Στις 20 του Φλεβάρη, το Γιούρογκρουπ πήρε μια απόφαση - προάγγελο του τρίτου μνημονίου. Να τι έλεγε η συγκεκριμένη απόφαση: «Οι ελληνικές αρχές εξέφρασαν τη σθεναρή δέσμευσή τους σε μια ευρύτερη και βαθύτερη διαδικασία εφαρμογής διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, που θα αποσκοπεί στη διαρκή βελτίωση των προοπτικών ανάπτυξης και απασχόλησης, τη διασφάλιση της σταθερότητας και της ανθεκτικότητας του χρηματοπιστωτικού τομέα και της προαγωγής της κοινωνικής δικαιοσύνης (...) Επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τιμήσουν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους προς όλους τους πιστωτές τους πλήρως και εγκαίρως (...) Δεσμεύθηκαν επίσης να εγγυηθούν τα απαραίτητα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα ή τα έσοδα που απαιτούνται για να εγγυηθούν τη βιωσιμότητα του χρέους, όπως όριζε το ανακοινωθέν του Γιούρογκρουπ του Νοεμβρίου του 2012 (...) Δεσμεύονται να απόσχουν από την ακύρωση μέτρων και από μονομερείς αλλαγές των πολιτικών και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα επηρέαζαν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους, την ανάκαμψη της οικονομίας ή τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως αυτά αξιολογούνται από τους θεσμούς». Ο Λαφαζάνης, υπουργός της κυβέρνησης, έλεγε τότε, καλλιεργώντας αυταπάτες, ότι «οι ασάφειες και τα κρίσιμα προβλήματα του κειμένου της συμφωνίας δεν πρέπει και δεν πρόκειται να θολώσουν το κυβερνητικό έργο και τη νέα προοδευτική πορεία της χώρας». Κάπως έτσι φτάσαμε στο τρίτο μνημόνιο και ευθύνονται γιατί συνέβαλαν σ' αυτό.

Ο Αλ. Τσίπρας ζήτησε από τον Μάρτιν Σουλτς «την άμεση και πλήρη εμπλοκή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου - ως πέμπτου παράγοντα στο πλαίσιο του λεγόμενου "κουαρτέτου των πιστωτών" - στην τακτική διαδικασία αξιολόγησης ως προς την εφαρμογή της δανειακής συμφωνίας (...) Θεωρώ πολιτικά επιτακτικό, ο μόνος ευρωπαϊκός θεσμός με άμεση λαϊκή εντολή, να λειτουργήσει ως ο έσχατος εγγυητής της δημοκρατικής λογοδοσίας και συμβατότητας της οικονομικής πολιτικής στην Ευρώπη με το ευρωπαϊκό πολιτικό και κοινωνικό κεκτημένο». Είναι πράγματι να γελάει κανείς. Πρώτα, η κυβέρνηση προσπάθησε να εξωραΐσει την τρόικα, βαφτίζοντας «θεσμούς» τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς που την συναποτελούν. Τώρα, ζητάει την εμπλοκή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για να θολώσει ακόμα περισσότερο τα νερά γύρω από το ρόλο που θα παίζει κάθε φορά η αξιολόγηση του προγράμματος της δανειακής σύμβασης σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων, αφού θα ελέγχει και θα γνωμοδοτεί υπέρ των συμφερόντων του κεφαλαίου, για τα οποία έγινε το μνημόνιο. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Τσίπρας λέει στο λαό ότι η συμμετοχή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εγγυάται πως η αξιολόγηση, άρα και τα μέτρα, δε θα είναι τάχα σε βάρος του λαού λόγω «κεκτημένου». Αλλοθι, για να κάνει το λαό να καταπιεί το μνημόνιο και το «κεκτημένο», που το ξέρουν από πρώτο χέρι οι εργαζόμενοι στα άλλα κράτη της ΕΕ, όπου τα ίδια αντιλαϊκά μέτρα πέρασαν ή περνάνε με ή χωρίς μνημόνια...

Από τα προεκλογικά σόου του ΣΥΡΙΖΑ δε γλίτωσαν ούτε οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Από τη μια η κυβέρνηση προσπαθεί να διαχειριστεί την έξαρση του προβλήματος μέσα στα ασφυκτικά όρια της αντιμεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ, ταλαιπωρώντας στην καλύτερη περίπτωση τους χιλιάδες κατατρεγμένους και από την άλλη τους χρησιμοποιεί σαν ντεκόρ, για να διαφημίσει την ευαισθησία της τάχα και την πρόνοιά της γι' αυτούς τους ανθρώπους. Αυτό το σκοπό εξυπηρετούσε η «συνέντευξη Τύπου» που διοργάνωσε τις προάλλες η κυβέρνηση στον καταυλισμό του Ελαιώνα, τον οποίο η αρμόδια υπουργός για το Μεταναστευτικό, Τ. Χριστοδουλοπούλου, παρουσίασε ως «χώρο - υπόδειγμα και για άλλους χώρους φιλοξενίας που χρειάζεται να γίνουν στην ηπειρωτική Ελλάδα». Τα πράγματα, όμως, κάθε άλλο παρά ειδυλλιακά είναι. Οι μετανάστες και πρόσφυγες που καταφέρνουν να γλιτώσουν από τα εμπόλεμα πεδία των ιμπεριαλιστικών αναμετρήσεων και δεν πνιγούν ή δε σκοτωθούν στο δρόμο, έρχονται στη συνέχεια αντιμέτωποι με την Ευρώπη - φρούριο και τις κατασταλτικές της πρακτικές απέναντι στους μετανάστες. Στην Ελλάδα διαβιούν σε άθλιες συνθήκες και πέφτουν θύματα κυκλωμάτων, ρατσιστών και επιτηδείων. Στοιβάζονται και περιπλανώνται μέρες για να φτάσουν στα βόρεια σύνορα και από εκεί να ξαναμπούν στην ίδια περιπέτεια μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους. Μπροστά σ' αυτό το «Γολγοθά», τα σόου της κυβέρνησης στον Ελαιώνα μόνο σαν πρόκληση μπορούν να εκληφθούν...

Σε αυτόν τον τόπο, άλλωστε, γνωριζόμαστε. Το 1991, η παρέα του κ. Λαφαζάνη έκανε επιλογή. Αφού δεν κατάφεραν να διαλύσουν το ΚΚΕ, συντάχθηκαν και συνεργάστηκαν με όλο το οπορτουνιστικό συνονθύλευμα. Εδωσαν τότε εξετάσεις στο σύστημα, αποδεχόμενοι και εξαγνίζοντας την ΕΕ και τον καπιταλισμό.

Είθισται πολλά από τα βαριά αντεργατικά μέτρα οι κυβερνήσεις να επιλέγουν να τα περνάνε καλοκαίρι, όταν η πλειοψηφία των εργαζομένων βρίσκονται σε άδεια, έστω και ολιγοήμερη και οι αντιδράσεις είναι εκ των πραγμάτων πιο άμαζες. Η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πρωτοτύπησε και σ' αυτό, αποφασίζοντας να περάσει όχι ένα μεμονωμένο νομοσχέδιο, αλλά ένα ολόκληρο μνημόνιο (!) από τη Βουλή παραμονές Δεκαπενταύγουστου, στην καρδιά δηλαδή του καλοκαιριού. Βεβαίως, έχει εμπιστοσύνη στον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό και γνωρίζει καλά ότι οι δυνάμεις που επηρεάζει στο κίνημα δεν έχουν ούτε τη διάθεση ούτε, βέβαια, το μέγεθος για να σηκώσουν την παραμικρή αντίδραση. Ασε που τα περισσότερα συνδικαλιστικά στελέχη του εργατοπατερισμού, παλιού και νέου, έκαναν τα μπάνια τους...

Μόνο το ΠΑΜΕ ήταν εκεί, με μαζικές διαδηλώσεις, τη μέρα που ψηφιζόταν το τρίτο μνημόνιο, αλλά και οι προηγούμενες αντιλαϊκές συμφωνίες με τα προαπαιτούμενα. Μέσα σε λίγες μέρες, διοργάνωσε τρεις μαζικές κινητοποιήσεις στην Αθήνα και δεκάδες ακόμα σε όλη τη χώρα. Χώρια η ασταμάτητη δράση του στους χώρους δουλειάς για τη διαφώτιση και την οργάνωση των εργαζομένων, η στήριξη σε κλαδικούς και επιχειρησιακούς αγώνες, από τις δυνάμεις του ταξικού κινήματος. Τα αντανακλαστικά των συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, η ετοιμότητα των στελεχών και μελών τους, λειτούργησαν ακαριαία και έτσι καταγράφηκε μια ισχυρή πρώτη απάντηση στο τρίτο μνημόνιο που έφερε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και ψηφίστηκε από ΝΔ - Ποτάμι - ΠΑΣΟΚ.

Αυτή η ακαριαία αντίδραση, συνέχεια των αγώνων που προηγήθηκαν, είναι παρακαταθήκη για τη συνέχεια. Η μάχη μεταφέρεται τώρα στους τόπους δουλειάς, εκεί όπου αργά ή γρήγορα θα περάσουν σε εφαρμογή τα βάρβαρα μέτρα. Η διαφώτιση των εργαζομένων για το χαρακτήρα και τους στόχους τους, η αποκάλυψη της στρατηγικής που τα επιβάλλει, η αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, που προσπαθεί να κρατήσει τους εργαζόμενους σε στάση ανοχής και αναμονής, η οργάνωση πυρήνων σε κάθε τόπο δουλειάς, που θα παίζουν το ρόλο του οργανωτή στο χώρο τους, η προετοιμασία για νέους, σκληρούς ταξικούς αγώνες, με την αξιοποίηση όλων των μορφών πάλης, είναι στην ημερήσια διάταξη του σχεδιασμού που κάνουν τώρα τα ταξικά συνδικάτα σε κλάδους και περιοχές.

Σε κάθε περίπτωση, επιβεβαιώνεται ότι το ΠΑΜΕ, οι κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές που δρουν μέσα από τις γραμμές του, είναι το πραγματικό αποκούμπι των εργαζομένων στη λαίλαπα των μνημονίων και της αντιλαϊκής πολιτικής. Η ενίσχυση του ταξικού πόλου και η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος είναι προϋπόθεση για να ζήσει ο λαός μας καλύτερες μέρες. Αυτή η ανάγκη πρέπει να κυριαρχήσει ως κριτήριο για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα και μπροστά στις επικείμενες εκλογές, ενισχύοντας αποφασιστικά το ΚΚΕ, που δίνει όλες του τις δυνάμεις σε αυτή την κατεύθυνση.