Γίνεται όλο και πιο φανερό ότι στο πλαίσιο της αντιαγροτικής πολιτικής της ΕΕ και των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δεν υπάρχει διέξοδος και προοπτική για τους μικρομεσαίους αγρότες. Κι όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο και σπρώχνουν το αγροτικό κίνημα προς αναζήτηση λύσεων «εφικτών» και «σύννομων» μ' αυτές τις πολιτικές, που στηρίζουν μόνο τους μεγάλους, συνειδητά κοροϊδεύουν τους αγρότες. Στόχο έχουν να τους παγιδεύσουν μέσα στα δικά τους πλαίσια και όρια, που, σταδιακά, οδηγούν στην καταστροφή του μικρομεσαίου αγρότη και στην κυριαρχία του καπιταλιστή αγρότη. Ομως μια τέτοια προοπτική της αγροτικής οικονομίας θα είναι ενάντια στα συμφέροντα της μικρομεσαίας αγροτιάς που ξεκληρίζεται, αλλά και ενάντια στους εργατοϋπαλλήλους και τα λαϊκά στρώματα. Γιατί η συγκέντρωση της γης, παραγωγής και επιδοτήσεων σημαίνει ότι θα γιγαντωθεί η ακρίβεια στα είδη διατροφής και ένδυσης και θα πολλαπλασιαστούν τα διατροφικά σκάνδαλα, αφού ο καπιταλιστής αγρότης και μεταποιητής λειτουργούν για το κέρδος και όχι για τις διατροφικές ανάγκες του λαού. Η απάντηση σ' αυτήν την πολιτική βρίσκεται στην πρόταση της ΠΑΣΥ: Στη θέση του καπιταλιστή αγρότη να γίνει η γη κοινωνική ιδιοκτησία, να δημιουργηθούν κρατικές καθετοποιημένες μονάδες παραγωγής και δίπλα τους οι παραγωγικοί συνεταιρισμοί των μικρομεσαίων αγροτών, που θα εξασφαλίζουν επαρκή και ασφαλή προϊόντα για τη διατροφή του λαού και την πρώτη ύλη για τις κρατικές μεταποιητικές μονάδες, αξιοποιώντας όλες τις αναπτυξιακές δυνατότητες κάθε περιοχής, μέσα από κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και με λαϊκό έλεγχο. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται πολιτικός αγώνας για αλλαγή τάξης στην εξουσία, για κατάργηση των καπιταλιστών. Κοινός αγώνας με την εργατιά και τους αυτοαπασχολούμενους. Που θα δένει τις διεκδικήσεις με την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών και τη δημιουργία των προϋποθέσεων για λαϊκή εξουσία που θα προωθεί μια διαφορετική αγροτική ανάπτυξη σε όφελος όλου του λαού.
Λαϊκός ξεσηκωμός για το Ελληνικό
«Υψιστη προτεραιότητα της προτεινόμενης ρύθμισης αποτελεί η εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος...».
Ετσι δικαιολογούν την εκπεφρασμένη πρόθεση εκποίησης της έκτασης και των εγκαταστάσεων του πρώην αερολιμένα του «Ελληνικού» οι συντάκτες του φορολογικού νομοσχεδίου. Τα στενά ταξικά συμφέροντα του διαπλεκόμενου κατασκευαστικού κεφαλαίου και των εμίρηδων, οι οποίοι σχεδιάζουν να μετατρέψουν το «Ελληνικό» σε άλλη μια κερδοφόρα για τις τσέπες τους επιχείρηση, οι γραφίδες του νόμου τα εμφανίζουν με τη μάσκα του γενικού συμφέροντος!
Πάντα δόλια, συμφεροντολόγα και υποκριτική η αστική τάξη της χώρας, αρέσκεται να εμφανίζει το δικό της συμφέρον ως συμφέρον του ελληνικού λαού.
Οι άνθρωποι μας φαίνεται ότι βιάζονται να τελειώσουν τη «βρώμικη» δουλειά, που τους έχουν αναθέσει να φέρουν εις πέρας τα αφεντικά... Με το φορολογικό νομοσχέδιο συστήνεται Ανώνυμη Εταιρεία με την επωνυμία «Ελληνικό ΑΕ», υπό την κατοχή της οποίας περνούν όλα τα περιουσιακά στοιχεία του πρώην αεροδρομίου.
Με συνοπτικές επίσης διαδικασίες ο υπουργός Επικρατείας ενέταξε την ...αξιοποίηση του «Ελληνικού» στις επενδύσεις «φαστ τρακ», ενώ προχτές πέταξε για το Κατάρ, προκειμένου να ενημερώσει τους υποψήφιους «επενδυτές» για την πρόοδο του κυβερνητικού έργου...
Το «Ελληνικό», μία από τις ελάχιστες ελεύθερες περιοχές του Λεκανοπεδίου που θα μπορούσε να μετατραπεί σε πνεύμονα πράσινου, βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο. Μόνο ο γενικός ξεσηκωμός του λαού της μπορεί να εμποδίσει ή και να αποτρέψει τους βάρβαρους κυβερνητικούς σχεδιασμούς.
«Ανταγωνιστικότητα» και στις τηλεπικοινωνίες
Η διαδικασία των συγχωνεύσεων φαίνεται ότι σύντομα θα ξεκινήσει και στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών, με προοπτική τη διατήρηση στην εγχώρια αγορά τριών ή το πολύ τεσσάρων τηλεπικοινωνιακών ομίλων από τους 7 που δραστηριοποιούνται σήμερα. Η διαδικασία αυτή θα επιταχυνθεί και από την εν αναμονή έναρξη των συμβάσεων παραχώρησης του «φάσματος ραδιοσυχνοτήτων» από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και από τα επιχειρηματικά σχέδια για κλιμάκωση της επέκτασής τους στις αντίστοιχες αγορές των Βαλκανίων και της Αν. Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής κ.ά. Οπως είναι αναμενόμενο, οι «συγχωνεύσεις» παρουσιάζονται, όπως αντίστοιχα και στον τραπεζικό κλάδο, ως «απάντηση στο πρόβλημα ανταγωνισμού» της ελληνικής οικονομίας, η οποία καθιστά τις συγχωνεύσεις για τη δημιουργία μεγαλύτερων επιχειρηματικών σχημάτων αναγκαία. Αυτό ήταν και είναι, άλλωστε, το βασικό επιχείρημα όλων των «πρασινογάλαζων» κυβερνήσεων για την παροχή κινήτρων - φορολογικών και άλλων - ενίσχυσης των συγχωνεύσεων.
Είναι αλήθεια ότι μπορεί και μέσω της παραπάνω διαδικασίας τα νέα κεφαλαιακά σχήματα, που θα προκύψουν στο χώρο των τηλεπικοινωνιών, και ακόμη περισσότερα κέρδη να εμφανίσουν και από καλύτερες θέσεις να «ξεχυθούν» στο διεθνή ανταγωνισμό. Ενα είναι, όμως, βέβαιο: Οτι τα λαϊκά στρώματα όχι μόνο δεν έχουν να ωφεληθούν σε κάτι, αλλά αντίθετα θα επιδεινωθούν οι όροι, με τους οποίους απολαμβάνουν σήμερα τις υπηρεσίες του συγκεκριμένου κλάδου, από κάθε πλευρά. Ενώ θα υπάρξει και μείωση προσωπικού και μείωση μισθών και καταστρατήγηση άλλων εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων στις τηλεπικοινωνίες. Προς το συμφέρον του εργαζόμενου λαού είναι να απορρίψει τα ιδεολογήματα περί «ανταγωνιστικότητας» και να συνειδητοποιήσει ότι είναι ώριμη ανάγκη η δημιουργία ενός Ενιαίου Φορέα Τηλεπικοινωνιών - λαϊκή περιουσία. Που απαιτεί αγώνα για λαϊκή εξουσία και οικονομία.
Δικαίωμα και καθήκον
Τη συζήτηση για τα όρια στη δράση του λαϊκού κινήματος και του ΚΚΕ συντηρούν με οξυμένο τρόπο οι γραφίδες των αστών, σε μια περίοδο που εξελίσσονται μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις. Χαρακτηριστικότερη όλων η «Καθημερινή», η οποία, από το κυριακάτικο φύλλο, προσπαθεί να λοιδορήσει την έννοια της «λαϊκής νομιμότητας», με την οποία αντιπαραβάλλει το ΚΚΕ στην αστική νομιμότητα και εξουσία. Η εφημερίδα του συγκροτήματος Αλαφούζου προσπαθεί με άθλιο τρόπο να ταυτίσει τη λαϊκή πάλη και το ΚΚΕ με την «ανομία». Βάζει μάλιστα ευθέως το θέμα για το κατά πόσο το ΚΚΕ σέβεται το Σύνταγμα. Λένε ότι προβάλλουμε τη γραμμή της ανυπακοής, της απειθαρχίας, ότι μιλάμε εναντίον της αστικής νομιμότητας. Οτι το ΚΚΕ δε σέβεται το καπιταλιστικό σύστημα και τους νόμους του, άρα «το ΚΚΕ θέτει τον εαυτό του εκτός νόμου».
Τι είναι αυτό που ενοχλεί τους αστούς και τα παπαγαλάκια τους; Το γεγονός ότι σήμερα υπάρχει ένα κόμμα που αμφισβητεί ευθέως την πολιτική της εκμετάλλευσης και την εξουσία τους, βάζοντας σαν στρατηγικό στόχο την ανατροπή της από την πλειοψηφία του λαού, με τη δική του μαζική κοινωνικοπολιτική πάλη. Τους ενοχλεί, με άλλα λόγια, ότι το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που αναγνωρίζει στο λαό το δικαίωμα να είναι αυτός ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων, να ανατρέπει συσχετισμούς και να διαμορφώνει νέους. Μ' αυτόν τον τρόπο κινείται ο τροχός της Ιστορίας, τον οποίο η αστική τάξη θέλει μάταια να σταματήσει, για να μη χάσει την εξουσία. Την οποία, ούτως ή άλλως, και αυτή, σαν προοδευτική τάξη στην εποχή της, την κέρδισε μέσα από την αμφισβήτηση της εξουσίας των φεουδαρχών και σε σύγκρουση μαζί τους, δηλαδή με τη βία.
Οι αστοί, σαν τάξη, αναγνωρίζουν το δικαίωμα στον εαυτό τους να ασκούν βία, αλλά θέλουν να στερήσουν από την εργατική τάξη το δικαίωμα της αντίδρασης σ' αυτή τη βία. Για παράδειγμα, η αστική νομιμότητα θεωρεί δίκαιο να πετσοκόβονται μισθοί και δικαιώματα, να διαμορφώνονται συνθήκες σύγχρονης εργασιακής δουλείας και την ίδια ώρα στις τράπεζες της Ελβετίας το ντόπιο κεφάλαιο να κρατάει σωρευμένο πλούτο πάνω από 600 δισ. ευρώ, κλεμμένο ιδρώτα του λαού. Το ίδιο «δίκαιο», όμως, θεωρεί παράνομο ο λαός να παλεύει ενάντια στα μέτρα που κατατρώνε το εισόδημά του και φτηναίνουν την εργατική δύναμη για το κεφάλαιο. Θεωρούν «ανομία» την πάλη του λαού να αλλάξει τους συσχετισμούς προς όφελός του και να διαμορφώσει μια νομιμότητα που δε θα επιτρέπει στα παράσιτα να καταστρέφουν τη ζωή του.
Αυτή είναι η λαϊκή νομιμότητα, η μη αναγνώριση της πολιτικής που τσακίζει το λαό, η κατάργησή της, η οποία μπορεί και πρέπει να εμπεδώνεται στις καθημερινές μάχες, με οργανωμένη λαϊκή ανυπακοή στην πολιτική του κεφαλαίου και των κομμάτων του. Μέσα στο καμίνι αυτής της απαιτητικής μάχης οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα θα σπάνε τη μοιρολατρία, θα αποκτούν εμπιστοσύνη στη δύναμή τους, θα αλλάζουν τους συσχετισμούς, μέχρι το επίπεδο της εξουσίας. Δικαίωμά τους είναι και ταυτόχρονα καθήκον. Γιατί την Ιστορία τη γράφουν οι λαοί και όχι οι διάφοροι παρατρεχάμενοι που ομνύουν στα αστικά Συντάγματα όταν είναι να βάλουν το κίνημα στο γύψο και να υπερασπιστούν μια νομιμότητα πέρα για πέρα άδικη για τους πολλούς.
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ
Φοροελαφρύνσεις στο κεφάλαιο...
Γρηγοριάδης Κώστας
ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΩΣ, λοιπόν, μόλις στο 20% (από 24% που ήταν) η φορολογία των Ανωνύμων Εταιρειών, με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο.
Προφανώς η κυβέρνηση αντιλήφθηκε ότι οι εταιρείες είναι αυτές που χρειάζονται τη ...βοήθεια του κράτους σε αυτή την περίοδο της κρίσης. Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουμε να φορολογούμαστε πολύ βαρύτερα.
Να υποθέσουμε ότι σε αντίθεση με τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους που οι μισθοί τους αυξάνουν με γεωμετρική πρόοδο οι ΑΕ έχουν ...μείωση των κερδών τους; Μήπως κλείνουν η μία μετά την άλλη όπως οι μικρομαγαζάτορες; Μήπως αυξήθηκε το κόστος παραγωγής τους όπως στους φτωχούς αγρότες;
Τίποτε φυσικά από όλα αυτά δε συμβαίνει. Κέρδη έχουν, επιδοτήσεις παίρνουν, επιχειρησιακές συμβάσεις έχουν δικαίωμα να κάνουν και να μειώνουν τους μισθούς. Ολα δικά τους συν μία ακόμη μείωση φορολογικού συντελεστή.
Αν αυτό δεν είναι πρόκληση ενάντια στον ελληνικό λαό τότε τι άλλο μπορεί να είναι;
ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, ΩΡΑΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ αυτή που άνοιξε: «Πότε ο Γ. Παπανδρέου συζήτησε την προσφυγή στο ΔΝΤ; Να 'τανε δυο μήνες μετά τις βουλευτικές εκλογές; Να 'τανε έξι μήνες; Να 'τανε οκτώ μήνες;».
Αν με όλα αυτά θέλουν - όσοι τα υπερτονίζουν - να αποδείξουν ότι το ΠΑΣΟΚ είπε ψέματα στους Ελληνες εργαζόμενους και στο λαό προεκλογικά ας μην κουράζονται. Αυτό το ξέρουν όλοι και είναι αυταπόδεικτο.
Πολύ πιο ενδιαφέρον θα ήταν το ερώτημα για το πότε αποφασίστηκε στην Ελλάδα να περικοπούν μισθοί, να ξεθεμελιωθεί η Κοινωνική Ασφάλιση, να απελευθερωθούν οι απολύσεις και όλα τα σχετικά.
Μόνο που αυτό το ερώτημα πολύ λίγοι θέλουν να το απαντήσουν πόσο μάλλον να το θέσουν στο επίκεντρο του πολιτικού προβληματισμού!
Γιατί αυτά αποφασίστηκαν στη Συνθήκη της Λισαβόνας και ακόμη νωρίτερα στη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Εκεί που ως ύψιστο συμφέρον θεωρείται η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των μονοπωλίων.
Παπαγεωργίου Βασίλης
Πάντα φυσικά το κεφάλαιο ήθελε τέτοια πράγματα, απλά σε συνθήκες σαν κι αυτές τα ...οργάνωσε καλύτερα και έβαλε κυβερνήσεις να υπογράψουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις.
Ομως, κάτι τέτοιο κάθε άλλο παρά συμφέρει τα κόμματα που στήριξαν και στηρίζουν τις λογικές του ευρωμονόδρομου, οπότε προτιμάται ...η μούγκα.
Ορος επιβίωσης η ανατροπή
Παπαγεωργίου Βασίλης
«Οι δανειστές θα πάρουν όλα τα χρήματά τους πίσω. Η κυβέρνηση έχει πάρει - και θα συνεχίσει - όλα τα μέτρα γι' αυτό». Αυτό ήταν σε απλά λόγια το ουσιαστικό μήνυμα που έστειλε ο πρωθυπουργός από το Πανεπιστήμιο του Βερολίνου την παραμονή της συνάντησής του με την Α. Μέρκελ. «Η Ελλάδα θα πληρώσει όλα τα χρέη της. Και εφαρμόζει όλα τα μέτρα για να αποφύγει την αναδιάρθρωση χρεών και τη χρεοκοπία της χώρας», τόνισε χαρακτηριστικά ο Γ. Παπανδρέου, επιβεβαιώνοντας ότι πάνω απ' όλα η κυβέρνηση βάζει τη διασφάλιση των συμφερόντων των διεθνών δανειστών -τοκογλύφων και βέβαια τη διαιώνιση της κυριαρχίας της εγχώριας πλουτοκρατίας. Δεν παρέλειψε, βέβαια, να αναφέρει και τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση για να επιτύχει αυτό το στόχο: «Επώδυνες και βαθιές δομικές μεταρρυθμίσεις», δηλαδή τσάκισμα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, αλλά και σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις. Προκειμένου να μην αφήσει καμία αμφιβολία ο πρωθυπουργός έχει ήδη διαμηνύσει ότι θα στηρίξει το «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας» που προωθούν Γερμανία και Γαλλία. Το μόνο που ζητά από την Γερμανίδα καγκελάριο είναι κάποιες «διευκολύνσεις» στην αποπληρωμή του χρέους ώστε «να καθησυχαστούν οι αγορές» και να μπορέσουν να γίνουν «επενδύσεις», όπως είπε. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να βουλιάξει το λαό βαθιά στη φτώχεια προκειμένου να πάρουν οι δανειστές πίσω τα λεφτά «τους» μέχρι και το τελευταίο ευρώ και να συνεχιστεί απρόσκοπτα η κερδοφορία των μονοπωλίων. Είναι ολοφάνερο ότι η ανατροπή αυτής της στρατηγικής της πλουτοκρατίας έχει καταστεί προϋπόθεση επιβίωσης για το λαό.
Ιδιωτικοποιήσεις δίχως όρια
Η «αξιοποίηση» της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου που προωθεί η κυβέρνηση είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου στις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις που έρχονται. Και μόνο ο «ενδεικτικός», όπως τον αποκαλούν, στόχος των 50 δισ. ευρώ αρκεί για να φανεί ότι δεν πρόκειται να μείνει τίποτα από τη δημόσια περιουσία και τα πάντα θα περάσουν κοψοχρονιά ή τζάμπα στους μονοπωλιακούς ομίλους (σ.σ. αυτοί είναι οι τζαμπατζήδες...). Αυτό που δε λένε είναι ότι θα ιδιωτικοποιηθούν δημόσιες υπηρεσίες, αλλά και νοσοκομεία και πανεπιστήμια. Μια ιδέα όμως για το πού θα φτάσουν τα πράγματα δίνει το σχέδιο των ιδιωτικοποιήσεων που προανήγγειλε ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, Ντ. Κάμερον, κάνοντας λόγο για «τερματισμό του κρατικού μονοπωλίου στο δημόσιο»(!) και «απελευθέρωση των δημοσίων υπηρεσιών από τις δαγκάνες του κρατικού ελέγχου»(!). Σε άρθρο του στη βρετανική «Τέλεγκραφ» ο Ντ. Κάμερον, προετοιμάζοντας το έδαφος για τη «Λευκή Βίβλο για τις δημόσιες υπηρεσίες», που θα παρουσιαστεί το επόμενο δεκαπενθήμερο, υπερασπίζεται ...το αυτόματο δικαίωμα των μεγάλων εταιρειών να συμμετέχουν στη διαδικασία ανάληψης δημοσίου έργου(!), δηλαδή να παίρνουν ό,τι θέλουν από τις δημόσιες υπηρεσίες εννοείται που αφήνει εγγυημένα υπερκέρδη. Ο Βρετανός πρωθυπουργός αναφέρεται ενδεικτικά στη διαχείριση σχολείων, λειτουργιών νοσοκομείων του δημοσίου και άλλων δημόσιων υπηρεσιών σε τοπικό επίπεδο, όπως η πρόνοια για ηλικιωμένους και η συντήρηση δρόμων και πάρκων. Οι μοναδικοί τομείς που θα εξαιρούνται από την ιδιωτικοποίηση είναι οι δικαστικές υπηρεσίες και οι υπηρεσίες ασφαλείας. Προς το παρόν...
Απαιτούν όλο και περισσότερα
Μέσα στο χαμό, βγαίνει και ο Σύνδεσμος των Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ) και «μαλώνει» την κυβέρνηση, επειδή δεν έγινε δεκτό από το υπουργείο Οικονομικών το αίτημα επιχορήγησης με 50 εκατ. ευρώ του ΕΟΤ, ώστε να πληρώσει τα χρέη του προς ξένα ΜΜΕ για την προβολή.
Επισημαίνει, μάλιστα, ότι από την ακύρωση των Μεσογειακών Αγώνων το υπουργείο Πολιτισμού «εξοικονόμησε» 80 εκατ. ευρώ, που θα μπορούσε να τα διαθέσει για την τουριστική προβολή!
Φυσικά, οι επιχειρηματίες του τουρισμού ενδιαφέρονται πρώτα και κύρια για την οικονομία της χώρας. Οχι ότι ζητάνε «ζεστό» κρατικό χρήμα για τη δική τους οικονομία, δηλαδή την ανάπτυξη των επιχειρήσεων, σε μια περίοδο που κόβονται οι συντάξεις από γέροντες που έτσι κι αλλιώς παίρνουν «τρεις κι εξήντα», για να κονομήσουν οι ίδιοι.
Οχι. Για το καλό της πατρίδας φωνάζουν.
Τους μείωσαν τον ΦΠΑ στα ξενοδοχεία. Τις μεγάλες επιχειρήσεις του τουρισμού, όπως και όλες τις μεγάλες, τις έχουν «μη στάξει και μη βρέξει» στη φορολογία. Τους χαρίζουν εκατοντάδες εκατ. ευρώ από τις ασφαλιστικές εισφορές. Τους εντάσσουν στα διάφορα προγράμματα επιχορήγησης. Προχώρησαν στην άρση του καμποτάζ για τις κρουαζιέρες, κ.ο.κ.
Αλλά αυτοί δεν ικανοποιούνται με τίποτα και επαναφέρουν το ζήτημα για σύμπραξη κράτους - ιδιωτών στην τουριστική προβολή. Να πληρώνει το κράτος, να προβάλλονται οι επιχειρήσεις τους, να «φάει ψωμί ο κόσμος» λένε, αλλά να φάνε παντεσπάνι οι ίδιοι εννοούν.
Μεγάλη υπόθεση να είσαι πατριώτης, ειδικά στους δύσκολους καιρούς που τα δίνεις όλα για τη ...χώρα.
Υπερασπιστές των εργοδοτών
Βασική προϋπόθεση για τη χειραφέτηση των εργαζομένων από την αστική πολιτική είναι η εγκατάλειψη του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες εδώ και χρόνια δρουν έτσι ώστε να «τσακίζουν» το εργατικό κίνημα: Τα αιτήματα που προβάλλουν απαντούν στις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας της καπιταλιστικής οικονομίας. Δε συμβάλλουν στην οργάνωση των εργαζομένων. Απαξιώνουν τις συλλογικές διαδικασίες και τη συμμετοχή των εργαζομένων καλλιεργώντας μοιρολατρία και συμβιβασμό. Καλούν σε δράση για την υπεράσπιση της κυβερνητικής - ευρωενωσιακής πολιτικής.
Στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα πάντα υπήρχαν δύο «γραμμές» σε σύγκρουση: Η ταξική γραμμή διαμορφώνει αιτήματα και στόχους πάλης σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης κόντρα στο κεφάλαιο, με αφετηρία ότι είναι η τάξη αυτή που παράγει όλο τον πλούτο. Και με επιδίωξη η πάλη της εργατικής τάξης να κατευθύνεται στην κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, ώστε να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία για να απαλλαγούν οι εργαζόμενοι από την εκμετάλλευση. Η γραμμή που εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού πρεσβεύει ότι οι ανάγκες και τα όποια δικαιώματα των εργαζομένων πρέπει να «στριμώχνονται» στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, στην ανάπτυξη, δηλαδή, του κεφαλαίου. Ως εκ τούτου υπερασπίζεται - με διάφορους τρόπους - τόσο τα συμφέροντα των εργοδοτών, όσο και των κυβερνήσεών τους.
Οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, αποκαλύπτουν τον παραπάνω διαχωρισμό στους εργαζόμενους, ώστε να εγκαταλείψουν οριστικά τις δυνάμεις αυτές. Από την άλλη, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός - οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) - κατηγορούν προπαγανδιστικά το ΠΑΜΕ ως «διασπαστή» για να κρύψουν ότι «δουλεύουν» για την κερδοφορία των επιχειρήσεων και αυτό εκφράζεται καθημερινά στους χώρους δουλειάς και στα συνδικάτα. Δεν υπάρχει αντεργατικό μέτρο, που δεν έχει την ανοχή ή και στήριξη της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι παρατάξεις, που λίγα έχουν να χωρίσουν, σε μια σειρά εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες και συνδικάτα κατεβαίνουν σε κοινό ψηφοδέλτιο.
Ιδιαίτερα ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ είναι οι δυνάμεις που: Συμφωνούν με τις ευέλικτες μορφές εργασίας, αλλά με ...έλεγχο. Εβαλαν πλάτη για να περάσουν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι. Χαρακτήριζαν τους συμβασιούχους και τους εργαζόμενους με stage «βολεμένους από ρουσφέτια». Εμποδίζουν συμβασιούχους να γραφτούν στα συνδικάτα. Υπογράφουν επιχειρησιακές συμβάσεις για μειώσεις μισθών και δέχονται την εκ περιτροπής εργασία, αναπαράγοντας τον εργοδοτικό εκβιασμό ότι διαφορετικά θα γίνουν απολύσεις. Πρωτοστάτησαν στη χρηματοδότηση εργοδοτών από το κράτος προκειμένου να μην κλείσουν επιχειρήσεις, ενώ μετά από λίγο τέτοιες επιχειρήσεις επικαλούνται εκ νέου οικονομικά προβλήματα για να ξαναχρηματοδοτηθούν, που, αν δεν το πετύχουν, είτε κλείνουν, είτε μεταφέρονται αλλού. Απεμπολούν την ανάγκη μέτρων προστασίας των ανέργων, βάζοντας πλάτη για χρηματοδότηση επιχειρήσεων στο όνομα δημιουργίας θέσεων εργασίας.
Η λίστα θα ήταν πολύ μακριά αν τα αναφέραμε όλα. Σήμερα είναι αναγκαίο όσο ποτέ να απομονωθεί η εργατική αριστοκρατία, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες που ανήκουν στα κόμματα του «ευρωμονόδρομου». Εχουν ξεπουλήσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, υπονομεύουν τους αγώνες και την ενότητα των εργαζομένων, γιατί τα συμφέροντά τους βρίσκονται κοντά σε εκείνα των εργοδοτών και αυτά προασπίζονται. Να γιατί οι εργαζόμενοι πρέπει να εγκαταλείψουν αυτές τις δυνάμεις, να συσπειρωθούν στα ταξικά συνδικάτα και το ΠΑΜΕ για να ενισχύσουν τον ταξικό αγώνα διεκδικώντας πολιτική για τα δικά τους συμφέροντα.
Feeds
