«Γιατί φωνάζει ο Κώστας, κάνε κάτι, δεν το βλέπεις, υπάρχει πρόβλημα, σήκωσε τη γειτονιά στο ποδάρι»! Με αποπαίρνει για άλλη μια φορά.

Τίποτα εγώ!.. Συνέχιζα - σαν κύριος - να πατάω το κουμπί, αλλάζοντας τους σταθμούς, όπως είχα συμφωνήσει μαζί του, χαμογελώντας αινιγματικά... Και ο Κώστας σε κάθε αλλαγή να γίνεται έξαλλος.

«Πώς μπορείς και χαμογελάς, δεν τον ακούς, έκλεισε ο λαιμός του. Κάθε βράδυ την ίδια ώρα ο ίδιος χαλασμός. Θα αρρωστήσει»!

Εγώ τίποτα, πάλι! Χωρίς να απαντήσω στις παρατηρήσεις της, τσακ στο Μέγκα, τσακ στον Αντέννα, τσακ στον Αλφα... και πάει λέγοντας. Και σε κάθε τσακ, ο Κώστας να πετάγεται πάνω ουρλιάζοντας. Ετοιμος να πέσει με το κεφάλι στην τηλεόραση και να τη σπάσει. Και θα το έκανε, αν δεν τον συγκρατούσα.

«Καλά δε λυπάσαι αυτόν, δε λυπάσαι ούτε τους ανθρώπους που βγήκαν στα μπαλκόνια τους; Θα νομίζουν ότι τον βασανίζουμε. Και γιατί δεν ανάβεις, παρακαλώ, ένα φως; Τι κάθεστε και οι δυο στο σκοτάδι;».

Πώς να της εξηγήσεις - όσο καλή διάθεση και αν έχεις - τα ανεξήγητα! Με την επιστροφή του Κώστα στο σπίτι, ύστερα από την τελευταία του απόπειρα να μας εγκαταλείψει, και αφού του εξήγησα τον πόνο που μου προκάλεσε αυτή του η ενέργεια, καταλήξαμε - οι δυο μας - σε μια συμφωνία. Μια συμφωνία που θα την κρατήσουμε κρυφή από τους άλλους. Ακόμα και από την Ελένη!.. Ο Κώστας και εγώ, κυρίες και κύριοι, ζούμε μια συνωμοσία. Να γιατί δεν μπορούσα - δεν μπορώ - να της εξηγήσω...

Τσακ στο Μέγκα. Στη μέση ο - γλυκός - κύριος με τα γυαλιά. Δεξιά του ο Καρατζαφέρης, αριστερά του κάποιος «αντίθετος». Ερώτηση πρώτη, τίποτα αυτοί. Δεύτερη, Τρίτη, τέταρτη... και η φωτιά ανάβει. Θυμώνει ο βουλευτής, θυμώνει και ο άλλος. «Κύριοι», αγριεύει - τάχα - ο διαιτητής, τρίβοντας από τη χαρά του τα χέρια του. Τίποτα ετούτοι. Επιμένει - τάχα - ο άνθρωπος με τα γυαλιά. «Κύριοι»! Τον «φτύνουν». Φωνάζουν και οι δυο, γίνεται χάβρα. Εκεί δεν αντέχει ο Κώστας. Ξεσπάει. Πετάγεται πάνω έτοιμος να τους ριχτεί. Γαβ!

Τσακ στον Αντέννα, εγώ, για να τον ξεσηκώσω περισσότερο. Τυχεροί! Πέφτουμε πάνω στις ταυτότητες. Να γράφεται ή να μην γράφεται; Να γράφεται ο παπάς, να μην γράφεται ο άλλος. Γιατί να γράφεται ο ένας, γιατί όχι ο άλλος. Κουβέντα στην κουβέντα, κοντεύουν ν' 'ρθουν στα χέρια. Φωνάζουν, χειρονομούν, βρίζονται! Πάνω ο Κώστας. Τον τραβάω! Γαβ, αυτός!

Τσακ στον Αλφα, για μεγαλύτερη ένταση! Να ο Τράγκας. Στο άλλο παράθυρο ο Κύρτσος. Στη μέση ο Νίκος. Κουβέντα για κάποια Σαλώμη. Χάος! Πες ο ένας, πες ο άλλος, άντε να βρεις την αλήθεια. Και ποιος νοιάζεται, άλλωστε, για την αλήθεια; Φωνή στη φωνή, χειρονομία στη χειρονομία και ο Κώστας γίνεται Τούρκος. Ξεχύνεται πάνω στην τηλεόραση έτοιμος να τους κατασπαράξει. «Μη, Κώστα», φωνάζω και τον τραβάω πίσω. «Μη αγόρι μου, είμαστε ακόμα στην πρώτη είδηση. Ακόμα είναι οχτώ παρά δέκα». Γαβ, εκείνος!

Υ.Γ. 1.- Η συμφωνία που έκανα με τον αγαπημένο μου σκύλο είναι εγώ να μην τον εμποδίζω να γαβγίζει τις ειδήσεις, όπως έκανα πριν, και αυτός να μην ξαναφύγει.

Υ.Γ. 2.- Ευχαριστώ - και δημόσια - την κυρία που βρήκε τον Κώστα και μου τον έφερε! Ενα γάβγισμα ακόμα, χρειάζεται, έτσι δεν είναι;

Ο Μάης δεν είναι μόνο ο μήνας των λουλουδιών. Είναι επίσης η επέτειος της Εργατικής Πρωτομαγιάς, αλλά και της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών (9/5). Πόσοι νέοι γνωρίζουν, όχι μόνο τι σημαίνουν αυτές οι ημερομηνίες, αλλά και το ουσιαστικό νόημά τους; Τι έχουν ακούσει, τι έχουν διδαχτεί γι' αυτούς τους τόσο ουσιαστικούς σταθμούς, όχι μόνο για τους λαούς της Ευρώπης, αλλά για την ίδια την ιστορία του ανθρώπινου γένους;

Μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση που θα γίνει το πρώτο δεκαπενθήμερο του Μάη, πριν από τις εξετάσεις, στη Νέα Ιωνία, έρχεται να θυμίσει στους μαθητές και τις μαθήτριες τι είναι φασισμός, αλλά και τι εκτρέφει το «αυγό του φιδιού». Η εκδήλωση οργανώνεται από μαθητές του Α` Γυμνασίου Ν. Ιωνίας και την καθηγήτριά τους Μαρία Αργυροπούλου και θα συμπεριλαμβάνει θεατρικά έργα του Μπρεχτ: Τον «Σπιούνο», την «Εξεύρεση εργασίας» και την «Προδοσία». Μία μαθήτρια έχει αναλάβει να μελετήσει το ρόλο της γυναίκας στην επιβολή και εξάπλωση του φασισμού, αλλά και τη συμμετοχή της στον αντιφασιστικό αγώνα.

...Δεν είναι η πρώτη φορά που η εκπαιδευτικός Μαρία Αργυροπούλου συνεργάζεται με μαθητές της σε εκδηλώσεις, που ζωντανεύουν τον αντιστασιακό αγώνα του λαού μας. Χρόνια ολόκληρα εργάζεται για τη συνειδητοποίηση της νεολαίας, μέσα από τη μελέτη, την έρευνα, την τέχνη και ιδιαίτερα το θέατρο και τη μουσική, μέσα από την ενεργητική συμμετοχή των νέων στη δημιουργία των εκδηλώσεων. Εκδηλώσεων, που μπορεί να βασίζονται σε κάποιες επετείους, αλλά δεν είναι «ευκαιριακές». Για παράδειγμα, η εκδήλωση που ετοιμάζεται τώρα, ξεκίνησε ουσιαστικά από την περασμένη 28η Οκτώβρη και αντιπροσωπεύει πολύ κόπο, προσπάθεια και μελέτη σε βάθος...

Πώς ξεκίνησε σαν ιδέα; Μας απαντά η ίδια η εκπαιδευτικός:

«Μιλάμε συχνά για φασισμό, γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου, την επέτειο της 17ης Νοέμβρη κι όμως, όπως διαπίστωσα, τα παιδιά ελάχιστα γνωρίζουν τι σημαίνει πραγματικά φασισμός. Σκέφθηκα, λοιπόν, να κάνουμε μαζί μια μελέτη και να ερευνήσουμε πώς ξεκινάει ο φασισμός, πού αποβλέπει και πού καταλήγει, ποιες είναι οι αιτίες που τον δημιουργούν»...

- Σε εκπαιδευτικά βιβλία της Γ` Γυμνασίου και της Γ` Λυκείου γίνεται μια αναφορά στην αντιστασιακή πάλη... Τι δυνατότητες δίνονται στον εκπαιδευτικό να αναπτύξει τέτοια θέματα, μέσα στην τάξη;

«Μια αναφορά γίνεται, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο το αγγίζουνε το θέμα, αν προλαβαίνουν. Το ζήτημα είναι πώς δίνεται στα παιδιά, πώς το δέχονται οι νέοι και πώς το δέχονται και οι ίδιοι οι συνάδελφοι. Αυτό που έχω διαπιστώσει είναι ότι για να διδάξεις τέτοια θέματα πρέπει να είσαι κάπως μυημένος»...

Η συμβολή της γυναίκας είναι κάτι που ποτέ δε λείπει από τις εκδηλώσεις που οργανώνει η εκπαιδευτικός, επιδιώκοντας να ευαισθητοποιήσει μαθητές και μαθήτριες στα σχετικά με τον γυναικείο αγώνα προβλήματα. «Το θεωρώ απαραίτητο», λέει η ίδια. «Δεν υπάρχει τομέας που να μη δρα η γυναίκα: Σαν μάνα, σαν εργαζόμενη, σαν δημιουργός, σαν αγωνίστρια. Και η δράση της αυτή πρέπει να αναδειχτεί. Ετσι, καθώς οι γυναίκες έπαιξαν πολύ μεγάλο ρόλο στην εξάπλωση, αλλά και στην αντίσταση κατά του φασισμού, θεώρησα αναγκαίο να γίνει ιδιαίτερη μελέτη για τη συμβολή τους και σ' αυτή την εκδήλωση που ετοιμάζουμε...».

Χήρα αγωνιστή και μητέρα τεσσάρων παιδιών η ίδια, είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη στις αιτίες που οδήγησαν μητέρες, γυναίκες να στηρίξουν το φασισμό στη γένεσή του, αλλά και στην ανάπτυξή του: «Είναι ένα θέμα που μ' ενδιαφέρει πάρα πολύ. Πώς κατάντησαν οι Γερμανίδες να ενισχύουν τα SS κι ακόμα να γίνονται βασανίστριες γυναικών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Τι επηρέασε αυτές τις μητέρες και τις οδήγησε σ' αυτή την ιδεολογία; Η μητέρα είναι τρυφερή ύπαρξη, φέρνει παιδιά στον κόσμο, πώς είναι δυνατό να γίνει τόσο απάνθρωπη; Ιδιαίτερα μ' έχει εντυπωσιάσει το βιβλίο "Βάρουμ" της Βάσως Σταματίου, που αναφέρεται σε όσα έζησε στο Αουσβιτς, αλλά και άλλων γυναικών που υπέστησαν τα πάνδεινα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης από γυναίκες βασανίστριες. Και να σκεφθεί κανείς ότι η Γερμανία είναι η χώρα που δίδαξε παιδαγωγική σ' όλο τον κόσμο - ακόμα και η Ρόζα Ιμβριώτη εκεί σπούδασε παιδαγωγός».

Η συνομιλήτριά μας αναφέρεται με μελαγχολία στις δυσκολίες, που μεγαλώνουν χρόνο με το χρόνο για την οργάνωση παρόμοιων εκδηλώσεων: «Τα παιδιά, ακόμα και στο Γυμνάσιο, είναι υπερβολικά φορτωμένα με εξωσχολικές δραστηριότητες -φροντιστήρια, αθλητισμό, μπαλέτο και όλες οι ώρες τους είναι "κλεισμένες". Κι όμως, όταν τους μιλάς μέσα στην τάξη, όταν επικοινωνείς μαζί τους, δείχνουν ενδιαφέρον για τα σχετικά θέματα, όπως, λ.χ., πέρυσι που οργανώσαμε το Μάη την εκδήλωση για τη Γιουγκοσλαβία και είχαμε συρροή παιδιών. Είχαν αγανακτήσει και τα ίδια με τους βομβαρδισμούς»...

- Οι γονείς δίνουν κάποια ώθηση στα παιδιά τους να ασχοληθούν με τέτοια θέματα;

- «Δυστυχώς, αυτό γίνεται πολύ σπάνια... Εχουν πέσει κι αυτοί στο λούκι της βιοπάλης, της ρουτίνας και ορισμένοι στην παγίδα του καταναλωτισμού. Πιστεύω ότι είναι κι αυτοί θύματα της κατάστασης που επικρατεί. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ότι ένας γονιός που αγωνίζεται για τα παιδιά του, δεν ενδιαφέρεται να τους δώσει κάτι παραπάνω, και θεωρητικά και ουσιαστικά. Αλλά όταν σε πάρει από κάτω η μπάλα της ζωής, είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις. Ετσι, βλέπεις νέους να μην έχουν ιδέα για την Εργατική Πρωτομαγιά ή για το ποιος ήταν ο Ναπολέων Σουκατζίδης - κι ας είχαν γονείς ή παππούδες αγωνιστές... Οταν αντιμετωπίζουν τόσα προβλήματα τα παιδιά, συχνά χωρίς συμπαράσταση, τι να κάνουν; Πώς θα συνειδητοποιήσουν κάποια πράγματα, πώς θα εμβαθύνουν, αν δε βοηθήσουμε, αν δεν τους παρακινήσουμε κι εμείς οι εκπαιδευτικοί;».

Γνωρίζει πολύ καλά ότι, για να γίνει αυτό, τα παιδιά χρειάζονται ερεθίσματα και ενεργό συμμετοχή: Οχι να είναι παθητικοί θεατές σε κάποιες πολιτιστικές εκδηλώσεις, να μην παίρνουν τίποτα, να αδιαφορούν... Χρειάζεται, μέσα από τη διδασκαλία, να ενδιαφερθούν για ορισμένα θέματα, να πάρουν αφορμή από το μερικό για να προχωρήσουν στο γενικό, να συνδεθούν με την κοινωνία... να μελετήσουν και να δημιουργήσουν τα ίδια...

Συζητώντας, η Μαρία Αργυροπούλου μας επισημαίνει κάποια ανησυχητικά φαινόμενα, φαινόμενα στα οποία οδηγεί και η αδιαφορία: Συμμορίες νεαρών ατόμων κάνουν επιθέσεις στη Ν. Ιωνία, λ.χ. βράδυ, έξω από το δημοτικό θέατρο, την ώρα που κάνει πρόβα η χορωδία της Ν. Ιωνίας, πετάνε νεράντζια. «Προχτές έσπασαν τα τζάμια της εξώπορτας. Και να σκεφθεί κανείς ότι η συγκεκριμένη χορωδία είναι μία θαυμάσια χορωδία, που είχε βραβευτεί πέρυσι σε διεθνή διαγωνισμό!».

«Είναι "αδέσποτα παιδιά", έτσι τα λέω εγώ. Ναι, δεν έχουν με τι να ασχοληθούν. Αλλά από κάπου ξεκινάει αυτό βέβαια - και δεν είναι μοναδικό φαινόμενο. Και στη Νίκαια έχουν δημιουργηθεί συμμορίες παιδιών...».

Η ίδια κάποια φορά μόλις γλίτωσε τον ξυλοδαρμό, καταφεύγοντας στο σπίτι μιας συντρόφισσας...

Από πού ξεκινάνε, αλήθεια, όλα αυτά; Μήπως και στη χώρα μας επωάζεται ένα αυγό του φιδιού, καθώς η νεολαία μας δε θωρακίζεται; Αγνοια, προκατάληψη, αδιαφορία, πλύση εγκεφάλου, η έλλειψη γνώσης της ιστορίας του λαού μας είναι που ζεσταίνουν τέτοια αυγά...