«Οι εξευτελιστικές τιμές που μας δίνουν οι εμποροβιομήχανοι για να παίρνουν τα προϊόντα μας, είναι το ίδιο με τις χαμηλότερες αμοιβές που δίνουν για την εργατική δύναμη. Η απούλητη παραγωγή μας και οι εκβιασμοί είναι το ίδιο με την απλήρωτη δουλειά των εργαζομένων και με τον εκβιασμό της απόλυσης, που επιβάλλει το κεφάλαιο για να έχει ακόμη μεγαλύτερα κέρδη, από τη στυγνότερη εκμετάλλευση. Γι' αυτό κοινή πρέπει να είναι η δράση ενάντια στους εκμεταλλευτές μας». Αυτά αναφέρει, ανάμεσα σε άλλα, η ΠΑΣΥ με ανακοίνωση - κάλεσμα στους μικρομεσαίους αγρότες για συμμετοχή στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ στις 24 Νοέμβρη. Ολόκληρη η ανακοίνωση έχει ως εξής:

«Η Παναγροτική Αγωνιστική Συσπείρωση (ΠΑΣΥ) χαιρετίζει και συμμετέχει στον αγώνα της εργατικής τάξης που στη φάση αυτή εκφράζεται με τις συγκεντρώσεις στις 24 του Νοέμβρη σε όλη τη χώρα που οργανώνει το ΠΑΜΕ.

Οι φτωχοί και μεσαίοι αγρότες έχουν κοινά προβλήματα με τους μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους, που δημιουργούνται από την αντιλαϊκή - αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ, των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Η θύελλα των αντιλαϊκών μέτρων που εξήγγειλε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μάς αφορά όλους, πολύ περισσότερο τους φτωχούς αγρότες που για να ζήσουν τις οικογένειές τους εργάζονται και ως εργάτες. Η πολιτική που διασφαλίζει και αυγαταίνει τα κέρδη των επιχειρηματιών τους εκμεταλλεύεται τριπλά, και ως αγρότες, και ως εργάτες, και ως καταναλωτές.

Οι εξευτελιστικές τιμές που μας δίνουν οι εμποροβιομήχανοι για να παίρνουν τα προϊόντα μας, είναι το ίδιο με τις χαμηλότερες αμοιβές που δίνουν για την εργατική δύναμη. Η απούλητη παραγωγή μας και οι εκβιασμοί είναι το ίδιο με την απλήρωτη δουλειά των εργαζομένων και με τον εκβιασμό της απόλυσης, που επιβάλλει το κεφάλαιο για να έχει ακόμη μεγαλύτερα κέρδη, από τη στυγνότερη εκμετάλλευση.

Γι' αυτό κοινή πρέπει να είναι η δράση ενάντια στους εκμεταλλευτές μας.

Η ΠΑΣΥ προειδοποίησε και αγωνίστηκε να μην περάσει η ΚΑΠ που ξεκληρίζει, που βγάζει στο περιθώριο τη φτωχομεσαία αγροτιά και συνεχίζει αυτόν τον αγώνα. Καμιά αυταπάτη, κανένας εφησυχασμός. Η επίθεση στο εισόδημα και στο ασφαλιστικό αφορά και την αγροτιά.

Η πρόσφατη εμπειρία από τους αγροτικούς αγώνες μάς διδάσκει ότι γίνονται πιο αποτελεσματικοί και έχουν προοπτική οι αγώνες που γίνονται από κοινού με την εργατική τάξη και τους αυτοαπασχολούμενους. Παλεύουμε μαζί και διεκδικούμε να παράγουμε καλά ποιοτικά και φτηνά τρόφιμα που να καλύπτουν τις ανάγκες του λαού μας. Να προστατεύεται η ντόπια παραγωγή και να καλύπτει τις διατροφικές μας ανάγκες. Το μπορούμε.

Κοινά είναι τα αιτήματα για δημόσια δωρεάν Υγεία και Παιδεία, Κοινωνική Πρόνοια και Κοινωνική Ασφάλιση.

Η ΠΑΣΥ καλεί σε παναγροτικό συναγερμό τους αγροτικούς συλλόγους, τις ομοσπονδίες, τις επιτροπές αγώνα, τη μικρή και φτωχομεσαία αγροτιά. Να συμμετέχουν δραστήρια με τα αγροτικά αιτήματα, με τα κοινά αιτήματα εργατών - αγροτών στις συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα στις 24 Νοέμβρη που οργανώνει το ΠΑΜΕ. Για την απόκρουση της ολομέτωπης επιθετικότητας των δυνάμεων του κεφαλαίου.

Νοέμβρης 2009»

Για το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ που θα ξεκινήσει από την Ομόνοια, στις 6.30 μ.μ., έχουν οριστεί οι εξής προσυγκεντρώσεις στις 6 μ.μ.:

• Πλατεία Κάνιγγος: Συνδικάτα και εργαζόμενοι στο χώρο των κατασκευών, του δημοσίου, των υπηρεσιών, του χρηματοπιστωτικού, της Υγείας, και της εκπαίδευσης.
• Πλατεία Βάθης: Συνδικάτα στη βιομηχανία, στις τηλεπικοινωνίες, εργαζόμενοι στους ΟΤΑ και τις μεταφορές.
• Πλατεία Καραϊσκάκη: Εργαζόμενοι και Φορείς Δυτικών Συνοικιών, Νοτιοδυτικών, 3ου και 4ου διαμερίσματος Αθήνας.
• Βικτώρια: Εργαζόμενοι και φορείς των βορειοδυτικών συνοικιών 5ου και 6ου διαμερίσματος.
• Κλαυθμώνος: Εργαζόμενοι των νοτίων συνοικιών, νοτιοανατολικών, βορειοανατολικών, ανατολικών, 1ο, 2ο και 7ο διαμέρισμα.
• Προπύλαια: Το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών.

Από παλιότερη κονητοποίηση του ΠΑΜΕ

Ούτε μια ώρα δεν πρέπει να πάει χαμένη μέχρι το μεθαυριανό ξημέρωμα. Η εξόρμηση, η περιοδεία, η συνέλευση, η σύσκεψη, η συζήτηση στο διάλειμμα ή το σχόλασμα απ' τη δουλειά πρέπει να γίνει με όσο το δυνατόν περισσότερους συναδέλφους, συμφοιτητές, γειτόνους, συγγενείς, φίλους. Να γίνει και να 'ναι ουσιαστική, θαρρετή, να μην αρκεστεί στην πρόσκληση, να βαθύνει στην αιτία των προβλημάτων, να φτάσει στη διέξοδο. Να μην ξεμείνει ούτε μια προκήρυξη στα γραφεία των συνδικάτων, να φτάσει στα χέρια εργατών που θα τη διαβάσουν ακόμα και για πρώτη φορά, που ακόμα και μετά από μια φευγαλέα ματιά μπορεί να τραβήξουν την προσοχή τους οι φράσεις «καμιά υποταγή», «να πληρώσει η πλουτοκρατία», τροφοδοτώντας προβληματισμό, προκαλώντας γόνιμη ανησυχία.

Ούτε ένας από όσους ειδικά αυτή την περίοδο βιώνουν τα αδιέξοδα της πολιτικής του ευρωμονόδρομου δεν πρέπει να λείψει από τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ. Εκεί είναι η θέση των εργαζομένων με προγράμματα stage που η κυβέρνηση πέταξε στο δρόμο, των συμβασιούχων και όλων όσοι δουλεύουν με ελαστικές μορφές απασχόλησης, που ΕΕ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑ.Ο.Σ.-ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ κρατούν ομήρους στο όνομα του εφικτού και του αναγκαίου που καθορίζει η ανάπτυξη για τις τσέπες των λίγων. Στο ραντεβού με το ΠΑΜΕ θα βρει διέξοδο η οργή των εργαζόμενων γυναικών, οι οποίες εισπράττουν τις συνέπειες μιας πλαστής «ισότητας» που ισοπεδώνει τα δικαιώματά τους. Εκεί βρίσκεται η θέση των χιλιάδων εργατών μεταναστών που με τον ιδρώτα και το αίμα τους ποτίζουν ξένα πλούτη και διστάζουν να σηκώσουν κεφάλι μήπως και τους δέσουν με χειροπέδες για να απελαθούν. Μόνο με το ΠΑΜΕ μπορεί να αποκτήσει προοπτική η αγωνιστική διάθεση της νέας γενιάς, την οποία από το σχολείο διδάσκουν πώς αύριο θα κάνει γονυκλισίες στον εργοδότη.

Η επιτυχία των συλλαλητηρίων του ΠΑΜΕ είναι άρρηκτα δεμένη με τις μικρές και μεγάλες μάχες που αυτή την περίοδο διεξάγονται ή πρέπει να δυναμώσουν σε μια σειρά κλάδους. Είναι σταθμός για τους οικοδόμους που δυο μέρες μετά ετοιμάζουν πανελλαδική απεργία, για τους κλωστοϋφαντουργούς που στην Αθήνα βρίσκονται σε αρχαιρεσίες, για τους μεταλλεργάτες από τη Ζώνη του Περάματος μέχρι τη ΛΑΡΚΟ κι όλη τη χώρα που αντιμετωπίζουν σωρό επαγγελματικών ασθενειών και κινδύνων, για τους εργάτες του Σκαραμαγκά και των λιμανιών που πρέπει να αναλάβουν ευθύνη στην οργάνωση του αγώνα για λιμάνια και ναυπηγεία αποκλειστικά δημόσια κτλ.

Τα μεθαυριανά συλλαλητήρια είναι η πρώτη αγωνιστική κινητοποίηση μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ και πρέπει να ακουστεί κρυστάλλινη η αποφασιστικότητα των ταξικών δυνάμεων να παλέψουν για να μην περάσουν οι αυταπάτες, η τρομοκρατία, ο συμβιβασμός, κάθε μηχανισμός και τρόπος με τον οποίο η σοσιαλδημοκρατία θα επιδιώξει ακόμα πιο επίμονα να ενσωματώσει την αγανάκτηση του εργαζόμενου λαού.

Τα μεθαυριανά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ δίνουν το σύνθημα για να συνεχιστεί με μεγαλύτερη απαιτητικότητα και αγωνιστικό πείσμα η σκληρή δουλειά για την ανασυγκρότηση του ΠΑΜΕ ώστε ν' αποκτήσει ποδάρια σε κάθε τόπο δουλειάς, με επιτροπές αγώνα, κτλ. Να εμπλουτιστεί η πείρα που θα συμβάλει σημαντικά στη συνεδρίαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΠΑΜΕ, το Γενάρη. Να γίνουν στέρεα βήματα στην αναβάθμιση της λειτουργίας των συνδικάτων που πρέπει να μετατραπούν σε ασπίδες άμυνας και κυψέλες σταθερής αγωνιστικής ενεργοποίησης των εργαζομένων.

Τα μεθαυριανά συλλαλητήρια μπορούν και πρέπει να λειτουργήσουν ως αφετηρία για τις επόμενες μάχες, με πρώτη αυτή των συλλογικών συμβάσεων, για τη σφυρηλάτηση της ταξικής ενότητας και πάλης των εργαζομένων, κόντρα στους κήρυκες της υποταγής, με οδηγό το σύνθημα που μεθαύριο πρέπει να σηκώσει στο πόδι τις πόλεις της χώρας: «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι του κεφαλαιοκράτη»!

Είναι γεγονός ότι και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όπως και η προηγούμενη της ΝΔ προπαγανδίζουν πως για την «ελλειμματική» κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων φταίνε οι δαπάνες Υγείας. Και πρέπει να μπει τέρμα στις «σπατάλες». Και οι δυο κυβερνήσεις εντοπίζουν ως έναν παράγοντα τα φάρμακα, γι' αυτό και παίρνουν μέτρα, όπως οι πρόσφατες κυβερνητικές εξαγγελίες, αλλά δεν ακουμπάνε τη συνεχή αύξηση των τιμών από τις φαρμακοβιομηχανίες και την εμπορία φαρμάκων. Οπως επίσης και το γεγονός της σύμπραξης των ασφαλιστικών ταμείων με ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα για εξετάσεις που λυμαίνονται Ταμεία και ασφαλισμένους. Ετσι, αντί να οργανώσουν την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας έτσι που να μην υπάρχει καμιά επιχειρηματική δραστηριότητα ούτε στην ιατρική ούτε στο φάρμακο, επιβάλλουν πολιτικές περικοπών. Αν και γνωρίζουν οτι η μεγάλη κατανάλωση φαρμάκων και οι πολλές ιατρικές εξετάσεις που δε χρειάζονται (και με ευθύνη ορισμένων γιατρών που σχετίζονται με τις φαρμακοβιομηχανίες, αλλά και με ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα), ως σπατάλη μόνο σε ένα αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σύστημα Υγείας και παροχής φαρμάκων θα μπορούσε να εξαλειφθεί. Αλλά η πολιτική των κυβερνήσεων είναι υπέρ της γιγάντωσης της επιχειρηματικής δράσης στον τομέα Υγείας, γιατί είναι σίγουρα κερδοφόρος.

Ο προάγγελος των περικοπών στο όνομα του εξορθολογισμού των δαπανών της Υγείας ήρθε από τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, που αναφέρθηκε στις κοινοπραξίες των ασφαλιστικών ταμείων, στην επαναφορά της λίστας φαρμάκων και την εξίσωση του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα - αρχίζοντας από την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ) στους δήμους, με ένα ελάχιστο πακέτο παροχών για τους ασφαλισμένους.

Στη συνέχεια, η υπουργός Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, με συνεντεύξεις ή μιλώντας στη Βουλή, έκανε πιο εμφανές το περίγραμμα. «Μιλάμε για κάρτα Υγείας, έλεγε η υπουργός στη Βουλή στις 9.11.2009, η οποία θα εξορθολογίσει τις δαπάνες, θα βοηθήσει στην καλύτερη εξυπηρέτηση των πολιτών όσον αφορά την παροχή της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, την καλύτερη πρόσβαση σε όλες τις παροχές της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και φυσικά και στο φαρμακείο». Δηλαδή, η κάρτα Υγείας θα αποτελέσει το μέσο για περιορισμό των παροχών που μεταβαπτίζονται σε εξορθολογισμό. Ετσι μένει ως υποχρέωση της κυβέρνησης το «βασικό πακέτο παροχών». Αποκαλυπτικές είναι οι περιγραφές της υπουργού: «Μιλάμε για την εγγύηση ενός βασικού πακέτου παροχών, το οποίο θα παρέχεται μέσα στο σύστημα αυτό για όλους τους συμπολίτες μας», έλεγε στη Βουλή, ενώ σε συνεντεύξεις της έχει παραδεχτεί ότι και για το ελάχιστο πακέτο θα πληρώσουν και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Κι όλες αυτές οι ελάχιστες και υποβαθμισμένες παροχές θα παρέχονται με τη «συνέργεια και δικτύωση όλων των δομών παροχής της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας». Δηλαδή, από δημόσιους, δημοτικούς, ιδιωτικούς φορείς και με την εμπλοκή των ΜΚΟ, ενισχύοντας έτσι τη δικτύωση με την εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών Υγείας, που θα σημάνει χαράτσια για τους ασφαλισμένους και τα ασφαλιστικά ταμεία. Γι' αυτό άλλωστε στην Εισηγητική Εκθεση του προϋπολογισμού για το 2010 δε γίνεται αναφορά σε ένα «συγκροτημένο ολοκληρωμένο σύστημα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας», όπως έλεγε η υπουργός στη Βουλή, αλλά απλώς ότι «διαμορφώνεται σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας σε κάθε δήμο».

Ηδη, την περασμένη Πέμπτη, οι συναρμόδιοι υπουργοί ανακοίνωσαν τα πρώτα σημεία της πολιτικής της κυβέρνησης για το φάρμακο. Μεταξύ αυτών είναι η επαναφορά της λίστας, οι μειοδοτικοί διαγωνισμοί για την προμήθεια φαρμάκων στα νοσοκομεία, καθώς και η ανακοστολόγηση των φαρμάκων, που όσο κι αν διατείνεται η κυβέρνηση πως έτσι θα περιστείλει τις δαπάνες σίγουρα θα φέρει καινούριους μποναμάδες για τη φαρμακοβιομηχανία. Μάλιστα, η λίστα των φαρμάκων - με περιορισμούς και ταλαιπωρία για τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους - αυτή τη φορά επανέρχεται με δημοσιευμένη την απαραίτητη απόφαση για τα θεραπευτικά πρωτόκολλα των φαρμάκων που θεσμοθέτησε η κυβέρνηση της ΝΔ. Εκκρεμεί η έκδοση απόφασης και για τα διαγνωστικά πρωτόκολλα, για τα οποία η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν έχει μιλήσει καθόλου. Αν εκδοθεί και η δεύτερη απόφαση, τότε οι παροχές μπαίνουν στη μέγκενη των περικοπών των παροχών και των αντιεπιστημονικών περιορισμών.

Παράλληλα όμως με το διάλογο - απάτη που στήνει η κυβέρνηση, με τους λεγόμενους «κοινωνικούς εταίρους», άρχισε και η επιχείρηση κινδυνολογίας και τρομοκράτησης των εργαζομένων. Πυρήνας αυτής της επιχείρησης παραπληροφόρησης που εξαπολύει η κυβέρνηση και η επιστρατευμένη γι' αυτό το σκοπό δημοσιογραφία των βαρόνων της μαζικής ενημέρωσης, αναδεικνύεται και πάλι η οικονομική κατάσταση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, τα «ελλείμματα» των Ταμείων κλπ.

Σε αυτή την κατεύθυνση την περασμένη Δευτέρα ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Α. Λοβέρδος έριξε τις πρώτες βολές. «Το σύστημά μας είναι άρρωστο» ανέκραξε ο υπουργός και σαν «έτοιμος από καιρό» έκανε και την ιατρική διάγνωση. Για την οικονομική κατάσταση των Ταμείων και τα ελλείμματα ευθύνονται - ποιος άλλος - οι συνταξιούχοι και οι άρρωστοι ασφαλισμένοι που χρειάζονται φαρμακευτική φροντίδα. Και τούτο διότι όπως ισχυρίστηκε, οι δαπάνες για τις συντάξεις αυξάνονται ραγδαία και μάλιστα «θα αυξάνονται τόσο πολύ, αν δεν υπάρξει λύση, θα ακυρώνουν την ανάπτυξη». Με το ίδιο κατηγορηματικό ύφος προεξόφλησε ότι στην επιδείνωση αυτή βασικό ρόλο «παίζει η σπατάλη στις δαπάνες για το φάρμακο». Γίνεται φανερό ότι η κυβέρνηση ενοχοποιεί τις συντάξεις και τις δαπάνες στο φάρμακο και αυτό δε γίνεται τυχαία. Εκτός των άλλων προδιαγράφει και την κατεύθυνση που θα έχουν τα μέτρα και το χαρακτήρα τους.

Ως απόδειξη των κυβερνητικών ισχυρισμών ο υπουργός Εργασίας έφερε τις δαπάνες που γίνονται για τις συντάξεις ως ποσοστό του ΑΕΠ. Σύμφωνα με τους πίνακες που παρουσίασε, οι δαπάνες αυτές το 2008 ανέρχονταν στα 30,2 δισεκατομμύρια ευρώ και ως ποσοστό του ΑΕΠ αντιστοιχεί στο 12,64%. Εκτιμούν δε, ότι το 2009 το ποσοστό αυτό θα ανέλθει στο 13,5% του ΑΕΠ. Οι κινδυνολογούντες κάνουν παιχνίδι με τους αριθμούς, αλλά αποκρύβουν την αλήθεια. Γιατί το ζήτημα, δεν είναι ποιο είναι το ποσό που δαπανάται για τις συντάξεις, αλλά και πόσοι είναι οι άνθρωποι που ζούνε με αυτή τη δαπάνη. Ομως από τη στατιστική του υπουργείου το στοιχείο αυτό απουσιάζει γιατί τότε, θα αναδεικνυόταν η ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουν εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι.

Θα φαινόταν δηλαδή, πως το 12,64% του ΑΕΠ το λαμβάνουν ως εισόδημα 2,8 εκατομμύρια συνταξιούχοι ή το 30,3% του πληθυσμού (9,2 εκατομμύρια άτομα) που είναι σε ηλικία άνω των 15 ετών! (στοιχεία ΕΣΥΕ). Η «λεπτομέρεια» αυτή κρύβει και την ουσία του ασφαλιστικού ζητήματος και καταρρίπτει όλους τους μύθους. Το γεγονός δηλαδή ότι σχεδόν το 1/3 του πληθυσμού της χώρας έχει εισόδημα μόλις το 12,64% του ΑΕΠ. Πράγματι πρόβλημα υπάρχει, αλλά είναι πρόβλημα από την ανάποδη, απ' αυτή που ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Το αληθινό πρόβλημα είναι ότι οι συνταξιούχοι έχουν καταδικαστεί να επιβιώνουν με ένα πάρα πολύ μικρό κομμάτι από τον πλούτο (ΑΕΠ) που παράγεται στη χώρα. Και αυτή η βαθιά ταξική ανισότητα είναι το πραγματικό πρόβλημα της χώρας. Να γιατί αυτό που εμφανίζεται ως ένα «οικονομικό πρόβλημα» είναι ένα πρόβλημα πολιτικό, που μάλιστα με τους υπάρχοντες κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς λύνεται σε βάρος των ασφαλισμένων, σε βάρος των εργαζομένων. Αυτό το αντεργατικό καθεστώς επιδιώκει σήμερα να παγιώσει και να βαθύνει η κυβέρνηση. Να «λύσει» το πρόβλημα και πάλι σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, χειροτερεύοντας τη θέση τους.

Εδώ, πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτή η «κινδυνολογία» δεν είναι καινούρια. Οι ίδιες οι στατιστικές τους δείχνουν και τη χρεοκοπία των ισχυρισμών τους. Ετσι το 2000, όταν η αντιασφαλιστική προπαγάνδα βρισκόταν και πάλι σε εξέλιξη - για να ακολουθήσει η απόπειρα με το «πακέτο Γιαννίτση» -, τότε σύμφωνα με τα στοιχεία της Γιούροστατ και του ECOFIN οι δαπάνες της χώρας μας για τις συντάξεις το έτος 1997 ανέρχονταν στο 12,1% του ΑΕΠ... Και τότε κινδυνολογούσαν για τη «βόμβα» των συντάξεων. Σήμερα, 11 χρόνια μετά, προκύπτει ότι η πραγματική αύξηση των δαπανών για τις συντάξεις, ήταν μόλις κατά 0,5 της μονάδας. Από το 12,1% στο 12,6% του ΑΕΠ. Στην πραγματικότητα η θέση των συνταξιούχων χειροτέρεψε δραματικά, αφού το 12,1% του ΑΕΠ το 1997 το λάμβαναν ως εισόδημα, περίπου 2,4 εκατομμύρια συνταξιούχοι, ενώ το 2008, το 12,6% του ΑΕΠ το λαμβάνουν 2,8 εκατομμύρια συνταξιούχοι, δηλαδή 400.000 ψυχές επιπλέον. Να πώς οι συνταξιούχοι χρόνο με το χρόνο γίνονται φτωχότεροι.

Εκτός όμως από τον προκλητικό ισχυρισμό ότι οι συνταξιούχοι «στοιχίζουν», η κυβέρνηση με τα στοιχεία που παρουσίασε επιχειρεί να μας πείσει ότι το καπιταλιστικό κράτος, είναι και γαλαντόμο, δίνει πολλά από τον κρατικό προϋπολογισμό στην κοινωνική ασφάλιση. Πέρα από το γεγονός, ότι και αυτή η μίζερη χρηματοδότηση είναι χρήματα τα οποία προέρχονται μέσα από την άμεση και έμμεση φορολογία κυρίως των λαϊκών στρωμάτων, δε μας λέει μια άλλη αλήθεια. Οτι οι εργαζόμενοι πληρώνουν, από το αίμα τους και όχι από το περίσσευμά τους, την ασφάλιση. Οι πόροι που παρακρατούνται από το εργατικό εισόδημα και κατευθύνονται προς τα Ταμεία είναι τεράστιοι. Ετσι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Κοινωνικού Προϋπολογισμού του 2008, τη διετία 2007-2008 από το εργατικό εισόδημα παρακρατήθηκαν (είτε με τη μορφή εργατικών είτε εργοδοτικών εισφορών είτε με τη μορφή του κοινωνικού πόρου) για την Κοινωνική Ασφάλιση κεφάλαια ύψους 45,5 δισεκατομμύρια ευρώ!

Και όμως αυτοί οι τεράστιοι πόροι, τα αστρονομικά αυτά κεφάλαια, λεηλατήθηκαν και συνεχίζουν να λεηλατούνται από το μεγάλο κεφάλαιο. Γιατί δεν είναι μόνο τα αποθεματικά που για 40 χρόνια έμεναν άτοκα ακόμα και με αρνητικό τόκο στα παγκάρια των τραπεζών και γίνονταν επιχορηγήσεις, δανεικά και αγύριστα, στους βιομηχάνους και τους εφοπλιστές. Δεν είναι μόνο όσα λεηλατήθηκαν στα χρηματιστήρια, στα αμαρτωλά ομόλογα, σε χαριστικές ρυθμίσεις προς τις επιχειρήσεις. Ακόμα και τώρα, που η κυβέρνηση καμώνεται ότι το σύστημα βρίσκεται σε οριακό σημείο, η λεηλασία συνεχίζεται.

Ετσι, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε την περασμένη Δευτέρα ο ίδιος ο Α. Λοβέρδος, μόνο προς το ΙΚΑ οι βεβαιωμένες ανείσπραχτες εισφορές των επιχειρήσεων, που αν και έχουν παρακρατηθεί από τους εργαζόμενους δεν έχουν αποδοθεί, ανέρχονται στο ποσό των 4,7 δισεκατομμυρίων ευρώ. Αν σε αυτά προσθέσουμε τα περίπου 2,5 δισεκατομμύρια της ετήσιας εισφοροδιαφυγής, προκύπτει ότι φέτος, από τα Ταμεία του ΙΚΑ έχουν κλαπεί πάνω από 7 δισεκατομμύρια ευρώ. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που το ΙΚΑ, παρουσιάζει έλλειμμα 1,48 δισ. ευρώ, τη στιγμή που δεν του καταβάλλονται από τους εργοδότες εισφορές ύψους 7 δισ. ευρώ. Γιατί η πραγματική «μαύρη τρύπα» είναι αυτή που προκαλεί το τρωκτικό που ακούει στο όνομα «κεφάλαιο».

Πολύ περισσότερο, που στο ΙΚΑ και γενικά στην Κοινωνική Ασφάλιση το κράτος, και επί ΝΔ και επί ΠΑΣΟΚ φορτώνει και αλλες αμαρτίες. Ετσι η «ενοποίηση» των Ταμείων των τραπεζών και τα προγράμματα εθελούσιας εξόδου, φόρτωσαν και νέα βάρη στο ΙΚΑ. Ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου στο ντιμπέιτ των πέντε πολιτικών αρχηγών τη Δευτέρα 21 Σεπτέμβρη δήλωνε: «Οχι στις χαριστικές ρυθμίσεις στις τράπεζες, από τις εισφορές που οφείλουν στα ασφαλιστικά ταμεία. Δεν μπορεί το ΙΚΑ να προχωρεί σε χαριστικές ρυθμίσεις στις τράπεζες χάνοντας 5 δισ. ευρώ». Αλήθεια, θα υποχρεώσει η κυβέρνηση τις τράπεζες να αποδώσουν τα 5 δισ. ευρώ; Πάντως μετεκλογικά ακούμε να φταίνε οι συνταξιούχοι που στοιχίζουν στον προϋπολογισμό και όχι οι τραπεζίτες...

Και όμως αυτές οι χαριστικές ρυθμίσεις προς το κεφάλαιο μετακυλίονται προς το ΙΚΑ και τους ασφαλισμένους του. Ετσι γίνεται και με τον ΟΤΕ, ο οποίος προκειμένου να ιδιωτικοποιηθεί και να πουληθεί στην «Ντόιτσε-Τέλεκομ» προχώρησε σε εκτεταμένα προγράμματα εθελούσιας εξόδου. Το συνταξιοδοτικό κόστος το φορτώθηκε όμως ο κρατικός προϋπολογισμός, οι φορολογούμενοι. Το ύψος για να καλυφθεί η «τρύπα» από την ιδιωτικοποίηση, έφτασε τα 753 εκατομμύρια ευρώ το 2008, τα 800 εκατομμύρια το 2009, ενώ άλλα 753 προϋπολογίζονται για το 2010. Στην τριετία, το κόστος για τον εργαζόμενο φορολογούμενο ανέρχεται σε 2,3 δισ. ευρώ. Τώρα το κόστος αυτό εμφανίζεται ως χρηματοδότηση του ΙΚΑ και της κοινωνικής ασφάλισης, και γίνεται το άλλοθι για περικοπές, όταν στην πραγματικότητα πρόκειται για χρηματοδότηση του ΟΤΕ προκειμένου να ιδιωτικοποιηθεί.

Ορισμένοι όμως δεν βλέπουν το πλιάτσικο σε βάρος των Ταμείων από το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά ανακαλύπτουν «τις τεράστιες ανισότητες στο εσωτερικό του ασφαλιστικού συστήματος». Και για «φάρμακο» προτείνουν την «αναδιανομή» στο εσωτερικό του συστήματος. Δηλαδή οι ασφαλισμένοι να μοιράσουν μεταξύ τους πιο... δίκαια τη φτώχεια τους. Δεν πρωτοτυπούν. Ολες οι ανατροπές και περικοπές σε βάρος των εργατών είχαν και το «άρωμα» της «δικαιοσύνης». Αλλωστε ήδη για φέτος η ΝΔ πάγωσε τις συντάξεις πάνω από 1.100 ευρώ. Την ίδια συνταγή εφαρμόζει και το ΠΑΣΟΚ για το 2010, με το πάγωμα των δήθεν «υψηλών» συντάξεων.

Την αντιδραστική αυτή «λογική» κρύβει και το στρατηγικό σχέδιο του ΠΑΣΟΚ, με τη «βασική σύνταξη» η οποία θα είναι σύνταξη προνοιακού επιπέδου (500 ευρώ είχε πει ο Γ. Παπανδρέου στη ΔΕΘ), και το οποίο προβλέπει ουσιαστικά ένα σύστημα των λεγόμενων «τριών πυλώνων». Ετσι η λεγόμενη αναδιανομή θα επιτευχθεί μέσω των «υψηλών» συντάξεων που θα ψαλιδίζονται για να χρηματοδοτούνται οι χαμηλές συντάξεις. Βασική επιδίωξη, η συνολική δαπάνη για τις συντάξεις να παραμένει καθηλωμένη, να μη θίγει τη δημοσιονομική σταθερότητα, να μειώνει τις εργοδοτικές εισφορές. Σε σχετικά πιο ψηλές συντάξεις πάνω από τη «βασική» θα μπορούν να ελπίζουν μόνο εκείνοι οι εργαζόμενοι που θα είναι σε θέση να πληρώνουν επιπλέον εισφορές για το δεύτερο πυλώνα (επαγγελματικά ταμεία) και τον τρίτο πυλώνα (ιδιωτική ασφάλιση).

Ετσι η κυβέρνηση προωθεί ένα σύστημα όπου οι συντάξεις θα είναι ίσα ίσα για να φυτοζωούν οι απόμαχοι, ενώ θα τους αναγκάζει να παίρνουν σύνταξη στα 65 αφού επιμένει πως, ανεξάρτητα αν έχει προϋποθέσεις για μικρότερη ηλικία, αυτό επιβαρύνει τα Ταμεία.

Από το εισόδημα και την ασφάλιση, μέχρι τις συλλογικές συμβάσεις και τις εργασιακές σχέσεις, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνεχίζει και διευρύνει το αντιλαϊκό έργο της ΝΔ. Τα όποια μέτρα που σήμερα προωθούνται, ούτε προσωρινά είναι, ούτε και έκτακτα. Ερχονται «για να μείνουν» και οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα περιθώριο εφησυχασμού.

Τα όσα έχουν συμβεί τις τελευταίες βδομάδες συνιστούν το πλαίσιο στο οποίο θα εξελιχθεί αυτή η επίθεση. Η παρέμβαση του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ), για την υπογραφή «μιας ρεαλιστικής και υπεύθυνης Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ)», δεν αποτελεί μόνο ωμό εκβιασμό προς τους εργαζόμενους να αποδεχτούν τους μισθούς πείνας. Εκφράζει και την επιδίωξη ταξικής υποταγής των εργαζομένων στη λογική της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, δηλαδή στο δυνάμωμα του κεφαλαίου. Χαρακτηριστικά είναι τα κελεύσματα του ίδιου του ΣΕΒ για «ένα πραγματικό κοινωνικό συμβόλαιο με τεράστια οφέλη στην κοινωνική συνοχή». Καλεί, δηλαδή, τους εργαζόμενους να απεμπολήσουν τα δικαιώματά τους, τις ανάγκες τους, να μη διεκδικούν, στο όνομα της οικονομικής κρίσης και του ξεπεράσματός της. Αλλά σε βάρος των εργαζομένων. Μάλιστα, πρόσφατα ο πρόεδρος του ΣΕΒ δήλωσε προκλητικά ότι τα βάρη δεν τα σηκώνουν οι εργάτες αλλά οι επιχειρήσεις που πληρώνουν την «έκτακτη εισφορά». Δηλαδή, ψίχουλα από τα τεράστια κέρδη τους.

Στην πραγματικότητα, ο ΣΕΒ καλεί τους εργάτες για υπογραφή συμβάσεων που ουσιαστικά θα συρρικνώνουν τους μισθούς, τα μεροκάματα, συνολικά το εργατικό εισόδημα. Εχουν υπόψη τους την εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης με τα λίγα λεπτά του ευρώ αύξηση τη μέρα. Δεν είναι τυχαίο ότι προχτές ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είπε πως η κυβέρνηση θα ήθελε μια συλλογική σύμβαση στο ύψος της εισοδηματικής πολιτικής της. Δηλαδή, έδωσε το σύνθημα σε ΣΕΒ-ΓΣΕΕ. Η υπογραφή μιας τέτοιας ΕΓΣΣΕ φαίνεται ότι είναι απαιτητή από τους μεγαλοεπιχειρηματίες, και ως βάση για τις κλαδικές συμβάσεις, προκειμένου να χτυπήσουν τα μεροκάματα και τους μισθούς και στους κλάδους.

Ο ΣΕΒ, σ' αυτές τις επιδιώξεις του, πέρα απ' την κυβερνητική στήριξη και τη στήριξη της ΝΔ, ακουμπά και στις «ζεστές πλάτες» των συμβιβασμένων ηγεσιών του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, δηλαδή των στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Ολοι αυτοί, εν χορώ, καθιστούν τους εργαζόμενους συνυπεύθυνους για το ξεπέρασμα της κρίσης, για την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας, των κερδών.

Η επίθεση στις συλλογικές συμβάσεις συσχετίζεται άμεσα με τις αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου για σαρωτική αντεργατική επέλαση το 2010. Στο πλαίσιο των «ανατροπών, των ρήξεων και των ριζικών αλλαγών που χρειάζεται ο τόπος» - όπως είπε ο πρωθυπουργός - η κυβέρνηση ανοίγει όλα τα μέτωπα. Οι αυξήσεις λίγων λεπτών του ευρώ τη μέρα στους εργαζόμενους στο δημόσιο και οι ελιγμοί γύρω απ' το πάγωμα των μισθών των «υψηλόμισθων» (σ.σ.: όσοι παίρνουν 2.000 ευρώ και πλέον μεικτά το μήνα!) αποτελούν το μέτρο των απαιτήσεων των επιχειρηματιών. Αλλά ουσιαστικά το εργατικό εισόδημα θα μειωθεί ακριβώς γιατί οι αντιλαϊκές αποφάσεις της κυβέρνησης αφορούν στο σύνολο της ζωής της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Από την παραπέρα εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Πρόνοιας, ως τη σύνδεση της Παιδείας με την επιχειρηματικότητα, αλλά και το τελικό χτύπημα στην Κοινωνική Ασφάλιση, όλα εντάσσονται στο ίδιο «πακέτο». Οι πρόσφατες εξαγγελίες για το φάρμακο, προκειμένου δήθεν να μπει τάξη στη «σπατάλη» των ασφαλιστικών ταμείων, δείχνουν και τις προθέσεις να πληρώνουν περισσότερα οι εργαζόμενοι από την τσέπη τους.

Οι αντιδραστικές αλλαγές της κυβέρνησης εντάσσονται στο ίδιο «πακέτο», που αποφάσισε στις Βρυξέλλες η σύνοδος του ΕΚΟΦΙΝ και το οποίο ζητά: Προώθηση ελαστικών μορφών απασχόλησης, ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων στο κατώτατο επίπεδο, εδώ εντάσσονται και οι μισθοί και οι συμβάσεις - δήθεν για την αντιμετώπιση του κατακερματισμού της αγοράς εργασίας - και αποτελεσματική αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης βάζουν στην κλίνη του Προκρούστη όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων, για να «χωρέσουν» στις ανάγκες του κεφαλαίου.

Οι εργαζόμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν τα συνδυασμένα πυρά της εργοδοσίας, της κυβέρνησης και της ΕΕ. Και αυτή η επίθεση γίνεται με όλες τις μορφές, με το καρότο και με το μαστίγιο. Από τους περίφημους «διαλόγους», όπως αυτόν που προετοιμάζει από αύριο η κυβέρνηση με όλους τους «κοινωνικούς εταίρους» για την ολοκληρωτική κατακρεούργηση του ασφαλιστικού συστήματος, μέχρι την τρομοκρατία και το φόβο που καλλιεργείται απ' τα αστικά ΜΜΕ και τις απειλές για απολύσεις του ΣΕΒ.

Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις οι εργαζόμενοι καλούνται να υψώσουν το δικό τους μέτωπο, να αψηφήσουν τα κελεύσματα συναίνεσης και σύνεσης και να διαλέξουν το δρόμο της οργάνωσης και του αγώνα. Το συλλαλητήριο του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου στις 24 του Νοέμβρη, στις 6.30 μ.μ. στην Ομόνοια, να αποτελέσει την πρώτη απάντηση στην επιθετικότητα της εργοδοσίας και της κυβέρνησης. Το ΠΑΜΕ ταυτόχρονα απαιτεί από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ την κήρυξη απεργίας στις 17 του Δεκέμβρη ενώ καλεί τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να απαντήσουν με αποφάσεις για οργάνωση απεργιακής κινητοποίησης την ίδια μέρα.

Οι εργαζόμενοι πρέπει όχι μόνο να μη θυσιαστούν στο βωμό της ενίσχυσης του κεφαλαίου, αλλά να βγουν με επιθετικά αιτήματα μπροστά, διεκδικώντας την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.

Βασικά αιτήματα για την ικανοποίηση των αναγκών των εργατικών οικογενειών είναι:

-- Αμεση μονιμοποίηση των συμβασιούχων χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

-- Απαγόρευση των απολύσεων, ιδιαίτερα στην τελευταία πριν τη συνταξιοδότηση 5ετία και επέκταση του Ν. 2112 για όλους τους εργατοϋπαλλήλους, που σημαίνει ίση αποζημίωση για όλους τους εργαζόμενους είτε στη βάση μισθού, είτε στη βάση ημερομισθίου.

-- Αμεσες και μαζικές προσλήψεις στις δημόσιες υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας, Πολιτικής Προστασίας μόνιμου και με πλήρη δικαιώματα προσωπικού.

-- Απαγόρευση με νόμο όλων των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Κατάργηση των stage στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα και κάθε μορφής ανασφάλιστης εργασίας. Κατάργηση των διαφόρων μορφών της αποκαλούμενης εργασιακής εμπειρίας, τύπου stage και μαθητείας. Η πρακτική άσκηση των σπουδαστών να είναι με πλήρεις αποδοχές και εργασιακά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα.

-- Νομοθετική κατοχύρωση του 35ωρου, 7ωρου, 5ήμερου με πλήρη ένσημα και αύξηση των αποδοχών.

-- Κατοχύρωση και διασφάλιση της κυριακάτικης αργίας και του ρεπό του Σαββατοκύριακου.

-- 6ωρο, 5ήμερο, 30ωρο για τα βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα.

-- 6ωρο, 5ήμερο, 30ωρο με πλήρεις αποδοχές και ίσα ασφαλιστικά δικαιώματα για όσους μαθητές, σπουδαστές, φοιτητές είναι αναγκασμένοι να εργάζονται.

-- Κατώτερος μισθός 1.400 ευρώ. Κατώτερο μεροκάματο 56 ευρώ. Κατώτερη σύνταξη 1.120 ευρώ. Ουσιαστικές αυξήσεις σε όλα τα επίπεδα στους μισθούς και τις συντάξεις. Για τους μισθωτούς πανεπιστημιακής εκπαίδευσης κατώτερος βασικός μισθός 1.700 ευρώ.

-- Σύνταξη στα 60 χρόνια για τους άνδρες και 55 για τις γυναίκες και αντίστοιχα στα 55 και 50 χρόνια για τα βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Συνταξιοδότηση με πλήρη δικαιώματα στα 30 χρόνια εργασίας, σύνταξη ίση με το 80% του βασικού μισθού. Διατήρηση της 5ετούς διαφοράς στη συνταξιοδότηση των γυναικών ως ελάχιστου μέτρου στήριξης στον αναπαραγωγικό ρόλο της γυναίκας, αλλά και ως μέτρου ανακούφισης από το γεγονός ότι στις συνθήκες της καπιταλιστικής κοινωνίας η γυναίκα σηκώνει πολλαπλά βάρη, προσπαθώντας να συνδυάσει την οικογενειακή και επαγγελματική ζωή, τη στήριξη των παιδιών, σε συνθήκες έλλειψης ελεύθερου χρόνου.

-- Οι εργαζόμενοι νέοι και νέες με συμβάσεις μαθητείας να αμείβονται με βάση τις συλλογικές συμβάσεις, να προσλαμβάνονται μετά τη μαθητεία.

-- Ποινικοποίηση και αυστηρή τιμωρία όσων παραβιάζουν και δεν εφαρμόζουν τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.

-- Επίδομα θέρμανσης για τους συνταξιούχους, ανέργους, τις πολύτεκνες οικογένειες, όλους όσοι έχουν χαμηλό εισόδημα.

-- Να μη γίνεται κατάσχεση ή πλειστηριασμός περιουσιακών στοιχείων για χρέη στεγαστικών δανείων που αφορούν στην πρώτη και τη δεύτερη κατοικία.

-- Δωρεάν εισιτήριο σε όλα τα μεταφορικά μέσα για συνταξιούχους και χαμηλόμισθους εργαζόμενους κατά τις πρωινές ώρες. Μείωση της τιμής του εισιτηρίου σε όλα τα μέσα μεταφοράς και την ακτοπλοΐα.

-- Τριάντα μέρες άδεια για όλους τους εργαζόμενους το χρόνο και επίδομα άδειας ίσο με ένα μισθό.

-- Να ανέβει η φορολογία για το μεγάλο κεφάλαιο στο 45%, άμεσα.

Απαλλαγή από τους φόρους για τη λαϊκή οικογένεια με εισόδημα 40.000 ευρώ το χρόνο και 5.000 για κάθε παιδί.

-- Κατάργηση του ΦΠΑ και του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης και στο πετρέλαιο αγροτικής κίνησης.

-- Κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη διατροφής, εκπαίδευσης και Υγείας, στα οικιακά τιμολόγια της ηλεκτρικής ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, ύδρευσης και αποχέτευσης.

-- Η κίνηση όλων των τύπων των οχημάτων σε όλες τις οδούς ανεξαρτήτως του όποιου χαρακτηρισμού τους (ενδεικτικά δε στις εθνικές οδούς, στους αυτοκινητοδρόμους και στις οδούς ταχείας κυκλοφορίας) να είναι ελεύθερη, χωρίς τέλη και διόδια.

-- Επίδομα ανεργίας 1.120 ευρώ για όλη τη διάρκεια της ανεργίας, για όλες τις κατηγορίες των ανέργων, χωρίς προϋποθέσεις.

-- Υγειονομική φροντίδα και περίθαλψη χωρίς καμιά προϋπόθεση.

-- Υπολογισμός του χρόνου ανεργίας ως εργάσιμου χρόνου στη σύνταξη, στα επιδόματα μητρότητας, κλπ.

-- Πάγωμα δανείων.

-- Δωρεάν κρατικοί βρεφονηπιακοί σταθμοί για τα παιδιά των ανέργων.

-- Ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας στους τόπους εργασίας.

-- Δημιουργία κρατικού σώματος Γιατρών Εργασίας, Τεχνικών Ασφαλείας, νοσηλευτών και επισκεπτών Υγείας και των αντίστοιχων υποδομών σε Κέντρα Υγείας, νοσοκομεία και ειδικά κέντρα.

-- Κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης σε αυτόν τον τομέα, δηλαδή των ιδιωτικών ΕΞΥΠΠ.

-- Ασφάλιση του επαγγελματικού κινδύνου κατά επιχείρηση και κλάδο, που θα καταβάλλει η εργοδοσία ανάλογα με τις συνθήκες εργασίας και την επάρκεια των μέτρων, στο πλαίσιο του αποκλειστικά δημόσιου συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης.

• Το περιβάλλον και οι σχέσεις με τις οποίες δουλεύει μια γυναίκα έχουν άμεσο αντίκτυπο στην ικανότητα του οργανισμού της να συλλάβει, να κυοφορήσει, να γεννήσει και να γαλουχήσει με ασφάλεια τη νέα ζωή. Οπως βέβαια συνολικά ο τρόπος οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας επιδρά στην ικανότητα ενός ζευγαριού να τεκνοποιήσει (π.χ. μόλυνση περιβάλλοντος, στρες).
• Τα κενά που αφήνει για τη λαϊκή οικογένεια η εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας, τα πολλαπλά καθήκοντα με τα οποία φορτώνεται η γυναίκα των λαϊκών στρωμάτων, η δραματική συρρίκνωση του ελεύθερου χρόνου της, δεν επιδρούν μόνο στη δική της σωματική και ψυχολογική υγεία. Επιδρούν συνολικά στην προσωπική και οικογενειακή γαλήνη και ευτυχία.
• Η απουσία ή αποστράτευση από το κίνημα, που είναι πιο συχνή για τις γυναίκες, συνδέεται με όλα τα παραπάνω. Αλλά και με την τρομοκρατία του εργοδότη που στοχοποιεί τις γυναίκες επειδή στο πρόσωπό τους καθρεφτίζεται η αύξηση του εργασιακού κόστους, καθώς, για το κεφάλαιο, η μητρότητα «κοστίζει»... Επειτα, η ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση της άρχουσας τάξης απέναντι στις γυναίκες είναι προσεκτικά σχεδιασμένη και εξειδικευμένη (βλ. πρωινάδικα, σίριαλ, περιοδικά life - style κτλ.). Το έδαφος ευνοεί ακόμα περισσότερο τις αυταπάτες, τον αποπροσανατολισμό, το συμβιβασμό, το συντηρητισμό, το φόβο.

Οι εργαζόμενοι με stage είναι στην πλειοψηφία τους γυναίκες που, στα 30 και 35 τους χρόνια, ίσως δεν έχουν ούτε ένα ένσημο

«Εμποροϋπάλληλος χωρίς να έχει δυο τρεις αποβολές στο ιστορικό της δεν υπάρχει με τη χρόνια ορθοστασία», δηλώνει η πρόεδρος του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας, Μαρία Τσαγκατάκη, αποτυπώνοντας ιδιαιτερότητες που χαρακτηρίζουν το γυναικείο οργανισμό. Τα μυοσκελετικά προβλήματα, ο φλεβίτης και τα αυχενικά σύνδρομα, αφορούν σχεδόν το σύνολο των εμποροϋπαλλήλων. Πολλές γυναίκες αντιμετωπίζουν πρόβλημα στα νεφρά καθώς όπως χαρακτηριστικά είπε η συνδικαλίστρια «κρατιούνται την ώρα της δουλειάς και δεν πάνε έγκαιρα στην τουαλέτα». Συχνά είναι επίσης τα καρδιακά επεισόδια εξαιτίας της έντασης.

«Οι εργαζόμενες στα σούπερ μάρκετ έχουν τσακισμένα χέρια», λέει χαρακτηριστικά η Μ. Τσαγκατάκη προσθέτοντας ότι πάσχουν από το σύνδρομο του «καρπιαίου σωλήνα» λόγω των απίστευτων βαρών που σηκώνουν. Οι γυναίκες που δουλεύουν στα ψυγεία «παθαίνουν στείρωση εξαιτίας των ιδιαίτερα χαμηλών θερμοκρασιών». Υπογράμμισε δε ότι πολλές γυναίκες λόγω της δουλειάς αλλά και όλου του άλλου φορτίου που επιβαρύνονται στο σπίτι, πάσχουν από κατάθλιψη. «Πολύ λίγες γυναίκες στον κλάδο φτάνουν πλέον στη σύνταξη», διαπιστώνει η συνδικαλίστρια ως αποτέλεσμα της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης αλλά και της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων.

Τα μυοσκελετικά προβλήματα και οι τενοντίτιδες ταλαιπωρούν και την πλειοψηφία των γυναικών σε ξενοδοχεία και επισιτισμό. «Οταν αναγκάζονται οι καμαριέρες να κάνουν 22 δωμάτια και πάνω, δηλαδή 40 κρεβάτια, σκούπισμα, τακτοποίηση, πώς να μην έχουν προβλήματα;», λέει η Γεωργία Φλούδα, πρόεδρος του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού - Τουρισμού και Ξενοδοχείων Αττικής. Στην ίδια κατηγορία βρίσκονται και οι σερβιτόρες, λέει η πρόεδρος, που αντιμετωπίζουν προβλήματα με τη μέση τους από τα βάρη των δίσκων και την ορθοστασία. «Οι καθαρίστριες, σημειώνει, αντιμετωπίζουν επιπρόσθετα σοβαρά προβλήματα που έχουν να κάνουν με τα χημικά που χρησιμοποιούν όπως αλλεργίες, δερματικά και αναπνευστικά προβλήματα». Προσθέτει ότι οι εργαζόμενες στη λάντζα έχουν επίσης σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα εξαιτίας των απότομων αλλαγών στη θερμοκρασία αλλά και καρδιολογικά προβλήματα που ισχύουν και για τους άντρες που απασχολούνται στην κουζίνα.

Η συνδικαλίστρια υπογραμμίζει ότι πληθαίνουν τα κρούσματα των γυναικών που παρουσιάζουν υπογονιμότητα και οι οποίες καταφεύγουν στη μέθοδο της τεχνητής γονιμοποίησης και από την άλλη άλλες εργαζόμενες μετρούν αποβολές εξαιτίας της σκληρής δουλειάς. «Πολλές γυναίκες - σημειώνει - πάσχουν από κατάθλιψη, καταφεύγουν στα ψυχοφάρμακα ως αποτέλεσμα της εργοδοτικής πίεσης, της έντασης της δουλειάς και του άγχους για να τα βγάλουν πέρα με τις υπόλοιπες ευθύνες, παιδιά, σπίτι, οικογένεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλές γυναίκες, ειδικά καμαριέρες, είναι χωρισμένες και έχουν όλο το βάρος στις πλάτες τους, το μεγάλωμα των παιδιών τους, τη δουλειά, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αντέξουν όλη αυτή την πίεση».

Η Γ. Φλούδα υπογραμμίζει ότι στον κλάδο είναι έντονος «ο ηλικιακός ρατσισμός. Οταν η γυναίκα περάσει τα 40 - 45 δεν τη θέλουν στη δουλειά. Από την άλλη η κυβέρνηση εξετάζει την κατάργηση των ΒΑΕ στα οποία ανήκει σχεδόν το σύνολο των ειδικοτήτων στον κλάδο και αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι γυναίκες από τα 55 - που ισχύει σήμερα - θα πρέπει να δουλέψουν άλλα δέκα χρόνια μέχρι να βγουν στη σύνταξη». Και τονίζει κατηγορηματικά ότι δεν μπορεί «η καμαριέρα, η καθαρίστρια, η λαντζέρισσα να δουλεύει μέχρι τα 65. Ηδη σήμερα λίγες καταφέρνουν να πάρουν σύνταξη χωρίς να έχουν προβλήματα υγείας».

Μια άλλη εξίσου σοβαρή συνέπεια που έχει «η παράταση του εργάσιμου βίου» αναδεικνύει η Ηλέκτρα Πατσουράκη, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου των Εργαζομένων στους παιδικούς σταθμούς του Δήμου Αθήνας. «Μια γυναίκα στα 60 και 65, νηπιαγωγός ή βρεφονηπιοκόμος δεν μπορεί να προσφέρει στην εκπαίδευση των μικρών παιδιών όσα απαιτούνται», λέει χαρακτηριστικά η συνδικαλίστρια.

Και εξηγεί ότι μια γυναίκα από μια ηλικία και μετά δυσκολεύεται ακόμα «και να διαβάσει ένα παραμύθι όταν έχει αρχίσει να πάσχει από παθήσεις των ματιών όπως η πρεσβυωπία». `Η για παράδειγμα πώς μια γυναίκα πάνω από 50 ετών να μπορέσει να διδάξει μουσικοκινητική και λέει χαρακτηριστικά: «μπορεί μια γυναίκα 55 και 60 χρονών να χοροπηδά;». Αδυνατεί δηλαδή να ανταποκριθεί στο ίδιο το εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Επιπλέον αυξάνονται οι κίνδυνοι εξαιτίας των μειωμένων, από μια ηλικία και έπειτα, ανακλαστικών «ειδικά όταν έχεις να κάνεις με μικρά παιδιά. Ακόμα και στο τάισμά τους καθυστερείς».

Πέρα από αυτά οι εργαζόμενες μετρούν σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία τους όπως έντονα μυοσκελετικά προβλήματα, αυχενικό σύνδρομο (ειδικά στα τμήματα των βρεφών). Πολλές επίσης, σημειώνει η συνδικαλίστρια, υποφέρουν από προβλήματα στις φωνητικές τους χορδές (πολύποδες, μόνιμη βραχνάδα) και οδηγούνται στα χειρουργεία. Τέλος, υπογραμμίζει, ειδικά στα ιδιωτικά σχολεία, και παιδικούς σταθμούς, δεν προτιμούνται οι γυναίκες από μια ηλικία και πάνω και προκύπτει σοβαρό ζήτημα για την απασχόλησή τους και τελικά τη συνταξιοδότησή τους.

Motion Team

Τα κόμματα και οι συνδικαλιστικές εκείνες δυνάμεις που σήμερα εμφανίζονται να κόπτονται δήθεν για τους εργαζόμενους με stage, είναι οι ίδιοι που ψήφισαν ή ανέχτηκαν στην Ευρωβουλή την «Πράσινη Βίβλο», που προβλέπει την επέκταση κάθε ελαστικής μορφής απασχόλησης

Πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που τον Απρίλη του 2008 (ημερομηνία δημοσιοποίησης) παρέδωσε στην κυβέρνηση της ΝΔ το πόρισμα της «Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων» στην οποία προέδρευε και τότε. Το πόρισμα είχε τον τίτλο «Εκθεση για τη σύζευξη ευελιξίας με ασφάλεια» και προτείνονταν σαρωτικές αλλαγές σε όλα τα πεδία που αφορούν στις εργασιακές σχέσεις.

Πιο συγκεκριμένα, ο Κουκιάδης και η διορισμένη Επιτροπή του πρότεινε τότε:

• Απελευθέρωση των απολύσεων. Οι «παράνομες» - σύμφωνα με την ισχύουσα εργατική νομοθεσία - απολύσεις θα μπορούν να γίνονται, αρκεί ο εργοδότης να πληρώνει μεγαλύτερη αποζημίωση. Ενώ η πολιτεία δε θα μπορεί να απαγορεύσει απολύσεις.
• Ενίσχυση της μερικής απασχόλησης. Προβλέπεται μάλιστα η ανάληψη από το κράτος - δηλαδή τους εργαζόμενους - των πρόσθετων βαρών που αναλαμβάνει ο εργοδότης που απασχολεί μερικώς απασχολούμενους.
• Αύξηση της κινητικότητας των εργαζομένων. Δηλαδή, διαμόρφωση στρατιών απασχολήσιμων που θα περιφέρονται από δουλειά σε δουλειά και από επάγγελμα σε επάγγελμα ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου, αντί της σταθερής εργασίας.
• Κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας. Με την εμπέδωση και προώθηση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας και μάλιστα μέσα από συλλογικές συμβάσεις, όπως ακριβώς προβλέπεται και από το νόμο 3385/2005 που ψήφισε η ΝΔ, σε συνέχεια παλιότερης νομοθεσίας του ΠΑΣΟΚ.
• Παραπέρα εξάπλωση της προσωρινής απασχόλησης (ενοικίαση) και όλων των μορφών ευέλικτης απασχόλησης.
• Περιορισμός των επιδομάτων ανεργίας και προστασίας των ανέργων. Πρόσχημα θα αποτελέσουν οι δήθεν περισσότερες ευκαιρίες ένταξης στην αγορά εργασίας.
• Υποταγή ολόκληρης της εκπαίδευσης στο κεφάλαιο και μετατροπή των εκπαιδευτικών μονάδων σε «κέντρα διά βίου μάθησης». Στόχος, η κάλυψη των αναγκών των επιχειρήσεων σε ευέλικτο και φθηνό εργατικό δυναμικό.

Η επιτροπή Κουκιάδη βέβαια δε ήρθε από το πουθενά. Η συγκρότησή της ήταν αποτέλεσμα της συζήτησης γύρω από την «Πράσινη Βίβλο» με τον τίτλο «Εκσυγχρονισμός της εργατικής νομοθεσίας για την αντιμετώπιση των προκλήσεων του 21ου αιώνα».

Πρόκειται για το αντιδραστικό ντοκουμέντο που παρουσίασε στις 22 Νοέμβρη 2006 η Κομισιόν, στο οποίο περιλαμβάνεται η μεταρρύθμιση του Εργατικού Δικαίου και η προσαρμογή της εργατικής νομοθεσίας στα κράτη - μέλη της ΕΕ για την επίτευξη των στόχων της στρατηγικής της Λισαβόνας. Κεντρικός πυρήνας της «Πράσινης Βίβλου» ήταν και παραμένει η αρχή της «ευελφάλειας» («flexicurity») - πλήρης ευελιξία για τους όρους δουλειάς - αμοιβής και ασφάλισης των εργαζομένων.

Η «Πράσινη Βίβλος» διαμορφώθηκε ύστερα από συζητήσεις ανάμεσα στην ΕΕ, την Ενωση Βιομηχάνων της Ευρώπης (UNICE) και την ηγεσία των ευρωπαϊκών συνδικάτων (ETUC/CES) με βάση το εμπιστευτικό έγγραφο της Κομισιόν με τίτλο «Προσαρμόζοντας το Εργατικό Δίκαιο, εξασφαλίζεται ευελιξία και ασφάλεια για όλους».

Βάσει αυτού του στρατηγικού σχεδιασμού, στα κράτη μέλη ξεκίνησε μια παρωδία διαβούλευσης μεταξύ των «κοινωνικών εταίρων» πάνω σ' ένα ερωτηματολόγιο που συμπύκνωνε τις προτάσεις της «Πράσινης Βίβλου». Αποτέλεσμα αυτής της διαβούλευσης με τους εργατοπατέρες, τους εργοδότες και τα κόμματα του κεφαλαίου ήταν η Εκθεση για την «Πράσινη Βίβλο», η οποία, στις 11 Ιούνη 2007 τέθηκε προς ψήφιση στην Ολομέλεια της Βουλής.

Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν αποκαλυπτικό. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υπερψήφισαν τη σχετική έκθεση. Ο ΣΥΝ και ο ΛΑ.Ο.Σ. ψήφισαν αποχή - λευκό, δίνοντας λευκή επιταγή στο κεφάλαιο να προχωρήσει στις νέες ανατροπές με εξασφαλισμένη τη συνέργειά τους. Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που ορθά-κοφτά καταψήφισε την έκθεση της Κομισιόν.

Το περιεχόμενο της Εκθεσης είναι αποκαλυπτικό για τις προθέσεις του ευρωενωσιακού κεφαλαίου. Το κείμενο όπως διαμορφώθηκε τελικά:

1. Χαιρετίζει την έναρξη του διαλόγου για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στο εργατικό δίκαιο, ώστε να συμβάλει στην επίτευξη των στόχων της Στρατηγικής της Λισαβόνας.

2. Παραπέμπει σε διάφορες κοινοτικές οδηγίες, που στην ουσία στρέφονται εναντίον βασικών κατακτήσεων της εργατικής τάξης (π.χ. 96/71/ΕΚ για την απόσπαση εργαζομένων).

3. Διακηρύσσει ότι μεγαλύτερη σημασία για τους εργαζόμενους έχει η ασφάλεια κατά τη διάρκεια της εργασιακής ζωής τους παρά η προστασία των θέσεων εργασίας.

4. Για να θολώσει τα νερά αναγνωρίζει στα λόγια ότι κανονική μορφή εργασίας παραμένει η σύμβαση πλήρους απασχόλησης και περιγράφει απλώς τους κινδύνους που συνεπάγονται για τους εργαζόμενους οι «άτυπες συμβάσεις εργασίας», ταυτόχρονα όμως αποδέχεται και αναγνωρίζει την ανάγκη για ευέλικτη ρύθμιση του χρόνου εργασίας για να ανταποκριθεί στις «ανάγκες των εργατών και των εργοδοτών».

5. Ψελλίζει ένα ευχολόγιο για τη διατήρηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αλλά τις τοποθετεί στα πλαίσια του «κοινωνικού εταιρισμού» και της ταξικής συνεργασίας. Γεγονός που σημαίνει ότι οι συλλογικές συμβάσεις κάθε άλλο παρά δεδομένες είναι, αφού ανά πάσα στιγμή μπορούν να καταργηθούν η να παρακαμφθούν, αρκεί να συμφωνήσουν μεταξύ τους η εργοδοσία και οι συνδικαλιστικοί της υφιστάμενοι.

6. Στηρίζει την προσαρμογή της εκπαίδευσης στις ανάγκες του κεφαλαίου, διακηρύσσοντας σε όλους τους τόνους την αναγκαιότητα της διά βίου μάθησης και της κατάρτισης.

7. Προωθεί την ταξική συνεργασία των «κοινωνικών εταίρων» στο όνομα της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων.

Με την «Πράσινη Βίβλο», η Κομισιόν προτρέπει τα κράτη - μέλη να επιλέξουν σαν κανόνα τις εναλλακτικές μορφές απασχόλησης, να διευρύνουν την ασυδοσία των μονοπωλιακών επιχειρηματικών ομίλων, να τροποποιήσουν το επίπεδο της «ευελιξίας» που παρέχεται στα πλαίσια των παραδοσιακών συμβάσεων εργασίας, όπως οι προθεσμίες κοινοποίησης, το κόστος και οι διαδικασίες της μεμονωμένης ή συλλογικής απόλυσης ή ο ορισμός της καταχρηστικής απόλυσης, της οργάνωσης της εργασίας, των ωρών εργασίας, των αμοιβών και του μεγέθους του εργατικού δυναμικού σε διάφορα στάδια του κύκλου παραγωγής των επιχειρήσεων.

Δηλαδή, να ρυθμίζουν νομικά τις πιο διαφορετικές μορφές ημιαπασχόλησης - προσωρινή, μερική απασχόληση, δουλειά με το κομμάτι, τηλε-εργασία στο σπίτι, απασχόληση από 0 έως 1 ώρα κ.ά. - και την κατάργηση της αποζημίωσης και κάθε ορίου μαζικών απολύσεων, έτσι ώστε οι εταιρείες να αποδεσμευτούν από το «πρόσθετο διοικητικό κόστος».

Είναι χαρακτηριστικό ότι για να δικαιολογήσει τις επερχόμενες ανατροπές, η «Πράσινη Βίβλος» αποφαίνεται πως οι κάθε είδους ελαστικές μορφές απασχόλησης «έχουν καταστεί καθιερωμένο χαρακτηριστικό των ευρωπαϊκών αγορών εργασίας», χωρίς βέβαια να λέει ότι αυτό είναι αποτέλεσμα των στρατηγικών ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις που διαχρονικά προωθεί η φιλομονοπωλιακή πολιτική της ΕΕ. Και χωρίς βέβαια να αναφέρει πουθενά ότι η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και οι άλλες ανατροπές είναι χρυσωρυχείο για το κεφάλαιο, αφού μειώνονται ακόμα και οι ελάχιστες υποχρεώσεις του απέναντι στους εργαζόμενους (ασφαλιστικές εισφορές, αποζημίωση, άδειες κ.ά.) και αυξάνεται έτσι το μέγεθος της κλεμμένης υπεραξίας.

Κάπως έτσι έφτασε σήμερα ο πρωθυπουργός της Ελλάδας να λέει (απαντώντας στην Επίκαιρη Ερώτηση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ την Παρασκευή 13/11/2009) ότι οι γυναίκες και οι νέοι θέλουν και προτιμούν τη μερική και τις άλλες ελαστικές μορφές απασχόλησης. Με τον ίδιο -άθλιο προπαγανδιστικά- τρόπο, η ΕΕ αποδίδει σε προσωπικές επιλογές το γεγονός ότι:

• Το 2005 το 40% του εργατικού δυναμικού στα κράτη μέλη της απασχολούνταν με διάφορες ευέλικτες μορφές.
• Η μερική απασχόληση, ως ποσοστό της πλήρους απασχόλησης, αυξήθηκε από το 13% της πλήρους απασχόλησης στο 18% κατά τα τελευταία 15 έτη.
• Υπολογίστηκε μια μεγαλύτερη συνεισφορά της μερικής απασχόλησης (περίπου 60%) στη δημιουργία θέσεων απασχόλησης μετά το 2000 από τη συνεισφορά της παραδοσιακής πλήρους απασχόλησης.
• Η μερική απασχόληση παραμένει κυρίως χαρακτηριστικό απασχόλησης των γυναικών, καθόσον το ένα τρίτο (1/3) των απασχολούμενων γυναικών κατέχουν θέση εργασίας με μερική απασχόληση, σε σύγκριση με μόνο το 7% των ανδρών.
• Η απασχόληση ορισμένου χρόνου αυξήθηκε, ώστε ως ποσοστό του συνόλου της απασχόλησης ανέβηκε από 12% το 1998 σε άνω του 14% το 2005 στην ΕΕ των «25».

Ανατρέχοντας κανείς στο παραπάνω ιστορικό, εύκολα αντιλαμβάνεται ποια είναι η στρατηγική κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων και πού θα οδηγήσουν οι προωθούμενες νέες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις. Καμιά παρέκκλιση δεν πρόκειται να υπάρξει από την πλευρά της κυβέρνησης σε ό,τι συνομολόγησε με τη ΝΔ και την ΕΕ σε σχέση με την «Πράσινη Βίβλο». Στο χέρι των εργαζόμενων είναι, χωρίς καθυστέρηση, να σηκώσουν το ταξικό τους ανάστημα μέσα από τα συνδικάτα τους και το ΠΑΜΕ. Να προτάξουν τις σύγχρονες ανάγκες τους και βάζοντας στην μπάντα τα κόμματα του κεφαλαίου και τα συνδικαλιστικά τους δεκανίκια, να βάλουν ισχυρά εμπόδια στα χειρότερα που έρχονται, ανεξάρτητα από το κόμμα που ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές.