Γρηγοριάδης Κώστας

Αποκαλυπτικές για το τι σημαίνει «λίπανση» είναι οι εξηγήσεις Γάλλων στελεχών του επιχειρηματικού κόσμου μεγαλοεπιχειρηματιών: «Η παροχή βοήθειας σε διάφορους εταίρους της κοινωνικής ζωής αποτελεί παραδοσιακή πρακτική της UIMM (σ.σ. Ενωση εργοδοτών στη Μεταλλουργία) στην αποστολή της για τη διευκόλυνση του κοινωνικού διαλόγου»... «Ο στόχος ήταν να αποφύγουμε τη μαλθακότητα ορισμένων εργοδοτών στις διαπραγματεύσεις και να τους ενθαρρύνουμε να είναι σκληροί, με το αζημίωτο βέβαια»... Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, οι επιχειρήσεις κατέθεταν επί χρόνια το 0,1% της συνολικής δαπάνης για μισθούς σ' αυτό το ταμείο, που σήμερα υπολογίζεται ότι περιέχει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.

Προκειμένου να αποτρέψει κάθε αγώνα, να κάμψει κάθε αντίσταση των εργαζομένων, το κεφάλαιο δε χρησιμοποιεί μόνο εκβιασμούς, τρομοκρατία, απειλές για απόλυση. Φτάνει να στήσει έναν ολόκληρο μηχανισμό εξαγορών για την εξασφάλιση της πολυπόθητης «κοινωνικής συναίνεσης», δηλαδή της πολύτιμης «ταξικής ειρήνης».

Διευρύνονται οι εισοδηματικές ανισότητες στις ΗΠΑ, σύμφωνα με την «Wall Street Journal», την εφημερίδα του χρηματιστικού κεφαλαίου. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει, το 2005, το πιο εύπορο 1% των Αμερικάνων κατείχε το 21,2% του εθνικού εισοδήματος, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό το 2004 ήταν 19%. Την ίδια στιγμή το φτωχότερο 50% των Αμερικάνων πολιτών, κατείχαν το 2005 μόλις το 12,5% του εθνικού εισοδήματος, έναντι του 13,4% το 2004. Και τα μικρά αυτά ποσοστά, αντιστοιχούν σε μερικές δεκάδες δισ. δολάρια που κέρδισαν οι μεν και έχασαν οι δε. Αν τη διεύρυνση των εισοδηματικών ανισοτήτων που παρατηρείται στις ΗΠΑ τη συνδυάσουμε με τα συγκλονιστικά στοιχεία για το συνταξιοδοτικό και υγειονομικό σύστημα στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τα οποία υπάρχουν 50 εκατομμύρια ανασφάλιστοι - άνθρωποι που τους πετάνε από τα νοσοκομεία επειδή δεν έχουν να πληρώσουν - μπορούμε να βγάλουμε αβίαστα το συμπέρασμα ότι οι καπιταλιστικές κοινωνίες οδεύουν με μαθηματική ακρίβεια στην κοινωνική βαρβαρότητα. Διακηρυγμένος στόχος των κυβερνήσεων του κεφαλαίου - ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ δεν έχει σημασία - είναι ακριβώς η δημιουργία μιας κοινωνίας κατ' εικόνα και ομοίωση με την κοινωνία των ΗΠΑ. Οι κοινωνίες ανθρωποφάγων, είναι το πρότυπό τους. Χρειάζονται και άλλα επιχειρηματα για την αναγκαιότητα ανατροπής των πολιτικών που εφαρμόζονται στον καπιταλιστικό κόσμο; Το δίλημμα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, είναι σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ.

Βάλτερ Βελτρόνι, ηγέτης του ιταλικού «Δημοκρατικού Κόμματος»: «Συγκέντρωσε το θερμό χειροκρότημα των Ιταλών βιομηχάνων υποσχόμενος το "τέλος της πάλης των τάξεων" (...)» (από την «Ημερησία»).

Ζακ Ντιούφ, γενικός διευθυντής του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ (FAO), με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας για τη Διατροφή: «Ο πλανήτης μας παράγει τροφή που σε ποσότητα και ποιότητα είναι αρκετή για να θρέψει όλον τον πληθυσμό του, κι όμως σήμερα (σ.σ. χτες) 854 εκατομμύρια άνθρωποι θα πάνε για ύπνο με άδειο στομάχι» (από τηλεγράφημα του ΑΠΕ).

Συμπέρασμα: Υπάρχουν καταρχήν τουλάχιστον 854 εκατομμύρια «απλές εξηγήσεις» για το λόγο που το «όνειρο» του Βελτρόνι και των αφεντικών του θα γίνει ο εφιάλτης τους...

Σήμα κινδύνου εκπέμπουν τα Κέντρα Πρόληψης, καθώς το ένα μετά το άλλο απειλούνται με λουκέτο, με τον Οργανισμό Κατά των Ναρκωτικών (ΟΚΑΝΑ) - ο οποίος είναι υπεύθυνος για την εποπτεία των Κέντρων - να χρωστάει πολύ μεγάλο τμήμα από τα χρήματα που έπρεπε ήδη να έχει δώσει.

Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί το Κέντρο Πρόληψης (ΚΠ) στα Χανιά, όπου από τις 30/5/2005 ο ΟΚΑΝΑ δεν έχει δώσει ούτε ένα ευρώ, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις βασικές οικονομικές υποχρεώσεις του απέναντι στους προμηθευτές, τη μισθοδοσία του προσωπικού και στα ασφαλιστικά ταμεία. Βάσει της υπογεγραμμένης σύμβασης ο ΟΚΑΝΑ χρωστάει στο ΚΠ των Χανίων 26.991,35 ευρώ έως το Σεπτέμβρη του 2006 και για το εξάμηνο Σεπτέμβρης 2006 - Μάρτης 2007 χρωστάει το ποσό των 68.151,30 ευρώ, δηλαδή συνολικά 95.142,65 ευρώ.

Η ίδια θηλιά της λιτότητας σφίγγει γύρω και από τα υπόλοιπα 70 ΚΠ, πολλά από τα οποία βρίσκονται σε «κρίσιμες περιοχές», όπως του Διαδημοτικού της Δυτικής Αθήνας, της Νότιας Αθήνας, όπου οι εργαζόμενοι έχουν μείνει μέχρι και εφτά μήνες απλήρωτοι. Είναι φανερό ότι η πρόληψη υποσκάπτεται, παραγκωνίζεται και απαξιώνεται.

Λίγο μετά τα επεισόδια στη Λαυρίου (όπου υπήρξε και νεκρός) η κυβέρνηση της ΝΔ παρουσιάστηκε να ασχολείται έντονα με το φαινόμενο της βίας στον αθλητισμό. Κατηγορηματικές και αλλεπάλληλες δηλώσεις του στιλ «θα μπει το μαχαίρι στο κόκαλο» κλπ... πλημμύρισαν τα ΜΜΕ. Συστήθηκε και Διυπουργική Επιτροπή. Λήφθηκε (υποτίθεται για την πάταξη του φαινομένου) σειρά κατασταλτικών μέτρων που πλήττουν άμεσα δικαιώματα και ελευθερίες. Επίσης με βαρύγδουπο τρόπο οι συμμετέχοντες ανακοίνωσαν - με ένταση, ύστερα και από την ανακάλυψη πολεμικού υλικού - την κατάργηση των συνδέσμων (με την υφιστάμενη δομή τους). Σε κάθε ευκαιρία μάλιστα, κυβερνητικά στελέχη επικαλούνται την (υποτιθέμενη) αποφασιστικότητά τους. Τι έγινε στην πράξη; Ολα έμειναν ως είχαν. Ετσι η Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού εξετάζει σε ποιους συνδέσμους θα επιτρέψει να λειτουργούν (με τα «παλιά» προαπαιτούμενα)... Το μόνο που διαφοροποιήθηκε είναι η μεγιστοποίηση της αστυνομοκρατίας και η ενίσχυση (πρακτικά και ιδεολογικά) των κατασταλτικών μηχανισμών...

Κ. ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ

Οι εργαζόμενοι στους κλάδους αυτούς αντιδρούν στα σχέδια Σαρκοζί για κατάργηση του «ειδικού καθεστώτος συνταξιοδότησης», στο οποίο υπάγονται, μέσα από την αύξηση του συντάξιμου χρόνου τους από 37,5 στα 40 χρόνια. Τα συνδικάτα τους, στην πλειοψηφία τους, αρνούνται να προσέλθουν στο «διάλογο» που προτείνει ο υπουργός Εργασίας, αφού τα κομβικά σημεία των προτεινόμενων «μεταρρυθμίσεων» είναι αδιαπραγμάτευτα.

Τις επόμενες μέρες, αναμένεται νέος γύρος κινητοποιήσεων. Επίσης, εξετάζεται το ενδεχόμενο, σταδιακά, να προσχωρήσουν σε αυτές και οι εργαζόμενοι στο σύνολο του δημόσιου τομέα, καθώς η προεδρία Σαρκοζί έχει ταχτεί υπέρ μιας σαρωτικής συνολικής «περικοπής» στο Ασφαλιστικό, στο συνταξιοδοτικό, στην Κοινωνική Ασφάλιση ακόμη και στον ίδιο το χαρακτήρα του Δημοσίου με το γνωστό πρόσχημα της «αναγκαιότητας επιβίωσης των ταμείων με ταυτόχρονη ενίσχυση της παραγωγικότητας» (στρατηγική της Λισαβόνας).

Ο Σαρκοζί εμφανίζεται, μέχρι στιγμής, αποφασισμένος «να σεβαστεί το συνταγματικό δικαίωμα της απεργίας αλλά να εφαρμόσει όλα εκείνα για τα οποία εκλέχτηκε». Το κατά πόσο θα αντέξει μέχρι τέλους στη «σκληρή γραμμή» του, σε αντίθεση με ό,τι έπραξαν οι προκάτοχοί του, εξαρτάται από το εύρος, τη μαχητικότητα και τη συνοχή που θα επιδείξουν οι κινητοποιήσεις των Γάλλων εργαζομένων.