Δηλαδή τη ζωή μας.
Το «Αφεντικό» και ο «Δούλος».
Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Από τότε, πολύ παλιά, όταν η Ατομική Ιδιοκτησία και το Κεφάλαιο παγίδεψαν την ανθρώπινη κοινωνία και την κρατάνε ακίνητη στον πρωτογονισμό και τη βαρβαρότητα.
Σαν την Πανούκλα και τη Χολέρα, έχουν επιβάλει στον Κόσμο την Αγνοια και το Φόβο.
Προσπαθούν να αναστρέψουν την πορεία της Εξέλιξης.
Την αναγκαστική πορεία προς τον Εξανθρωπισμό.
Κι εδώ καταφθάνει η εξ ύψους βοήθεια.
Το έτερον ήμισυ του Καπιταλιστή.
Η Θρησκεία.
Το μέγα πλήθος των ανθρώπων, τρελαμένο από την τρομερή σύγκραση Αγνοιας και Φόβου, τρέφεται, σαν τους λωτοφάγους, με τα σάπια φρούτα του διπρόσωπου αυτού Αφεντικού.
Αντί του απαγορευμένου μήλου της Γνώσης, του προσφέρουν την Πίστη και την Ελπίδα.
Να έχει δηλαδή ακλόνητη Πίστη και να περιμένει τη σωτηρία του από δυνάμεις εξωπραγματικές, από Θεούς κι από Δαίμονες...
και να Ελπίζει ότι την Ημέρα της Κρίσης, θα ξαναμπεί στα περιβόλια του Πανάγαθου Πατέρα και θα ζήσει επί τέλους σαν Ανθρωπος, αφού σ' όλη την αληθινή του ζωή έζησε στα καζάνια της Κόλασης.
Οι Πρωτοπόροι Αγωνιστές, οι Ποιητές της ζωής και οι Ποιητές του Λόγου, άλλα μας μαθαίνουν....
και μας το αποδεικνύουν με τις δικές τους μαθηματικές εξισώσεις:
Αφεντικό συν Δούλος = Εκμετάλλευση, Αθλιότητα.
Αφεντικό χωρίς Δούλο = Θάνατος του Αφεντικού.
Δούλος χωρίς Αφεντικό = Ανθρωπος
Η εξίσωση είναι αδιάψευστη όσο και η εξίσωση της Σχετικότητας.
Η Ενέργεια και η Μάζα είναι ένα και τ' αυτό,
Η μία παράγεται από την άλλη.
Αρκεί να παρέμβει ο καταλύτης: η Ταχύτητα του Φωτός εις το τετράγωνο.
Και καταργήθηκαν οι δυϊσμοί.
Τέρμα τα φληναφήματα και οι διαχωρισμοί.
Πνεύμα και Υλη.
Ψυχή και Σώμα.
Τέρμα στο εμπόριο της Ελπίδας. Η Ελπίδα είναι ένας λάκκος με φίδια. Είναι δόκανο που σου πιάνει το πόδι και δεν μπορείς να κουνηθείς.
Και περιμένεις ν' ακούσει κάποιος τα ουρλιαχτά σου και να 'ρθει να σε «σώσει». Είναι Θάνατος εν Ζωή.
Ο ζωντανός άνθρωπος δεν ζει με ελπίδες.
Ο ζωντανός άνθρωπος είναι αγωνιζόμενος άνθρωπος. Αγωνίζεται να ανακαλύψει τον Κόσμο που τον περιβάλλει, να τον γνωρίσει, να τον κατανοήσει στις πραγματικές του διαστάσεις και να φτιάξει τη ζωή του τέτοια, που να αξίζει τον κόπο να τη ζει.
Κι ακόμα παραπέρα, που ν' αξίζει τον κόπο να πεθάνει για χάρη της.
Η «Ελπίδα» και η «Πίστη», οι «Μεσσίες» και οι «Σωτήρες» είναι για τους πεθαμένους.
Οι ζωντανοί δεν παλεύουν να φτιάξουν τις μετά θάνατον συνθήκες, παλεύουν να φτιάξουν τις εν ζωή συνθήκες. Ο αγώνας τους είναι να απομακρυνθούν όσο γίνεται περισσότερο από τη ζωώδη ζωή, από την κατά φύση ζωή, από τη θανατηφόρα επιβίωση.
Είναι ο αγώνας για εξανθρωπισμό.
Κι αυτός χρειάζεται «Αρετήν και Τόλμην», κατά τους ποιητές.
Η μόνη «Πίστη» που δικαιολογείται είναι η εμπιστοσύνη στις δυνατότητες του ανθρώπου.
Από τον Αγωνιζόμενο Ανθρωπο παράγεται η Ανθρωπιά και η Περηφάνια. Ο Ανθρωπος Αγωνίζεται και Αγωνιά για το αποτέλεσμα του Αγώνα του.
Οι Ποιητές μας, οι Δημιουργοί, από τον Ομηρο μέχρι τον Καβάφη και μέχρι τους σημερινούς, παρομοίασαν τη ζωή μας, σαν μιάν Ιθάκη.
Που υπάρχει και δεν υπάρχει.
Ο Ομηρος μας παρακινεί να γίνουμε ένας Οδυσσέας και να κάνουμε την περιπέτεια της ζωής όσο πιο μαγευτική και όμορφη μπορούμε. Να καθαρίσουμε το μυαλό μας από τους εκδικητικούς θεούς, Ποσειδώνες, Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, κι απ' όλα τα τέρατα που μας τρομάζουν, την Κίρκη και την Καλυψώ κι απ' όλες τις μάγισσες και τις Σειρήνες.
Αρκεί να έχουμε «Αρετήν και Τόλμην».
Κι απέραντο Νόστο για την Ιθάκη.
Και ο Καβάφης με τη σειρά του, μας ενισχύει:
Αν μεν η σκέψη σου υψηλή,
Αν υψηλή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Κι αυτός, «Αρετήν και Τόλμην» απαιτεί.
Το μεγάλο έγκλημα του Καπιταλισμού είναι το ότι στέρησε από το μέγα πλήθος των ανθρώπων αυτό το μαγευτικό ταξίδι της ζωής.
Το ερώτημα είναι βασανιστικό και επίμονο.
Πότε θα λειτουργήσει η εξίσωση;
Πότε θα αποφασίσει ο Δούλος να εγκαταλείψει το Αφεντικό;
Το Αφεντικό, έρημο, χωρίς Δούλο πεθαίνει.
Αυτό που αποκαλύφτηκε, στην Ελληνική Κοινωνία, αυτά τα τελευταία 100 χρόνια, είναι ότι δε φτάνει να είσαι μάστορας στη δουλειά σου, για να μπορέσεις να παίξεις το ρόλο σου ως άνθρωπος.
Δε φτάνει να είσαι σοφός, διανοούμενος, άνθρωπος των γραμμάτων, καλλιτέχνης, γιατρός, μηχανικός, δικηγόρος, αγρότης, εργάτης, φοιτητής, Χρειάζεται κάτι περισσότερο:
Χρειάζεται να είσαι κομμουνιστής.
Χωρίς αμφισβητήσεις και χωρίς ταλαντεύσεις. Καθαρά και ξάστερα.
Ο κομμουνιστής, 100 χρόνια τώρα, είναι ο ορκισμένος εχθρός της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Ο κομμουνιστής, 100 χρόνια τώρα, είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να βγάλει τον άνθρωπο από το βούρκο, που τον βυθίζουν κάθε μέρα και περισσότερο.
Γι' αυτό ο κομμουνιστής, 100 χρόνια τώρα, είναι σαν το αλεξικέραυνο. Τραβάει πάνω του όλους τους κεραυνούς.
Γι' αυτό και ολόκληρο το οπλοστάσιο του καπιταλισμού έχει στραφεί εναντίον του, 100 χρόνια τώρα!
Ο κομμουνιστής, 100 χρόνια τώρα, είναι η καταλυτική ιδιότητα που δίνει ανώτερο περιεχόμενο στην ανθρώπινη εργασία.
Ο αταλάντευτος, ο ανυποχώρητος, ο αληθινός κομμουνιστής, είναι ο καταλύτης, η ταχύτητα του φωτός εις το τετράγωνο, που βάζει σε λειτουργία τη Ναρκωμένη Ανθρώπινη Μάζα και γεννάει την Ενέργεια. Δηλαδή την Επανάσταση.
Επειδή η ανθρώπινη συνείδηση είναι αντανάκλαση των φυσικών νόμων, αυτά τα ποιητικά ισοδύναμα, μας δίνουν την αδιαμφισβήτητη εξίσωση:
Στο χαιρετισμό της, η Χριστίνα Παναγιωτακοπούλου, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, επισήμανε ότι η φετινή χρονιά είναι ξεχωριστή για το Κόμμα και την ΚΝΕ, αλλά και μια ιδιαίτερη χρονιά για την εργατική τάξη, τη νεολαία, το κίνημα, καθώς «κάθε εργαζόμενος, κάθε προοδευτικός άνθρωπος, κάθε νέος, κάθε επιστήμονας, ερευνητής, αλλά και απλός μελετητής της Ιστορίας που προβληματίζεται για το παρόν και το μέλλον, έχει πολλά να μάθει από τη συναρπαστική Ιστορία του ΚΚΕ, την Ιστορία του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης».
Αναφέρθηκε στις πολύμορφες εκδηλώσεις εορτασμού των 100χρονων του ΚΚΕ, που άρχισαν πριν από πέντε χρόνια και θα ολοκληρωθούν στο τέλος του χρόνου, σημειώνοντας: «Κι αν θέλαμε με δυο λέξεις να μιλήσουμε για όλη αυτήν την πολύμορφη δραστηριότητα που ξεδιπλώνεται αυτήν την πενταετία, αν θέλαμε να βάλουμε έναν τίτλο, θα διαλέγαμε το "τιμάμε και δημιουργούμε".
Τιμάμε όλους και όλες τους επώνυμους και ανώνυμους που έγραψαν μία προς μία τις ηρωικές σελίδες αυτής της 100χρονης πορείας, όλους όσοι στάθηκαν αλύγιστοι, κατέθεσαν κάθε θυσία στον αγώνα για να ξημερώσει ένα καλύτερο μέλλον για τις νέες γενιές.
Δημιουργούμε ένα πρωτότυπο καλλιτεχνικό, πολιτιστικό, εκδοτικό υλικό, το οποίο μπορεί να χρησιμεύσει ως σημείο αναφοράς όχι μόνο για τους κομμουνιστές, αλλά και για κάθε άνθρωπο που θέλει να μάθει για την Ιστορία του ΚΚΕ, για τη σύγχρονη ιστορία του τόπου (...)
Τιμάμε και δημιουργούμε με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, γιατί το Κόμμα μας μπορεί να συμπληρώνει τα 100 χρόνια του, παραμένει, όμως, το πιο νέο κόμμα, γιατί το νέο σήμερα είναι να ζει ο λαός μας χωρίς ανεργία, φτώχεια και πολέμους, να μπορεί να απολαμβάνει σύγχρονα δικαιώματα. Γι' αυτό και παραμένουμε αμετακίνητοι στον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».
Μιλώντας για τη συγγραφή του σεναρίου του Ντοκιμαντέρ εκ μέρους της ομάδας που το επιμελήθηκε, ο Γιάννης Κλεφτογιάννης, υπεύθυνος του Τμήματος Προπαγάνδας της ΚΕ του ΚΚΕ, τόνισε ότι η ομάδα πολλές φορές χρειάστηκε να ανατρέξει στο Πρόγραμμα και τις σύγχρονες επεξεργασίες και αναλύσεις του Κόμματος και πρόσθεσε: «Πορευτήκαμε έχοντας στο μυαλό μας ότι ένα Ντοκιμαντέρ για το ΚΚΕ δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει ως ένα σημείο αναφοράς, ένα ερέθισμα για την εργατική τάξη και τον λαό, ιδιαίτερα για τη νέα γενιά, ώστε να πατήσει πάνω του και να κολυμπήσει έπειτα σε πιο βαθιά νερά.
Και όπως θα δείτε και στο Ντοκιμαντέρ, οι βασικοί παράγοντες για τα παραπάνω δεν ήταν άλλοι από τη σταθερή πίστη του στην επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού και στο δίκιο των εργαζομένων, του λαού. Η υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής - λαϊκής πλειοψηφίας ήταν και είναι για το ΚΚΕ πάνω απ' όλα. Μέχρι την τελική νίκη. Γι' αυτό και απέκτησε δεσμούς αίματος με την εργατική τάξη και το λαό (...)
Η πορεία του περιπλέκεται με τις μεγάλες εθνικές και διεθνείς εξελίξεις, αλλά και με γεγονότα που το ίδιο πρωτοστάτησε και δημιούργησε. Δεν είναι μια απλή καταγραφή της Ιστορίας. Η ένδοξη πορεία και προσφορά του ΚΚΕ δεν είναι κάτι που έγινε κάποτε και πέρασε. Είναι οδηγός τιμής, προσφέρει γνώση και χρήσιμα διδάγματα για την πάλη του στο σήμερα, με το βλέμμα στο μέλλον».
Ο Κώστας Σταματόπουλος, από την πλευρά του, μιλώντας για το Ντοκιμαντέρ σημείωσε: «Εγινε, καταρχήν, μια συστηματική δουλειά για την αναζήτηση και τη συγκέντρωση του αρχειακού υλικού. Δεν ήταν εύκολο, συγκεντρώθηκε, όμως, ένα πολύ πλούσιο και δυνατό υλικό. Ηταν φυσικά αδύνατο να χωρέσει όλος αυτός ο θησαυρός που καλύπτει την Ιστορία 100 χρόνων σε μια ταινία.
Σε κάθε όμως περίπτωση, τα τεκμήρια, τα ντοκουμέντα, αλλά και το φιλμικό υλικό, που παρατίθενται, αποτελούν αδιάψευστα τεκμήρια "για του λόγου το αληθές". Αποδεικνύουν όχι μόνο την ιστορική σημασία της εμφάνισης του ΚΚΕ, αλλά και την ηρωική του πορεία, τη συνέπειά του, την αντιστοίχιση λόγων και έργων».
Πρόσθεσε ότι «ο πολυτιμότερος σύντροφός μας στην υλοποίηση του Ντοκιμαντέρ ήταν το Αρχείο του ΚΚΕ. Η ομάδα που συγκροτήθηκε για τη δημιουργία του Ντοκιμαντέρ, δούλεψε εθελοντικά και ακούραστα. Χωρίς την ένθερμη υποστήριξη δεκάδων ανθρώπων, δεν θα ήταν δυνατή η υλοποίησή του. (...) Στην προσπάθειά μας βρήκαμε μεγάλη ανταπόκριση από πολλούς φορείς», είπε και ευχαρίστησε όλους όσοι συνέβαλαν στη δημιουργία του και ιδιαίτερα τον Νίκο Καβουκίδη και τον Τάσο Ψαρρά, για το σπάνιο και πολύτιμο υλικό που παραχώρησαν, αλλά και το Αρχείο της ΕΡΤ και το Αρχείο Γιώργου και Ηρώς Σγουράκη.
Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων γιορτασμού των 100 χρόνων του ΚΚΕ, επόμενοι σταθμοί, όπως αναφέρθηκαν στην εκδήλωση, θα είναι:
-- Στις 29 Οκτώβρη, η επίσημη προβολή του Ντοκιμαντέρ και η εκδήλωση για την ανακοίνωση των βραβείων του διαγωνισμού για το πρωτότυπο λογοτεχνικό έργο, ο οποίος προκηρύχτηκε προς τιμήν των 100χρονων.
-- Στις 2-3 Νοέμβρη, θα πραγματοποιηθεί στο Βερολίνο εκδήλωση στο κτίριο που έγινε το 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ το Δεκέμβρη του 1973.
-- Η έκδοση του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ 1918 - 1949, το οποίο περιλαμβάνει τέσσερις τόμους.
-- Στις 5 Νοέμβρη, θα γίνουν τα εγκαίνια της μεγάλης έκθεσης ντοκουμέντων και αρχειακού υλικού στο πολιτιστικό κέντρο «Μελίνα Μερκούρη» στο Θησείο.
-- Στις 23-24-25 του Νοέμβρη θα διεξαχθεί η Διεθνής Συνάντηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων, εδώ, στην Αθήνα, απ' όπου και ξεκίνησαν οι Διεθνείς Συναντήσεις, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ.
-- Στις 25 Νοέμβρη, στο ΣΕΦ, η μεγάλη πολιτική - πολιτιστική εκδήλωση γιορτασμού των 100 χρόνων, αντίστοιχα στη Θεσσαλονίκη στις 9 Δεκέμβρη στο Παλαί ντε Σπορ.
-- Στις 15-16 Δεκέμβρη, θα γίνει το 5ο Επιστημονικό Συνέδριο Λογοτεχνίας με θέμα: «Η συνάντηση της νεοελληνικής λογοτεχνίας με το εργατικό κίνημα και την κομμουνιστική ιδεολογία από τα τέλη του 19ου αιώνα έως το μεσοπόλεμο».
-- Θα προηγηθούν 2 λογοτεχνικοί περίπατοι στην Αθήνα, η θεατρική παράσταση «Το Φως που καίει» του Κώστα Βάρναλη και η συναυλία του Θάνου Μικρούτσικου στο έργο του Νίκου Καββαδία, στις 8 του Δεκέμβρη.
Το Σάββατο έγινε η πρώτη παρουσίασή του
Το Ντοκιμαντέρ μέσα σε 100 λεπτά διατρέχει τον έναν αιώνα Ιστορίας του Κόμματος, γεννώντας έναν πλούτο συναισθημάτων, συγκίνησης και περηφάνιας σε όσους κρατούν τη σκυτάλη της συνέχισης της ηρωικής αυτής Ιστορίας. Δομημένο σε διαδοχικές ενότητες, το Ντοκιμαντέρ αξιοποιεί σπάνια οπτικοακουστικά ντοκουμέντα, αφήγηση, αλλά και δραματοποιημένες σκηνές, μαζί με σύγχρονα πλάνα από τους αγώνες του ΚΚΕ. «Ζωντανεύει» ηγετικές προσωπικότητες του Κόμματος, «απαγγέλλει» στίχους και κείμενα των δικών μας μεγάλων ποιητών και λογοτεχνών, μιλάει για το «χτες», το «σήμερα» και το «αύριο» που παλεύουμε να φέρουμε πιο κοντά.
Από την ίδρυση του ΚΚΕ, με το Α' Συνέδριο του ΣΕΚΕ στον Πειραιά, και τα αγωνιστικά σκιρτήματα των εργατών στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, παράλληλα με την άγρια καταστολή του αστικού κράτους, το Ντοκιμαντέρ διατρέχει τα πρώτα βήματα του Κόμματος, το δρόμο που χαράχτηκε, αποτυπώνοντας ποιος είναι «ο κόσμος που πεθαίνει κι ο κόσμος που έρχεται», μεταφέροντάς μας σε ιδιαίτερα ηρωικές στιγμές, όπως η μεγάλη σφαγή στο Πασαλιμάνι το 1923, ο ματωμένος Μάης του '36 στη Θεσσαλονίκη, αξιοποιώντας αποσπάσματα από παλιές συνεντεύξεις των στελεχών του Κόμματος, Λευτέρη Σεφέρη και Αύρας Παρτσαλίδου, δείχνοντας το κλίμα της εποχής μέχρι και τη δικτατορία του Μεταξά.
Ακολουθούν αναφορές στις προσπάθειες των δυνάμεων του Κόμματος που πέρασαν στην πολιτική προσφυγιά, αλλά και στους εκτελεσμένους μας ήρωες Νίκο Μπελογιάννη και Νίκο Πλουμπίδη. Εξηγούνται οι παράγοντες που οδήγησαν το Κόμμα σε λαθεμένες επιλογές και αποφάσεις τη δεκαετία του '50, όπως η Απόφαση του '56 που καταδίκασε τον ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ και του '58 που διέλυσε τις Κομματικές Οργανώσεις, διαχέοντάς τες στην ΕΔΑ. Παράλληλα, γίνεται αναφορά στους αγώνες των εργατών αλλά και της νεολαίας, που φουντώνουν τη δεκαετία του '60, στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, στα Ιουλιανά και την κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος που οδήγησε και στην επιβολή της δικτατορίας, σε νέες διώξεις και κολαστήρια για τους κομμουνιστές.
Οι αγώνες της δεκαετίας του '80 παρουσιάζονται παράλληλα με τις προσπάθειες, στις οποίες έπαιξε καθοριστικό ρόλο το ΠΑΣΟΚ, για την ενσωμάτωση της εργατικής τάξης. Γίνεται αναφορά στη συνεργασία του Κόμματος με οπορτουνιστικές δυνάμεις και τη δημιουργία του Συνασπισμού, το πώς αυτή επέδρασε στο εσωτερικό του Κόμματος και της ΚΝΕ, αλλά και στη νίκη για άλλη μια φορά επί του οπορτουνισμού στο 13ο Συνέδριο του Κόμματος, στην αντοχή του Κόμματος στη φάση των ανατροπών του σοσιαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη, τη σημαία που κρατήσαμε ψηλά.
Η τεράστια προσπάθεια της ανασυγκρότησης του Κόμματος το επόμενο διάστημα, οι σύγχρονες μελέτες και επεξεργασίες του, το Πρόγραμμα, το Καταστατικό του Κόμματος μαζί με τις Αποφάσεις των τελευταίων συνεδρίων, η ίδρυση του ΠΑΜΕ και οι μεγάλοι αγώνες της εργατικής τάξης που αναπτύχθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες, ακολουθούν στο τελευταίο μέρος του Ντοκιμαντέρ, που κλείνει με τον καλύτερο τρόπο την 100χρονη διαδρομή του ΚΚΕ, γεμίζοντας κάθε μέλος και φίλο του Κόμματος με περηφάνια και αισιοδοξία που αντανακλάται στο τραγούδι «Το ρόδι», σε στίχους Δημήτρη Ραβάνη - Ρεντή και μουσική Θάνου Μικρούτσικου, που ακούγεται στους τίτλους τέλους.
Για τα γυρίσματα του Ντοκιμαντέρ δημιουργήθηκε κινηματογραφική ομάδα αποτελούμενη από τους: Σήφη Στάμου, Παυλίνα Αγαλιανού, με υπεύθυνο τον Κώστα Σταματόπουλο. Ακόμα για το σενάριο και την έρευνα του Ντοκιμαντέρ δημιουργήθηκε ομάδα αποτελούμενη από τους: Θανάση Λεκάτη, Φάνη Παρρή, Αλέξανδρο Βαλσαμή, με υπεύθυνο τον Γιάννη Κλεφτογιάννη.
Τη διεύθυνση φωτογραφίας έκανε ο Ακης Αποστολίδης. Μουσικά έντυσε το Ντοκιμαντέρ η Σοφία Καμαγιάννη.
Στο ντοκιμαντέρ εμφανίζονται και αφηγούνται on camera οι: Παύλος Ορκόπουλος, Μαριάνθη Σοντάκη, Δημήτρης Αλεξανδρής και Λίλα Καφαντάρη. Σε αφηγήσεις, απαγγελίες λογοτεχνικών κειμένων και ντοκουμέντων δανείζουν επίσης τη φωνή τους οι: Δημήτρης Καταλειφός, Κώστας Καζάκος, Ελένη Γερασιμίδου, Διονύσης Ξενάκης.
Ακόμα μεταξύ άλλων συμμετείχαν οι: Χρήστος Κάλλοου, Νίκος Τουρνάκης, Ηρα Ρόκου, Αλεξία Γαβρίλη, Μαρία Δημητριάδου, Μαίρη Σαουσοπούλου κ.ά.
Μετά την εκδήλωση οι παρευρισκόμενοι είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν για το Ντοκιμαντέρ και άλλα θέματα, στο αίθριο του Περισσού, με λίγους μεζέδες, κρασάκι και πολύ καλή διάθεση.
Στην εκδήλωση ανακοινώθηκε η ανακατασκευή του μνημείου, για τις ανάγκες του οποίου θα δοθεί μέρος του ποσού που θα συγκεντρωθεί με την Οικονομική Εξόρμηση Νοέμβρη - Δεκέμβρη του ΚΚΕ.
Μάλιστα, στον περιβάλλοντα χώρο ήταν αναρτημένη σε προσχέδια η εικαστική πρόταση του ζωγράφου - εικαστικού Κώστα Κομνηνού, που έχει αναλάβει την καλλιτεχνική επιμέλεια του νέου μνημείου, ενώ για την οικονομική ενίσχυση έχει κυκλοφορήσει από την ΤΕ Μαγνησίας του ΚΚΕ ένα πρωτότυπο και όμορφο πολύπτυχο με ντοκουμέντα, φωτογραφίες και γράμματα εκτελεσμένων και τα ονόματά τους. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης, μιλώντας στην εκδήλωση για το έργο, είπε: «Θέμα της πρότασης είναι η αναπαράσταση της εκτέλεσης. Αποτελείται από επτά φιγούρες ανδρών και γυναικών σε φυσικό μέγεθος. Τα σχέδια που εκτίθενται είναι από μολύβι, που θα μετουσιωθούν σε έργα από μέταλλο. Στο έργο δεν θα υπάρχει επιφάνεια κάτω από αυτές, για να έχουμε ένα ίχνος από αυτές τις μορφές που εκτελούνται, ενώ με τον φωτισμό θα δίνεται η αίσθηση του πλήθους».
Στα διδάγματα που μπορεί να αντλήσει ο λαός μας από την ηρωική Ιστορία του ΚΚΕ, όπως αυτή γράφτηκε και με το αίμα των εκτελεσθέντων στο Καζανάκι, αναφέρθηκε στην ομιλία του ο Βασίλης Μεταξάς, Γραμματέας της ΤΕ Μαγνησίας του ΚΚΕ. Οπως είπε, «εδώ στο Καζανάκι, καταρρίπτονται το θολό πέπλο που τυλίγει το αστικό κράτος, οι ψεύτικες διακηρύξεις για δημοκρατία και ελευθερία που δήθεν μπορεί να υπάρχει σε μια ταξική κοινωνία, σε μια κοινωνία που κουμάντο κάνει μια χούφτα παράσιτα, βιομήχανοι, εφοπλιστές, επιχειρηματικοί όμιλοι». Οπως είπε, «τρεις μέρες πριν την πρώτη εκτέλεση εδώ στο Καζανάκι, οι καλύτεροι εκπρόσωποι των συμφερόντων της αστικής τάξης σε κάθε χώρο, όπως στο συνδικαλιστικό κίνημα με τον τότε πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Βόλου, στην Τοπική Διοίκηση με τους δημάρχους Βόλου, Νέας Ιωνίας, τους προέδρους των κοινοτήτων της περιοχής, μαζί με τους ίδιους τους αστούς της περιοχής, βιομήχανους και μεγαλεμπόρους, μαζεύτηκαν σε κοινή συγκέντρωση και εξέδωσαν ψήφισμα που ζητούσε:
"Ριζική εκκαθάρισις... δι' αποβολής των κομμουνιστών υπαλλήλων από τις δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις... Να εκτελεσθούν οι καταδικασθέντες υπό του Εκτάκτου Στρατοδικείου Βόλου, διότι η αναστολή εκτέλεσης προσβάλλει το δημόσιο αίσθημα και δίδεται η εντύπωση και επιχειρήματα εις τους καπεταναίους που λένε στους οπαδούς τους «δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς»". Τρεις μέρες μετά, έγινε η πρώτη εκτέλεση στο Καζανάκι.
Τους πρώτους μήνες του 1949, οι αστικές φυλλάδες της πόλης μας, δήθεν για να διαπομπεύσουν, δημοσιεύουν φωτογραφίες και ονόματα οικονομικών ενισχυτών του ΚΚΕ, με απαίτηση αυτοί να δικαστούν και να εκτελεστούν, όπως γίνεται και με τους υπόλοιπους. Ασφαλώς πέτυχαν το αντίθετο. Να δυναμώσουν το πείσμα για την ολόπλευρη ενίσχυση του Κόμματος. Τα ονόματα που δημοσίευσαν, δήθεν για να διαπομπεύσουν, εμείς τα μνημονεύουμε στο πλάι των υπόλοιπων αγωνιστών και μαχητών της περιόδου. Είναι οι Παγωνόπουλος Σταύρος, Νικόλαος Σταμάτης, Γανωτής Γιάννης, Θρασύβουλος Αρμάγος».
Οπως είπε, τιμώντας τους παραπάνω «τιμάμε όλους όσοι με το υστέρημά τους, με την προσωπική τους συμβολή, από το μετερίζι της οικονομικής ενίσχυσης του ΚΚΕ, αποτελούν το στήριγμα για να μπορεί το Κόμμα να υπάρχει, να είναι γερό, να ανταποκρίνεται στο ύψος των απαιτήσεων της πολιτικής, ιδεολογικής και πρακτικής πάλης σε όλες τις συνθήκες». Υπογράμμισε επίσης ότι αυτές οι πλευρές της ταξικής πάλης παραμένουν επίκαιρες όσο ποτέ, όπως σήμερα που το αστικό κράτος προσπαθεί με το νέο νόμο για τα οικονομικά των κομμάτων να βάλει επιπλέον εμπόδια στη δράση του ΚΚΕ. Και κατέληξε δηλώνοντας ότι το ΚΚΕ δεν πρόκειται να δώσει κανένα στοιχείο μελών και φίλων του, των απλών εργαζομένων, που το ενισχύουν, «ο κόσμος να χαλάσει»...
Μετά τις ομιλίες ακολούθησαν σύντομο μουσικό αφιέρωμα και προσκλητήριο νεκρών.
Η εκδήλωση της ΤΟ Περιστερίου πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 21/10, με ομιλητή τον Γιάννη Μερεντίτη, μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής, ενώ στον Πειραιά, το Σάββατο 20/10 μίλησε ο Γιώργος Καλαμαράς, μέλος της ΕΠ της ΚΟ Αττικής. Στο Περιστέρι παραβρέθηκαν ο Θοδωρής Χιώνης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, και στον Πειραιά ο Βαγγέλης Μαρούπας, μέλος της ΚΕ και Γραμματέας της ΤΕ Πειραιά, και η Διαμάντω Μανωλάκου, μέλος της ΚΕ και βουλευτής του Κόμματος.
Εκθέσεις για τα 100χρονα του Κόμματος αφιερωμένες στη δουλειά του ΚΚΕ στους μετανάστες και καλλιτεχνικά προγράμματα εμπλούτισαν το περιεχόμενο των εκδηλώσεων. Στο Περιστέρι το μουσικό αφιέρωμα επιμελήθηκε συγκρότημα Ινδών μεταναστών, ενώ στον Πειραιά συνέβαλαν και παιδιά μεταναστών από την Ινδία, που χόρεψαν χορούς της πατρίδας τους, με τη βραδιά να συνεχίζεται με τραγούδια του Πόντου. Οπως είπαν οι ίδιοι οι μετανάστες, η ιδέα τους να συμμετάσχουν ενεργά στη διοργάνωση, τους γεννήθηκε από την αντίστοιχη περσινή εκδήλωση της ΤΕ Πειραιά. Ετσι, όταν ξεκίνησε η προετοιμασία της φετινής εκδήλωσης, με πολλή χαρά θέλησαν να πάρουν μέρος, να το κάνουν δική τους υπόθεση και να παρουσιάσουν κάτι όμορφο για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ. Ξεκίνησαν τις πρόβες με μεγάλη όρεξη και συγκεντρώνονταν σε σπίτια τις βραδινές ώρες μετά τη δουλειά εδώ και καιρό, για να προετοιμάσουν το πρόγραμμά τους.
Τα στελέχη του Κόμματος στις εκδηλώσεις στάθηκαν στις αιτίες της μετανάστευσης και της προσφυγιάς και στην πρόταση διεξόδου του Κόμματος. Ο Γ. Μερεντίτης, φέρνοντας παραδείγματα και από τις τελευταίες εξελίξεις, σημείωσε ότι αυτές δίνουν επιπλέον στοιχεία για να συνειδητοποιηθεί ότι το φαινόμενο της μετανάστευσης και της προσφυγιάς είναι συνυφασμένο με τον καπιταλισμό. Γι' αυτό, εξήγησε σε άλλο σημείο, η πάλη για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των μεταναστών και προσφύγων «θα πρέπει να αποτελεί ζήτημα πάλης συνολικά της εργατικής τάξης και να συνδέεται με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού».
Οπως είπε, η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα είναι όλοι τους απέναντι στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. «Στηρίζουν τον καπιταλισμό, τις πολυεθνικές που είναι υπεύθυνες για την εκμετάλλευση των εργατών σε όλες τις χώρες, τη φτώχεια, τη δυστυχία και την ανεργία, τη μετανάστευση και την προσφυγιά. Συμφώνησαν με όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους (...) Γι' αυτό οι εργάτες, ντόπιοι και μετανάστες, δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ούτε από κάποια άλλη κυβέρνηση που θα προκύψει στις επόμενες εκλογές, γιατί όλοι τους υπηρετούν τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών μας, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ (...)