντας το κατάλληλο «αμορτισέρ» για να απορροφούνται οι κραδασμοί από τη λαϊκή δυσαρέσκεια, σε όσες βέβαια από τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις ακόμα επιδρά. Η GUE/NGL στηρίζει την ΕΕ και της ασκεί κάθε τόσο ...εποικοδομητική κριτική, γιατί αυτή ...δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες της για τη διαχείριση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Από την όποια ανώδυνη κριτική της, καθόλου τυχαία, απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στον ίδιο τον αμετάκλητο χαρακτήρα της ΕΕ ως διακρατικής ένωσης του κεφαλαίου. Γιατί αυτές οι δυνάμεις έχουν αναλάβει εργολαβικά να χύνουν το δηλητήριο ότι η ΕΕ μπορεί τάχα να αλλάξει και αίφνης να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Ισχυρίζονται ότι είναι ο «αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων» στο εσωτερικό της ΕΕ που αποτελεί το εμπόδιο. Ομως οι δυνάμεις της GUE είναι μέρος του αρνητικού συσχετισμού, γιατί όχι μόνο αθωώνουν το καπιταλιστικό σύστημα και τον ευρωμονόδρομο, αλλά και αναλαμβάνουν ενεργό ρόλο στην προώθηση της αντεργατικής πολιτικής, με τα κόμματα - μέλη της GUE είτε να συμμετέχουν στην καπιταλιστική διαχείριση είτε να προαλείφονται γι' αυτήν, προκειμένου να πάρουν το «δαχτυλίδι» από την αστική τάξη των χωρών τους.

Η ΕΕ δεν έχει υποστεί κάποια «διαστρέβλωση των αρχών συγκρότησής της» από κάποια «νεοφιλελεύθερα δόγματα», όπως η GUE/NGL και τα κόμματά της ισχυρίζονται. Αυτή ήταν και αυτή είναι από τη στιγμή της ίδρυσής της μέχρι και σήμερα η ΕΕ, μια ένωση υπεράσπισης των συμφερόντων του κεφαλαίου, κι αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Αυτό για το οποίο πασχίζουν αυτές οι δυνάμεις είναι να συμβιβαστούν οι εργαζόμενοι με τον σημερινό αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων στον οποίο ανήκουν η ΕΕ, οι ιδρυτικές «αρχές» μέχρι κι όλο το μεδούλι της, που ουδέποτε ...παραστράτισαν από την υπεράσπιση των συμφερόντων των μονοπωλίων. Στόχος, για τον οποίο δουλεύει και η GUE, είναι οι εργαζόμενοι να αποδεχθούν την ΕΕ ως κάτι αναλλοίωτο, ή που μπορεί να αλλάξει φιλολαϊκά στα διπλωματικά τραπέζια των διαπραγματεύσεων της λυκοσυμμαχίας και των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Στο διά ταύτα, δηλαδή, η πάγια σοσιαλδημοκρατική αντίληψη ότι μπορεί ο καπιταλισμός να μεταρρυθμιστεί φιλολαϊκά, θέση που επιχειρεί την ωραιοποίηση ενός αποδεδειγμένα από πολλά χρόνια αντιπάλου των εργαζομένων, καλλιεργεί συγχύσεις και φυσικά ουδέποτε επιβεβαιώθηκε ιστορικά...

Στην ίδια Εκθεση, η GUE και οι ευρωβουλευτές της επανέλαβαν το σύνθημα για «διάλυση του ΝΑΤΟ». Με αυτήν την τοποθέτηση η GUE πετυχαίνει «με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια». Και «ξεπλένει» την ΕΕ, για την οποία η θέση της επιφυλάσσει το μερεμέτισμά της, ενώ για το ΝΑΤΟ, πίσω από τη συνθηματολογία περί διάλυσής του, στοχεύει να υπονομεύσει τη γραμμή της πάλης κάθε λαού για αποδέσμευση της χώρας του από την ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ.

Για το ποιο σύνθημα πραγματικά εξυπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα και την πάλη για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και ποιο αποτελεί τη μάσκα του κάθε επίδοξου διαχειριστή του συστήματος, ας αφήσουμε καλύτερα να μιλήσουν τα «άπλυτα» που έβγαλε στη φόρα πριν από μερικά χρόνια το «Wikileaks» για τον Γκρέγκορ Γκίζι, τότε πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της γερμανικής «Die Linke» (μέλους της GUE και του λεγόμενου Κόμματος της Αριστεράς - ΚΕΑ) και vυν πρόεδρο του ΚΕΑ. Γράφει λοιπόν «ο Αμερικανός πρέσβης στη Γερμανία, σε τηλεγράφημά του», που μεταβιβάζει στην Ουάσιγκτον, ότι σε συνάντησή του με τον Γκίζι ο τελευταίος τον καθησύχασε σχετικά με το αίτημα που προβάλλει αυτό το κόμμα περί «διάλυσης του ΝΑΤΟ».

«Το επικίνδυνο» - του είπε ο Γκίζι - «θα ήταν το αίτημα της αποδέσμευσης της Γερμανίας από το ΝΑΤΟ, και όχι γενικά το αίτημα της διάλυσης. Αυτό έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται, αφού για τη διάλυση του Οργανισμού θα πρέπει να υπάρξει συγκατάθεση των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας, και κάτι τέτοιο δεν είναι ρεαλιστικό». Ωμή παραδοχή δηλαδή ότι το σύνθημα της GUE και του ΚΕΑ για διάλυση του ΝΑΤΟ δεν είναι τίποτε άλλο από εξαπάτηση και επιχείρηση ουτοπικής χειραγώγησης λαϊκών δυνάμεων που θέλουν να το αντιπαλέψουν. Πρόκειται για θέση αποδοχής και αθώωσης του ΝΑΤΟ, μέχρι να 'ρθει ...κάπου, κάπως, κάποτε, η μέρα της διάλυσής του... Αποτελεί εμπόδιο στο να προσανατολιστεί κάθε λαός στον αγώνα ενάντια στην αστική τάξη της χώρας του και τις συμμαχίες της, για την ανατροπή και αποδέσμευση της κάθε χώρας από αυτές.

Γι' αυτό άλλωστε η GUE «καρφώνεται» σε κάθε ευκαιρία, γιατί η ευρωΝΑΤΟική λαγνεία της δεν κρύβεται. Πώς αλλιώς να σχολιάσει κανείς την αντίδραση της GUE/NGL στη συμφωνία των κυβερνήσεων Ελλάδας και ΠΓΔΜ διά στόματος προέδρου της, Γερμανίδας Γκάμπι Τσίμερ, ευρωβουλευτή της «Die Linke», που «εκφράζει την ικανοποίησή της για την επίτευξη συμφωνίας που έδωσε τέλος σε μια μακροχρόνια διαμάχη», κάνοντας λόγο για μια «ιστορική στιγμή»... Η Γκ. Τσίμερ σημειώνει ότι με τη συμφωνία «αποδεικνύεται πως η αμοιβαία κατανόηση, η φιλική συνύπαρξη - συνεργασία και ο ρεαλισμός νικούν τον εθνικισμό, την εθνική και πολιτική εχθρότητα». Πρόκειται για δήλωση - μνημείο ευρωΝΑΤΟφροσύνης και σε κάθε περίπτωση για μια βολικότατη για το κεφάλαιο «εξαφάνιση» των επικίνδυνων σχεδιασμών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή, της βαθύτερης εμπλοκής της Ελλάδας και συνολικά των Βαλκανίων στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Η GUE πανηγυρίζει και θεωρεί ότι ζούμε «ιστορικές στιγμές», διότι ο κύβος ερρίφθη για την ένταξη της ΠΓΔΜ στην ΕΕ (που δήθεν της κάνει κριτική) και στο ΝΑΤΟ (το οποίο θέλει να ...διαλύσει).

Τονίζει επίσης η πρόεδρος της GUE ότι «η συμφωνία μπορεί να ενισχύσει τις διμερείς σχέσεις και να ανοίξει νέους ορίζοντες συνεργασίας στα Βαλκάνια, να ενισχύσει τις συνέργειες σε όλα τα επίπεδα και να βελτιώσει τη σταθερότητα και την ευημερία για τους λαούς της περιοχής». «Σταθερότητα» λοιπόν και «ευημερία» η εδραίωση της παρουσίας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Βαλκάνια, κατά την GUE, όπως και κατά τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλ. Τσίπρα.

Προφανώς, έτσι «διαβάζουν» τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, όπως και τα σμπαραλιασμένα σύνορα, τους εθνικισμούς, τους αλυτρωτισμούς, τα κράτη - προτεκτοράτα όπως το Κόσσοβο, τις αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις σαν αυτές της Σούδας ή της Μποντ Στιλ, όλα αυτά δηλαδή που αξιοποιούν ΕΕ, ΝΑΤΟ και ΗΠΑ στα Βαλκάνια για να περάσουν τα δικά τους σχέδια, στον ανταγωνισμό με τα αντίστοιχα της Ρωσίας ή της Κίνας. Ολα αυτά που δρομολογούνται, με στήριγμα και αγκωνάρι την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που σε «αντάξια» συνέχεια των προηγούμενων, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αποτελεί σημαιοφόρο της πολύ επικίνδυνης για τους λαούς επιχείρησής τους.

Από όλα τα παραπάνω, αβίαστα μπορεί κάθε εργαζόμενος να αντιληφθεί γιατί το ΚΚΕ αποχώρησε εδώ και χρόνια από την GUE, αποκαλύπτοντας τον επιζήμιο ρόλο και αποστολή της στον εξωραϊσμό και τη στήριξη της ΕΕ, στην εξαπάτηση και τον αποπροσανατολισμό του λαού για το ΝΑΤΟ, και αναδεικνύοντας την ανάγκη να δυναμώσει η εργατική - λαϊκή πάλη, να συγκροτηθεί ισχυρή Κοινωνική Συμμαχία, για αποδέσμευση από τις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, με εργατική εξουσία.

Το ΚΚΕ συνεχίζει ακούραστα τις προσπάθειές του για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, την ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας των 29 Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στην Ευρώπη, την ανάπτυξη της ταξικής πάλης ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στο ΝΑΤΟ, στα κόμματα και τη στρατηγική τους, που είναι ο κορμός της πολιτικής υπεράσπισης των συμφερόντων του κεφαλαίου. Σε αυτόν το δρόμο συνεχίζουμε...