• Εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα, στην εκδήλωση της ΤΟ Βιομηχανίας για το βιομηχανικό προλεταριάτο
• Ρεπορτάζ από την εκδρομή που οργάνωσε η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ στην Τρίπολη και τον Ταΰγετο, βραβεύοντας πρωτοπόρους συντρόφους και Οργανώσεις στη μάχη της Οικονομικής Εξόρμησης

Στιγμιότυπο από το καλλιτεχνικό δρώμενο στο άνοιγμα της εκδήλωσης

«Το βιομηχανικό προλεταριάτο πρωτοπορία στον αγώνα της εργατικής τάξης για την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό». Το σύνθημα της εκδήλωσης έδωσε την αφορμή για να «συναντηθούν» οι καθημερινοί αγώνες ενάντια στην εργοδοσία και την κυβέρνηση με την προοπτική της ανατροπής του συστήματος της εκμετάλλευσης και της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας, μια προοπτική στην οποία το βιομηχανικό προλεταριάτο, το πιο συνειδητό και πρωτοπόρο κομμάτι του, θα βάλει τη σφραγίδα του.

Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν εκπρόσωποι Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων που βρίσκονται στην Αθήνα για να πάρουν μέρος στις εργασίες προετοιμασίας της 20ής Συνάντησης Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων που έχει αποφασιστεί να φιλοξενήσει το ΚΚΕ. Τις αντιπροσωπείες καλωσόρισε από το βήμα της εκδήλωσης και ο Δ. Κουτσούμπας.

Ο τετρασέλιδος «Ριζοσπάστης», που στο τέλος της εκδήλωσης μοιράστηκε στους παρευρισκόμενους ως αναμνηστικό, περιλάμβανε δημοσιεύματα της εφημερίδας από διαφορετικές εποχές, με κοινή συνισταμένη τους αγώνες σε μια σειρά βιομηχανικούς χώρους και κλάδους, τους απεργιακούς αγώνες, τα εργατικά «ατυχήματα», την εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία.

Η εκδήλωση έκλεισε με αφιέρωμα στο εργατικό - επαναστατικό τραγούδι από το συγκρότημα «Ρωμιοσύνη». Τραγούδια που έχουν συντροφεύσει απεργίες και κινητοποιήσεις, μελοποιημένα ποιήματα που άντλησαν την έμπνευσή τους από τα βάσανα, τις χαρές, τους αγώνες των εργατών, διαδέχτηκαν το ένα το άλλο. «Εμείς είμαστε οι εργάτες», «Μικρός λαός», «Πάγωσε η τσιμινιέρα», «Παραπονεμένα λόγια», «Μέρα Μαγιού», «Η φάμπρικα», «Ηρωες» και πολλά ακόμα τραγούδια, από διαφορετικές ιστορικές περιόδους, ερμηνεύτηκαν από το συγκρότημα. Τη διεθνιστική «πινελιά» στο μουσικό πρόγραμμα έδωσαν τραγούδια από το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα άλλων χωρών. Η εκδήλωση έκλεισε με τους στίχους και τους ήχους της «Διεθνούς» και τις γροθιές υψωμένες, ενώ οι συντελεστές του συγκροτήματος απέσπασαν το θερμό χειροκρότημα των παρευρισκόμενων.

Μια ειδική έκδοση του «Ριζοσπάστη» μοιράστηκε στους συγκεντρωμένους

Το μουσικό σύνολο «Ρωμιοσύνη» στη σκηνή

Σε όλη την Ελλάδα, σε πόλεις, χωριά, γειτονιές, εργασιακούς χώρους και κλάδους, γιορτάζουμε, τιμάμε τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ηρωικού και τιμημένου Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

Είναι η κορύφωση του μεγάλου εορτασμού για τον έναν αιώνα αγώνων και θυσιών που φεύγει, για το νέο αιώνα που ξεκινάει.

Μέσα στο Μάη, με τον συμβολικό αριθμό «100», πραγματοποιούμε 100 εκδηλώσεις σε 100 πόλεις σε όλη τη χώρα.

Ανάμεσά τους ξεχωριστή θέση έχει η σημερινή εκδήλωση της ΤΟ Βιομηχανίας της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής.

Είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι γιατί βρίσκονται μαζί μας εκπρόσωποι των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στη συνεδρίαση της Ομάδας Εργασίας των Διεθνών Κομμουνιστικών Συναντήσεων.

Τους καλωσορίζουμε.

Είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι γιατί η επόμενη - η 20ή Διεθνής Κομμουνιστική Συνάντηση - θα πραγματοποιηθεί το Νοέμβρη στην Αθήνα, προς τιμήν των 100 χρόνων του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

Πριν από 100 χρόνια, το 1918, με την ίδρυση του ΚΚΕ, η εργατική τάξη, για πρώτη φορά στη χώρα μας, αποκτά το δικό της Κόμμα.

Το ΚΚΕ, από την ίδρυσή του, προσπάθησε με συνέπεια να αναδείξει τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης, τη δυνατότητά της, ως επαναστατικής τάξης, να κατακτήσει και να ασκήσει την εξουσία της.

Πρόβαλε ότι η εργατική τάξη, η οποία δημιουργεί το κοινωνικό προϊόν, είναι η μοναδική κοινωνική δύναμη που μπορεί να οργανώσει την οικονομία και την κοινωνία, με κίνητρο την ικανοποίηση των ολοένα αυξανόμενων κοινωνικών αναγκών.

Είναι η τάξη που μπορεί να υπολογίσει σωστά και να εξασφαλίσει τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου.

Το ΚΚΕ, πιστεύοντας ακράδαντα στο δικαίωμα και τη δυνατότητα της εργατικής τάξης να γνωρίσει και να αλλάξει τον κόσμο, παλεύει από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, ώστε αυτή να προετοιμάζεται μέσα από τους καθημερινούς ταξικούς αγώνες ως ηγετική δύναμη της σοσιαλιστικής επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Οι Μαρξ και Ενγκελς τόνιζαν:

«Απ' όλες τις τάξεις, που σήμερα βρίσκονται αντιμέτωπες με την αστική τάξη, μόνο το προλεταριάτο είναι τάξη αληθινά επαναστατική. Οι υπόλοιπες τάξεις χάνονται και εξαφανίζονται από τη μεγάλη βιομηχανία, ενώ το προλεταριάτο είναι το πιο χαρακτηριστικό προϊόν της».

Ο Λένιν επισήμαινε το βάρος που έχει το προλεταριάτο στην καπιταλιστική κοινωνία, τον αντικειμενικό, πρωτοπόρο ρόλο του ακόμα και σε συνθήκες που αυτό μειοψηφούσε στον γενικό πληθυσμό.

«Η δύναμη του προλεταριάτου, τόνιζε, σε οποιαδήποτε καπιταλιστική χώρα, είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη απ' ό,τι το ποσοστό του προλεταριάτου στο σύνολο του πληθυσμού. Αυτό συμβαίνει γιατί το προλεταριάτο κυριαρχεί οικονομικά στα κέντρα και στα νευραλγικά σημεία ολόκληρου του οικονομικού συστήματος του καπιταλισμού και γιατί το προλεταριάτο, οικονομικά και πολιτικά, εκφράζει τα πραγματικά συμφέροντα της τεράστιας πλειοψηφίας των εργαζομένων στον καπιταλισμό...».

Ο Ενγκελς υπογράμμιζε το ειδικό βάρος του βιομηχανικού προλεταριάτου λόγω της θέσης του στην παραγωγή, τη συγκέντρωσή του στους χώρους δουλειάς και στις πόλεις και τη δυνατότητα οργάνωσής του:

«Οι πρώτοι προλετάριοι ανήκαν στη βιομηχανία και γεννήθηκαν άμεσα από αυτήν (...) Στους προλετάριους της βιομηχανίας θα ξαναβρούμε αυτή τη σειρά και θα δούμε πως οι εργάτες των εργοστασίων, αυτοί οι πρωτότοκοι γιοι της βιομηχανικής επανάστασης, υπήρξαν από την αρχή έως τις μέρες μας ο πυρήνας του εργατικού κινήματος και πως οι άλλοι συνενώθηκαν με το κίνημα στο μέτρο που το επάγγελμά τους παρασύρθηκε στη δίνη της βιομηχανίας».

Στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες, όπως και στην Ελλάδα, εμφανίζεται η τάση να μειώνεται το μερίδιο του εργοστασιακού προλεταριάτου στο σύνολο της εργατικής τάξης.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το εργοστασιακό προλεταριάτο παύει να αποτελεί τον πυρήνα της εργατικής τάξης.

Γι' αυτό, ένα πραγματικά επαναστατικό κόμμα πρέπει να θεμελιώνεται στο εργοστασιακό προλεταριάτο.

Αυτή η εξέλιξη είναι σύμφυτη με την καπιταλιστική βιομηχανική ανάπτυξη που φέρνει μαζί της:

Από τη μια, τη δυνατότητα κατά πολύ να αντικατασταθεί η ζωντανή εργασία, δηλαδή να μειωθεί κατά πολύ ο γενικός εργάσιμος χρόνος με ταυτόχρονη άνοδο της κοινωνικής ευημερίας.

Από την άλλη, αυτή η εξέλιξη διευρύνει τις ανάγκες αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης - περισσότερη, συνθετότερη μόρφωση, εκπαίδευση, αισθητική, αθλητική αγωγή, πρόληψη και αποκατάσταση υγείας, πρόνοια κ.λπ. - που στον καπιταλισμό, στο μέγεθος που ικανοποιούνται, γίνεται κυρίως μέσω της μεγάλης εμπορευματοποίησης και των καπιταλιστικά οργανωμένων υπηρεσιών.

Ετσι διευρύνεται και η εργατική τάξη. Με εργαζόμενους ως μισθωτούς από το κεφάλαιο, στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην Παιδεία, στον Τουρισμό, στον Αθλητισμό, στον Πολιτισμό και αλλού.

Το εργοστασιακό προλεταριάτο, ως το πιο πρωτοπόρο τμήμα της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα το συνειδητό τμήμα του, οι κομμουνιστές, οφείλει να παλεύει με τρόπο που να προωθεί την ενότητα της εργατικής τάξης.

Με άλλα λόγια, είναι υπόθεση του εργοστασιακού προλεταριάτου και η πάλη για Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, Αθλητισμό, Πολιτισμό, αλλά και για τις συνθήκες δουλειάς και ζωής των τμημάτων της εργατικής τάξης σε αυτούς τους τομείς, που, βέβαια, συχνά έχουν μικροαστικές αντιλήψεις και τρόπο ζωής, ζήτημα που αποτελεί πρόσθετο εμπόδιο.

Προς τιμήν των 100χρονων του Κόμματός μας θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να αποκτήσει το Κόμμα μας ακόμα πιο πλατιούς, ακόμα πιο γερούς δεσμούς με την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα.

Θα δώσουμε ακόμα πιο αποφασιστικά τη μάχη το Κόμμα μας να οικοδομήσει μια γερή, ατσαλωμένη και οργανωμένη δύναμη σε κλάδους της βιομηχανικής παραγωγής και άλλους τομείς στρατηγικής σημασίας.

Για να δυναμώσει η ραχοκοκαλιά της επαναστατικής πολιτικής πρωτοπορίας.

Γιατί, όπως λέει και ο τίτλος της αποψινής εκδήλωσης, «το βιομηχανικό προλεταριάτο είναι η πρωτοπορία στον αγώνα της εργατικής τάξης για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό».

Συνολικά, οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, σίγουρα αλληλοεξαρτώνται με τις διεθνείς εξελίξεις. Και κυρίως, με τις εξελίξεις στην περιοχή που ανήκει η Ελλάδα, αλλά και με τις εξελίξεις που αφορούν στην ΕΕ, στο συσχετισμό των αστικών ρευμάτων στα όργανά της.

Η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος παρουσιάζει χρόνιες πλέον δυσκολίες, στις οποίες προστίθεται και η κυβερνητική φθορά του αναμορφωμένου σοσιαλδημοκρατικού τμήματος, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ.

Ανάλογες εξελίξεις συναντώνται και σε άλλες χώρες της ΕΕ, κι όχι μόνο.

Η γενική τάση αντιδραστικοποίησης εκφράζεται σε όλα τα αστικά ρεύματα και τα πιο σύγχρονα οπορτουνιστικά.

Στοιχείο αυτής της αντιδραστικοποίησης είναι:

Από τη μια μεριά η παρουσία ακραίων εθνικιστικών και φασιστικών πολιτικών δυνάμεων, και από την άλλη η ανάδειξη κυβερνήσεων συμμαχίας φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, που ουσιαστικά διαχειρίζονται από κοινού πολιτικές αφαίρεσης και συρρίκνωσης εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων.

Ολα αυτά αποτυπώνουν τον βαθιά αντιδραστικό συσχετισμό δυνάμεων, το κλίμα απογοήτευσης, συνοδεύονται και από υποχώρηση του εργατικού κινήματος.

Δεν κλείνουμε τα μάτια στο γεγονός ότι, προς το παρόν, υπάρχει ένας ιδιαίτερα αρνητικός συσχετισμός παγκόσμια.

Κάνει τα καπιταλιστικά κράτη πιο επιθετικά απέναντι στην εργατική τάξη.

Τις εργατικές - λαϊκές μάζες πιο παθητικές, παρά την όξυνση των ανταγωνισμών, τη διεύρυνση των εστιών ή των πολεμικών επεισοδίων.

Παρατηρείται σχεδόν παθητική αποδοχή αντιλαϊκών ρυθμίσεων σε αρκετές χώρες.

Σε αυτές τις συνθήκες γίνεται πιο απαιτητικό το ιδεολογικοπολιτικό ατσάλωμα των κομμουνιστών, των μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Γίνονται, συνολικά, πιο απαιτητικά τα χαρακτηριστικά της κομμουνιστικής πρωτοπορίας.

Σε αυτήν την κατεύθυνση δουλεύουμε, ανασυντασσόμαστε, δυναμώνουμε.

Με τη σιγουριά και την επαναστατική αισιοδοξία ότι θα τα καταφέρουμε!

Μπορούμε και με την καθημερινή μας δουλειά μέσα στους χώρους κι έξω από αυτούς, με τους συναδέλφους μας, που έχουν τα ίδια προβλήματα με εμάς, να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα μπροστά, ένα αποφασιστικό βήμα ισχυροποίησης του ΚΚΕ.

Αυτό θα είναι το πραγματικά διαφορετικό, το ελπιδοφόρο.

Κάτω από προϋποθέσεις μπορούμε σήμερα να ανακόψουμε, να φρενάρουμε, να βάλουμε εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική.

Μπορούμε να διεκδικήσουμε, ακόμα και να επιβάλουμε μέτρα ανακούφισης των λαϊκών οικογενειών, χωρίς να μας διαφεύγει το γεγονός ότι η όποια ανακούφιση, η όποια κατάκτηση, χωρίς ριζική αλλαγή συσχετισμών, χωρίς ανατροπές στο επίπεδο της εξουσίας και της ιδιοκτησίας, είναι εφήμερες και ευάλωτες στην ασυδοσία της αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού.

Γι' αυτό και η καθημερινή πάλη πρέπει να στρέφεται κυρίως σε ριζικές αλλαγές προς όφελος του λαού.

Μας λένε ότι τα παραπέμπουμε όλα στο σοσιαλισμό.

Τους απαντάμε:

Εκεί βρίσκεται η πραγματική, οριστική λύση.

Αλλωστε, κάθε μέρα καταθέτουμε συγκεκριμένες προτάσεις και μέσα στα σωματεία και στη Βουλή, στην Ευρωβουλή.

Η πρόταση νόμου που κατέθεσε η Κοινοβουλευτική μας Ομάδα για τις Συλλογικές Συμβάσεις και την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, για την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, για τη 13η και 14η σύνταξη, μήπως είναι για το σοσιαλισμό;

Οι προτάσεις μας για την ανακούφιση των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, για την κατάργηση των πλειστηριασμών των λαϊκών κατοικιών είναι για το σοσιαλισμό ή είναι πρόταση και για το σήμερα;

Τέτοιες προτάσεις καταθέτουμε:

Οπως το να επαναπροσλαμβάνονται οι εργαζόμενοι που απολύονται, να υπάρχει μόνιμη και σταθερή δουλειά, να μη διαιρούνται οι εργαζόμενοι σε εργολαβικούς, σε αορίστου και συμβασιούχους.

Λέμε όμως στους εργαζόμενους ότι αφού κάνετε έναν αγώνα για να κερδίσετε, έστω μικρές ανάσες ανακούφισης, θα πρέπει να το πάτε μέχρι το τέλος.

Θα πρέπει η εργατική τάξη, ο λαός να πάει τον αγώνα μέχρι το τέλος, να μην τον αφήσει στη μέση.

Να συνειδητοποιήσουν οι εργάτες και εργάτριες ποια είναι η πραγματική αιτία, ποια κοινωνία πρέπει να οικοδομήσουμε.

Γιατί ο εργάτης πρέπει να είναι στην εξουσία και να διευθύνει την παραγωγή.

Γιατί πρέπει να υπάρχει κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός για κάθε κλάδο ξεχωριστά και για όλους τους κλάδους της οικονομίας.

Αλλιώς, όσα επιμέρους θα κατακτάμε σήμερα, λίγο περισσότερο μισθό, μια καλή εργασιακή σχέση, θα έρχεται ένας άλλος μετά και θα τα παίρνει πίσω.

Μήπως 100 - 150 χρόνια τώρα δεν είχε κερδίσει δικαιώματα το εργατικό κίνημα;

Πώς έγινε και μας τα πήραν πίσω μέσα σε λίγα χρόνια, στα 8 χρόνια της κρίσης;

Να που έγινε και θα ξαναγίνει, αν δεν πάμε μέχρι τέλους τον αγώνα μας, αν δεν έχουμε τέτοια προοπτική, κι αν δεν αποφασίσουμε αυτόν το δρόμο να βαδίσουμε.

Παίρνουμε υπόψη μας τις βασικές εξελίξεις που έχουμε στους κλάδους της βιομηχανίας.

Εξελίξεις που συντελέστηκαν στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης την προηγούμενη δεκαετία.

Και σήμερα συνεχίζονται πάνω στο έδαφος της επισφαλούς καπιταλιστικής ανάπτυξης στην οποία έχουμε περάσει.

Εξελίξεις, που έχουν σοβαρό αντίκτυπο στη ζωή πρώτα απ' όλα των εργαζομένων στη βιομηχανία και των οικογενειών τους.

Και το λέμε αυτό γιατί πραγματικά όχι μόνο δεν πρέπει να αφαιρεθούμε από τις εξελίξεις αλλά χρειάζεται να μπορούμε και να ερμηνεύουμε αυτές τις εξελίξεις.

Γιατί οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στους κλάδους της βιομηχανίας πρέπει να γνωρίζουν τι φταίει και έχουν έρθει τα πράγματα ανάποδα, τι φταίει και δεν μπορούν να βρουν δουλειά στον κλάδο που για χρόνια δούλευαν, τι φταίει και είναι απλήρωτοι μήνες, τι φταίει και παίρνουν λιγότερα απ' αυτά που έπαιρνε πριν χρόνια ο πατέρας τους, ακόμα και σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης...

Να μπορούν σιγά σιγά να συνειδητοποιήσουν πως για την ανεργία ευθύνεται το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, το σύστημα που ζει και αναπνέει για το κέρδος, το κοινωνικό σύστημα που αντιμετωπίζει τη φυσική, μυική και πνευματική δύναμη του εργάτη σαν εμπόρευμα.

Θέλει τον εργάτη εμπόρευμα, όλο και πιο φτηνή εργατική δύναμη, με μισθούς πείνας, χωρίς δικαιώματα.

Γι' αυτό διώχνει από τη βιομηχανία εργάτες με συγκροτημένα δικαιώματα, για να πάρει άλλους στη θέση τους:

Νέους, κάτω των 25 ετών, που αμείβονται με ψίχουλα.

Ανεργους επιδοτούμενους, που η επιδότηση καταλήγει «ζεστό» χρήμα στην τσέπη του εργοδότη.

Νέους μαθητευόμενους που εκπαιδεύονται στην τζάμπα εργασία...

Αλλά και όταν τα μονοπώλια, οι γιγάντιες επιχειρήσεις στον καπιταλισμό κάνουν επενδύσεις...

Κι όταν με κίνητρο την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα δημιουργούν προϋποθέσεις να ανέβει η παραγωγικότητα...

Φάση στην οποία, ως ένα βαθμό, για αρκετούς κλάδους βρισκόμαστε σήμερα...

Ομως, δεν μειώνουν τον γενικό χρόνο εργασίας, αλλά μειώνουν τον αριθμό των εργατών που χρησιμοποιούν, ή αλλάζουν δραματικά τις εργασιακές σχέσεις με εργολαβικούς, με οκταμηνίτες, με ελαστικές συνολικά εργασιακές σχέσεις...

Το κίνητρο της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου οδηγεί στην ανάπτυξη, στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, που δεν μπορούν να επενδυθούν πλέον με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους. Ετσι η ανάπτυξη φέρνει στη συνέχεια την κρίση.

Με το ίδιο κίνητρο αγκομαχά για να μπει πάλι σε ρυθμούς κάποιας ανάπτυξης.

Αυτή η συζήτηση πρέπει να γίνεται, για να καταλαβαίνει ο κάθε εργάτης και εργάτρια και το χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης και το χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Υπάρχει πλέον όλα αυτά τα χρόνια αρκετή μαζεμένη πείρα.

Οι απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου δεν εξαφανίζονται όταν έρθει η καπιταλιστική ανάκαμψη και όταν το μνημόνιο τελειώσει, όπως λέει η κυβέρνηση.

Δυστυχώς αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν, όσο υπάρχει ΕΕ, όσο υπάρχει καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, όσο δηλαδή υπάρχουν αυτά που υποστηρίζουν και η σημερινή κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα, παλιά ή νεόκοπα.

Τώρα το νέο σλόγκαν για να καθυποτάξουν το κίνημα είναι η ανάγκη ύπαρξης «εθνικής γραμμής».

Τέτοια «εθνική γραμμή», όπως την εννοούν ΣΕΒ, κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση, ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και οπορτουνισμός, δεν μπορεί να υπάρξει, στον αιώνα τον άπαντα!

Πραγματική εθνική γραμμή είναι μόνο ό,τι συμφέρει, ό,τι είναι σε όφελος του εργάτη, του υπαλλήλου, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Αλήθεια, τι απαιτούν η «παραγωγική ανασυγκρότηση» της ελληνικής οικονομίας, οι «στοχευμένες επενδύσεις» του ΣΥΡΙΖΑ, που τόσο τις προπαγανδίζουν;

Πρώτα απ' όλα να παραμείνουν ερείπια τα ερείπια.

Δηλαδή να παραμείνουν η κατάργηση του 8ώρου, η μερική απασχόληση, η δουλειά χωρίς ωράριο, χωρίς αξιοπρεπή μισθό.

Απαιτούν από τους εργάτες να παραιτηθούν από τις διεκδικήσεις για καλύτερο μισθό, για σταθερή δουλειά με δικαιώματα.

ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι κολαούζοι επιδιώκουν να ταυτίσει ο εργάτης τα συμφέροντά του με τα συμφέροντα του βιομήχανου.

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ θέλουν ο εργάτης να δει τη δική του ζωή μέσα από τα αυξημένα κέρδη του εργοδότη και, τέλος, να υποταχθεί στις απαιτήσεις του.

Με τις προτάσεις τους «κλείνουν το μάτι» στους κεφαλαιοκράτες, ότι τα κέρδη τους είναι διασφαλισμένα, ότι η εξουσία τους δεν απειλείται, είναι εξασφαλισμένη.

Γι' αυτήν την «κοινωνική συνοχή» δουλεύουν κοπιαστικά, εκτός από τους κυβερνώντες, και οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, σε άλλα δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά όργανα, όπου έχουν πλειοψηφία.

Αυτό κάνουν όταν βάζουν εμπόδια στην οργάνωση και συμμετοχή των εργαζομένων στην πάλη, βάζοντας εμπόδια στην απεργία, όταν επιδιώκουν να εξασφαλίσουν με διλήμματα και εκβιασμούς τη συναίνεσή τους.

Οταν επιτίθενται στο ταξικό κίνημα και κάνουν ακόμα και ωμό αντικομμουνισμό!

Αυτό το πλαίσιο πάλης, του συμβιβασμού και της ενσωμάτωσης, δουλεύουν.

Τρανταχτό παράδειγμα, πρόσφατα, η προκήρυξη της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας για τις 30 Μάη.

Επιδιώκουν να οδηγήσουν σε εκφυλισμό και πλήρη υποταγή το συνδικαλιστικό κίνημα, με ένα πλαίσιο καθαρά εργοδοτικό - ευρωενωσιακό.

Δεν θα τα καταφέρουν!

Οι κομμουνιστές, το ταξικό εργατικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, οι αντικαπιταλιστικές - αντιμονοπωλιακές συσπειρώσεις της Κοινωνικής Συμμαχίας μέσα στο κίνημα, θα τους ακυρώσουν αυτούς τους σχεδιασμούς!

Γι' αυτό, ακούραστα οργώνουμε όλους τους τόπους δουλειάς, τα εργοστάσια, καθημερινά, από το πρωί μέχρι το βράδυ, με το πλαίσιο των ταξικών συνδικάτων, του ΠΑΜΕ, των ριζοσπαστικών συσπειρώσεων στους αυτοαπασχολούμενους, στις γυναίκες και στα παιδιά των εργατικών οικογενειών.

Ολοι και όλες, όσοι βρίσκεστε σήμερα εδώ, σε αυτήν την εκδήλωση, γνωρίζετε από πρώτο χέρι, μέσα στους τόπους δουλειάς, τα έργα και τις ημέρες του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Εχετε ο καθένας και η καθεμιά σας αμέτρητα παραδείγματα.

Και αυτά πρέπει να τα αποκαλύπτουμε καθημερινά στους εργάτες και στις οικογένειές τους.

Μόνο η λαϊκή οργάνωση και πάλη, με στόχο όχι γενικά και αόριστα αντιμνημονιακό - που πλέον σήμερα δεν λέει και τίποτα - αλλά αντιμονοπωλιακό και αντικαπιταλιστικό, μπορεί να βάλει εμπόδια, να τους χαλάσει τα σχέδια.

Αλλά και να συσπειρώσει δυνάμεις, να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για συνολικές ανατροπές, για να πάρει ο λαός στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας, να την αναπτύξει με βάση τις δικές του ανάγκες.

Αν δεν γίνει αυτό, οι όποιοι αγώνες θα «ξεφουσκώνουν» και θα εγκλωβίζονται σε κυβερνήσεις προδοσίας των εργατικών συμφερόντων, που θα συνεχίζουν το αντιλαϊκό έργο από εκεί που το σταμάτησαν οι προηγούμενες, όπως γίνεται μέχρι σήμερα.

Γι' αυτό λέμε ότι καμία τέτοια κυβέρνηση, είτε του ΣΥΡΙΖΑ είτε της ΝΔ, αυτοδύναμες ή σε συνεργασία με τους πρόθυμους για αυτόν το σκοπό, όπως το Κίνημα Αλλαγής ή άλλα μικρότερα κόμματα που εμφανίζονται σαν διάττοντες αστέρες, που υπερασπίζονται την πολιτική της ΕΕ, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, δεν πρόκειται να επιστρέψουν πίσω στο λαό δικαιώματα και κατακτήσεις που είχε πριν από την κρίση.

Οι εργάτες δεν πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα στα κόμματα που στηρίζουν την ΕΕ, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, όπως είναι η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το Κίνημα Αλλαγής, τα άλλα μικρότερα αναχώματα που έστησαν και στήνουν... Παλιότερα τα «Ποτάμια» και το ξέθαμα γραφικών «Λεβέντηδων»... Αλλά και άλλους διαθέσιμους και χρήσιμα τσιράκια του συστήματος, όπως οι χρυσαυγίτες, οι ναζί, οι φασίστες, οι ακροδεξιοί, οι ρατσιστές, όλη η σαπίλα του ντουνιά.

Ολοι αυτοί είναι από τη μια μεριά της όχθης των αφεντικών.

Από την άλλη μεριά είναι οι πραγματικές λαϊκές αγωνίες. Απέναντι σε όλους αυτούς είναι το ταξικό εργατικό κίνημα, η Κοινωνική Συμμαχία εργατών - αγροτών - αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ.

Στο πλευρό όλων αυτών στέκεται μόνο το ΚΚΕ, που με συνέπεια και σταθερότητα παλεύει, που προβάλλει τον μόνο ρεαλιστικό, φιλολαϊκό δρόμο, με το λαό στην εξουσία.

Η ολοκληρωμένη πρόταση του ΚΚΕ δίνει τη δυνατότητα στο Κόμμα μας να εκφράσει ατόφια, γνήσια τη λαϊκή δυσαρέσκεια, απέναντι σε όλους αυτούς που μας ματώνουν χρόνια.

Εμείς δεν κρύβουμε λόγια. Αλλωστε, έτσι κάναμε πάντα.

Προβάλλουμε και κάνουμε γνωστή ολόκληρη τη στρατηγική μας, η οποία συνίσταται στη θέση ότι η Ελλάδα της κοινωνικής ευημερίας, της ειρήνης, η Ελλάδα στην οποία ο λαός γίνεται ιδιοκτήτης του πλούτου, οργανωτής της παραγωγής αλλά και όλης της κοινωνικής ζωής, διαμορφώνοντας και τα αντίστοιχα όργανα εξουσίας, δεν χωράει μέσα στην ΕΕ, στους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ.

Η πάλη μας για την ανατροπή τους ισοδυναμεί με την πάλη που κάνει ή πρέπει να κάνει κάθε λαός στη χώρα του, για να αλλάξει την κατάσταση που επικρατεί, για να ανατρέψει το καπιταλιστικό σύστημα και να οικοδομήσει μια καλύτερη - ανώτερη κοινωνία, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική.

Τώρα, λοιπόν, πρέπει οι λαοί να παρέμβουν, για να μην επιτρέψουν εναλλακτικά σχέδια που θα δώσουν ανάσα ζωής και χρονικό περιθώριο να συνεχίσουν η ΕΕ και το ΝΑΤΟ την ορμητική επίθεσή τους στην εργατική τάξη, στο λαό.

Να μην μπλεχτούν οι λαοί σε ανταγωνισμούς που μπορεί να φέρουν πιο κοντά παλιούς και νέους τοπικούς και περιφερειακούς πολέμους, είτε στο έδαφος της Ευρώπης είτε στον ευρύτερο χώρο.

Για αιώνες, για χρόνια πολλά, για δεκαετίες, οι λαοί - μαζί και ο ελληνικός - ό,τι κατέκτησαν, ό,τι πρόοδο έκαναν, το κατέκτησαν μόνο με τον αγώνα τους, με τα μικρά και μεγάλα ΟΧΙ που είπαν.

Σκεφτόμαστε πολύ σοβαρά πώς θα είναι ο αυριανός κόσμος, αν σταυρώσουμε τα χέρια.

Αν περιμένουμε από μόνο του να γίνει κάποιο θαύμα.

Αν ακούσουμε και πιστέψουμε εκείνους που λένε ότι ζούμε σε μια μικρή χώρα, επομένως δεν έχουμε άλλη επιλογή από εκείνη του μόνιμου υποτακτικού των μονοπωλίων των ΗΠΑ, της ΕΕ, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης!

Το έχουμε πει πολλές φορές, θα το ξαναπούμε και σήμερα, δεν θα κουραστούμε να το λέμε.

Δεν υπάρχουν μεγάλοι και μικροί λαοί.

Υπάρχουν λαοί αποφασισμένοι να παλέψουν, να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, όσο κι αν τους βάζουν εμπόδια οι δυνάμεις του καπιταλιστικού σκότους.

Αυτό που σκεφτόμαστε εμείς εδώ στην Ελλάδα, αυτά που συζητάμε στις συνελεύσεις μας, στις διαδηλώσεις μας, στους δρόμους του αγώνα, αυτά που μας προβληματίζουν για το πώς θα ανοίξουμε το φωτεινό δρόμο του μέλλοντος για την εργατική τάξη στη χώρα μας...

Τα ίδια ακριβώς συζητάνε, για τα ίδια προβληματίζονται, και οι εργάτες σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες του κόσμου.

Ετσι, αν κάθε λαός ανοίξει το δρόμο στη δική του χώρα, κάνει το καθήκον του στη δική του χώρα, αυτά τα αλλεπάλληλα χτυπήματα, τα ρήγματα στην αστική εξουσία, σε μία ή περισσότερες χώρες, σε μια ομάδα χωρών, σε μια ήπειρο, σε όλο τον κόσμο αύριο, θα γίνουν οι επαναστατικές φλόγες που θα φωτίσουν το μέλλον της ανθρωπότητας.

Η Ελλάδα έχει συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, μονοπώλια, γιγαντιαίες επιχειρήσεις σε μια σειρά κλάδους, έχει έμπειρο επιστημονικό και εργατικό δυναμικό, έχει πλουτοπαραγωγικές πηγές, ορυκτό πλούτο.

Εχει δηλαδή όλες τις δυνατότητες, όλες τις προϋποθέσεις για ανάπτυξη και παραγωγή με βάση τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Οσο κυριαρχούν τα μονοπώλια, ο καπιταλισμός, αυτές οι δυνατότητες καταστρέφονται.

Ο σοσιαλισμός μπορεί να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας, μπορεί να δώσει σε όλους και σε όλες σταθερή δουλειά με πραγματικά σύγχρονα δικαιώματα.

Γιατί ο νέος τρόπος παραγωγής δεν πραγματοποιείται με βασικό στόχο το κέρδος, αλλά τη σχεδιασμένη παραγωγή για τη διευρυμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.

Μέσω του κεντρικού σχεδιασμού, τίθενται στην υπηρεσία του ανθρώπου και των αναγκών του οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, ό,τι έχει δημιουργήσει η ανθρώπινη δραστηριότητα σε Επιστήμη, Τεχνολογία, Πολιτισμό, που διασφαλίζουν ένα ανώτερο επίπεδο ζωής, πνευματικής ανάπτυξης και καλλιέργειας.

Εξαλείφεται η εργασιακή ανασφάλεια, αυξάνεται ο ελεύθερος χρόνος, ώστε, εκτός των άλλων, οι εργαζόμενοι να μετέχουν σε όλα τα όργανα της εξουσίας, από τα κάτω μέχρι τα πάνω, ξεκινώντας από τη συνέλευση στον εργασιακό χώρο, έχοντας τον πρώτο άμεσο λόγο στη διαμόρφωση των εργατικών συμβουλίων, στον έλεγχο, ακόμα και στην ανάκληση των αντιπροσώπων, στον άμεσο έλεγχο των διοικήσεων. Αυτό σημαίνει εργατική εξουσία, που καμία σχέση δεν έχει με τις αστικές, κατ' όνομα δημοκρατίες.

Η οικοδόμηση της νέας κομμουνιστικής κοινωνίας είναι μια διαδικασία μακρόχρονη.

Εχει κι αυτή τις δικές της νομοτέλειες, τις αντιθέσεις που πρέπει να εξαλείψει, πολλές από τις οποίες τις κληρονομεί από τον καπιταλισμό.

Οπως:

• Τη διαφοροποίηση μεταξύ ειδικευμένης και ανειδίκευτης εργασίας.
• Ουσιαστικά την αντίθεση μεταξύ χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας.
• Μεταξύ εκτελεστικής και επιτελικής εργασίας.
• Που συχνά, πιο έντονα εμφανίζονται και ανάμεσα στη γυναικεία και ανδρική εργασία.
• Στην κατάσταση του εργατικού δυναμικού στα χωριά σε σχέση με εκείνου στις πόλεις.
• Και σε αντιθέσεις στην κατανομή του κοινωνικού προϊόντος.

Η διαμόρφωση του νέου τρόπου παραγωγής της νέας κοινωνίας στη σοσιαλιστική της βαθμίδα είναι βέβαια μια διαδικασία η οποία ξεκινά με την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη, δεν είναι όμως ακόμα οριστικά μη αναστρέψιμη.

Αρχικά διαμορφώνεται ο νέος τρόπος παραγωγής, ο οποίος επικρατεί βασικά με την ολοκληρωτική κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων, της σχέσης κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας.

Κοινωνικοποιούνται τα μέσα παραγωγής στη βιομηχανία, στην Ενέργεια, στην Υδρευση, στις Τηλεπικοινωνίες, στις Κατασκευές - Επισκευές, στα Μέσα μαζικής Μεταφοράς, στο χονδρικό - λιανικό και εισαγωγικό - εξαγωγικό Εμπόριο, στις συγκεντρωμένες τουριστικές - επισιτιστικές υποδομές.

Κοινωνικοποιείται η γη, οι καπιταλιστικές αγροτικές εκμεταλλεύσεις.

Οργανώνονται αποκλειστικά ως κοινωνικές υπηρεσίες οι τομείς της Εκπαίδευσης, της Υγείας - Πρόνοιας, του Πολιτισμού και Αθλητισμού, των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

Η εργατική δύναμη παύει να είναι εμπόρευμα.

Απαγορεύεται η μίσθωση εργασίας από τους ακόμα κατέχοντες μεμονωμένα μέσα παραγωγής σε κλάδους όπου δεν υφίσταται υποχρεωτική κοινωνικοποίηση, όπως στην αγροτική παραγωγή, στον Τουρισμό - Επισιτισμό, σε ορισμένες βοηθητικές υπηρεσίες.

Ο κεντρικός σχεδιασμός εντάσσει την εργατική δύναμη, τα μέσα παραγωγής, τις πρώτες και άλλες βιομηχανικές ύλες και πόρους, στην οργάνωση της παραγωγής, των κοινωνικών και διοικητικών υπηρεσιών.

Διαμορφώνονται κρατικές παραγωγικές μονάδες για την παραγωγή και επεξεργασία αγροτικών προϊόντων ως πρώτων υλών ή προϊόντων κατανάλωσης.

Ο κεντρικός σχεδιασμός οργανώνεται κατά κλάδο, μέσω ενιαίου κρατικού φορέα, διακλαδωμένου περιφερειακά και κατά κατηγορία.

Στηρίζεται σε ένα σύνολο στόχων και κριτηρίων στην Ενέργεια, στις Μεταφορές, στη Μεταποίηση και την Εξορυκτική Βιομηχανία, στους τομείς Επικοινωνιών - Πληροφορικής, στο χωροταξικό σχεδιασμό και τις Κατασκευές, για την προστασία και την αξιοποίησή τους με κριτήριο τη λαϊκή ευημερία, τη διαμόρφωση πόλεων φιλικών στον άνθρωπο, για την κάλυψη αναγκών στέγασης, έργων υποδομής, για τη στήριξη της βιομηχανίας, των κοινωνικών υπηρεσιών.

Η αγροτική παραγωγή, αντίστοιχα, θα στηριχτεί στην εγχώρια βιομηχανική παραγωγή λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων, ζωοτροφών, γενετικού και πολλαπλασιαστικού υλικού κ.λπ., γεωργικών μηχανημάτων, αρδευτικών υποδομών.

Μέσω της σοσιαλιστικής βιομηχανίας παραγωγής φαρμάκων, υγειονομικού υλικού και βιοϊατρικής τεχνολογίας, επιδιώκεται η μέγιστη δυνατή αυτάρκεια για την παροχή δωρεάν φαρμάκων και άλλων φαρμακευτικών σκευασμάτων, με βάση τις λαϊκές ανάγκες.

Η πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, όπως την περιγράφουμε, από μόνη της απαντά:

Γιατί το ΚΚΕ επιμένει ότι η λύση, η προοπτική, δεν βρίσκεται σε κάποια πρόσκαιρη διαχείριση του καπιταλισμού, αλλά στην ανατροπή του.

Οποια κόμματα εγκλωβίστηκαν στην επικίνδυνη θεωρία του «εφικτού», πολύ γρήγορα κύλησαν στην αναθεώρηση, στην παραίτηση, στην ενσωμάτωση, τους τύλιξε ο οπορτουνισμός, η αντεπανάσταση, τους «ρούφηξε» ο καπιταλισμός, έγιναν ενεργούμενα ιμπεριαλιστικών μπλοκ.

Το ΚΚΕ επιμένει πεισματικά να προβάλλει την επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού.

Γιατί ο σοσιαλισμός είναι το σύγχρονο και νέο!

Γι' αυτό το ΚΚΕ, παρά τα 100 χρόνια του, παραμένει το πιο νέο κόμμα στην ελληνική κοινωνία.

Για τη σταθερότητά μας αυτή, τη συνέπειά μας, τη βαθιά πίστη μας σε αυτά τα πανανθρώπινα ιδανικά, νιώθουμε καθημερινά ότι δικαιωνόμαστε όλο και περισσότερο, μέρα με τη μέρα.

Ολο και περισσότεροι εργάτες και εργάτριες, υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι επαγγελματίες, επιστήμονες, φοιτητές, σπουδαστές, μαθητές, γυναίκες, ολόκληρες εργατικές - λαϊκές οικογένειες, το συνειδητοποιούν αυτό και συμπαρατάσσονται μαζί μας.

Τους δίνουμε συντροφικά το χέρι.

Εχουμε ανοιχτή μια μεγάλη κομμουνιστική αγκαλιά.

Ετσι όπως μόνο το Κόμμα της εργατικής τάξης ξέρει απλόχερα να δίνει και να νιώθει.

Να ηγείται της πάλης, να διδάσκεται από την Ιστορία και να χαράσσει το δρόμο για το αύριο.

Καλή δύναμη σε όλους και όλες!

ΖΗΤΩ Ο ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ - ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ!

ΖΗΤΩ ΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ!

Στιγμιότυπο της ξενάγησης στα υπόγεια του Δικαστικού Μεγάρου Τρίπολης

Ο λόγος για τις Οργανώσεις του Κόμματος στην Αττική, που κατάφεραν να φτάσουν την υπερκάλυψη του πλάνου της Οργάνωσης στο 130,39% στη δίμηνη Οικονομική Εξόρμηση Νοέμβρη - Δεκέμβρη 2017, που προκήρυξε η ΚΕ του ΚΚΕ.

Μάλιστα, στη μεγάλη αυτή μάχη είχε αξιοποιηθεί με επιτυχία και η μορφή της άμιλλας ανάμεσα στις Οργανώσεις του Κόμματος, όπως είχε αποφασίσει η ΕΠ της ΚΟ Αττικής, συμβάλλοντας στο καλύτερο αποτέλεσμα. Κριτήρια της άμιλλας ήταν ο βαθμός υπερκάλυψης του πλάνου της κάθε ΚΟ, η προσωπική συνεισφορά των κομματικών μελών («κόκκινα μεροκάματα»), η συγκέντρωση των κομματικών συνδρομών καθώς και ο βαθμός ανταπόκρισης και στράτευσης οπαδών και φίλων του Κόμματος.

Η επιβράβευση για τα πιο πρωτοπόρα μέλη της Οργάνωσης ήταν η εκδρομή σε ιστορικό για το ΚΚΕ τόπο, όπως και έγινε την Κυριακή 20 Μάη, με την επίσκεψη σε Τρίπολη και Ταΰγετο, σε μέρη δηλαδή που φέρουν ανεξίτηλο το αποτύπωμα της αλύγιστης στάσης των κομμουνιστών. Εκεί, στη ράχη του Ταΰγετου, στο μνημείο της 3ης Μεραρχίας του ΔΣΕ βραβεύτηκαν οι τρεις πρωτοπόρες Τομεακές Οργανώσεις της Αττικής.

Στην Τρίπολη, στο μνημείο για τους εκτελεσμένους από το Εκτακτο Στρατοδικείο

Ζωγραφιές με θέματα από την καθημερινότητα του λαού, αφιερώσεις, ημερολόγια φυλακής, μηνύματα, υπογραφές κ.ά., όλα πραγματικά ντοκουμέντα για τις συνθήκες κράτησης και τον αγώνα των ανταρτών, την αλύγιστη στάση τους. Οι επισκέπτες διαπίστωσαν από κοντά την εγκατάλειψη αυτού του ιστορικού τόπου αφού οι φθορές στους τοίχους είναι πολύ μεγάλες και βάζουν σε κίνδυνο την πολύτιμη κληρονομιά που άφησαν οι φυλακισμένοι.

Ευχαριστώντας τον Γ. Ζαχαρόπουλο για την ξενάγηση και τη συμβολή του στην ανάδειξη αυτών των ντοκουμέντων, η Λουίζα Ράζου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ και Γραμματέας της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, του πρόσφερε τη συλλεκτική έκδοση - φάκελο που έχει επιμεληθεί η ΚΕ με κάρτες και εικαστικά έργα από εξορίες και φυλακές, στο πλαίσιο των 100χρονων του ΚΚΕ.

Ο Χρ. Μπάθας, Γραμματέας της ΤΟ Α' Αθήνας - Γαλατσίου παραλαμβάνει τιμητικά τη σημαία του Κόμματος

Εκεί, στους συγκεντρωμένους μίλησε ο Νίκος Γόντικας, μέλος του Γραφείου της ΕΠ Πελοποννήσου του ΚΚΕ. Τους υποδέχθηκε με τα λόγια της ηρωίδας του Κόμματος Αθηνάς Μπενέκου, λέγοντας ότι η επίσκεψη εκεί κάνει πραγματικότητα όσα η ίδια είπε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, στις 8 Δεκέμβρη του 1947: «Εδώ στον τόπο που τον ποτίζετε με το αίμα μου, αύριο θα έρχονται τα παιδιά σας να τον ραίνουν με λουλούδια. Ζήτω το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας».

Ο Ν. Γόντικας ενημέρωσε την αντιπροσωπεία της ΚΟ Αττικής για τις εκτελέσεις που έγιναν εκεί. Οπως είπε, τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ, του ΔΣΕ και άλλοι αγωνιστές κρατούνταν φυλακισμένοι στις φυλακές που βρίσκονται ακριβώς απέναντι από το μνημείο. Από εκεί μεταφέρονταν στα υπόγεια του Δικαστικού Μεγάρου για να περάσουν από δίκη και επέστρεφαν για την εκτέλεση. Η στάση των ηρώων του Κόμματος και του εργατικού κινήματος γίνεται ακόμα πιο συγκλονιστική αν σκεφτεί κανείς ότι οι φυλακισμένοι έβλεπαν από τα παράθυρα των κελιών τους τις μεταγωγές, τις εκτελέσεις και το θάψιμο των νεκρών συντρόφων τους, κι αυτό ήταν μια ακόμα προσπάθεια του αστικού κράτους να κάμψει το ηθικό τους.

Από την εκδήλωση στο μνημείο της 3ης Μεραρχίας

Το στέλεχος του Κόμματος υπογράμμισε, επίσης, τη διεκδίκηση να απαλλοτριωθεί όλος αυτός ο ιστορικός χώρος εκτέλεσης και ταφής κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών και να διαμορφωθεί σε πάρκο πολλαπλών δραστηριοτήτων, σε πάρκο «Αλύγιστων του Μοριά».

Η σύντομη εκδήλωση ολοκληρώθηκε με κατάθεση στεφάνων στο μνημείο από τις Οργανώσεις Αττικής του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Εκεί, μέσα στην καρδιά του Ταΰγετου, δεσπόζουν από το Μάη του 2017 οι μορφές και τα ονόματα των διοικητών της 3ης Μεραρχίας, της 22ης Ταξιαρχίας, των Περιφερειακών Αρχηγείων και των πολιτικών και στρατιωτικών στελεχών. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν ο Στέφανος Γκιουζέλης, αντιστράτηγος, μέλος του Πολεμικού Συμβουλίου του ΔΣΕ, Διοικητής της 3ης Μεραρχίας, ο Βαγγέλης Ρογκάκος, αντισυνταγματάρχης, πολιτικός επίτροπος, ο Κώστας Κανελλόπουλος, αντισυνταγματάρχης, και ο Κώστας Μπασακίδης, συνταγματάρχης, που ήταν η ηγεσία της 3ης Μεραρχίας. Η αντιπροσωπεία της ΚΟ Αττικής τίμησε με την παρουσία της εκεί τους περισσότερους από 5.000 νεκρούς του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο.

Στους συγκεντρωμένους μίλησε ο Παναγιώτης Παπαγεωργόπουλος, μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής, αναδεικνύοντας πλευρές του αγώνα του ΔΣΕ στην περιοχή. Οπως είπε, «σε όλη την Πελοπόννησο δόθηκαν δεκάδες μικρές και μεγάλες μάχες, άνισες τις πιο πολλές φορές, απέναντι σε έναν αντίπαλο που είχε την πλουσιοπάροχη στήριξη του διεθνούς ιμπεριαλισμού σε πολεμικό υλικό, σε στρατιωτικά και οικονομικά μέσα». Το στέλεχος του Κόμματος στάθηκε στη δράση της 3ης Μεραρχίας, αλλά και στην οργάνωση της κοινωνικοπολιτικής ζωής στον ελεύθερο Μοριά, με τους λαογέννητους θεσμούς (Λαϊκά Συμβούλια, Λαϊκή Πολιτοφυλακή, Λαϊκά Δικαστήρια), που αντιμετώπισαν πλήθος λαϊκών προβλημάτων. «Ακόμα μια σειρά επιθετικές ενέργειες του ΔΣΕ, όπως το κάψιμο τραπεζών, εφοριών, αγρονομείων, ειρηνοδικείων, σταθμών της χωροφυλακής, η "διαγραφή" χρεών των φτωχών χωρικών της Πελοποννήσου έδωσαν σημαντικό κύρος και αναδείκνυαν το ταξικό περιεχόμενο του αγώνα του ΔΣΕ», σημείωσε ο Π. Παπαγεωργόπουλος.

Συνέχισε με αναφορές στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του αστικού στρατού με την κωδική ονομασία «Σχέδιο Περιστέρα», στις οποίες 50 χιλιάδες στρατιώτες, χωροφύλακες και παρακρατικοί εξόντωσαν τη συντριπτική πλειοψηφία των μαχητών του ΔΣΕ.

Το στέλεχος του Κόμματος υπογράμμισε ότι αυτή η ηρωική δράση του ΔΣΕ εμπνέει τους σημερινούς κομμουνιστές και τόνισε: «Η ανταπόκρισή μας με ζήλο και αυταπάρνηση στα σημερινά καθήκοντα της δράσης του Κόμματός μας αποτελεί την καλύτερη τιμή και συνέχεια των παρακαταθηκών που άφησε η κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης. Ενα τέτοιο καθήκον είναι και η οικονομική δουλειά. Είναι αναπόσπαστο στοιχείο της δράσης ενός επαναστατικού κόμματος. Αποτελεί στοιχείο δεσμών των κομμουνιστών με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, που δίνουν από το υστέρημά τους για να ενισχύσουν τη δράση του ΚΚ (...)».

Στη βράβευση που ακολούθησε, η Λ. Ράζου παρέδωσε στις πρωτοπόρες Οργανώσεις τιμητικές πλακέτες, και ειδικά στην πρώτη, την ΤΟ Αθήνας - Γαλατσίου, τιμητικά τη σημαία του Κόμματος. Οι Οργανώσεις που βραβεύτηκαν είναι κατά σειρά οι ΤΟ Α' Αθήνας - Γαλατσίου, η ΤΟ Επισιτισμού - Τουρισμού και η ΤΟ Μεσογείων - Λαυρεωτικής.

Στεφάνια στο χώρο του μνημείου κατέθεσαν εκ μέρους του Κόμματος η Λ. Ράζου και εκ μέρους της ΚΝΕ ο Αλέκος Ελευθερίου, μέλος του ΚΣ της Οργάνωσης.

Οι εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν με φαγητό σε κοντινό εστιατόριο, με θέα τις κορφές και τα λαγκάδια του επιβλητικού Ταΰγετου.