Πέμπτη 22 Γενάρη 2015
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σε απόσταση αναπνοής...

... από τις εκλογές, βδομάδα καυτή, όπως και να το κάνουμε... Οι πρεμιέρες λίγες, μόνο τρεις οι νέες ταινίες, με τη γοητευτική αμερικανική παραγωγή του Μεξικανού Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου «Birdman» στην προεξάρχουσα θέση. Κατά τ' άλλα, συνεχίζονται οι προβολές άξιων θέασης ταινιών σε «Στούντιο», «Αλκυονίδα» και «Τιτάνια». Το βραζιλιάνικο αριστούργημα «Το αγόρι και ο κόσμος» (2013) του Αλέ Αμπρέου προβάλλεται καθημερινά στις 5 το απόγευμα στην «Αλκυονίδα» και τα Σαββατοκύριακα στις 15.30 μ.μ. στο «Στούντιο». Το ταξικό ντοκιμαντέρ της Θεοδοσίας Γραμματικού, για την εννιάμηνη απεργία των Χαλυβουργών, με τίτλο «Non Omnis Moriar» (2014) προβάλλεται καθημερινά στις 20.30 μ.μ. στην «Αλκυονίδα» και στις 6 το απόγευμα στο «Τιτάνια». Στο «Στούντιο» προβάλλεται καθημερινά στις 21.45 μ.μ. η πολωνική, ασπρόμαυρη, γοητευτική «Ida» (2013) του Πάβελ Παβλικόφσκι, ενώ στο «Τιτάνια» προβάλλεται καθημερινά στις 19.30 μ.μ. το αριστούργημα του Τζίλο Ποντεκόρβο «Η Μάχη του Αλγεριού» (1966)... Καλό μας βόλι!

ΑΛΕΧΑΝΤΡΟ ΓΚΟΝΖΑΛΕΣ ΙΝΙΑΡΙΤΟΥ
Birdman ή η απρόσμενη αρετή της αφέλειας

Καυστική μετακωμωδία του άξιου Μεξικανού σκηνοθέτη του εξαιρετικού σκοτεινού δράματος «Biutiful», που, ενώ έχει αποδείξει ότι δεν του αρέσουν τα εύκολα, επιδόθηκε σε μια λαμπρή, απρόσμενα λάιτ κωμωδία. Νέο είδος για τον Ινιάριτου, εύθυμο, με έντονους τόνους μαγικού ρεαλισμού, καλολαδωμένη κωμωδία, που κλείνει το μάτι στη βαριά βιομηχανία του Χόλιγουντ. Ευέλικτη, ευκίνητη, σπάνιας αφηγηματικής ρευστότητας η μαύρη κωμωδία δωματίου, που διαδραματίζεται στα παρασκήνια ενός θεάτρου του Μπροντγουέι χωρίς ούτε στιγμή να γίνεται θεατρική. Το φιλμ ανήκει δικαιωματικά στον πρωταγωνιστή Μάικλ Κίτον, που, ως πάλαι ποτέ σταρ των μπλόκμπαστερς, ως "Birdman" μέσα στο κοστούμι του Ανθρώπου - Πουλιού, κάποτε, είχε στα πόδια του το Χόλιγουντ... Τώρα αποφάσισε να σοβαρευτεί. Γίνεται παραγωγός, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής σε ένα κουλτουριάρικο δράμα του συγγραφέα Ρέιμοντ Κάρβερ. Καθισμένος στο καμαρίνι, κουρασμένος, αυλακωμένος και πλαδαρός, προετοιμάζεται να δείξει ότι «αξίζει» και χωρίς το πλουμιστό κοστούμι... Μόνο που ο καθρέφτης λέει άλλα... Και, τότε, εμφανίζεται το «alter ego» του, ο Ανθρωπος - Πουλί, και παίρνει τον έλεγχο της κατάστασης...

Ανοιγμα λαμπρό, γρήγοροι διάλογοι, διασκεδαστικά μακρές σκηνές, εγωκεντρικοί ηθοποιοί, σκηνές που αιωρούνται, κάμερα που «πετά», κι ένας ειρωνικός, διαπεραστικός σόλο τυμπανισμός... Τίποτα καινούργιο ως προς τη θεματική, που άπτεται των θεατρικών παρασκηνίων. Η ειδοποιός διαφορά έγκειται στην καταλυτική ακρίβεια του τρόπου που ο σκηνοθέτης χειρίζεται και εξευγενίζει την «παραδοσιακή» κατάσταση...

Με τους: Μάικλ Κίτον, Εμα Στόουν, Εντουαρντ Νόρτον, Ναόμι Γουότς, Ζακ Γαλιφιανάκις κ.ά.

Παραγωγή: «Birdman» ΗΠΑ (2014).

IΣΡΑΕΛ ΧΟΡΟΒΙΤΣ
Ενα σπίτι στο Παρίσι

Ως «σινεμά», το «κινηματογραφημένο» θέατρο γίνεται συχνά έντονα αισθητό. Η ταινία του Χόροβιτς δεν αποτελεί εξαίρεση και, παρά τους 3 χαρισματικούς ηθοποιούς της, δεν καταφέρνει να γραπώσει το θεατή. Κάποιες κατηγορίες ταινιών βέβαια κινούνται σταθερά στη ζώνη κινδύνου. Τα ριμέικς και τα σίκουελ ανήκουν αυτονόητα σ' αυτήν την κατηγορία, μια που πάντα υπάρχει σύγκριση με κάτι προγενέστερο. Οπως και οι μεταφορές θεατρικών στον κινηματογράφο, που εύκολα παρασύρονται σε κινηματογραφημένο θέατρο, όπως έγινε με το «Σπίτι στο Παρίσι» του θεατρικού συγγραφέα και σεναριογράφου Ισραελ Χόροβιτς, που μετέφερε στη μεγάλη οθόνη το δικό του έργο, πραγματοποιώντας έτσι το ντεμπούτο του ως σκηνοθέτης του σινεμά. Είναι θετικό να διαθέτει ο δημιουργός δυνατή σχέση με το υλικό του, παρότι η σχέση αυτή μπορεί να κρύβει άπειρες παγίδες όταν το υλικό «μεταφέρεται» σε άλλη τέχνη...

Η ιστορία απλή, ενώ γέρνει αρχικά στην κωμωδία, εξελίσσεται σε δράμα βασισμένο σε μάλλον απίθανο κι όχι ιδιαίτερα ισορροπημένο μείγμα. Φάρσα, αμερικανική εικόνα για το Παρίσι - ακορντεόν στο φόντο - και υποτονικό «δράμα δωματίου», με θέμα την απιστία, την κληρονομιά, τα ανεπιθύμητα παιδιά και τις βαθιές πληγές των παιδικών χρόνων που γίνονται κακοφορμισμένες, ενήλικες ουλές. Ενώ όλα είναι κατά βάση εντάξει, λείπει «κάτι» ώστε η ταινία να μπορέσει όντως να καθηλώσει. Τρεις αγγλόφωνοι χαρακτήρες οι πυλώνες του μύθου που εκτυλίσσεται στο Παρίσι. Ενας άφραγκος 58χρονος Αμερικανός, πρώην αλκοολικός, αποτυχημένος συγγραφέας με 3 αποτυχημένους γάμους στην πλάτη του, κληρονομεί από τον πατέρα του ένα διώροφο με κήπο στο Παρίσι αξίας 9 - 12 εκατομμυρίων ευρώ. Η πώλησή του συνιστά μοναδική διέξοδο στη μίζερη ύπαρξή του. Ομως στο σπίτι κατοικεί ήδη η γηραιά Ματίλντ με την κόρη της Κλοέ, που ουδόλως συμμερίζονται τα σχέδια του Αμερικανού. Αλλά και ο γαλλικός νόμος δεν του επιτρέπει την πώληση πριν το θάνατο της 92χρονης κυρίας. Μυστικά για το παρελθόν του πατέρα, της γηραιάς κυρίας και της κόρης έρχονται στην επιφάνεια και οι τρεις ανακαλύπτουν δυνατότερους δεσμούς κι επιρροή μεταξύ τους από το αναμενόμενο. Το τρίο μάχεται να κρατήσει ζωντανή την ταινία με τρόπους θεατρικούς, κυρίως με βαρύγδουπους καλοπαιγμένους διαλόγους... αλλά...

Με τους: Κέβιν Κλάιν, Μάγκι Σμιθ, Κριστίν Σκοτ Τόμας, κ.ά.

Παραγωγή: «My old lady» ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, Γαλλία (2014).

Πέθανε ο ποιητής Γιάννης Κοντός

Ο βραβευμένος, αληθινά άξιος ποιητής - δυναμικός και τρυφερός ανατόμος των ταπεινών αλλά ανυπότακτων ανθρώπων, που τολμούν, παρατηρούν και ανασυνθέτουν τη ζωή, ο Γιάννης Κοντός, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 71 χρόνων. Η κηδεία του θα γίνει το Σάββατο στις 12:30, από το Νεκροταφείο Παπάγου.

Ο Γιάννης Κοντός γεννήθηκε στο Αίγιο το 1943. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε με ποίηση το 1965, και με το πρώτο του βιβλίο, το 1970. Εχει εκδώσει δεκαπέντε ποιητικά βιβλία, δύο βιβλία με πεζά κείμενα («Τα ευγενή μέταλλα», τ. 1 και 2) και τρία βιβλία για παιδιά. Το 1980 κυκλοφόρησε δίσκος με μελοποιημένα ποιήματά του από το συνθέτη Νίκο Καλλίτση, με τον τίτλο «Απόπειρα». Εχει γράψει κείμενα για σύγχρονους Ελληνες ζωγράφους. Τον Απρίλη του 1992 εκδόθηκε επιλογή ποιημάτων του με τίτλο «Οταν πάνω από την πόλη ακούγεται ένα τύμπανο», σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, εικονογραφημένη από το ζωγράφο Δημήτρη Μυταρά. Το ενδέκατο βιβλίο του, «Πρόκες στα σύννεφα», 1999, είναι μια ανθολόγηση όλων των ποιητικών του βιβλίων, που έκανε ο ζωγράφος Γιάννης Ψυχοπαίδης, την οποία συμπλήρωσε με 20 χαρακτικά. Η αισθαντική «ζωγραφική» της ποίησης του Γ. Κοντού και η δυναμική «ποίηση» των χαρακτικών του Γ. Ψυχοπαίδη «πονούν» για τον πόλεμο, τη μοναξιά, τους ανεκπλήρωτους πόθους, για τα μεγάλα και τα ανεπαίσθητα «τραύματα» του ανθρώπου και της καθημερινότητάς του. Το 1998 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή «Ο αθλητής του τίποτα». Το 2009 τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου.

ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΚΡΟΝΕΝΜΠΕΡΓΚ
Maps To The Stars (Χάρτες για τ' αστέρια)

'Η χάρτες για τη σκοτεινή πλευρά του σημερινού Χόλιγουντ, την παγκόσμια πρωτεύουσα της ματαιοδοξίας, όπου - το ένα πίσω απ' το άλλο - τα μέλη της οικογένειας Βάις κυνηγούν τη διασημότητα και τα ανελέητα φαντάσματα του παρελθόντος. Ο Καναδός οραματιστής Κρόνενμπεργκ μοιάζει να έχει εξαντλήσει τα αποθέματα της δημιουργικής του φλέβας, αφού παύει να εφευρίσκει παράλληλους κόσμους και δημιουργεί μια παράξενη και αποκρουστική πραγματικότητα, που γειτνιάζει με παρωδία, με εφιάλτη, με ψυχρό δράμα για δυσλειτουργικές σχέσεις. Τα συστατικά του, κυνισμός, ναρκισσισμός, νευρώσεις, τελετουργίες θανάτου, απληστία, χυδαιότητα, λατρεία του «φαίνεσθαι», φήμη της επιτυχίας... το καθημερινό ψωμί όλων αυτών που δουλεύουν στη φάμπρικα των ονείρων που ονομάζεται Χόλιγουντ. Η ταινία συνιστά αφήγημα για έναν κόσμο όπου υπάρχεις ή δεν υπάρχεις ανάλογα με τη φήμη που έχεις. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για το Χόλιγουντ, αλλά για πολλούς άλλους μικρόκοσμους...

Ταινία κοινότοπη θεματικά, με έλλειψη θεμελιώδους «ουσίας» και φριχτούς χαρακτήρες, που εξαναγκάζονται να αναμετρούνται κατάματα με τα φαντάσματά τους. Στο επίκεντρο η οικογένεια Βάις και οι πέριξ αυτής δορυφόροι, σε ένα ανάλγητο ταξίδι κακοήθους χολιγουντιανής νοοτροπίας, που περιέχει αιμομιξία, αυτοκτονία, και θάνατο. Καρικατουρίστικη η προσέγγιση, αργή και ανίκανη η ταινία να συγκινήσει, να εμπλέξει και να παρασύρει, παρά το γεγονός ότι υφίστανται ενότητες ανήκουστης, σχεδόν ονειρικής, βίας, που εκπλήσσουν. Η ιστορία μοιάζει έκθεμα μηδενιστικό, με μεταμφίεση σάτιρας, με το σκηνοθέτη να σατιρίζει τους ξοφλημένους σταρ που κάνουν οτιδήποτε αρκεί να παραμένουν στην επιφάνεια. Η Τζουλιάν Μουρ στο ρόλο της Αβάνα κλέβει την παράσταση με την ερμηνευτική της αυθεντικότητα. Η ταινία δε γοητεύει, δεν αναδύεται από αυτή μήνυμα που να μην είναι στερεοτυπικό και χιλιοειπωμένο και είναι εμφανές ότι δεν έγινε προσπάθεια ώστε οι χαρακτήρες να είναι πρωτότυποι και ζωντανοί. Ακόμα κι αν κάποιος αντιμετωπίζει την ταινία ως άσκηση στιλ, το στιλ αυτό θα ήταν μέτριο, μια άδεια, ψυχρή φόρμα. Το φιλμ, τέλος, δίνει έντονα την αίσθηση ότι ο σκηνοθέτης κανονίζει τους λογαριασμούς του με τις πηγές έμπνευσής του: Την ψυχανάλυση, την οικονομία και το σινεμά...

Με τους: Ρόμπερτ Πάτινσον, Κάρι Φίσερ, Τζούλιαν Μουρ, Μία Βασικόβσκα, Τζον Κιούζακ κ.ά.

Παραγωγή: «Maps To The Stars» Καναδάς, ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία (2014).



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ