Κυριακή 21 Μάη 2000
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
Επιμέλεια: Τιτίνα ΔΑΝΕΛΛΗ

Επιμέλεια: Τιτίνα ΔΑΝΕΛΛΗ

Εμβόλιο στους πιστούς σας φίλους

Τι ξέρουμε για τη λύσσα; Οτι είναι μια σοβαρή πάθηση του κεντρικού νευρικού συστήματος, που μπορεί να προσβάλει όλα τα θερμόαιμα ζώα. Ο μικροοργανισμός που την προκαλεί μπορεί να υπάρχει στους σιελογόνους αδένες και να μεταδοθεί με το δάγκωμα. Για τον άνθρωπο, είναι πολύ επικίνδυνα από αυτήν την άποψη τα σκυλιά.

Οταν οι σκύλοι προσβληθούν, γίνονται ευερέθιστοι και επιθετικοί και δαγκώνουν και χωρίς αφορμή. Ενας άνθρωπος που προσβάλλεται από τη νόσο μπορεί να μην παρουσιάσει συμπτώματα για μεγάλο χρονικό διάστημα, επειδή ο μικροοργανισμός πρέπει να εισχωρήσει στο νευρικό σύστημα. Οταν όμως το κατορθώσει, ο θάνατος είναι γρήγορος, σχεδόν βέβαιος και επώδυνος. Ο Παστέρ προσπάθησε να αντιμετωπίσει την πάθηση, αναπτύσσοντας ένα εξασθενημένο παρασκεύασμα του μικροοργανισμού, το οποίο θα επέφερε ανοσία χωρίς να προκαλεί την ίδια την πάθηση. Ο μεγάλος επιστήμονας απέδειξε ότι το εξασθενημένο παρασκεύασμα μπορεί να παραχθεί με τη διέλευση του παθογόνου μικροβίου από τους οργανισμούς μιας σειράς ζώων διαφορετικών ειδών, ωσότου μειωθεί η μολυσματικότητά του, Το 1885, ο Παστέρ χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το παρασκεύασμα, για να αποτρέψει ένα περιστατικό λύσσας σε ένα παιδί, τον Ζόζεφ Μάιστερ, που είχε προσβληθεί από το δάγκωμα ενός σκύλου. Η αγωγή ήταν επιτυχής και το παιδί σώθηκε. Παρόλο που λένε ότι στην Ελλάδα έχουν περάσει δεκαετίες χωρίς να εμφανιστεί το μικρόβιο της λύσσας, καλό θα ήταν να μην αμελεί κανείς και να εμβολιάζει τους πιο πιστούς, τους πιο αφοσιωμένους φίλους του ανθρώπου.

Μικρές ιδέες
Για μοναχικές στιγμές

Η μόδα έρχεται και παρέρχεται αλλά και επανέρχεται σε όλα τα είδη. Στην ένδυση, στο χτένισμα, στην κίνηση του σώματος (η οποία είναι φυσικό να επηρεάζεται από τα ρούχα και τα παπούτσια) αλλά και στο διάκοσμο. Φυσικά υπάρχει και το διαχρονικό, το αιώνιο. Για να έχουμε ένα μπάνιο όπως αυτό, στις μέρες μας είναι κάπως δύσκολο αν όχι αδύνατο. Ομως δε χάνουμε τίποτε να ρίξουμε μια ματιά, να σκεφτούμε, να δανειστούμε ή και να «κλέψουμε» κάτι από αυτήν την ιδέα και να την προσαρμόσουμε στο δικό μας μπάνιο, εκεί όπου περνάμε τις πιο όμορφες μοναχικές στιγμές. Τις πιο καθαρές στιγμές του 24ώρου μας...

Για γλυκιές στιγμές: Πίτα με βερίκοκα

Τα βερίκοκα έκαναν μια διακριτική εμφάνιση στα καφάσια του μανάβη. Ισως θα πρέπει να περιμένουμε λίγο να πέσει η τιμή τους και μετά να κάνουμε την πίτα. Ας ετοιμαστούμε όμως ψυχολογικά και ας μάθουμε τι μας χρειάζεται και πώς τελικά γίνεται.

Υλικά: 2 φλιτζάνια τσαγιού αλεύρι, 3/4 φλιτζανιού βιτάμ, 3 κουταλιές της σούπας ζάχαρη, ένας κρόκος αυγού, ένα κουταλάκι κονιάκ, ένα χαρτάκι βανίλιας, 1/2 κουταλάκι μπέικιν πάουντερ. Και: 3/4 του κιλού βερίκοκα, 1/12 φλιτζανιού μαρμελάδα βερίκοκο, 1/2 φλιτζάνι ζάχαρη, μια κουταλιά φρέσκο βούτυρο και ένα ασπράδι αυγού.

Εκτέλεση: Κοσκινίζετε το αλεύρι και το ανακατεύετε με τη ζάχαρη, το μπέικιν πάουντερ και τη βανίλια. Προσθέστε τον κρόκο, το κονιάκ και το βιτάμ και ζυμώνετε μέχρι η ζύμη να μαλακώσει. Τη χωρίζετε σε δυο κομμάτια, το ένα μεγαλύτερο από το άλλο. Πλένετε τα βερίκοκα και αφαιρείτε τα κουκούτσια. Επειτα τα ανοίγετε στα δύο. Στρώνετε σε βουτυρωμένο ταψάκι το μεγαλύτερο κομμάτι ζύμης (το ανοίγετε σε φύλλο χονδρό) και αφού τρυπήσετε με το πιρούνι σε διάφορα μέρη, το βάζετε να μισοψηθεί σε μέτριο φούρνο. Οταν το βγάλετε στρώνετε τη μαρμελάδα. Πάνω από τη μαρμελάδα στρώνετε σειρές σειρές τα βερίκοκα και τα πασπαλίζετε με τη ζάχαρη. Λιώνετε το βούτυρο και τα ραντίζετε. Ανοίγετε φύλλο το μικρότερο κομμάτι της ζύμης και με αυτό σκεπάζετε τα βερίκοκα. Τα αλείφετε γύρω γύρω με το ασπράδι του αυγού, πιέζετε να κολλήσει με το κάτω φύλλο, τρυπάτε με το πιρούνι και το ψήνετε σε μέτριο φούρνο επί 30 λεπτά.

Πολεμώντας τη μαφία

Είχαμε δει την ταινία του Ελιο Πέτρι με πρωταγωνιστές τον αξέχαστο Τζιάν Μαρία Βολοντέ και την Ειρήνη Παπά. Το είχαμε δει, μας είχε αρέσει πολύ, όταν όμως αγοράσαμε το βιβλίο του Λεονάρντο Σάσα «Στον καθένα αυτό που του αξίζει» (εκδόσεις «Καστανιώτη»), δε μας πέρασε από το νου ότι εκείνη η ταινία ήταν βασισμένη σ' αυτό το μυθιστόρημα. Και αμέσως μόλις αρχίσαμε να διαβάζουμε τις πρώτες σελίδες, η μνήμη μας φωτίστηκε. Ηταν αυτή η ίδια εξαιρετικά τολμηρή ιστορία που είχε θάρρος να μιλήσει για τη μαφία. Σε ένα χωριό της Σικελίας δυο ευυπόληπτοι πολίτες βρίσκονται δολοφονημένοι. Είναι άραγε έγκλημα πάθους ή τιμής; Ενας νεαρός καθηγητής, ο Πάολο Λαουράνα, τον οποίον οι μαθητές θεωρούσαν περίεργο αλλά καλό άνθρωπο, ενώ οι γονείς των παιδιών τον θεωρούσαν καλό αλλά περίεργο, ερωτεύεται τη χήρα του νεκρού και προσπαθεί να εξιχνιάσει το έγκλημα. Σιγά σιγά οι «έρευνές» του τον οδηγούν σε υψηλά ιστάμενα πρόσωπα και σε επικίνδυνα μονοπάτια. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα που θα πρέπει να διαβάσουν όσοι αγαπούν αυτό το λογοτεχνικό είδος.

Ο Λεονάρντο Σάσα γεννήθηκε στις 8 του Γενάρη 1921 στο Ρακαλμούτο, της επαρχίας του Ακραγάντα, στην ίδια επαρχία όπου γεννήθηκε ο Πιραντέλο, και πέθανε το Νοέμβρη του 1989. Η πρόεδρος της τότε Ιταλικής Βουλής, η κομμουνίστρια Νίλνε Γιότι, θα ανακοινώσει το θάνατο του Σάσα στο Σώμα έτσι: «Με το θάνατό του εκλείπει ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς μας». Ομως σ' αυτόν τον αιρετικό, τον πολέμιο της επίσημης καθολικής Εκκλησίας επιφυλάσσεται μια κανονική νεκρώσιμη τελετή. Μετά το θάνατο θα κυκλοφορήσει ακόμα μια συλλογή με άρθρα του ένα είδος πνευματικής διαθήκης.

Θεραπείες...

Γαστρίτις. Στη γενική έννοια είναι μια φλεγμονή του βλεννογόνου του στομάχου. Υπάρχει η οξεία γαστρίτις και η χρόνια. Ο γιατρός ασφαλώς έχει πει πολλά και έχει εξηγήσει αναλυτικά στον ασθενή τι πρέπει αλλά και πώς πρέπει να τρώει.

Ας θυμίσουμε μερικά, τα οποία ίσως μερικοί που πάσχουν τα έχουν ξεχάσει.

1) Πρέπει να διατίθεται για κάθε γεύμα αρκετός χρόνος, ώστε να έχει κανείς τον καιρό να τρώει με άνεση και όχι βιαστικά

2) Ο άρρωστος πρέπει να φροντίζει τουλάχιστον μισή ώρα προ του γεύματος, να ησυχάζει κάπως, κατά προτίμηση να πλαγιάζει.

3) Τα δόντια πρέπει να εξετάζονται τακτικά και να διατηρούνται σε άψογη κατάσταση, για να γίνεται και η μάσηση καλά.

4) Κατά τη διάρκεια του γεύματος πρέπει να αποφεύγεται κάθε εκνευρισμός, ζωηρή συζήτηση η πνευματική απασχόληση, όπως το διάβασμα εφημερίδας ή το να παρακολουθεί κανείς τηλεόραση (σ.σ. Αυτό δεν είναι πνευματικό, είναι πολλές φορές εξουθενωτικό...).

5) Η θερμοκρασία των τροφών πρέπει να πλησιάζει τη θερμοκρασία του σώματος. Να μην είναι δηλαδή οι τροφές ούτε πολύ ζεστές ούτε πολύ κρύες. Ετσι αποφεύγεται κάθε θερμαντικός ερεθισμός, που έχει δυσμενή επίδραση.

6) Τα επιμέρους γεύματα δεν πρέπει να είναι πολύ ογκώδη, ώστε να μην υπερφορτώνεται το στομάχι. Κανονικά θα πρέπει κανείς να παίρνει πέντε μικρά αντί των μεγάλων γευμάτων.

7) Στις πρώτες μέρες θεραπείας, ιδιαίτερα μετά το μεσημβρινό γεύμα, ο ασθενής πρέπει να πλαγιάζει για μια ώρα.

8) Πολύ αποτελεσματική στη θεραπεία όλων των μορφών γαστρίτιδος, όπως όλων των πεπτικών παθήσεων, είναι η θερμοθεραπεία. Με τη θερμοθεραπεία αυξάνεται η κυκλοφορία του στομάχου και ακόμη δημιουργούνται στην εξωτερική στοιβάδα προϊόντα διασπάσεως λευκωματούχων ουσιών, που υποβοηθούν στη θεραπεία των αρρωστημένων βλεννογόνων. Βρέχουμε ένα λινό ή βαμβακερό ύφασμα με πολύ ζεστό νερό και τυλίγουμε μια θερμοφόρα γεμάτη καυτό νερό και το τοποθετούμε στο υπογάστριο μετά από κάθε κύριο γεύμα. Φυσικά αυτό μπορεί να το κάνει όποιος έχει κάνει εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας. Περαστικά!

Καθ' ...οδόν.
Στη Ρώμη

Παράξενη ασθένεια η νοσταλγία, σε κυριεύει εκεί που δεν το περιμένεις. Τη στιγμή που ο νους σου είναι δοσμένος σε άλλα, σε επαγγελματικά, αισθηματικά, οικογενειακά, αλλά και οικονομικά προβλήματα, σε μια άβολη θέση, διασχίζοντας φέρ' ειπείν την Πλατεία Ομονοίας στις 12 το μεσημέρι, ξαφνικά και απροειδοποίητα εμφανίζεται και πλημμυρίζει όλο σου το είναι ο Νόστος. Εχουνε περάσει δεκαετίες από την τελευταία φορά που αφήσαμε το βλέμμα μας να περιπλανηθεί πάνω από την αιώνια πόλη. Και έτσι χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε βρεθήκαμε από τη μια στιγμή στην άλλη στη Ρώμη. Στη Ρώμη των φοιτητικών μας χρόνων, της εποχής της αθωότητάς μας.

Προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο Λεονάρντο ντα Βίντσι, το γνωστό και ως Φιουμιτσίνο Μι και παίρνουμε το λεωφορείο που θα μας αφήσει στο Στατσιόνε Τέρμινι. Από εκεί, με μοναδική αποσκευή την επιθυμία να ξαναπερπατήσουμε σε γνώριμους δρόμους, θα βρεθούμε στην Πιάτσα Μπαρμπερίνι και θα διασχίσουμε την πασίγνωστη Βία Βένετο, αφού φυσικά πιούμε έναν καπουτσίνο στο καφέ «Ντονέι». Τελικά, όλο ευθεία, θα φτάσουμε στην πανέμορφη βίλα Μποργκέζε. Μόλις περάσουμε μέσα στη βίλα θα θαυμάσουμε το γυμνό άγαλμα της Πολίνα Μποναπάρτε, της πανέμορφης αλλά «άτακτης», της ζωηρής αδελφής του Μεγάλου Ναπολέοντα, που του είχε προκαλέσει πολλούς πονοκεφάλους. Στις αίθουσες του ισογείου στεγάζονται γλυπτά από την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη και μερικά από τα πρώτα αριστουργήματα του Μπερνίνι, όπως ο Δαβίδ. Τα μάτια μας δε χορταίνουν την ομορφιά και ίσως δεν αντέχουν να τη χωρέσουν όλη, να την αφομοιώσουν, να την κάνουν κτήμα τους.


Σταματάμε ένα ταξί και του ζητάμε να μας πάει στην Πιάτσα Ναβόνα, αλλά και σε όλες τις πλατείες που θέλουμε να ξαναδούμε. Το τρομερό είναι πως η κυκλοφορία στη Ρώμη είναι χειρότερη από της Αθήνας, η πόλη παθαίνει κυκλοφοριακά «εμφράγματα» συνεχή. Μα παρά ταύτα επιζεί. Πότε θα πάθει ανακοπή; Ισως ποτέ. Καμιά πλατεία της Ρώμης δεν μπορεί να συναγωνιστεί σε θεατρικότητα την Πιάτσα Ναβόνα. Μέρα και νύχτα, πάντα κάτι συμβαίνει στην πεζοδρομημένη περιοχή γύρω από τις τρεις εντυπωσιακές κρήνες. Εμείς θα περπατήσουμε στη Βία ντελ Γκοβέρνο Βέκιο, για να θαυμάσουμε τις προσόψεις των αναγεννησιακών κτιρίων και να ρίξουμε μια ματιά στα παλαιοπωλεία.

Πιάτσα ντι Σπάνια είναι η προσωποποίηση της υπαίθριας γοητείας. Δεν είναι τυχαίο που ο σκηνοθέτης της ταινίας «Διακοπές στη Ρώμη» διάλεξε τη συγκεκριμένη τοποθεσία, τα συγκεκριμένα σκαλοπάτια, για να τα κατέβει με χάρη η αξέχαστη Οντρεϊ Χέμπουρν. Η υπέροχη πλατεία με τα πολύχρωμα άνθη περιβάλλεται από ψηλά κτίρια με παραθυρόφυλλα βαμμένα σε αποχρώσεις της ώχρας, του κρεμ και του πορφυρού. Κατά τον 17ο αιώνα ο πρεσβευτής της Ισπανίας στην Αγία Εδρα είχε το ορμητήριό του σε εκείνη την περιοχή και οι περισσότεροι νόμιζαν ότι ήταν ισπανικό έδαφος, εξ ου και το όνομά της. Οσοι ξένοι καταπατούσαν την περιοχή γίνονταν αναγκαστικά μέλη του ισπανικού στρατού, τώρα τέτοιος φόβος δεν υπάρχει. Περπατούμε, καταπατούμε, θαυμάζουμε και συνεχίζουμε τη βόλτα μας στη Βία Κοντότι. Στο νούμερο 86 σταματούμε. Είναι το «Καφέ Γκρέκο», το οποίο άνοιξε ένας Ελληνας το 1760, και που θα πιούμε ακόμη έναν καφέ. Το καφέ αυτό υπήρχε ολόκληρο τον 18ο αιώνα το αγαπημένο στέκι των ξένων καλλιτεχνών. Συγγραφείς όπως ο Κιτς, ο Μπάιρον, ο Γκαίτε, αλλά και συνθέτες όπως ο Βάγκνερ και ο Μπιζέ, έπαιρναν εδώ το πρωινό τους. Το ίδιο έκανε και ο περίφημος Καζανόβα και ο τρελός βασιλιάς της Βαυαρίας ο Λουδοβίκος. Ξαναβγαίνουμε στο δρόμο που πήρε το όνομα του από τους αγωγούς που μετέφεραν νερό στις Θέρμες του Αγρίππα, δίπλα στο Πάνθεον, στο δρόμο που σήμερα είναι τα ακριβότερα καταστήματα με τα πιο όμορφα ρούχα για άνδρες και γυναίκες. Απλησίαστα είναι για να ψωνίσεις, αλλά προσιτά για λίγη οφθαλμαπάτη....


Στη γειτονική Βία ντελ Μπαμπουίνο δεσπόζουν οι διακριτικές αίθουσες τέχνης και τα ακριβά παλαιοπωλεία. Κάπου εκεί μια μικρή γραφική κάθετος, ένας τοσοδά γοητευτικός δρομάκος, ονομάζεται Βία ντει Γρέτσι, (Οδός Ελλήνων), όπου υπάρχουν μερικά παλαιά τυπογραφεία που είχαν τότε οι Ελληνες. Περνά η ώρα και δεν προλαβαίνουμε να πάμε στην Πιάτσα Φαρνέεζε, στο Κάμπο ντει Φιόρι στο Τραστέβερε, στο Βατικανό. Δεν έχουμε χρόνο να επισκεφτούμε τα υπέροχα μουσεία όπως την Πινακοθήκη Σπάντα, το Παλάτσο Κορσίνι, το Εθνικό Ρωμαϊκό Μουσείο, το Παλάτσο Βενετσία, τα Μισεά Καπιτωλίου, Παλάτσο ντει Κονσερβατόρι, ούτε να διασχίσουμε τη Βία Απία Αντικα. Θα πάμε μονάχα στη Φοντάνα ντι Τρέβι, θα ρίξουμε μια δεκάρα κάνοντας μια ευχή. Στο επανιδείν. Την ερχόμενη Κυριακή ίσως...

Εις υγείαν...

Σουρουπώνει, ο ήλιος γέρνει κουρασμένος και κλείνει τα λαμπερά του μάτια. Νυστάζει. Εμείς απλώς θέλουμε να χαλαρώσουμε, τίποτε άλλο. Προς το παρόν. Να ετοιμάσουμε ένα ποντς με κόκκινο και άσπρο κρασί; Αν έχουμε 8 λεμόνια, μια μπουκάλα σαμιώτικο κρασί, ένα μπουκάλι λευκό και ξηρό κρασί, μισό κιλό ζάχαρη και αρκετά παγάκια, τότε τι περιμένουμε; Θα πλύνουμε καλά τα λεμόνια και με ένα μυτερό μαχαίρι θα αφαιρέσουμε τη φλούδα από τα τέσσερα λεμόνια. Κόβουμε τις φλούδες των λεμονιών σε λεπτά στενόμακρα λουριδάκια. Επειτα κόβουμε τα άλλα δυο λεμόνια σε λεπτές ροδέλες και στύβουμε καλά τα δυο λεμόνια. Μέσα στη σουπιέρα, βάζουμε τις φλούδες, το χυμό και τις ροδέλες λεμονιών μαζί με τη ζάχαρη. Τα περιχύνουμε με το κόκκινο και το λευκό κρασί και τη ζάχαρη και τα ανακατεύομε καλά με τη γυάλινη κουτάλα του ποντς. Τη βάζουμε στο ψυγείο να μείνει λίγες ώρες, τα ανακατεύουμε άλλες δυο-τρεις φορές και το σερβίρουμε σε παγωμένα, ψηλά ποτήρια.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ