• Για το νέο Μνημείο - Μουσείο για τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας στο χωριό Θεοτόκος του Γράμμου, που θα εγκαινιαστεί στις 19 Αυγούστου
• ΤΕ Ηρακλείου Κρήτης του ΚΚΕ: Ανταπόκριση από την εκδήλωση τιμής στους αλύγιστους των έκτακτων στρατοδικείων της περιόδου 1947 - 1949 στο Ηράκλειο
• Αρθρο: Με το βλέμμα στραμμένο σταθερά στους χώρους δουλειάς... Συνεχίζουμε!

Στο πλαίσιο της εκδήλωσης αποκαλύφθηκε τιμητική πλάκα, αφιερωμένη στους 10 εκτελεσμένους από το έκτακτο στρατοδικείο Ηρακλείου. Την αποκάλυψη έκανε ο Σάββας Βασιλειάδης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, και ακολούθησε κατάθεση στεφάνων από την ΤΕ Ηρακλείου του Κόμματος και τις ΤΟ της ΚΝΕ.

Την κεντρική ομιλία πραγματοποίησε ο Ανδρέας Κοκοσάλης, μέλος του Γραφείου της ΕΠ Κρήτης του ΚΚΕ ο οποίος μεταξύ άλλων σημείωσε:

Μόνο κατά την περίοδο 1947 - 1949 έχουμε καταγράψει έως τώρα καταδικαστικές αποφάσεις στο Ηράκλειο για πάνω από 90 μέλη, στελέχη, φίλους και οπαδούς του ΚΚΕ, εκ των οποίων 15 καταδικάστηκαν σε θάνατο. Βεβαιωμένα εκτελέστηκαν 10, στο συνήθη τόπο εκτελέσεων, στο Στόμιο, δίπλα στο παλιό νεκροταφείο, λίγο παρακάτω δηλαδή από την πλατεία όπου σήμερα πραγματοποιούμε την εκδήλωσή μας.

Αποτελεί άγνωστη σελίδα η περίοδος των έκτακτων στρατοδικείων, ειδικά στο Ηράκλειο, γιατί τα αστικά επιτελεία και οι λογής - λογής «ιστοριολόγοι» της περιοχής μας σκοπίμως την αποσιωπούν. Την αποσιωπούν ακριβώς γιατί περίτρανα ανατρέπει μια σειρά επιχειρήματα που ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούν ενάντια στο Κόμμα μας και στο εργατικό κίνημα...

(...) Αντικειμενικά μετά την απελευθέρωση οξύνθηκε η σκληρή ταξική ένοπλη αναμέτρηση, που είτε θα οδηγούσε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, με απομόνωση και των ξένων στηριγμάτων της, είτε στην ήττα των λαϊκών δυνάμεων, στην απομόνωση του ΚΚΕ και στην επανασταθεροποίηση της αστικής εξουσίας. Αυτός ήταν αντικειμενικά ο χαρακτήρας της ένοπλης ταξικής αναμέτρησης του Δεκέμβρη του 1944, η περίοδος που ακολούθησε μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, που ονομάστηκε περίοδος της «λευκής τρομοκρατίας» και η τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ 1946 - 1949.

Ο Ανδρέας Κοκοσάλης

(...) Στο πλαίσιο αυτό γίνεται αντιληπτό το γεγονός ότι το κράτος, μετά την απελευθέρωση τον Οκτώβρη του 1944, ως μηχανισμός καταστολής των αστών, προσάρμοσε όλες του τις λειτουργίες με τέτοιο τρόπο ώστε να συντρίψει στρατιωτικά, πολιτικά και ιδεολογικά τις λαϊκές δυνάμεις που είχαν βγει στο προσκήνιο καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '40, και φυσικά την πολιτική τους πρωτοπορία, το ΚΚΕ.

Δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί από αυτόν τον κανόνα η Δικαιοσύνη. Κομβικό σημείο της θωράκισης της άρχουσας τάξης αποτέλεσε το Γ' Ψήφισμα του 1946. Με βάση αυτό συγκροτήθηκαν τα έκτακτα στρατοδικεία σε ολόκληρη τη χώρα.

Ετσι, στις 8 Μάη του 1947 αποφασίζεται η ταυτόχρονη ίδρυση έκτακτων στρατοδικείων και στην Κρήτη. Δεν είναι τυχαία η ημερομηνία, καθώς συμπίπτει με την ένταση της κρατικής και παρακρατικής καταστολής, σε μία περίοδο που φουντώνει ο αγώνας του ΔΣΕ σε ολόκληρη τη χώρα και στην Κρήτη.

Κάθε δίκη του έκτακτου στρατοδικείου Ηρακλείου, κάθε θανατική καταδίκη, κάθε εκτέλεση σηματοδοτούσε κι ένα βήμα στην περαιτέρω σκλήρυνση της στάσης του κρατικού και παρακρατικού μηχανισμού. Κύρια στόχευση ήταν να προκαλέσει σύγχυση και κλίμα ηττοπάθειας στις ομάδες του ΔΣΕ και να τις αποκόψει από τις λαϊκές δυνάμεις που τις στήριζαν. Ετσι, για παράδειγμα:

- Η πρώτη εκτέλεση στο Ηράκλειο πραγματοποιήθηκε στις 26 Ιούνη του 1947. Παρόλο που ήταν αποτέλεσμα της 1ης απόφασης του έκτακτου στρατοδικείου Ηρακλείου στα μέσα του Μάη, ως απάντηση στην κατάληψη της Ιεράπετρας από τον ΔΣΕ, λαμβάνει χώρα την περίοδο που κορυφώνεται η ένοπλη σύγκρουση στις νότιες κορυφές του Ψηλορείτη. Εκείνη τη μέρα εκτελέστηκε ο σύντροφός μας Κωσταρέλος Χρήστος, με καταγωγή από τα Τρίκαλα, ένας από τους 60 περίπου σκαπανείς που απέδρασαν στις 20 Απρίλη του 1947 από το στρατόπεδο του Αγίου Νικολάου και συγκρότησαν την 1η ομάδα του ΔΣΕ στην Ανατολική Κρήτη, με καπετάνιο τον Γιάννη Ποδιά. Την ίδια αντιμετώπιση θα έχουν αρκετοί από τους αποδράσαντες σκαπανείς και άλλοι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού που πιάστηκαν τα επόμενα χρόνια.

- Της εκτέλεσης αυτής είχε προηγηθεί, στις 21 Ιούνη του 1947, η πολυπληθής δίκη 26 πρωτοπόρων εργατών, οι περισσότεροι κομμουνιστές, για το δολοφονικό όργιο του αστικού κράτους ενάντια στην εργατική τάξη του Ηρακλείου, που ακολούθησε μετά τη σύλληψη του κομμουνιστή προέδρου του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου και οδήγησε στη δολοφονία του ίδιου του Στρατή Περγαλίδη και των κομμουνιστών εργατών Χρήστου και Κώστα Χατζηγεωργίου από τα βόλια των δυνάμεων της χωροφυλακής.

- Αλλο παράδειγμα αποτελεί το έκτακτο στρατοδικείο στις 27 Ιούνη 1947, που πέρασε σχεδόν το μισό χωριό Κασσάνοι Πεδιάδας, με στόχο την τρομοκράτηση των κατοίκων του για τη βοήθεια που προσέφεραν στην ομάδα του ΔΣΕ με καπετάνιο τον Γιάννη Ποδιά, όπου είχε λημεριάσει για ένα βράδυ στα τέλη του Μάη του ίδιου χρόνου.

- Δεκάδες είναι οι Λασιθιώτες που καταδικάζονται από το έκτακτο στρατοδικείο Ηρακλείου για τη βοήθεια που προσέφεραν στους αντάρτες του ΔΣΕ, που έδρασαν για ένα μήνα περίπου στο νομό τους.

- Την άνοιξη του 1948, και ενώ το αντάρτικο τουφέκι έχει σιγήσει στην Ανατολική Κρήτη, το αστικό κράτος απαντά με ένταση της τρομοκρατίας, παίρνοντας προληπτικά μέτρα στο φούντωμα του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ στην ηπειρωτική Ελλάδα και στο νομό Χανίων. Ετσι, συλλαμβάνει δεκάδες συντρόφους μας, που δρούσαν σε συνθήκες παρανομίας μέσα στην πόλη του Ηρακλείου, τους οποίους την 1η Ιούνη του 1948 περνά από στρατοδικείο και πέντε καταδικάζονται σε θάνατο. Ανάμεσα τους 2 νεαρές έφηβες ΕΠΟΝίτισσες: η Βαγγελιώ Αρμενάκη και η Βαγγελιώ Φωτιάδου. Μαζί με τις 2 ΕΠΟΝίτισσες, ακόμη 3 σύντροφοί μας, οι Ψαριανός Γιάννης, Παπαδοπεράκης Ιωσήφ και Μπετεινάκης Νίκος εκτελέστηκαν στις 5 Ιούνη του 1948.

- Εκεί όμως που το αστικό κράτος αποκάλυψε το μένος του ήταν στη δίκη του στελέχους του ΚΚΕ Νίκου Σαμαρίτη και των 3 συντρόφων του, των Καζεπίδη Αλέξανδρου, Σφακιανάκη Αριστείδη και Καλαϊτζάκη Γιώργου, που πραγματοποιήθηκε στις 3 Ιούλη του 1948. Και οι τέσσερις σύντροφοί μας, διαλεχτά παιδιά του λαού, καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν στις 8 Ιούλη 1948. Αυτά συνέβησαν ενώ είχε πια ηττηθεί στο στρατιωτικό πεδίο ο Δημοκρατικός Στρατός στην Κρήτη και επιπλέον, τουλάχιστον έως το Γενάρη του 1949, το έκτακτο στρατοδικείο Ηρακλείου δίκαζε και καταδίκαζε ασταμάτητα.

Επιβεβαιώθηκε και σε αυτήν την ιστορική περίοδο ένα συμπέρασμα διαχρονικής αξίας για ένα ΚΚ, ότι το αστικό κράτος ως όργανο κυριαρχίας της αστικής τάξης καθορίζει και το ρόλο και τα όρια του κοινοβουλίου, της κυβέρνησης, της Δικαιοσύνης και όχι το αντίθετο, που κατά κόρον προπαγανδίζεται, ιδιαίτερα σε συνθήκες αμφισβήτησης της κυριαρχίας της, όπως αυτές που είχαν διαμορφωθεί τη δεκαετία του 1940. Ετσι εξηγείται αυτό το μένος από την αστική τάξη απέναντι στο ΚΚΕ, παρά τη νίκη της στα πεδία των μαχών».

Σε αυτήν τη μεγάλη υπόθεση σημαντικό ρόλο έχουν και μπορούν να παίξουν οι εδαφικές Οργανώσεις του Κόμματος, που στο χώρο ευθύνης τους συγκεντρώνονται μεγάλοι χώροι δουλειάς, στρατηγικοί κλάδοι της Βιομηχανίας ή εδαφικές Οργανώσεις ή και κατοικεί μεγάλος όγκος εργατών και εργατοϋπαλλήλων. Μια τέτοια περιοχή, που συγκεντρώνει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, είναι και οι γειτονιές που βρίσκονται στην ευθύνη της ΤΟ Μενιδίου - Φυλής του ΚΚΕ.

Βεβαίως δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Εχει προηγηθεί όλα αυτά τα χρόνια μια μεγάλη προσπάθεια έξω από τα εργοστάσια που έχουμε ως Οργάνωση ιεραρχήσει και που με σταθερό τρόπο παρεμβαίναμε με τα υλικά του Κόμματος, με τον «Ριζοσπάστη», συμβάλλοντας στην προσπάθεια οργάνωσης της εργατικής τάξης στα σωματεία, ανάπτυξης της πάλης, στηρίζοντας την κλαδική δουλειά. Το υπογραμμίζουμε αυτό, γιατί χωρίς αυτήν την παρακαταθήκη θα ήταν δύσκολο σήμερα να βγάλουμε συμπεράσματα, να επαναπροσδιορίσουμε στόχους, να πάρουμε μέτρα για να βελτιώσουμε τη δουλειά μας. Με αυτήν την επίμονη προσπάθεια χρόνων, κατακτήσαμε να έχουν οι δυνάμεις μας τη γενική αναγνώριση των εργατών στα εργοστάσια που παρεμβαίνουμε, κατακτήσαμε ένας σημαντικός κύκλος εργατών να προμηθεύονται τον «Ριζοσπάστη» και να έχουμε τη δική μας συμβολή σε ορισμένα μικρά αλλά σημαντικά βήματα στην οικοδόμηση του Κόμματος στα εργοστάσια της περιοχής.

Είμαστε, όμως, τώρα σε φάση που καλύτερα μπορούμε να οργανώσουμε αυτήν τη δουλειά, να πάρουμε καθοδηγητικά όλα τα μέτρα ώστε όσο είναι δυνατόν να εξαντλούμε τα περιθώρια οικοδόμησης, συμβάλλοντας στη συγκέντρωση δυνάμεων σε χώρους που ως Κομματική Οργάνωση Αττικής έχουμε ιεραρχήσει και βεβαίως με τη δουλειά μας να δημιουργούμε νέες προϋποθέσεις και νέες δυνατότητες για το μέλλον.

α) Απαιτείται στους χώρους δουλειάς να διαφωτίζουμε για το σύνολο των πολιτικών εξελίξεων, να ασχολούμαστε με το σύνολο των πλευρών της ζωής των εργαζομένων που χτυπιέται από την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία, να παίρνουμε υπόψη την προπαγάνδα και τη ζύμωση που κάνει το σύστημα απευθείας μέσω της εργοδοσίας. Για παράδειγμα, στα εργοστάσια που ιεραρχούμε στην περιοχή μας, από το Συνέδριο μέχρι και σήμερα απαιτήθηκε να παρέμβουμε για ένα σύνολο πραγμάτων. Παρεμβήκαμε για την αποκάλυψη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και των νέων μέτρων που έφερε με το 4ο μνημόνιο που ψήφισε, χρειάστηκε να απαντήσουμε στην εργοδοτική τρομοκρατία που επιχειρούσε να εκφοβίσει πρωτοπόρους εργάτες ώστε να μην απεργήσουν, να μην έρθουν σε επαφή με τα σωματεία τους, να μην στρέψουν την πάλη τους ενάντια στους εκμεταλλευτές και την εξουσία τους, στις προσπάθειες της εργοδοσίας να ταυτιστούν οι εργάτες με τα δικά της συμφέροντα. Κάναμε προσπάθεια να συζητήσουμε και να εξοπλίσουμε για τα ζητήματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, ιδιαίτερα μπροστά στον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς, να αντιπαλέψουμε τις ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές μέσα στην εργατική τάξη που βάζει η εργοδοσία, όπως το ρατσισμό, αξιοποιώντας διάφορα φασιστοειδή. Ταυτόχρονα, όμως, με αυτά, απαιτήθηκε να παρέμβουμε και για ζητήματα που πολλές φορές χαρακτηρίζουμε «τοπικά», αλλά ορισμένες φορές εμφανίζουν τέτοια όξυνση που παίρνουν χαρακτήρα κεντρικής διαπάλης και όλες οι πολιτικές δυνάμεις και η εργοδοσία επιχειρούν να παρέμβουν, ζυμώνοντας ο καθένας τη δική του λογική, επιδρώντας στη συνείδηση της εργατικής τάξης. Για παράδειγμα, το τελευταίο διάστημα και μετά τον άδικο χαμό του μαθητή από αδέσποτη σφαίρα, το ζήτημα της εγκληματικότητας ήταν από τα βασικά που απασχολούσε την εργατική τάξη που ζει και εργάζεται στην περιοχή. Ο εντοπισμός του προβλήματος από μέρους των καθοδηγητικών οργάνων του Κόμματος, η επεξεργασία της γραμμής μας σε ένα δύσκολο θέμα, η ανάδειξη του ζητήματος πολύ πριν αυτό ξεσπάσει, η επικέντρωση και γι' αυτό το ζήτημα στους χώρους δουλειάς, ήταν από τους βασικούς παράγοντες που εμπόδισε τον αντίπαλο να «σαρώσει» με τη δική του λογική στις εργατογειτονιές και στους χώρους δουλειάς. Να στρέψει δηλαδή την πάλη του λαού απέναντι σε διάφορες κοινωνικές ομάδες, να χύσει το δηλητήριο του ρατσισμού, να κρύψει την αιτία που γεννάει την εγκληματικότητα και τελικά να αθωώσει το σύστημα της εκμετάλλευσης, που είναι ο πραγματικός ένοχος και για το υπαρκτό πρόβλημα της εγκληματικότητας.

β) Με άξονα τα παραπάνω, σταθερά απαιτείται να απασχολήσει τα καθοδηγητικά όργανα των εδαφικών Οργανώσεων πώς καθημερινά δίνουμε περιεχόμενο και ανεβάζουμε το ενδιαφέρον των ΚΟΒ και των συντρόφων που έχουν χρεωθεί και παρεμβαίνουν σε ένα εργοστάσιο. Πώς δηλαδή εξασφαλίζουμε και διαμορφώνουμε τους όρους, ώστε αυτές οι ομάδες ευθύνης να λειτουργούν ως ομάδες που βάζουν στο επίκεντρο την κομματική οικοδόμηση και όχι απλά διεκπεραίωσης μιας εξόρμησης, που αναμφίβολα είναι σημαντική και επιβεβλημένη.

Εχουμε πείρα που μπορεί να μας βοηθήσει, αν τη μελετήσουμε και τη γενικεύσουμε ως τρόπο δουλειάς των Κομματικών Οργανώσεων. Είναι κρίσιμο οι ομάδες παρέμβασης στα εργοστάσια και οι ΚΟΒ να συζητάνε για τις εξελίξεις στον κλάδο που ανήκει ο χώρος δουλειάς που παρεμβαίνουν, να έχουν καλή γνώση του συγκεκριμένου χώρου όπως το μέγεθος της παραγωγής, το πόσους εργάτες απασχολεί, τις συνθήκες εργασίας, την πολιτική της εργοδοσίας, ποιες άλλες δυνάμεις παρεμβαίνουν και με τι γραμμή. Με καθοδηγητική ευθύνη να διασφαλίζεται η καλή συνεργασία με την αντίστοιχη κλαδική Οργάνωση, συνεργασία που μπορεί να τη διασφαλίσει ο ενιαίος προσανατολισμός, ώστε «το ένα χέρι να νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο». Τα παραπάνω πολλές φορές, πάνω στο καθημερινό τρέξιμο, δυστυχώς μοιάζουν πολυτέλεια, που όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι, αντίθετα είναι επιβεβλημένα στοιχεία της δουλειάς μας.

Το ζήτημα είναι ακόμα πιο σύνθετο ιδιαίτερα σε περιοχές που συγκεντρώνουν μεγάλο όγκο εργοστασίων, βιομηχανικών κλάδων, άλλων χώρων δουλειάς και αντικειμενικά οι κομματικές δυνάμεις δεν επαρκούν.

Απαιτείται, λοιπόν, να αξιοποιηθεί και να εκπαιδευτεί σε αυτήν τη δουλειά το σύνολο του κομματικού και ΚΝίτικου δυναμικού, να εξασφαλίζεται καλή διάταξη των δυνάμεων και βεβαίως με αντικειμενικό τρόπο να ιεραρχούνται οι χώροι που επιδιώκουμε να οικοδομήσουμε. Ομως, όσο είναι σωστό να ιεραρχείς, άλλο τόσο σωστό είναι ότι δεν κινούνται όλα με βάση τις δικές μας ιεραρχήσεις. Τα καθοδηγητικά όργανα απαιτείται να έχουν μάτια και αυτιά ανοιχτά, να προσαρμόζουν τις ιεραρχήσεις όταν είναι απαραίτητο, ώστε να αξιοποιούνται όλες οι χαραμάδες για παρέμβαση και οικοδόμηση.

Για παράδειγμα, ένα εργοστάσιο που δεν το είχαμε γενικά στις ιεραρχήσεις μας, «αναγκαστήκαμε» να το εντάξουμε καθώς έπρεπε ως Κόμμα να παρέμβουμε στο καθεστώς της απληρωσιάς και των άθλιων συνθηκών εργασίας, ώστε να ανοίξουμε ένα δρόμο και να φτιαχτεί μια μαγιά πρωτοπόρων εργατών που αναδείχτηκαν μέσα από αυτήν τη δουλειά.

γ) Το τελευταίο χρονικό διάστημα, στην ΤΟ Μενιδίου - Φυλής του ΚΚΕ καταγράφουμε διεύρυνση της επαφής μας με ανθρώπους που εργάζονται σε διάφορους κλάδους της Βιομηχανίας και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο βρίσκονται στον περίγυρο των συντρόφων και των οπαδών, είτε γιατί κατοικούν στην ίδια γειτονιά, είτε γιατί συνδέονται με συγγενικούς και φιλικούς δεσμούς. Χωρίς να υποτιμάμε τις δυσκολίες και ασφαλώς το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι οπαδοί του ΚΚΕ, ωστόσο αποτελεί «πεδίον δόξης λαμπρό» για τις εδαφικές Οργανώσεις η ενασχόληση και δουλειά με αυτόν τον κόσμο, πόσο μάλλον αν λάβουμε υπόψη ότι για να πιάσουμε αντίστοιχες επαφές έξω από τα εργοστάσια, χρειάστηκε μήνες ή και χρόνια πολλές φόρες. Μην υποτιμάμε την αξία που έχει το κράτημα μίας επαφής σε ένα μεγάλο χώρο δουλειάς, ιδιαίτερα όταν αυτή η επαφή έχει σημείο αναφοράς έναν κομμουνιστή, ακόμα κι ας μην υιοθετεί σε αυτήν τη φάση το σύνολο της πολιτικής μας πρότασης. Αλλωστε, αυτό είναι το στοίχημα. Να εξαντλήσουμε όλα τα περιθώρια για να πειστεί με την πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ και την ανάγκη να διαλέξει να βαδίσει αυτόν το δρόμο. Δυστυχώς, σε αυτό το σημείο δεν παίρνουμε πάντα καλό βαθμό. Πολλές φορές αυτοί οι άνθρωποι δεν ενημερώνονται καν ή και δεν καλούνται σε μια συγκέντρωση ή σε μια πολιτιστική εκδήλωση του Κόμματος. Το θέμα, βέβαια, δεν ένα απλό ζήτημα ειδοποίησης, αλλά πώς αυτός ο κόσμος ιεραρχείται με σταθερό τρόπο στη δουλειά των ΚΟΒ. Η κάθε ΚΟΒ δεν μπορεί και δεν πρέπει να συμβιβάζεται με το δοσμένο περίγυρο που έχει. Πρέπει καθημερινά να τον διευρύνει, κυρίως από την εργατική τάξη και ιδιαίτερα στα νεότερα τμήματά της, γνωρίζοντας από την αρχή ότι θα βρούμε εμπόδια, όπως για παράδειγμα ότι σπάει κόκαλα ο ατομικός δρόμος, το «απολιτίκ» κλίμα ή ακόμα και η μεγάλη απειρία που υπάρχει από αγώνες, ιδιαίτερα στις νέες γενιές εργαζομένων. Για παράδειγμα, οι ΚΟΒ γνωρίζουν μια σειρά εργατοϋπαλλήλους που στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και τώρα έχουν απογοητευτεί. Είναι στοίχημα πώς παρεμβαίνουμε και πείθουμε στη γραμμή ότι ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται. Αρα η συμβολή μας εδώ είναι καθοριστική. Θα χρειαστεί να σπάσουμε το κεφάλι μας, να βρούμε τρόπους και να παρέμβουμε πιο αποφασιστικά.

δ) Τέλος, ο στόχος για πιο θαρρετά βήματα στην κομματική οικοδόμηση στους χώρους δουλειάς συνδέεται άμεσα με το πώς θα καταφέρουμε να παρέμβουμε και να επιδράσουμε στη μεγάλη μάζα των μεταναστών που εργάζονται σε μια σειρά από κρίσιμους κλάδους. Βεβαίως, η μεγάλη προσπάθεια που έχει γίνει έως τώρα είναι σημαντική, όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι. Το λέμε αυτό διότι η έμπρακτη αλληλεγγύη που δείχνουν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ απέναντι σε φασιστικές επιθέσεις που δέχονται μετανάστες, η δραστήρια συμμετοχή κομμουνιστών σε μαθήματα για μετανάστες που οργανώνουν ταξικά σωματεία και άλλοι φορείς, είναι ασφαλώς κινήσεις επιβεβλημένες και σωστές. Το ΚΚΕ την αλληλεγγύη απέναντι σε μετανάστες εργάτες τη δείχνει γιατί είναι κομμάτι της εργατικής τάξης, ταξικά αδέρφια που έχουν κοινά συμφέροντα με τους Ελληνες εργάτες, άρα θα πρέπει να έχουν και κοινούς σκοπούς. Από αυτήν τη σκοπιά χρειάζεται να δυναμώσει και στους μετανάστες εργάτες η συζήτηση για το Πρόγραμμα και τους σκοπούς του ΚΚΕ, που αναμφίβολα είναι μια δουλειά που λείπει και σίγουρα θα αφήσει καρπούς. Να επιμείνουμε στην προσπάθεια οργάνωσης στα σωματεία των μεταναστών εργατών που σε πολλούς κλάδους και χώρους δουλειάς είναι αρκετοί ή και πλειοψηφία, αξιοποιώντας και τη θετική πείρα που έχουμε π.χ. από τις πρόσφατες αρχαιρεσίες στα Τρόφιμα.

Με όπλο τη στρατηγική μας και προσηλωμένοι στους βασικούς στόχους που θέτει ενιαία το Κόμμα μας, θα τα καταφέρουμε.

Ο χώρος που θα λειτουργεί το Μουσείο και θα υπάρχει το Μνημείο, όπως αναφέρεται και στο κάλεσμα έχει παραχωρηθεί στο ΚΚΕ από τα παιδιά του Χρήστου και της Ελένης Ζούνη (Αποστόλη, Βασίλη, Νίκο).

Ο παλαίμαχος κομμουνιστής Χρήστος Ζούνης γεννήθηκε το 1914 στο χωριό Θεοτόκος Κόνιτσας του Ν. Ιωαννίνων από γονείς αγρότες. Ορφάνεψε μικρός, αφού ο πατέρας του σκοτώθηκε το 1921 στη Μικρασιατική Καταστροφή. Από μικρός στη βιοπάλη, το 1943 εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση από τις γραμμές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Κυνηγημένος εντάχθηκε στον ΔΣΕ. Το 1948 τραυματίστηκε σοβαρά σε μάχη και πιάστηκε από τον εχθρό. Καταδικάστηκε σε ισόβια. Αργότερα η ποινή του μετατράπηκε σε 20 χρόνια φυλακή. Πέρασε από τις φυλακές των Ιωαννίνων, της Θεσσαλονίκης, των Χανίων, της Αίγινας και από τα Γιούρα. Ηταν μαζί με τους συντρόφους Χαρίλαο Φλωράκη, Κώστα Λουλέ, Αντρέα Γκόντζο, σύντροφό του στην ΚΟΒ Κόνιτσας και άλλα στελέχη του ΚΚΕ.

Το 1962, αφού είχε εκτίσει τα 3/4 της ποινής του, αφέθηκε ελεύθερος με εξαετή αναστολή. Συνεχίζει τον αγώνα ως οικοδόμος πλέον, ως μέλος της ΕΔΑ και του ΚΚΕ.

Ολη η ζωή του ήταν αφιερωμένη στον αγώνα για τα ιδανικά του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Η στάση του αποτελεί παράδειγμα γνήσιου λαϊκού αγωνιστή, αταλάντευτου κομμουνιστή, αφοσιωμένου στο ΚΚΕ και στα ιδανικά του.

Η Ελένη Ζούνη γεννήθηκε στη Βούρμπιανη Κόνιτσας του Ν. Ιωαννίνων το 1915. Από μικρή έμεινε ορφανή. Από τα νεανικά της χρόνια ακόμα εντάχθηκε στο λαϊκό κίνημα πλάι στο σύζυγό της, παλαίμαχο κομμουνιστή και στέλεχος του ΚΚΕ, Χρήστο Ζούνη. Σε όλη της τη ζωή, μέσα στην αγριότητα της εποχής, με τη στάση της, πιστή στα ιδανικά του ΚΚΕ, έδειξε πως μπορεί να ζει με το κεφάλι ψηλά, να μην τη λυγίσουν εξορίες, φυλακές, εκβιασμοί, προσβολές και το καθημερινό «αποκήρυξε τον άντρα σου για να περάσεις καλά». Εμεινε για αρκετά χρόνια μόνη της με τα παιδιά της πολιτικοί πρόσφυγες στη ΣΔ της Ρουμανίας και τον άντρα της στις φυλακές. Παρ' όλα αυτά, συνέχισε τον αγώνα και πάλεψε για τη συνένωση της οικογένειάς της και τον επαναπατρισμό των παιδιών της, καθώς και για έρθουν καλύτερες μέρες στον τόπο της. Μέχρι τέλους, αταλάντευτα έμεινε πιστή στο ΚΚΕ.

Το χωριό Θεοτόκος βρίσκεται πάνω στον παλιό Εθνικό δρόμο Ιωαννίνων Κοζάνης, στο κέντρο των Μαστοροχωρίων με εύκολη και σύντομη πρόσβαση από Κόνιτσα, Νεστόριο, Γρεβενά

κάστρα άπαρτα της λευτεριάς

κάθε πέτρα ταμπούρι και κάστρο

παληκάρια παντού λεβεντιά»

Με αυτούς τους στίχους από το τραγούδι του Γράμμου, αρχίζει το κάλεσμα της ΚΕ του ΚΚΕ προς τους κατοίκους των Μαστοροχωρίων και των άλλων χωριών της ευρύτερης περιοχής που ορίζεται από τους ορεινούς όγκους του Γράμμου, του Σμόλικα και του Βόιου.

Το κάλεσμα αφορά στα εγκαίνια του Μουσείου για τον ΔΣΕ στο χωριό Θεοτόκος στον περίβολο του οποίου στήνεται ήδη και ένα νέο Μνημείο αφιερωμένο στους νεκρούς που έδωσαν τα χωριά της περιοχής στον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Περισσότερα από 400 ονόματα, ταξινομημένα ανά χωριό, θα βρίσκονται αναρτημένα στις πλάκες που περιβάλλουν το μνημείο. Παράλληλα στο εσωτερικό του Μουσείου θα εκτίθεται φωτογραφικό και άλλο υλικό που αφορά άμεσα την ευρύτερη περιοχή.

Στα εγκαίνια θα παρευρεθεί ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, και θα μιλήσει ο Δημήτρης Γόντικας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Το νέο αυτό Μουσείο και Μνημείο στη Θεοτόκο έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, αλλά αποτελεί και μέρος ενός ευρύτερου πανελλαδικού δικτύου χώρων μνήμης για τη δράση του ΔΣΕ. Αποδίδει ξεχωριστή τιμή στους χιλιάδες κατοίκους της περιοχής που συμμετείχαν και στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις τον ΔΣΕ.

Η περιοχή του Σαραντάπορου που βρίσκεται το χωριό Θεοτόκος. Στο βάθος αριστερά διακρίνεται το ύψωμα Πάτωμα και πιο πίσω τα υψώματα της Λυκόρραχης όπου και το κεντρικό μνημείο του ΔΣΕ

Σημαντικό στοιχείο που έκανε δυνατή τη δημιουργία του στη Θεοτόκο είναι η διάσωση του ιστορικού αρχείου του ΚΚΕ στο οποίο περιέχονται χιλιάδες σελίδες γραμμένες σ' αυτά εδώ τα χώματα και είτε αφορούν αυτή καθαυτή την καθημερινή ζωή των ανθρώπων στις λεύτερες περιοχές, είτε αφορούν την ένοπλη πάλη του λαού μας στην αντιπαράθεσή του με την αστική εξουσία και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της. Στοιχεία όπως η είδηση από το 1947 που αναφέρει πως «οι κάτοικοι των χωριών Στράτσανη, Πυρσόγιαννη, Βούρμπιανη, Γοργοπόταμος και άλλων, με την κατασκευή της μεγάλης γέφυρας στον Σαραντάπορο απαλλάγηκαν από τα 100 δράμια καλαμπόκι που έδιναν για κάθε πέρασμα άλλοτε», ή, η επίσης είδηση ότι «η φετινή παραγωγή στο χωριό Λυκόρραχη ξεπέρασε την παλιά κατά 10.000 οκάδες και πάνω, γιατί οι κάτοικοι καλλιέργησαν καινούργια εκχερσωμένα χωράφια», παρμένα από την εφημερίδα «Εξόρμηση» της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης, η έδρα της οποίας ήταν σ' αυτόν εδώ τον τόπο, συγκροτούν ψηφίδα - ψηφίδα το μεγάλο μωσαϊκό της Ελεύθερης Ελλάδας.

Στο μεγάλο φωτογραφικό αφιέρωμα αποτυπώνονται εικόνες από την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ όπως αυτή καταγράφηκε σ' αυτά εδώ τα βουνά (στον Γράμμο, τον Σμόλικα και το Βόιο).

Από τις εργασίες για την κατασκευή του περιβόλου, όπου σημαντική ήταν η προσφορά των συντρόφων από τον Τομέα Κατασκευών της ΚΟΑ που δούλεψαν μαζί με συντρόφους οικοδόμους από Κοζάνη, Γρεβενά και Γιάννενα

Οπως σημειώνει στο κάλεσμά της η ΚΕ του ΚΚΕ «οφείλουμε στις γενιές που έρχονται τη γνώση πως οι χιλιάδες μαχητές του ΔΣΕ που έπεσαν στη μάχη, έδωσαν τη ζωή τους για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες σ' αυτόν τον τόπο. Και είναι στοιχείο περηφάνιας για τους κατοίκους αυτής της περιοχής το γεγονός ότι ακριβώς εδώ τα ένοπλα τμήματα του λαού μας πλάι πλάι με την ασίγαστη δουλειά των κατοίκων, έδωσαν τα πρώτα δείγματα μιας εξουσίας που πήγαζε πράγματι από το λαό».

Για τον καθαρισμό του χώρου και την εκ νέου δενδροφύτευσή του δούλεψαν εθελοντικά δεκάδες σύντροφοι από τις Οργανώσεις του ΚΚΕ στη Δυτική Μακεδονία και την Ηπειρο, ενώ σημαντική ήταν η βοήθεια που έδωσαν και εξειδικευμένα συνεργεία συντρόφων γεωπόνων