Σχεδόν έναν αιώνα από την ίδρυσή του, το ΚΚΕ μπορεί να κοιτάζει κατάματα τα φτωχά λαϊκά στρώματα για τα οποία πάλεψε αψηφώντας θυσίες και σήμερα βαδίζει τον επαναστατικό δρόμο χωρίς ταλαντεύσεις.

Οι Θέσεις της ΚΕ πατάνε στέρεα στις αποφάσεις των δύο προηγούμενων Συνεδρίων και το Πρόγραμμα του 19ου, που επιβεβαιώθηκε κατά γράμμα από τις πολιτικές εξελίξεις.

Ας σκεφτεί και ο τελευταίος φίλος του Κόμματος με τι τρόπο θα αντικρίζαμε σήμερα το λαό, αν υποκύπταμε στις πιέσεις ΜΜΕ και οπορτουνιστών για συμμετοχή σε μια κυβέρνηση διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης. Θα γινόμασταν συνένοχοι στη σημερινή βαρβαρότητα. Αυτό ας το σκεφτούν καλά και κάποιοι παλαιότεροι ψηφοφόροι μας, που έπεσαν θύματα της ΣΥΡΙΖΑικής δημαγωγίας περί φιλολαϊκής - αριστερής διεξόδου από την καπιταλιστική κρίση.

Το πρόσωπο του κάθε κόμματος φαίνεται ξεκάθαρα από τη θέση που παίρνει απέναντι στο περιοδικό φαινόμενο των καπιταλιστικών κρίσεων. Αστοί οικονομολόγοι και οπορτουνιστές προσπαθούν να συσκοτίσουν τις αιτίες της τελευταίας κρίσης αποδίδοντάς την σε άσχετους παράγοντες (ανίκανοι ηγέτες, λαμόγια, golden boys, κλεπτοκράτες κ.λπ.). Ολοι τους προσπάθησαν να αθωώσουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης που είναι η κύρια αιτία του φαινομένου εδώ και δύο αιώνες. Πάντως, κάποια έντυπα του μεγάλου κεφαλαίου αναγκάστηκαν να ομολογήσουν πλευρές της αλήθειας, προσπαθώντας βέβαια να κρύψουν την προτεινόμενη μαρξιστική - λενινιστική άποψη για διέξοδο από την κρίση. Στην «Καθημερινή», 28/10/2012, διαβάζουμε τη σχετική ανάλυση: «...μετά το 2008 έχουμε στην ουσία αυτό που ο Καρλ Μαρξ ονόμαζε "καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής". Αυτό το αντελήφθη μέχρι και ο Economist...».

Φαίνεται ότι αυτό που αντιλήφθηκαν «Καθημερινή» και Economist δεν το αντιλήφθηκαν οι «αριστεροί» εγκέφαλοι του ΣΥΡΙΖΑ...

Η καπιταλιστική προπαγάνδα πάντα στοχεύει τους πολλούς παραπληροφορημένους. Επρεπε να παρθούν αντιλαϊκά - βάρβαρα μέτρα ενάντια στους εργαζόμενους και επιλέχθηκε να κάνει τη «βρώμικη δουλειά» η «αριστερή σοσιαλδημοκρατία», δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ. Επρεπε να μασκαρευτούν τα αντιλαϊκά μέτρα με αριστερή μάσκα. Η «αριστερή σοσιαλδημοκρατία» έχει μια βρώμικη διαδρομή τουλάχιστον 90 ετών, πράγμα που αποκαλύφθηκε πρώτα από το Κόμμα των Μπολσεβίκων της ΕΣΣΔ από το 1929...

Ο Στάλιν, στην Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚ Μπολσεβίκων της ΕΣΣΔ τον Απρίλη του 1929, έκανε αυστηρή κριτική στο Μπουχάριν (που ήταν αντιπρόσωπος του ΚΚ Μπολσεβίκων στην Κομμουνιστική Διεθνή) γιατί άφησε στο απυρόβλητο την αριστερή σοσιαλδημοκρατία. Είπε μεταξύ άλλων:

«...είναι ανάγκη να μπει με οξύτητα το ζήτημα της πάλης στη λεγόμενη αριστερή πτέρυγα της σοσιαλδημοκρατίας, που παίζοντας με αριστερές φράσεις εξαπατά επιδέξια τους εργάτες...» (βλ. Απαντα Στάλιν, τόμος 12, σελ. 39).

Οι αριστερές, βέβαια, διακηρύξεις μπορεί να εξαπάτησαν τους πολλούς, αλλά όχι και τους εκπροσώπους του κεφαλαίου... Ενας από αυτούς, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, αποκάλυψε με ειλικρίνεια τον αληθινό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα την αγωνία της πλουτοκρατίας για μια ενδεχόμενη αποτυχία του...

Στην «Εφημερίδα των Συντακτών», 4/6/2014, δήλωσε τα παρακάτω: «...αυτό που αποτελεί πλέον πραγματικό κίνδυνο είναι οι συνέπειες μιας αποτυχίας της αριστεράς στην εξουσία» και της ανάγκης «να προσπαθήσουμε όλοι ώστε η αριστερά να μην καταρρεύσει αργότερα...».

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πρώτη μέρα που ανέλαβε τη διακυβέρνηση, έδωσε δείγματα χυδαίου λαϊκισμού και καπηλείας κορυφαίων επαναστατικών στιγμών του κομμουνιστικού κινήματος. Κατέθεσε λουλούδια στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής όπου εκτελέστηκαν 200 κομμουνιστές την Πρωτομαγιά του 1944. Εδώ αξίζει να σημειωθεί το παρακάτω ιστορικό γεγονός. Ο ναζιστής στρατηγός Σπάιντελ, που έδωσε εντολή να εκτελεστούν οι 200 κομμουνιστές, αντί να δικαστεί σαν εγκληματίας πολέμου, ανέλαβε το 1962 τη διοίκηση των χερσαίων δυνάμεων του ΝΑΤΟ!! (Βασίλη Μπαρτζώκα: «Αστραψε φως η Ακροναυπλία», σελ. 204). Αυτό και για όσους δεν έχουν καταλάβει τη σιαμαία σχέση αστικής δημοκρατίας και φασισμού... Αργότερα βέβαια το ΝΑΤΟ εγκαταστάθηκε και στο Αιγαίο με πρόσκληση του ΣΥΡΙΖΑ...

• Μετά τη δημοσίευση των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ, είναι αναγκαίο να αναλυθούν και να εκλαϊκευτούν όχι μόνο για τα μέλη, αλλά και για τον ευρύτερο περίγυρο. Να προσεχτεί η συμπεριφορά μας απέναντι στους παραπλανημένους. Υφος ξερόλα, αλαζονικό και δασκαλίστικο είναι απαράδεκτο απέναντι στο λαϊκό κίνημα. Ιδιαίτερη φροντίδα να δοθεί στη δουλειά απέναντι στους νέους. Να αφιερωθεί ο αναγκαίος χρόνος σε συμπολίτες μας που δεν έχουν εξοικειωθεί με το διάβασμα εκτεταμένων κειμένων όπως οι Θέσεις, που μάλιστα περιέχουν όρους άγνωστους σε πολλούς (π.χ. συγκέντρωση, συγκεντροποίηση της παραγωγής, ανισόμετρη ανάπτυξη, λεγκαλιστικές αυταπάτες κ.λπ.). Τέτοια κείμενα θα έπρεπε να συνοδεύονται και από ένα γλωσσάρι με σύντομη ερμηνεία αυτών των όρων.
• Θα έπρεπε να γίνει και μια έρευνα με τη συμπλήρωση ερωτηματολογίου για όσους διαβάζουν «Ριζοσπάστη». Να απαντηθούν ερωτήματα όπως: Τι άρθρα διαβάζουν; Αν τα κείμενα είναι κατανοητά, τι πρέπει να αλλάξει κατά τη γνώμη τους κ.λπ.

Η προσπάθεια να αυξηθεί η κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη» με αποφάσεις από τα πάνω, χωρίς παραπέρα ποιοτική βελτίωση, ιδιαίτερα στον τομέα της εκλαΐκευσης των θέσεών μας, θα είναι χωρίς αντίκρυσμα.

• Οπως αναφέρεται και στη Θέση 40, κριτήριο προόδου είναι η ικανότητα των δυνάμεών μας να τεκμηριώνουν την υπεροχή του σοσιαλισμού. Να εμπλουτίσουμε την επιχειρηματολογία μας με παραδείγματα από τα επιτεύγματα της ΕΣΣΔ, των μπολσεβίκων 1917-1956 που δείχνουν την ανωτερότητα του σοσιαλισμού.

Π.χ. Η ψήφιση του Συντάγματος της ΕΣΣΔ του 1936, όπου το σχέδιό του τυπώθηκε σε 60 εκατ. αντίγραφα, συζητήθηκε σε 527 χιλιάδες συνελεύσεις, όπου μετείχαν 36 εκατ. πολιτών. Οι προτάσεις για αλλαγές ξεπέρασαν τις 154 χιλιάδες και τελικά πραγματοποιήθηκαν 43 αλλαγές. (Τα στοιχεία από το θαυμάσιο βιβλίο του Αναστάση Γκίκα «Οι Ελληνες στη διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ», σελ. 203-204).

Αλήθεια, στην Ελλάδα της αστικής δημοκρατίας πόσοι είπαν τη γνώμη τους για το Σύνταγμα εκτός από τους 300 της Βουλής;;

• Η δημιουργία κομμουνιστικού πόλου στο παγκόσμιο κίνημα είναι επιτακτικό καθήκον και πρέπει να δημιουργηθεί το συντομότερο, έστω και με λίγα ΚΚ που συμφωνούν στις βασικές μαρξιστικές - λενινιστικές αρχές. Δεν πρέπει να σιωπούμε απέναντι στα ΚΚ που κράτησαν μόνο τον τίτλο και έμπρακτα δυσφημούν τις κομμουνιστικές ιδέες.
• Με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών, να βοηθηθεί ο εργαζόμενος να ξεπεράσει το φόβο που πάντα ήταν ο χειρότερος σύμβουλός του. Η πείρα διδάσκει ότι φόβος του εργαζόμενου τον οδήγησε στην υποταγή και όχι μόνο δεν εμπόδισε, αλλά αντίθετα επιτάχυνε την εφαρμογή αντεργατικών μέτρων. Πρέπει λοιπόν να σηκώσει ανάστημα και να δράσει οργανωμένα και μαζικά. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει. Οπως έλεγε και ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης: «Οποιος φοβάται να μην πέσει θα σέρνεται με την κοιλιά σε όλη του τη ζωή».

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο του Κόμματος. Θα ήθελα να σταθώ σε κάποια σημεία:

Για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο:

Οι εξελίξεις στην περιοχή μας μυρίζουν μπαρούτι. Στο κείμενο τίθενται τα καθήκοντα του Κόμματος σε περίπτωση που εμπλακεί η χώρα μας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με κεντρικό ζήτημα να μην μπει η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα κάτω από ξένη σημαία. Νομίζω ότι υπάρχει ο κίνδυνος η όξυνση των αντιθέσεων γενικά, αλλά και πιο ειδικά μεταξύ ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης, να μη γίνεται αντιληπτή ως βασικός παράγοντας πυροδότησης της άμεσης πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, όπως επισημαίνουν οι Θέσεις, αλλά ως μια ...αέναη διεργασία, με τον πόλεμο να είναι ένα ακόμα λήμμα στο λεξικό. Μια άλλη πλευρά είναι ότι σε κάποιες τοποθετήσεις οπαδών του Κόμματος, με την ευκαιρία της συζήτησης που ακολουθεί σε συσκέψεις, βιβλιοπαρουσιάσεις κ.τ.λ., προκύπτει μεν λεκτική συμφωνία με τη θέση μας, αλλά η ουσία της τοποθέτησης δείχνει ότι η θέση μας δεν έχει κατανοηθεί ολοκληρωμένα, με στοιχεία πίεσης από το ιδεολόγημα περί «εθνικής ενότητας». Επίσης, βλέποντας κάποιος τις φρικαλεότητες του ISIS στη Συρία ή τη θηριωδία των Ουκρανών φασιστών στην Οδησσό, μπορεί να μπει στη διαδικασία να επιλέξει τον «καλό ιμπεριαλιστή», δηλαδή τη Ρωσία, ως «διάδοχο» της Σοβιετικής Ενωσης. Το γεγονός ότι έχουμε αντιμετωπίσει στο Πρόγραμμά μας το θέμα και το έχουμε ανοίξει στην καθημερινή προπαγάνδα βοηθάει στο να σπάνε αυταπάτες και να γίνονται βήματα, βασανιστικά βέβαια, στη συνείδηση της εργατικής τάξης.

Για την ιδεολογική αντιπαράθεση και θωράκιση:

Τα τελευταία χρόνια έλαβε χώρα μια σκληρή ιδεολογικοπολιτική διαπάλη. Είναι μεγάλη η συμβολή του Κόμματος στην αποκάλυψη των ιδεολογημάτων της αστικής τάξης και του οπορτουνισμού. Ενδεικτικά:

-- Καζινοκαπιταλισμός

-- Μνημόνιο - αντιμνημόνιο

-- Νέα «γερμανική κατοχή»

-- «Ελλάδα αποικία»

-- Το «κίνημα» των πλατειών

-- «Αριστερή» κυβέρνηση

Επιπλέον, έχουμε κάνει βήματα εσωοργανωτικά με τη λειτουργία των κομματικών σχολών, με τη συζήτηση άρθρων της ΚΟΜΕΠ, με τα μαθήματα στις ΚΟΒ και στις ΟΒ κ.ά.

Πρέπει, όμως, να αντιμετωπίσουμε και αδύνατες πλευρές στη δουλειά μας:

-- Η ιδεολογική θωράκιση των οργάνων είναι κρίσιμο ζήτημα. Mια πλευρά: συχνά οργανώνουμε στις ΚΟΒ τη συζήτηση ενός άρθρου της ΚΟΜΕΠ, χωρίς να έχουμε συζητήσει πρώτα στο όργανο. Αυτό αφενός δεν λύνει ζητήματα καταρχήν στα στελέχη, αφετέρου δεν δίνει τη δυνατότητα να εμπλακούν στην παρουσίασή του στις ΚΟΒ οργανωτικά στελέχη, με κίνδυνο να θεωρείται ότι το καθήκον αυτό αφορά αποκλειστικά στελέχη που είναι χρεωμένα στην ιδεολογική δουλειά. Υπάρχει θετική εμπειρία που μπορούμε να αξιοποιήσουμε (π.χ. τη συζήτηση στα όργανα του άρθρου της ΚΟΜΕΠ, τεύχος 3/2014, για τις εξελίξεις στην ελληνική οικονομία).

-- Πρέπει τα τομεακά όργανα να βοηθήσουν, κυρίως στο επίπεδο των Γραμματέων και των Γραφείων των ΚΟΒ, να μην αντιμετωπίζεται η ιδεολογική δουλειά (π.χ. ένα ιδεολογικό μάθημα) ως «πολυτέλεια» ή «παρένθεση», μέσα σε μια πληθώρα πράγματι καθηκόντων. Απαιτείται καλή προετοιμασία για τέτοιες δουλειές και όχι τυπικότητα, πολύ περισσότερο προχειρότητα.

-- Με καθοδηγητική βοήθεια και ενθάρρυνση, πρέπει οι Γραμματείς των ΚΟΒ να εμπλακούν στο καθήκον της ιδεολογικής θωράκισης. Μια καλή ευκαιρία είναι τα μαθήματα που υλοποιούμε στις ΚΟΒ για το Πρόγραμμα του Κόμματος, όπου υπάρχει η δυνατότητα να αναλάβουν την παρουσίαση.

Για τη δουλειά των στελεχών:

Η χρέωση του Γραμματέα είναι μια δύσκολη και κρίσιμη χρέωση σε όλα τα επίπεδα. Ειδικά για τους Γραμματείς των εδαφικών ΚΟΒ, πρέπει οι νέοι σύντροφοι που έχουν αναλάβει αυτή τη χρέωση να βοηθηθούν για να αποκτήσουν τριβή με το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Είναι σαφές ότι στο Κόμμα γίνεται καταμερισμός στελεχών, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι λειτουργούμε με στεγανά. Πρέπει να «εκπαιδευτούν» στην παρέμβαση στους τόπους δουλειάς, στους μαζικούς φορείς. Να διαπιστώσουν από πρώτο χέρι τις δυσκολίες που υπάρχουν στο καθήκον της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, να τριφτούν με την ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση που διεξάγεται σε μαζικές διαδικασίες, όχι μόνο ως εικόνα που μεταφέρεται από ένα σύντροφο, αλλά και με ζωντανό τρόπο. Να έχουν ουσιαστική επαφή με το σωματείο και το φορέα στον οποίο συμμετέχουν, να έχουν προσωπική εικόνα για τη δράση της Λαϊκής Επιτροπής, να δραστηριοποιούνται στο Σύλλογο Γονέων του σχολείου που πηγαίνει το παιδί τους. Γιατί, εκτός όλων των άλλων, όταν προκύψει άνοδος στην κίνηση μαζών, δεν θα απευθύνονται μόνο ή κυρίως σε ένα κομματικό ακροατήριο και το έλλειμμα αυτό τριβής θα είναι κρίσιμο.

Μια τέτοια δουλειά θα «φωτίσει» και το χώρο ευθύνης της ΚΟΒ. Συχνά, κάτω από το βάρος αντικειμενικών δυσκολιών, στη δουλειά της εδαφικής ΚΟΒ υπάρχει η τάση να ταυτίζονται δυο διακριτά μεγέθη: οι οργανωμένες δυνάμεις του Κόμματος και της ΚΝΕ, οι οπαδοί μας και ένας ευρύτερος περίγυρος, με το χώρο ευθύνης της ΚΟΒ, που στο έδαφος είναι κάποιοι εκατοντάδες ή χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, συνταξιούχοι κ.τ.λ. Σε αυτήν την κατεύθυνση θα τονωθεί το αίσθημα της πρωτοβουλίας των στελεχών, η ανάγκη για παράδειγμα να παρέμβει η ΚΟΒ στο χώρο ευθύνης της αυτοτελώς με μια συγκέντρωση, μια πρωτοβουλία, μια ανακοίνωση κ.τ.λ.

Για τη δράση των Λαϊκών Επιτροπών:

Είναι σαφές ότι στη δράση των Λαϊκών Επιτροπών, με το χαρακτήρα που πρέπει να έχουν ως μορφή της κοινωνικής συμμαχίας στη συνοικία, βαραίνει η κατάσταση του εργατικού κινήματος και συνεπακόλουθα η κατάσταση των σωματείων και των φορέων που συσπειρώνονται σε κάθε μια. Αυτό είναι αντικειμενικό και δεν εξαρτάται από τη δική μας δουλειά. Την ίδια στιγμή, υπάρχουν πρωτοβουλίες από Λαϊκές Επιτροπές που ξεχωρίζουν (π.χ. παρεμβάσεις για το Ασφαλιστικό, λειτουργία μαθημάτων αλληλεγγύης, δουλειά με μετανάστες κ.ά.). Οφείλουμε να τις ενισχύσουμε. Επίσης, πρέπει να υπάρχει κομματική φροντίδα ώστε η δράση της Λαϊκής Επιτροπής να μην εξαντλείται σε πρωτοβουλίες μπροστά σε σταθμούς της δουλειάς μας, αλλά να δουλεύεται ένα πιο μακρόπνοο σχέδιο, με αξιολόγηση ζητημάτων σε κάθε περιοχή (π.χ. για τη Δυτική Αθήνα τα ζητήματα της ανεργίας, της υγείας, της αντιπλημμυρικής θωράκισης, της χωματερής). Ενα μέτρο που μπορεί να βοηθήσει είναι να δούμε περιοδικές συσκέψεις των συντρόφων (κλαδικών και εδαφικών) που είναι χρεωμένοι στη δουλειά της Λαϊκής Επιτροπής, στις οποίες θα λύνονται ζητήματα συντονισμού, θα ελέγχεται ο σχεδιασμός και κυρίως θα γίνονται βήματα στην κατάκτηση ενιαίας αντίληψης, τόσο των δυσκολιών που υπάρχουν όσο και της κατεύθυνσης στην οποία πρέπει να κινηθούμε.