Συμβουλές στην κυβέρνηση για το πού να τζογάρει τα χρήματα των ασφαλισμένων έδωσε ο Αλ. Τσίπρας από τη Θεσσαλονίκη, φωτογραφίζοντας ως μια «καλή» επένδυση τον ΔΕΔΔΗΕ ΑΕ, που πουλήθηκε πρόσφατα σε αυστραλιανό όμιλο με τίμημα 2 δισ. ευρώ. Οπως είπε, ο ΔΕΔΔΗΕ «έχει μια αξία που υπερβαίνει τα 10 δισ. και εγγυημένη απόδοση 5% με 6% ετησίως (...) Οταν έχεις ένα Δημόσιο το οποίο αποδίδει 5% με 6% και θέλεις να το ιδιωτικοποιήσεις, γιατί δεν πας να ακουμπήσεις εκεί τα χρήματα των Ελλήνων ασφαλισμένων; Τα χρήματα του ΕΦΚΑ, για να έχουν μια απόδοση που θα έχει μια ανταποδοτικότητα στην ελληνική κοινωνία και έρχονται οι ασφαλισμένοι από την Αυστραλία για να επενδύσουν εκεί τα χρήματά τους; Και την ίδια στιγμή τα χρήματα των Ελλήνων ασφαλισμένων τα δίνεις για να τα διαχειρίζονται ιδιωτικά funds για να κερδοσκοπήσουν;». Ως άλλος ...σύμβουλος επενδύσεων, ο Αλ. Τσίπρας απευθύνει συστάσεις για αποδοτικό τζογάρισμα των εισφορών των ασφαλισμένων, ενώ πριν από λίγες βδομάδες «έβγαζε σπίθες» για τον νόμο που παραδίδει την επικουρική ασφάλιση στα ιδιωτικά συμφέροντα μέσω του τζόγου του χρηματιστηρίου. Στην πραγματικότητα, υπερασπίζεται ό,τι και η κυβέρνηση, την αντιμετώπιση δηλαδή των ασφαλισμένων ως επενδυτών και των ασφαλιστικών τους εισφορών ως «κομποδέματος» για τον τζόγο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά προβάλλει ως «φάρμακο» για τις ασφαλιστικές εισφορές τις υψηλές αποδόσεις του ΔΕΔΔΗΕ, τις οποίες όμως εγγυάται η κερδοφορία του εξαιτίας των υψηλών τιμών του ρεύματος! Δηλαδή από τη μια τσέπη μπαίνουν, από την άλλη βγαίνουν τα «σιγουράκια» που μοιράζει ο ΣΥΡΙΖΑ στους ασφαλισμένους.

Παντού στην Ευρώπη συναντάμε τη μετατροπή διανομέων σε «ελεύθερους συνεργάτες», ανέφερε ο υπουργός Εργασίας, προσθέτοντας ότι ήταν «αθέμιτη πρακτική» από τη μεριά της «e-food» το τελεσίγραφο προς τους εργαζομένους της. Κορόνες βγάζει και ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζοντας το τροπάρι ότι ο αντεργατικός νόμος που ψηφίστηκε πρόσφατα δεν συμβαδίζει με τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» κι ενώ έχει ψηφίσει τα μισά σχεδόν άρθρα του! Μια ματιά όμως στην κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι σε χώρες της ΕΕ, ειδικά στον κλάδο του επισιτισμού, αρκεί για να καταλάβει κανείς ότι οι λεγόμενες «βέλτιστες εργασιακές πρακτικές της ΕΕ» που υλοποιεί και ο νόμος - έκτρωμα της ΝΔ, όπως και οι νόμοι όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, είναι αυτές που τσακίζουν τα εργατικά δικαιώματα για την ενίσχυση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Στη Γερμανία, για παράδειγμα, τόσο οι εργαζόμενοι όσο και οι «συνεργάτες» διανομείς, στην πλειοψηφία τους πληρώνονται ανά παραγγελία και τους «βγαίνει το λάδι» για να συμπληρώσουν ένα μεροκάματο που θα τους επιτρέπει να φυτοζωούν. Επίσης, με τα λεγόμενα «mini jobs» των 400 ευρώ (ψίχουλα για το κόστος ζωής στη Γερμανία) οι εταιρείες απαλλάσσονται από το «μη μισθολογικό κόστος» για τους μισθωτούς διανομείς, ενώ δεν καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές ούτε για τους «αυτοαπασχολούμενους». Ακόμη και ο τρόπος που θα φτάσει μια παραγγελία, αν θα είναι με μηχανάκι, ποδήλατο ή με τα πόδια, δεν αφορά τις εταιρείες, αφού δεν επιβαρύνονται με έξοδα συντήρησης και εξοπλισμού του μέσου που χρησιμοποιεί ο εργαζόμενος - «συνεργάτης». Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το 90% και πλέον που εργάζεται στον κλάδο είναι μετανάστες, ζώντας στο πετσί τους την πιο άγρια εκμετάλλευση στην ...ατμομηχανή της ΕΕ.

Βγήκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να «αποδομήσει» τις εξαγγελίες του Αλ. Τσίπρα απ' το βήμα της ΔΕΘ και μεταξύ άλλων είπε: «Η δική μας κουλτούρα, η δική μας πολιτική αρχή είναι σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση. Είναι η διασφάλιση του ατομικού συμφέροντος μέσα από την προαγωγή του συνολικού αγαθού». Τι διαφορετικό λέει όμως ο ΣΥΡΙΖΑ; Είπε, για παράδειγμα, ο Αλ. Τσίπρας από τη ΔΕΘ: «Γι' αυτό και δεν μπορεί να υπάρξει νέα αρχή πραγματικά, αν δεν τονώσουμε την εγχώρια παραγωγή, αν δεν αλλάξουμε το παραγωγικό μας μοντέλο, στοχεύοντας στην αύξηση της παραγωγικότητας, στη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή του παραγωγικού δυναμικού της χώρας στον παραγόμενο πλούτο». Στην πραγματικότητα, με τυράκι την προαγωγή του «ατομικού συμφέροντος» ή τη «συμμετοχή του παραγωγικού δυναμικού στον παραγόμενο πλούτο» και οι δύο παίζουν με τις λέξεις και στήνουν την ίδια φάκα στον λαό: Της στοίχισής του πίσω απ' τα προτάγματα του κεφαλαίου, τους στόχους για μεγαλύτερη ακόμα κερδοφορία, με «αντάλλαγμα» ακάλυπτες επιταγές, αφού ο λαός χαΐρι δεν πρόκειται να δει, όσο κι αν βάλει πλάτη για την «προαγωγή του συνολικού αγαθού» ή την αύξηση του «παραγόμενου πλούτου», που στηρίζονται στην κλοπή του δικού του ιδρώτα και στη σύνθλιψη των δικών του δικαιωμάτων και αναγκών.