Είναι φανερό, ότι, η προσυνεδριακή συζήτηση, έχει ενδιαφέρον και βάθος και θα συμβάλλει ουσιαστικά, ώστε το Κόμμα και ο περίγυρός του, να ξεχωρίσουν και να ξεκαθαρίσουν σωρεία θεμάτων, που δεν είχαν αρκετά συζητηθεί πιο πριν.

Εμφανίζεται προβληματισμός για την ταχτική του Κόμματος. Ορισμένοι θεωρούν ότι τραβάμε πολύ μακριά, ότι είμαστε μαξιμαλιστές, ότι δεν μας ευνοεί εκλογικά να θέτουμε τον επαναστατικό μας στόχο στην ημερήσια διάταξη. Τι κακό είχε το παλιό μας πρόγραμμα, λένε, μήπως πέφτουμε στον τροτσκισμό, τον αριστερισμό ή μήπως μας αρκεί ένα «μικρό» κόμμα;

Πρέπει εδώ να σκεφτούμε, ότι αυτά τα ερωτήματα, πηγάζουν ακριβώς από το παλιό πρόγραμμα, από τη θεωρία των σταδίων, και την ηχώ της, το ΑΑΔΜ, αυτή την αρχαία σκουριά που μετέθετε τα επαναστατικά μας καθήκοντα στο μέλλον, ενώ, για το παρόν, προσανατολιζόταν σε συμφωνίες με αστικές δυνάμεις και «κυβερνήσεις της αριστεράς».

Το κύριο ζήτημα στην τακτική του ΑΑΔΜ είναι ότι βασιζόταν σε μη πραγματικές ή σε υπαρκτές αλλά δευτερεύουσες αντιθέσεις. Η ανάλυση του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό, δεν έγινε για τον αντιιμπεριαλισμό, αλλά για να αποδείξει, το αναπόφευκτο των πανεθνικών κρίσεων που προκύπτουν από τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και να προσανατολίσει το επαναστατικό προλεταριάτο να προετοιμαστεί γι' αυτές.

Φυσικά υπάρχει πάντα η ανάγκη να παλεύουμε στα πλαίσια της αστικής κοινωνίας ενάντια στη διαφθορά των συνειδήσεων των μαζών από τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις της αστικής μας τάξης, τη συμμέτοχη της σε ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς, δεν είναι όμως ούτε η μόνη, ούτε η κύρια πάλη.

Το μονοπώλιο από την άλλη, είναι ακριβώς η εξέλιξη του καπιταλισμού που κάνει περισσότερο δυνατή και απλή - σε σχέση με την προγενέστερη προμονοπωλιακή εποχή - την απαλλοτρίωση των αστών και τη σοσιαλιστική σχεδιοποιημένη οικονομία. Ο Μαρξ παρατηρούσε τη λειτουργία των ταχυδρομείων, ενώ ο Λένιν πια έβλεπε αυτό το υπόδειγμα σε κάθε τομέα της πραγματικής οικονομίας. Η αντιμονοπωλιακή πάλη είναι πάλη χωρίς περιεχόμενο, πάλη αντιδραστική. Με τον «αντιμονοπωλιακό» αγώνα ασχολούνται οι επιτροπές ανταγωνισμού του κράτους και της ΕΕ, κοροϊδεύοντας τον κόσμο. Δηλαδή εμείς άμα πάρουμε την εξουσία τι θα κάνουμε; Θα μοιράσουμε τα σούπερ-μάρκετ στα μπακάλικα;

Αυτό θυμίζει τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στο «νεοφιλελευθερισμό», που σκεπάζει τη φιλελεύθερη ψυχούλα του. Δε σημαίνει αυτό καθόλου ότι το ΚΚΕ δεν υποστηρίζει τους ατομικούς εμπορευματοπαραγωγούς ή τους αυτοαπασχολούμενους, στις διεκδικήσεις τους ενάντια σε κρατικά μέτρα, που ευνοούν τα μεγάλα συγκροτήματα, ενάντια σε υπερβολικές ή άδικες φορολογικές επιβαρύνσεις κλπ, δείχνοντάς τους όμως ότι η πραγματική αιτία των προβλημάτων τους είναι ακριβώς η εμπορευματική παραγωγή, ο ανταγωνισμός και ότι η λύση για τους εργαζόμενους μικροϊδιοκτήτες είναι «να παρατήσουν την άποψή τους και να περάσουν με την άποψη του προλεταριάτου».

Μήπως όλα αυτά είναι μπλανκισμός, είτε αναδρομική δικαίωση της «ομάδας Γράψα»; Σχετικά με το πρώτο για τους μπλανκιστές να πούμε μόνο ότι αυτοί αρνούνταν την ταξική πάλη και πίστευαν στην επαναστατική συνωμοσία. Ας διαβάζουμε προσεκτικά τον γερο-Ενγκελς, που ήταν ταγμένος στην προλεταριακή ταξική πάλη και σε τίποτα πέρα απ' αυτήν. Οσο για τη «δικαίωση» της ομάδας Γράψα, το ότι τελικά έφυγε από το Κόμμα και στρέφεται εναντίον του δε σημαίνει ότι και στο ζήτημα της αντικαπιταλιστικής πάλης είχε άδικο. Ο Λένιν δεν πέταγε όλο τον Κάουτσκι.

Και αφού ήρθαμε στον Λένιν ως συνήγορο της συμμετοχής του Κόμματος σε «κάποιες κυβερνήσεις μέσα στον καπιταλισμό», είναι αναγκαίο να πούμε ότι τα τσιτάτα, επειδή αποκόπτονται από το κάθε φορά ιστορικό φόντο της πάλης, δεν αποδείχνουν κατι. Από το Μάρτη - Απρίλη του '17 υπήρχε δυαδική εξουσία. Ο Λένιν αυτό που έκανε ήταν να σπρώχνει το σοβιέτ να πάρει όλη την εξουσία αντί να στηρίζει την προσωρινή κυβέρνηση. Την εξουσία!... Oχι «κάποια κυβέρνηση»... Οταν βρεθούμε στο ίδιο ζήτημα μπροστά, ας ρίξουμε τα ίδια συνθήματα, αντί να παρατήσουμε την «κυβέρνηση του βουνού», για την κυβέρνηση Παπανδρέου...

Φυσικά η ζωή έδειξε στην περίπτωση του ΚΚΕ, ότι «κάθε πραγματικό βήμα του κινήματος ισούται με μια δωδεκάδα προγράμματα» και επειδή το ΚΚΕ ήταν πάντα ένα κόμμα του πραγματικού κινήματος, βουτηγμένο στη μουντζούρα του εργοστάσιου, τη σκόνη του γιαπιού και τη λάσπη του χωραφιού, επιβίωσε των θεωρητικών του αδυναμιών και σήμερα μέσα από συλλογικές διαδικασίες παρουσιάζει τις θέσεις του, που στέκονται νομίζω στο ύψος των απαιτήσεων της εποχής και απηχούν το χαρακτήρα του, σαν κόμμα επαναστατικό, διεθνιστικό, κόμμα του προλεταριάτου, κόμμα των μαχών και του ταξικού πολέμου.

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και η εγχώρια κρατική χρεοκοπία που την ακολούθησε, οδηγούν την αστική μας τάξη σε ολομέτωπη επίθεση, πριν απ' όλα ενάντια στα καταχτημένα δικαιώματα και το μισθό εργασίας των εργατών, αλλά και ενάντια στο επίπεδο διαβίωσης του συνόλου των εργαζομένων τάξεων, φέρνουν ενώπιόν μας ολοζώντανη την αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία και απαιτούν από τη σκοπιά μας επίσης την αντεπίθεση σ' όλη τη γραμμή. Οι Θέσεις βάζουν ακριβώς αυτό το καθήκον και είναι χρέος ολονών μας να δούμε «τι θα κάνουμε». Επρεπε ν' αλλάξουμε τις «παλιές συνήθειες», τα παλιά συνθήματα και τις παλιές μεθόδους. «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά...» αυτό οφείλει να είναι το μοτό της πάλης. Πρεπει να τραβήξουμε τους εργάτες απ' τις υποσχέσεις της επόμενης κυβέρνησης στην πάλη ενάντια σε κάθε αστική κυβέρνηση. Αυτό προσωρινά έχει κόστος π.χ το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά έτσι είναι στην ταξική πάλη: Αυτό που εμφανίζεται ως ένα βήμα προς τα πίσω, μπορεί ν' αποδειχτεί ένα άλμα προς τα εμπρός.

Είναι πρωταρχικό καθήκον μας, στην παρούσα κατάσταση πραγμάτων, στο ασταθές και διαρκώς μεταβαλλόμενο κοινωνικοπολιτικό σκηνικό, να διαχωρίσουμε με σαφήνεια και ακρίβεια, επιστημονικά, ιδεολογικά, πολιτικά αλλά και πρακτικά την κατεύθυνσή μας, να την υψώσουμε πάνω από την αστική και μικροαστική σούπα, ορίζοντας έτσι σαφώς το είδος των καθηκόντων που στέκονται μπροστά σε κάθε συνειδητό εργάτη: Να ξεχωρίσει τα συμφέροντά του απ' τα αστικά και μικροαστικά συμφέροντα, να ανασυγκροτήσει τα συλλογικά του όργανα, να αναγνωρίσει τις μεθόδους και την αναγκαία επιδίωξη της πάλης του, να μπει επικεφαλής κάθε μαχητικού στοιχείου των άλλων εργαζομένων τάξεων.

Αυτό είναι το καθήκον μας, είναι τεράστιο σαν βουνό, αλλά, γι' αυτό μπήκαμε σ' αυτό το Κόμμα!

Το Συνέδριο του Κόμματος συνέρχεται σε μια περίοδο που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ελλάδα και διεθνώς μια λυσσαλέα επίθεση των κεφαλαιοκρατών και του πολιτικού τους προσωπικού σε μακροχρόνιες και με αίμα κατακτήσεις των εργαζομένων. Με αφορμή τη συζήτηση των Θέσεων για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, θα ήθελα να καταθέσω ορισμένες σκέψεις και προβληματισμούς, φιλοδοξώντας να συμβάλω στην εκπλήρωση του στρατηγικού στόχου του Κόμματος, που είναι η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Προσωπικά, ανήκω σε εκείνους που θεωρούν αδικαιολόγητη - για τη συγκεκριμένη συγκυρία - τη δραματική μείωση της εκλογικής δύναμης που σημείωσε το Κόμμα μας, το οποίο παραμένει σταθερά στην πρώτη γραμμή των αγώνων για την προάσπιση των συμφέροντα της εργατικής τάξης. Η δικαιολογία της ΚΕ του ΚΚΕ, που αποδίδει τη μείωση της εκλογικής δύναμης του Κόμματος κατά 50% κυρίως σε εξωγενείς παράγοντες (επίθεση ΜΜΕ κ.λπ.), δεν πείθει.

Με δεδομένο ότι δουλειά των αστικών ΜΜΕ είναι να πολεμούν και να υπονομεύουν τη δράση των ταξικών τους αντιπάλων, θεωρώ ότι η δραματική πτώση της δύναμης του Κόμματος στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, οφείλεται και σε άστοχες ή λαθεμένες επιλογές της ηγεσίας του, όπως:

1. Η διαχείριση των οικονομικών του Κόμματος, που οδήγησε - εκτός των άλλων - και σε μειώσεις μισθών και προσωπικού, στην «Τυποεκδοτική», στον «902» και τελευταία στο «Ριζοσπάστη». Στην πράξη, αποδείχτηκε ότι ο χρόνος και ο τρόπος που χειρίστηκε το Κόμμα το θέμα της μισθολογικής πολιτικής αλλά και των απολύσεων στην «Τυποεκδοτική», τον «902» και το «Ριζοσπάστη», δεν ήταν ο ενδεδειγμένος. Για παράδειγμα, οι απολύσεις που έγιναν το 2010 στην «Τυποεκδοτική», αποδείχτηκαν ως «μάννα εξ ουρανού» για όλους εκείνους που βάφτιζαν «μονόδρομο» τα αντιλαϊκά μέτρα του 1ου Μνημονίου, δίνοντας το δικαίωμα στον τότε πρωθυπουργό Γ. Α. Παπανδρέου, να δηλώσει προκλητικά από το βήμα της Βουλής (10 Δεκέμβρη 2010): «Και εσείς, κυρία Παπαρήγα, στις δικές σας επιχειρήσεις, την "Τυποεκδοτική" και τον "902", κάνατε μειώσεις μισθών, κάνατε και απολύσεις».

2. Η τακτική που ακολούθησε σε όλη την προεκλογική περίοδο. Οι δηλώσεις ηγετικών στελεχών του Κόμματος και ο «Ρ», είχαν ως επίκεντρο αντιπαράθεσης κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ - άφηναν σε δεύτερη μοίρα τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ - λες και ο κύριος εχθρός για το Κόμμα και την εργατική τάξη ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά. Η τακτική αυτή έβλαψε σημαντικά το Κόμμα.

3. Η άρνηση του Κόμματος να δεχτεί τη διερευνητική εντολή από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενώ θα μπορούσε να την πάρει για να διατυπώσει τους όρους και προϋποθέσεις που θέτει το ΚΚΕ για το σχηματισμό κυβέρνησης.

Αν, λοιπόν, δεχτούμε ότι το αστικό σύστημα και τα μέσα που το στηρίζουν - όταν προσπαθούν να εκμηδενίσουν τη δύναμη του ΚΚΕ και όσων αγωνίζονται για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων - κάνουν τη δουλειά τους, τότε πρέπει να αναζητήσουμε τη συρρίκνωση της εκλογικής δύναμης του Κόμματος σε δικά μας λάθη και αδυναμίες. Να παραδεχτούμε δηλαδή ότι το κάτι δεν κάναμε και δεν κάνουμε σωστά και άρα πρέπει να το διορθώσουμε.

Μερικά από τα πράγματα, που νομίζω δεν κάναμε καλά, έχουν σχέση με:

Πρώτον, το θέμα της «Λαϊκής Συμμαχίας» και γενικότερα των συμμαχιών και της κοινής δράσης, με άλλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Ενώ οι συνθήκες προσφέρονταν για μια σημαντική άνοδο της δύναμης του ΚΚΕ και της επιρροής του στο μαζικό λαϊκό κίνημα, η ηγεσία του Κόμματος δεν τις αξιοποίησε κατάλληλα. Αντί το Κόμμα να ενεργήσει ως Γολιάθ (οι εξελίξεις δικαίωσαν τις πολιτικές του για το ρόλο της ΕΕ κ.λπ.) και να ανοιχτεί στην κοινωνία ενήργησε ως Δαυίδ (περιχαράκωσε τις δυνάμεις του)! Εγινε δηλαδή ακριβώς το αντίθετο, από αυτό που είχε γίνει στη Γερμανική κατοχή, που το ΚΚΕ (όταν η πλειοψηφία των στελεχών του βρίσκονταν στις φυλακές και τα ξερονήσια), με την πρωτοβουλία του να ιδρύσει το ΕΑΜ, εκτίναξε την επιρροή του Κόμματος στα ύψη.

Και εύλογα τίθεται το ερώτημα: Αραγε είναι σωστή, η πολιτική του «όλα ή τίποτα» που επιλέχτηκε με την απόφαση της ηγεσίας να αντικαταστήσει την προγραμματική θέση του ΑΑΔΜ με τη θέση για τη Λαϊκή Συμμαχία; Μήπως φταίνε επίσης οι χωριστές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ και η επιλογή της ηγεσίας του ΚΚΕ, να αποφεύγει την κοινή δράση με άλλες πολιτικές δυνάμεις, ακόμη και όταν υπάρχει συμφωνία σε επιμέρους ζητήματα, με συνδικαλιστικές παρατάξεις άλλων πολιτικών χώρων;

Δεύτερον, σοβαρό πρόβλημα αποτελεί και η διάδοση των Θέσεων του ΚΚΕ. Παρά τη διαπίστωση στη Θέση 56 πως τα μέσα ενημέρωσης του Κόμματος (ΚΟΜΕΠ, «Ριζοσπάστης» κ.λπ.) «ως συνολική εκτίμηση βελτίωσαν την απόδοσή τους», η φωνή του ΚΚΕ έχει αδυνατίσει, μεταξύ άλλων, επειδή:

• Οι ταξικοί μας εχθροί έχουν βελτιώσει το έργο τους, με τον εξωραϊσμό της κυβερνητικής πολιτικής και την αποσιώπηση ή διαστρέβλωση των θέσεων του Κόμματος. Αυτό, βέβαια, δεν πρέπει να εκπλήσσει. Δουλειά των αντιπάλων της εργατικής τάξης - που την κάνουν καλά - είναι η εξής: Αν χρειαστεί, να διαπράξουν - για τη διατήρηση ή ισχυροποίηση της εξουσία των μονοπωλίων - ακόμη και το μεγαλύτερο έγκλημα.
• Η ηγεσία του Κόμματος δεν στελέχωσε σωστά το επιτελείο του προπαγανδιστικού του μηχανισμού. Αναφέρομαι ειδικά στο «Ριζοσπάστη», που - ως όργανο της ΚΕ - αποτελεί την καθημερινή φωνή του ΚΚΕ. Πιστεύω ότι ο «Ρ» μπορεί και πρέπει να γίνει μια ελκυστική εφημερίδα, που - μαζί με την ειδησεογραφία - μπορεί και πρέπει να μεταφέρει στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της, απλά και κατανοητά τη γραμμή του Κόμματος. Η αποτελεσματικότερη προβολή των θέσεων του ΚΚΕ στο μαζικό λαϊκό κίνημα, δεν χρειάζεται τα ΣΕΝΤΟΝΙΑ (φιλοξενία στο «Ρ» των ολοσέλιδων ή και πολυσέλιδων ομιλιών και συνεντεύξεων του εκάστοτε γενικού γραμματέα και άλλων στελεχών του ΚΚΕ). Αυτό που χρειάζεται είναι ανασύνταξη των δυνάμεων στην εφημερίδα, εμπιστοσύνη στους συντάκτες της και μια ικανή διεύθυνση. Δηλαδή μια διεύθυνση, η οποία - σε συνεργασία με τη Συντακτική Επιτροπή και το προσωπικό - θα μπορεί να προβάλλει από τις σελίδες του «Ρ», απλά, συνοπτικά και κατανοητά: 1) Την ειδησεογραφία και τα επίμαχα σημεία από τις καθημερινές παρεμβάσεις των κομματικών στελεχών στα διάφορα προβλήματα. 2) Τα ρεπορτάζ από τους χώρους δουλειάς και δράσης των εργαζομένων. 3) Πειστικά σχολιασμένη, την επικαιρότητα, που διαμορφώνουν οι κυβερνώντες και τα άλλα κόμματα.

Εύχομαι ολόψυχα, επιτυχίες στις εργασίες του 19ου Συνεδρίου το ΚΚΕ, ώστε η νέα ΚΕ που θα εκλεγεί να οδηγήσει το Κόμμα πιο κοντά στο στρατηγικό του στόχο.

1. Ο Λένιν έγραφε πως «ο κόσμος χωρίστηκε σε μια χούφτα κράτη - τοκογλύφους και σε μια τεράστια πλειοψηφία κράτη - οφειλέτες» (Β.Ι. Λένιν, Ο ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, «Σύγχρονη Εποχή», σ. 117), τονίζοντας ότι υπάρχουν «ποικίλες μορφές των εξαρτημένων χωρών» (Ο.π., σ. 99). Η Ελλάδα «βρίσκεται σε ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Tα παραπάνω χαρακτηριστικά της καθορίστηκαν από ιστορικούς λόγους» (Πρόγραμμα ΚΚΕ, σ. 19). Τα χαρακτηριστικά αυτά ενισχύθηκαν με αποκαλυπτικό τρόπο (όσο εμείς αλλάζαμε θέση), κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, με το ΔΝΤ στην Ελλάδα, τη δανειακή σύμβαση, τους όρους δανεισμού σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο, και τόσα άλλα, που ενισχύουν την εξάρτηση της χώρας απ' το ευρωενωσιακό κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Αντί της λενινιστικής ανάλυσης για τον ιμπεριαλισμό και την εξάρτηση, οι Θέσεις αναφέρουν ότι η Ελλάδα «παραμένει σε ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με εξαρτήσεις απ' τις ΗΠΑ και την ΕΕ» (Θ.5), συνεχίζοντας, όμως, τις θεωρίες περί «αλληλεξάρτησης των οικονομιών των κρατών στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα» (Θ. 71), για να καταλήξουν στις «σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης» (Θ. 72). Λίγο νωρίτερα, μάλιστα (Θ. 72) διατυπώνεται η άποψη πως «ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του».

Τι σημαίνει σε «ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξης»; Αν, μεταξύ άλλων, εννοούμε πως μπορεί να γίνει πέρασμα στο σοσιαλισμό, τότε καλώς, αλλά αν με αυτόν τον τρόπο προσπαθούμε να διατυπώσουμε την άποψη πως η Ελλάδα είναι χώρα ιμπεριαλιστική, τότε η ρήξη με το λενινισμό είναι εξόφθαλμη. Πάντως, η χρήση του όρου «ιμπεριαλιστική πυραμίδα» (και όχι «αλυσίδα») οδηγεί στην εξής ερμηνεία: Ολες οι χώρες είναι ιμπεριαλιστικές (π.χ. και η Γερμανία και η Ελλάδα), περισσότερο ή λιγότερο. Σε αυτή τη λογική κινήθηκε ξεκάθαρα και άρθρο που δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» -εν μέσω προσυνεδριακού διαλόγου- στις 23/2/2013 (σ. 12), όπου αναφέρεται:«Να αναδείξουμε ταυτόχρονα ότι η Ελλάδα έχει εξελιχθεί σε ιμπεριαλιστική χώρα. Μικρή, αλλά ιμπεριαλιστική»! Να σημειωθεί, βέβαια, ότι αυτές οι θεωρίες δεν είναι καινούριες. «Μοιάζουν» ιδιαίτερα με τις αναλύσεις του «θεωρητικού» του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Μηλιού, και του περιοδικού Θέσεις, που εδώ και χρόνια αναπτύσσουν αυτές τις απόψεις.

2. Στη Θ. 76 αναφέρεται πως «είτε σε αμυντικό, είτε σε επιθετικό πόλεμο» το Κόμμα θα πρέπει να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης για την κατάκτηση της εξουσίας. Πρόκειται για αντιλενινιστική ανάλυση. Ο Λένιν διαχωρίζει τους πολέμους σε δίκαιους και άδικους, σε επιθετικούς και αμυντικούς, κάνοντας κριτική σ' αυτούς που βλέπουν παντού μόνο την «υπεράσπιση της πατρίδας», χωρίς να βλέπουν ποιος και γιατί ξεκινά έναν πόλεμο, αλλά και σε εκείνους που δεν αποδέχονται τους αμυντικούς πολέμους απέναντι στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Το ΚΚΕ (ΣΕΚΕ) ήταν το μόνο κόμμα, στην Ελλάδα, που αντιστάθηκε στη Μικρασιατική Εκστρατεία και τη λεγόμενη «μεγάλη ιδέα» κι έπραξε σωστά. Το ΚΚΕ σωστά έπραξε, όμως, και στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η στάση του Κόμματος μας είναι γνωστή, όπως είναι γνωστά και τα γράμματα του Νίκου Ζαχαριάδη προς τον ελληνικό λαό. Αντίθετα, πολλοί δε γνωρίζουν ποια είναι η θέση τροτσκιστικών ομάδων για τη στάση μας εκείνη την περίοδο, αλλά και η εκτίμησή τους για το ρόλο του ΕΑΜ.

Ο «Ριζοσπάστης», πριν λίγα χρόνια (19/12/2004, σ. 12) είχε δημοσιεύσει ένα απόσπασμα εισήγησης του Ν. Ζαχαριάδη, στη 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ το 1946, όπου παρουσιάζει αποσπάσματα της «ειδικής έκδοσης», που είχε βγάλει τον ίδιο χρόνο, το «Εργατικό Μέτωπο», όργανο της ΚΕ του Διεθνιστικού Επαναστατικού Κόμματος (τροτσκιστές - Ελληνικό Τμήμα της 4ης Διεθνούς)». Εκεί, οι τροτσκιστές έγραφαν: «Η συμμετοχή στο "κίνημα αντιστάσεως" μ' οποιοδήποτε πρόσχημα και μ' οποιαδήποτε δικαιολογητικά σημαίνει συμμετοχή στον πόλεμο. Η απόσπαση των μαζών από την επιρροή των εθνικιστικών οργανώσεων και η πάλη για τη σοσιαλιστική επανάσταση, δεν είναι δυνατή παρά έξω απ' αυτές τις οργανώσεις και με μια άγρια πάλη εναντίον τους και εναντίον της εθνικιστικής τους πολιτικής. Ολη η δράση του ΕΑΜ στην Ελλάδα ήταν βαθιά αντιδραστική»...

3. Η ταύτιση της τακτικής με την στρατηγική είναι το ίδιο επικίνδυνη με την υπονόμευση του στρατηγικού στόχου από μια ευκαιριακή τακτική. Τα τελευταία χρόνια εξομοιώναμε την τακτική με τη στρατηγική, και τώρα αυτό επιδιώκεται να πάρει και προγραμματική έγκριση.

Χαρακτηριστικό είναι ότι στη Θ. 28Δ γίνεται λόγος για «μια εναλλακτική εκδοχή της ρεφορμιστικής γραμμής από δυνάμεις του οπορτουνισμού που επιδιώκουν τη σύναψη πολιτικής συμφωνίας με βάση το λεγόμενο "μεταβατικό πρόγραμμα πάλης"». Σημειώνεται, μάλιστα, ότι «στόχοι όπως η ρήξη με την ΕΕ, όταν προβάλλονται αποσυνδεδεμένοι από την πάλη για την εξουσία χάνουν τον ταξικό τους χαρακτήρα, μπορούν -ειδικά στις σημερινές συνθήκες που η ΕΕ βιώνει κλονισμό στη συνοχή της- να ενσωματωθούν σε αστικές επιδιώξεις». Το πρόγραμμα του ΚΚΕ είναι ρεφορμιστικό; Ως ρεφορμιστικό αφήνουμε πίσω το πρόγραμμα μας, στο οποίο (σ. 32-38) υπάρχουν συγκεκριμένοι στόχοι πάλης και κατευθύνσεις, χωρίς να θέτουν ως προϋπόθεση τη συμφωνία με το σοσιαλισμό; Εχουμε χάσει το νόημα των λέξεων. Καταλήξαμε να ισχυριζόμαστε πως τα ριζοσπαστικά αιτήματα - κρίκοι (π.χ. αποδέσμευση από την ΕΕ, διαγραφή του χρέους, κ.ά.), παραπέμπουν στη «θεωρία των σταδίων»...

Με αυτές τις λογικές φτάσαμε ν' αντικαθιστούμε το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο με μια Λαϊκή Συμμαχία, η οποία θα έχει τους ίδιους στόχους με το ΚΚΕ. Είναι ενδεικτική η Θ. 62, όπου σημειώνεται πως «η Λαϊκή Συμμαχία είναι σε συμφωνία με τη θέση που προτείνει το ΚΚΕ για συσπείρωση των αντιμονοπωλιακών αντικαπιταλιστικών κοινωνικών δυνάμεων, με έκβαση του αγώνα προς την εργατική - λαϊκή εξουσία».

Πρόκειται για απροκάλυπτη ταύτιση τακτικής με τη στρατηγική, η οποία είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη, αφού στην ουσία, τελικά, υποβαθμίζει το ρόλο του ΚΚΕ. Το θέμα δεν είναι να ...εξουσιοδοτήσει το Κόμμα μια Συμμαχία κομματικών δυνάμεων να παλεύει για το σοσιαλισμό. Το ΚΚΕ αγωνίζεται για την επανάσταση και το σοσιαλισμό και θέτει την πρότασή του ανοιχτά στο Μέτωπο, αλλά και συνολικά στο λαό.

4. Τα παραπάνω είναι λίγα απ' τα πολλά. Διακυβεύεται η υπόθεση του Κόμματος, ο επαναστατικός του χαρακτήρας, οι δεσμοί με το λαό. Εάν υιοθετηθούν οι Θέσεις (πρόγραμμα και καταστατικό) θ' ανοίξει ο δρόμος για την αλλαγή βασικών μαρξιστικών - λενινιστικών χαρακτηριστικών του Κόμματος. Η περίοδος που ζούμε δεν έχει ανάγκη από «επαναστάτες της φράσης», (Β.Ι. Λένιν, «Ο "αριστερισμός", παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», «Σύγχρονη Εποχή», σ. 15) με αναφορές σε ευρωκομμουνιστικές και νέο - τροτσκιστικές θεωρίες, αλλά από ένα Κομμουνιστικό Κόμμα με πραγματικά επαναστατική τακτική και στρατηγική.

Η συζήτηση για το εκλογικό αποτέλεσμα, και η επιμονή από τον αντίπαλο το αποτέλεσμα να γίνει το επίκεντρο των συζητήσεων του 19ου Συνεδρίου συνιστά μια πλαγιοκόπηση των δυνάμεων και των επιρροών μας. Πλαγιοκόπηση που στόχο έχει την εγκατάλειψη της στρατηγικής του Κόμματος και την προσαρμογή της στις αστικές επιδιώξεις.

Θα πρέπει να έχουμε καθαρό ότι το να κρίνουμε την πορεία προώθησης της στρατηγικής του Κόμματος με βάση τις εκλογικές αναμετρήσεις είναι ένα λάθος στο οποίο κανένα επαναστατικό κόμμα δεν επιτρέπεται να πέσει. Το αστικό Κοινοβούλιο είναι αναπόσπαστο στοιχείο του αστικού κράτους, και ως εκ τούτου όργανο επιβολής της θέλησης της αστικής τάξης. Το ΚΚΕ σαν επαναστατικό Κόμμα έχει ξεκάθαρο το ρόλο του αστικού κοινοβούλιου γιατί ορίζει την στρατηγική του με βάση τις μαρξιστικές-λενιστικές αρχές.

Αυτό σε καμία περίπτωση δεν συνιστά υποτίμηση της εκλογικής διαδικασίας. Το Κόμμα μας έχει ξεκαθαρίσει το ρόλο του στα αστικά όργανα διακυβέρνησης. Εχει ξεκαθαρίσει το λόγο για τον οποίο συμμετέχει και ποιο είναι το μέτρο της επιτυχίας: ο κόσμος που κινητοποιείται, ο κόσμος που μπαίνει σε δράση σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο, σε κάθε γειτονιά με στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Εφόσον αυτός είναι ο στόχος ενός επαναστατικού Κόμματος, δε χωράει παραπάνω συζήτηση για την εκλογική αναμέτρηση από αυτή που έγινε με τις ανακοινώσεις της ΚΕ για τα αποτελέσματα των εκλογών. Δεν μπορεί την ώρα που η εργατική τάξη ματώνει, εμείς να γυρνάμε σε τέτοιους είδους ομφαλοσκόπηση.

Για ποιο λόγο λοιπόν όλη αυτή η συζήτηση;

Με εντυπωσιακή συνέπεια τα άρθρα που ξεκινούν από το εκλογικό αποτέλεσμα συνεχίζουν αναλύοντας αντιλήψεις για εγκατάλειψη της οικοδόμησης του ΑΑΔΜ, και καταλήγουν ότι το Κόμμα προτάσσει την λαϊκή εξουσία (αντί για το ΑΑΔΜ) σαν κάτι ξεκομμένο από τις τρέχουσες εξελίξεις. Ετσι κατ' αντιστοιχία των ρεφορμιστών του Υπαρκτού Σοσιαλισμού που ανέτρεψαν τον Σοσιαλισμό ζητώντας περισσότερο Σοσιαλισμό, και η προσπάθεια του αντιπάλου για αλλοίωση της στρατηγικής του Κόμματος γίνεται με την επίκληση της πιο αυστηρής τήρησης των αρχών του Κόμματος.

Ανεξάρτητα αν το λένε ευθέως ή το υπονοούν η συγκρότηση του ΑΑΔΜ θεωρείται -για αυτούς που το επικαλούνται σε αντιπαράθεση με τη Κοινωνική Συμμαχία- σαν αυτοσκοπός. Οχι σαν εργαλείο για να φτάσουμε στο στόχο. Αυτό άλλωστε αποδεικνύει και η αντίστοιχη δουλειά στο κίνημα δυνάμεων όπως της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή κάποιων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες δημιουργούν μέτωπα (αντιφασιστικά, αντιμνημονιακά, αντι... αντι... αντι...) που αναλώνουν σε τέτοια μέτωπα την επαναστατικότητά τους. Χιλιόμετρα μακριά από την πραγματική, την ταξική πάλη, συσπειρώνουν όπως λέμε στο πρόβλημα αφού δε θέλουν να συσπειρώσουν στη λύση, δηλαδή στο σοσιαλισμό. Το ΑΑΔΜ στο πρόγραμμά μας όμως δεν είχε αυτό το σκοπό. Σκοπό είχε τη συγκέντρωση δυνάμεων με στόχο το σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ ο τελικός σκοπός μας η συγκρότηση του ΑΑΔΜ, όσο κι αν αυτό θα βόλευε τον αντίπαλο γιατί θα παρόπλιζε το κόμμα. Δεν ήταν καν ο ενδιάμεσος στόχος μας, ώστε αφού συγκροτήσουμε το ΑΑΔΜ να το μετατρέψουμε σε π.χ. ΣΚΜ (σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό μέτωπο).

Αρα, η συζήτηση αυτή, μόνο εκ του πονηρού μπορεί να γίνεται αντιληπτή κι αυτό αποδεικνύεται από 2 πλευρές:

Α) Στον απλό κόσμο, στις λαϊκές μάζες που δεν είναι κοντά στο ΚΚΕ, η πάλη του Κόμματος είναι κατανοητή. Πολλές φορές ακόμα και η αντίθεση του εργατόκοσμου (χωρίς να εξετάζουμε εδώ για ποιο λόγο) είναι εξίσου συνειδητή. Δηλαδή, ακούμε απλό, λαϊκό κόσμο να μας λέει «εγώ δεν θέλω τον κομμουνισμό που μου λέτε εσείς», σηματοδοτώντας έτσι ότι έχει πεντακάθαρο γιατί πράγμα παλεύει το ΚΚΕ.

Β) Για τις ίδιες τις γραμμές του Κόμματος επίσης είναι κοινή αντίληψη ότι δεν επιτρέπεται σε ένα τόσο ώριμο ΚΚ, όπως το δικό μας, η συνέχιση τραγικών λαθών του παρελθόντος όπως π.χ. ο αγώνας για «δίκαιη μετάβαση στις εκλογές» (στόχος του ΕΛΑΣ), ή για «ενότητα της πολιτικής συμμαχίας» (προτεραιότητα της ΕΔΑ), πάλη δηλαδή για οτιδήποτε άλλο, εκτός από το σοσιαλισμό. Αντίστοιχο λάθος θα ήταν η επιμονή στη συγκρότηση ΑΑΔΜ χωρίς αυτό να αποτελεί εργαλείο για την πάλη για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Οταν τόσο ο απλός κόσμος, ο πολιτικά ανώριμος αλλά και οι γραμμές του Κόμματος, έχουν καθαρό το στόχο του ΚΚΕ, η συζήτηση για την εγκατάλειψη του ΑΑΔΜ και η επιμονή και η επαναφορά του ζητήματος από κόσμο που μπορεί να θεωρηθεί σαν πολιτικά ώριμος, συνιστά αυτό που λέμε οργανωμένη πλαγιοκόπηση της στρατηγικής του Κόμματος, προσπάθεια κλονισμού της εμπιστοσύνης στα μάτια των εργατών του Κόμματος, προσπάθεια εκτροπής από την πορεία μας.

Μέσα από τέτοιου είδους αντιλήψεις γεννιέται και η υποτιθέμενη πρόταση του Κόμματος για δημιουργία κυβέρνησης με ΑΑ χαρακτηριστικά. Εδώ συνδυάζονται και οι δυο λαθεμένες απόψεις: και οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες αλλά και το ΑΑΔΜ σαν στόχος, και φτάνουμε να ζητάμε από την ΚΕ να απολογηθεί γιατί δεν τις συνδύασε σε ένα αποπροσανατολιστικό, παροπλισμένο μείγμα αστικής διακυβέρνησης και οπορτουνισμού.

Θεωρώ ότι η ΚΕ δεν οφείλει σε επίπεδο συνεδρίου, εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης και σφοδρότατης επίθεσης στο Κόμμα να εξηγήσει γιατί κράτησε σταθερό το τιμόνι. Πολύ καλά έκανε και το κράτησε σταθερό. Γι' αυτό την εκλέγουμε.

Εμείς, οι κομμουνιστές, δεν οργανώνουμε την εργατική τάξη για να την αφήσουμε έρμαιο σε κάθε είδους ιδεολογήματα. Εχουμε πολύ συγκεκριμένο στόχο. Συγκεντρώνουμε δυνάμεις, συγκροτώντας μέτωπο, συγκροτώντας συμμαχία, όπως θέλετε πείτε το (γιατί εδώ κρίνεται και η αφομοίωση των ζητημάτων τακτικής) με στόχο το σοσιαλισμό κομμουνισμό. Μόνο.

Οι συζητήσεις που προσπαθούν να αναπτυχθούν με στόχο να πιέσουν το στρατηγικό στόχο του Κόμματος θεωρώ ότι είναι μια προσπάθεια η οποία πέφτει στο κενό. Οσοι έχουν δώσει τη μάχη ξέρουν ότι υπάρχει μόνο ένας δρόμος για να μάχεσαι, ο καθαρός και τίμιος (ο οποίος φυσικά είναι και ο πιο δύσκολος). Δεν υπάρχουν πιο έξυπνοι δρόμοι, και πιο χαζοί. Υπάρχουν οι μάχες που γίνονται για το σοσιαλισμό και οι μάχες που γίνονται για να «ρίξουμε την ασπίδα» και να φορτώσουμε στη δευτέρα παρουσία το ζήτημα του σοσιαλισμού, ώστε να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα τον κάνουμε εμείς.

Η παρατεταμένη καπιταλιστική οικονομική κρίση, η όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών εντός της ΕΕ και σε παγκόσμιο επίπεδο, αναδεικνύουν τα όρια του καπιταλισμού που η διαχείρισή του σε όλες τις εκφάνσεις της δεν του εξασφαλίζει τη σχετική σταθερότητα προηγούμενων ετών που χρειάζεται για τη διαιώνισή του και παραπέρα κυριαρχία του.

Ο οξυμένος ανταγωνισμός στο εσωτερικό της ΕΕ και στο ιμπεριαλιστικό σύστημα διεθνώς, βάζει εμπόδια στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου καθώς έρχονται στην επιφάνεια και συγκρούονται με τον πιο βίαιο τρόπο όλες οι αντιφάσεις και οι αντιθέσεις του συστήματος. Η βασική αντίθεση του καπιταλιστικού συστήματος μεταξύ κεφαλαίου - εργασίας οξύνεται στο έπακρο. Αυτό προκύπτει από την ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, από τις ανατροπές των εργασιακών σχέσεων, που στοχεύουν στη συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης και χειροτερεύουν παραπέρα τη θέση της εργατικής τάξης.

Οι κρίσεις στον καπιταλισμό βρίσκονται στο DNA του συστήματος, αποτελούν ανίατη αρρώστια που δεν μπορεί να γιατρευτεί. Το Κόμμα μας πολύ εύστοχα και ολοκληρωμένα ανέδειξε το χαρακτήρα της κρίσης ως κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων. Κόντρα στις «Κασσάνδρες» και τους θεματοφύλακες της κυρίαρχης πολιτικής που μιλάνε για κρίση χρέους, για να συσκοτίσουν τα αίτια της κρίσης, να αποπροσανατολίσουν την εργατική - λαϊκή πάλη αιχμαλωτίζοντάς την σε λογικές διαχείρισης και συνυπευθυνότητας.

Η κυριαρχία και η ισχυροποίηση του μονοπωλιακού κεφαλαίου, γενικά και σε κάθε κλάδο, οξύνει τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, παράλληλα καταστρέφει σύγχρονες παραγωγικές δυνάμεις, απαξιώνει εργατική δύναμη, οδηγεί στην ανεργία, μεγαλώνει τη φτώχεια. Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων μπλοκάρει από τις ίδιες τις παραγωγικές σχέσεις γιατί μπαίνουν εμπόδιο στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Αυτή η αντίθεση που οξύνεται στις σημερινές συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, οδηγεί τους εργαζόμενους σε μια κατάσταση μόνιμης φτώχειας, ανεργίας, αβεβαιότητας και ανασφάλειας. Αντικειμενικά, στην ημερήσια διάταξη μπαίνει η αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων, η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.

Στον κλάδο της κατασκευής, οι αρνητικές εξελίξεις είχαν δρομολογηθεί την τελευταία δεκαετία. Η καπιταλιστική οικονομική κρίση όξυνε τα προβλήματα στον κλάδο, με ολέθριες συνέπειες για τους εργαζόμενους στις κατασκευές. Ενδεικτικά είναι τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν το Νοέμβρη στην ημερίδα που έκανε η Ομοσπονδία Οικοδόμων Ελλάδας με θέμα «Αντιμετώπιση της ανεργίας και αναδουλειά στον κλάδο των κατασκευών. Η πρότασή μας για την ανάπτυξη του κλάδου».

Η κρίση έφερε πολλές εταιρείες σε κακή οικονομική κατάσταση, ακόμα και εταιρείες μεγάλου μεγέθους και τάξης, και αναμένεται ότι θα οδηγήσει σε νέο γύρο συγχωνεύσεων και εξαγορών. Ο έλεγχος της παραγωγής στις κατασκευές από ελάχιστους τεχνικούς ομίλους θα γίνει πιο ασφυκτικός. Η εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης οδηγεί την παραγωγή οικοδομικών έργων σε κατάρρευση. Από το Γ' τρίμηνο του 2008 και μετά, καταγράφεται συνεχής μείωση της οικοδομικής δραστηριότητας. Συνολικά η οικοδομική δραστηριότητα το 2012, συγκρινόμενη με το 2005, έχει μειωθεί στο 1/5. Χαρακτηριστικό της κρίσης στην ιδιωτική οικοδομή είναι ότι σε πανελλαδική κλίμακα ο όγκος των οικοδομικών αδειών το Α' εξάμηνο του 2012 έφτασε στο μέσο μηνιαίο όγκο του 2005.

Οι εργαζόμενοι του κλάδου πλήρωσαν την καπιταλιστική ανάπτυξη των προηγούμενων χρόνων με τη γιγάντωση κατασκευαστικών εταιρειών κι ομίλων, τώρα πληρώνουν και την καπιταλιστική οικονομική κρίση. Ο αριθμός των εργαζομένων στον κλάδο έχει συρρικνωθεί λόγω της ανεργίας. Στον κλάδο των κατασκευών, οι μισθωτοί το Β' τρίμηνο του 2007 ήταν 264 χιλιάδες, και το Β' τρίμηνο του 2012, 123 χιλιάδες. Οι μισθωτοί του κλάδου που έχασαν τη δουλειά τους, ξεπέρασαν τις 140 χιλιάδες, το 53% του συνόλου. Την ίδια περίοδο, η συνολική απασχόληση στον κλάδο μειώθηκε από τις 400 χιλιάδες το 2007, στις 214 χιλιάδες το 2012. Στον κλάδο επιστημονικών - τεχνικών δραστηριοτήτων, οι μισθωτοί μειώθηκαν από 106 χιλιάδες το 2009, σε 83 χιλιάδες το 2012, μείωση που ξεπερνά το 22%. Ολες οι ενδείξεις δείχνουν ότι η κατάσταση στον κλάδο θα επιδεινωθεί.

Η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση στον κλάδο των κατασκευών έχει ενταθεί τα τελευταία 10 χρόνια, απόρροια των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών που είναι συστατικό στοιχείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που οξύνθηκαν τώρα με την οικονομική κρίση. Με τα έργα που έγιναν στη χώρα μας, όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες, Εγνατία Οδός, γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου, έργα που ακριβοπλήρωσε ο ελληνικός λαός, θησαύρισαν τράπεζες και κατασκευαστικές εταιρείες. Αυτή η ανάπτυξη δεν έχει καμία σχέση με τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Ηταν μονόπλευρη, ταξική, και συσσώρευσε πλούτο σε λίγα χέρια. Αυτή η ανάπτυξη προκάλεσε την κρίση που καλούν πάλι τον εργαζόμενο λαό να πληρώσει. Σήμερα, χιλιάδες είναι οι άνεργοι εργάτες, τεχνίτες οικοδόμοι, επίσης χωρίς δουλειά βρίσκονται χιλιάδες μικροί ΕΒΕ αυτοαπασχολούμενοι (πολιτικοί μηχανικοί, τοπογράφοι κ.ά.), καθώς και ελεύθεροι επαγγελματίες που έχουν άμεση σχέση με τις κατασκευές (ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί κ.ά.) οι οποίοι δουλεύουν με μπλοκάκια, φορολογούνται άγρια και δεν έχουν δικαίωμα να επιδοτηθούν ως άνεργοι.

Τα ισχυρά μονοπώλια που αναπτύχθηκαν στον κλάδο, η επέκταση της κυριαρχίας τους για περισσότερο κέρδος δεν πρέπει να τρέφει καμία αυταπάτη ότι οι εργαζόμενοι στον κλάδο της κατασκευής θα ξαναγυρίσουν σε προγενέστερη κατάσταση σχετικής βελτίωσης της ζωής τους.

Η ανάγκη για κοινωνική συμμαχία σε αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή γραμμή ξεπροβάλλει από την ίδια την κυριαρχία των μονοπωλίων. Στο χώρο των κατασκευών υπάρχουν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις να προχωρήσει η κοινή δράση εργατών - αυτοαπασχολούμενων - επιστημόνων στην παραπάνω κατεύθυνση. Αμφισβητώντας την κυριαρχία των μονοπωλίων, την καπιταλιστική ιδιοκτησία, το αστικό κράτος που είναι στην υπηρεσία τους. Αυτή η γραμμή πάλης αποτελεί τη μοναδική φιλολαϊκή διέξοδο.

Να ριχτούμε πιο δραστήρια, πιο μεθοδικά στη μάχη της εργατικής - λαϊκής πάλης με καθημερινό σχέδιο που θα προκύπτει από τη στρατηγική μας. Δεν φτάνει να συμφωνούμε στα λόγια με την πολιτική και τη στρατηγική του Κόμματος. Αυτή πρέπει να επιβεβαιώνεται με την οργανωτική διάταξη, που όλα τα βέλη πρέπει να συγκεντρώνονται στην εργατική τάξη κατά κλάδο, κατά χώρο δουλειάς, στη λαϊκή συμμαχία, με την καθημερινή πρακτική και δράση όπου πρέπει να διαφαίνονται τα πρωτοπόρα επαναστατικά χαρακτηριστικά του Κόμματός μας.

Αυτά κατά την άποψή μου υπηρετεί το σχέδιο Προγράμματος που θα συζητηθεί στο 19ο Συνέδριο, που αποτυπώνει όλη την προηγούμενη εμπειρία και πείρα που αποκτήθηκε συλλογικά στο Κόμμα μας, παίρνει υπόψη τις νέες οικονομικές τάσεις που απορρέουν από τις νομοτέλειες της καπιταλιστικής ανάπτυξης και καθορίζει τα καθήκοντά μας όχι μόνο στις σημερινές συνθήκες, αλλά και σε συνθήκες ραγδαίας όξυνσης της ταξικής πάλης.

Τα μέλη του ΚΚΕ πήραμε την απόφαση να στρατολογηθούμε στο κόμμα της τάξης εκείνης που την φόρτωσε η Ιστορία με το καθήκον να οικοδομήσει το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, ξεκινώντας τη διαδικασία της κοινωνικής επανάστασης με ΕΞΕΓΕΡΣΗ - την ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Κάποιοι το τελευταίο διάστημα φαίνεται να το ξέχασαν αυτό, έτσι πρόκειται και η ταξική πάλη να τους ξεχάσει - ή καλύτερα να τους ξεβράσει. Είναι αυτοί που ανάγουν την ορθότητα της στρατηγικής και της τακτικής του ΚΚΕ σε εκλογικά αποτελέσματα. Οι αστικές εκλογές είναι κοστούμι ραμμένο για άλλους. Κανένας μας δεν οργανώθηκε στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης για να κάθεται να μιλάει για εκλογές και ξανά μανά εκλογές. Τι είναι όμως με δυο λόγια οι εκλογές για τους κομμουνιστές; (όχι τώρα, από το 1917!, Β. Ι. Λένιν, «Κράτος και Επανάσταση», σελ. 20 - 21). Οι κομμουνιστές όπως και οι αστοί γνωρίζουν ότι το βάθρο της καπιταλιστικής εξουσίας δεν είναι το κοινοβούλιο και η κυβέρνηση, άρα οι εκλογές μπορούν μονάχα να δείξουν την ωριμότητα της συνείδησης της εργατικής τάξης, όχι να αλλάξουν χέρια στην εξουσία.

Κυβέρνηση κρίκος στην επαναστατική διαδικασία!; Πού έγινε αυτό; Στα πρόσφατα διαχειριστικά σχήματα σε Γαλλία, Ιταλία; Η στη Χιλή που η κυβέρνηση που θα «έφερνε» το σοσιαλισμό, κατάφερε να καθίσει τους εργάτες και ποτέ δεν έστρεψαν την οργανωμένη ταξική τους βία ενάντια στους εκμεταλλευτές; Αλλά κύρια ας δούμε, εδώ στην Ελλάδα, πόσο επαναστάτες είναι αυτοί οι διάφοροι «φίλοι» μας όταν κάθονται και εμμένουν στο ζήτημα της κυβέρνησης; Με τις εξελίξεις των δύο τελευταίων χρόνων, θέλουν να μας βάλουν στο διάλογο της αστικής τάξης για το πώς θέλει το εκσυγχρονισμένο κράτος της και με ποιο κόμμα επικεφαλής; Το εργατικό κίνημα έδωσε πολύ αίμα και λόγω απειρίας και λόγω αυταπατών από τότε που γεννήθηκε. Κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται την εξέλιξη της στρατηγικής και την ενσωμάτωση της επαναστατικής πείρας. Το ΚΚΕ δεν τους κάνει τέτοιο χατίρι.

Προσανατολισμός στην εργατική τάξη. Καθήκον για το οποίο από τα προηγούμενα χρόνια έχουν τεθεί στέρεες βάσεις και μέτρα (συνδιάσκεψη για τη δουλειά στην εργατική τάξη, αναδιάταξη κ.τ.λ.). Η οικοδόμηση στους κλάδους και το ζήτημα της αναδιάταξης των κομματικών οργανώσεων είναι παράγοντες για τη νίκη στην επαναστατική κατάσταση και κομβικά στοιχεία που εξασφαλίζουν και την εργατική σύνθεση του Κόμματος. Γερές ΚΟΒ σε βιομηχανικούς χώρους πάει να πει προετοιμασία της νίκης της προλεταριακής εξέγερσης όταν η Ιστορία το θέσει στην ημερήσια διάταξη. Γιατί όπως αναφέρεται από την ΚΕ στο σχέδιο προγράμματος (Θ. 77) η νίκη θα κριθεί εκεί που θα μπορείς να αδρανοποιήσεις τον αντίπαλο, στην παραγωγή, στον ανεφοδιασμό και τις εφεδρείες του. Ας σκεφτούμε τι πάει να πει η παραπάνω θέση ακόμα ακόμα και από όσα έχουμε δει με τη μέχρι τώρα πείρα μας. Τώρα που σε συνθήκες «κοινοβουλευτικής ομαλότητας» και πλήρους κυριαρχίας της αστικής τάξης, π.χ., με μια απεργία για 8 μέρες σε Μετρό και αστικά μέσα μεταφοράς και στο κέντρο της Αθήνας ήταν φανερή μια αποδιοργάνωση που επηρέασε συνολικά τις μεταφορές στην Αττική. Πόσο μάλλον σε συνθήκες που η αστική εξουσία θα κλονίζεται. Αρα καθήκον των κομμουνιστών, ως πρώτοι ανάμεσά τους, να κατευθύνουν τους εργάτες στην κατάληψη των σημείων που θα αποδυναμώσουν την αστική εξουσία. Οσο οι εργάτες μένουν ανοργάνωτοι στα εργοστάσια η αστική εξουσία θα είναι ακλόνητη. Οταν οι εργάτες κατέχουν τα εργοστάσια η εργατική εξουσία θα 'χει κριθεί.

Για τη λαϊκή συμμαχία, το κομμάτι που αναλογεί στους φοιτητές, το ΜΑΣ, τις επιτροπές αγώνα. Στο βαθμό που αναπτύσσουμε χαρακτηριστικά της επιτροπής αγώνα σαν κομμάτι της κοινωνικής συμμαχίας, η πείρα είναι θετική. Η επαφή μας με τα ταξικά συνδικάτα και ομοσπονδίες του κλάδου, οι κοινές συσκέψεις, εκδηλώσεις και κάποιες δράσεις έσπασαν αυταπάτες, τράβηξαν νέους που δεν είχαν επαφή με την οργανωμένη πάλη και το Κόμμα νωρίτερα. Ο φρέσκος αέρας από τους χώρους δουλειάς ανέδειξε γιατί σήμερα τα συμφέροντα των λαϊκών παιδιών επιβάλλουν κοινή αγωνιστική συμπόρευση με τον κλάδο που θα είμαστε εργαζόμενοι αύριο. Η επαφή των φορέων της κοινωνικής συμμαχίας και η κοινή αγωνιστική συμπόρευση πρέπει να πάρει καθολικά χαρακτηριστικά. Η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη πάνω στους αγώνες για να μην πληρώσει την κρίση ο φοιτητής από λαϊκή οικογένεια βοηθήθηκε από την αντιπαράθεση του καπιταλιστικού πανεπιστήμιου με το πρώτο σοσιαλιστικό πανεπιστήμιο - το σοβιετικό, στοιχείο που ήρθε να στρώσει έδαφος για την ανωτερότητα του σοσιαλισμού και την προοπτική του. Το ταξικό μίσος είναι στοιχείο που πρέπει να καλλιεργούμε συνολικά στην εργατική τάξη για να μπορούμε κι εμείς καλύτερα να αντεπεξέλθουμε, χτυπάει ύπουλα. Π.χ., το πανεπιστήμιο καταργεί το φυσικό διαχωρισμό μεταξύ του παιδιού του τραπεζίτη και του βιομήχανου με το παιδί του εργάτη (αυτό το ένα από τα δέκα που κατάφερε και πέρασε στο πανεπιστήμιο!), τους βάζει να κάτσουν στο ίδιο έδρανο να συζητάνε λες και έχουν τα ίδια άγχη, ενώ πριν στο σχολείο τους χώριζαν όσα χιλιόμετρα χωρίζουν τον Ασπρόπυργο με τον Διόνυσο. Την παρέμβασή μας πρέπει να απασχολήσει η συζήτηση για το πώς και πότε (σε ποιες συνθήκες) θα γίνει η σοσιαλιστική αλλαγή και ότι όλα όσα κάνουν οι κομμουνιστές σήμερα υποτάσσονται στην προετοιμασία των επαναστατικών δυνάμεων για τη νίκη, όταν έρθει αυτό το «πότε».

Το ΚΚΕ σήμερα υλοποιεί το καθήκον κάθε επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος να διδάσκεται από τη ζωή με εργαλείο το μαρξισμό - λενινισμό. Δεν κάνει το χατίρι ούτε να μπαίνει σε ήσυχα κοινοβουλευτικά δρομάκια ούτε όμως λόγω της οπορτουνιστικής κριτικής που του γίνεται σταματά ή αμβλύνει την αυτοκριτική του. Αναγνωρίζει πως έχουν γίνει βήματα αλλά είμαστε πίσω από τις ανάγκες και εκεί είναι που θα μας κρίνει η ταξική πάλη αν αντεπεξήλθαμε. Εχει καταφέρει η πείρα του να μελετάται και τα συμπεράσματα να βγαίνουν από κομμουνιστικές συλλογικές διαδικασίες. Το βασικό θέμα του συνεδρίου είναι το πρόγραμμα. Σε αυτή την βάση το σχέδιο προγράμματος που καταθέτει η ΚΕ έρχεται και συνοψίζει την εμπειρία και τις συλλογικές αποφάσεις χρόνων. Διατυπώνονται τα καθήκοντα του Κόμματος στην επαναστατική κατάσταση, κάτι το οποίο έλειπε, στοιχείο που μπορεί και πρέπει να δώσει ώθηση, να κατευθύνει την ιδεολογικοπολιτική μας παρέμβαση, μπορεί να διαφωτίσει το τι είναι αυτό που καθορίζει εν τέλει την τακτική του Κόμματος. Ο σοσιαλισμός για το ΚΚΕ δεν είναι αφηρημένη έννοια αλλά στρατηγικός στόχος προς επίτευξη και αυτό διατυπώνεται στο σχέδιο προγράμματος ξεκάθαρα.

Οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, αναφερόμενες στα ζητήματα Υγείας καθορίζουν τα εξής: α) θέση 63 (σελ. 46): «Η Λαϊκή Συμμαχία...Υπερασπίζεται το δικαίωμα στη δωρεάν Εκπαίδευση, Υγεία - Πρόνοια». β) Στο Σχέδιο Προγράμματος θέση 82 (σελ. 63) αναφέρεται: «Καταργείται η ατομική ιδιοκτησία και η οικονομική δραστηριότητα στην Εκπαίδευση, στην Υγεία - Πρόνοια» και παρακάτω γ) θέση 86 (σελ. 66): «Οργανώνεται από κρατικούς οργανισμούς και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ινστιτούτα κ.λπ., η επιστημονική έρευνα, η οποία υπηρετεί την προστασία και προαγωγή της υγείας...». Πάνω σ' αυτές τις Θέσεις θα διατυπωθούν παρακάτω ορισμένες σκέψεις.

Πάγια θέση του ΚΚΕ, για την οποία πάλεψαν και παλεύουν χιλιάδες υγειονομικοί και η οποία απηχεί καθολικό αίτημα του ελληνικού λαού, είναι ότι η Υγεία αποτελεί κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα. Στη χώρα μας, οι εξελίξεις στον ΕΟΠΥΥ, οι συγχωνεύσεις νοσοκομείων, η κατάργηση τμημάτων και οι σοβαρές δυσλειτουργίες άλλων στο ΕΣΥ, οι ελλείψεις στη φαρμακευτική περίθαλψη οδηγούν, όσους ασθενείς έχουν κάποια χρήματα, στον ιδιωτικό τομέα και όσους δεν έχουν στην επιδείνωση και ίσως στο θάνατο. Εν τω μεταξύ, χιλιάδες ανασφάλιστοι δεν έχουν καμία δυνατότητα για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αυτή είναι η ταξική φύση της περίθαλψης στη χώρα μας και γενικά στις καπιταλιστικές χώρες (π.χ. Μ. Βρετανία κ.ά.).

Οι λαϊκές κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας ενάντια σ' αυτές τις αρνητικές εξελίξεις στον τομέα της Υγείας ήταν και είναι πολλές, σχεδόν καθημερινές. Ταυτόχρονα, τα ζητήματα Υγείας αναδείχτηκαν ως πρωτεύοντα από το ΚΚΕ, με επίκαιρες ερωτήσεις στη Βουλή, αποκαλυπτικά άρθρα και μελέτες.

Ορισμένα κοινωνικά φαινόμενα, όπως π.χ. η πείνα (δείκτης της φτώχειας) σε παιδιά στα σχολεία, η αύξηση του AIDS λόγω της πορνείας και των χρηστών ενδοφλεβίων ναρκωτικών, η αναμενόμενη μείωση στο προσδόκιμο επιβίωσης (λόγω των μέτρων σκληρής λιτότητας), η αύξηση των αυτοκτονιών κ.ά, προκαλούν ιδιαίτερη ανησυχία στους επιστήμονες Υγείας. Ολοι παρακολούθησαν με αγανάκτηση το θρίλερ για τις ελλείψεις φαρμάκων, τους ανάλγητους εκβιασμούς των φαρμακευτικών μονοπωλίων (ειδικά κατά την προεκλογική περίοδο) και ιδιαίτερα για τα φάρμακα των καρκινοπαθών, με την ανοχή και τη συνενοχή του κράτους. Ολα τα παραπάνω και η συμπαρομαρτούσα στάση των ηγεσιών των φαρμακευτικών συλλόγων, έφεραν σε απελπιστική κατάσταση τους ασθενείς που αναγκάστηκαν να πληρώνουν εξ ολοκλήρου τα φάρμακά τους. Στο σημείο αυτό, είναι ανάγκη να τονιστεί ότι η μελέτη του πλέγματος Φάρμακο: έρευνα, παραγωγή, έλεγχος, διάθεση, πρέπει να πραγματοποιείται σε βάθος και ολόπλευρα από τους κομμουνιστές, τόσο όσον αφορά στο νομικό καθεστώς, τη δράση των πολυεθνικών και ντόπιων φαρμακευτικών εταιρειών, όσο και στο ρόλο του κρατικού παράγοντα.

Σχετικά με την επιστημονική έρευνα στον τομέα της Υγείας, οι επιστήμονες Υγείας γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι αυτή κυριαρχείται από τις πολυεθνικές. Πολλά θα μπορούσε κανείς να γράψει γι' αυτό το θέμα. Ωστόσο, πολύ περιληπτικά, ας σημειώσουμε το εξής: Παρά τα τεράστια ποσά που υποτίθεται ότι ξοδεύονται για την έρευνα, σοβαρές ασθένειες όπως ο καρκίνος, το άσθμα , αλλά και το κοινό κρυολόγημα παραμένουν χωρίς ίαση. Γιατί; Ο κύριος λόγος είναι ότι η έρευνα κατευθύνεται με βάση το μάρκετινγκ και την αναμενόμενη κερδοφορία και όχι με βάση τις ανάγκες των ασθενών.

Οι λειτουργοί της Υγείας, που εμπνέονται ακόμα από τον όρκο του Ιπποκράτη, αντιμετωπίζουν, καθημερινά, τις ελλείψεις του ΕΣΥ, που καθιστούν το έργο τους δύσκολο έως και επικίνδυνο, τις περικοπές μισθών και εφημεριών, τις ελλείψεις στην εκπαίδευση, την εξάρτηση στην ενημέρωση, την πίεση να συμπληρώσουν τους πόρους τους με το γνωστό «φακελάκι». Πολλοί - νέοι - παραμένουν άνεργοι, ή στην πολύχρονη αναμονή για ειδικότητα κάνουν άλλες δουλειές, ενώ αρκετοί αποφασίζουν να μεταναστεύσουν σε άλλες χώρες, όπου πιστεύουν ότι θα βρουν επιστημονικά καλύτερες συνθήκες εργασίας και αμοιβής. Ετσι, παρατηρείται το εξής αντιφατικό μεν - αλλά σύνηθες στον καπιταλισμό - φαινόμενο: ενώ το κράτος ξοδεύει για την εκπαίδευση π.χ. των γιατρών, αλλά χωρίς σχεδιασμό για την απορρόφησή τους, στη συνέχεια τους αφήνει στην αδράνεια, την ανεργία και την μετανάστευση. Την ίδια στιγμή ολόκληροι πληθυσμοί της υπαίθρου ή της πόλης δεν καλύπτονται από γιατρούς, ενώ και στα νοσοκομεία υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις. Δύσκολη υπόθεση γίνεται και το ιδιωτικό ιατρείο, ιδιαίτερα για τους νέους γιατρούς, όταν δεν εντάσσεται στα πλαίσια μιας οργανωμένης ήδη αλυσίδας του ιδιωτικού τομέα Υγείας, που στις μέρες μας ανθεί και κάνει χρυσές δουλειές.

Οι κομμουνιστές προτείνουν στους προοδευτικούς επιστήμονες Υγείας, που ανήκουν στη μισθωτή εργασία και την αυτοαπασχόληση, να υιοθετήσουν αγωνιστική στάση απέναντι στην κατεδάφιση των δομών ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Να διατηρήσουν την ανεξαρτησία της επιστημονικής τους άποψης, να παλέψουν ενάντια στις δεσμεύσεις από μονοπώλια. Τους προτείνουν ακόμα να μελετήσουν μαζί τους σε βάθος, επιστρατεύοντας τις επιστημονικές τους γνώσεις, τις ρίζες της κακοδαιμονίας με κάθε λεπτομέρεια και να επεξεργαστούν μαζί τους λύσεις για όλα τα προβλήματα σε μια κοινωνία σοσιαλιστική.

Ολοι γνωρίζουν ότι η εξασφάλιση του κοινωνικού αγαθού της Υγείας ξεκινάει από την προστασία του περιβάλλοντος (βλ. νέφος, ρύπανση των υδάτων κ.λπ.), την υγιεινή και ασφάλεια στο χώρο εργασίας, το εργασιακό άγχος, αλλά και το άγχος του ανέργου.

Ποια μέτρα πρέπει να παρθούν για το περιβάλλον, για την πρόληψη των επαγγελματικών ασθενειών, για την περίθαλψη των ανέργων και ανασφάλιστων; Ολα τα παραπάνω και πολλά άλλα ακόμη είναι πεδία στα οποία με προθυμία και ενθουσιασμό πρόσφεραν και προσφέρουν τις γνώσεις τους και τη δράση τους προοδευτικοί επιστήμονες Υγείας, με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές.

Πρέπει, τέλος, να τονιστεί, ότι όχι μόνο η μελέτη των εθνικών συστημάτων Υγείας των χωρών όπου οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός, αλλά και των επιστημονικών τους κατακτήσεων, αποτελούν πολύτιμη πηγή γνώσης για το πώς μπορεί η Υγεία πράγματι να γίνει κοινωνικό αγαθό.

Διαβάζοντας τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο, κάθε καλόπιστος φίλος, οπαδός και μέλος του Κόμματος, διακρίνει και ξεχωρίζει την αξιοποίηση της τεράστιας συλλογικής εμπειρίας του Κόμματος στα χρόνια που κύλησαν από το 18ο Συνέδριο μέχρι και τώρα που γράφτηκαν οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος. Αυτή αποτυπώνεται τόσο στις θέσεις για το πρόγραμμα, όσο και στις προτεινόμενες αλλαγές στο καταστατικό.

Θα έλεγε κανείς γιατί να επανέλθουμε και να ξαναδιατυπώσουμε το πρόγραμμά μας, γιατί να κάνουμε τις όποιες αλλαγές στο Καταστατικό.

Αν το τι θα συζητήσουμε στο συνέδριο του Κόμματός μας ήταν υπόθεση των καναλαρχών, των κονδυλοφόρων και χαρτογιακάδων που είναι στον περίγυρο της αστικής τάξης αλλά και αυτών που ονειρεύονται και επιδιώκουν πάση θυσία να γίνουν διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος, τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Το 19ο Συνέδριο θα είχε ένα και μοναδικό θέμα: Κόμμα στην υπηρεσία της διαχείρισης και των μίντια.

Στις Θέσεις συσσωρεύονται τα συμπεράσματα από τα δυο πανελλαδικά σώματα που έγιναν και τα οποία μελετήθηκαν και συζητήθηκαν από την πλειοψηφία των μελών του Κόμματος, αλλά και των φίλων και οπαδών.

Ζήσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, σε περίοδο κρίσης των αγώνων, με τα σκαμπανεβάσματα, με τις διάφορες μορφές υποκατάστατων αγώνων, με την επιχείρηση απεμπόλησης του δικαιώματος και του όπλου της απεργίας. Ζήσαμε πραγματικά μεγάλες σε όγκο, σε κάποιες στιγμές, συγκεντρώσεις της πλατείας χωρίς πολιτικό προσανατολισμό, με συνθήματα αποπροσανατολιστικά, ανούσια, άσφαιρα και ενάντια στο οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα, χωρίς ιδεολογικοπολιτική συνοχή, εκεί που συνυπήρχαν φασιστοειδή, σοσιαλδημοκράτες, διάφοροι οπορτουνιστές και άλλοι, με εργαζόμενους που πρώτη φορά έβγαιναν στο δρόμο, με την πίστη ότι γρήγορα και χωρίς τις πιο ανώδυνες θυσίες θα είχαν αποτέλεσμα. Συναντήσαμε τα αντιΠΑΜΕ μετωπικά σχήματα, όπως το Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων, που αλλού παρουσιάζονται μόνο ως σχήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με άλλες αριστερίστικες ομάδες, αλλού μαζί με αντιεξουσιαστές, αλλού μαζί με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε περιοχές μαζί με τις δυνάμεις και Εργατικά Κέντρα που στηρίζουν την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.

Μετά από τις δύο εκλογικές μάχες σε περίοδο βαθέματος της καπιταλιστικής κρίσης, οι δυνάμεις μας δέχτηκαν ιδεολογικές επιθέσεις από τους οπορτουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από το σύνολο του πολιτικού κόσμου που υπηρετούν τη ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ για τη δήθεν «ενότητα της αριστεράς». Με έντονες ανακατατάξεις στο πολικό σκηνικό.

Οι εκλογικές αναμετρήσεις, επίσης, σε περίοδο έντασης της καπιταλιστικής κρίσης, σημαδεύτηκαν από φαινόμενα εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων της πόλης, στα οποία παρέμβαση είχαν, με διάφορους τρόπους, οι ΜΚΟ, Εκκλησία, παραεκκλησιαστικές και παραστρατιωτικές και φασιστικές οργανώσεις.

Είχαμε την εμπειρία από τη συμπεριφορά των μεσαίων στρωμάτων, που έβλεπαν μπροστά τους το γκρέμισμα των ονείρων τους, γιατί πίστευαν ότι είχαν εξασφαλίσει το μέλλον για εκείνους και τα παιδιά τους. Είχαμε την εμπειρία από τη συμπεριφορά των ανέργων, που το προηγούμενο διάστημα είχαν κάποια οικονομική ευχέρεια λόγω της δουλειάς τους. Είχαμε γενικά τη συμπεριφορά από το σύνολο της εργατικής τάξης, της λαϊκής οικογένειας σε συνθήκες βαθιάς παρατεταμένης κρίσης, αλλά και την εκτίμηση για το ιδεολογικό επίπεδο των μελών του Κόμματος, των φίλων και οπαδών, αλλά και της επιρροής του Κόμματος.

Ομως είχαμε και την εκτίμηση, προσωπικά πιστεύω ο καθένας, και για το επίπεδο κάποιων στελεχών και μελών του Κόμματος, πρώην και νυν, που αξιοποιούν τις όποιες επαφές, ή την ιδιότητα ως μέλη του Κόμματος, για να δώσουν πληροφορίες σε ορκισμένους εχθρούς της εργατικής τάξης και του Κόμματος. Αρθρογραφώντας ανώνυμα, σε φυλλάδες, διάφορα σάιτ αγνώστου πατρότητας, που αναπαράγουν και προβάλλουν την κυρίαρχη πολιτική φορώντας τις κουκούλες της ανωνυμίας δήθεν για το καλό του Κόμματος, εξειδικεύουν και προπαγανδίζουν αντεργατικές, αντιλαϊκές κατευθύνσεις της εξουσίας των μονοπωλίων, παρουσιάζοντάς τες σαν φιλολαϊκό μονόδρομο. Πρωτοστατούν στις προβοκατόρικες επιθέσεις ενάντια στο Κόμμα, στο ταξικό εργατικό κίνημα και προτείνουν αλλαγές στις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου για να εδραιώσουν το μετερίζι της αντικομματικής τους δουλειάς που έχουν αναλάβει μέσα στο Κόμμα (ή σαν φίλοι του Κόμματος).

Πολλά θα μπορούσαμε να γράψουμε για την αναγκαιότητα εμπλουτισμού του προγράμματος του Κόμματος σ' αυτό το Συνέδριο, για την τεράστια συσσωρευμένη νέα μας εμπειρία από το 18ο Συνέδριο μέχρι σήμερα.

Οσο για τον Απολογισμό δράσης της ΚΕ νομίζω ότι το κύριο που θα πρέπει να καταλογίσουμε στην ΚΕ, πέρα από όποιες πιθανόν ατομικές αδυναμίες και προβλήματα των συντρόφων που σήκωσαν το βάρος της πρώτης γραμμής, είναι ότι η ΚΕ στάθηκε ο πολιτικός καθοδηγητής του Κόμματος σε κρίσιμες στιγμές για το ταξικό εργατικό κίνημα, για το ίδιο μας το Κόμμα όπως το ονειρευόμαστε όταν δίναμε τη μάχη ενάντια στη διασπαστική, διαβρωτική δουλειά των κάθε είδους οπορτουνιστών που πρωτοστατούσαν με κρυφή και φανερή στήριξη μηχανισμών για τη διάλυσή του και στη διάσπαση στο 13ο Συνέδριο.

Αυτό λοιπόν που πρέπει να κυριαρχήσει στην όποια κριτική και βέβαια καλοπροαίρετη είναι ότι αυτή η ΚΕ μόλις εντόπισε τον κίνδυνο της ιδεολογικής επίθεσης στις γραμμές του Κόμματος, ειδοποίησε τα μέλη του και ότι στην κρίσιμη στιγμή, χωρίς ταλαντεύσεις, είπε ΟΧΙ σε κυβέρνηση διαχείρισης του συστήματος. ΟΧΙ στη διάλυση του ΚΚΕ.

Ημουν σίγουρος γι' αυτό, όμως καμιά φορά περνούσε από το μυαλό μου σαν εφιάλτης, λες να αρχίσουμε πάλι από την αρχή να στήνουμε το Κόμμα; Καθυστέρησε να το αντιληφθεί; Μπορεί. Ομως, σύντροφοι και πραγματικοί φίλοι, οι κομματικές οργανώσεις είναι οι αισθητήρες του Κόμματος, αυτές έπρεπε να μεταδώσουν τα μηνύματα στην Κεντρική Επιτροπή.

Οι ορκισμένοι αντίπαλοι του Κόμματος είχαν επιστρατεύσει όλες τους τις δυνάμεις, φανερές και κρυφές. Ολον τον αστικό Τύπο, από την «Αυγή» μέχρι την «Καθημερινή». Ολα τα κανάλια. Ολα τα σάιτ, δεξιά και «αριστερά», επώνυμα και ορισμένα κρυμμένα στην κουκούλα της ανωνυμίας, ξένα προς κάθε κομμουνιστική ηθική και πρακτική, ασκούσαν με κάθε τρόπο ιδεολογική επίθεση στην επιρροή του Κόμματος, στους φίλους και οπαδούς, στα μέλη και στελέχη του Κόμματος.

Στόχος, η διάλυση του ΚΚΕ. Δεν το πέτυχαν. Η ΚΕ του Κόμματος ήταν αυτή που αταλάντευτα και χωρίς ενδοιασμούς τεκμηριωμένα απαντούσε στις επιθέσεις με όσες δυνάμεις της δίναμε εμείς από τις ΚΟ. Εδινε το παράδειγμα και επιχειρήματα στα μέλη και στελέχη του Κόμματος. Αψήφησε πεισματικά τις όποιες περγαμηνές υπόσχονταν οι διάφοροι καλοθελητές.

Αυτό δεν το συγχώρεσαν και ούτε θα το συγχωρήσουν ποτέ όλοι αυτοί οι άσπονδοι εχθροί και φίλοι του Κόμματος. Ιστορική παρακαταθήκη για την πορεία του Κόμματος θεωρώ τη στάση της ΚΕ που τη συνοψίζω στο Οχι στη διαχείριση της εξουσίας των καπιταλιστών, που ήταν ακόμα πιο ηχηρό στην απόφαση της ΚΕ για τις εκτιμήσεις των δυο εκλογικών αναμετρήσεων. Οτι το Κόμμα σωστά δεν μπήκε σε λογική συζήτησης με τον ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ. στη διερευνητική εντολή. Ακόμα και σαν ελιγμός για το ξεσκέπασμα του τυχοδιωκτισμού του ΣΥΡΙΖΑ θα δημιουργούσε αυταπάτες σε μεγάλη μερίδα φίλων, οπαδών, ακόμα και συντρόφων, θα δημιουργούσε αδιέξοδο στην παραπέρα εξειδίκευση της καθ' όλα σωστής πολικής του Κόμματος, θα ευνούχιζε και θα οδηγούσε σε μαρασμό το Κόμμα.

Στην απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για τα αποτελέσματα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων 6η-5ου και 17ης - 6ου του 2012, ο «Ριζοσπάστης» της 11ης-7ου-2012 στην 4η ενότητα γράφει: «Η ΚΕ δεν ανέδειξε έγκαιρα τον ΣΥΡΙΖΑ ως νέο πολιτικό φορέα της σοσιαλδημοκρατίας με συστηματική προσπάθεια διείσδυσης στον εκλογικό μας περίγυρο».

Αυτό το ζήτημα είναι και το κύριο θέμα με το οποίο καταπιάνομαι στην επιστολή μου αυτή, διακατεχόμενος από δικαιολογημένη αγανάκτηση και πικρία για το πώς είναι δυνατόν εμείς που έχουμε το δίκιο με το μέρος μας να μην μπορούμε να πείσουμε και να πείθουν οι καιροσκόποι και άλλοι λαοπλάνοι. Από την πλευρά μας θεωρώ ότι υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης του επικοινωνιακού μας λόγου.

Αναπτύσσοντας περισσότερο τις σκέψεις μου θα κάνω μία σύντομη ιστορική αναδρομή: Οταν εμφανίσθηκε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου το 1974, στην άσκηση κριτικής μας απέναντί του, ήμασταν μετριοπαθείς. Το κριτικάραμε σε επιμέρους ζητήματα τακτικής του και η στάση μας αυτή αιτιολογούνταν με το επιχείρημα, ότι δεν μπορούσαμε από τις πρώτες μέρες της εμφάνισής του και με δεδομένη την αποδοχή που είχε από μεγάλη μερίδα του λαού, να ισχυρισθούμε πειστικά ότι το κίνημα αυτό δεν είναι παρά τροχοπέδη στην πορεία ανατροπής του κεφαλαιοκρατικού συστήματος και ο αρχηγός τους Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, πιστός υπηρέτης αυτού (εγώ θα έλεγα και συνειδητός πράκτορας των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής) με επιδίωξη κυρίως την αποτροπή ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος της χώρας μας και την συρρίκνωση του ΚΚΕ - βλέπε λεηλάτηση συνθημάτων μας π.χ. Εξω οι βάσεις των ΗΠΑ, Εξω αττό το ΝΑΤΟ, Εξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων κ.τ.λ

Το αποτέλεσμα της στάσης μας αυτής ήτανε να τρέφει αυταπάτες μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης και του ελληνικού λαού, ότι το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να γίνει σκαλοπάτι, για κοινωνικό μετασχηματισμό, με το λαό στην εξουσία κ.ά. Και έτσι αυτό που στην αρχή είχαμε στα πόδια μας από το 1974 έως το 1981, βρέθηκε μετά στο σβέρκο μας, για είκοσι περίπου χρόνια ως κυβέρνηση, άλλα τόσα χρόνια αντιπολίτευση και τώρα συγκυβέρνηση. Παρενθετικά εδώ θα πρέπει να πω, ότι και ο ελληνικός λαός έχει τις ευθύνες του και δε θα πρέπει να του «χαϊδεύουμε τα αυτιά» κατά το κοινώς λεγόμενο. Αλλωστε τα αποτελέσματα μιας τέτοιας αντιμετώπισης από μέρους μας, εκφράστηκαν με το 4,5% που μας έδωσε στις εκλογές του Ιούνη του 2012.

Ο ελληνικός λαός όσα βιοποριστικά προβλήματα αντιμετωπίζει -κι εγώ μαζί του- δεν οφείλονται σε κατάρα εξ ουρανού αλλά αυτά δεν είναι παρά αποτέλεσμα των πολιτικών του επιλογών και μόνο. Το ΚΚΕ άλλωστε τον προειδοποίησε έγκαιρα πολλές φορές για αυτά που έρχονταν. Είναι καταγεγραμμένο ιστορικά αυτό που είπε η ΓΓ Αλεξάνδρα Παπαρήγα, «ο ελληνικός λαός αν δεν κάνει ένα βήμα μπροστά, θα κάνει πολλά βήματα πίσω» και ο ελληνικός λαός για πολλοστή φορά δεν το έπραξε και τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με όλη αυτή την οικονομική καταστροφή. Εδώ ταιριάζει το αρχαίο ρητό «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός (λαού) σοφού».

Θα πρέπει να του πούμε κάποτε, όπως έστρωσες έτσι να κοιμηθείς και αυτό δεν εννοώ να το κάνουμε προς εγωιστική μας ικανοποίηση αλλά για προβληματισμό και συνετισμό, για το δικό του καλώς νοούμενο και δικαιωμένο ταξικό συμφέρον. Να αποδεχθεί επιτέλους τον πολιτικό του εαυτό.

Σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται -και σε πολύ χειρότερες οικονομικές συνθήκες- με τη μορφή του ΣΥΡΙΖΑ. Ε, όχι λοιπόν, εμείς δεν πρέπει να αφήσουμε να ξαναγίνει αυτό με το νέο ΠΑΣΟΚ-ο-ΣΥΡΙΖΑ που τώρα εμφανίζεται με νέα πολιτική μάσκα. Να τους ξεσκεπάζουμε σε κάθε ευκαιρία. Να αναφερόμαστε στο πώς δημιουργήθηκε ο τότε Συνασπισμός και στη στάση που κρατήσανε αυτοί οι καιροσκόποι -έχει την ηθική του διάσταση αυτό- απέναντι στο δημιουργό τους, το ΚΚΕ. Να τους βάζουμε μπροστά στη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος, ή στην ανατροπή αυτού. Αυτό που με άλλα λόγια λέμε: ΜΕ ΤΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ 'Η ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ. Να ξεσκεπάζουμε όχι μόνο τους ΣΥΡΙΖΑίους αλλά και κάθε ιδεολογικό και ταξικό μας αντίπαλο, αναθεωρητές του κομμουνισμού, ψευτοαριστερούς και όποιον άλλον πολιτικό τους εκφραστή, βάζοντάς τους μπροστά σε προτάσεις νομοθετικού έργου προς την κατεύθυνση σύγκρουσης με τα μονοπώλια ντόπια και ξένα και γενικότερα με τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, για να κληθούν -και μ' αυτό τον τρόπο- να διαλέξουν αναγκαστικά, αν θα πάρουν το μέρος των υπηρετών ή των αφεντάδων. Καλούμαστε όλοι μας εδώ και πρώτοι απ' όλους τα ανώτατα στελέχη μας να αποδείξουμε -και είναι το ίδιο σημαντικό- όχι τι είμαστε εμείς, αλλά τι δεν είναι οι άλλοι.

Να βγάλουμε από όλους αυτούς τη γούνα προβάτου με την οποία εμφανίζονται, για να φανεί ο λύκος που κρύβεται κάτω από αυτήν. Να ξεσκεπάζουμε τον υποκριτικό λόγο σε όσους αναφέρονται στην αριστερά και στο σοσιαλισμό - λέξεις που μόνο το ΚΚΕ νομιμοποιείται ηθικά να χρησιμοποιεί καθώς αυτές είναι ταυτισμένες πλήρως με αυτό, γιατί μόνο το ΚΚΕ επιδιώκει την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και αλλαγή των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής με σοσιαλιστικές.

Είναι μια μορφή ιεροσυλίας η χρησιμοποίηση αυτών των λέξεων από όλους αυτούς τους διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος. Νομικά δεν μπορούμε να τους απαγορεύσουμε να αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές οι ριψάσπιδες, οι διάφορες φοιτητο-ομαδούλες, αριστεροί απροσδιόριστης έννοιας και οι "μαϊμού" σοσιαλιστές, κάνοντας χρήση των εννοιών αυτών, αλλά διαλεκτικά πρέπει να είμαστε αμείλικτοι -καμιά ανοχή σε αυτό- γιατί έτσι δημιουργούν σύγχυση στον κόσμο και μας ταυτίζει αυθαίρετα με όλους αυτούς. Αυτές οι έννοιες είναι αξίωμα υπέρ ημών, τελεία και παύλα. Δεν τους αναγνωρίζω το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού -άλλωστε δεν μπορεί να είναι κανείς ό,τι δηλώσει αλλά ό,τι πράττει- και θεωρώ ότι διαπράττουν το λιγότερο το ηθικό αδίκημα εξαπάτησης του ελληνικού λαού.

Να τονίζουμε σε κάθε ευκαιρία ότι δεν υπάρχει πολιτικό κενό στο χώρο της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού της χώρας μας, για να καλύψουν όλοι αυτοί οι τιτλοκάπηλοι, καθώς γι' αυτόν υπάρχει το ηρωικό ΚΚΕ από το 1918. Συνεπώς οι ΣΥΡΙΖΑδες και οι όμοιοι τους ψευτοκομμουνιστές ψευτοαριστεροί και λοιποί, δεν έχουν ως πολιτικοί σχηματισμοί λαϊκό, ταξικό λόγο ύπαρξης. Να πετάξουν τις προσχηματικές πολιτικές τους ταμπέλες και να σωπάσουν.

ΖΗΤΩ ΟΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΟΥ 19ου ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΖΗΤΩ ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΚΚΕ

Ναι. Ας συζητήσουμε επί της ουσίας. Κι ας μην ασχοληθούμε με τα πιθανά κίνητρα της απαράδεκτης, και ουσιαστικά ατεκμηρίωτης γενικής επίθεσης του δημοσιογράφου του «902» προς την απερχόμενη ΚΕ. Επί της ουσίας λοιπόν:

Είναι αλήθεια ότι οι θέσεις δεν ασχολούνται με τη σημερινή οικονομική κρίση στην Ελλάδα;

Οχι μόνο ασχολούνται και συνολικά και για κάθε κλάδο της ελληνικής οικονομίας, αλλά οι θέσεις την εξετάζουν σε συνάρτηση και με τις τάσεις του παγκόσμιου κεφαλαίου και των μηχανισμών του, ΔΝΤ, ΕΕ κλπ. Η οικονομική κρίση είναι το πρώτο ζήτημα που βάζουν οι θέσεις.

Είναι αλήθεια ότι οι θέσεις εγκατέλειψαν το ΑΑΔ Μέτωπο; Οταν λέμε μέτωπο φυσικά εννοούμε μια σύμπραξη με τις δυνάμεις που έχουν και αυτές αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πολιτική. Στη σημερινή πολιτική κατάσταση ποια πολιτικά κόμματα έχουν τέτοια κατεύθυνση;

Η ΔΗΜΑΡ, που συμμετέχει στην κυβέρνηση ή ο ΣΥΡΙΖΑ που δε χάνει ευκαιρία να δίνει τα διαπιστευτήριά του στις ΗΠΑ, στο ΔΝΤ και στην ΕΕ; Με ποια εχέγγυα θα μπορούσε να διαμορφωθεί μια αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή συμμαχία; Οι φραστικές κορόνες όχι μόνο δεν αποτελούν στέρεη βάση για μια τέτοια συμμαχία αλλά θα αποτελούσαν ασυγχώρητη επιπολαιότητα ακόμη και αν τις «συζητούσε» το ΚΚΕ. Η ιστορία μάλιστα από το 9ο Συνέδριο και μετά τεκμηριώνει ότι κάθε φορά που το ΚΚΕ έκανε ένα προσεγγιστικό βήμα καλής θέλησης εισέπραξε σε αντάλλαγμα την προσπάθεια των εταίρων για ενσωμάτωση και διάλυσή του. Δε νομίζω ότι κατηγορεί το ΚΚΕ για εγκατάλειψη όχι του μετώπου αλλά του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού αγώνα γιατί όχι μόνο δε συμβαίνει κάτι τέτοιο αλλά αντίθετα, το στόχαστρο του ΚΚΕ δεν έπαψε ποτέ να εστιάζεται στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Είναι αλήθεια ότι το ΚΚΕ «αδιαφορεί» για τα μικρομεσαία στρώματα και «τα στέλνει αμαχητί στην αγκαλιά της αστικής τάξης;». Η καθημερινή πολιτική του δείχνει, όχι μόνο δε συμβαίνει κάτι τέτοιο αλλά βλέπουμε ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το ΚΚΕ προσπαθεί όχι μόνο να οργανώσει αυτά τα στρώματα αλλά και να τα οδηγήσει σε μια στέρεη συμμαχία με την εργατική τάξη. Η έμπρακτη αλληλεγγύη των εργατών στα μπλόκα των αγροτών, η οργανωμένη συμπαράσταση των αγροτών στη γενική απεργία των εργατών, η συμμετοχή σ' αυτή την απεργία και των μικρομεσαίων που αγωνίζονται με την ΠΑΣΕΒΕ δεν είναι μια οφθαλμοφανής και έμπρακτη απόδειξη αυτής της προσπάθειας;

Είναι αλήθεια ότι το κόμμα αρνείται να προβάλει και να διεκδικεί μέτρα αστικοδημοκρατικού χαρακτήρα; Οι απανωτές προτάσεις του ΚΚΕ στη Βουλή για τη συλλογική σύμβαση εργασίας, τα επιδόματα ανεργίας, το πετρέλαιο θέρμανσης, την κατάργηση του ΦΠΑ, τη μείωση του ηλεκτρικού ρεύματος, την αποτροπή των κατασχέσεων τι άλλο είναι από μέτρα ανακούφισης του λαού; Οχι μόνο αγωνίζεται για μέτρα ανακούφισης του λαού αλλά προειδοποιεί επίσης πως όσο σημαντικές κι αν είναι οι μικρές λαϊκές νίκες είναι προσωρινές και ανεπαρκείς γιατί η αστική τάξη σε πρώτη ευκαιρία θα προσπαθήσει να τις αναστρέψει.

Αν θα θέλαμε να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα όχι μόνο από την παρέμβαση του δημοσιογράφου του «902» αλλά και από την πρόσφατη εκλογική ήττα είναι ότι είναι μεγάλη ανάγκη να δοθεί μεγαλύτερο βάρος στη θεωρητική εκπαίδευση όλων ανεξαιρέτως των μελών του και την εκλαϊκευμένη προπαγάνδα της πολιτικής του κόμματος. Στην προσπάθεια αυτή θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν όλα τα εποπτικά μέσα που παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία. Η επιτυχία και το αυξανόμενο ενδιαφέρον για το πόρταλ 902.gr δείχνει ότι υπάρχουν δυνάμεις που μπορούν να εργασθούν γι αυτό το σκοπό. Οσο πιο βαθιά είναι η θεωρητική κατάρτιση και όσο περισσότερο γίνεται κατανοητή η πολιτική του ΚΚΕ τόσο τα εκλογικά σκαμπανεβάσματα θα είναι μικρότερα και η κομματική συνείδηση πιο στέρεη.

Βασικό στοιχείο της κομματικής λειτουργίας, είναι ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός. Υπάρχει όμως στην πράξη;

Το Κόμμα λειτουργεί μόνο «από πάνω προς τα κάτω» και οι διαδικασίες είναι δομημένες έτσι που έχει γίνει (κακή) συνείδηση ότι κάθε ανώτερο στέλεχος έχει περισσότερο δίκιο από το κατώτερο, έτσι κατά ουσιαστική παράβαση του Καταστατικού, να οδηγεί σε Απόλυτο Συγκεντρωτισμό όλο και σε πιο ανώτερα επίπεδα.

Εχει αποδυναμωθεί η «παραγωγή θεωρίας» και έχει υποβαθμιστεί το Ιδεολογικό Επίπεδο, όπως όλα τα Συνέδρια διαπιστώνουν, επομένως οι Αποφάσεις που λαμβάνονται δεν είναι βέβαιο ότι είναι οι σωστότερες, και δεν αλλάζουν παρ' όλες τις αντίθετες απόψεις που εκφράζονται -αν πλέον εκφράζονται- μέσα στις ΚΟΒες.

Συγκεκριμένα:

Αρθρο 2. και Αρθρο 3. «η εκλογή... η από τον Κανονισμό διαδικασία..». Στο καταστατικό δεν αναφέρεται η διαδικασία, είναι υπεράνω του Καταστατικού; Φοβάμαι ότι εννοεί το ότι η Καθοδήγηση προτείνει ονόματα, και ψηφίζουν όλοι «σύμφωνα με την Εισήγηση», επομένως επιλέγονται διαδοχικά από πάνω προς τα κάτω μόνο όσοι συμφωνούν με τις απόψεις των ανωτάτων στελεχών που αναφέραμε. Βλ. και άρθρο 26 «με κανονισμό που αποφασίζεται από την ΚΕ». Και εδώ η ΚΕ είναι υπεράνω του Καταστατικού.

Αρθρο 20. Για να γίνει έκτακτη Τομεακή Συνδιάσκεψη, πρέπει να ζητηθεί από τις ΚΟΒες που εκπροσωπούν το 1/3 των μελών κλπ. Πώς θα γίνει αυτό; Ξυπνάν κάποιο πρωί κάποιες ΚΟΒες και με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος ζητάν Συνδιάσκεψη ή αποδέχεται το Κόμμα την «οριζόντια» συζήτηση; ή αυτό θα θεωρηθεί «φράξια»; Μη γελιόμαστε, προφανώς εκ των άνω θα έρθει η «εντολή» και θα ζητήσουν ως εκ θαύματος τη Συνδιάσκεψη...

Αρθρο 21, για τις Συνδιασκέψεις των Οργανώσεων, το ίδιο, ο αφανής αλλά πανίσχυρος «Κανονισμός» της ΚΕ, πώς και από πού εκλέγονται οι αντιπρόσωποι;

Αρθρο 40. η ΚΕ έχει την ευθύνη...επιλογής βουλευτών.. με βάση τις προτάσεις των καθοδηγητικών οργάνων. Ποιων; ΚΟΒ, Αχτίδων, Περιοχών; Ετσι, συγκεντρωτικά, είχαμε εκλέξει βουλευτή τον Ανδρουλάκη, και παραλίγο και τον Ζουράρη!

Αρθρο 38. Αντιπρόσωποι στις συνδιασκέψεις: οι αντιπρόσωποι των ΚΟΒ εκλέγονται από τις Επιτροπές Περιοχών. Ούτε οι ΚΟΒες, ούτε καν οι Αχτίδες δεν έχουν λόγο!

Σημειώνω, ότι είναι σύνηθες το φαινόμενο να επιλέγονται αντιπρόσωποι, στελέχη των οργανώσεων με τη «λογική» ότι «στελέχη είναι - σφαιρικότερη άποψη θα έχουν». Ετσι όμως, καταργούνται οι συλλογικές διαδικασίες και ο Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός, επιτέλους, ας αποφασίσουμε στο Καταστατικό ότι σε Συνέδρια, Συνδιασκέψεις κλπ μετέχουν ιεραρχικά Γραμματείς, Γραφεία κλπ. Περιοχών, Αχτίδων κ.ά. και να απαλλαγούμε και από τον κόπο των «εκλογών»!!

Και κάποια «παράπλευρα»:

Αρθρο 8: περί εσωκομματικής δημοκρατίας, παρεμπόδισης της κριτικής κλπ. και άρθρο 9 περί του Δικαιώματος Πληροφόρησης. Θα ήταν πολύ καλό να εφαρμόζονταν, όμως η πείρα έχει δείξει ότι σε αναφορές οι ανώτερες οργανώσεις, στελέχη κ.λπ., απλά δεν απαντούν. Δεν εμποδίζεται η κριτική, απλά πέφτει στο κενό. Το ίδιο και στο άρθρο 8 περί ιδεολογικού επιπέδου, και στο άρθρο 35 παρ. δ. Και όταν αυτοβούλως μέλη ΚΟΒας εκπόνησαν μελέτες ιδεολογικού περιεχομένου, αγνοήθηκαν.

Αρθρο 1 παρ. ε. Περί συλλογικότητας στη λήψη αποφάσεων... ποτέ δεν εφαρμόστηκε.

Αρθρο 6. Εργατικό Κόμμα, σύμφωνοι, αλλά υπάλληλοι, μικρομεσαίοι, καλλιτέχνες διανοούμενοι, επιστήμονες, (μόνο όσο είναι φοιτητές;;;!!!) και άλλοι τι γίνονται;; Η έννοια του «προλετάριου» δεν είναι στο επάγγελμά του, αλλά στο ότι δεν είναι αποδέκτης υπεραξίας (=μικροαστός), θα διαγράψουμε άραγε από το Κόμμα τους υπεργολάβους στις οικοδομές ή τους μικρομεσαίους;

Οι Θέσεις του 19ου Συνεδρίου αποτελούν όπλο στα χέρια μας για πιο μαχητικούς και αποφασιστικούς αγώνες. Βλέποντας τις δυνατότητες της χώρας μας που σήμερα δεν αξιοποιούνται για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες μας, πώς στο σοσιαλισμό θα αξιοποιηθούν για τη δική μας, τη λαϊκή ευημερία. Οι Θέσεις ακόμα αποδεικνύουν την ωριμότητα του Κόμματος, την ανθεκτικότητά του σε δύσκολες συνθήκες, τη σταθερότητά του στη διατήρηση του επαναστατικού του χαρακτήρα. Πιστό στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Το αστικό πανεπιστήμιο παράγει και αναπαράγει ιδεολογήματα για να καλλιεργήσει υποταγμένες συνειδήσεις, να δημιουργήσει ανθρώπους με απόψεις ακίνδυνες για το σύστημα. Παράλληλα με τα χαρακτηριστικά του αστικού πανεπιστημίου, η κρίση, η εξέλιξη του καπιταλισμού, αλλά και οι αναδιαρθρώσεις που έρχονται να παίξουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του πανεπιστημίου, ώστε να εξυπηρετεί καλύτερα την αγορά και να συντελεί στο να αυξάνονται όλο και περισσότερο τα κέρδη των καπιταλιστών, έχουν ως αποτέλεσμα μεταξύ άλλων την παράδοση των ΑΕΙ στις επιχειρήσεις, τη δυσκολία όλο και περισσότερων φοιτητών να σπουδάσουν είτε γιατί αναγκάζονται να δουλέψουν για να τα βγάλουν πέρα, είτε γιατί τα έξοδα κυρίως για παιδιά που σπουδάζουν μακριά από την πόλη τους είναι υπέρογκα μιας και πολλές εστίες κλείνουν και όσες λειτουργούν οι συνθήκες είναι άθλιες και σε λίγο αρκετές θα γίνουν ιδιωτικές, είτε γιατί κόβονται τα δωρεάν συγγράμματα. Για να γίνουν αυτά όμως χωρίς αντιδράσεις το σύστημα από τη μία αξιοποιεί τις παρατάξεις οι οποίες καλλιεργούν και προβάλλουν τον ατομικό δρόμο, την λογική του «αν είσαι καλός, ικανός και δουλευταράς θα τα καταφέρεις, θα γίνεις μεγάλος και τρανός, ζάμπλουτος», κάνοντας έτσι τους φοιτητές να αισθάνονται υπεύθυνοι για την ανεργία και πως η αντιμετώπισή της εξαρτάται από εκείνους από το πόσο επιχειρηματικό μυαλό θα έχουν. Ακόμα έχουν καλλιεργήσει την μοιρολατρία και την απογοήτευση, την εντύπωση ότι οι αγώνες δεν έχουν αποτέλεσμα άρα δεν χρειάζεται και να αγωνίζονται. Και από την άλλη, αξιοποιούν τους μεγαλο-καθηγητές οι οποίοι υποστηρίζουν ότι όποιοι αγώνες και αν γίνουν πρέπει να βρίσκουν σύμμαχους τους φοιτητές με τους μεγαλο-καθηγητάδες και τους πρυτάνεις όπου στην πραγματικότητα έχουν αντίθετα τελείως συμφέροντα. Προβάλλουν τη θέση πως όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε, γιατί όλοι μαζί ευθυνόμαστε γι' αυτήν την κατάσταση θέλοντας έτσι να ταυτίσουν το ΚΚΕ, το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ της ΝΔ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ του ΣΥΡΙΖΑ θέλοντας να τα τσουβαλιάσουν όλα μαζί να πείσουν τον κόσμο ότι τα κόμματα και οι παρατάξεις μέσα στις σχολές κατέστρεψαν τα πάντα που στην πραγματικότητα αυτό κρύβει ποιος πραγματικά ευθύνεται γι' αυτήν την κατάσταση.

Το καθήκον της ΚΝΕ και του ΜΑΣ είναι να συσπειρώσει δυνάμεις στις γραμμές του, με στόχο την πάλη για το σοσιαλισμό και την διεκδίκηση μιας ζωής με προοπτική, απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση. Η πάλη αυτή πρέπει να εκφράζεται μέσα από την ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας στους χώρους μας δηλαδή σε ΑΕΙ και ΤΕΙ με την ισχυροποίηση του ΜΑΣ για την ανασύνταξη του κινήματος. Με φοιτητικούς συλλόγους, συνελεύσεις ετών, επιτροπών αγώνα που θα παίρνουν αγωνιστικές αποφάσεις, ώστε να ενισχύεται η Λαϊκή Συμμαχία, που θα αποτελούν το αποκούμπι των φοιτητών για να διεκδικούν όσα τους ανήκουν με σωστό προσανατολισμό. Η ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας σημαίνει συσπείρωση των φοιτητών, των εργαζόμενων φοιτητών, των παιδιών γενικότερα που κατάγονται από λαϊκές οικογένειες που βλέπουν τη ζωή τους και των οικογενειών τους να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, στο ΜΑΣ .

Η Λαϊκή Συμμαχία αποτελεί αντικειμενική βάση συμμαχίας για στρώματα, τα οποία γεννιούνται στον καπιταλισμόμ αναπαράγονται σε αυτόν και που θα καταστρέφονται από αυτόν. Εχουν, λοιπόν, αντικειμενικό συμφέρον με την εργατική τάξη, έχουν πιο πολλά να κερδίσουν από αυτή τη συμμαχία από αυτά που θα χάσουν. Η κοινή τους πάλη θα στοχεύει στην οικοδόμηση της δικής τους εξουσίας στην οποία θα είναι κυρίαρχοι του πλούτου που παράγουν.

Η Λαϊκή Συμμαχία στα πανεπιστήμια εκφράζεται με τις δυνάμεις του ΜΑΣ . Το οποίο από την ίδρυσή του έως σήμερα μετρά σταθερά βήματα στη συσπείρωση φοιτητών, αναπτύσσει πολύμορφη δράση για όλα τα θέματα που απασχολούν σήμερα τη σπουδάζουσα νεολαία, παλεύει ενάντια σε κάθε τι θέλει τη νεολαία υποταγμένη, κοιμισμένη, με μέλλον καταδικασμένο στην ανεργία, στη ναρκω-κουλτούρα, στην ανέχεια. Το ΜΑΣ δεν είναι παράταξη, όπως θέλουν να το παρουσιάζουν, αποτελεί πόλο συσπείρωσης φοιτητών, φοιτητικών συλλόγων, επιτροπών αγώνα. Ζει μέσα στην κίνηση των φοιτητών με όλες του τις δυνάμεις οργανώνει την πάλη. Χρειάζεται όμως να δούμε καλύτερα πώς το ΜΑΣ θα καταφέρει να αποτελέσει έναυσμα για να αγωνιστούν πιο πολλοί φοιτητές μαζικά και οργανωμένα με αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα, πώς θα φτάσει η φωνή του ακόμα πιο μακριά, πώς θα γίνει πιο μαζικό.

Με αφορμή τις Θέσεις και με την αξιοποίησή τους πρέπει να επικεντρωθούμε στο πώς θα γίνουμε καλύτεροι οργανωτές της πάλης. Δηλαδή, πώς θα βγαίνουμε πιο μαχητικά μπροστά για κάθε μικρό ή μεγάλο ζήτημα που προκύπτει, πώς θα παλεύουμε πιο αποφασιστικά ενάντια σε αυτόν που φταίει, που δεν είναι άλλος από τα μονοπώλια, από το ίδιο το σύστημα, και πώς παράλληλα σε όλα αυτά θα κουβεντιάζουμε με τους φοιτητές για το πώς θα γίνει πιο ρωμαλέο το κίνημα πιο «επιθετικό» απέναντι στον πόλεμο που καθημερινά δέχεται, απέναντι στην αστική τάξη και τις ιμπεριαλιστικές της ενώσεις (ΕΕ - ΝΑΤΟ).

Οι θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο δεν έρχονται να εμπλουτίσουν το Πρόγραμμα του Κόμματος και να το εξειδικεύσουν στο σήμερα. Αντίθετα, έρχονται να ανασκευάσουν βασικές αρχές της προγραμματικής μας αντίληψης και να αναθεωρήσουν θεμελιώδεις όρους της λενινιστικής παράδοσης. Κυρίως, όμως, έρχονται να επισφραγίσουν μια επιζήμια γραμμή πάλης, η οποία μας απομακρύνει από τον ίδιο το στρατηγικό μας στόχο.

Η γραμμή πάλης, ως θεμέλιος λίθος της πορείας προς το σοσιαλισμό, εδραιώνεται στο καίριο ερώτημα: με ποιους συμμαχώ, σε ποια βάση γίνεται αυτή η συμμαχία και για ποιο στόχο. Απαντώντας σε αυτό το ερώτημα, το προγραμματικό 15ο Συνέδριο επεξεργάστηκε τη γραμμή που πρέπει να ακολουθήσει το εργατικό-λαϊκό κίνημα, προκειμένου να πραγματωθεί ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός, και πρόταξε το καθήκον οικοδόμησης του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μέτωπο (ΑΑΔΜ).

Στο ισχύον Πρόγραμμα διαβάζουμε: το Μέτωπο «εκφράζει αντικειμενικά μια ευρύτερη κοινωνική βάση, τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, που δέχεται τις συνέπειες από τη δράση των πολυεθνικών και από τη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς» (σελ. 28). «Στο Μέτωπο... εντάσσονται δυνάμεις ανομοιογενείς, από άποψη κοινωνικής θέσης και ιδεολογικοπολιτικής στάσης» (σελ. 38). Η συμμαχία αυτή, εν ολίγοις, «αγκαλιάζει» όλες τις κοινωνικές αντιιμπεριαλιστικές αντιμονοπωλιακές δυνάμεις που μπορεί να μην έχουν πειστεί για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, αλλά μπορούν να συσπειρωθούν γύρω από ΑΑΔ μέτωπα πάλης.

Βάση συμφωνίας για το ΑΑΔΜ είναι αιτήματα που έρχονται σε ρήξη με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, «εναντιώνονται και συγκρούονται με τις βασικές επιλογές του μονοπωλιακού κεφαλαίου» (σελ. 31). Αυτή η γραμμή πάλης εξειδικεύτηκε σε 11 προγραμματικούς στόχους, που συνιστούν και τη συγκροτητική βάση της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας.

Στόχος του Μετώπου είναι η ωρίμανση των υλικών προϋποθέσεων και της πολιτικής συνείδησης των λαϊκών μαζών για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Το ΑΑΔΜ, μέσα από τους αγώνες και την ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση των κομμουνιστών, θα αποκτά επαναστατικά χαρακτηριστικά και θα ανοίγει το δρόμο για την ανατροπή του καπιταλισμού: «το ΚΚΕ κατευθύνει τη δράση του, ώστε η ΑΑ πάλη να αναπτύσσεται και να βαθαίνει η αντικαπιταλιστική συνείδηση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων» (σελ.38).

Αυτή η προγραμματική αντίληψη καθοδήγησε τη δράση του Κόμματος για χρόνια, κατοχυρώνοντάς το στη συνείδηση του λαού ως πρωτεργάτη των αγώνων ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, και μάλιστα σε μια εποχή που το όραμα του σοσιαλισμού είχε γίνει στάχτη. Αυτή, λοιπόν, η αντίληψη παραβιάζεται συστηματικά τα τελευταία χρόνια, με την εγκατάλειψη των μετώπων πάλης και με την υιοθέτηση της λεγόμενης «αντικαπιταλιστικής γραμμής», η οποία χαρακτηρίζει τη δράση των αριστερίστικων δυνάμεων και αποτέλεσε σημείο αιχμής στην ιδεολογικοπολιτική επίθεσή τους προς το Κόμμα.

Η Λαϊκή Συμμαχία, όπως περιγράφεται στις θέσεις, θέτοντας ως γραμμή συσπείρωσης το «Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο», όχι μόνο ακυρώνει τις προγραμματικές επεξεργασίες για το ΑΑΔΜ, αλλά μεταβάλλει ριζικά το περιεχόμενο της πολιτικής συμμαχιών που εδραιώθηκε στο 15ο Συνέδριο, και άρα και τον τρόπο προσέγγισης του στρατηγικού μας στόχου, το σοσιαλισμό.

Αναφέρεται η συσπείρωση αντικαπιταλιστικών δυνάμεων (θ.62). Αντικαπιταλιστική δύναμη είναι, όμως, από θέση μόνον η εργατική τάξη, τουλάχιστον κατά τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία. Εφόσον άλλες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις δεν υπάρχουν, αναρωτιέται κανείς ποιες είναι οι κοινωνικές δυνάμεις, με τις οποίες καλείται να συμμαχήσει η εργατική τάξη, και τι είδους συμμαχία τελικά προβλέπεται. Κι εφόσον τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν είναι λόγω θέσης αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, αναρωτιέται πάλι κανείς πώς η Λ.Σ. θα συσπειρώσει αυτές τις ανομοιογενείς δυνάμεις σε αντικαπιταλιστική βάση. Αυτόματα η Λ.Σ. περιορίζει την κοινωνική βάση συσπείρωσης, αναιρώντας έτσι την ίδια έννοια της συμμαχίας.

Η εγκατάλειψη της πάλης για συσπείρωση στη βάση ΑΑΔ αιτημάτων μεταστρέφει τους ίδιους τους όρους της Συμμαχίας: Προϋπόθεση συσπείρωσης γίνεται πλέον η αποδοχή της ίδιας της σοσιαλιστικής προοπτικής από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Το αίτημα της σοσιαλιστικής αλλαγής γίνεται παράλληλα στρατηγικός και τακτικός στόχος, μετατρέποντας σε μεταφυσικό φαινόμενο την πολιτικοποίηση των αγώνων. Με μια τέτοια αντίληψη, κάθε αγώνας παύει να μπορεί να απευθυνθεί χωρίς προαπαιτούμενα στις λαϊκές μάζες, εφόσον apriori αυτές θα πρέπει να συνδέουν τους αγώνες τους με αντικαπιταλιστικά αιτήματα. Κάθε αγώνας σε επίπεδο οικονομικής πάλης ματαιώνεται εξ αρχής, εφόσον ακόμα και οι αγώνες σε κλαδικό επίπεδο, δεν έχουν νόημα αν δε θέτουν ζήτημα πολιτικής εξουσίας (Θ. 28).

Αυτή η γραμμή πάλης εφαρμόζεται κατά παράβαση των προγραμματικών και καταστατικών μας αρχών, και, εδώ και τέσσερα τουλάχιστον χρόνια, τη βλέπουμε να ζυμώνεται και να δοκιμάζεται μέσα στο κίνημα, διαποτίζοντας το σύνολο της πολιτικής μας παρέμβασης. Τα καταστροφικά της αποτελέσματα είναι πλέον ορατά. Ολα αυτά, τα οποία μέσα στις θέσεις, με ένα μεταφυσικό τρόπο, αναγορεύονται σε παρακαταθήκη για το μέλλον, είναι όσα άφησαν το Κόμμα έκθετο στον κίνδυνο της απομόνωσης και της περιθωριοποίησης, φτάνοντας τώρα να απειλούν μέχρι και την ίδια του την ύπαρξη. Η πραγματικότητα και τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους. Η επιρροή μας συρρικνώνεται μέσα στο κίνημα: συνδικάτα, σωματεία, φοιτητικό και μαθητικό κίνημα. Η ικανότητα συσπείρωσης ευρύτερων μαζών έχει ατονήσει έως και εξανεμιστεί, ενώ το Κόμμα αδυνατεί να απορροφήσει τους κλυδωνισμούς της κοινωνίας, που εκφράστηκαν τα τελευταία χρόνια ποικιλοτρόπως. Και με δική μας ευθύνη, οι εργατικοί-λαϊκοί αγώνες δεν παρουσιάζουν ποτέ συνέχεια, κλιμάκωση, ένταση, με αποτέλεσμα να καταλήγουν σε αναλώσιμες τυπικές δράσεις. Η κυκλοφορία των κομματικών μέσων προπαγάνδισης βρίσκεται σε οριακό σημείο. Η κομματική οικοδόμηση έχει καθηλωθεί. Η οργανωτική κατάσταση της ΚΝΕ είναι δραματική. Και η πλέον εκκωφαντική συνέπεια αυτής της γραμμής, είναι η καταβαράθρωσή μας στις τελευταίες εκλογές.

Ενα είναι πια το ερώτημα: αυτή η γραμμή επικαιροποιεί την προοπτική της επαναστατικής αλλαγής ή την περιστέλλει; Βρισκόμαστε μπροστά σε μια αλλαγή της φυσιογνωμίας του Κόμματος. Δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μπροστά σε μια πραγματικότητα, που μας χτυπάει τα καμπανάκια της επαγρύπνησης. Καθήκον του Κόμματος είναι να προωθεί την υπόθεση του σοσιαλισμού. Υπάρχει από τη μία η σημερινή πραγματικότητα, υπάρχει από την άλλη η παρακαταθήκη της κομματικής μας ιστορίας και του κομμουνιστικού κινήματος. Ας αποφασίσουμε τι θέλουμε: ένα Κόμμα με επαναστατικά χαρακτηριστικά, μπροστάρη και καθοδηγητή των αγώνων του λαού, μέχρι αυτοί να κλονίσουν τα θεμέλια του συστήματος, ή ένα Κόμμα συρρικνωμένο και περιθωριοποιημένο, που θα αφήνει τον κόσμο, στο όνομα της ανωριμότητάς του, εγκλωβισμένο στα αδιέξοδα του; Αν αυτές οι θέσεις επικυρωθούν, υποθηκεύεται το ιστορικό καθήκον του ΚΚΕ. Η ιστορία έχει ήδη αρχίσει να μας κρίνει. Ο καθένας ας αναλάβει την ευθύνη του.

Κεντρικό κριτήριο αναφορικά με την αξιολόγηση της δράσης μας και την παραπέρα πορεία μας πρέπει να αποτελεί η προγραμματική θέση ότι οι αυτοαπασχολούμενοι στο πλευρό της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς αποτελούν κομμάτι της Λαϊκής Συμμαχίας, που ανοίγει το δρόμο για το σοσιαλισμό.

Προσπαθώντας να αναμετρηθούμε με τα καθήκοντα που πηγάζουν από αυτή τη θέση οφείλουμε να αξιολογήσουμε και τις αντικειμενικές συνθήκες μέσα στα όρια των οποίων θα κινηθεί η δράση μας. Η εκδήλωση της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και οι εκφράσεις που προσέλαβε στη χώρα μας άλλαξαν αντικειμενικά τις υλικές συνθήκες διαβίωσης των ΕΒΕ και οδήγησαν στη διαμόρφωση αντιφατικών τάσεων αναφορικά με την πορεία της συνειδητοποίησής τους.

Πιο συγκεκριμένα, παρατηρείται ένας κλονισμός της «αυτάρεσκης» διάθεσης που επικρατούσε στους ΕΒΕ τον καιρό της καπιταλιστικής οικονομικής ανάπτυξης, όπως και η βεβαιότητά τους για τη δυνατότητα ατομικής λύσης μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού. Βασικό στοιχείο αυτής της αντίληψης υπήρξε η πεποίθηση ότι οι ΕΒΕ κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο από το αντίστοιχο της εργατικής τάξης στη βάση της οξύνοιας και της προνοητικότητάς τους. Η ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου τα τελευταία χρόνια γκρέμισε την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να ανταγωνιστούμε τα μονοπώλια και ανέδειξε τη στενή διασύνδεση του βιοτικού επιπέδου των ΕΒΕ με το αντίστοιχο της εργατικής τάξης.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν φτάνει αυτό προκειμένου ολοκληρωμένα και με σχέδιο να δουλέψουμε με τη στρατηγική μας; Η απάντηση είναι «όχι», μιας και από μόνες τους οι αντικειμενικές εξελίξεις παράλληλα με τις τάσεις ριζοσπαστικοποίησης δημιουργούν και τάσεις συντηρητικοποίησης δίχως την παρέμβαση του συνειδητού παράγοντα. Και στο χώρο των ΕΒΕ, σε αντίθεση με την εργατική τάξη, υπάρχει και το απαραίτητο υλικό υπόστρωμα. Συνάδελφοί μας ακόμα και όταν αδυνατούν να φανούν συνεπείς στις βασικές τους υποχρεώσεις νομίζουν ότι ακόμα είναι σε θέση ατομικά ή συντεχνιακά να «σώσουν την παρτίδα». Στην περίπτωση της ατομικής διεξόδου η άμεση συνέπεια είναι ο ανταγωνισμός και άρα η απουσία της ενότητας με τους υπόλοιπους αυτοαπασχολούμενους ή ακόμα και η μεταφορά μέρους των βαρών στην εργατική τάξη κατά το πρότυπο των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων.

Κομμάτι της υποτιθέμενης ατομικής λύσης είναι και η ανακύκλωση των ψευδαισθήσεων της «ελεύθερης αγοράς». Ακόμα και σήμερα πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι μπορεί να διαφύγουν της κρίσης στηριζόμενοι σε ευρωπαϊκά επιδοτούμενα προγράμματα και σε νέους τομείς, όπως παράδειγμα το εμπόριο βιολογικών προϊόντων το οποίο παρασύρεται στον όλεθρο παράλληλα με την προλεταριοποίηση των μικρομεσαίων στρωμάτων που αντικειμενικά είχαν τη δυνατότητα μέχρι πρότινος να αγοράζουν αυτά τα ακριβότερα προϊόντα. Οι πεποιθήσεις αυτές συστηματικά υποδαυλίζονται από τους εκπροσώπους της σημερινής συγκυβέρνησης, αλλά και από το ΣΥΡΙΖΑ που εγκωμιάζει τη μικρή και τεχνολογικά εξελιγμένη παραγωγή. Συνέπεια αυτών των πεποιθήσεων είναι ότι θα οδηγηθεί στον καιάδα της ανεργίας ένα κομμάτι που δεν έχει την κεφαλαιακή επάρκεια για τον εκσυγχρονισμό της παραγωγής ή των υπηρεσιών που προσφέρει. Επίσης, συνειδητά κρύβεται ότι η ύπαρξη μικρών επιχειρήσεων σε νέους κλάδους δημιουργεί το απαραίτητο δίκτυο αγοράς που θα απομυζήσει στη συνέχεια το μονοπώλιο χωρίς ιδιαίτερο ρίσκο.

Επίσης δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τους κινδύνους από τις συντεχνιακές λύσεις που προβάλλονται από μια σειρά πολιτικών δυνάμεων και στοχεύουν να φέρουν τους αυτοαπασχολούμενους σε ρήξη με την εργατική τάξη. Ο πυρήνας τέτοιων αντιλήψεων είναι η πεποίθηση ότι μπορεί να βρεθεί λύση στην κρίση αν όλοι ριχτούμε στη δουλειά για να σώσουμε τη χώρα. Η αντίληψη καταργώντας τους ταξικούς διαχωρισμούς, αποκρύπτει το γεγονός ότι μέσα στο κράτος υπάρχουν δύο έθνη, αυτό των εκμεταλλευτών και αυτό των εκμεταλλευομένων και χαϊδεύοντας τα αυτιά των ΕΒΕ, παρουσιάζοντάς τους ως Ελληνες παραγωγούς, τους καλεί να συμπορευτούν με την αστική τάξη στο όνομα της εθνικής ενότητας και ενάντια στην εργατική τάξη.

Παρόμοιες αντιλήψεις αν και με διαφορετικό περιτύλιγμα προβάλλει και ο ΣΥΡΙΖΑ στο βαθμό που αντιλαμβάνεται την οικονομική ανάπτυξη δίχως ταξικό πρόσημο. Ετσι στο πλάι του εκθειασμού της μικρής και ποιοτικής παραγωγής καλλιεργείται η αντίληψη ότι με μέτρα κεϋνσιανικού αναδιανεμητικού χαρακτήρα θα τονωθεί η ζήτηση στις μικρές επιχειρήσεις και οι ΕΒΕ θα μπορέσουν να επιστρέψουν στο βιοτικό επίπεδο των προηγούμενων δεκαετιών. Αυτές οι αντιλήψεις πέρα από το γεγονός ότι θέλουν να γυρίσουν το ρολόι της ιστορίας προς τα πίσω, επιδιώκουν να «κλείσουν» τον αγώνα τον ΕΒΕ μέσα στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής αυταπάτης και της αριστερής διακυβέρνησης. Να τον αποκόψουν από την εργατική τάξη και να τον αφοπλίσουν.

Ετσι η δράση μας δεν αρκεί πια να κατευθύνεται απλά σε αμυντικούς αγώνες ή στην επισήμανση των προβλημάτων. Αντίθετα, όλο και περισσότερο θα πρέπει να ρίχνουμε βάρος στο βάθεμα των δεσμών των ΕΒΕ με την εργατική τάξη, στην ανάδειξη του κοινού συμφέροντος από την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας. Το χρέος αυτό είναι διπλό. Δηλαδή από τη μια πλευρά το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να καλεί σε συμπαράταξη τους αυτοαπασχολούμενους, αλλά και από την άλλη πλευρά οι πρωτοπόροι αυτοαπασχολούμενοι πρέπει να μπολιάζουν τους συναδέλφους τους με την αναγκαιότητα της συμμαχίας με την εργατική τάξη. Θα πρέπει να εξηγείται βαθύτερα ποιος θα είναι ο σχεδιασμός της σοσιαλιστικής παραγωγής και ποιο ρόλο καλούνται να επιτελέσουν οι αυτοαπασχολούμενοι σε αυτόν. Πρώτιστα, θα πρέπει να αναδεικνύεται το ζήτημα της παραγωγής με σκοπό την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και μακριά από τη λεγόμενη «ελεύθερη αγορά» από την οποία σήμερα οι αυτοαπασχολούμενοι αγοράζουν τα προϊόντα τους και στην οποία πωλούν τα εμπορεύματα ή τις υπηρεσίες τους.

Ενα ζήτημα που πρέπει να σταθούμε προκειμένου να εκπληρώσουμε αυτό το καθήκον είναι και ο καλύτερος σχεδιασμός και η ανώτερη ποιότητα της δράσης μας. Δίχως να υποτιμώ τη μεγαλύτερη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του μεγάλου κεφαλαίου στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας μας (Λεκανοπέδιο Αττικής, Θεσσαλονίκη), πιστεύω ότι πρέπει να ξεπεράσουμε την αντίληψη (που υπάρχει μέσα στις γραμμές μας) που θέλει τα καθήκοντα που μπαίνουν πλέον, ότι θα εκπληρωθούν κυρίως στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη και να αντιληφθούμε ότι η Λαϊκή Συμμαχία θέλει πόδια παντού. Αντίθετα, ξέροντας ότι στο ΚΚ η αναγκαιότητα έχει μετατραπεί ήδη σε συνειδητή θέληση για δράση οφείλουμε να προετοιμάσουμε ενεργά τον κόσμο για τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική λύση στην κρίση.

Αρχικά, θα ήθελα να ξεκινήσω λέγοντας πως θεωρώ ότι το κείμενο των Θέσεων της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος κινείται σαφώς προς τη σωστή πολιτική κατεύθυνση. Μια κατεύθυνση πλήρους ρήξης με το καπιταλιστικό σύστημα και έντασης της ταξικής πάλης και αλληλεγγύης.

Λόγω της περιορισμένης έκτασης που πρέπει να έχει το παρόν κείμενο, παρακάτω παραθέτω 8 σημεία που θεωρώ ότι η απόφαση του 19ου Συνεδρίου πρέπει να ενσωματώσει (η σειρά δεν είναι ιεραρχική).

• Ο τρόπος αντιμετώπισης της φασιστικής απειλής δεν έχει αναλυθεί όσο χρειάζεται. Είναι σαφές ότι δεν μπορεί το ΚΚΕ να αντιμετωπίζει τη «Χρυσή Αυγή» με την ίδια τακτική που αντιμετωπίζει τα υπόλοιπα αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα. Οφείλει να αναλάβει δράσεις, τις οποίες να απευθύνει σε ευρύ, μη-κομματικό ακροατήριο, ή ακόμα και σε άλλα κόμματα που όμως να συμφωνούν με την άποψη ότι τα φασιστικά - ναζιστικά κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή αποτελούν γέννημα του καπιταλισμού και μακρύ χέρι του αστικού πολιτικού συστήματος με στρατηγικό στόχο το τσάκισμα της εργατικής τάξης και του λαϊκού κινήματος. Κάτι τέτοιο, σε καμία περίπτωση δεν μεταφράζεται σε πολιτική συνεργασία με άλλες πολιτικές δυνάμεις. Δεν έχω άλλωστε καμία διάθεση να προωθήσω μια τέτοια άποψη.
• Πολύς λόγος έχει γίνει από τα αστικά μέσα για την πολιτική συνεργασιών του ΚΚΕ. Θεωρώ ότι η μοναδική πολιτική συνεργασιών που οφείλει σήμερα να αναπτύξει το Κόμμα, είναι με σημαντικές προσωπικότητες από όλους τους χώρους (ακαδημαϊκούς, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους κλπ.) που είναι αναγνωρίσιμοι από το λαό και καταξιωμένοι στους χώρους τους, και που ενδέχεται να μπορούν να προπαγανδίσουν τις θέσεις του Κόμματος με διαφορετικό τρόπο. Η περίπτωση της συνεργασίας του ΚΚΕ με τη δημοσιογράφο Λιάνα Κανέλλη είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση που λειτούργησε ευεργετικά για το Κόμμα από αυτή την άποψη. Η τακτική αυτή πρέπει να επεκταθεί. Θα ήταν λάθος να επιτρέψουμε στο ΣΥΡΙΖΑ να συσπειρώσει γύρω του την «αφρόκρεμα» του προοδευτικού κόσμου, όπως φαίνεται να επιχειρεί να κάνει, αν αναγνώσουμε τα ονόματα των καθηγητών που αποτελούν τη νεοσύστατη λεγόμενη «επιτροπή σοφών», ή τις φημολογούμενες συνεργασίες του με δημοσιογράφους.
• Σχετικά με τη σχέση ΚΚΕ-ΠΑΜΕ: Εδώ και περίπου 5 χρόνια, αλλά ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες εκλογές ελλοχεύει ο κίνδυνος να αρχίσει το ΚΚΕ να αντιμετωπίζεται από το λαό ως συνδικάτο. Να θεωρήσει, δηλαδή, τη συνδικαλιστική δράση αποκομμένη από την «κεντρική πολιτική σκηνή», με αποτέλεσμα να αυξάνεται το φαινόμενο εργαζομένων που από τη μία εμπιστεύονται το ΠΑΜΕ λόγω του εξαιρετικού και δυναμικού τρόπου διεκδίκησης των άμεσων αιτημάτων, αλλά τελικά να προτιμούν εκλογικά άλλα κόμματα αντί του ΚΚΕ. Επί αυτού του ζητήματος η νέα ΚΕ οφείλει να κάνει εμπεριστατωμένη ανάλυση.
• Η εκλογική πτώση του Κόμματος ανέδειξε το πρόβλημα των αστικών αυταπατών που τελικά έτρεφε ένα μέρος του λαού που στήριζε εκλογικά το ΚΚΕ και που πίστεψε ότι η αστική διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης με αριστερό πρόσημο μπορεί να λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

Η νέα ΚΕ θα πρέπει να διεξάγει μια πολύ προσεκτική εσωκομματική ή και ευρύτερη συζήτηση ώστε να εκφραστεί ρητά η θέση ότι η συμμετοχή στο αστικό κοινοβούλιο δεν αποτελεί αυτοσκοπό για το ΚΚΕ, και να διατυπώσει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες το ΚΚΕ θα συμμετέχει στις αστικές εκλογικές διαδικασίες αλλά και τα ενδεχόμενα που θα μπορούσαν να το οδηγήσουν στο να απέχει από τις ίδιες διαδικασίες.

• Η επικοινωνιακή προώθηση του Κόμματος στα αστικά ΜΜΕ να γίνει πιο επιθετική και έντονη και να προβάλλει πιο εκλαϊκευμένα τη γραμμή του Κόμματος.

Η τακτική δυναμικής παρέμβασης με διάθεση κυριαρχίας στο διάλογο, διατηρώντας, ωστόσο, τη σοβαρότητα που αρμόζει σε εκπροσώπους του Κόμματός μας, θα βοηθήσει στην ευρύτερη προβολή του ΚΚΕ ως δύναμης αντισυστημικής, ισχυρής, ιδεολογικοποιημένης και επαναστατικής. Χαρακτηριστικά τα οποία αν και το Κόμμα τα έχει διατηρήσει (και σε πολλές περιπτώσεις τα έχει ενισχύσει κιόλας), εντούτοις η αστική, αντί-ΚΚΕ προπαγάνδα τα υποβαθμίζει συστηματικά, πείθοντας και ένα μέρος του κόσμου ότι το ΚΚΕ είναι κόμμα «συστημικό».

• Η θεωρητική κατάρτιση των μελών του Κόμματος, της ΚΝΕ και κατά συνέπεια και των οπαδών του Κόμματος, θα πρέπει να επεκταθεί και σε ζητήματα που άπτονται άμεσα της επαναστατικής κατάστασης και διαδικασίας. Επίσης, να μπει το Κόμμα σε διαδικασία ανάπτυξης νέων τακτικών αντιμετώπισης της ολοένα και πιο άγριας καταστολής και προβοκάτσιας, η οποία να αγγίζει, ίσως, ακόμα και πρακτικά ζητήματα.
• Είναι πολλές οι περιπτώσεις, όπου ο τρόπος που τα μέλη (ειδικά της ΚΝΕ, αλλά και του ΚΚΕ) προσεγγίζουν τους νέους που δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με το Κόμμα, τελικά τους οδηγεί στο να απομακρυνθούν εντελώς από αυτό. Τα μέλη, λόγω, ίσως και του ζήλου τους, γίνονται φορτικά, ενώ σε περιπτώσεις που η συζήτηση ανοίγει, τελικά εκφράζουν έναν πολύ έντονο δογματισμό που είναι αποκρουστικός και που δεν έχει πάντα σχέση, ούτε καν με τη γραμμή του Κόμματος. Είναι φανερό ότι τα μέλη της ΚΝΕ πρέπει να δέχονται μια ενημέρωση/εκπαίδευση σχετικά με το πώς να προσεγγίζουν τους ανθρώπους που θεωρούν ότι θα μπορούσαν να στηρίξουν έμπρακτα την ταξική πάλη, το λαϊκό-φοιτητικό κίνημα και τελικά το ίδιο το Κόμμα και την ΚΝΕ. Είναι, ελπίζω, σαφές ότι δεν μιλάω για μια προσπάθεια να παρασύρουν ανθρώπους στο Κόμμα και στην ΚΝΕ με τα δόλια μέσα που χρησιμοποιούν άλλες πολιτικές δυνάμεις, αλλά για μια προσπάθεια περαιτέρω εκλαΐκευσης των θέσεων αλλά και κατανόησης, εκ μέρους των μελών και των οπαδών μας, του τρόπου σκέψης ενός ανθρώπου που δεν έχει καμία εμπειρία από το κίνημα.
• Ανοιγμα της δουλειάς των Λαϊκών Επιτροπών. Θα ήταν ανεπίτρεπτο λάθος οι Λαϊκές Επιτροπές να μετατραπούν σε Τοπικές Οργανώσεις του ΚΚΕ. Η οργανωτική τους αυτοτέλεια θα πρέπει να θεσμοθετηθεί, και να απευθυνθούν άμεσα σε ψηφοφόρους άλλων κομμάτων. Να δρουν προς όφελος της γειτονιάς με πρακτικό τρόπο και να μην ανάγεται κάθε τους κίνηση στο ΚΚΕ.

Μοναδική μου ένσταση σε σχέση με τις Θέσεις της ΚΕ και το Σχέδιο Προγράμματος είναι η διαγραφή του ΑΑΔΜ. Διαβάζοντας, ωστόσο, τα κείμενα του προσυνεδριακού διαλόγου, έχω πειστεί ότι το θέμα θα συζητηθεί διεξοδικά στο Συνέδριο καθώς έχει απασχολήσει πολλούς συντρόφους και φίλους.

Εύχομαι από καρδιάς κάθε επιτυχία στις εργασίες του Συνεδρίου. Μας περιμένει όλους μια πολύ δύσκολη περίοδος στην οποία η ιστορική αποστολή του Κόμματός μας θα αναδειχθεί και για την οποία πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι.

Οι θέσεις του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ δείχνουν καθαρά τα βήματα ωρίμανσης που έχουν γίνει στις θεωρητικές επεξεργασίες του Κόμματος στηριγμένες πάνω στο έδαφος του μαρξισμού-λενινισμού και την αντιστοιχία τους με την πρωτοπόρα δράση μας στους εργασιακούς χώρους, στο κίνημα. Τις προσπάθειες να ξεπεραστούν οι δυσκολίες και τα χρόνια προβλήματα στη δουλειά μας μπροστά στις οξυμένες υλικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στο σύστημά μας. Απαντάνε στις διάφορες οπορτουνιστικές θεωρίες που χαρακτηρίζουν την πρότασή μας σαν μια μακρινή δευτέρα παρουσία.

Θα ήθελα να σταθώ σε ορισμένα σημεία. Σημαντική είναι η εμπειρία που έρχεται από το συνδικαλιστικό κίνημα στην Θέση 28 σε σχέση με τα όρια της συνδικαλιστικής πάλης σε συνθήκες που το κίνημα στη χώρα είναι πίσω. Μεγάλο μέρος των εργαζομένων είναι απογοητευμένο από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και ακόμα περισσότεροι αντιλαμβάνονται τους συνδικαλιστές σαν διαμεσολαβητές που θα τους λύσουν τα προβλήματά τους χωρίς να παίρνουν μέρος σταθερά στη δράση, μετά από μια σύντομη συμμετοχή σταματάνε να δραστηριοποιούνται ή έχουν σποραδική συμμετοχή. Εδώ φαίνεται έντονα η χρόνια επιρροή του κυβερνητικού συνδικαλισμού σε συνδυασμό με τον εφησυχασμό που δημιούργησαν οι κατακτήσεις του κινήματος τα χρόνια μετά την αντεπανάσταση αλλά και ίσως και η δική μας, λανθασμένη σε ορισμένα σημεία, δουλειά στα σωματεία. Στο σήμερα απαιτείται πιο έντονη ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση και κυρίως ουσιαστική δουλειά από τα κάτω στα σωματεία. Να μη μένουμε σε μια διαδικασία ψηφοφορίας κάθε 3 χρόνια. Να στοχεύουμε στους κύριους εργασιακούς χώρους του ιδιωτικού τομέα κάθε περιοχής. Αυτοί δίνουν τον τόνο και τραβάνε μπροστά ή πίσω τους υπόλοιπους.

Οσον αφορά το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα το ζήτημα είναι να δημιουργηθεί ένας διακριτός πόλος που θα αντιπαλεύει τις οπορτουνιστικές αυταπάτες. Σημαντικό βήμα σε αυτή την κατεύθυνση είναι και η δημιουργία της Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης. Βέβαια, κάτι τέτοιο για να πάρει ουσιαστική υπόσταση και να φτάσει να γίνει κυριαρχικός χρειάζονται πρώτα από όλα έμπρακτα παραδείγματα ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να κατακτηθεί επαναστατικά τον 21ο αιώνα.

Βασικότατη είναι η επιμονή στις θέσεις για στρατολογία με ταξικά κριτήρια και προσανατολισμό στους κομβικούς τομείς της οικονομίας. Το ΚΚΕ είναι το πιο πρωτοπόρο κομμάτι των εργατικών λαϊκών στρωμάτων της Ελλάδας, ποτέ δεν έχασε αυτό το δέσιμο του και την επαφή του μέσα στις σκληρές ταξικές μάχες που πρωταγωνίστησε για αυτό και δεν έχασε και τον προσανατολισμό του παρά τις όποιες ταλαντεύσεις. Οσο αυτός ο χαρακτήρας ενισχύεται τόσο πιο πολύ θα ανοίγει ο δρόμος για τη βαθύτερη υλοποίηση της γραμμής μας.

Στην νεολαία είναι πολύ πιο επιτακτικός ο προσανατολισμός με ταξικά κριτήρια. Για να μπορέσει η σύνθεση της ΚΝΕ να γίνει εργατική δεν είναι εύκολη διαδικασία, χρειάζεται δουλειά σχεδιασμένη. Εχουμε όμως τις δυνατότητες να ανοίξουμε το δρόμο προς αυτή την κατεύθυνση σήμερα και όχι σε κάποια χρόνια. Εμπόδιο σε αυτό είναι πολλές φορές ο ρουτινιάρικος τρόπος που δρούμε, ο τρόπος που βοηθάνε ουσιαστικά τα παραπάνω όργανα σε αυτό το καθήκον, η κοινωνικοταξική σύνθεσή τους (όπως και της οργάνωσης συνολικά). Οπότε εδώ έχει ακόμα πιο πολύ σημασία η καθοδήγηση και βοήθεια των κομματικών οργανώσεων.

Τον κόσμο γύρω μας δεν τον κερδίζουμε με την πρωτοπόρα πολιτική μας μόνο αλλά κυρίως με την πρωτοπόρα δράση μας στο χώρο μας σαν οργανωτές αγώνων, με την αταλάντευτη στάση μας, το προσωπικό μας παράδειγμα, την στάση ζωή μας. Οι εργαζόμενοι βγάζουν πολιτικά συμπεράσματα μέσα από την καθημερινή τους εμπειρία οπότε μέσα από τους αγώνες και το οργανωμένο κίνημα μαθαίνουν να δουλεύουν συλλογικά, να διεκδικούν και να αμφισβητούν την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων βάσει του προσανατολισμού που δίνουμε στο κίνημα. Δεν ελέγχουν πρώτα το αν διεκδικούμε σοσιαλισμό ή μεταβατικό πρόγραμμα, πείθονται για την αλήθεια τον λόγων μας γιατί μαθαίνουν να μας αναγνωρίζουν σαν καθοδηγητές τους μέσα από την καθημερινό αγώνα και γιατί αυτή πατάει στην πραγματικότητα.

Το μέλος της ΚΝΕ λοιπόν πρέπει να έχει και στάση ζωής τέτοια που να συνάδει της ιδιότητάς του και του μελλοντικού τίτλου του μέλους του ΚΚΕ που θα αποκτήσει. Πάει πίσω το καθήκον να προσελκύσεις και να εντάξεις στις γραμμές σου νέους που δυσκολεύονται πραγματικά στην ζωή τους, που είναι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα ή εργαζόμενοι φοιτητές από τους οποίους θα ζητήσεις να απεργήσουν και να ριψοκινδυνεύσουν την στιγμή που μερίδα των συντρόφων γύρω τους όχι μόνο δεν έχουν μπει στη διαδικασία να δοκιμαστούν ουσιαστικά αλλά με τη στάση ζωής τους μάλλον μια φοιτητο-ευκολία στον αγώνα εκφράζουν και ανακολουθία ανάμεσα σε λόγια και έργα. Οχι πως πρέπει να απολογηθεί κανείς επειδή η ζωή του τα έφερε πιο καλά από άλλους αλλά πρέπει να αντιλαμβανόμαστε όλοι μας το μερίδιο της ευθύνης που φέρουμε. Περισσότερη επεξεργασία χρειάζεται και για το πώς θα αναπτύξουμε ουσιαστική δράση σε εργαζόμενους νεολαίους, φοιτητές ή μη που δουλεύουν σποραδικά, σε ανασφάλιστη εργασία, με ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, λίγες φορές τη βδομάδα, για το πώς μπορούν να αναπτύξουν πιο ουσιαστική δράση στην οργάνωση των εργαζόμενων γύρω τους χωρίς να μένουμε μόνο στα τυπικά.

Τέλος, σαν σημείωση σχετικά με κάποιες έννοιες που πιάνονται στο κείμενο. Η αλληλεξάρτηση των ιμπεριαλιστικών χωρών στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα και η μεταξύ τους εξάρτηση (Θέση 72) αλλά και η τακτική που έχουμε αναπτύξει στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, πέρα από την αρθρογραφία στην ΚΟΜΕΠ και στο «Ριζοσπάστη» μπορούν να αναπτυχθούν και σε κάποια μπροσούρα που θα αναλύει τις επεξεργασίες μας και τα συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτές σε σύγκριση και με τις κατευθύνσεις που μπήκαν στο κομμουνιστικό κίνημα παλαιότερα.

Στις Θέσεις για το 19o Συνέδριο του ΚΚΕ τίθενται πάρα πολλά ζητήματα. Σημαντικά όπως ο προσανατολισμός του στην εργατική τάξη, η έμφαση που πρέπει να δοθεί στη νεολαία, η ανάγκη να ενταχθούν μαζικά μετανάστες στο κίνημα, η δράση για να αντιμετωπιστεί ο εθνικισμός, να εκφραστεί διεθνιστική αλληλεγγύη, να εκδηλωθεί ο γνήσιος πατριωτισμός σε αντίθεση με τις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης, ενδεχόμενος πόλεμος να μετατραπεί σε ευκαιρία της εργατικής τάξης να αντεπιτεθεί. Στις Θέσεις αναλύεται ο ρόλος της εργατικής τάξης και η Λαϊκή Συμμαχία.

Γι' αυτό μεταφέρω την εξής πτυχή της πραγματικότητας στον προσυνεδριακό διάλογο. Τα μονοπώλια έχουν έναν ακόμη σύμμαχο εναντίον των εκατομμυρίων εργαζομένων και ανέργων. Τις προηγούμενες δεκαετίες στρατολογήθηκαν εξαγοραζόμενοι εκατοντάδες χιλιάδες με ρουσφέτια, κομματικούς διορισμούς στο Δημόσιο, προνομιακές προαγωγές, μισθούς και επιδόματα χωρίς δουλειά, πρόσβαση στη διαφθορά, ειδικές επιδοτήσεις και άλλους τρόπους. Κυρίως επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι μόνο, πέτυχε το κεφάλαιο τη σύσταση ενός μηχανισμού από τμήματα εργαζομένων και μικροαστών ορκισμένων να το υπηρετούν μέχρι την τελευταία σύνταξή τους.

Δεν αναφέρομαι σε κάποιον κλάδο εργαζομένων, του δημόσιου ή του ιδιωτικού τομέα, αλλά σε έναν στρατό συγκεντρωμένο κυρίως στο Δημόσιο, τις ΔΕΚΟ, τους ΟΤΑ, τα Πανεπιστήμια, τα Σώματα Ασφαλείας, τη Δικαιοσύνη, πρόσφατα τις ΜΚΟ, ενώ υπάρχει και στον ιδιωτικό τομέα, την κοινωνία γενικότερα. Πρόκειται για μια μεγάλη μειοψηφία, χρήσιμη στο σύστημα για τον έλεγχο του λαού. Χρησιμοποιήθηκε για να απαλλαγούν οι καπιταλιστές από την αγωνιστική παράδοση που μας κληροδότησαν το ΕΑΜ, o ΕΛΑΣ, ο Δημοκρατικός Στρατός, κάτι που δεν επιτεύχθηκε ούτε με τις εξορίες, τις εκτελέσεις, τα βασανιστήρια, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, τη στρατιωτική δικτατορία.

Δεν πρέπει να υποτιμάμε αυτόν τον παράγοντα σήμερα, γιατί επιτίθεται ανελέητα στην εργατική τάξη και το Κόμμα. Οι πιο βολεμένοι αποδεικνύονται πιο Πάγκαλοι και από τον Πάγκαλο σε προθυμία να αναπαράξουν αντικομμουνισμό, όπως με αφορμή τα οικονομικά του ΚΚΕ ή τη συχνότητα του «902» τώρα.

Επίσης, με το παράδειγμα και την οικονομική τους επιβίωση, αν όχι ευμάρεια, καθίστανται παράγοντας αντιδραστικοποίησης του λαού, μάχονται τον ταξικό χαρακτήρα που προσδίδουμε στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Στήριξαν τα μέτρα των τελευταίων κυβερνήσεων, με συνθήματα τύπου «όλοι ίδιοι είναι», «έξω τα κόμματα», «έξω τα συνδικάτα». Πρόβαλλαν «αυθόρμητα» την επιδίωξή τους να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους στην ελπίδα που έχει ο λαός να ανακουφιστεί. Παράλληλα πρωτοστάτησαν στην υπεράσπιση της ΕΕ απειλώντας με τον κίνδυνο να χαθούν οι καταθέσεις, να χρεoκοπήσει η χώρα.

Επειδή αυτοί οι οπαδοί του συστήματος έχουν ως μοναδικό τους γνώμονα το προσωπικό μικροσυμφέρον, χρησιμοποιούνται σε ελιγμούς για να εγκλωβιστεί κόσμος που σκέφτεται και θα μπορούσε να αγωνιστεί ή αγωνίζεται, η πλειονότητα δηλαδή του λαού που δεν ακολουθεί το ΚΚΕ.

Εγιναν η κρίσιμη μάζα σε αποφασιστικές στιγμές, όπως ήταν η μαζική μετακίνηση οργανωμένων του ΠΑΣΟΚ στο ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργώντας στους εργαζόμενους ρεύμα υπέρ του υποτιθέμενου μικρότερου κακού που αντιπροσώπευε ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως το 2009 υπέρ του ΠΑΣΟΚ, διαμορφώνοντας δυναμική που ενίσχυσε την προσδοκία για προοδευτικές αλλαγές σε ανθρώπους που αισθάνονται αριστεροί και τάση η νεολαία να βασίζεται σε λύσεις με τη χώρα εντός της ΕΕ, χωρίς την προοπτική ανατροπής του συστήματος.

Επηρεάζουν το λαό σε αντικομμουνιστική κατεύθυνση, γι' αυτό ενισχύθηκε η Χρυσή Αυγή από κόσμο που θέλει να αντιδράσει στην κυρίαρχη πολιτική. Κάποιοι εξάλλου ευνοήθηκαν από την κατοχή ακόμα, από τους ναζί, μετά με τη νίκη του ιμπεριαλισμού, με τη δικτατορία. Προσαρμόστηκαν στα δεδομένα της μεταπολίτευσης, συνήθως αποκομίζοντας όφελος, τώρα τους έπληξε η κρίση και γύρισαν στις παλιές τους αγάπες που ποτέ δεν ξέχασαν.

Αυτός ο μηχανισμός επηρεάζει τις συνειδήσεις της νέας γενιάς, γιατί εκτός της γενικότερης παρουσίας του στην κοινωνία, κατέχει σημαντικές θέσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα. Είναι οι αντεξουσιαστές που μας εγκαλούν για συστημικότητα.

Βάσει των παραπάνω κρίνω ανεπαρκείς τις Θέσεις, με τις οποίες γενικά συμφωνώ, και την επιχειρηματολογία του Κόμματος ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα.

Στη Θέση 21 γίνεται αναφορά στην εργατική αριστοκρατία, περιορισμένη όμως χωρίς πιο συγκεκριμένη ανάλυση και στοιχεία. Προτείνω να εμπλουτιστούν και να επικαιροποιηθούν οι Αποφάσεις και η επιχειρηματολογία για το συγκεκριμένο θέμα.

Να μην παρακάμπτουμε το πώς στηρίζεται η πλουτοκρατία, στο όνομα του να μην υποβαθμίσουμε το αντιμονοπωλιακό περιεχόμενο της ταξικής πάλης. Οχι επειδή συκοφαντούνται δημόσιοι υπάλληλοι, οι αγρότες, διαδοχικά όλος ο λαός για να διχαστεί και να διευκολυνθεί το ξεπούλημα, να μη δώσουμε την απαιτούμενη σημασία. Ετσι θα βοηθήσουμε να προκύψουν τα σωστά συμπεράσματα.

Τον πλούτο τον έχουν ιδιοποιηθεί τα μονοπώλια, τα οποία ευθύνονται και για το δημόσιο χρέος, δεν ανεχόμαστε όμως τους πληρωμένους να χειραγωγούν το λαό που υποφέρει. Ασχολούμαστε εμείς. Δεν φοβηθήκαμε το λαό και την αλήθεια, έχουμε το δίκιο για να μιλήσουμε με θάρρος. Ακόμα και αν τα σαλόνια απλωθούνε στην αυλή της αστικής τάξης, με αποτέλεσμα να μην χωράνε πια τόσοι αυλικοί για να υπερασπιστούν το σύστημα, η εξαγορά θα παραμείνει τρόπος προστασίας της εξουσίας των καπιταλιστών.

Κλείνω εκφράζοντας την αισιοδοξία μου ότι ο λαός τελικά θα συγκρουστεί με τα μονοπώλια για να σταματήσει την εξαθλίωση, την απαξίωση της εργατικής δύναμης, την αρπαγή των πλουτοπαραγωγικών πηγών, τη μετατροπή της χώρας σε φυλάκιο για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Για να ανοίξει ο δρόμος για την ανατροπή του καπιταλισμού, το σοσιαλισμό, τον κομμουνισμό.

Οι λαοί θα νικήσουν.

Οσα dislike και να γίνουν.

Οι λενινιστικές αρχές της κομματικής καθοδήγησης είναι αντικειμενικά θέσεις που καθορίζουν σ' ένα μεγάλο βαθμό και τις μεθόδους δράσεις των επαναστατικών κομμάτων «κομμουνιστικών».

Οι θέσεις αυτές αποτελούν κτήμα ιδιαίτερα για το ΚΚΕ. Να ρίξουμε μια ματιά στους λόγους των κυβερνητικών εκπροσώπων την τελευταία τριετία, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσουμε μια σκλήρυνση της αντιλαϊκής πολιτικής της αστικής εξουσίας. Υπάρχουν απίστευτες προκλήσεις απέναντι στο λαϊκό κίνημα, μια ανοιχτή κατάπνιξη σε ό,τι έχει κερδηθεί μέχρι σήμερα. Να το σταματήσουμε λοιπόν αυτό; Θέλουμε εμείς οι κομμουνιστές; Σίγουρα Ναι! Μπορούμε; Κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις Ναι! Μας έχουν σε μια πρωτοφανή κατάσταση «ψυχολογικού πολέμου». Εχουν δημιουργήσει τέτοιο κλίμα βίας και τρομοκρατίας αλλά και οικονομικού εκβιασμού που σίγουρα έχουν καταφέρει να αποσταθεροποιήσουν αρκετά λαϊκά στρώματα από τον αγώνα, αφού το μόνο που τους νοιάζει είναι η εδώ και τώρα επιβίωση της οικογένειάς τους και του εαυτού τους.

Να κάνουμε πρώτα και κύρια βήματα για την οργάνωση του αγώνα, του κάθε αγώνα. Από μια απεργία σε εργοστάσιο ως μια πικετοφορία σε μια λαϊκή γειτονιά. Οι λαϊκές επιτροπές παίζουν σπουδαίο ρόλο και σε αυτή την οργάνωση, καθοριστικό και πρωτοπόρο πλέον. Οι συμμετέχοντες να είναι υπεύθυνοι και να λειτουργούν συνειδητά στην επιτυχία, σ' ό,τι τους ζητηθεί. Να έχουν σωστή δικαιολογία όταν δεν μπορούν να φέρουν σε πέρας αυτό που τους ζητήθηκε. Οι ΚΟΒ να σφύζουν από μέλη αλλά και από τους οπαδούς του Κόμματος. Οι εξορμήσεις να έχουν απόλυτη επιτυχία. Κάθε φορά να μπορούμε ένα έχουμε μια μεγαλύτερη δυναμική απ' ό,τι στην προηγούμενη. Πόρτα πόρτα, άνθρωπο τον άνθρωπο πρέπει να το πετύχουμε αυτό!

Σε κάθε φάση του αγώνα θα πρέπει να υπάρχει ωριμότητα και αποφασιστικότητα. Στις δύσκολες αυτές συνθήκες αυτό που μπαίνει στο μυαλό του καθένα από εμάς είναι η οργάνωση της πάλης αλλά και της αντεπίθεσης απέναντι στην καταστολή και την κυβερνητική τρομοκρατία.

Ολοκληρώνοντας αγαπητοί φίλοι και σπουδαίοι σύντροφοι θα έλεγα ότι: η συνεπής εφαρμογή των μαρξιστικών λενινιστικών θέσεων και κανόνων, η ύπαρξη ενός επαναστατικού προγράμματος -να μην ξεχνάμε ότι είμαστε επαναστατικό κόμμα- η εμπειρία που αποκτιέται μέρα τη μέρα, χρόνο το χρόνο δημιουργούν τους όρους για ουσιαστική ιδεολογική πολιτική οργανωτική ενότητα του ΚΚΕ.