Μαθητικές Οργανώσεις της ΚΝΕ από όλη τη χώρα, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του 29ου Αντιιμπεριαλιστικού Διημέρου, ξεναγήθηκαν στο «Μουσείο Αμπελακίων περιόδου 1940 - '49», όπου στεγαζόταν το παράνομο τυπογραφείο που τύπωνε εφημερίδες, προκηρύξεις και ανακοινώσεις του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ την περίοδο της Αντίστασης. Πρόκειται για το σπίτι του Θανάση Χαϊμαδή, το οποίο δώρησε στο ΚΚΕ λίγο πριν το θάνατό του, προλαβαίνοντας να δει τα σχέδια για το Μουσείο.

Στο Μουσείο μπορεί να διαπιστώσει κάποιος την τεράστια προσπάθεια που γινόταν εκείνη την περίοδο, για να ενημερώνεται, να οργανώνεται και να εμψυχώνεται ο λαός, μέσα από υλικό το οποίο δουλεύτηκε από ομάδα μελών και φίλων του Κόμματος και τώρα είναι ψηφιοποιημένο και καταχωρημένο κατά χρονολογική σειρά. Υπάρχουν, επίσης, αξιόλογα έργα εξόριστων, τα οποία δώρισαν στο Μουσείο.

Εκπαιδευτικοί, μέλη της διοικούσας επιτροπής του μουσείου και στελέχη της ΚΝΕ ανέλαβαν την ξενάγηση, δίνοντας στα παιδιά ένα διαφορετικό μάθημα, με αλήθειες, που τις κρύβει ο αντίπαλος, που δεν διδάσκονται στα σχολειά.

Οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να δουν την κρύπτη, το παράνομο υλικό και το παράθυρο της κουζίνας, από όπου παραλαμβανόταν το υλικό για να διανεμηθεί μέσα σε λίγες ώρες στα χωριά. Επίσης, βιβλία και φωτογραφίες αγωνιστών και αγωνιστριών της περιόδου 1940 - 1949, αλλά και των αγώνων του λαού μας τα επόμενα χρόνια.

Ο ενθουσιασμός αποτυπώνεται στις δηλώσεις μαθητών για την εμπειρία τους από την επίσκεψη στο Μουσείο και συνολικά για το Διήμερο.

Η Ρόζα από τη Θεσσαλονίκη είπε: «Ηταν μια πολύ όμορφη και εντυπωσιακή εμπειρία. Για πρώτη φορά βρέθηκα σε ένα τέτοιο υψόμετρο, περνώντας γραφικά τοπία μέσα στη φύση για να φτάσουμε σε έναν προορισμό, με απίστευτη ιστορική σημασία. Το Μουσείο αυτό μας δίνει όρεξη και έμπνευση να συνεχίσουμε τον αγώνα μας».

«Αυτό είναι το πρώτο μου Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο με την ΚΝΕ και μέσα από αυτό διαμαρτυρόμαστε, διασκεδάζουμε, αλλά μαθαίνουμε και πράγματα, όπως σήμερα σε αυτό το Μουσείο, όπου μάθαμε πράγματα που δεν μας εξηγούν στα σχολεία», δήλωσε η Χριστίνα από τις Σέρρες.

Στο τέλος της επίσκεψης μοιράστηκαν ενθύμια σε όλους και σε κάθε Οργάνωση δόθηκε αφίσα με ανατύπωση του δημοσιεύματος του «Ριζοσπάστη» στις 22 Σεπτέμβρη 1985, όταν αποκαλύφθηκε μετά από 40 ολόκληρα χρόνια το μυστικό ότι το σπίτι αυτό φιλοξενούσε το παράνομο τυπογραφείο.

Το ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» που αποκαλύπτει την ύπαρξη του τυπογραφείου

Ολοκληρώθηκε το Σάββατο το 29ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο της ΚΝΕ στο Στόμιο, που, σε ιδιαίτερα σύνθετες συνθήκες, κατάφερε να συνδυάσει μοναδικά τον διεκδικητικό χαρακτήρα με τον πολιτισμό, τη γνωριμία με την Ιστορία, την επαφή με τον πολιτισμό και την αναψυχή, έχοντας στον πυρήνα τον αγώνα της νεολαίας ενάντια στον ιμπεριαλισμό, για τη ζωή που της αξίζει.

Συνεχίζοντας τις δημοσιεύσεις από την πλούσια και πολύμορφη δραστηριότητα που ξεδιπλώθηκε στο πλαίσιο του Διημέρου, οι οποίες θα ολοκληρωθούν σε επόμενα φύλλα, στο τετρασέλιδο «Νεολαία» μπορούμε να βρούμε:

• Μαθήματα Ιστορίας των αγώνων του λαού στο Μουσείο στα Αμπελάκια, το οποίο επισκέφτηκαν μαθητές.
• Ενδιαφέρον σεμινάριο για φοιτητές με αφορμή τα 150 χρόνια από τη γέννηση του Β. Ι. Λένιν.
• Μια κυψέλη δημιουργικότητας και διασκέδασης αποτέλεσε και φέτος η κατασκήνωση του «Κόκκινου Αερόστατου» με πολλές παράλληλες δραστηριότητες.

Ακόμα, στο δρόμο για το 46ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», παρουσιάζονται οι προετοιμασίες για το Στέκι Πολιτισμού και την κεντρική έκθεση, που θα λειτουργήσουν στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ στο Πάρκο Τρίτση τον Σεπτέμβρη.

Και φέτος το «παρών» έδωσαν παιδιά από όλες σχεδόν τις περιοχές της Ελλάδας. Ξεχωριστή ήταν η παρουσία των παιδιών από τους νομούς της Θεσσαλίας, που άλλωστε ήταν και οι οικοδεσπότες, αλλά και από τις γειτονιές της Αττικής και της Θεσσαλονίκης μέχρι την Κρήτη, την Ικαρία, το Αγρίνιο και την Πελοπόννησο. Οι πιο «παλιοί» της μεγάλης οικογένειας του «κόκκινου Αερόστατου» διηγούνταν εντυπώσεις και αναμνήσεις από τα προηγούμενα Διήμερα στους «καινούργιους» και οι πιο μικροί ανυπομονούσαν να ζήσουν και αυτοί μοναδικές στιγμές!

Φέτος και η παιδική κατασκήνωση, όπως και το σύνολο του Διημέρου, είχε σχεδιαστεί με όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας. Τα παιδιά φτάνοντας στο χώρο είχαν χωριστεί σε ολιγομελείς ομάδες, στις οποίες έδωσαν για ακόμα μια χρονιά ευφάνταστα ονόματα, και μαζί με τους ομαδάρχες τους εγκαταστάθηκαν στις ευρύχωρες σκηνές τους. Ολες τις μέρες απολάμβαναν ειδικά φροντισμένα γεύματα, φρόντιζαν τον εαυτό τους τηρώντας τους κανόνες προσωπικής υγιεινής και καθαριότητας του χώρου τους.

Οπως ήταν φυσικό, το μπάνιο στη θάλασσα κέρδισε αμέσως την καρδιά των μικρών κατασκηνωτών. Υπό την επίβλεψη γυμναστών τα παιδιά έπαιξαν στην άμμο και το νερό, συνδυάζοντας το γέλιο με το ομαδικό δημιουργικό παιχνίδι, που άλλωστε βρίσκεται στην καρδιά όλης τους της δραστηριότητας.

Στο χώρο έξω από τις σκηνές στήθηκαν φροντισμένες δραστηριότητες. Εκεί, κάτω από την πλούσια σκιά μπορούσαν να προμηθευτούν και να διαβάσουν το αγαπημένο τους περιοδικό, «κόκκινο Αερόστατο», να απασχοληθούν ζωγραφίζοντας με διάφορες τεχνοτροπίες, να φτιάχνουν το δικό τους «κάστρο» και να μπουγελώνουν το κάστρο της «αντίπαλης» ομάδας, να γράφουν πάνω σε μπαλόνια νερού αυτό που θεωρούν άδικο στον κόσμο που τους περιβάλλει και στη συνέχεια να το σπάνε και τόσα άλλα...

Σε ξεχωριστό χώρο πραγματοποιούνταν και οι αθλητικές δραστηριότητες με παιχνίδια διαδρομών. Οι ομάδες έπαιρναν θέσεις και συναγωνίζονταν μεταξύ τους. Μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον και για τη γνωριμία με τις πολεμικές τέχνες και ιδιαίτερα την αξία της πυγμαχίας.

Αξίζει να αναφέρουμε την πρωτοβουλία μιας «Κοινότητας» της Αττικής, που για να καταλάβουν τα παιδιά το λόγο για τον οποίο επιλέχθηκε για φέτος η ευρύτερη περιοχή της Λάρισας για το Διήμερο, συζήτησαν στο πούλμαν, καθώς πήγαιναν, μαρτυρίες από παιδιά που ζουν σε περιοχές του Αφγανιστάν που πλήττονται από βομβαρδισμούς από μη επανδρωμένα αεροσκάφη. «Τώρα το ΝΑΤΟ και οι Αμερικάνοι θέλουν να παρκάρουν αυτές τις φονικές μηχανές στην περιοχή μας. Δεν θα τους το επιτρέψουμε!». Το αποτέλεσμα αυτής της συζήτησης ήταν, όταν τα παιδιά επισκέφθηκαν οργανωμένα την έκθεση του Διημέρου, να μπορούν να αναγνωρίσουν τι έβλεπαν, να απλωθεί η συζήτηση καλύτερα.

«Γιατί γίνεται πόλεμος», ήταν μια ερώτηση που απασχόλησε ιδιαίτερα πολλές από τις ομάδες των παιδιών. Τη συζήτηση βοήθησαν να ξεδιπλωθεί η συλλογική ανάγνωση σελίδων από διήγημα που έχει γράψει μια φίλη του «κόκκινου Αερόστατου», με τίτλο «Το ημερολόγιο της Αντέλ», ενός κοριτσιού - πρόσφυγα από τη Συρία, και το παιχνίδι γρίφων και περιγραφής που ακολούθησε. «Εμείς πώς μπορούμε να βοηθήσουμε;» ήταν το πρώτο που ακουγόταν από τα παιδιά. Και έβρισκαν και τα ίδια την απάντηση: «Να τους δώσουμε ρούχα και φαγητά», «να τους κάνουμε να περάσουν ωραία στη χώρα μας», «να αγωνιζόμαστε με πορείες», «να παλέψουμε για έναν κόσμο όπου δεν θα υπάρχουν πόλεμοι και αδικία, όπου το κάθε παιδί θα μπορεί να ζει με τους γονείς του στη χώρα του»...

Το ενδιαφέρον των μικρών κατασκηνωτών κέντρισε και το βιβλιοπωλείο της «Σύγχρονης Εποχής», με τις ειδικές προσφορές που υπήρχαν γι' αυτές τις ηλικίες. «Η φλογερή καρδιά του Ντάνκο» του Μ. Γκόρκι, «Τα παιδιά της Αθήνας» του Δ. Ραβάνη - Ρεντή, «Το σχολείο» του Αρ. Γκαϊντάρ ήταν ανάμεσα στα βιβλία που προμηθεύτηκαν τα παιδιά, για να διαβάσουν το καλοκαίρι.

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά τον διαγωνισμό για το τραγούδι της κατασκήνωσης κέρδισε η «Κοινότητα» της Κεντρικής Μακεδονίας, φυσικά με μεγάλο ανταγωνισμό, αφού συμμετείχαν άλλες έξι άξιες ομάδες. Οι ομάδες και οι κοινότητες προετοίμασαν πυρετωδώς τα τραγούδια τους από τα πούλμαν ακόμα, αποτυπώνοντας στις ευφάνταστες παραλλαγές γνωστών τραγουδιών την εμπειρία της συμμετοχής τους στο 29ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο της ΚΝΕ.

«Καλοκαιρινά ραντεβού, με τη γροθιά ψηλά,

Είμαστε με την ΚΝΕ

τα παιδιά που λεν το μέγα ΝΑΙ.

Εχουμε φωνή και παντού θα ακουστεί!».

• Το ραντεβού για τις ομάδες του «κόκκινου Αερόστατου» ανανεώνεται στα μεγάλα Φεστιβάλ των πόλεων και των περιοχών.

Στη διάρκεια του σεμιναρίου, με το οποίο ξεκίνησε και το πρόγραμμα του 29ου Αντιιμπεριαλιστικού Διημέρου της ΚΝΕ στο Στόμιο, φοιτητές από τις Οργανώσεις της ΚΝΕ, από όλη την Ελλάδα, συναντήθηκαν στο χώρο του σεμιναρίου και τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας, παρακολούθησαν την εισήγηση του Λουκά Αναστασόπουλου, μέλους της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος μεταξύ άλλων σημείωσε:

«Το πόσο σημαντικό είναι το ζήτημα του χαρακτήρα του κράτους και το πώς πρέπει να το αντιμετωπίσει η εργατική τάξη στην πάλη της για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, και επομένως πρώτα από όλα το πώς θα το αντιμετωπίσουν οι κομμουνιστές, μπορούμε εύκολα να το διαπιστώσουμε εάν απλά αναλογιστούμε μονάχα την πολιτική διαπάλη που αντιμετωπίσαμε την τελευταία περίοδο.

(...) Βασικός της πυρήνας ήταν ένα κάλπικο δίλημμα για το αν η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ πρεσβεύουν την πραγματικά "δημοκρατική εξέλιξη" του κράτους, κατηγορώντας ταυτόχρονα η ΝΔ τον ΣΥΡΙΖΑ για "λαϊκισμό" και ο ΣΥΡΙΖΑ τη ΝΔ για "συντηρητική ιδεοληψία". Αυτό είδαμε τόσο στην αντιπαράθεση για το νομοσχέδιο Χρυσοχοΐδη για την παρακολούθηση της ιδεολογίας του ριζοσπαστισμού και την προσπάθεια περιορισμού και απαγόρευσης των διαδηλώσεων, όσο και κατά την περίοδο αναθεώρησης του Συντάγματος ή με το νομοσχέδιο για την κατάργηση του ασύλου. Ενώ το ίδιο περιεχόμενο έχει και η γενικότερη συζήτηση για τον ψηφιακό μετασχηματισμό του κράτους και την ανάγκη να κερδηθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών στο κράτος.

(...) Βασικό σημείο για να αρχίσουμε την έρευνά μας για τον χαρακτήρα του κράτους είναι αυτό που έθετε ο Λένιν ως κριτήριο, ότι όταν μιλάμε για κράτος, δημοκρατία και δικαιοσύνη πρέπει να ρωτάμε για ποιον είναι το κράτος, για ποιον είναι η δημοκρατία και για ποιον είναι η δικαιοσύνη.

(...) Αυτό λοιπόν που θα δούμε είναι ότι το κράτος στον καπιταλισμό με το σύνολο των θεσμών και των λειτουργιών του έχει έναν και μόνο σκοπό: Να διασφαλίζεται η εξουσία της αστικής τάξης, η μακροημέρευση της δυνατότητάς της να βγάζει αμύθητα κέρδη σε βάρος των εργαζομένων. Με λίγα λόγια, να συνεχίζεται απρόσκοπτα η καπιταλιστική εκμετάλλευση σε ολοένα και πιο διευρυμένο επίπεδο.

Και αυτό το πετυχαίνει τόσο με την καταστολή, με τη βία, όσο και με την απόσπαση της συναίνεσης, της οικειοθελούς δηλαδή υποταγής των εργαζομένων στην εξουσία των εκμεταλλευτών τους. Και αυτό επιβεβαιώνεται όποια από τις λειτουργίες και τους θεσμούς του και αν εξετάσουμε. (...)

Επομένως το αστικό κράτος όχι μόνο "διαλέγει" πλευρά στην ταξική σύγκρουση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική τάξη, αλλά είναι το όργανο με το οποίο διασφαλίζεται η κυριαρχία των κεφαλαιοκρατών επί των εργατών, είναι για τους εργάτες όργανο καταπίεσης, καταστολής, χειραγώγησης και ενσωμάτωσης».

«Πιθανά να σκεφτεί κανείς ότι η αστική δημοκρατία ίσως να είναι προτιμότερη για τον λαό σε σχέση με πολιτεύματα όπου έχει ανασταλεί το αστικό κοινοβούλιο, ακόμα και αν δεχτούμε ότι το ταξικό περιεχόμενο του κράτους παραμένει το ίδιο και στις δύο περιπτώσεις. Θα ισχυριστεί κάποιος για παράδειγμα ότι στην αστική δημοκρατία υπάρχει τουλάχιστον το γενικό εκλογικό δικαίωμα, που επιτρέπει να εκφράζεται η θέληση του λαού έστω κάθε τέσσερα χρόνια, υπάρχει ελευθερία πολιτικής έκφρασης και συνδικαλισμού.

Χρειάζεται αρχικά να σημειώσουμε ότι οι κομμουνιστές δεν υποτιμούμε καθόλου την πάλη για να κατακτώνται από την εργατική τάξη και τον λαό όσο γίνεται περισσότερα δικαιώματα, για να οργανώνουν τον αγώνα τους, να αποσπούν όσο γίνεται περισσότερες πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ αποτέλεσαν την ψυχή του αγώνα του λαού ενάντια στη χούντα του 1967 - 1974. Δεν είναι τυχαίο ότι και σήμερα παλεύουμε ενάντια σε κάθε προσπάθεια να περιοριστούν ή να καταργηθούν τέτοια κεκτημένα δικαιώματα και όσο γίνεται να διευρύνονται και για αυτό έχουμε, για παράδειγμα, δηλώσει ξεκάθαρα ότι θα συμβάλουμε ώστε ο τωρινός νόμος της ΝΔ για τις διαδηλώσεις να μείνει στα χαρτιά, όπως έμεινε και εκείνος που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ για τις απεργίες.

Κομμάτι όμως της προσπάθειάς μας να ενισχύεται ο αγώνας της εργατικής τάξης είναι και η προσήλωσή μας στην αποκάλυψη του ταξικού περιεχομένου της αστικής δημοκρατίας.

Η ισότητα της ψήφου, που προβάλλεται ότι υπάρχει σε συνθήκες αστικού κοινοβουλευτισμού, είναι μονάχα τυπική, όπως τυπική είναι και η ισότητα που υποτίθεται ότι υπάρχει στην οικονομία. Οπως στην ουσία δεν είναι ίσοι ένας καπιταλιστής με έναν εργαζόμενο σε έναν χώρο δουλειάς, ακριβώς γιατί είναι σχέση εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου, έτσι δεν είναι επί της ουσίας ίσοι και σε πολιτικό επίπεδο. Ας σκεφτούμε μονάχα τη δύναμη που έχει η τάξη των καπιταλιστών όταν καθορίζουν ως κάτοχοι των μέσων παραγωγής το ποιος δουλεύει και ποιος όχι και άρα την πολιτική επιρροή που μπορούν να έχουν στην πλειοψηφία των εργαζομένων. `Η ας σκεφτούμε κατά πόσο μπορεί να υπάρχει ισότητα ψήφου ανάμεσα στις δύο τάξεις όταν οι καπιταλιστές έχουν στα χέρια τους τα μέσα ενημέρωσης, εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοπτικούς σταθμούς, όταν καθορίζουν το περιεχόμενο του πολιτισμού, όταν είναι ιδιοκτήτες ποδοσφαιρικών ομάδων και μπορούν να επηρεάζουν χιλιάδες ανθρώπων.

Στην πραγματικότητα, ο κοινοβουλευτισμός είναι η καλύτερη μάσκα με την οποία καλύπτεται το άσχημο πρόσωπο της δικτατορίας της αστικής τάξης, αφού έτσι η δική της εξουσία παρουσιάζεται δήθεν ως λαϊκή κυριαρχία και τα δικά της συμφέροντα και επιλογές ως συμφέροντα και επιλογές της πλειοψηφίας του λαού. Ας σκεφτούμε μονάχα πόσοι αντιλαϊκοί νόμοι έχουν ψηφιστεί στο όνομα της λαϊκής υποτίθεται προσταγής να εφαρμοστεί το εκάστοτε κυβερνητικό έργο. Τα μνημόνια όλη την προηγούμενη περίοδο ψηφίστηκαν και εφαρμόστηκαν από κυβερνήσεις που είχαν υποτιθέμενη λαϊκή εντολή από τις εκλογές.

Εδώ χρειάζεται να έχουμε υπόψη μας ότι η καπιταλιστική κοινωνία είναι οργανωμένη με έναν τέτοιο τρόπο που η καθημερινή ζωή των ανθρώπων, οι σχέσεις που αναπτύσσουν εκεί που ζουν, εργάζονται, μορφώνονται, αντικειμενικά επιδρούν στις αντιλήψεις, στις συνήθειες, στην ίδια τους τη συνείδηση. Η διαδικασία με την οποία σήμερα παράγεται όλος ο πλούτος της ανθρωπότητας δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να λειτουργήσει η κοινωνία. Θεωρείται δεδομένο και αναγκαίο να υπάρχουν εφοπλιστές, βιομήχανοι, τραπεζίτες κ.λπ. ως ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής. Δημιουργείται η ψεύτικη εντύπωση ότι είναι μονόδρομος για την επιβίωση της εργατικής τάξης να πουλά στους καπιταλιστές την ικανότητά της για εργασία. Αυτό είναι που κάνει την ιδεολογία της αστικής τάξης κυρίαρχη και αποτυπώνεται και στο εκλογικό αποτέλεσμα.

Ακόμα και σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας, η αστική τάξη δεν διστάζει να δείξει το σκληρό της πρόσωπο απέναντι στο εργατικό κίνημα. Η αστική τάξη δεν δίστασε ποτέ να περιορίσει ή να καταργήσει τις όποιες ελευθερίες είχε κατακτήσει η εργατική τάξη, όταν ένιωσε ότι αυτό είναι αναγκαίο για τη σταθεροποίηση του καπιταλιστικού συστήματος.

Είναι χαρακτηριστικό ότι δυο μόλις χρόνια μετά την επικράτηση της Γαλλικής Επανάστασης πάρθηκαν μέτρα για τη διάλυση όλων των εργατικών ενώσεων και την απαγόρευση των απεργιών, τα οποία διατηρήθηκαν επί 73 χρόνια.

Στη διάρκεια του 20ού αιώνα έως και τις μέρες μας, το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς έχει γνωρίσει αμέτρητες φορές την ωμή βία και την καταστολή σε συνθήκες αστικού κοινοβουλευτισμού, μετρώντας χιλιάδες νεκρούς στους αγώνες του.

Στη χώρα μας η "δημοκρατική" κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου ανακήρυξε το 1929 τον κομμουνισμό ως ιδιώνυμο έγκλημα και ποινικοποίησε την κομμουνιστική ιδεολογία. Το ΚΚΕ παρέμεινε στην παρανομία για 27 χρόνια (1947 - 1974), τα 20 από αυτά όχι από φασιστικές ή δικτατορικές κυβερνήσεις, αλλά από δημοκρατικές κυβερνήσεις, τα οποία συνοδεύτηκαν από τρομοκρατία, βασανιστήρια, εξορίες, εκτελέσεις.

Στη σημερινή επίσης αστική δημοκρατία, απαγορεύονται απεργίες, χτυπιούνται πορείες με τα ΜΑΤ, κυριαρχεί η εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, σέρνονται αγωνιστές μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενοι στα δικαστήρια του αστικού κράτους. Το ίδιο το αστικό Σύνταγμα προβλέπει τη δυνατότητα να θεσμοθετούνται έκτακτα μέτρα ενάντια στο κίνημα, ώστε σε καταστάσεις εθνικού κινδύνου, όπως τις ονομάζουν, να αντιμετωπίζεται ο εσωτερικός εχθρός.

Οπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Λένιν: "Δεν υπάρχει κανένα κράτος, έστω και το πιο δημοκρατικό, που να μην έχει στο Σύνταγμά του παραθυράκια και επιφυλάξεις, που εξασφαλίζουν στην αστική τάξη τη δυνατότητα να κινητοποιεί στρατεύματα ενάντια στους εργάτες, να κηρύσσει στρατιωτικό νόμο κ.λπ. «σε περίπτωση διατάραξης της τάξης», στην πραγματικότητα σε περίπτωση που η εκμεταλλευόμενη τάξη «παραβιάζει» το καθεστώς της σκλαβιάς της και κάνει προσπάθειες να φέρεται όχι δουλικά".

Στα σημερινά "δημοκρατικά" κράτη της ΕΕ έχουν απαγορευμένα ΚΚ και ο αντικομμουνισμός γίνεται επίσημη ιδεολογία της. Ενώ ταυτόχρονα προωθούνται πολιτικές από κοινού σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ που διασφαλίζουν τη δυνατότητα για την ενιαία καταστολή και αντιμετώπιση του εργατικού κινήματος.

Με λίγα λόγια, η δικτατορία του κεφαλαίου είναι επικίνδυνη όποιο προσωπείο και να φορέσει».

«Σήμερα δίνουμε όλες τις δυνάμεις μας με την καθημερινή μας δράση στους χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης, πρωτοστατώντας στα οξυμένα προβλήματα του λαού και των παιδιών του, ώστε να κερδίζουμε ευρύτερες δυνάμεις στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού. Διαμορφώνουμε σήμερα τις προϋποθέσεις για τη νικηφόρα έκβαση της επανάστασης, όποτε και αν γίνει άμεσο αυτό το καθήκον.

(...) Δίνουμε τη μάχη με την ακλόνητη πεποίθηση, που πηγάζει από τον καθημερινό μας αγώνα, ότι η επόμενη νίκη του επαναστατικού κινήματος απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα θα είναι η οριστική».

Ακολούθησε πλούσια συζήτηση, με τον προβληματισμό των φοιτητών να ακουμπάει στη σύγχρονη αντιπαράθεση και διαπάλη. Τέθηκαν ερωτήματα για παράδειγμα αν μπορεί η ΕΕ να εξασφαλίσει σήμερα τη δημοκρατία και την ελευθερία, πώς απαντάμε στους ισχυρισμούς της κυβέρνησης ότι οι αγώνες των εργαζομένων είναι που διχάζουν τον λαό, κόντρα στην ενότητα που χρειάζεται η χώρα, αλλά και ερωτήσεις για την πείρα από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, τις έννοιες της ελευθερίας και της δημοκρατίας στον σοσιαλισμό.

Ηδη έχει στηθεί ομάδα που δουλεύει για την Εκθεση. Μέλη της Ιδεολογικής Επιτροπής του ΚΣ της ΚΝΕ, συνεργάτες, μαζί με γραφίστες και αρχιτέκτονες μαζεύουν υλικό, σχεδιάζουν την έκθεση, ψάχνοντας να βρουν τον καλύτερο τρόπο και τη μορφή, για να αποδώσουν όλα τα παραπάνω.

Μέσα από σύγχρονες μορφές, κείμενα του ίδιου, εικόνες αλλά και υλικό από το Αρχείο του Κόμματος, θα φωτιστεί το έργο του Λένιν και των μπολσεβίκων, που δίκαια πήρε τη θέση του στην Ιστορία του παγκόσμιου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Θα επιδιωχθεί να αναδειχθεί το ολοζώντανο και επίκαιρο έργο του, που αποτελεί οδηγό για τη δράση του Κόμματος στις σύγχρονες συνθήκες.

Θα γίνει παράλληλα προσπάθεια να δοθούν απαντήσεις σε νέους που σήμερα προβληματίζονται για τα αδιέξοδα που συναντάνε στη ζωή τους, για το ποιος μπαίνει σήμερα εμπόδιο στην ικανοποίηση των ονείρων τους και των αναγκών τους. Μέσα από την έκθεση θα φωτιστεί γιατί σήμερα ενώ ζούμε στην ψηφιακή εποχή, ενώ ρομπότ εντάσσονται στην παραγωγή και προχωρά ταχύτατα η αυτοματοποίησή της, συνεχίζουν να μαστίζουν η ανεργία, η φτώχεια, οι ελαστικές σχέσεις απασχόλησης και εργασίας, η καταστροφή του περιβάλλοντος.

Η έκθεση μπορεί να προβληματίσει τους νέους που αναρωτιούνται αν αυτή η κατάσταση είναι μονόδρομος, που έχουν ερωτήματα για το πώς θα είναι η κοινωνία που προτείνει το ΚΚΕ, πώς θα πραγματοποιηθεί και γιατί είναι απαραίτητη η επανάσταση. Να γνωρίσουν ότι στην Ιστορία της ανθρωπότητας υπήρξε μια κοινωνία που κατάργησε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι άνοιξαν τον δρόμο για αυτήν την κοινωνία, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, έχτισαν την πρώτη προσπάθεια, «άνοιξαν» την εποχή των σοσιαλιστικών επαναστάσεων με το μεγαλύτερο κοσμοϊστορικό γεγονός στον 20ό αιώνα, την Οκτωβριανή Επανάσταση.

Παράλληλα θα αναδειχτεί το θεωρητικό έργο του Λένιν, ο οποίος ανέπτυξε τη φιλοσοφία, την πολιτική οικονομία και τον επιστημονικό κομμουνισμό, δηλαδή τα τρία συστατικά μέρη του μαρξισμού. Εφάρμοσε και ανέπτυξε τη θεωρία για το κράτος, για τη δικτατορία του προλεταριάτου και την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας. Συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση της σύγχρονης επαναστατικής πρωτοπορίας, των Κομμουνιστικών Κομμάτων και στην ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Η κληρονομιά του είναι ολοζώντανη και επίκαιρη, οδηγός μελέτης και δράσης στις σημερινές συνθήκες...

Και τις τρεις μέρες, στο χώρο του Πολιτισμού θα φιλοξενείται εικαστική έκθεση αφιερωμένη στον Γιώργη Φαρσακίδη, τιμώντας την πλούσια αγωνιστική και καλλιτεχνική προσφορά του κομμουνιστή δημιουργού. Η έκθεση θα περιλαμβάνει ψηφιακές ανατυπώσεις έργων του από διάφορες τεχνοτροπίες (σκίτσα, κάρτες, χαρακτικά, πυρογραφία, υδατογραφία, ξυλογραφία κ.ά.) και στοιχεία για τη ζωή και το συγγραφικό του έργο. Ο Γ. Φαρσακίδης γεννήθηκε στην Οδησσό το 1926 και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1933 με την οικογένειά του. Το 1943 οργανώθηκε στο ΚΚΕ και στην Κατοχή πάλεψε μέσα από τις γραμμές του ΕΛΑΣ Χαλκιδικής. Στη διάρκεια μιας μάχης μάλιστα τραυματίστηκε σοβαρά και έμεινε ανάπηρος στα δυο χέρια. Πέρασε, αλύγιστος, δεκαέξι χρόνια από τη ζωή του σε φυλακές και εξορίες. Στην εξορία μυήθηκε στην τέχνη της ξυλογραφίας και με τα ελάχιστα μέσα που είχε στη διάθεσή του άφησε πίσω του έργα - μαρτυρίες της κόλασης των εξόριστων αλλά και του μεγαλείου του αγώνα τους. Επίσης, έχει γράψει πάνω από 25 βιβλία. Οι αγώνες για την κατάργηση της εκμετάλλευσης διαπερνούν το σύνολο του έργου του και δεν παύουν να εμπνέουν στους σύγχρονους αγώνες.

Η θεατρική ομάδα της ΚΝΕ θα παρουσιάσει το «Παραμύθι χωρίς όνομα», ένα έργο της Π. Δέλτα (1910) σε διασκευή του Ιάκωβου Καμπανέλλη (1958-'59). Με το έργο αυτό, η θεατρική ομάδα της ΚΝΕ επιδιώκει να προβληματίσει τους θεατές για τη σημερινή πραγματικότητα και μέσα απ' την αλληγορία του μύθου το κοινό να βγάλει συμπεράσματα για την ίδια του τη ζωή.

Το έργο του σημαντικού θεατρικού συγγραφέα που άσκησε μεγάλη επιρροή στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο είναι ένα κείμενο με έντονο κοινωνικό σχόλιο, που στηλιτεύει την εξουσία και αναμφίβολα βάζει τους θεατές σε σκέψη. Η θεατρική ομάδα της ΚΝΕ, που για τις πρόβες της αξιοποιεί το Στέκι Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας στην Αθήνα, δουλεύει σταθερά τα τελευταία χρόνια με υλικά της την ανιδιοτελή και συλλογική προσπάθεια, την όρεξη και το κέφι. Σε αυτήν συμμετέχουν φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενοι και δίνεται προσοχή στην κάθε λεπτομέρεια, ώστε η δουλειά που θα παρουσιαστεί να είναι όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένη, π.χ. στα σκηνικά, στα κουστούμια κ.ά.

Τέλος, στον χώρο του Πολιτισμού θα υπάρχει γωνιά με φωτογραφικό υλικό από τις κινητοποιήσεις των καλλιτεχνικών σωματείων το προηγούμενο διάστημα, αλλά και χώρος όπου θα μαζεύονται συμμετοχές για τα μαθήματα και τις δραστηριότητες του Στεκιού Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας της ΚΝΕ στην Αθήνα. Ακόμη, θα λειτουργούν μικρά εργαστήρια (π.χ. για graffiti), όπου οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να δηλώνουν συμμετοχές.

Το αναλυτικό πρόγραμμα του χώρου θα δημοσιευτεί το επόμενο διάστημα.