Σάββατο 22 Γενάρη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Στο κενό η δημαγωγία

Γρηγοριάδης Κώστας

Περισσεύουν οι δημαγωγικές διαπιστώσεις στη χτεσινή δήλωση του τομεάρχη Εργασίας της ΝΔ, με αφορμή την ανακοίνωση των στοιχείων για την εγγεγραμμένη ανεργία από τον ΟΑΕΔ. Αφού αναπαράγει τα γνωστά στοιχεία με «μαύρα» γράμματα για το μέγεθος της ανεργίας και ποιους πλήττει, στο διά ταύτα καλεί την κυβέρνηση «να αλλάξει επιτέλους πολιτική» και «να ακούσει τις υπεύθυνες προτάσεις της ΝΔ για ανάκαμψη της οικονομίας και θετικό πρόσημο στην ανάπτυξη». Ομως, δεν κάνει τον κόπο να διαφωτίσει το λαό για το ποιες είναι οι προτάσεις της ΝΔ που θα φέρουν την πολυπόθητη ανάπτυξη και θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της ανεργίας. Δεν πρόκειται, βέβαια, για τυχαία παράλειψη, ακριβώς γιατί οι υπεύθυνες προτάσεις της ηγεσίας της ΝΔ υλοποιούνται στο σύνολό τους ήδη από την κυβέρνηση και όχι μόνο δεν οδηγούν στη μείωση της ανεργίας αλλά τη διογκώνουν, ταυτόχρονα μάλιστα με την επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Ποιες είναι οι υπεύθυνες προτάσεις που έχει κάνει η ηγεσία της ΝΔ; Αναφέρουμε ενδεικτικά: Μείωση των φορολογικών συντελεστών για τα επιχειρηματικά κέρδη, ψήφιση επενδυτικού νόμου με ισχυρά φορολογικά κίνητρα, άμεση καταπολέμηση του παρεμπορίου, σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου... Η ηγεσία της ΝΔ, λοιπόν, στηρίζει φουλ την εφαρμοζόμενη πολιτική και, άρα, δεν μπορεί να πουλάει φύκια δημαγωγώντας ασύστολα για τα προβλήματα που γεννά αυτή ακριβώς η πολιτική.

Απολογητής του συστήματος

«Στην κρίσιμη και οριακή στιγμή που βρίσκεται η Ελλάδα και η Ευρώπη χρειάζονται βαθιές και ριζικές αλλαγές», δήλωσε χτες ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΝ, Π. Σκουρλέτης. Ας επιχειρήσουμε μιαν αποκωδικοποίηση. Η ηγεσία του ΣΥΝ ανησυχεί για την πορεία της ΕΕ, ανησυχεί γιατί γνωρίζει ότι η κρίση, οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί στους κόλπους του ευρωενωσιακού καπιταλισμού που προϋπήρχαν αλλά οξύνθηκαν, σε συνδυασμό με τη διογκούμενη λαϊκή οργή, τα πιο στέρεα συμπεράσματα για το ποιόν της λυκοσυμμαχίας που προκύπτουν στις λαϊκές συνειδήσεις, οι ριζοσπαστικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα, συνιστούν ένα εκρηκτικό μείγμα απ' το οποίο κινδυνεύει το ευρωενωσιακό εικόνισμα που χρόνια τώρα προσκυνά. Κι επειδή ανησυχεί, ζητά βαθιές και ριζικές αλλαγές, λέξεις που ηχούν όμορφα στ' αυτιά του λαού, πλην, όμως, η αποσαφήνισή τους αποδεικνύει πως ούτε βαθιές ούτε ριζικές είναι οι αλλαγές που προτείνει. Ισα ίσα, είναι αλλαγές που μαζί με τον ΣΥΝ τις διεκδικεί και τμήμα της πλουτοκρατίας και πολιτικών της εκπροσώπων. Και αφορούν σε: «Δυνατότητα απευθείας δανεισμού από την ΕΚΤ των χωρών - μελών της ΕΕ, έκδοση ευρωομολόγου από την ΕΚΤ και εγγυημένου απ' αυτήν (...) Συνολική επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με τη διαγραφή μέρους του»... Αυτά τα μέτρα, λέει ο ΣΥΝ, «καθίστανται αναγκαία για την ύπαρξη και τη συνέχιση της ΕΕ»... Για να καταλήξουμε εκεί απ' όπου αρχίσαμε, ο ΣΥΝ ανησυχεί, και δικαίως, όπως άλλωστε κάθε θιασώτης και απολογητής αυτού του συστήματος.

Η κατάντια του συμβιβασμού

Το εκβιαστικό δημοψήφισμα στη «Φίατ» στην Ιταλία, με τις πλάτες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, είναι από κάθε άποψη χρήσιμο για την εξαγωγή συμπερασμάτων για το ρόλο των συμβιβασμένων εργατοπατέρων αλλά και άλλων, δήθεν ...αριστερών. Το αποτέλεσμα του 54% των εργατών που συναίνεσαν στη σφαγή των δικαιωμάτων τους, ήδη στην Ιταλία αλλά όχι μόνο, επιχειρείται να περάσει ως μια «σώφρονα τακτική προκειμένου οι εργάτες να μη χάσουν τα πάντα». Δηλαδή, αυτό που μπολιάζεται στους εργαζόμενους είναι ότι για να έχουν δουλειά πρέπει να «πάνε με τα νερά» των εκμεταλλευτών τους και ...άρα η απώλεια εργατικών δικαιωμάτων είναι αναγκαίο κακό, γιατί αλλιώς υπάρχει η ανεργία.

Αυτό το ιδεολόγημα προβάλλεται για να δικαιολογηθεί ότι μπορεί να καταργηθεί ο σταθερός χρόνος εργασίας και οι εργαζόμενοι να μπορούν να ξεζουμίζονται με υπερωρίες όταν το απαιτεί η εταιρεία με 10ωρες βάρδιες. Οτι μπορεί να μειωθούν τα διαλείμματα, οι αναρρωτικές άδειες ή κυρίως να απαγορευτεί η απεργία ως τρόπος διαπραγμάτευσης και να μην υπάρχει εκπροσώπηση για εργαζόμενους που δε δέχτηκαν τον εκβιασμό (που όπως προκύπτει στο συγκεκριμένο δημοψήφισμα είναι το 46%). Η εργατική αριστοκρατία όπως λειτουργεί παντού στον κόσμο, έσπευσε να πείσει τους εργαζόμενους ότι δήθεν έχουν κοινά συμφέροντα με τους κεφαλαιοκράτες.

Αλλά και όσοι παρουσιάζονται από διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις (Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, όπου συμμετέχει και ο ΣΥΝ) και από έντυπα όπως η «Ελευθεροτυπία» ή «Αυγή» ως αγωνιστές, όπως η Γενική Συνομοσπονδία Εργαζομένων Ιταλίας CGIL ή το Συνδικάτο Μετάλλου FIOM που καταψήφισε τις προτάσεις της εργοδοσίας της «Φιάτ» γιατί δεν έγινε ολοκληρωμένος διάλογος, τους διαψεύδουν οικτρά από τα ίδια τα λεγόμενα τους. Σταχυολογούμε:

  • Η ΓΓ της CGIL Σουζάνα Καμούσο σημειώνει: «Δεν είναι δυνατόν να "κυβερνήσει" κανείς ένα εργοστάσιο χωρίς τη συγκατάθεση των εργαζομένων» και «καλά θα έκαναν να ανοίξουν εκ νέου τη διαπραγμάτευση και να αναζητήσουν μεγαλύτερη συναίνεση ανάμεσα στους εργαζομένους».
  • Τοπικό στέλεχος στο Τορίνο της ίδιας συνδικαλιστικής οργάνωσης έλεγε στην εφημερίδα «Le Monde»: «Το 25% των 100.000 εργατών μεταλλουργίας της περιοχής είναι άνεργοι. Η μοναδική επένδυση που προβλέπεται είναι αυτή που προτείνει η "Fiat". Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Χωρίς δουλειά δεν έχει νόημα να μιλάμε για εργασιακά δικαιώματα».
  • Ο πρόεδρος της FIOM Μαουρίζιο Λαντίνι, μετά την ψηφοφορία είπε ότι αυτό έφερε ένα «εξαιρετικό και απρόσμενο αποτέλεσμα» προσθέτοντας πως η συνδικαλιστική οργάνωση και οι εργαζόμενοι «τη θέλουν την επένδυση».

Σε μια περίοδο που η καπιταλιστική κρίση αναδεικνύει τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής οι δήθεν αγωνιστές συνδικαλιστές καλούν σε υποταγή, που θα οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερες ήττες τους εργάτες. Αυτή είναι η κατάντια του συμβιβασμένου συνδικαλισμού στην Ιτάλια. Την ίδια τακτική ακολουθούν και στην Ελλάδα οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού στη χώρα μας (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ), και του ευρωμονόδρομου (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), που καλλιεργούν αυταπάτες όπως αυτή που καταγράφει η χτεσινή «Αυγή» (άποψη του Γερμανού κοινωνιολόγου Ούρλιχ Μπεκ) για μια ΕΕ «απαλλαγμένη από το νεοφιλεθερισμό». Ο καπιταλισμός όμως «νεοφιλελεύθερος» ή «αντινεοφιλελεύθερος» είναι βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα και κάνει κόλαση τη ζωή των εργαζομένων. Δεν εξανθρωπίζεται, μόνο ανατρέπεται με ένταση της ταξικής πάλης, με συστράτευση με το αγωνιστικό κίνημα και τους κομμουνιστές με στρατηγική ρήξης και ανατροπής με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.


Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Σήμα για τσάκισμα των δημόσιων υπαλλήλων

Τον ενορχηστρωμένο χαρακτήρα της πρωτοφανούς επίθεσης κατά των δημόσιων υπαλλήλων σε παγκόσμιο επίπεδο επιβεβαιώνει πρόσφατο άρθρο του «Εκόνομιστ», γνωστού οργάνου του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα στο «πρόσωπο» των δημόσιων υπαλλήλων στο στόχαστρο μπαίνουν τα εργασιακά - ασφαλιστικά, αλλά και τα συνδικαλιστικά και πολιτικά δικαιώματα συνολικά των εργαζομένων, αφού θεωρούν ότι πολλά από αυτά ήδη έχουν καταργηθεί στον ιδιωτικό τομέα. Ο «Εκόνομιστ» δίνει το σύνθημα να κλιμακωθεί μια άνευ προηγουμένου επίθεση κατά των εργαζομένων στο δημόσιο, που δε θα περιοριστεί μόνο στη δραστική μείωση των μισθών και των επιδομάτων και βέβαια των συντάξεων, αλλά θα προχωρήσει στην κατάργηση ουσιαστικά του δικαιώματος της απεργίας και στη διάλυση των συνδικάτων. «Ενα άλλο πεδίο μάχης είναι τα λεγόμενα θεσπισμένα προνόμια των σωματείων. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα απαγορευτεί ο συνδικαλισμός. Πρέπει όμως να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας», γράφει χαρακτηριστικά. Είναι ευνόητο ότι οι κυβερνήσεις θα μειώσουν τον αριθμό των εργαζομένων στο δημόσιο δραστικά, παράλληλα με τις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις στις παρεχόμενες δημόσιες υπηρεσίες. Αλλά φαίνεται και ότι εξυφαίνονται αντιδραστικά μέτρα προκειμένου να σιγουρέψουν πως θα εφαρμόζουν απρόσκοπτα την αντεργατική πολιτική. Κούνια που τους κούναγε...

Ο ... πελαργός ξαναχτύπησε!

Σταματημό δεν έχουνε τα γεννητούρια στον «Ρ»! Στην οικογένεια του σ. Κώστα Πασακυριάκου προστέθηκε ακόμα ένα γλυκό αντράκι. Στον Κώστα και στη συντρόφισσά του Γεωργία, η διεύθυνση κι όλο το προσωπικό του «Ρ» ευχόμαστε κι ο δεύτερός τους γιος να 'ναι πάντα γερός και να γίνει μαχητής!

Στον Προκρούστη...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΤΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕ ΟΛΑ ο Α. Λοβέρδος, στη Βουλή, όσα γράφουμε τόσον καιρό. Και τα κονδύλια για την Υγεία θα περικόψει. Και τα νοσοκομεία θα υποβαθμίσει. Και τους γιατρούς δε θα πληρώνει...

Την ιδιωτική Υγεία θέλει να την αναβαθμίσει και να της δώσει κέρδη. Τα φαρμακεία θα τα δώσει σε μονοπωλιακές εταιρείες. Στα δημόσια νοσοκομεία θα πληρώνουμε κι άλλα «χαράτσια».

Επίσης, δεν πρόκειται να καλυφθούν τα κενά σε γιατρούς και νοσοκόμους. Δε θα εκσυγχρονιστούν σε μηχανήματα τα νοσοκομεία. Πάει περίπατο - λόγω περικοπών - η πρωτοβάθμια Υγεία.

Εχει κι άλλα: Θα μειωθεί το εργοδοτικό κόστος των επιχειρηματιών για την υγειονομική κάλυψη. Τα Ταμεία θα καλύπτουν όλο και λιγότερες υγειονομικές ανάγκες. Για πρόληψη, ενημέρωση, υποδομές σε απομακρυσμένες περιοχές ...τι να συζητάμε τώρα.

Εν ολίγοις, αν αρρωστήσεις και δεν έχεις μπόλικο χρήμα (και οι μισθωτοί δεν έχουν), είναι ...θέμα τύχης το πού θα πάει το πράγμα.

Κι αφού τα ξεκαθάρισε όλα, έβγαλε και ένα ...λογύδριο περί τσιγάρου και περί του ότι πρέπει να εφαρμόσουμε τη νομοθεσία για να μην πάθε τίποτε η υγεία μας! Φταίει μετά ο κόσμος που αγανακτεί;

Γίνεται κάτι παραπάνω από προφανές ότι πάνω από όλα η πολιτική τους είναι που «βλάπτει σοβαρά την υγεία»...

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ ΕΧΟΥΜΕ ΚΙ ΕΝΑΝ πρωθυπουργό ...«στον κόσμο του», κατά το κοινώς λεγόμενο. Απόρησε χτες για τη διάθεση του κόσμου και απαίτησε να ξεφύγει από την «καταστροφολογία και τη μιζέρια»!

Κάτι σαν να πηγαίνει σε κηδεία και να ρωτάει: «Τι πάθατε, βρε παιδιά; Τι ύφος είναι αυτό;».

Είναι κάτι φορές που σε αφήνουν άναυδο κι αναρωτιέσαι αν έχουν ιδέα πού βρίσκονται οι κυβερνώντες. Ομως, μην έχετε αμφιβολία, ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν...


Γρηγοριάδης Κώστας

Τα «κλειστά»

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο ένας μετά τον άλλον, οι καλοβολεμένοι και καλοπληρωμένοι δημοσιογράφοι ανακαλύπτουν πόσο οπισθοδρομικοί είναι εκείνοι που αντιδρούν στο λεγόμενο άνοιγμα των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων. Το πόρισμα, μάλιστα, το οποίο προβάλλεται από τη χτεσινή «Καθημερινή», κινείται στον άξονα ότι εκείνοι που έχουν διαφορετική γνώμη «δεν προτείνουν κάτι διαφορετικό, πέρα από τη διατήρηση του μοντέλου, ως είχε, του μοντέλου που οδήγησε τη χώρα στην κατάρρευση».

Το καταλάβατε; Για την οικονομική κρίση, ή την κατάρρευση της χώρας, όπως λέει ο συντάκτης του κειμένου, φταίνε οι φαρμακοποιοί, φταίνε οι μηχανικοί, φταίνε οι μεταφραστές, φταίνε οι δασολόγοι, φταίνε οι ψυκτικοί και μια σειρά ακόμα επαγγελματίες, που, στο διάβα του χρόνου, ακόμα και οι αστικές κυβερνήσεις θέσπισαν όρους και κανόνες για τον τρόπο λειτουργίας τους.

Είπαν, δηλαδή, ότι βρε παιδί μου για να είσαι αυτοαπασχολούμενος μεταφραστής χρειάζεται να έχεις κάποιο συγκεκριμένο πτυχίο, ή για να εργαστείς αυτόνομα ως ψυκτικός μαζί με το πτυχίο απαιτείται αποδεδειγμένη προϋπηρεσία και ειδικές εξετάσεις, που να βεβαιώνουν τις σχετικές ικανότητες και πάει λέγοντας.

Σήμερα, που οι μεγάλες επιχειρήσεις θέλουν να καταβροχθίσουν τα πάντα, όλα αυτά είναι για πέταμα. Αρκεί να υπάρχει το παραδάκι. Το ...μοντέρνο, αυτό που θα αποτρέψει την κατάρρευση, είναι να μπορεί ο επιχειρηματίας να στήσει μια εταιρεία και να πουλάει υπηρεσίες εκμεταλλευόμενος και τους μεταφραστές και τους ψυκτικούς ταυτόχρονα. Αυτός θα εισπράττει τα πολλά και οι κατ' εξοχήν ειδικοί θα 'ναι στη δούλεψή του με 500 και 600 ευρώ το μήνα.

Οσο για το ότι όσοι λένε «όχι» στην απελευθέρωση δεν προτείνουν κάτι, οι τύποι της «Καθημερινής» κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Γιατί η πρόταση υπάρχει και είναι μία: Πρόοδος και εξέλιξη δε σημαίνει να ξηλώνεις και να οδηγείς τον μικροεπαγγελματία στην καταστροφή, αλλά να μπορείς να εξασφαλίζεις για όλους, χωρίς εξαίρεση, τους οικονομικά ενεργούς πολίτες εργασία, και εργασία, μάλιστα, που θα αμείβεται με τρόπο που να καλύπτει τις βασικές ανάγκες διαβίωσης.

Ολα τα άλλα είναι φιοριτούρες και γλείψιμο προς τα αφεντικά και την άρχουσα τάξη.

Αντιδράσεις μακριά από την ουσία

Την αυταπάτη ενός «άλλου» καπιταλισμού, ο οποίος μπορεί με αποτελεσματικότερο τρόπο να «αυτοκαθαρίζεται» από τα σκάνδαλα που νομοτελειακά αναπαράγει, προβάλλει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή τις εξελίξεις γύρω από την υπόθεση «Ζήμενς». Σε συνέντευξη που έδωσαν ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας και ο εκπρόσωπος του κόμματος στην Εξεταστική της Βουλής, Δ. Παπαδημούλης, από τη μια διέγνωσαν ότι το σκάνδαλο «συμβολίζει τη διαπλοκή οικονομικής και πολιτικής εξουσίας στον τόπο μετά την μεταπολίτευση» (Αλ. Τσίπρας) και από την άλλη πρόβαλαν σαν πρότυπο άλλες καπιταλιστικές χώρες, (Ιρλανδία, ΗΠΑ), οι οποίες χειρίστηκαν πιο αποτελεσματικά το ζήτημα της απόδοσης ευθυνών για το ίδιο σκάνδαλο. Να σημειωθεί ότι οι ΗΠΑ έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην αποκάλυψη του σκανδάλου με τη «Ζήμενς», εξαιτίας του ανταγωνισμού ανάμεσα στα γερμανικά και στα αμερικάνικα μονοπώλια, ενώ ταυτόχρονα είναι η χώρα όπου επιτρέπεται από το νόμο οι πολυεθνικές να χρηματοδοτούν τα κόμματα, για να κάνουν τη δουλειά τους. Αυτό θέλει ο ΣΥΝ;

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Μόνιμη και σταθερή δουλειά

Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να εξασφαλίσει το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Είναι ένα σύστημα που γεννά την ανεργία και, ταυτόχρονα, με κριτήριο το τι υπηρετεί την ανάγκη κερδοφορίας των κεφαλαιοκρατών εισάγει και επεκτείνει τις ελαστικές μορφές εργασίας σε βάρος της μόνιμης και σταθερής απασχόλησης. Δίπλα στους ανέργους παρατάσσει τους ευκαιριακά απασχολούμενους, τη δουλειά με το κομμάτι, τη μέρα ακόμα και την ώρα. Οι στρατιές των χιλιάδων συμβασιούχων στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα είναι πολιτική επιλογή και έργο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Θέλουν πάμφθηνους εργαζόμενους, χωρίς δικαιώματα, ακόμα και ανασφάλιστους, έρμαια των ορέξεων της εκάστοτε κυβέρνησης. Πιο πειθήνιοι μπροστά στο φόβο της απόλυσης ή την ελπίδα της ανανέωσης της σύμβασης. Είναι ακόμα ο «δούρειος ίππος» για να χτυπηθούν, όπως συμβαίνει ξεκάθαρα πλέον σήμερα, τα δικαιώματα των μόνιμων εργαζομένων. Για να χτυπηθεί, τελικά, το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία.

Την αγωνία και τον αγώνα των χιλιάδων συμβασιούχων για την επιβίωση σπεύδουν να εκμεταλλευτούν διάφοροι προστάτες. Μαζί με τις εργοδοτικές - κυβερνητικές πλειοψηφίες σε Συνομοσπονδίες, Ομοσπονδίες, σωματεία, καλλιεργούν αντιλήψεις που στην πραγματικότητα είναι ενάντια στο δικαίωμα στη δουλειά. Συγκαλύπτουν ότι ο καπιταλισμός όχι μόνο δεν μπορεί να εξασφαλίσει το δικαίωμα αυτό αλλά και το χτυπά. Συγκαλύπτουν, επομένως, ότι πρόκειται πάνω από όλα για ένα πολιτικό πρόβλημα που η ριζική αντιμετώπισή του απαιτεί πολιτικούς αγώνες. Υπονομεύουν τον αγώνα για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, αφού έχουν βάλει πλάτες να περάσει η μερική απασχόληση, οι συμβασιούχοι, οι ελαστικές μορφές δουλειάς. Ανάγουν, δε, σε βασικό μέσο διεκδίκησης την προσφυγή στα δικαστήρια. Μόνιμη επιδίωξή τους είναι να εγκλωβίζουν τους συμβασιούχους σε ατέρμονες και αναποτελεσματικές νομικίστικες διαδικασίες, που, κατά κύριο λόγο, δεν τους δικαιώνουν. Χαρακτηριστική είναι η αρνητική πρόταση του εισαγγελέα και του εισηγητή στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, την περασμένη Πέμπτη. Ομως, ακόμα και αν υπάρχει, αραιά και που, μια θετική έκβαση μέσα από μια νομική διαδικασία, αυτή δεν μπορεί να εξασφαλίσει το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους και για πάντα.

Μια ακόμα παγίδα που στήνουν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες και τα διάφορα δικηγορικά γραφεία είναι η επιχειρηματολογία που αναπτύσσουν περί «πάγιων και διαρκών αναγκών». Στην πραγματικότητα, αντί να υπερασπίζονται τους συμβασιούχους, υπερασπίζονται τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες ενός αστικού κράτους, οι οποίες με τη σειρά τους διαμορφώνονται από τις ανάγκες του κεφαλαίου. Και που δεν εξαλείφουν το φαινόμενο των συμβασιούχων, που τους χειραγωγούν, ανακυκλώνοντας την ανεργία.

Για τους εργαζόμενους, υπάρχει μόνο μία πάγια και διαρκής ανάγκη, το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία. Η πάλη για την κατάκτησή του είναι άμεσα δεμένη με τη σύγκρουση και ρήξη με τις πολιτικές δυνάμεις των κεφαλαιοκρατών. Με την ανατροπή, τελικά, της εξουσίας των μονοπωλίων και την εγκαθίδρυση της εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Μέσα σε μια λαϊκή οικονομία, η μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους αποτελεί απαραίτητο όρο ύπαρξής της και αναγκαίο αποτέλεσμά της. Αυτή η πορεία σύγκρουσης με το κεφάλαιο και το κράτος του και το αποτέλεσμά της δεν είναι ουτοπία, είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος.

Συναίνεση και πολιτικό κόστος

Αδικα ανησυχεί η εφημερίδα του εφοπλιστή Αλαφούζου για τη στάση που θα κρατήσει η ηγεσία της ΝΔ στο ζήτημα της απελευθέρωσης των κλειστών επαγγελμάτων, καλώντας τη να δείξει συναίνεση «ακόμα και στα δύσκολα». Πρώτα απ' όλα, η ηγεσία της ΝΔ δεν έχει δείξει κάποιο αρνητικό προηγούμενο που να δικαιολογεί αυτήν την ανησυχία των κύκλων της πλουτοκρατίας που εκφράζει η εφημερίδα. Η ηγεσία της ΝΔ έχει ψηφίσει σχεδόν όλα τα νομοσχέδια που υλοποιούν τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα και τις διαρθρωτικές αλλαγές του μνημονίου. Την ώριμη, όπως τη χαρακτηρίζει, στάση αναγνωρίζει βέβαια στο προχτεσινό πρωτοσέλιδο σχόλιό της η «Καθημερινή», σημειώνοντας ότι «η ΝΔ τόλμησε τους τελευταίους μήνες να ψηφίσει υπέρ ορισμένων νομοσχεδίων που ήλθαν στη Βουλή ως απόρροια του μνημονίου». Ζητά όμως η στάση αυτή της ΝΔ να συνεχιστεί «ακόμη και στα δύσκολα θέματα που έχουν να κάνουν με τα κλειστά επαγγέλματα», γιατί, όπως επισημαίνει, «στο κάτω κάτω πρόκειται για στόχο, ο οποίος συμπεριλαμβανόταν παγίως στα προεκλογικά προγράμματα της ΝΔ, χωρίς, ωστόσο, να υλοποιηθεί ποτέ λόγω του δαίμονος του πολιτικού κόστους». Προφανώς, ο στόχος δεν είναι η ηγεσία της ΝΔ, που ήδη έχει διαμηνύσει ότι «επί της αρχής» θα ψηφίσει το νομοσχέδιο για την απελευθέρωση των «κλειστών» επαγγελμάτων, αλλά μάλλον να καταδειχθεί η «σιδερένια» αναγκαιότητα για το συγκεκριμένο φιλομονοπωλιακό μέτρο. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι η ΝΔ θα πληρώσει το πολιτικό κόστος, έστω και αν αυτό δεν ενδιαφέρει τα αφεντικά της εφημερίδας.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ