• Κάτω τα χέρια από το δικαίωμα στην απεργία και τη συνδικαλιστική δράση: Αποσπάσματα ομιλιών από την πρόσφατη εκδήλωση του ΠΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη
• Στοιχεία ΕΦΚΑ για απασχόληση - αμοιβές: Αποτυπώνουν τη συνεχιζόμενη συρρίκνωση των μισθών και την αύξηση της «ευελιξίας», διαψεύδοντας την «εικονική πραγματικότητα» που λανσάρει η κυβέρνηση
• Εργαζόμενοι στους δήμους: Πάλη για μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στην εργασία, ενάντια στην πολιτική που ευθύνεται για τα συνεχή εργατικά «ατυχήματα»

MotionTeam

Με δυο λόγια, βγάζει μάτι η προσπάθεια της κυβέρνησης να συσκοτίσει τη βάρβαρη πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, να υποβαθμίσει το γεγονός ότι οι μισθοί βρίσκονται σε άθλια επίπεδα. Προσπαθεί η κυβέρνηση να βάλει τους εργαζόμενους να συγκρίνουν σε ποια περίοδο είχαν μεγαλύτερες μειώσεις, να... πανηγυρίσουν κιόλας αν οι μισθοί «σταθεροποιηθούν» στα τάρταρα και να μην ασχολούνται με το γεγονός ότι η επίθεση διαρκείας της εργοδοσίας και όλων των κυβερνήσεων που υπηρετούν το κεφάλαιο διαμορφώνει μισθούς που δεν φτάνουν για την κάλυψη ούτε των στοιχειωδών αναγκών της εργατικής οικογένειας.

Η μείωση των μισθών από το 2009, μετά την κυβερνητική παρέμβαση και την ψήφιση της ΠΥΣ αρ. 6 - την οποία διατηρεί στο ακέραιο η σημερινή κυβέρνηση -, πήρε τη μορφή χιονοστιβάδας. Ετσι, το καλοκαίρι του 2015 σε σχετική επιστολή του τότε υπουργού Εργασίας, ο οποίος επικαλούνταν τα επίσημα στοιχεία, καταγραφόταν το γεγονός ότι κατά το διάστημα 2009 - 2014 ο μέσος μισθός στο σύνολο της οικονομίας είχε μειωθεί κατά 26,3%. Ειδικότερα, στο Δημόσιο είχε μειωθεί κατά 26%, στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (πρώην ΔΕΚΟ) κατά 35,4%, στις τράπεζες κατά 30%, στον ιδιωτικό τομέα (χωρίς τις τράπεζες) κατά 27,4%, ενώ ο κατώτερος μισθός μειώθηκε κατά 24,8% (22% στους μισθωτούς άνω των 25 ετών και 32% στους μισθωτούς κάτω των 25 με βάση το ηλικιακό όριο).

Μετά από μια τέτοια κατακρεούργηση των μισθών, είναι προφανές ότι η παραπέρα κατρακύλα τους δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί με την ίδια ένταση. Κάτι τέτοιο, σε συνδυασμό με την τεράστια ανεργία, θα έβαζε σε κίνδυνο την ίδια τη δυνατότητα αναπαραγωγής μεγάλου τμήματος της εργατικής δύναμης που τόσο έχει ανάγκη το κεφάλαιο.

Σε πρώτο πλάνο, για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, πέρασε η «περιφρούρηση» των μισθών σε αυτά τα άθλια επίπεδα που είχαν διαμορφωθεί, χωρίς βέβαια να λείπουν και οι προσπάθειες για παραπέρα συμπίεση σε συγκεκριμένους κλάδους καθώς και η γενίκευση της «ευελιξίας», για να έχει ακόμα πιο λυμένα τα χέρια του το κεφάλαιο.

Και σε αυτό το καθήκον η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διακρίθηκε για την αποτελεσματικότητά της για τα μονοπώλια, αφού, παρά τις κάλπικες εξαγγελίες της, ψήφισε τη διαιώνιση όλου του προηγούμενου νομοθετικού πλαισίου για το πετσόκομμα των μισθών (του άθλιου κατώτατου μισθού των 586 ευρώ, του «υποκατώτατου» των 511 ευρώ μεικτά για τους νέους, του καθεστώτος διάλυσης των Συλλογικών Συμβάσεων κ.ο.κ.) και ταυτόχρονα πρόσθεσε και νέες δικές της ανατροπές («απελευθέρωση» ομαδικών απολύσεων, ουσιαστική κατάργηση κυριακάτικης αργίας, «διευκολύνσεις» στα «δουλεμπορικά» γραφεία κ.ά.).

Αυτό που η υπουργός Εργασίας και η κυβέρνηση ονομάζουν «συγκράτηση» της μείωσης των μισθών, σημαίνει παγίωση της αθλιότητας για εκατομμύρια μισθωτούς, σημαίνει εμπέδωση της «ευελιξίας», της δουλειάς - λάστιχο.

Παρά και ενάντια στις κυβερνητικές κορόνες, όπως δείχνουν τα επίσημα στοιχεία, η συρρίκνωση των μισθών καθόλου δεν σταμάτησε, καθώς το εργατικό εισόδημα συνεχίζει να μειώνεται και μετά το 2014. Ο περιορισμός του εργατικού εισοδήματος εκτός από την παραπέρα ονομαστική του μείωση, παίρνει και άλλες μορφές, όπως η κλιμάκωση της φοροληστείας σε βάρος των εργαζομένων και του λαού (η οποία θα απογειωθεί παραπέρα με την εφαρμογή της ήδη ψηφισμένης νέας μείωσης του αφορολόγητου), η αντικατάσταση της πλήρους απασχόλησης από τη μερική απασχόληση και την εκ περιτροπής εργασία, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο τμήμα μισθωτών, περίπου τρεις στους δέκα, αν και εργάζονται, να μην μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε τα προς το ζην. Ταυτόχρονα, διογκώνεται συνεχώς το φαινόμενο της απληρωσιάς, με εκατοντάδες χιλιάδες μισθωτούς να δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται. Πρόκειται για πλευρές της επίθεσης του κεφαλαίου, οι οποίες θίγουν εξίσου το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, κάτι που σκόπιμα αποσιωπά η κυβερνητική προπαγάνδα.

Η ονομαστική συρρίκνωση των μισθών, όπως αναφέραμε, δεν έχει σταματήσει. Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ακριβώς το αντίθετο.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΚΑ (νυν ΕΦΚΑ), με τελευταία καταχώρηση για το μήνα Νοέμβρη του 2016 προκύπτουν τα εξής:

Ο μέσος μισθός το Νοέμβρη του 2014, με βάση τις περιοδικές δηλώσεις των επιχειρήσεων και το ύψος των αμοιβών, ήταν 1.008,9 ευρώ μεικτά (σε αυτό το ποσό περιλαμβάνονται οι εισφορές των εργαζομένων, περίπου 16%, και ο φόρος που αναλογεί, άρα ο πραγματικός μέσος μισθός που φτάνει στην τσέπη του μισθωτού είναι ακόμα μικρότερος). Το Νοέμβρη του 2016, δηλαδή δύο σχεδόν χρόνια μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο μέσος μισθός είχε μειωθεί στα 954,44 ευρώ μεικτά, δηλαδή ήταν μικρότερος κατά 54,46 ευρώ και σε ποσοστό κατά 5,4%! Οι άθλιοι μισθοί που διαμορφώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, δηλαδή, όχι μόνο δεν... «σταθεροποιήθηκαν», αλλά χτυπήθηκαν ακόμα παραπέρα!

Την ίδια στιγμή, σε εξευτελιστικά επίπεδα διαμορφώνονται οι μισθοί όσων εργάζονται με μερική απασχόληση. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΦΚΑ, ο μέσος μισθός όσων εργάζονταν σε καθεστώς μερικής απασχόλησης το Νοέμβρη του 2014 ήταν 409,81 ευρώ μεικτά. Τον ίδιο μήνα το 2016, ο μέσος μισθός στη μερική απασχόληση είχε υποχωρήσει στα 397,67 ευρώ μεικτά, εμφανίζοντας παραπέρα μείωση κατά 12,14 ευρώ και σε ποσοστό κατά 3%.

Τα κυβερνητικά στελέχη επιδιώκουν μάλιστα να εμφανιστούν και ως... φιλεργατικοί, καθώς διατείνονται ότι στους εργαζόμενους με μερική απασχόληση επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ κόπηκαν «μόνο 12 ευρώ», όταν με τους προηγούμενους κόπηκαν 200 ευρώ... Οι εργάτες βέβαια βλέπουν κάτι άλλο: Εκεί που οι προηγούμενοι τους είχαν ρίξει στον πάτο, οι νέοι κυβερνώντες τους έριξαν άλλη μια κλοτσιά για να πέσουν ακόμα πιο βαθιά στο βαρέλι της εξαθλίωσης!

Επιπλέον, μέσα στην ίδια διετία, με την περιφρούρηση του καθεστώτος «ευελιξίας» από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ο αριθμός των εργαζομένων σε καθεστώς μερικής απασχόλησης αυξήθηκε από 468.637 το Νοέμβρη του 2014, σε 585.572 εργαζόμενους τον ίδιο μήνα του 2016, αύξηση κατά 25,2%.

Με τον τρόπο αυτό η μερική απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα έφτασε το 30,4%, εξασφαλίζοντας έτσι στις επιχειρήσεις πάνω από μισό εκατομμύριο φθηνών και ευέλικτων εργαζομένων. Μια τάση που ενισχύεται κάθε μήνα, όπως προκύπτει και από τις νέες συμβάσεις που καταγράφει το πληροφοριακό σύστημα «Εργάνη», η οποία εν πολλοίς εξηγεί και τη στατιστική μείωση της επίσημης ανεργίας.

Αυτό που αποκρύπτει εξάλλου η κυβέρνηση είναι το γεγονός ότι σχεδόν το 1/3 των μισθωτών αν και εργάζονται έχουν εισόδημα κοντά στο ύψος του επιδόματος ανεργίας...

Χαρακτηριστικά ως προς τη συνεχή γενίκευση της δουλειάς - λάστιχο είναι και τα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν χτες από το πληροφοριακό σύστημα «Εργάνη» για το μήνα Αύγουστο του 2017.

Σύμφωνα με την «Εργάνη», το 40,09% των νέων προσλήψεων τον Αύγουστο αφορούσαν συμβάσεις με μερική απασχόληση, το 14,39% με εκ περιτροπής εργασία και μόνο το 45,52% ήταν συμβάσεις με πλήρη απασχόληση (εκ των οποίων πάλι, ένα σημαντικό μέρος, αν και με πλήρες ωράριο, είναι συμβάσεις ορισμένου χρόνου).

Η γενίκευση της «ευελιξίας» είναι χαρακτηριστικό όλου του πρώτου οκτάμηνου του 2017, με τις συμβάσεις «ευέλικτης» εργασίας να ανέρχονται στο 52,38%, έναντι 47,62% που αποτελούν οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης.

Επιπλέον, ο μήνας Αύγουστος είναι ο πρώτος με αρνητικό ισοζύγιο προσλήψεων - απολύσεων μετά από 6 μήνες με θετικό ισοζύγιο. Συγκεκριμένα, έγιναν 164.513 προσλήψεις και 178.915 απολύσεις, διαμορφώνοντας αρνητικό ισοζύγιο 14.402 θέσεων. Το αρνητικό ισοζύγιο διαμορφώθηκε κυρίως σε τομείς του Επισιτισμού - Τουρισμού: Στις δραστηριότητες εστίασης (μείον 12.724 θέσεις) και στα καταλύματα (μείον 4.252 θέσεις).

Την πείρα των εργαζομένων στις πτηνοτροφικές επιχειρήσεις συμφερόντων «Ζούρα» μετέφερε ο Γιάννης Τζαβάρας, πρόεδρος του Συνδικάτου Τροφίμων και Ποτών Εύβοιας - Βοιωτίας.

Οπως επισήμανε, το επιχειρησιακό σωματείο ιδρύθηκε το 2012, με τη συμβολή του κλαδικού Συνδικάτου της περιοχής και της Ομοσπονδίας Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών, και έφερε σημαντικές αλλαγές στη ζωή των εργαζομένων. «Τότε ήμασταν 6 μήνες απλήρωτοι, δεν πληρώνονταν υπερωρίες, νυχτερινά, δεν υπήρχαν μέτρα υγιεινής και ασφάλειας. Καταπατούνταν το σύνολο των δικαιωμάτων μας. Η δράση που αναπτύχθηκε μέσα από την οργάνωσή μας άλλαξε την κατάσταση. Τα δεδουλευμένα πληρώθηκαν, οι συνθήκες βελτιώθηκαν. Επειδή υπήρχε το σωματείο δεν πέρασαν μειώσεις. Το πιο σημαντικό ζήτημα ήταν ότι διαπιστώναμε πως πλέον μας υπολογίζουν, διότι κάτι τέτοιο δεν γινόταν μέχρι τότε», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Στην πορεία η εργοδοσία κλιμάκωσε την επίθεσή της: «Η εργοδοσία επεξεργάστηκε σχέδιο με τη συμβολή και άλλων βιομηχάνων του κλάδου που δεν ήθελαν αυτήν τη δράση γιατί αποτελούσε κακό παράδειγμα. Εξαπολύθηκε μία άνευ προηγουμένου επίθεση από την εργοδοσία, που δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τα δικαιώματα, πόσο μάλλον που σε όλες τις ομοειδείς επιχειρήσεις επικρατούσαν συνθήκες μεσαίωνα, παρόμοιες με αυτές που υπήρχαν πριν φτιαχτεί το σωματείο μας και αποκτήσουμε το όπλο αυτό για να διεκδικούμε».

Οσον αφορά την επίθεση που εξαπολύθηκε απέναντι στην οργάνωση των εργαζομένων, ανέφερε τα εξής: «Σε απεργιακή κινητοποίηση τον Αύγουστο του 2015 κλήθηκαν σωματώδεις άγνωστοι για να σπάσουν την απεργία. Την ίδια τακτική ακολούθησε η εργοδοσία και το καλοκαίρι που μας πέρασε, για να σπάσει και πάλι την απεργία. Παράλληλα, απολύσεις, εκφοβισμός, τρομοκρατία. Η εργοδοσία έφτασε στο σημείο να συντάξει παραιτήσεις από το σωματείο και έστειλε διευθυντές και προϊσταμένους να μαζέψουν υπογραφές από τους συναδέλφους. Εφτασε στο σημείο να μεθοδεύσει την απόλυση ολόκληρου του Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου. Κι επειδή δεν μπορούσε να το κάνει με τη μορφή της απόλυσης, προσπάθησε να το κάνει αναγγέλλοντας "οικειοθελείς αποχωρήσεις" στο σύστημα "Εργάνη". Αυτή είναι η δημοκρατία που υπερασπίζεται η κυβέρνηση. Η δημοκρατία των μπράβων, της τρομοκρατίας, των απολύσεων. Η δημοκρατία για τους λίγους που είναι δικτατορία για τους πολλούς. Τα μέτρα που σχεδιάζονται απέναντι στην οργάνωση, τη συνδικαλιστική δράση, απέναντι στο δικαίωμα στην απεργία, αυτήν τη συγκεκριμένη δημοκρατία των λίγων έχουν στόχο να ενισχύσουν».

Ο Γιάννης Τζαβάρας αναφέρθηκε ιδιαίτερα στη στάση της κυβέρνησης: «Σε αυτόν τον αγώνα που δίνουμε εδώ και περισσότερο από δύο χρόνια, η κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός ήταν στήριγμα της εργοδοσίας. Από το 2015 έχουν γίνει τριμερείς συναντήσεις στο υπουργείο, όπου η εργοδοσία έφερε υποσχέσεις που δεν τήρησε. Ο τότε υπουργός Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλος, μέσα στη Βουλή υπερασπίστηκε επί της ουσίας την εργοδοσία απαντώντας σε Επίκαιρη Ερώτηση. Τον Μάιο του 2017 σε τριμερή συνάντηση στο υπουργείο Εργασίας, παρουσία του γγ του υπουργείου, Α. Νεφελούδη, η εργοδοσία έφτασε στο σημείο να φέρει τις παραιτήσεις από το σωματείο που με εκβιασμούς και απειλές μάζευε από τους συναδέλφους, χωρίς να έχει καμία επίπτωση. Μέχρι σήμερα έχουν γίνει καμιά δεκαριά συναντήσεις στο υπουργείο Εργασίας, όμως δεν έχει μπει φρένο στην επίθεση».

Παράλληλα, οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων έχουν γνωρίσει την πιο ωμή καταστολή. «Εμείς που αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματά μας για να μπορέσουμε να ζήσουμε, έχουμε επανειλημμένα οδηγηθεί στα κρατητήρια», επισήμανε ο Γ. Τζαβάρας. Τον Οκτώβρη του 2015 συνελήφθησαν δύο εργαζόμενοι στο Σχηματάρι. Το Νοέμβρη του 2015 έγιναν 28 συλλήψεις στις εγκαταστάσεις στη Θεσσαλονίκη. Τον Ιούλη του 2016 έγιναν συλλήψεις στην Αλεξανδρούπολη. Πριν δύο περίπου μήνες στο Προκόπι Ευβοίας. «Εμείς που είμαστε απλήρωτοι, που δεν μπορούμε να ζήσουμε, οδηγούμαστε στα κρατητήρια, ενώ ο βιομήχανος, που χρωστάει σε εκατοντάδες οικογένειες καταδικάζοντάς μας στη φτώχεια και την εξαθλίωση, κυκλοφορεί ελεύθερος και δεν τον πειράζει κανείς. Αυτός είναι ο νόμος και η τάξη της κυβέρνησης», σχολίασε.

«Από όλον αυτόν το μακρόχρονο αγώνα, έχουμε διαπιστώσει ότι καλύτερες ημέρες είδαμε μόνο όταν πήραμε την κατάσταση στα χέρια μας, όταν οργανωθήκαμε και διεκδικήσαμε», σημείωσε ο Γ. Τζαβάρας και πρόσθεσε: «Η απεργία ήταν το βασικό μας, το πιο ισχυρό όπλο, που έφερνε φόβο στην εργοδοσία. Τέτοια εμπειρία δεν θέλουν κυβέρνηση και εργοδοσία να αποκτούν οι εργαζόμενοι. Δεν θέλουν να διαπιστώνουμε τη δύναμη που έχουμε, δεν θέλουν να βγάζουμε συμπεράσματα. Αυτός είναι και ο λόγος που επιδιώκουν να βάλουν νέα εμπόδια στην οργάνωσή μας και τη δράση μας και στο δικαίωμα στην απεργία».

Σε χαρακτηριστικά παραδείγματα από τις αντεργατικές αποφάσεις του Δικαστηρίου της ΕΕ και τις αντίστοιχες κατευθύνσεις των ευρωενωσιακών οργάνων ενάντια στην απεργία και συνολικά ενάντια στη συλλογική πάλη των εργαζομένων αναφέρθηκε στην ομιλία της η Σόνια Μελανεφίδου, μέλος του ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης.

Μεταξύ άλλων, σημείωσε:

«Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και οι προκάτοχοί τους, οι ενώσεις της μεγαλοεργοδοσίας και των μονοπωλίων, ΣΕΒ κ.λπ., καθώς και κάθε λογής παπαγαλάκια των καπιταλιστών διαφημίζουν τις "βέλτιστες πρακτικές" της ΕΕ, την "κανονικότητα της εργασίας" που επικρατεί τάχα στην "Ευρώπη της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας", προκειμένου να προωθήσουν και να στηρίξουν όλες τις αντιδραστικές αλλαγές στο Εργατικό Δίκαιο. Ομως, από τις "βέλτιστες πρακτικές", τη νομοθεσία των κρατών - μελών και την πρακτική της Δικαιοσύνης και άλλων κατασταλτικών μηχανισμών στην ΕΕ, οι εργαζόμενοι έχουν πικρή, πλούσια πείρα.

Με δεδομένο τον εργασιακό μεσαίωνα, στο διαρκές στόχαστρο του κεφαλαίου σε όλη την ΕΕ βρίσκονται τα δικαιώματα που αφορούν στην οργάνωση των εργαζομένων, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, το δικαίωμα στην απεργία.

Για παράδειγμα, είναι χαρακτηριστική η νομολογία του Δικαστηρίου της ΕΕ (ΔΕΕ) για την απεργία, που δεσμεύει τα δικαστήρια των κρατών - μελών. Σύμφωνα με το ΔΕΕ, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και φυσικά το δικαίωμα της απεργίας υποχωρούν, με το πρόσχημα της "αρχής της αναλογικότητας", απέναντι στην ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου που αποτελεί την πεμπτουσία του κοινοτικού δικαίου.

Αποφάσεις - σταθμός είναι οι αποφάσεις στις υποθέσεις "Viking" και "Laval", που έκριναν παράνομες τις απεργίες των Σουηδών οικοδόμων και των Φιλανδών ναυτεργατών ενάντια στα μέτρα για την απόσπαση εργαζομένων, που παρέχουν τη δυνατότητα στους μονοπωλιακούς ομίλους της ΕΕ να δηλώνουν ως έδρα χώρες της ΕΕ με το χαμηλότερο επίπεδο μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων, ώστε απασχολώντας το εργατικό δυναμικό των χωρών αυτών στις χώρες παροχής υπηρεσιών, να αποκομίζουν το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος με την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων αυτών. Οι απεργίες κρίθηκαν παράνομες επειδή παραβιάζουν τη "θεμελιώδη ελευθερία" που κατοχυρώνουν οι Συνθήκες της ΕΕ, την ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου και συναφώς τα "θεμελιώδη δικαιώματα" που θεσπίστηκαν και κατοχυρώθηκαν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, δηλαδή το "δικαίωμα της ελεύθερης εγκατάστασης των επιχειρήσεων" και το "δικαίωμα της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών και κυκλοφορίας των εργαζομένων" στα κράτη - μέλη της ΕΕ.

Πρόσφατα, εξάλλου, η επίτροπος της ΕΕ για την Απασχόληση, Μ. Τίσεν, σε συνέντευξή της στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, δήλωσε, μεταξύ άλλων, πως "χρειαζόμαστε μεταρρυθμίσεις στο νόμο για τις απεργίες"...

Η ανταγωνιστικότητα της ΕΕ απέναντι στους οικονομικούς της αντιπάλους δεν αφορά μόνο στην τιμή της εργατικής δύναμης, αλλά στο σύνολο των εργασιακών δικαιωμάτων, συλλογικών και ατομικών.

Στη Βουλγαρία, απαιτείται πλειοψηφία μεγαλύτερη του 50% από το σύνολο του προσωπικού μιας εταιρείας, τόσο για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης όσο και για την πραγματοποίηση απεργίας. Επιπλέον, το δίκαιο της Αγγλίας θεωρείται από τα πιο αυστηρά για το δικαίωμα στην απεργία, στα πρότυπα του οποίου προκρίνεται να συζητήσουν και οι άλλες χώρες. Το δικαίωμα για απεργία αναγνωρίστηκε άμεσα το 1998, ενώ έως το 1999 ο εργοδότης μπορούσε να καταγγείλει τη σύμβαση εργασίας των απεργών. Ακόμη και σήμερα, βέβαια, δεν εξασφαλίζεται η δυνατότητα επαναπρόσληψης εργαζόμενου που απολύθηκε, ακόμη κι αν η απόφαση κρίθηκε παράνομη!

Η ανάδειξη του αντιδραστικού ρόλου, αντίστοιχα, της αστικής Δικαιοσύνης και της ανάγκης να ικανοποιεί τις επιδιώξεις της τάξης που εξυπηρετεί, είναι ιδιαίτερα εύκολη με την αναφορά και μόνο του αξιοπρόσεκτου ποσοστού του 90% των αποφάσεων των εθνικών δικαστηρίων που κρίνουν τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές.

Αντίστοιχα, σε αυτό το πλαίσιο εντείνεται και η πίεση για την κατάργηση της απαγόρευσης της ανταπεργίας (lock out) των εργοδοτών, απαγόρευση η οποία ωστόσο συχνά υποσκάπτεται από τη νομολογία των δικαστηρίων διά του άρθρου 656 ΑΚ, αναγνωρίζοντας στον εργοδότη το δικαίωμα να μην πληρώσει τους μη απεργούς εργάτες, αν δεν μπορούν να συνεχίσουν να εργάζονται επειδή μια απεργία βρίσκεται σε εξέλιξη στην επιχείρηση. Είναι, άλλωστε, χαρακτηριστική η απάντηση της ίδιας επιτρόπου της ΕΕ σε σχετική Ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, όταν πριν από λίγους μήνες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προωθούσε τη σχετική διάταξη: "Μόνο σε λίγες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ελλάδα, το "λοκ άουτ" απαγορεύεται ρητά. (...) Ο Ελληνας νομοθέτης μπορεί να διευκρινίσει ότι ο εργοδότης έχει το δικαίωμα να μην πληρώσει μη απεργούς εργάτες, αν δεν μπορούν να συνεχίσουν να εργάζονται επειδή μια απεργία βρίσκεται σε εξέλιξη στην επιχείρηση ή στις εγκαταστάσεις της". Ανέφερε, επίσης, ότι είναι "ευπρόσδεκτες οι αλλαγές που θα βελτιώσουν τη σαφήνεια και θα συμβάλλουν στη διασφάλιση της ομοιόμορφης ερμηνείας των συναφών κανόνων και της εφαρμογής των διαδικασιών". Εξάλλου, το "lock out" προβλέπεται στο Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και στον Αναθεωρημένο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη, που η κυβέρνηση έφερε προς ψήφιση στη Βουλή το Γενάρη του 2016».

Η Σ. Μελανεφίδου αναφέρθηκε επίσης στο χαρακτηριστικό παράδειγμα της δικαστικής υπόθεσης με την προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) του μονοπωλιακού ομίλου της «Lafarge» για τις ομαδικές απολύσεις στα «Τσιμέντα Χαλκίδας» και την αποστολή προδικαστικών ερωτημάτων στο Δικαστήριο της ΕΕ από το ΣτΕ σε σχέση με τη συμβατότητα της εθνικής ρύθμισης επί των ομαδικών απολύσεων με το ευρωενωσιακό δίκαιο και την Οδηγία 98/59/ΕΚ για τις ομαδικές απολύσεις.

Οπως εξήγησε η ομιλήτρια, η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ, με το ίδιο σκεπτικό της υπεράσπισης των «θεμελιωδών ελευθεριών» του κεφαλαίου, άνοιξε το δρόμο για την «πλήρη "απελευθέρωση" των ομαδικών απολύσεων και τη μη δέσμευση της εργοδοσίας από οποιαδήποτε διοικητική διαδικασία και έλεγχο, όταν αυτή επιθυμεί να κλείσει επιχειρήσεις εν μία νυκτί και να μεταφερθεί οπουδήποτε στα πλαίσια της ελεύθερης οικονομίας της ΕΕ, αφήνοντας πίσω τους εκατοντάδες άνεργους εργαζόμενους».

«Οσο κυριαρχούν οι εκμεταλλευτικές παραγωγικές σχέσεις, η εργατική νομοθεσία θα αντανακλά την κυριαρχία του κεφαλαίου στην εργασία» τόνισε η Σ. Μελανεφίδου, υπογραμμίζοντας ότι «άλλος δρόμος για να σταματήσουν τα δεινά της εργατικής τάξης, πέρα από την πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, δεν υπάρχει».

Στις επιπτώσεις που θα έχουν τα σχέδια κυβέρνησης και εργοδοσίας ενάντια στη συλλογική δράση, στους αγώνες των εργαζομένων, αναφέρθηκε ο Γιάννης Φραγγίδης, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Εμφιαλωμένα Ποτά (ΠΟΕΕΠ), φέρνοντας το παράδειγμα των κινητοποιήσεων των εργαζομένων στην «Coca - Cola».

«Εάν το νομικό πλαίσιο ήταν όπως το ονειρεύονται και το σχεδιάζουν δεν θα μπορούσαμε ως κλάδος να κινητοποιηθούμε στην περίπτωση, παραδείγματος χάριν, της πολυεθνικής "Coca - Cola", δε θα μπορούσαμε, για τέσσερα σχεδόν χρόνια, να καλούμε το καταναλωτικό κοινό να κάνει μποϊκοτάζ στα προϊόντα της για να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο. Και τώρα έχουμε διαμάχες με την αμερικανική πολυεθνική στα δικαστήρια για τη νομιμότητα ή όχι των κινητοποιήσεων, αλλά μπορούμε και απεργούμε και δίνουμε τη μάχη κάθε μέρα παντού», ανέφερε μεταξύ άλλων.

Υπογράμμισε πως οι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να δίνουν τη μάχη για να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο της επιχείρησης στη Θεσσαλονίκη, φέρνοντας με τον αγώνα τους στο προσκήνιο «τις μεθοδεύσεις της κυβέρνησης και των πολυεθνικών για την αλλαγή εις βάρος μας, της εργατικής νομοθεσίας», για να μπορούν δηλαδή οι μεγαλοεργοδότες να επιτίθενται στα εργασιακά δικαιώματα και να ενισχύουν ακόμη περισσότερο την κερδοφορία τους.

Αναφερόμενος σε όσα ζουν στο πετσί τους οι εργαζόμενοι των εργοστασίων ανακύκλωσης, ενός υποκλάδου που βρίσκεται εδώ και χρόνια σε τροχιά ανάπτυξης, ο Νίκος Νατζμέ, πρόεδρος του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης, ανέδειξε παραστατικά το γεγονός ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη «πάει πακέτο» με την κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης.

«Τα μεγαλύτερα από τα εργοστάσια ανακύκλωσης έχουν αύξηση της παραγωγής και εξαγωγικό προσανατολισμό, πράγμα που επιβεβαιώνει την ανάπτυξή τους», επισήμανε, και απαρίθμησε τα συστατικά στοιχεία της ανάπτυξης αυτής: Επιδοτήσεις, πλήρης αξιοποίηση των ελαστικών μορφών εργασίας, άθλιες συνθήκες δουλειάς, ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας.

«Χαρακτηριστικό είναι το πρόσφατο θανατηφόρο εργατικό ατύχημα στην εταιρεία ανακύκλωσης μετάλλου "Αφοί Κωνσταντινίδη", ενώ πριν από τρία χρόνια είχαμε και ένα ακόμα θανατηφόρο εργοδοτικό έγκλημα στο εργοστάσιο "ΝΤΙ-ΝΕΤ" από ηλεκτροπληξία», σημείωσε.

Οι εργοδότες στα εργοστάσια αυτά φοβούνται την οργάνωση και την πάλη των εργατών, την πολεμούν με κάθε μέσο: «Μόλις οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο "ΛΕΜΑ" έφτιαξαν Επιτροπή Αγώνα και πραγματοποίησαν στάση εργασίας, η αντίδραση υπήρξε άμεση. Ενώ ο εργοδότης έδωσε δύο - τρία πράγματα που ήταν σημαντικά, αυτόματα προσπάθησε να εισχωρήσει στην επιτροπή, ενώ στις Γενικές Συνελεύσεις δινόταν μάχη για το αν θα επικρατήσει η αγωνιστική γραμμή ή η "υπομονή", όπως καλλιεργούνταν από τους ανθρώπους του εργοδότη.

Βεβαίως, οι επιχειρηματίες δεν είναι μόνοι τους. Εχουν και το κράτος τους. Οι Επιθεωρήσεις Εργασίας, για παράδειγμα, έκαναν σημαντική προσπάθεια στο να δημιουργήσουν κλίμα απογοήτευσης στους ίδιους τους εργαζόμενους, στο να τους αποτρέψουν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.

Το ίδιο συναντήσαμε και στους δήμους, όπου αντιδήμαρχοι καθαριότητας μάς υποδέχονταν με ύβρεις.

Μαζί και η αστυνομία, η οποία απειλούσε ότι θα 'ρθουν τα ΜΑΤ αν δεν ανοίξει το εργοστάσιο».

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε ο Ν. Νατζμέ στο καθήκον του Σωματείου να σκύβει πάνω στα προβλήματα κάθε συναδέλφου, να υπολογίζει και να αντιμετωπίζει τους ανασταλτικούς παράγοντες που ενδεχομένως συμβάλλουν να μένει μακριά από τη δράση. Εφερε το χαρακτηριστικό παράδειγμα της εκμετάλλευσης σε βάρος των μεταναστών εργατών: «Την προηγούμενη βδομάδα, ένας εργοδότης που μάζεψε τους εργαζόμενους για να τους κάνει κήρυγμα για να υποταχθούν στο στόχο της εταιρείας για παραπάνω κερδοφορία, ανέφερε ότι "εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους μετανάστες γι' αυτό τους φέρνω στη δουλειά". Το κάνουν όμως από αγάπη; Οχι βέβαια. Εκμεταλλεύονται τον μεγάλο φόβο και την αγωνία των μεταναστών, Πακιστανών, Αφρικανών, Αλβανών, που εργάζονται σ' αυτά τα εργοστάσια, γνωρίζοντας ότι αυτοί οι παράγοντες παίζουν ρόλο στο να μην αντιδρούν, στο να δουλεύουν σκληρά και να δέχονται την εκμετάλλευση του εργοστασιάρχη ως "θείο δώρο".

Φανερώνεται, λοιπόν, πως το κυρίαρχο είναι οι ιδέες που καλλιεργούνται και αυτό δεν γίνεται μόνο από τα κανάλια. Το πράττουν καθημερινά οι εργοδότες στα εργοστάσια με συγκεντρώσεις, όπου λένε στους εργαζόμενους να βάλουν πλάτη να πάει καλά η εταιρεία, ότι και οι ίδιοι εργάζονται, ότι όποιος δεν θέλει να δουλέψει να φύγει, ότι στα Βαλκάνια πάνε καλύτερα οι επιχειρήσεις, χωρίς να λένε ότι εκεί οι εργαζόμενοι αμείβονται με 150 - 200 ευρώ!».

Επισήμανε, τέλος, πως η επίθεση στην οργάνωση και τη συλλογική δράση δείχνει και το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν τα συνδικάτα, δυναμώνοντας αυτό που φοβούνται κυβέρνηση και εργοδοσία:«Ο τρόμος και ο φόβος τους είναι το ταξικό εργατικό - λαϊκό κίνημα, το ΠΑΜΕ, τα ταξικά σωματεία και αυτό φανερώνεται και με τα νομοσχέδια που θα φέρουν το επόμενο διάστημα με σκοπό να βάλουν "στον γύψο" το εργατικό κίνημα. Αυτό φαίνεται στα εργοστάσια ανακύκλωσης όταν πηγαίνει το Σωματείο, που μαζεύουν και μιλάνε στους εργαζόμενους πριν βγουν από την πύλη, που μας βρίζουν λέγοντας ότι αυτοί είναι τεμπέληδες που τα παίρνουν, που τρομοκρατούν τους εργαζόμενους ότι όποιος πάει με το Σωματείο θα απολυθεί.

Σε αυτήν την ένταση, λοιπόν, της επίθεσης, που θα εκφραστεί και με τον συνδικαλιστικό νόμο, ώστε να προχωρήσει πιο ομαλά η καπιταλιστική ανάπτυξη, προσπαθούμε ως Σωματείο να εκφραστεί πιο μαζικά και δυναμικά η οργάνωση των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, να αποκτήσουμε δηλαδή πιο πολλά ποδάρια. Μόνο έτσι θα δυναμώσει και το Σωματείο, αλλά και θα μπουν οι βάσεις για πιο δυναμικούς και μαζικούς αγώνες».

Στα «μαθήματα» συλλογικής δράσης, οργάνωσης και αγώνα που οι σπουδαστές πρέπει να διδαχτούν, ως νέα βάρδια της εργατικής τάξης, αναφέρθηκε ο Θοδωρής Βαριδάκης, πρόεδρος του Συλλόγου Σπουδαστών Δημοσίων ΙΕΚ (ΣΥΣΔΙΕΚ) Θεσσαλονίκης.

Αναφερόμενος στα εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουν σημείωσε, μεταξύ άλλων: «Η εργοδοσία, ο ΟΑΕΔ, το υπουργείο Παιδείας, η διεύθυνση των σχολών, ο κυβερνητικός συνδικαλισμός γενικά, με πρόφαση ότι οι σπουδαστές δεν είναι εργαζόμενοι, ισχυρίζονται πως δεν έχουν το δικαίωμα να διεκδικούν, να απεργούν. Την ίδια στιγμή εμποδίζουν στις σχολές τα συνδικάτα να κάνουν περιοδείες, ενώ επιτρέπουν στους επιχειρηματικούς ομίλους να κάνουν ολόκληρες διαλέξεις με θέματα την επιχειρηματικότητα, το πόσο κακό κάνει στην ανάπτυξη να απαιτεί ο εργαζόμενος σύγχρονα δικαιώματα, το πώς πρέπει να συμβιβαστεί, να ζει με ψίχουλα».

Υπογράμμισε πως η ευθύνη του Συλλόγου αφορά τη διαπαιδαγώγηση των σπουδαστών στον αγώνα, μέσα από κάθε πρόσφορο τρόπο: Με συνελεύσεις ανά τμήμα και ΙΕΚ, με συσκέψεις με άλλους μαζικούς φορείς του κινήματος, με σταθερή συμπόρευση με τα ταξικά σωματεία ενάντια στη μεγαλοεργοδοσία και τους πολιτικούς της εκπροσώπους. Συνόψισε τις κινητοποιήσεις μέσα από τις οποίες, μαζί με τα σωματεία, οι σπουδαστές διεκδίκησαν αιτήματα όπως τη χορήγηση πάσο για τον ΟΑΣΘ και την άμεση καταβολή του μεροκάματου των σπουδαστών των ΕΠΑΣ του ΟΑΕΔ, καταλήγοντας στην ανάγκη κάθε σπουδαστής εκτός από το Σύλλογό του να εγγράφεται και στο σωματείο του.

Εκπρόσωποι σωματείων μετέφεραν την πείρα από τους χώρους στους οποίους δρουν, αλλά και την αποφασιστικότητά τους να κάνουν πράξη το σύνθημα - τίτλο της εκδήλωσης, μπροστά στα σχέδια κυβέρνησης και εργοδοτών να βάλουν χέρι στα συνδικαλιστικά δικαιώματα: «Κάτω τα χέρια από το δικαίωμα στην απεργία, τη συλλογική πάλη και δράση, την οργάνωση των εργαζομένων».

Παράλληλα, ιδιαίτερα χρήσιμες ήταν οι παρεμβάσεις νομικών, οι οποίοι ανέδειξαν πλευρές του ρόλου της αστικής Δικαιοσύνης και τη σταδιακή επιδείνωση του νομοθετικού πλαισίου σε βάρος των εργαζομένων.

Σε παράσταση διαμαρτυρίας τη Δευτέρα 18/9, στα κεντρικά γραφεία του ΕΦΚΑ (πρώην ΙΚΑ, Αγίου Κωνσταντίνου 8), στη 1 μ.μ., καλεί το Συνδικάτο ΟΤΑ Αττικής, απευθυνόμενο στους εργαζόμενους που απασχολούνται στους δήμους μέσα από τα προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας», για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν με την ασφαλιστική τους κάλυψη, προβάλλοντας τη διεκδίκηση «να είναι και να φαίνονται ασφαλισμένοι από την πρώτη μέρα εργασίας».

Οπως σημειώνει το Συνδικάτο, οι εργαζόμενοι «μετά από πέντε μήνες δουλειάς και σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και μετά τη λήξη του προγράμματος φαίνονται και είναι ανασφάλιστοι, παρότι οι δήμοι έχουν καταβάλει τις ασφαλιστικές εισφορές τους, με τη χρηματοδότηση του ΟΑΕΔ και μέσα στα προβλεπόμενα χρονικά όρια. Αυτό συμβαίνει γιατί από την κεντρική διοίκηση του ΙΚΑ, τα ένσημα των εργαζομένων οριστικοποιούνται με τεράστια καθυστέρηση που ξεπερνά τους 5 μήνες. Το αποτέλεσμα είναι οι συνάδελφοι να αποκτούν ασφαλιστική ικανότητα μετά την απόλυσή τους, τόσο οι ίδιοι όσο και οι οικογένειές τους, ενώ εκρηκτική είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται για όσους αντιμετωπίζουν χρόνια προβλήματα υγείας και ακολουθούν ειδικές θεραπείες, είτε οι ίδιοι, είτε μέλη της οικογένειάς τους. Η μη έγκαιρη οριστικοποίηση των ενσήμων δημιουργεί και ένα επιπλέον πρόβλημα. Ενώ είναι κατοχυρωμένο δικαίωμα για αυτούς τους εργαζόμενους η χρήση αναρρωτικής άδειας, επί της ουσίας δεν μπορούν να κάνουν χρήση αυτού του δικαιώματος, αφού τυπικά φαίνονται ως ανασφάλιστοι».

Eurokinissi

Τα μέτρα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων στους δήμους λογίζονται ως «κόστος» από το κεφάλαιο και το κράτος του...

Για το ζήτημα αυτό ο «Ριζοσπάστης» μίλησε με τον Σπύρο Κωνσταντά, πρόεδρο του Συνδικάτου ΟΤΑ Αττικής και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων ΟΤΑ (ΠΟΕ ΟΤΑ), εκλεγμένο με το ψηφοδέλτιο της ΔΑΣ.

Ενδεικτικό στοιχείο για τον αυξημένο επαγγελματικό κίνδυνο που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στην Τοπική Διοίκηση, σημειώνει ο Σπ. Κωνσταντάς, είναι οι 34 νεκροί εργάτες, κυρίως στις υπηρεσίες καθαριότητας αλλά και στις υπηρεσίες πρασίνου, τα τελευταία τρία χρόνια.

Παράλληλα με τα θανατηφόρα εργατικά «ατυχήματα» συμβαίνουν εκατοντάδες τραυματισμοί εργατών, με πολλούς να μένουν σακάτηδες. Ακόμα, πολλοί εργάτες χτυπιούνται από επαγγελματικές ασθένειες για τις οποίες δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός μηχανισμός καταγραφής και αντιμετώπισης. Οι εργάτες, ιδιαίτερα στις ειδικότητες που έχουν να κάνουν με την αποκομιδή απορριμμάτων, είναι εκτεθειμένοι σε πάρα πολλούς παράγοντες επικίνδυνους για την υγεία τους.

Σε ημερίδα που είχε κάνει το Συνδικάτο το 2013 για τα εργατικά «ατυχήματα», είχε αναφερθεί ότι οι θάνατοι από επαγγελματικές ασθένειες κάθε χρόνο, στο σύνολο των κλάδων, είναι 4 - 5 φορές περισσότεροι από ό,τι οι θάνατοι από εργατικά «ατυχήματα». Δηλαδή, πίσω από τον καθένα θάνατο που ακούμε από εργατικό «ατύχημα», κρύβονται οι θάνατοι από επαγγελματικές ασθένειες, αλλά και η πρόωρη φθορά από αυτές που δεν καταλήγει άμεσα σε θάνατο.

Ενας ακόμα σοβαρός παράγοντας που εγκυμονεί κινδύνους και απειλεί την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων, επισημαίνει ο Σπ. Κωνσταντάς, είναι οι ελαστικές και «ευέλικτες» μορφές εργασίας. Στην Τοπική Διοίκηση μια μεγάλη μερίδα εργαζομένων απασχολούνται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και έργου, με προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας». Η προσωρινότητα της απασχόλησης αυξάνει την εργασιακή ανασφάλεια αλλά και καθιστά τους εργαζόμενους περισσότερο ευάλωτους στις εργοδοτικές πιέσεις, διευκολύνει την εντατικοποίηση της εργασίας.

Οι εργαζόμενοι με αυτές τις μορφές αναλαμβάνουν εργασίες χωρίς εκπαίδευση, πολλές φορές και πέρα από το αντικείμενο για το οποίο προσλήφθηκαν. Είναι, για παράδειγμα, συχνό φαινόμενο σε εργάτη οδοκαθαριστή, που έχει προσληφθεί με κάποια μορφή προσωρινής απασχόλησης, να ζητείται να συνοδέψει απορριμματοφόρο.

Επιβαρυντικοί παράγοντες είναι ακόμα η έλλειψη προσωπικού, που επίσης οδηγεί στην εντατικοποίηση της εργασίας, η 24ωρη λειτουργία υπηρεσιών, η νυχτερινή εργασία, τα κυκλικά ωράρια εργασίας.

Συνολικά, συνεχίζει ο Σπ. Κωνσταντάς, η κατάσταση που επικρατεί έχει την αιτία της στην εφαρμογή αντεργατικών πολιτικών, που στόχο έχουν τη μείωση του λεγόμενου «εργατικού κόστους», ώστε να στηριχθούν και να αυξηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου.

Οι κυβερνήσεις, σημερινή και προηγούμενες, και η πλειοψηφία των δημοτικών αρχών είναι υπεύθυνες για τις ελλείψεις σε προσωπικό, για τη μη τήρηση μέτρων υγιεινής και ασφάλειας στην εργασία, την προώθηση των ελαστικών και «ευέλικτων» μορφών εργασίας. Ολα αυτά τα χρόνια υιοθετούν τις αντεργατικές κατευθύνσεις της ΕΕ και τις απαιτήσεις του κεφαλαίου, «αποψιλώνουν» τις υπηρεσίες από προσωπικό αλλά και από υλικοτεχνική υποδομή.

Οι κίνδυνοι που απειλούν τη ζωή των εργατών θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να αξιοποιηθεί σύγχρονος εξοπλισμός που συμβάλλει στην προστασία των εργατών. Σήμερα, το μεγαλύτερο κομμάτι του στόλου απορριμματοφόρων είναι παλαιωμένο. Υπάρχουν νέα οχήματα με μηχανισμούς που μπορούν να ελαχιστοποιούν ή και να εξαλείφουν κινδύνους. Ομως, είναι λίγα και όπου υπάρχουν δεν συντηρούνται επαρκώς, όπως και τα παλιά οχήματα.

Ακόμα, πολλοί δήμοι δεν προμηθεύουν τα απαραίτητα Μέσα Ατομικής Προστασίας (ΜΑΠ), όπως μποτάκια εργασίας, γάντια, μάσκες. Κάποιοι αντί για μάσκες με φίλτρο δίνουν νοσοκομειακές μάσκες μιας χρήσης και απαιτούν από τους εργαζόμενους να μην τις αλλάζουν κάθε μέρα! Δίνουν γάντια μιας χρήσης αντί για αδιάβροχα δερμάτινα γάντια.

Δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές. Δεν υπάρχουν αποδυτήρια ώστε οι εργάτες στα απορρίμματα, στο πράσινο, στα διάφορα συνεργεία του αμαξοστασίου, να μπορούν να αλλάζουν ρούχα, να πλένονται και να μη μεταφέρουν στο σπίτι τους, στα παιδιά τους, τους παράγοντες κινδύνου στους οποίους έχουν εκτεθεί. Ακόμα και αυτό το μέτρο αντιμετωπίζεται ως έξοδο...

Ενα άλλο μέτρο που δεν τηρείται είναι η πραγματοποίηση των προβλεπόμενων από το νόμο ιατρικών εξετάσεων στο προσωπικό, όπως και των εμβολιασμών, πράγματα που μπορούν να συμβάλουν αποτελεσματικά στην προστασία της υγείας των εργαζομένων. Υπάρχουν δήμοι που είτε δεν κάνουν εμβόλια είτε προσπαθούν με διάφορες μεθοδεύσεις να αποποιηθούν τη σχετική δαπάνη.

Από τη μεριά τους, οι κυβερνήσεις όχι μόνο δεν κάνουν τίποτα για τη λήψη μέτρων υγιεινής και ασφάλειας αλλά είναι αυτές που προωθούν τη γενίκευση των ελαστικών και «ευέλικτων» μορφών εργασίας, που κρατούν υποβαθμισμένες και αποδυναμωμένες τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες για την τήρηση των μέτρων υγιεινής και ασφάλειας, προωθούν την αντίληψη της ταξικής συνεργασίας αντί να εστιάζουν στην ευθύνη των εργοδοτών.

«Εμείς απέναντι σε όλα αυτά», λέει ο Σπ. Κωνσταντάς, «καλούμε τους εργάτες να πάρουν στα χέρια τους το ζήτημα της προστασίας της ζωής τους. Δεν πρέπει να αποδεχθούμε ως "κανονικότητα" ότι θα πηγαίνουμε για ένα κομμάτι ψωμί για δουλειά, θα κινδυνεύουμε να μη γυρίσουμε στο σπίτι μας, ενώ θα ξέρουμε ότι αύριο θα είμαστε άνεργοι. Τους καλούμε να συσπειρωθούν στο Συνδικάτο και στα ταξικά σωματεία και να οργανώσουν την πάλη τους, να συγκρουστούν και όχι να συνδιαλλαγούν με την εργοδοσία. Να διεκδικήσουμε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, μέτρα για την υγιεινή και ασφάλειά μας, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους».

Βασικοί άξονες του πλαισίου αιτημάτων που προβάλλει το Συνδικάτο ΟΤΑ Αττικής είναι οι εξής:

• Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, κατάργηση ελαστικών εργασιακών σχέσεων με ταυτόχρονη μονιμοποίηση όλων των εργαζομένων, χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
• Να εξασφαλιστεί ότι θα παρθούν όλα τα μέτρα προστασίας με βάση τη νομοθεσία και τους κανονισμούς, όπως, για παράδειγμα, τα οχήματα και ο εξοπλισμός να έχουν τα αναγκαία συστήματα ασφαλείας και να είναι συντηρημένα, να γίνονται οι εργασίες με ασφάλεια και όχι με πίεση χρόνου, να υπάρχει ιατρική παρακολούθηση των εργαζομένων από γιατρό εργασίας κ.ά.
• Σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος ή επαγγελματικής ασθένειας να εξασφαλιστούν, με ευθύνη του κράτους και αποκλειστική επιβάρυνση του κεφαλαίου, η πλήρης και απολύτως δωρεάν κάλυψη της νοσοκομειακής και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, της ιατρικής αποκατάστασης, πλήρεις αποδοχές για όλο το διάστημα απουσίας από την εργασία, πλήρης σύνταξη γι' αυτούς που δεν μπορούν να εργαστούν ή για τις οικογένειές τους σε περίπτωση θανάτου του εργαζόμενου κ.ά.

Το τι συμβαίνει στους χώρους δουλειάς αναδεικνύουν εύγλωττα τα πρόσφατα θανατηφόρα εργατικά «ατυχήματα» στους ΟΤΑ από τις 30 Ιούνη μέχρι τις 30 Αυγούστου.

• Στις 30 Ιούνη, 62χρονη εργαζόμενη στην καθαριότητα του δήμου Ζωγράφου ξεψύχησε όταν ανέλαβε εργασία για τρίτη φορά μέσα σε 33 ώρες σε συνθήκες αφόρητης ζέστης.
• Στις 2 Ιούλη τραυματίστηκε σοβαρά 44χρονος συμβασιούχος στην καθαριότητα του δήμου Θεσσαλονίκης, που καταπλακώθηκε από κοντέινερ στο ΧΥΤΑ Μαυροράχης. Στις 8 Ιούλη εξέπνευσε στο νοσοκομείο.
• Την 1η Αυγούστου, 51χρονος αλλοδαπός εργάτης χάνει τις αισθήσεις του κατά τη διάρκεια εργασιών αποφράξεων και συντήρησης αποχετευτικών δικτύων των δημοτικών κοινοτήτων Σκάλας και Βλαχιώτη Λακωνίας, που είχε αναλάβει ιδιώτης εργολάβος. Σπεύδουν να τον βοηθήσουν 3 άνθρωποι, ο ένας 22 ετών, συνάδελφός του. Τη μέρα εκείνη πέφτουν νεκροί, ο 51χρονος και ένας από τους 3 ανθρώπους που πήγαν να βοηθήσουν. Ο 22χρονος τραυματίζεται πολύ σοβαρά και ύστερα από 23 μέρες νοσηλείας στη ΜΕΘ του Θριάσιου Νοσοκομείου πεθαίνει, στις 24 Αυγούστου.
• Στις 26 Αυγούστου, 44χρονος συμβασιούχος εργάτης στην υπηρεσία καθαριότητας στο δήμο Μαραθώνα χτυπήθηκε από ΙΧ αυτοκίνητο, την ώρα που με συνάδελφό του φόρτωναν κάδο στο απορριμματοφόρο, στη λεωφόρο Μαραθώνος, στη Νέα Μάκρη. Ο εργάτης διακομίσθηκε στο Κέντρο Υγείας Νέας Μάκρης, αλλά ήδη ήταν αργά.
• Στις 30 Αυγούστου, 30χρονη συμβασιούχος εργαζόμενη στην υπηρεσία καθαριότητας στο δήμο Πύργου Ηλείας, μητέρα δύο παιδιών, παρασύρθηκε από το απορριμματοφόρο, με αποτέλεσμα το βαρύ τραυματισμό της. Διακομίσθηκε στο Νοσοκομείο Πύργου, ωστόσο οι γιατροί δεν μπόρεσαν να την κρατήσουν στη ζωή.