Σε τροχιά επιδείνωσης βρίσκεται η ζωή των γυναικών της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Οι εργασιακές σχέσεις - λάστιχο, η πολύμηνη απληρωσιά, η πολύχρονη ανεργία και η εναλλαγή της με μικρά διαστήματα κακοπληρωμένης ή «μαύρης» εργασίας, οι φόροι και τα χαράτσια βυθίζουν στη φτώχεια τις ίδιες και τις οικογένειές τους. Οι δυνάμεις της ΟΓΕ πήραν μέρος στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ την προηγούμενη Τετάρτη, οργάνωσαν στα πλαίσια των Λαϊκών Επιτροπών δεκάδες πορείες σε όλη τη χώρα ενάντια στη φοροληστεία, κάλεσαν τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων να πάρουν μέρος στις κινητοποιήσεις. Η παρέμβαση των συλλόγων και των ομάδων στις εργαζόμενες και άνεργες γυναίκες απασχόλησε το 11ο Συνέδριο της ΟΓΕ. Από την εισηγητική τοποθέτηση της Βιβής Δάγκα, μέλους του νέου προεδρείου της ΟΓΕ, παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα που αφορούν στην πείρα και τις κατευθύνσεις της δράσης της ΟΓΕ:

«Η επίθεση αφορά το σύνολο της ζωής των εργαζόμενων γυναικών, επιδρά ιδιαίτερα στις νέες άνεργες. Δεν αφορά έναν κλάδο ή τομέα της οικονομίας, κανείς δεν μπορεί να εξαιρεθεί από τη νέα αντιλαϊκή θύελλα (...)

Η συζήτηση στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, έχει φουντώσει με βάση τις συνέπειες στη ζωή της εργαζόμενης γυναίκας, της άνεργης και της οικογένειάς της. Ειδικά στους χώρους δουλειάς συναντάμε από τη μια οργή απέναντι στα μέτρα, από την άλλη ηττοπάθεια, μοιρολατρία. Το σιχτίρισμα βέβαια και η στάση αναμονής για τα χειρότερα δεν οδηγούν πουθενά. Το θέμα είναι η αγανάκτηση που νιώθουν οι εργαζόμενες, οι νέες από τις λαϊκές οικογένειες να μετατραπεί σε απόφαση για οργάνωση και αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε εργατογειτονιά.

Οι μεγαλοεπιχειρηματίες, το κράτος και η κυβέρνησή τους αξιοποιούν την ανησυχία των εργαζόμενων γυναικών, ειδικά των νέων, την ευθύνη που νιώθουν για την οικογένειά τους. Με εκβιαστικά διλήμματα "δουλειά χωρίς δικαιώματα ή ανεργία", με την τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς επιδιώκουν οι γυναίκες να είναι οι πρώτες που θα αναδιπλωθούν, θα αποδεχθούν τις μειώσεις μισθών, την απλήρωτη υπερωρία, τη μετατροπή των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης σε συμβάσεις μερικής και εκ περιτροπής εργασίας. Είναι πλευρές που οι σύλλογοι γυναικών της ΟΓΕ συναντούν καθημερινά στα σούπερ μάρκετ, στα εμπορομάγαζα, στα επισιτιστικά καταστήματα, πολύ περισσότερο σε βιομηχανικές μονάδες, όπου το ποσοστό των εργαζόμενων γυναικών είναι μεγάλο. Χρειάζεται με πολιτικά επιχειρήματα να στηρίζουν τις εργαζόμενες για να μη λυγίσουν, να σηκώσουν κεφάλι στον αντίπαλο, στην εργοδοσία.

Απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση κεφαλαίου - ΕΕ - κυβέρνησης στη συνείδηση και τα δικαιώματα των εργαζόμενων γυναικών, οι σύλλογοι γυναικών της ΟΓΕ μαζί με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ σε σωματεία αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για να ανέβει ο βαθμός οργάνωσης των γυναικών σε κάθε τόπο δουλειάς, σωματείο, σχολή και γειτονιά, να αναπτυχθεί η ταξική, λαϊκή αλληλεγγύη. Πρόκειται για δουλειά με απαιτήσεις, με συγκεκριμένο περιεχόμενο και επίμονο σχέδιο που αφορά τις γυναίκες, τη νεολαία του κλάδου, της επιχείρησης.

Οι απαιτήσεις σχετίζονται με την κατάσταση που ζουν σήμερα οι εργαζόμενες, οι άνεργες. Στη βάση αυτών έχουν αναστολές για τη συμμετοχή τους στην οργάνωση της πάλης στο χώρο δουλειάς, στο σωματείο, στο σύλλογο γυναικών.

Τίθεται το ερώτημα: Ποιον συμφέρει να είναι οι εργαζόμενες, οι άνεργες μακριά από την οργάνωση της πάλης;

Πρώτα και κύρια συμφέρει τους ίδιους τους εργοδότες, οι οποίοι επιδιώκουν οι εργαζόμενες να είναι απομονωμένες, φοβισμένες απέναντι στις επιδιώξεις των αφεντικών, να διαπραγματεύονται ατομικά με τον εργοδότη το μεροκάματο, το ωράριο εργασίας, συνολικά τους όρους δουλειάς. Να αποδεχτούν την ανασφάλιστη δουλειά για 200 και 400 ευρώ εφ' όρου ζωής. Επιδιώκουν, πολύ περισσότερο, να αποδεχτούν οι εργαζόμενες ότι δεν μπορεί να υπάρξει σύστημα χωρίς αφεντικά, χωρίς μεγαλοεπιχειρηματίες, που κερδίζουν κυρίως από την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων συνολικά.

Η επίμονη προσπάθεια για να οργανωθεί η πάλη από τα σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, από τους συλλόγους γυναικών της ΟΓΕ, η εμπιστοσύνη στη δύναμη των εργαζομένων, η ενασχόληση με όλες τις πλευρές της ζωής της εργαζόμενης γυναίκας, η συζήτηση για το τι αγώνες χρειάζονται απέναντι στο σκληρό αντίπαλο, στα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις τους, η συζήτηση για το πού οφείλεται η ανισοτιμία των γυναικών, ποιος ωφελείται από αυτή και κάτω από ποιες προϋποθέσεις μπορεί να αρθεί, είναι πολύτιμο λίπασμα για την ένταξη των εργαζόμενων γυναικών στον αγώνα. Βοηθάει να ξεπερνιούνται αναστολές, ο φόβος της απόλυσης και να καλλιεργείται η αποφασιστικότητα για τις πιο σκληρές συγκρούσεις. Βέβαια, πρόκειται για διαδικασία που δεν είναι ευθύγραμμη. Εχει και εξάρσεις και ζιγκ-ζαγκ και πισωγυρίσματα, κάτω από το βάρος των οξυμένων προβλημάτων.

Βέβαια, χρειάζεται να παίρνουμε υπόψη και τις συνθήκες ζωής για μια εργαζόμενη μητέρα. Νιώθει ιδιαίτερα πιεσμένη από άποψη χρόνου να προλάβει τις δουλειές του σπιτιού, να περάσει χρόνο με την οικογένειά της. Υπάρχουν θετικά παραδείγματα συλλόγων που κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης είχαν παράλληλα δραστηριότητες για τα παιδιά των γυναικών. Βοήθησε σε μια πορεία τη συμμετοχή ακόμα και εργαζόμενων γυναικών που ήθελαν να συμμετέχουν, αλλά δεν είχαν κάποιον να φροντίσει τα παιδιά.

Η συζήτηση με βάση τα παραπάνω στα Διοικητικά Συμβούλια των συλλόγων γυναικών, των ομάδων της ΟΓΕ μπορεί να συμβάλει με σκέψεις, προβληματισμούς και πολύμορφη δραστηριότητα που θα εμπνέει τις εργαζόμενες γυναίκες, τις άνεργες στη συμμετοχή τους στο σύλλογο. Μπορούμε να σκεφτούμε και πρωτοβουλίες του συλλόγου γυναικών, όπως, για παράδειγμα, εκδήλωση - συζήτηση για την προστασία της υγείας της εργαζόμενης γυναίκας, για την εκπαίδευση των παιδιών τους. Συνολικά να αναπτύσσουμε μια πολύμορφη δραστηριότητα που να αγγίζει όλες τις ανησυχίες τους: Για τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, τη ναρκω-κουλτούρα.

Σε κάθε γειτονιά να ξεχωρίσουμε χώρους που ζουν, εργάζονται γυναίκες, ιδιαίτερα νέες. Σε αυτή την κατεύθυνση χρειάζεται να πάρουμε υπόψη τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις σε κλάδους και τομείς της οικονομίας που εργάζονται κατά πλειοψηφία γυναίκες. (...) Οσο καλύτερα μελετάμε την πολιτική που ακολουθεί η εργοδοσία σε κάθε επιχείρηση, την εξέλιξη συνολικά του κλάδου, τις εργασιακές σχέσεις που επικρατούν σε κάθε χώρο, τις συνθήκες υγείας και ασφάλειας, που επιδρούν ιδιαίτερα στο γυναικείο οργανισμό, μπορούμε πιο στοχευμένα να απευθυνόμαστε στις εργαζόμενες του χώρου, του κλάδου. Η προπαγάνδα μας, τα αιτήματα που έχουμε διαμορφώσει για κάθε πλευρά της ζωής της γυναίκας θα πατάνε καλύτερα στις ανησυχίες, σε αυτά που ζει η εργαζόμενη. Βοηθάει να αναδεικνύουμε τα ζητήματα που αφορούν τις νέες γυναίκες, τις νέες σπουδάστριες από τις σχολές μαθητείας που κάνουν την πρακτική τους.

Χρειάζεται να προβληματίσει κάθε σύλλογο γυναικών πώς θα γνωρίσει, θα εντάξει στη δράση άνεργες γυναίκες. Η πλειοψηφία των άνεργων γυναικών κάτω από το βάρος της οξυμένης κατάστασης κλείνονται σπίτι, δυσκολεύονται να κινητοποιηθούν. Αυτήν την πείρα συγκεντρώνουμε από τη δραστηριότητα που έχουν αναπτύξει σύλλογοι γυναικών στα παραρτήματα του ΟΑΕΔ, στις εξορμήσεις σπίτι σπίτι στις λαϊκές γειτονιές. Πρόκειται για δουλειά που απαιτεί από εμάς υπομονή, επιμονή, καρτερικότητα καθώς δε θα εκφραστεί πάντα άμεσα στην ένταξη των άνεργων γυναικών στη δράση.

Μόνο όμως οι σύλλογοι γυναικών της ΟΓΕ, μαζί με την υπόλοιπη κοινωνική συμμαχία, το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΕΒΕ, την ΠΑΣΥ, το ΜΑΣ μπορούν να εμπνεύσουν αισιοδοξία στις εργαζόμενες, άνεργες, στις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών για να απαντήσουν με αποφασιστικότητα στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου, με την ένταξή τους στην οργανωμένη πάλη, με τη μαζική συμμετοχή τους στους αγώνες του λαϊκού κινήματος».