Πριν από τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιούσε τη στάση του ΔΝΤ, για να στηρίξει το αίτημα για διευθέτηση του χρέους. Στην πραγματικότητα, αξιοποιούσε τις υπαρκτές αντιθέσεις ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Ευρωζώνη στο ζήτημα της διαχείρισης του χρέους και παρουσίαζε το ΔΝΤ σαν τον «καλό σύμμαχο» της Ελλάδας, που συμφωνεί με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που δεν έλεγε προεκλογικά στο λαό, είναι ότι ούτε η απομείωση του χρέους γίνεται για τα δικά του συμφέροντα, ούτε βέβαια ότι οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις θα συνεχιστούν ακόμα κι αν διευθετηθεί το χρέος. Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι οι λεγόμενες «αναδιαρθρώσεις» σε Εργασιακά, Ασφαλιστικό, φορολογικό, ιδιωτικοποιήσεις, είναι συστατικό στοιχείο της προσπάθειας που κάνουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι να ξεπεράσουν την καπιταλιστική κρίση και να ξαναρχίσει ο κύκλος της διευρυμένης αναπαραγωγής των κεφαλαίων τους. Τον ίδιο στόχο υπηρετεί και η μείωση του χρέους, αφού διευκολύνει τη ροή κεφαλαίων και προνομίων (φορολογικών, ασφαλιστικών κ.ά.) προς τις επιχειρήσεις, για να υποβοηθηθεί η ανάκαμψη. Επομένως, τώρα που οι εργαζόμενοι ακούν πως συζητιέται η διευθέτηση του χρέους, όχι μόνο πρέπει να «κουμπώνονται», αλλά να ετοιμάζονται και για σκληρές ταξικές αναμετρήσεις, για να αποτρέψουν τα αντιλαϊκά μέτρα που έρχονται, είτε γίνει, είτε δε γίνει τελικά η απομείωση του χρέους με οποιονδήποτε τρόπο.

Σε δηλώσεις του, χτες, από τις Βρυξέλλες ο Αλ. Τσίπρας είπε ανάμεσα σε άλλα: «Προσερχόμαστε με στόχο να πετύχουμε μια οικονομικά βιώσιμη συμφωνία. Με στόχο να αφήσουμε πίσω μας τα υπερβολικά πρωτογενή πλεονάσματα. Να σώσουμε τις συντάξεις και τους μισθούς». Τι ακριβώς εννοεί με αυτό το τελευταίο; Από ποιους προσπαθεί η κυβέρνηση να σώσει τους μισθούς και τις συντάξεις; Από τους δανειστές; 'Η μήπως έμμεσα κινδυνολογεί ότι αν δεν υπάρξει συμφωνία με τους δανειστές δε θα υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις, άρα «σοφότερο» είναι να υπάρξει συμφωνία; Και μια ακόμα απορία: Γιατί ο πρωθυπουργός λέει ότι θέλει να σώσει και τους μισθούς; Από πότε στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές μπήκε ζήτημα για παραπέρα μείωση των μισθών; 'Η μήπως αυτή είναι η λέξη - «κλειδί» για να καταλάβουμε ότι η ...ανησυχία της κυβέρνησης είναι να σώσει τους μισθούς και τις συντάξεις από το ενδεχόμενο μιας χρεοκοπίας και ότι έτσι εκβιάζει το λαό να «καταπιεί» την αντιλαϊκή συμφωνία, με το επιχείρημα ότι έτσι θα γλιτώσει τα χειρότερα;

«Αυτό το οποίο να θεωρείτε δεδομένο στα ζητήματα του Ασφαλιστικού είναι ότι δε θα υπάρξει καμία μείωση είτε σε επικουρικές είτε σε βασικές συντάξεις. Αυτό είναι, θεωρώ, το βασικό από μας σταθερό σημείο και να το θεωρήσετε ως δεδομένο. Τουλάχιστον, σε σχέση με τις δικές μας επιδιώξεις». Αυτά είπε, χτες, σε συνέντευξη ο υπουργός Εργασίας, Π. Σκουρλέτης. Αφήνουμε κατά μέρος την «κουτοπονηριά» του υπουργού, που από τη μια λέει κατηγορηματικά ότι οι συντάξεις δεν πρόκειται να μειωθούν, για να συμπληρώσει στη συνέχεια ότι αυτή είναι η επιδίωξη της κυβέρνησης. Που σημαίνει ότι πάνω στα παζάρια, δεν αποκλείεται η «επιδίωξη» της κυβέρνησης να μην εκπληρωθεί. Αλλά ακόμα κι αν δεν υπάρξει νέα μείωση, γιατί ακριβώς θα πανηγυρίζει η κυβέρνηση; Για το γεγονός ότι η μέση κύρια σύνταξη είναι μόλις στα 664,69 ευρώ και η μέση επικουρική στα 168,40 ευρώ, συμπεριλαμβανομένων και των φόρων που τους αντιστοιχούν; Για το γεγονός ότι το 44,8% του συνόλου των συνταξιούχων παίρνουν συντάξεις κάτω από το στατιστικό όριο της φτώχειας, το οποίο ορίζεται στα 665 ευρώ; Για το γεγονός ότι την περίοδο 2010-2013 οι περικοπές στις συντάξεις έφτασαν το 44,2% στο ΙΚΑ, το 48% στο Δημόσιο, ενώ τουλάχιστον 16,9% ήταν οι μειώσεις στις συντάξεις κάτω από τα 1.000 ευρώ, λόγω της απώλειας των δώρων και των επιδομάτων αδείας; Μ' αυτή την πραγματικότητα η κυβέρνηση καλεί τους συνταξιούχους να συμβιβαστούν και να της λένε κι «ευχαριστώ» που δεν πάει τις συντάξεις πιο κάτω κι από τον πάτο...

1848 Η εργατιά του Παρισιού εξεγείρεται ενάντια στην αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης (23 - 26/6/1848). Οι εργάτες στήνουν οδοφράγματα, στα οποία υψώνουν κόκκινες σημαίες με τα συνθήματα: «Ψωμί ή μολύβι», «Δικαίωμα εργασίας», «Ζήτω η κοινωνική δημοκρατία», κ.ά. Στις οδομαχίες που ακολούθησαν 40.000 - 45.000 εργάτες συγκρούστηκαν με σχεδόν 250.000 στρατού και εθνοφρουράς και παρά την ηρωική τους στάση, η εξέγερση καταπνίγηκε στο αίμα. Σχεδόν 20.000 - 25.000 εργάτες συνελήφθησαν, ενώ 3.500 εξορίστηκαν σε απομακρυσμένες αποικίες της Γαλλίας. Στην ήττα των εργατών του Παρισιού συνέδραμαν το γεγονός ότι η εξέγερση δεν γενικεύτηκε και στην υπόλοιπη χώρα, οι ταλαντεύσεις των μικροαστικών στρωμάτων και η παθητική στάση που επέδειξαν οι αγρότες.

1901 Πεθαίνει ο σατιρικός ποιητής και συγγραφέας Ανδρέας Λασκαράτος.

1931 Ιδρύεται στη Θεσσαλονίκη Σύνδεσμος Φίλων της ΕΣΣΔ.

1933 Τριακόσιες εργάτριες του 5ουεργοστασίου υφαντουργίας του Ρετσίνα στο Φάληρο κατεβαίνουν σε απεργία με αιτήματα την αύξηση των μισθών, το σταμάτημα των προστίμων και την εφαρμογή του 8ώρου. Η απεργία επεκτάθηκε και στα υπόλοιπα υφαντουργεία, ενώ έληξε μετά από 27 μέρες, έχοντας πετύχει αυξήσεις 10% στα μεροκάματα.

1941 Με απόφαση του Συμβουλίου Επιτρόπων του Λαού της ΕΣΣΔ και της ΚΕ του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκοι) συγκροτείται το Στρατηγείο της Ανώτατης Διοίκησης των Ενόπλων Δυνάμεων της ΕΣΣΔ.

1944 Γερμανοί και ταγματασφαλίτες χτυπούν το σανατόριο του Ασβεστοχωρίου στη Θεσσαλονίκη. Οι φυματικοί και το προσωπικό του σανατορίου διεκδικούσαν τη βελτίωση του συσσιτίου και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, καθώς και την κατάπαυση της τρομοκρατίας. Η επίθεση είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο ενός και τον τραυματισμό πολλών, ενώ 300 φυματικοί πιάστηκαν και κλείστηκαν στο στρατόπεδο «Παύλου Μελά», απ' όπου απελευθερώθηκαν μετά από τη λαϊκή κατακραυγή και κινητοποίηση.

1944 Ξεκινά μεγάλη επίθεση του Κόκκινου Στρατού στην κατεχόμενη από τους ναζί Λευκορωσία.

1994 Η Νότια Αφρική γίνεται αποδεκτή στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών.

1996 Πεθαίνει ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ και τρεις φορές πρωθυπουργός Αντρέας Παπανδρέου.

2005 Πεθαίνει ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης. Μαθητής Γυμνασίου, το 1942, εμφανίστηκε στο περιοδικό «Πειραϊκά Γράμματα», που εξέδιδαν ΕΑΜίτες και άλλοι προοδευτικοί λογοτέχνες του Πειραιά, και το 1944 στο ΕΠΟΝίτικο φοιτητικό περιοδικό «Ξεκίνημα», του οποίου ήταν αρχισυντάκτης. Eντάχθηκε στην ΕΠΟΝ Θεσσαλονίκης και στο ΚΚΕ. Συνελήφθη το 1948, βασανίστηκε, καταδικάστηκε για παράνομη δράση από έκτακτο στρατοδικείο σε θάνατο και φυλακίστηκε στο Επταπύργιο έως το 1951. Με τη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, εντάχθηκε στο «ΚΚΕ Εσωτερικού». Σπούδασε Ιατρική στο ΑΠΘ και το 1955 μετεκπαιδεύτηκε στη Βιέννη. Μετά την αποφυλάκισή του εργάστηκε σαν ακτινολόγος.