Τετάρτη 22 Φλεβάρη 2017
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΚΚΕ και πατριωτισμός

Ενόψει του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΕ και με την ευκαιρία της διεξαγωγής του προσυνεδριακού διαλόγου, με κύριο γνώμονα την προώθηση των στόχων που συνδέονται ιδιαίτερα με τον πατριωτικό χαρακτήρα του Κόμματος, επιτρέψτε μου να καταθέσω μερικές σκέψεις σχετικές μ' αυτό.

Η Ιστορία του ΚΚΕ, απ' την πρώτη ημέρα της ίδρυσής του ίσαμε σήμερα, μαρτυρά ότι αυτή αποτελεί την καταγραφή μιας συνεχούς πάλης ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους, στην εργατική και την αστική τάξη, μια ματωμένη ιστορία με λαμπρές σελίδες, γραμμένη απ' τις στρατιές των ηρώων του λαϊκού κινήματος της χώρας μας.

Αναφέρομαι σ' ένα σύνολο γεγονότων που συνθέτουν στιγμή - στιγμή μια φωτεινή πορεία 100 χρόνων απ' την ίδρυση του ΚΚΕ, διάστημα που κανένα κόμμα δεν θα μπορούσε να υπάρξει, μόνο και μόνο γιατί αυτό θέλησαν τα στελέχη και τα μέλη του. Τα κύρια στοιχεία που καθόρισαν αυτήν την μακροβιότητά του ήταν και παραμένουν, η αμετακίνητη στήριξη του δίκιου των εκμεταλλευόμενων και η αντοχή του σφυρηλατήθηκε με δεσμούς αίματος με την εργατική τάξη και το λαό.

Η Ιστορία αυτή έχει την υπογραφή των χιλιάδων κομμουνιστών των μεγάλων προπολεμικών αγώνων, των αγωνιστών του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του ηρωικού αγώνα του ΔΣΕ, των γενιών που γέμισαν τα ξερονήσια και τις φυλακές.

Αυτοί οι χιλιάδες ήρωες, όλοι τους παιδιά αυτού του τόπου, ήρωες λαϊκοί, άφησαν παρακαταθήκη για το αύριο το αίμα τους και τη ζωή τους. Αυτοί μάς άνοιξαν το δρόμο που όλοι εμείς περπατάμε σήμερα. Το δρόμο που νομοτελειακά οδηγεί στο Σοσιαλισμό.

Αυτή η αταλάντευτη και παλικαρίσια στάση των κομμουνιστών έγινε πηγή έμπνευσης για όλο το λαό και παραμένει μέχρι σήμερα σφραγίδα ανεξίτηλη στη συλλογική του μνήμη. Ανέδειξε τη δυνατότητα να στέκεται αλύγιστος κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες όταν εμπνέεται από την πιο όμορφη και πανανθρώπινη ιδεολογία που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα, το μαρξισμό - λενινισμό, όταν γνωρίζει πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και θα αλλάξει.

Μόνο το ΚΚΕ μπόρεσε να γεννήσει, να διαμορφώσει και να οργανώσει τέτοιες και τόσες προσωπικότητες, έτοιμες να αφιερωθούν στον δίκαιο αγώνα για τη λευτεριά, την πρόοδο, το Σοσιαλισμό. Μόνο η θεωρία του, που πάνω της εδράζεται η πρακτική των αγώνων του, δέχεται τον άνθρωπο ως πρωταγωνιστή της Ιστορίας, με τα υψηλά ιδανικά του να εμπνέουν και να φλογίζουν τις καρδιές από αισιοδοξία.

Η εποχή μας είναι εποχή που ωριμάζουν οι συνθήκες περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Το παγκόσμιο πισωγύρισμα είναι προσωρινό. Ο σοσιαλισμός παραμένει τόσο αναγκαίος όσο και επίκαιρος. Αυτή είναι η πραγματική ανανέωση, η επαναστατική ανανέωση. Είναι ευνόητο πως η άρχουσα τάξη θα συνεχίσει να παρεμβαίνει με το κύρος των επιστημόνων, των πανεπιστημίων και των άλλων ερευνητικών επιστημονικών ιδρυμάτων της, με τη δύναμη των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που διαθέτει και θα παρουσιάζει τη δική της εκδοχή για το μέλλον, «ξαναγράφοντας» το παρελθόν. Αυτό έκανε πάντοτε κι αυτό κάνει και τώρα.

Οι νεότερες γενιές είναι αναγκαίο να γνωρίσουν την αλήθεια. Να μάθουν το αγωνιστικό οδοιπορικό του ΚΚΕ. Ενα οδοιπορικό, που η αστική τάξη, τα κόμματά της αλλά και ο οπορτουνισμός, εμποδίζουν λυσσαλέα τη διδασκαλία του στα σχολεία, επιδιώκοντας τη μεθοδευμένη αλλοίωσή του ή και τη λήθη. Η γνώση αποτελεί για τις νέες γενιές τον πιο λαμπρό φάρο στα σκοτεινά νερά της παραπληροφόρησης και της μεθοδευόμενης εκτροπής κυρίως της νεανικής ριζοσπαστικότητας και αγωνιστικότητας, σε δρόμους ανώδυνους και προσοδοφόρους για τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Η πολύτιμη μέχρι τώρα παρακαταθήκη του ΚΚΕ, δεν θα μπορούσε παρά να είναι δεμένη στενά με την αντίστοιχη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, αποτελώντας την πιο αποστομωτική απάντηση σε όσους επιχειρούν να ταυτίσουν το καπιταλιστικό δημιούργημα, τον Χίτλερ, με τον Στάλιν, τον χιτλερισμό, με τον μπολσεβικισμό, που αποτέλεσε το άνθος, σε ό,τι πιο πρωτοποριακό έχει δημιουργήσει η ανθρώπινη σκέψη και δράση στους αιώνες.

Η Ιστορία του Κόμματος αποτελεί μοναδικό μέτρο σύγκρισής του με όλα τα άλλα κόμματα. Είναι χρέος όλων να γνωρίζουν και να συγκρίνουν, τι έκαναν τα αστικά κόμματα και τι το ΚΚΕ στους αγώνες της πατρίδας μας, του λαού μας. Τι έχουν άραγε να αντιπαραθέσουν στην ιστορική προσφορά του ΚΚΕ, ως δική τους προσφορά στο λαό οι αντίπαλοί του, για να είναι σε θέση να συγκριθούν μαζί του;

Το 20ό Συνέδριο είναι μια καλή ευκαιρία για ανασύνταξη δυνάμεων, ρεαλιστικές, δυναμικές, επιθετικές αποφάσεις και επικαιροποίηση της τακτικής του Κόμματος.

Εύχομαι καλή επιτυχία.


Νίκος Παπαναστάσης
Αντισυνταγματάρχης ε.α.

Για τη δουλειά μας στις γυναίκες

Στη Θέση 59 των Θέσεων αναφέρεται πως «καθίσταται ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη εξειδικευμένης δράσης του Κόμματος στις γυναίκες εργατικής, λαϊκής ένταξης ή καταγωγής, τόσο αυτοτελώς όσο και μέσα από τις γραμμές του εργατικού, λαϊκού κινήματος με στόχο την άνοδο της γυναικείας συμμετοχής στον αντικαπιταλιστικό, αντιμονοπωλιακό αγώνα». Επίσης, οι Θέσεις συνεχίζουν αναγράφοντας πως «εξακολουθεί σήμερα ως ένα βαθμό αυτή η δουλειά να θεωρείται πλεονασμός».

Θεωρώ πως για μια Τομεακή Οργάνωση όπως οι Τηλεπικοινωνίες, ο δρόμος για την υλοποίηση των καθηκόντων της ανασύνταξης, της οικοδόμησης και της πάλης κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου περνάει αντικειμενικά μέσα από την ειδικευμένη δουλειά για τις γυναίκες.

Αυτό συμβαίνει και γιατί ο κλάδος όπου δρούμε συγκεντρώνει πληθώρα νέων εργαζόμενων γυναικών και λόγω του ότι δεν απαιτεί βαριά χειρωνακτική εργασία ή μεγάλη ειδίκευση - τουλάχιστον στα τηλεφωνικά κέντρα. Αυτές οι εργαζόμενες είναι είτε φοιτήτριες και πρακτικάριες ή γυναίκες στο στάδιο που μόλις δημιούργησαν ή πρόκειται να δημιουργήσουν οικογένεια.

Οι Θέσεις εντοπίζουν σωστά επιδείνωση της θέσης της γυναίκας που αφορά τόσο τους εργασιακούς όρους και συνθήκες όσο και τη ζωή της γενικότερα. Η κατάσταση κάτω από το βάρος των συνθηκών που περιγράφονται στο κείμενο έχει οδηγήσει σε γενικές γραμμές στην ενίσχυση συντηρητικών αντανακλαστικών στις γυναίκες των εργατικών και λαϊκών οικογενειών. Αυτό το βλέπουμε να εκφράζεται με πολλούς τρόπους στους χώρους δουλειάς και συνεπώς στο κίνημα.

Η άποψη που λέει «ας κοιτάξω τη ζωή μου ή το σπίτι μου και τα παιδιά μου» συναντάται ολοένα και περισσότερο. Σε σχέση με παλιότερα χρόνια, έχουν υποχωρήσει οι προβληματισμοί για όλα όσα γίνονται στην κοινωνία, οι αντιδράσεις για τον πόλεμο. Το τελευταίο φάνηκε ιδιαίτερα με αφορμή το Προσφυγικό, καθώς πολλές συναδέλφισσες έλεγαν πως λυπούνται και πως είναι άδικο αυτό που γίνεται, αλλά πως «δεν μπορούμε να το λύσουμε, άρα και να το πληρώσουμε εμείς».

Είναι αδύνατο στο έδαφος της ιδεολογικής κυριαρχίας της αστικής τάξης και κυρίως στο έδαφος της κυριαρχίας των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής μία γυναίκα από μόνη της να αντιληφθεί τη διέξοδο για τα προβλήματα που βιώνει. Είναι επόμενο να κατηγορεί τον εαυτό της και να θεωρεί «ατομικό πρόβλημα» ό,τι της συμβαίνει και να ψάχνει ατομική λύση γι' αυτό. Δεν βλέπει την εκμετάλλευση, την ουσία του γυναικείου ζητήματος.

Προσπαθεί να βελτιώσει τη ζωή της κάνοντας δύο δουλειές ή παράλληλα προσπαθώντας να μαζέψει διάφορα «προσόντα» με σπουδές, σεμινάρια, μαθήματα σε ΙΕΚ ή μεταπτυχιακά στο ΕΑΠ. Βλέπει συχνά ως διέξοδο από την καθημερινότητα το είδος διασκέδασης που προβάλλει το σύστημα αλλά και την υποτιθέμενη μικροαστική σεξουαλική «ελευθερία».

Ακριβώς γι' αυτό είναι επιτακτική η δική μας συστηματική και σχεδιασμένη παρέμβαση. Θα πρέπει να αποφεύγεται να κάνουμε μόνο μια γενική πολιτική δουλειά για το θέμα με αποσπασματικές αναφορές στα ζητήματα ενόψει σταθμών (π.χ. 8η Μάρτη, βιβλιοπαρουσιάσεις). Η δουλειά αυτή θα πρέπει να συνδυάζεται με εξειδικευμένη δουλειά.

Συγκεκριμένα θα πρέπει να γίνει προετοιμασία και συζήτηση μέσα στην Οργάνωση της θέσης μας για το γυναικείο ζήτημα. Υπάρχει μεγάλη δυσκολία στο πώς θα αναδείξουμε την ταξική φύση του γυναικείου ζητήματος και στο πώς σε μία κουβέντα θα αναδείξουμε στην εργαζόμενη το τι σημαίνει διπλή καταπίεση και σε ποια κοινωνία θα μπουν οι βάσεις για να λυθούν αυτά τα προβλήματα.

Να κάνουμε προσπάθεια και με ευθύνη των Κομματικών Ομάδων αλλά και των ΚΟΒ να απαντήσουμε τα σοβαρότερα ζητήματα που συναντάμε στους χώρους δουλειάς (γυναικεία επιχειρηματικότητα, γυναικεία στελέχη, γυναίκα που τα καταφέρνει όλα κ.τ.λ.). Ξεχωριστά να δούμε το ζήτημα πως η εταιρεία είναι μια μεγάλη οικογένεια, ένα δεύτερο σπίτι μας, που είναι ένα από τα κυριότερα στον κλάδο.

Θα πρέπει να υπάρχει καταμερισμένη ευθύνη στην Οργάνωση - πέρα από την ατομική του κάθε μέλους - για παρακολούθηση των σημαντικότερων εξελίξεων σε θέματα που συναντάμε στους χώρους ή που θέλουμε να ανοίξουμε, όπως εκείνα της εκπαίδευσης και της μητρότητας.

Να κάνουμε προσπάθεια να λύσουμε το ζήτημα της αντιμετώπισης της ΟΓΕ ή της Λαϊκής Επιτροπής ως της «έτοιμης» λύσης. Συχνά θεωρούμε πως αν γνωρίσουμε μια συναδέλφισσα στη συνοικία θα της λύσουν όλα τα ζητήματα και τους προβληματισμούς. Είναι σε εμάς η κύρια ευθύνη της παρέμβασης, χωρίς να υποτιμάται η σύνδεση με τη συνοικία.

Χρειάζεται η Οργάνωση να έχει καταγεγραμμένο καλά και καθαρά ποιες είναι μητέρες, ποιες σπουδάζουν, ποιες κάνουν πρακτική, ώστε να μπορούμε να βάζουμε σχέδιο συγκεκριμένο, να παίρνουμε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και να γνωρίζουμε σε ποιες απευθύνονται κατά κύριο λόγο.

Να λάβουμε υπόψη πως πολλά από τα αιτήματα που βάζουμε στις ανακοινώσεις μας και στα κείμενά μας δεν έχουν ανταπόκριση στις γυναίκες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι εκείνο του αιτήματος για πλήρη και σταθερή εργασία, για 8ωρο. Ενα τέτοιο αίτημα αν μπαίνει έτσι, δεν αγγίζει τις φοιτήτριες που δεν μπορούν να δουλεύουν περισσότερες ώρες ή τις μητέρες που έχουν να πάρουν τα παιδιά τους από τους σταθμούς και τα σχολεία μετά τη βάρδια. Επρεπε να γίνει καλύτερη προσπάθεια με ολόπλευρο άνοιγμα των θέσεών μας για την εκπαίδευση και για τη μητρότητα, προκειμένου να τραβήξουμε στην πάλη τις γυναίκες αυτές. Αρα, να δούμε να έρχεται εγκαίρως η πείρα τού πώς προχωράνε οι θέσεις, τα αιτήματά μας και να εμπλουτίζονται και να εξειδικεύονται εγκαίρως.

Σημασία έχει να παρακολουθούμε το πώς το κράτος, οι ΜΚΟ, οι επιχειρήσεις - η εργοδοσία παρεμβαίνουν στις γυναίκες. Στον κλάδο οι κινήσεις της εργοδοσίας μόνο τυχαίες δεν είναι. Η εργοδοσία αξιοποιεί τις εργαζόμενες μητέρες προκειμένου να επιδρά στις συνειδήσεις και των υπόλοιπων εργαζομένων. Δεν είναι τυχαίο που από τα πρώτα πράγματα που ακούμε για ένα «καλό» εργοδότη είναι πως προσέχει τις μητέρες και πως φροντίζει για τα παιδιά τους. Με μεγάλη προσπάθεια έχουν πετύχει και αξιοποιώντας τη διάλυση των κρατικών δομών, να εμφανίζουν τα αυτονόητα δικαιώματα ως παροχές, ως χάρες για τις οποίες οι γυναίκες σε όλη τους τη ζωή πρέπει να είναι υποχρεωμένες στον εργοδότη.

Κλείνοντας, είναι ζήτημα προς προβληματισμό να δούμε σε τι βαθμό και εμείς οι ίδιοι επηρεαζόμαστε από τέτοιες αντιλήψεις. Είναι ζήτημα να υπάρχει υποχώρηση όταν δημιουργείται οικογένεια ή αντίληψη πως προορισμός της γυναίκας είναι η δημιουργία οικογένειας. Οι εργαζόμενες και οι άνεργες συντρόφισσες, οι συντρόφισσες που κάνουν οικογένεια, πρέπει να στηρίζονται με κάθε τρόπο από το Κόμμα.

Εύχομαι κάθε επιτυχία στις εργασίες του Συνεδρίου του Κόμματός μας.


Δουλκέρης Αλέξανδρος
ΤΟ Τηλεπικοινωνιών της ΚΟ Αττικής

Για την ανάγκη εξειδίκευσης - εκλαΐκευσης της θέσης μας για το Δημόσιο

Οι Θέσεις στοχευμένα αναλύουν την ανάγκη ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και δυναμώματος της Κοινωνικής Συμμαχίας, με καθοριστικό και επείγον καθήκον την ολόπλευρη ισχυροποίηση του Κόμματος. Θα προσπαθήσω να προσθέσω ορισμένες σκέψεις για τους μηχανισμούς του αστικού Κράτους και ειδικότερα την Κεντρική, Περιφερειακή και Τοπική Διοίκηση και τις κρατικές επιχειρήσεις. Στις Θέσεις δίνεται η γενική πολιτική μας κατεύθυνση για τον αντιδραστικό ρόλο του αστικού κράτους αλλά και πλευρές όπως: «Η Τοπική και Περιφερειακή Διοίκηση ως θεσμός του αστικού κράτους, διαρθρωμένος αντικειμενικά πιο κοντά σε εργατικές - λαϊκές μάζες, έπαιξε καθ' όλη τη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης σημαντικό ρόλο στην ενσωμάτωση εργαζομένων στις ανάγκες του αστικού συστήματος. Προσάρμοσε τις λειτουργίες της στα νέα δεδομένα σύνδεσης με την κεντρική διοίκηση (κυβέρνηση), έτσι ώστε ενιαία να εξυπηρετείται η γενική στρατηγική του κεφαλαίου και να ενσωματώνονται εργατικές - λαϊκές μάζες μέσα από διάφορα προγράμματα και παρεμβάσεις» Θέση 35. Επίσης, πολύ σωστά τονίζεται στη Θέση 45 ότι «πρέπει να προσέξουμε τη λαθεμένη συσχέτιση της κρατικής καπιταλιστικής επιχείρησης με τη σοσιαλιστική παραγωγική μονάδα». Είναι γεγονός ότι στην προσπάθειά μας, ιδιαίτερα σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης, να αντιπαλέψουμε πλευρές της επίθεσης του κεφαλαίου και των κομμάτων του (ισοπέδωση εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποιήσεις υπηρεσιών και έργων κ.λπ.), παραμελούμε να προβάλουμε ότι εμείς θέλουμε ένα ριζικά διαφορετικό κράτος από αυτό που υπάρχει, ένα κράτος που θα υπηρετεί ολόπλευρα τις ολοένα διευρυνόμενες λαϊκές ανάγκες κάτω από τις κατευθύνσεις της Εργατικής Εξουσίας και την πρωτοπόρα καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, στα πλαίσια ενός άλλου συστήματος του Σοσιαλισμού - Κομμουνισμού. Πιστεύω ότι πρέπει το Κόμμα - με ευθύνη των Οργανώσεων που δρουν στους διάφορους τομείς του αστικού κράτους - να προχωρήσει σε παραπέρα επεξεργασία και εξειδίκευση αυτών των Θέσεων, ακόμα και με την οργάνωση Συνδιάσκεψης και έκδοση των υλικών της. Αυτό θα βοηθήσει την πιο αποτελεσματική και εκλαϊκευμένη παρέμβασή μας και την αποφυγή συγχύσεων και συσχετίσεων του αστικού κράτους με το σοσιαλιστικό, αλλά και τη διαμόρφωση πιο στοχευμένων πλαισίων πάλης, αιτημάτων και διεκδικήσεων του ταξικού κινήματος σήμερα. Δεν πρόκειται για εύκολο καθήκον σε μία περίοδο μάλιστα που διευρύνεται ο προστατευτισμός κυβερνήσεων και ιμπεριαλιστικών κέντρων - σε κρατικό και διακρατικό επίπεδο - σε τμήματα του κεφαλαίου έναντι άλλων, προστατευτισμός που εκφράζεται με αντιπαραθέσεις όπως αυτή μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ για την αριθμητική μείωση ή μη του Δημοσίου και για επιστροφή ή μη σε μοντέλα κρατικού παρεμβατισμού προηγούμενων δεκαετιών (μοντέλα που παράλληλα με ανάγκες του κεφαλαίου, επέτρεπαν ελιγμούς του αστικού κράτους απέναντι στις λαϊκές κατακτήσεις στη Σοβιετική Ενωση και στα ισχυρά εργατικά - λαϊκά κινήματα). Στις μέρες μας το σύστημα επιχειρεί να βρει τρόπους να αντιμετωπίσει - έστω και προσωρινά - την κρίση του και τις δυσκολίες συγχρονισμού για την καταστροφή υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων.

Ομως, παράλληλα με την ανάγκη να αντιπαλέψουμε συγχύσεις για το ρόλο του αστικού κράτους, υπάρχει και ο κίνδυνος για τη διαμόρφωση μιας «λογικής» που λέει «δεν υπάρχει λόγος να αντιπαλέψουμε τις ιδιωτικοποιήσεις, αφού έτσι κι αλλιώς και ο κρατικός μηχανισμός - το Δημόσιο - την ίδια πολιτική και το ίδιο σύστημα υπηρετεί». Νομίζω ότι η διαχρονική πίεση του κινήματος, να είναι στην ευθύνη του αστικού κράτους η «παροχή» δωρεάν υπηρεσιών και έργων που θα εξυπηρετούν τις σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, διαμορφώνει ένα πεδίο διαπάλης με σαφή στόχευση που διευκολύνει να βάζουμε συνολικότερα την Πρότασή μας. Αυτή η διαπάλη είναι που τα προηγούμενα χρόνια οδήγησε να έχουμε ως ένα βαθμό δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Παιδικούς Σταθμούς, κάποιες αναγκαίες υποδομές κ.λπ. Αν δεν υπήρχαν αυτές οι κατακτήσεις του κινήματος και η πάλη για την υπεράσπισή τους, τα πράγματα θα ήταν ήδη όπως τα βλέπουμε σε πολλά «ανεπτυγμένα» καπιταλιστικά κράτη (πλήρης ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση είτε άμεσα είτε μέσω των δήμων ή άλλων δομών και μηχανισμών, ΜΚΟ, ΚΟΙΝΣΕΠ, ΣΔΙΤ, ΕΣΠΑ κ.λπ.). Αυτό το «μοντέλο» προωθούν σήμερα «με το μαστίγιο και το καρότο», η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Αυτή η διαπάλη συνεχίζεται με πολύ πιο αρνητικούς όρους για το λαό, σε συνθήκες αποδυναμωμένου εργατικού κινήματος και καπιταλιστικής κρίσης. Αν αυτή η διαπάλη - που πρέπει να οξυνθεί από το ταξικό κίνημα με την πρωτοπόρα παρέμβαση και δράση των κομμουνιστών - συνοδεύεται από την εκλαϊκευμένη και εξειδικευμένη ανάδειξη του χαρακτήρα και των δομών του Σοσιαλιστικού Κράτους για το οποίο παλεύουμε, τότε θα μπορούμε να συνδέσουμε με μεγαλύτερη επιτυχία τις άμεσες διεκδικήσεις - τις οριοθετημένες στα πλαίσια του συστήματος - με τον άλλο δρόμο, την Πρόταση εξουσίας του Κόμματος. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Στο μυαλό ανώριμων συνειδήσεων «μένουν» τα συνθήματα «παλεύουμε για Δημόσια ...» ή «όχι στην ιδιωτικοποίηση ...» ή όταν τονίζουμε «το σημαντικό ρόλο ενός δημόσιου φορέα». Χρειάζεται επίμονη & ειδική δουλειά, ακόμα και βελτίωση συνθημάτων - ανακοινώσεων, ώστε να πιάνουμε ολόπλευρα αυτό το θέμα. Να αναδεικνύουν ότι εμείς δεν υπερασπιζόμαστε το σημερινό Δημόσιο, ότι παλεύουμε για ένα Κράτος που θα υπηρετεί μια άλλη πολιτική με βάση τις λαϊκές ανάγκες και όχι το κεφάλαιο. Επίσης, σε κάθε τομέα του αστικού κρατικού μηχανισμού είναι διαφορετικός ο τρόπος που διαμορφώνεται και προωθείται η πολιτική και οι στόχοι του κεφαλαίου και αντίστοιχα διαφορετικός ο ρόλος των εργαζομένων. Αντίστοιχα επεξεργασμένη πρέπει να είναι και η παρέμβασή μας για να είναι πιο εκλαϊκευμένη και πιο πειστική. Για παράδειγμα, δεν μπορείς να πας στον εργάτη Δήμου και να του πεις ότι ... υλοποιεί και προωθεί τις πολιτικές του αστικού κράτους. Ομως αυτό μπορείς και πρέπει να κάνεις με συγκεκριμένα επιχειρήματα στους εφοριακούς, σε όσους εργάζονται σε ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους, ακόμα και στους υπαλλήλους των υπουργείων ή όσους ασχολούνται με τα προγράμματα της ΕυρωΕνωσης, λαμβάνοντας βέβαια υπόψη τη θέση και τα «προνόμια» που κατέχουν στο μηχανισμό (διευθυντές, προϊστάμενοι, επιστημονικοί σύμβουλοι κ.ά.). Στον εργάτη Δήμου μπορείς να ανοίξεις πιο εύστοχα την πλευρά της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης, των μηχανισμών χειραγώγησης από κράτος, Δήμο, εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό. Με ανάλογη επεξεργασία πρέπει να παρέμβεις σε τομείς του αστικού Δημοσίου που αφορούν σε υποδομές και δίκτυα (σχολικά κτίρια, νοσοκομεία, συγκοινωνίες, νερό, αποχέτευση, Ενέργεια κ.λπ.). Σε άλλους τομείς όπως η Παιδεία, η Υγεία, η Πρόνοια, οι Παιδικοί Σταθμοί, οφείλουμε να ρίξουμε το βάρος στο περιεχόμενο όπως εξάλλου επισημαίνεται στις Θέσεις. Βέβαια, υπάρχουν τομείς όπως η «Δικαιοσύνη», ο «Στρατός» και η «Αστυνομία» που χρειάζεται ακόμα πιο εξειδικευμένη δουλειά.


Μανώλης Δανδουλάκης
Τομέας Τοπικής, Περιφερειακής και Δημόσιας Διοίκησης της ΚΟ Αττικής

Μελετάμε την Ιστορία

Με μεγάλη χαρά διάβασα τις Θέσεις για το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ, με τις οποίες συμφωνώ 100%. Είναι το επιστέγασμα της 25χρονης πορείας του Κόμματός μας, μετά την ολοκλήρωση της ανατροπής του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, το 1991. Τα ΚΚ και το ΚΚΕ από την ίδρυσή τους αντιμετωπίσανε τη μανιασμένη αντίδραση της αστικής τάξης με δύο τρόπους συνδυασμένα. Ανοιχτές διώξεις, φυλακές, εξορίες, εκτελέσεις και ταυτόχρονα την υπόγεια υπονομευτική διαβρωτική δουλειά του οπορτουνισμού. Το Κόμμα μας από το 1918 σαν ΣΕΚΕ και στη συνέχεια σαν ΚΚΕ, αντιμετώπισε τα ίδια. Από το 1934 έως τη δικτατορία του Μεταξά με την 6η Ολομέλεια (Γενάρης 1934) και το 6ο Συνέδριό του (Δεκέμβρης 1935), που στηρίζονταν στο 7ο Συνέδριο της ΚΔ (1935), δεν μπόρεσε να βαθύνει στα βήματα που έκανε για χάραξη επαναστατικής στρατηγικής. Τελικά αποφάσισε τη συνεργασία με όλα τα κόμματα που απέκρουαν το φασισμό και μ' αυτή τη στρατηγική βρέθηκε, το ΚΚΕ, μπροστά στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πιέστηκε από τη γενική γραμμή της ΚΔ, βρήκε χώρο ο οπορτουνισμός, αγνοήθηκε το 2ο και 3ο γράμμα του Ζαχαριάδη, για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και μαζί με τη στρατηγική για τα πολιτικά μέτωπα οδηγήθηκε ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ, την ώρα που αποχωρούσαν οι Γερμανοί τον Οκτώβρη του 1944, στρατηγικά ανέτοιμο στη σύγκρουση με την αστική τάξη και τους συμμάχους της, σύγκρουση που προϋπήρχε σ' όλη τη διάρκεια του απελευθερωτικού ΕΑΜικού αγώνα. Οπως ακριβώς συνέβη όπου δεν πέρασε ο Κόκκινος Στρατός, δε λύθηκε υπέρ της εργατικής τάξης το ζήτημα της εξουσίας. «Αντιφασιστικό» αγώνα έπρεπε να είχαμε κάνει στο πλευρό της ΕΣΣΔ μέσα από την κοινωνική Συμμαχία που την ώρα της απελευθέρωσης θα είχε τη σύνδεση απελευθερωτικού ταξικού. Την Αθάνατη ΕΠΟΠΟΙΙΑ του ΔΣΕ τη χρωστάμε στον Ν. Ζαχαριάδη. Η καθυστέρηση στο να πέσει εκεί όλο το βάρος από το 1945-46 βαραίνει τις συλλογικές αποφάσεις του Κόμματος. Το 1953 έγινε προσπάθεια για καινούργιο Πρόγραμμα, που ανέφερε την επανάσταση ως Σοσιαλιστική με ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ. Το Κόμμα υποχρεώθηκε να το αποσύρει μετά από τη γνώμη - σύσταση του ΚΚΣΕ. Η παρέμβαση του ΚΚΣΕ και των άλλων Κομμουνιστικών Κομμάτων που οδήγησαν στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ το 1956, με την καθαίρεση του ΓΓ του Κόμματος, Ν. Ζαχαριάδη, ολοκλήρωσαν την οπορτουνιστική στροφή στο Κόμμα μας.

Η ΕΔΑ ήταν επίσης μια καταστροφή για το ΚΚΕ. Το 1958 διαλύθηκαν οι ΚΟ μέσα στο χυλό. Η διάσπαση του 1968 είχε ευεργετικά αποτελέσματα για τους κομμουνιστές. Το ότι όμως δεν έγινε κατορθωτό να αλλάξει το Πρόγραμμα του Κόμματος, είχε καταστροφικές συνέπειες για τη συνέχεια με το κενό στελεχών, που αναγκαστικά έφερε στην επιφάνεια νέα οπορτουνιστική φουρνιά, που μαζί με τις ιδεολογικές παρεκκλίσεις του Προγράμματος, μας έφερε ένα βήμα από την καταστροφή το 1991. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλους μας που σταθήκαμε όρθιοι το 1991. Τα περισσότερα όμως αξίζουν στην ηγεσία του Κόμματος, που με επικεφαλής την Γενική Γραμματέα ανάλαβαν το τιτάνιο έργο της ανασυγκρότησης του Κόμματος, τη μελέτη της Ιστορίας για εξαγωγή συμπερασμάτων, την ανάδειξη των στελεχών από το μηδέν και την αλλαγή Προγράμματος. Οι βάσεις γι' όλα αυτά μπήκαν στη συζήτηση για το Σοσιαλισμό τον Ιούνη του 1995 και στο 15ο Συνέδριο το Μάη του 1996, που κατάργησε τη συμμετοχή του ΚΚΕ σε κυβερνήσεις μέσα στον καπιταλισμό και τις πολιτικές συνεργασίες με τη Σοσιαλδημοκρατία και τον οπορτουνισμό, μιλώντας για κοινωνική συμμαχία. Ολα τα επόμενα Συνέδρια έβαλαν το λιθαράκι τους και φτάσαμε στο 19ο Συνέδριο με ολοκληρωμένες τις επεξεργασίες και σύγχρονο Πρόγραμμα. Σε όλη αυτή την πορεία οι κομμουνιστές αποκαλύψαμε και τα βαρίδια τους κεντριστές, τύπου Κάουτσκι, ξεβρωμίζοντας το Κόμμα.

Εχοντας 38 χρόνια δίπλα στο Κόμμα, εύχομαι καλή επιτυχία στο 20ό Συνέδριό μας. Συνεχίζουμε με πείσμα και αισιοδοξία τον αγώνα με βάση τη Στρατηγική μας για την εργατική - λαϊκή εξουσία, με βάση τη μοναδική τακτική που εξυπηρετεί αυτόν το στόχο, τη λαϊκή συμμαχία, σε ταξική βάση που αποσπά προσωρινά μέτρα ανακούφισης στο σήμερα, με στόχο την έξοδο από την ΕΕ, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και όσο έχουμε καπιταλισμό θα συμμετέχουμε στις αστικές εκλογές από θέσεις εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης.

Μελετάμε την Ιστορία και τα συμπεράσματα από αυτή, μεταφέρουμε τις γνώσεις στους νέους συντρόφους μας. Είμαστε ανεκτικοί στις διαφωνίες μέσα στον απλό κόσμο, που είναι εγκλωβισμένος στα δόκανα του οπορτουνισμού. Καμία ανοχή στο καρκίνωμα του οπορτουνισμού που αποτελεί 5η φάλαγγα. Και να θυμόμαστε, όσο περισσότερο σκούζουνε είναι η απόδειξη ότι βαδίζουμε σωστά.

Καλή επιτυχία και βήματα μπροστά για ΚΚΕ παντός καιρού, ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΚΟ.


Μπαλτσαβιας Γεράσιμος
Συνταξιούχος ναυτεργάτης

Για τις Θέσεις

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ και με το σύνθημα του 20ού Συνεδρίου. Οι Θέσεις αποτελούν το εφαλτήριο για τον καθένα μας να κάνει δική του υπόθεση το ζήτημα της εργατικής τάξης, ατσαλώνοντας το Κόμμα με επίκεντρο την κοινωνική συμμαχία και το σοσιαλισμό. Είναι σημαντικό για κάθε μέλος ή φίλο του Κόμματος να παραθέσει τις προσωπικές του απόψεις, αφενός για να βελτιώσει και να ισχυροποιήσει τη δράση του και αφετέρου για να αξιοποιήσει τη βασική κομμουνιστική αρχή του εργατικού έλεγχου εφόσον αυτή είναι απαραίτητη για την εργατική εξουσία. Στόχος είναι οι λαοί να βγουν στο προσκήνιο της ιστορίας.

Ενα από τα βασικότερα καθήκοντα του Κόμματος της εργατικής τάξης είναι η ανειρήνευτη πάλη του ενάντια στην αστική ιδεολογία αλλά και στο ρεφορμισμό - οπορτουνισμό. Μετά την πλήρη ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, επιβεβαιώθηκε η σωστή και αταλάντευτη στάση του ΚΚΕ ενάντια στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες για δήθεν ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό. Αποδείχθηκε περίτρανα ότι στην εποχή του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού δεν υπάρχουν ενδιάμεσα στάδια. Πρέπει να τονίσουμε ακόμα περισσότερο ότι ζούμε στην εποχή των σοσιαλιστικών επαναστάσεων, καθώς υπάρχουν όλες οι υλικές προϋποθέσεις. Επίσης, να αντιπαλεύουμε θεωρίες περί αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων και προβολής της Ελλάδας ως «ψωροκώσταινας».

Η αναφορά που γίνεται στο πρώτο κεφάλαιο σχετικά με το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα συμπυκνώνει με ιδιαίτερα εύληπτο τρόπο τα τεκταινόμενα, ώστε να συμβάλουμε καθοριστικά στην κατανόησή τους από πολιτικά άγουρες συνειδήσεις. Τα στοιχεία αντανακλούν πλήρως αυτά που ο λαός θα βρει μπροστά του. Ως εκ τούτου, πρέπει να παρέμβουμε καταδεικνύοντας το σύνθετο κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ώστε να μην μπει κάτω από ξένη σημαία. Χρειάζεται ίσως από την πλευρά μας διεξοδικότερη ανάλυση στο τι κάνουμε οι κομμουνιστές πρακτικά στην περίπτωση πολέμου, είτε η αστική τάξη της Ελλάδας επιτίθεται είτε όχι.

Το θέμα του φασισμού - ναζισμού χρήζει περαιτέρω εμβάθυνσης, αφού διαχέεται στην εργατική τάξη χωρίς ταξικά αντανακλαστικά σαν δηλητήριο. Χειραγωγεί και αδρανοποιεί μέρος της που εξ αντικειμένου δύναται να συμπορευτεί μαζί μας ή τουλάχιστον να μας ακούσει. Το αστικό κράτος με τους μηχανισμούς του (ΜΜΕ, πολιτικά κόμματα, Εκκλησία) καναλιζάρουν τα εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα σε ακίνδυνες διεξόδους. Η κατάρρευση του αστικού πολιτικού συστήματος σε συνδυασμό με τη διαπαιδαγώγηση γενεών στη λογική του «μπάρμπα απ' την Κορώνη» και «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», έχει οδηγήσει σ' έναν αλγεινό εκφασισμό της κοινωνίας, που έχει ευήκοα ώτα σε ναζιστικά θρασίμια παλεύοντας για αλλότρια συμφέροντα. Ετσι η παρέμβαση των κομμουνιστών καθίσταται δύσκολη αλλά αναγκαία. Το κεφάλαιο έχει ρίξει εκατομμύρια για να σπιλώσει, να διαστρεβλώσει και εν τέλει να ταυτίσει τον κομμουνισμό με το φασισμό. Η παρουσίαση του φασισμού ως τον πιο δόλιο καπιταλισμό δεν είναι αρκετή. Τα ΜΜΕ αποσιωπούν πλήρως τη δίκη της ΧΑ, όμως τα στοιχεία βοούν. Από την εξέλιξη της δίκης αυτής αναδεικνύεται για άλλη μια φορά η άβυσσος που χωρίζει τους κομμουνιστές από τους φασίστες. Μεγαλοεργολάβοι χρηματοδοτούν αδρά τα τσιράκια τους, με στόχο να χτυπήσουν και να σκοτώσουν τους πρωτοπόρους εργάτες. Ας αδράξουμε, λοιπόν, την ευκαιρία να κάνουμε το έγκλημά τους ακόμα πιο ατιμωτικό.

Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ στο ζήτημα του χώρου εργασίας μου του θεάτρου και εν γένει της τέχνης και του πολιτισμού, που θεωρώ θεμελιώδες. Στην εποχή του ιμπεριαλισμού, της παρακμής και της αποδόμησης ολοκλήρου του εποικοδομήματος, αναβιώνοντας ανορθολογικές και παραποιημένες αντιλήψεις σχετικά με την τέχνη και το ρόλο της. Η τέχνη αποτελεί μορφή κοινωνικής συνείδησης, η οποία στρατεύεται είτε το ξέρει είτε όχι. Η διαλεκτική - υλιστική αντίληψη για τη ζωή συνιστά το εργαλείο παρέμβασής μας. Χρειάζεται επαγρύπνηση και ετοιμότητα για να αντιμαχόμαστε τον ιδεαλιστικό δήθεν προοδευτικό τρόπο προσέγγισης, που καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι η τέχνη είναι πέρα και πάνω από την αντικειμενική πραγματικότητα. Η πλειοψηφία των καλλιτεχνών εντάσσεται στο πλαίσιο της αποπολιτικοποίησης και αποϊδεολογικοποίησης, στέκεται πάνω από την κοινωνία και τα προβλήματά της, κρατώντας ταυτόχρονα ίσες αποστάσεις από ολοκληρωτικά καθεστώτα (π.χ. ταύτιση κομμουνισμού - φασισμού). Μέσα στις έκρυθμες καταστάσεις της εποχής μας, η πλειοψηφία των καλλιτεχνών τείνει να αναλώνεται στις «αιώνιες αλήθειες» και προβλήματα, αγνοώντας την πραγματική πηγή τους, που είναι οι αλλοτριωμένες εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής. Στο δίπολο κουλτούρα - υποκουλτούρα οφείλουμε να αντιτάξουμε τη δική μας τέχνη, που θα αντανακλά τα προβλήματα και τις ανησυχίες του λαού μας. Χρέος μας είναι να καλλιεργήσουμε αξίες και ιδανικά όπως η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα απέναντι στον ατομισμό και την ανταγωνιστικότητα της σύγχρονης αντιδραστικής τέχνης. Τέλος, θεωρώ απαραίτητη την ύπαρξη μιας στήλης κριτικής θεάτρου και κινηματογράφου στον «Ριζοσπάστη». Ας ανυψώσουμε την εργατική τάξη που είναι φορέας της νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού μέσω της τέχνης και του πολιτισμού.

Ζήτω το 20ό Συνέδριο!

Ζήτω το ΚΚΕ!


Αποστόλης Δημακόπουλος
Κυψέλη



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ