Εκραζε χτες το συγκρότημα Αλαφούζου για μια ακόμα φορά περί νομιμότητας και θεσμών. Αφορμή αυτή τη φορά στάθηκε η απόφαση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Αθηνών ενάντια στο σχέδιο του νόμου - πλαισίου και ιδιαίτερα στο σημείο της απόφασης που λέει ότι ακόμα κι αν ψηφιστεί ο νόμος δεν θα τον εφαρμόσει. Για το κύριο άρθρο της «Καθημερινής» η απόφαση της Συγκλήτου είναι «ανεξήγητη», όπως ανεξήγητη είναι εξάλλου και κάθε είδους κινητοποίηση και κάθε μορφή αντίστασης στη βάρβαρη επίθεση που δέχεται ο λαός και τα δικαιώματά του.

«Η Δημοκρατία στη χώρα μας λειτουργεί και το Σύνταγμά της προβλέπει ποιος ψηφίζει και ποιος εφαρμόζει τους νόμους» αναφωνεί η «Καθημερινή» και κάνει λόγο για «απαξίωση θεσμών»! Οταν μπλέκεις με τους αστικούς θεσμούς, όμως, τα μπερδεύεις σκόπιμα αλλιώς δεν μπορείς να φέρεις στα μέτρα σου το στόχο, γιατί τελικά... η συγκεκριμένη Σύγκλητος απαξιώνει το «θεσμό» του νόμου ή ο συγκεκριμένος νόμος απαξιώνει το «θεσμό» της Συγκλήτου;

Πέρα από το αστείο της υπόθεσης όμως, στο ρεπορτάζ της εφημερίδας για το ίδιο θέμα, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνα, καθώς τίθεται το ερώτημα: «Πώς ένα θεσμικό όργανο δηλώνει χωρίς συνέπειες ότι δεν θα εφαρμόσει τον νόμο»; Δηλαδή, σύμφωνα με το «Αλαφουζέικο», ακόμα και η δήλωση, ακόμα και η έκφραση αντίθεσης στο νόμο είναι... ποινικά κολάσιμη και θα έπρεπε να επισείει... συνέπειες. Ποινικοποιούν ακόμα και τη σκέψη δηλαδή, αφού πρακτικά, ούτε νόμος υπάρχει ακόμα, ούτε καμιά «πράξη» ανυπακοής σε νόμο.

Και ο στόχος τους δεν είναι η Σύγκλητος, που καλώς λέει ότι δε θα εφαρμόσει το νόμο, πρακτικά όμως κάνει μια κριτική στο νομοσχέδιο από καθαρά αστική σκοπιά και στέκεται όπως και η πλειοψηφία των πανεπιστημιακών, στις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου για το θέμα της διοίκησης. Λίγο παρακάτω δε, στην ίδια εφημερίδα ένας εκ των πανεπιστημιακών - υποστηρικτών του νομοσχεδίου, ο πρόεδρος του Νομικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθήνας Θ. Φορτσάκης, επισημαίνει ότι «χωρίς την προσχώρηση της πανεπιστημιακής κοινότητας στην αλλαγή, ο νόμος δεν μπορεί να λειτουργήσει». Αρα, γνωρίζουν πολύ καλά οι αστοί του τύπου και των εδράνων ότι η ψήφιση ενός νόμου δε σημαίνει απαραίτητα και εφαρμογή του. Υπάρχει, επίσης, και το προηγούμενο του νόμου της ΝΔ που σε άλλες πλευρές του εφαρμόζεται και σε άλλες όχι...

Ο φόβος τους δεν είναι οι σύγκλητοι και οι πρυτάνεις. Το πρόβλημά τους δεν είναι μην τυχόν και δεν εφαρμοστεί η μια ή η άλλη διάταξη του νόμου. Ο πραγματικός φόβος τους είναι η οργανωμένη ανυπακοή του λαϊκού κινήματος.

Ούτε «ντίλερ» των γερμανικών μονοπωλίων να ήταν ο Γερμανός «Πράσινος». `Η μήπως είναι; Ας προσπεράσουμε την αγωνία και των «Πρασίνων» για την ευρωπαϊκή ενοποίηση και ας έρθουμε στο κυρίως θέμα. Η «λύση» δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να έρθει από εκεί ακριβώς απ' όπου έρχεται και το πρόβλημα. Και φυσικά το πρόβλημα δεν είναι το χρέος, είναι ο καπιταλισμός και η λειτουργία του που γεννοβολάει κρίσεις. Συνεπώς δυνάμεις που όχι μόνο δεν τον αμφισβητούν, αλλά τον στηρίζουν, δεν είναι σε θέση να υποδείξουν καμία λύση προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Εξάλλου γίνεται σαφές κι από τα όσα είπε ο Γερμανός «Πράσινος» ότι συμφωνούν με τις αντιλαϊκές διαρθρωτικές αλλαγές, κρίνοντάς τες απαραίτητες και πιέζουν για να ανοίξουν «μπίζνες» στην Ελλάδα σε τομείς που ορέγονται τα γερμανικά και όχι μόνο μονοπώλια. Μόνο που απ' αυτή την ανάπτυξη ο λαός δεν πρέπει να περιμένει ούτε ψίχουλο.

«Η αξία των ΔΕΚΟ προσδιορίζεται από την αντίληψη των διεθνών αγορών για τον τόπο». Μνημείο κυνισμού η παραπάνω φράση, που ειπώθηκε στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής από τον διευθύνοντα σύμβουλο του Ταμείου για τις αποκρατικοποιήσεις Κ. Μητρόπουλο, αποτελεί αναμφίβολα την προμετωπίδα της πρωτοφανούς εκποίησης της δημόσιας περιουσίας που προωθεί με διαδικασίες - εξπρές η κυβέρνηση. Η παραπάνω φράση δεν αποτελεί μια προσωπική θέση του επικεφαλής του ταμείου αποκρατικοποιήσεων, που επιβεβαιώνει πανηγυρικά ότι είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, αλλά απηχεί την κυρίαρχη αντίληψη της κυβέρνησης μπροστά στην άνευ προηγουμένου λεηλασία και καταστροφή της δημόσιας περιουσίας. «Η δημόσια περιουσία αξίζει όσο την αγοράζουν οι "επενδυτές", δηλαδή το μεγάλο κεφάλαιο», αυτό είναι το νόημα της αρχικής φράσης του στελέχους και η «αρχή» που έχει υιοθετήσει πλήρως η κυβέρνηση, όπως προκύπτει από το σχέδιο για την εκποίηση δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δισ. ευρώ. Δεν προκαλεί, βέβαια, καμία έκπληξη, αφού η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά τους νόμους της αγοράς, δηλαδή του καπιταλιστικού συστήματος, όπου υπέρτατος στόχος της παραγωγής είναι η κερδοφορία του κεφαλαίου. Δεν επιτρέπονται, λοιπόν, αυταπάτες. Αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας προς όφελος του λαού προϋποθέτει ανατροπή της εξουσίας και της οικονομίας των μονοπωλίων, εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό και κοινωνικό έλεγχο.

Αν και λειψά και επιλεκτικά, ωστόσο έχουν τη σημασία τους τα στοιχεία για την επέκταση των γερμανικών μονοπωλιακών ομίλων ανά τον κόσμο, δίχως όμως να μπορούν από μόνα τους τα στοιχεία αυτά να ερμηνεύσουν τις στρατηγικές επιλογές της και το ρόλο της και όσον αφορά την ευρωζώνη. Το βασικό συμπέρασμα των στοιχείων, που δημοσίευσε η «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν» είναι ότι «η Γερμανία έχει αρχίσει να τοποθετεί τα κεφάλαιά της εκτός ευρωζώνης για να συντηρήσει τη ρωμαλέα ανάπτυξή της». Η εφημερίδα επισημαίνει ότι «γερμανικές εταιρείες αντί να επενδύουν κυρίως σε χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία, στέλνουν ένα διαρκώς αυξανόμενο ποσοστό των ευρώ τους σε μέρη όπως η Πολωνία, η Ρωσία, η Βραζιλία και ειδικά η Κίνα, που είναι ήδη η μεγαλύτερη αγορά των Volkswagen και ενδεχομένως σύντομα των Mercedes και των BMW». Βέβαια, οι χώρες της ευρωζώνης παραμένουν η μεγαλύτερη πηγή του εμπορίου και των εξαγωγών της Γερμανίας. Το 2010 το μερίδιο των γερμανικών εξαγωγών στα κράτη - μέλη της ευρωζώνης ανέρχονταν στο 41% από 43% το 2008, ενώ το μερίδιο προς τις χώρες της Ασίας αυξήθηκε στο 16% από 12%, σύμφωνα με στοιχεία της Μπούντεσμπανκ. Την ίδια περίοδο, οι εξαγωγές στην Ασία αυξήθηκαν κατά 28 δισ. ευρώ, ενώ οι εξαγωγές στις χώρες του ευρώ υποχώρησαν κατά το ίδιο ποσό. Αξίζει, επιπλέον, να σημειωθεί ότι το 2009 οι γερμανικές βιομηχανίες πραγματοποίησαν για πρώτη φορά μεγαλύτερες επενδύσεις στην Κίνα -11,6 δισ. ευρώ, 50% παραπάνω από το 2006 - απ' ό,τι στη Γαλλία, η οποία μαζί με την Ιταλία και την Ισπανία απορροφά σημαντικά λιγότερες επενδύσεις απ' ό,τι πριν από λίγα χρόνια. Απλά, προς καταγραφή...