«Οταν είναι καλός τ' αφεντικός, όλα καλά» δήλωνε στην κάμερα μια μετανάστρια, εσωτερική υπηρέτρια σε σπίτι της Κηφισιάς σε ρεπορτάζ στον «Alpha». Το ρεπορτάζ έκλεισε με την επισήμανση της ρεπόρτερ πως αυτές «οι Φιλιπινέζες» (λες κι είναι ειδικότητα εργάτη η εθνικότητά του) αγοράζουν και δικό τους σπίτι. Το μήνυμα σαφές: Αμα είσαι προκομμένος κι έχεις και καλό αφεντικό πας μπροστά.

Στις μέσα σελίδες μιας εφημερίδας, εργάτης από τη Νάουσα εξηγούσε πως αφού δεν έχει δουλειά κι όταν έχει δεν του κολλάνε ένσημα, θα βγει στη σύνταξη στα 150 του χρόνια κι επίσης ότι για χρέος 5.000 ευρώ η Τράπεζα για να μη του πάρει το σπίτι τού πρότεινε επαναδιαπραγμάτευση με την οποία όμως το χρέος ανέβαινε στα 13.000 ευρώ. Σε μια άλλη εφημερίδα, οι τράπεζες που ετοιμάζονται να πάρουν τα σπίτια, προσφέρουν νέα δάνεια αυτή τη φορά για αγορά παιδικών παιχνιδιών.

Στον ίδιο κόσμο συμβαίνουν όλα αυτά. Το κεφάλαιο έστησε τις συνθήκες για να βρει στην Ανατολή τους εργάτες που ήθελε, το ίδιο κεφάλαιο φτιάχνει εδώ τους εργάτες που θέλει. Το πρόβλημα υπάρχει με όλους αυτούς που καλλιεργούν στον εργάτη τη θέση ότι αρκεί να βρει καλό αφεντικό κι όλα καλά.

Ανάμεσα στον τηλεοπτικό σταθμό που επιλέγει μια μετανάστρια για να βεβαιώσει πως υπάρχουν και καλά αφεντικά και την «Αυγή» που πασχίζει να πείσει ότι είναι καλό αφεντικό η ΕΕ επειδή, λέει, μπορείς να διαπραγματευτείς μαζί της, η διαφορά είναι μόνο στο περιτύλιγμα.

Ο ξεμοναχιασμένος εργάτης, που επιλέγει αφεντικό κινείται μέσα στους περιορισμούς της ατομικής του πορείας, μπορεί μόνο να επιλέξει - και αν το μπορεί έστω αυτό - να πουλήσει εργατική δύναμη. Αυτό πάντα αλλάζει όταν βρίσκεται μαζί με τους άλλους εργάτες. Τότε διαπραγματεύεται συλλογικά τους ίδιους τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης. Κι όταν η συλλογικότητα αναχθεί και σε πολιτική, τότε δε διαπραγματεύεται, βάζει πλώρη για την κατάργηση του εκμεταλλευτή.

Το πολιτικό κόμμα όμως που βάζει δίλημμα επιλογής ιμπεριαλιστή, έχει ήδη επιλέξει τον ιμπεριαλισμό, διδάσκει δηλαδή υποταγή στο κεφάλαιο, αξιώνει απ' τους εργάτες αντί να αναχθούν απ' το επίπεδο του ζήτουλα σ' αυτό του επαναστάτη, να σκύψουν, να γλείψουν, να «διαπραγματευτούν».

Αυτή ακριβώς η θέση του οπορτουνισμού μέσα στο εργατικό κίνημα είναι ένα από τα στοιχεία εκείνα που αναγκάζουν σε διαρκή πάλη μαζί του για να μπορέσει να βρει χώρο να καλλιεργηθεί - αναπτυχθεί η ταξική συνείδηση. Η δράση τους δεν είναι απλά εχθρική, ενισχύει την εξουσία των μονοπωλίων. Η δράση τους οδηγεί τους εργάτες να ξεχωρίζουν τον Ανατολίτη δυνάστη που τους κάνει πρόσφυγες, από τον Ευρωπαίο δημοκράτη καπιταλιστή.

Στην καθημερινότητα θα συναντήσεις τον οπορτουνιστή κάθε φορά που όλα γύρω σου ζητάνε γενική ανατροπή, αυτός να δίνει συμβουλές για το πως άμα είσαι μάγκας μ' ένα λογιστικό κόλπο μπορείς να την γλιτώσεις. Σαν κι αυτόν τον δύστυχο στη Δραπετσώνα, που νόμισε πως επειδή πήγε σ' ένα ριάλιτι συμβουλών επιχειρηματικότητας θα έβγαζε φράγκα. Και κατέληξε με μια θηλιά στο λαιμό.

Μ' αυτά και με κείνα (μετά το εργασιακό, και το ασφαλιστικό, η «δίκαιη φορολογία» ήδη αναδείχθηκε σε νέα φοροεπιδρομή) καλώς να έρθει ο «πολιτικός και κοινωνικός Αρμαγεδδώνας» που φοβάται το αγγλικό υπουργείο άμυνας (αλήθεια, ο στρατός εκτός από το να υπερασπίζει τη πατρίδα, ασχολείται και με την κοινωνική αντιπαραθεση; ή, ακριβώς υπερασπίζοντας την πατρίδα των καπιταλιστών, βασική του αποστολή είναι να αντιμετωπίσει την κοινωνική επανάσταση; ρητορικό το ερώτημα για να μην ξεχνιόμαστε).

Κράτα την επισήμανση της τράπεζας για τα χρόνια που χρειάζονται οι καπιταλιστές να ανακάμψουν, ανεξάρτητα από τα μέτρα λιτότητας. Λένε ουσιαστικά ότι τα μέτρα αφορούν την κερδοφορία και όχι το δημόσιο χρέος. Λένε πως χρειάζονται αυτόν το χρόνο ώστε τα μέτρα να επιτρέψουν στα κεφάλαια να έχουν περισσότερα κέρδη. Λένε, δηλαδή πως χωρίς φτηνότερους εργάτες σε βάθος χρόνου, ανάκαμψη κερδών δε θα υπάρξει.

Γι' αυτό και διαπιστώνουν στις αναλύσεις τους πως υπάρχει κίνδυνος επανεμφάνισης του μαρξισμού. Στον οποίο όταν αναφέρονται δεν εννοούν μια ακαδημαϊκή γενική συζήτηση για την οικονομία, αλλά την πρακτική του συνέπεια.

Από τη σκοπιά τους οι καπιταλιστές διδάσκουν πως για να διατηρηθεί η εξουσία τους, η οικονομική διαπάλη πάει μαζί με την ιδεολογική. Να πώς προκύπτει από τα πράγματα και η ανάγκη ανασύνταξης του εργατικού λαϊκού κινήματος για να χάσουν την εξουσία οι καπιταλιστές.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ και κοινωνική συμμαχία για τη λαϊκή εξουσία

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Με το ουγγρικό μοντέλο η στήριξη της Ελλάδας

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Σε τεντωμένο σχοινί η χώρα

ΤΑ ΝΕΑ: Οι «κρυφοί» φόροι

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Ασφαιρα πυρά στη φοροδιαφυγή

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΔΙΠΛΟΣ ΒΡΟΧΟΣ

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΠΡΩΤΑ ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΒΟΗΘΕΙΑ λέει η Μέρκελ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΒΟΟΥΝ ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΚΡΑΥΓΑΛΕΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ

Η ΑΥΓΗ: «Κοκτέιλ» ΔΝΤ μπόμπα για τη χώρα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: «Μαθητευόμενος μάγος»

ΕΘΝΟΣ: ΓΟΛΓΟΘΑΣ για το δώρο του Πάσχα

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: «Θα τα αλλάξουμε όλα» ήταν το μήνυμα Σαμαρά

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΣΠΡΩΧΝΟΥΝ για οικουμενική

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΑΛΛΑΓΕΣ προωθεί ο Σαμαράς

ΤΟ ΒΗΜΑ: Η μονιμότητα δεν είναι ταμπού

«Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εκτιμά πως οι χώρες της ευρωζώνης θα χρειαστούν τουλάχιστον 16 χρόνια ώσπου να επιστρέψει το δημόσιο χρέος τους στο 60% που ορίζει η Συνθήκη της Λισαβόνας. Και αυτό είναι το καλύτερο σενάριο. Γιατί υπάρχουν άλλα δύο χειρότερα, σύμφωνα με τα οποία η επιστροφή στην αρετή δεν θα έρθει πριν από το 2026. Και όλα αυτά ασχέτως τού το πόσο σκληρά και επώδυνα θα είναι τα μέτρα λιτότητας που έτσι κι αλλιώς θα επιβάλουν στους λαούς τους αυτές οι χώρες (...) Μία άλλη έκθεση από το βρετανικό υπουργείο Αμυνας, με εκτιμήσεις για την κατάσταση του κόσμου μέχρι το 2040, προβλέπει έναν πολιτικό και κοινωνικό Αρμαγεδδώνα: "Οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές ανισότητες ευκαιριών θα εξακολουθήσουν να τροφοδοτούν αισθήματα αδικίας σε εκείνους που διαψεύδονται οι προσδοκίες τους. Ετσι θα αυξηθεί η ένταση και η αστάθεια στις κοινωνίες, με εκδηλώσεις αναταραχής, βίας, εγκληματικότητας, τρομοκρατίας και εξεγέρσεων (...) το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών θα γίνει μεγαλύτερο (...) Οι ανισότητες μπορεί να οδηγήσουν στην επανεμφάνιση όχι μόνο αντικαπιταλιστικών ιδεολογιών που θα συνδέονται με θρησκευτικά, αναρχικά ή μηδενιστικά κινήματα, αλλά ακόμη και στον λαϊκισμό και τον μαρξισμό"» (η καταγραφή στα ΝΕΑ).

«Το καθήκον της ανασύνταξης του εργατικού και λαϊκού κινήματος έχει τεθεί από τις ίδιες τις εξελίξεις ως επιτακτική και ώριμη ανάγκη. Από την άποψη της ουσίας συνίσταται στο εξής: Να ανέβει το επίπεδο συνείδησης, οργάνωσης και πάλης της εργατικής τάξης στο ύψος των σύγχρονων απαιτήσεων της ταξικής πάλης που έχει ως κύριο περιεχόμενό της την αναγκαιότητα και δυνατότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, που είναι η μόνη ρεαλιστική απάντηση στην καπιταλιστική οικονομική κρίση, στην εκμετάλλευση και καταπίεση, στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Αγώνας που απαιτεί, Κόμμα και ταξικός πόλος στο συνδικαλιστικό κίνημα να είναι σε θέση να αντιπαρατεθούν μαχητικά στην επιθετική στρατηγική του κεφαλαίου και του κράτους του απέναντι στην εργατική τάξη και το κίνημά της και να διεκδικούν δυναμικά την ικανοποίηση των σύγχρονων και βασικών αναγκών των εργαζομένων, με συνδυασμένους μαζικούς αγώνες άμυνας και επίθεσης, στην κατεύθυνση της σύγκρουσης με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και με την εξουσία τους, με ανατροπές στους συσχετισμούς δύναμης σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, με σχέδιο και προοπτική για τη λαϊκή εξουσία» (το πρώτο θέμα στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΗ: «ΔΝΤ και ΕΕ δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι η Σκύλλα και η Χάρυβδη, όπως αμήχανα δογματίζει το ΚΚΕ, συντασσόμενο εξ αντικειμένου με τους πιο επιθετικούς κύκλους του ευρωπαϊκού κεφαλαίου που θέλουν να βάλουν το ΔΝΤ σφήνα στην Ευρωζώνη. Ακόμη και σήμερα στην ΕΕ υπάρχει η διαδικασία της διαπραγμάτευσης» (από το κύριο άρθρο στην ΑΥΓΗ).

Ο ΛΟΓΟΣ Σ' ΟΣΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΗ ΝΥΦΗ: «Είναι πασίγνωστο ότι η ΕΕ δεν έχει διαφορές με το ΔΝΤ, με δεδομένο ότι πρόκειται για δύο όργανα και θεματοφύλακες των αγορών, δηλαδή της δικτατορίας των μονοπωλίων. Μάλιστα, οι δύο ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί έχουν συνεργαστεί στενά με αφορμή την κρίση. Η ΕΕ "παρέδωσε" κράτη - μέλη της, όπως η Ουγγαρία και η Λετονία, στο ΔΝΤ για "βοήθεια", ενώ από την άλλη αναγνώρισε το ΔΝΤ ως τον πιο κατάλληλο οργανισμό για να "επιβλέπει" τις παγκόσμιες αγορές. Από την άποψη αυτή δεν είπε τίποτα καινούργιο ο Μ. Μπαρόζο, δηλώνοντας ότι "η Ελλάδα και όλες οι χώρες - μέλη της ΕΕ είναι μέλη του ΔΝΤ και στην πράξη, οι χώρες - μέλη είναι μακράν η μεγαλύτερη πηγή πόρων για το ΔΝΤ". Από τη σκοπιά αυτή δεν απέχει από την πραγματικότητα το συμπέρασμα του προέδρου της Κομισιόν ότι "δεν αποτελεί ζήτημα κύρους, το θέμα είναι ποιο είναι το καλύτερο μέσο για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση". Με άλλα λόγια, είναι μύθος ότι η παραπομπή μιας χώρας - μέλους της ΕΕ στο ΔΝΤ θα αποτελούσε πλήγμα για το ευρώ και το ευρωοικοδόμημα. Ισα ίσα που οι ισχυροί της ΕΕ με πρώτη την κυβέρνηση της Γερμανίας θεωρούν ότι το ευρώ και άρα τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους θα προστατευτούν αν οδηγηθεί η χώρα στο ΔΝΤ ή ακόμα και στην πτώχευση για παραδειγματισμό. Ομως δεν είναι μόνοι τους στην ΕΕ... Το προφανές συμπέρασμα είναι ότι παίζονται πολλά παιχνίδια και αντιθέσεις στις πλάτες του ελληνικού λαού, που σε κάθε περίπτωση έχει τον τελευταίο λόγο, αφού αυτός πληρώνει τη νύφη» (το σχόλιο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).