• Η πλατιά πολιτική εξόρμηση του ΚΚΕ συνεχίζεται με όπλο τις Θέσεις της ΚΕ του Κόμματος για το 20ό Συνέδριο
• Παρουσίαση του Λευκώματος «Στιγμές από την Ιστορία του ΔΣΕ στη Θεσσαλία» που επιμελήθηκε η ΕΠ Θεσσαλίας του ΚΚΕ
• «70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ. Η παραχάραξη της Ιστορίας στα πανεπιστήμια. Μάθε την Αλήθεια, Πάλεψε γι' αυτήν»: Αποσπάσματα της ομιλίας της Αλέκας Παπαρήγα σε εκδήλωση των Οργανώσεων ΑΕΙ - ΤΕΙ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ
• ΤΟ Α' Αθήνας - Γαλατσίου του ΚΚΕ: Επιτυχημένη εκδήλωση για το Δεκέμβρη του 1944

Από περιοδεία του Σάββα Τσιμπόγλου, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, στα ακτοπλοϊκά καράβια

Η μεγάλη αυτή εξόρμηση, τόσο στην Αττική όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα, πήρε το χαρακτήρα της μαχητικής διάδοσης των Θέσεων της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ, που θα πραγματοποιηθεί το διάστημα 30 Μάρτη με 2 Απρίλη 2017. Από το απόγευμα του Σαββάτου μέχρι και την τελευταία στιγμή, το βράδυ της Τετάρτης, οι Οργανώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ ξεδίπλωσαν με πείσμα και αποφασιστικότητα ένα μεθοδικό σχεδιασμό, φτάνοντας σε δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους με τον «Ριζοσπάστη» που φιλοξένησε το ειδικό ένθετο με τις Θέσεις.

Διακινώντας τον «Ριζοσπάστη» σε συνεστίαση του Κόμματος στη Λάρισα

Στο επίκεντρο της συζήτησης βρίσκονται και η εξελισσόμενη επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και η ουσία των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στην κυβέρνηση, στην ΕΕ και το ΔΝΤ. Τα μέλη του Κόμματος, συνομιλώντας με τους εργαζόμενους, αναδεικνύουν ότι τα σκληρά παζάρια ανάμεσα στους «θεσμούς» και την κυβέρνηση δεν αφορούν την ένταση των αντιλαϊκών μέτρων, που όλες οι πλευρές της διαπραγμάτευσης θεωρούν «δεδομένα», αλλά τις ενδοαστικές συγκρούσεις και κόντρες, π.χ. ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία, τους σοβαρούς ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της Ευρωζώνης κ.ο.κ. Με βάση αυτήν την πραγματικότητα, το ΚΚΕ καλεί την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να μην προσδοκούν από τις κόντρες αυτές, που έτσι κι αλλιώς είναι ενάντια στα συμφέροντά τους, αλλά να αναπτύξουν την πάλη τους σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις αστικές κυβερνήσεις και τις συμμαχίες τους και όχι κρατώντας τη σημαία του ενός ή του άλλου στρατοπέδου των καπιταλιστών.

Από τη σύσκεψη στη Γλυφάδα με τον Κ. Παπαδάκη

Η συζήτηση ανοίγει επίσης με αφορμή τον προβληματισμό γύρω από το τι πρέπει να γίνει για να δυναμώσει η λαϊκή πάλη, ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να ανατραπεί ριζικά αυτή η κατάσταση και να διεκδικήσει την εξουσία η εργατική τάξη.

Οι συγκεντρώσεις που γίνονται με ομιλητές στελέχη του Κόμματος δίνουν την ευκαιρία να συζητηθούν και όσα θίγουν οι Θέσεις της ΚΕ του Κόμματος. Ετσι έγινε και στου Γκύζη, στη σύσκεψη της τοπικής ΚΟΒ, με ομιλητή τον Θανάση Τζίμα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Το στέλεχος του Κόμματος κάλεσε τους συγκεντρωμένους να σκύψουν στις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο, να συμβάλουν με τη γνώμη τους, επισημαίνοντας ότι είναι κρίσιμο ζήτημα την επόμενη περίοδο οι εργαζόμενοι να εντείνουν τον προβληματισμό τους για το πού πάνε τα πράγματα, για τη διέξοδο, που βρίσκεται στη στρατηγική του ΚΚΕ, προκειμένου να ζήσουν καλύτερες μέρες.

Ο Θ. Τζίμας στάθηκε και στην 100ή επέτειο - σταθμό της νικηφόρας Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάσταση το 2017, υπογραμμίζοντας ότι είναι ευκαιρία να ανοίξει ουσιαστικά η συζήτηση μέσα στα λαϊκά στρώματα, για τις δυνατότητες να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες μέσα από μια διαφορετική οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας. Ανέφερε ότι το σοσιαλιστικό σύστημα, παρά τα λάθη που υπήρξαν, απέδειξε ότι μπορεί να λύσει περισσότερα ζητήματα για την πλειοψηφία του λαού, απ' ό,τι ακόμη και σήμερα, 100 χρόνια μετά, μπορούν να λύσουν τα πιο εξελιγμένα καπιταλιστικά κράτη.

Στη συζήτηση που γίνεται με τους εργαζόμενους, έντονος είναι ο προβληματισμός για τις εξελίξεις στη Συρία και γενικά στη Μέση Ανατολή, τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις αστικές τάξεις της περιοχής που πάνε χέρι χέρι με τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό και τη διχοτόμηση που προωθείται, αλλά και για την κλιμάκωση των προκλήσεων της τουρκικής αστικής τάξης. Αλλωστε, δεν είναι λίγες οι συγκεντρώσεις των ΚΟ που γίνονται ειδικά με θέμα τις διεθνείς εξελίξεις και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Αυτό ήταν το θέμα της σύσκεψης της ΚΟΒ Γλυφάδας τη Δευτέρα 19/12, με ομιλητή τον Κώστα Παπαδάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στις κομματικές συγκεντρώσεις αναδεικνύονται οι τεράστιες ευθύνες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που συνεχίζοντας στο δρόμο των προηγούμενων, εμπλέκει τη χώρα όλο και πιο βαθιά στο κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, αυξάνοντας τον κίνδυνο βαθύτερης εμπλοκής σε μια γενικευμένη ανάφλεξη. Συζητώντας αναλυτικά για τα καθήκοντα των κομμουνιστών και του εργατικού - λαϊκού κινήματος γύρω από αυτά τα ζητήματα αναδεικνύεται η ανάγκη έντασης της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτόν.

Τα ραντεβού με τους εργαζόμενους που παρακολουθούν τη δράση του Κόμματος ανανεώνονται για τις επόμενες μέρες, για την οργανωμένη συζήτηση γύρω από τις Θέσεις της ΚΕ ενόψει του 20ού Συνεδρίου.

Το Λεύκωμα έχει ήδη παρουσιαστεί σε σειρά εκδηλώσεων που έχει πραγματοποιήσει η ΕΠ Θεσσαλίας, συγκεντρώνοντας μεγάλο ενδιαφέρον.

Πρόκειται για υλικό που αφορά τη Θεσσαλία και τη δράση των θεσσαλικών τμημάτων του ΔΣΕ, από το 1946 έως το 1949. Στην περιοχή λειτούργησε το Αρχηγείο Θεσσαλίας με υπαρχηγεία σε Ολυμπο, Κίσαβο, Πήλιο, Αγραφα, Αντιχάσια. Εδρασε η 1η Μεραρχία με τις Ταξιαρχίες 123, 138, 192, την Ταξιαρχία του Ιππικού και την ειδική 60ή Μονάδα των Αγράφων.

Αξίζει να σταθούμε στο ότι ένα μεγάλο μέρος της έκδοσης αποτελείται από αρχειακό υλικό του ΚΚΕ, που αφορά την περιοχή και ήταν έως σήμερα ανέκδοτο. Τμήμα αυτού του υλικού που συγκεντρώθηκε περιέχεται είτε με τη μορφή εικόνας, είτε στα κείμενα, είτε θα αξιοποιηθεί σε επόμενο διάστημα.

Στην πρώτη ενότητα υπό τον τίτλο «Μάχαιραν εις το κομμουνιστικόν υπογάστριον», αναδεικνύονται οι υλικές προϋποθέσεις γέννησης του ΔΣΕ και η έκφρασή τους στη Θεσσαλία: οι συνθήκες μέσα στις οποίες δρούσε το ΚΚΕ και το λαϊκό κίνημα στην εξέλιξη της ταξικής πάλης μέχρι και μετά τη Συνθήκη της Βάρκιζας. Η καταστολή - «λευκή τρομοκρατία» - του αστικού κράτους στην περιοχή και η κατάσταση των Κομματικών Οργανώσεων.

Στη δεύτερη ενότητα, που τιτλοφορείται «Στην οργάνωση του ταξικού ένοπλου αγώνα η διέξοδος», αποτυπώνεται η πορεία ανάπτυξης και διάρθρωσης του ΔΣΕ στη Θεσσαλία, η αποστολή των τμημάτων του, καθώς και μια ορισμένη «γνωριμία» με στρατιωτικά - πολιτικά στελέχη. Επίσης, καταγράφεται η λειτουργία της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης στην Ελεύθερη Ελλάδα, στην περιοχή της Θεσσαλίας. Στο δεύτερο μέρος της παρουσιάζονται στοιχεία από την ειδική και πρωτοπόρα δουλειά του ΚΚΕ και του ΔΣΕ στις γυναίκες μαχήτριες, καθώς και από την οργάνωση των ειδικών υπηρεσιών του ΔΣΕ: υγειονομική, επιμελητεία, ιδεολογική δουλειά - εκδοτικό κ.ά.

Από την παρουσίαση του Λευκώματος στη Λάρισα

Η ΕΠ Θεσσαλίας του ΚΚΕ σημειώνει ότι η έκδοση αυτή δεν είναι δυνατό να καλύψει τον πλούτο όλης της ηρωικής διαδρομής του ΔΣΕ, καθώς, σύμφωνα με πηγές, ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας είχε στη Θεσσαλία 17.000 μαχήτριες και μαχητές και οι αναφορές που γίνονται σε πρόσωπα είναι απειροελάχιστες σε σχέση με αυτό τον όγκο, τόσο λόγω χώρου όσο και αδυναμίας πρόσβασης σε ένα τεράστιο εύρος σχετικών πηγών. Ειδικά για το τελευταίο, η Οργάνωση προτρέπει την καθεμιά και τον καθένα που διαθέτει αρχειακό υλικό να επικοινωνήσει με τις ΚΟ του ΚΚΕ στην περιοχή, για να το αποδώσει, ώστε να διατηρηθεί με τον τρόπο που του πρέπει, υπογραμμίζοντας: «Μια φωτογραφία, ένα γράμμα σε ένα αγαπημένο πρόσωπο, ένα ενθύμιο από τις φυλακές και τις εξορίες και πολλά ακόμη, αποτελούν τους δικούς μας θησαυρούς. Οφείλουμε να διαφυλάξουμε και να μεταφέρουμε την ιστορία τους στις επόμενες γενιές».

Το εξώφυλλο του Λευκώματος

«Η σπορά του ΚΚΕ, οι γενιές των κομμουνιστών που διαδεχόμαστε η μία την άλλη, έχουμε συναίσθηση της βαριάς ευθύνης για την καθοδήγηση του κινήματος της εργατικής τάξης, ώστε να σπάσει τα δεσμά της εκμετάλλευσης σε συμμαχία με τα εκμεταλλευόμενα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Χωρίς καμιά ωραιοποίηση, διδασκόμαστε από τα πολύτιμα συμπεράσματα, που βγαίνουν από τις νίκες αλλά και τις αδυναμίες, τις παραλείψεις στην πορεία της ταξικής πάλης στη χώρα μας, στην οποία πρωτοστατεί διαχρονικά το ΚΚΕ.

Κάτω από την ίδια σημαία συνεχίζουμε.

Εχουμε επίγνωση ότι αυτή η διαδρομή πραγματοποιήθηκε στο έδαφος της ταξικής πάλης με έναν αντίπαλο πραγματικά αδίστακτο. Ακριβώς επειδή υπερασπίζει το ιστορικά ξεπερασμένο, ένα σύστημα που γεννά φτώχεια, πόλεμο, δυστυχία για το λαό.

Τον γνωρίζουμε, όσα πρόσωπα κι αν αλλάζει, όσες κυβερνήσεις με διαφορετικό "πρόσημο" κι αν δοκιμάζει, ως φορείς δήθεν του νέου, του προοδευτικού. Η αμείλικτη πραγματικότητα που ζούμε καθημερινά είναι δική του γέννα, του καπιταλισμού, μέσα στη βαθιά του σήψη.

Δεν μας φοβίζει. Τον πολεμάμε. Οπλο μας είναι το σύγχρονο Πρόγραμμα του ΚΚΕ, που ενσωματώνει τα συμπεράσματα της ταξικής πάλης τον αιώνα που πέρασε, με την καθημερινή δράση μας στο κίνημα για κάθε λαϊκό πρόβλημα, μαζί με χιλιάδες νέες και νέους αγωνιστές που γεννιούνται μέσα στο καμίνι του ταξικού αγώνα. Ο σπόρος μας θα καρπίσει. Προχωράμε».

Σε εκδηλώσεις του Κόμματος στη Θεσσαλία παρουσιάζεται το Λεύκωμα, όπου προβάλλεται και το ντοκιμαντέρ της ΚΕ για τον ΔΣΕ (φωτ. από την εκδήλωση στην Καρδίτσα τη Δευτέρα 12/12)

MotionTeam

Η Αλέκα Παπαρήγα τόνισε ότι η παραχάραξη της Ιστορίας του ΚΚΕ αποτελεί εργαλείο στην υπηρεσία των σημερινών αναγκών του αστικού πολιτικού συστήματος. Αναφέρθηκε αναλυτικά στην έκδοση των Στάθη Ν. Καλύβα και Νίκου Μαραντζίδη με τίτλο «Εμφύλια πάθη: 23 ερωτήσεις και απαντήσεις για τον εμφύλιο», που, όπως είπε, αποτελεί ένα πρόχειρο εγχειρίδιο προπαγάνδας με επαναλήψεις και αντιφάσεις κατά του ΚΚΕ όμοιο με τα «λυσάρια» που κυκλοφορούν στα σχολεία στους μαθητές του Γυμνασίου και του Λυκείου.

Μεταξύ άλλων, ανέφερε: «Εχοντας και οι δύο συνείδηση της ασυνήθιστης - για καθηγητές πανεπιστημίων - προπαγανδιστικού χαρακτήρα εργασίας τους προειδοποιούν ότι δεν είναι ιστορικοί, αλλά ενδιαφέρονται να κριθεί η ιστορική αυτή περίοδος από τη σκοπιά της λεγόμενης "μέσης οδού". Η λεγόμενη "μέση οδός" δικαιολογεί την παραχάραξη, τον εκλεκτικισμό, την αποσιώπηση, τις αναπόδεικτες εκτιμήσεις, την αποσπασματική έκθεση πραγματικών γεγονότων, ώστε το ψέμα να προσομοιάζει με την αντικειμενική αλήθεια.

Στην πραγματικότητα, η "μέση οδός" που επικαλούνται δεν αφορά στα δύο στρατόπεδα της ταξικής πάλης, που φυσιολογικά υπήρχαν στην περίοδο της κατοχής και των μετέπειτα χρόνων. Η "μέση οδός" αφορά στην κριτική τοποθέτησή τους στις ενδοαστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμούς, στο πολιτικό επίπεδο, ανάμεσα, επίσης, σε ιστορικούς επιστήμονες ως προς την εκτίμηση της περιόδου '40 - '49. Διαμάχες, που είχαν ως πρόσημο τη διαίρεση "φιλοβασιλικών και αντιβασιλικών" κομμάτων, "βενιζελικών και αντιβενιζελικών", ανάμεσα στο "σκότος της δεξιάς και στο φως της αριστεράς", ή ανάμεσα σε καθιερωμένους φιλελεύθερους επιστήμονες και νεότερους σοσιαλδημοκράτες, επίσης ευρωκομμουνιστές ιστορικούς, μετά το '74 ιδιαίτερα της 10ετίας του '80. Τότε, δηλαδή, που ο μετεμφυλιακός αντικομμουνισμός πέρασε σε σχετικά δεύτερη μοίρα και πήρε προβάδισμα το λαθρεμπόριο σε βάρος του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ.

Οταν επικρίνουν τη στάση των αστικών κομμάτων της περιόδου '40 - '49 για ορισμένες, όπως ισχυρίζονται, ακρότητες στην τακτική τους, ρίχνουν την πρώτη ευθύνη στο ΚΚΕ, στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ γιατί αυτοί, τάχα, προκάλεσαν τις ακρότητες. Οταν επικρίνουν φιλικές απόψεις υπέρ της ΕΑΜικής αντίστασης, ενώ ασκούν κριτική στη διαίρεση των πολιτών σε "εθνικόφρονες" και μη, δεν αναφέρονται καθόλου σε θέσεις του ΚΚΕ, αλλά στις απόψεις ιστορικών επιστημόνων που έχουν αφετηρία σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές θέσεις.

Ενα πράγμα, όμως, τους αναγνωρίζουμε, ότι και οι δύο συγγραφείς παραδέχονται την ύπαρξη της ταξικής πάλης σε συνθήκες εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, κάτι που δεν τολμάνε να το αναγνωρίσουν αστικά κόμματα, όπως και οι "μαρξίζοντες" οπορτουνιστές.

Δεν ανακάλυψαν την πυρίτιδα οι δύο συγγραφείς, μιλώντας για την ταξική πάλη σε συνθήκες εθνικοαπελευθερωτικού πολέμου και στη συνέχειά του. Η "εθνική ενότητα" και "ομοψυχία" που καλλιεργήθηκε και καλλιεργείται αποτελεί, εκτός των άλλων, το πέπλο συγκάλυψης της ταξικής διαπάλης. Η παραχάραξη της πραγματικότητας που κάνουν οι δυο τους στο συγκεκριμένο ζήτημα συνίσταται στην απόκρυψη ότι με την επιβολή της τριπλής φασιστικής κατοχής, η αστική τάξη με το σύνθημα της "εθνικής ενότητας" τοποθετήθηκε απολύτως εχθρικά κατά της εργατικής τάξης, του λαού, και βεβαίως στη συνέχεια έβαψε τα χέρια της με το αίμα του, αρχής γενομένης από τους κομμουνιστές. (...)

Οι δύο συγγραφείς σε αρκετά σημεία της έκδοσης παρεμβαίνουν, μέσω κριτικής του παρελθόντος, στη μεταπολεμική διαμάχη ανάμεσα σε αστικές αντιλήψεις κολλημένες στο παρελθόν και στις εκσυγχρονιστικές αστικές αντιλήψεις, κατανοώντας την ανάγκη ότι έγκαιρα στην Ελλάδα έπρεπε να προχωρήσουν εκσυγχρονισμοί που ωφελούσαν το σύστημα και ήδη είχαν προωθηθεί σε άλλα ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, ενσωματώνοντας μάλιστα τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά και Κομμουνιστικά Κόμματα.

(...) Υπάρχουν ορισμένες φράσεις μέσα στο βιβλίο που σαφώς προειδοποιούν άμεσα και έμμεσα ότι οι ενδοαστικές αντιθέσεις απειλούν τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος.

Οι δύο συγγραφείς ξέρουν καλά ότι δεν αρκεί, ούτε η ενότητα των αστικών δυνάμεων μπροστά στον κίνδυνο οι λαϊκές μάζες να πάρουν την πρωτοβουλία στα χέρια τους, γι' αυτό έγκαιρα, πρέπει να παρθούν μέτρα, ώστε να εμποδιστεί η ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης, πριν είναι αργά, με κάθε μέσο, και με την παραχάραξη, διαστρέβλωση, την ιδεολογική τρομοκρατία.

Στις μέρες μας, γινόμαστε μάρτυρες εκτεταμένης διεθνούς συζήτησης που παίρνει και τη μορφή έντονης αντιπαράθεσης ανάμεσα σε αστούς επιστήμονες και ιδιαίτερα επώνυμες, σχολές, τάσεις, τις λεγόμενες "δεξαμενές σκέψης", που ασχολούνται με την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας και τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος. Στο επίκεντρο της αγωνίας είναι η επιβράδυνση της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας, οι αντιφάσεις που τη χαρακτηρίζουν.

Το ζήτημα όμως είναι ότι δεν πρόκειται για αντιφάσεις που τις προκαλεί η ανεπιτυχής πολιτική των αστικών κυβερνήσεων, η μια ή άλλη συνταγή διαχείρισης. Πρόκειται για αντιφάσεις σύμφυτες με το καπιταλιστικό κοινωνικό σύστημα την εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Επομένως, καμία συνταγή δεν είναι πανάκεια, ακόμα και αν αμβλύνει ορισμένα προβλήματα, τελικά θα έχει σχετικά σύντομη ή και πολύ σύντομη ημερομηνία λήξης. Εννοείται, βέβαια, ότι οι συνταγές που συζητούνται δεν αφορούν στη βελτίωση της ζωής των λαών, των εργαζομένων, αφορούν στα καθολικά συμφέροντα του συστήματος με το λαό στη θέση, όπως πάντα, του θύματος, που πρέπει να χειραγωγηθεί και να ζει στην παθητικότητα και με αδράνεια σκέψης.

Οι δύο συγγραφείς αδίστακτα υιοθετούν στο βιβλίο τους τη θέση ότι ακόμα και σε συνθήκες ξενικής κατοχής δεν έχει νόημα να υπάρχει λαϊκή ένοπλη απελευθερωτική πάλη, γιατί ο αγώνας είναι επιζήμιος, απαιτεί θυσίες, άρα οι "επάνω" θα αποφασίσουν πώς θα ζήσουν οι "κάτω".

Με ωμότητα γράφουν ότι ο ΕΑΜικός αγώνας ήταν αχρείαστος και επιζήμιος γιατί είχε περισσότερους νεκρούς από ό,τι είχαν οι δυνάμεις κατοχής στην Ελλάδα. Αχρείαστος γιατί, έτσι και αλλιώς, όπως γράφουν, ο γερμανικός στρατός θα έφευγε από την Ελλάδα, καθώς είχε συντριπτικές απώλειες στο έδαφος της Σοβιετικής Ενωσης.

Φθάνουν στο σημείο να δίνουν όχι μόνο συγχωροχάρτι στον δοσιλογισμό, αλλά να αποδίδουν την ύπαρξη και ανάπτυξή του στο ρόλο του ΕΑΜ, να εξισώνουν τους κομμουνιστές με τους ταγματασφαλίτες. Αν, δηλαδή, δεν υπήρχε το ΕΑΜ δεν θα υπήρχαν οι δοσίλογοι και οι ταγματασφαλίτες.

Εξωραΐζουν το ρόλο των ελληνικών κατοχικών κυβερνήσεων και η μόνη κριτική που τους κάνουν είναι ότι δεν έλυσαν ορισμένα ζητήματα διατροφής του ελληνικού λαού και άφησαν το ζήτημα στο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ να δώσει τη μάχη της σοδειάς κατά της πείνας. Αναφέρουν ότι το ΕΑΜικό κίνημα φούντωσε γιατί οι αστικές πολιτικές δυνάμεις δεν ήταν ενωμένες μεταξύ τους, ενώ αντίθετα υποδείχνουν ότι όταν αυτές, μετά τον πόλεμο, ενώθηκαν κατάφεραν στην πορεία με τη στρατιωτική βοήθεια των ιμπεριαλιστών συμμάχων τους να οδηγήσουν σε ήττα τον ένοπλο λαϊκό στρατό του ΔΣΕ.

(...) Ως κέντρο αντίστασης αναγορεύουν την "εξόριστη", όπως ονομάζουν, ελληνική κυβέρνηση, τον "εξόριστο" βασιλιά στο Λονδίνο. Κέντρο οπωσδήποτε αποτελούσε η ελληνική κυβέρνηση, προετοιμασίας τσακίσματος του κινήματος της Εθνικής Αντίστασης, του ΚΚΕ, για να ξανακερδίσει την κλονισμένη λόγω πολέμου εξουσία της.

(...) Το ποιος ήταν ο ρόλος της δήθεν εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης που φυλάσσονταν ως κόρη οφθαλμού από τους συμμάχους της Αγγλους αποκαλύπτεται και από το τι συνέβη στις χώρες όπου ήταν στρατοπεδευμένες οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, μακριά δηλαδή από το ελληνικό μέτωπο του πολέμου, στην Αίγυπτο, στη Συρία, στο Λίβανο, στην Παλαιστίνη.

(...) Τον Απρίλη και Μάη του '44 ελληνικά στρατιωτικά κυβερνητικά τμήματα, με τη συνδρομή των βρετανικών δυνάμεων, οργάνωσαν επιχείρηση κατά των δημοκρατικών τμημάτων του στρατού και οδήγησαν χιλιάδες αξιωματικούς, οπλίτες και ναύτες, αεροπόρους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πάνω από 14.000 ήταν οι εξεγερθέντες. Στις 30 Ιούνη του 1944 οι 6.700 κρατούμενοι του στρατοπέδου της Μπαρντία ζήτησαν από την κυβέρνηση Τσόρτσιλ να αναγνωριστούν ως στρατός του ΕΛΑΣ και στο υπόμνημα μάλιστα που έστειλαν υπέγραφαν ως οπλίτες του ΕΛΑΣ. Μια σειρά αγωνιστές στα γεγονότα της Μέσης Ανατολής αργότερα εκτελέστηκαν.

Δεν περίμενε κανείς ότι η "μέση οδός" που τάχα ακολουθούν οι δύο συγγραφείς θα έφερνε κάποια διαφορετική τοποθέτηση ως προς τις συνθήκες που οδήγησαν στη συγκρότηση του ΔΣΕ και την τρίχρονη εμφύλια ταξική πάλη. Καταρχάς την περίοδο της "Λευκής Τρομοκρατίας" που ακολούθησε τη συμφωνία της Βάρκιζας (στην οποία ως γνωστό το Κόμμα μας έκανε αδικαιολόγητη υποχώρηση) και κατά την οποία η αστική τάξη έβαλε στόχο την καθολική εξόντωση των κομμουνιστών, τον πλήρη ευτελισμό της Εθνικής Αντίστασης, την ονομάζουν πορεία προς τη δημοκρατική ομαλότητα.

(...) Μετά το Δεκέμβρη και τη συμφωνία της Βάρκιζας παρέμειναν στην Ελλάδα περίπου 20.000 από τις 50.000 βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις που είχαν έλθει με πρόσκληση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου για να τσακίσουν την ηρωική αντίσταση των 33 ημερών του Δεκέμβρη. Αντί να γίνει εκκαθάριση στρατού από τους δοσίλογους διώχθηκαν οι ΕΑΜίτες και οι ΕΛΑΣίτες. Ο νέος αστικός στρατός που συγκροτήθηκε μετά τον πόλεμο στηριζόταν στην εγκληματική Ορεινή Ταξιαρχία, στον Ιερό Λόχο, στους λεγόμενους "εθνικόφρονες", στους ταγματασφαλίτες, παλιές και νέες παρακρατικές συμμορίες, σε κατακάθια.

(...) Οταν επιλέχθηκε η ένοπλη πάλη, ο απολογισμός των θυμάτων αγωνιστών και αγωνιστριών ήταν: Νεκροί 1.192, τραυματίες 6.413, συλληφθέντες 70.000, βιασμένες γυναίκες 165, είχαν γίνει 6.567 ληστείες, δρούσαν 166 συμμορίες, ενώ οι παράνομοι οπλοφορούντες δολοφόνοι ήταν 20.000.

Υστερα από τέτοια στοιχεία που τα αναγνώριζαν και οι ελληνικές κυβερνήσεις, δίνοντας βέβαια τις γνωστές τους δικαιολογίες, οι κ.κ. Μαρατζίδης και Καλύβας έχουν το θράσος να αναφέρουν ως πηγή της ταξικής εμφύλιας αναμέτρησης τις ευθύνες των "δύο άκρων", της δεξιάς και της αριστεράς, κρύβοντας ότι η πραγματική αντίθεση στο πολιτικό επίπεδο ήταν ανάμεσα στο ΚΚΕ και όλα τα αστικά κόμματα, ότι η αντίθεση είχε πάρει τη μορφή "ζωή ή θάνατος". Φτάνουν στο σημείο να εμφανίζουν τον ΔΣΕ ως ένα στρατό που βασιζόταν στα πελατειακά δίκτυα και στην βίαιη στρατολόγηση ανδρών και γυναικών, ένα στρατό που ζούσε από το πλιάτσικο, από τις κλοπές, τις βιαιοπραγίες κατά απλών πολιτών κ.λπ.

Η επίθεση και η σπίλωση του ΔΣΕ, με όλες τις αντικομμουνιστικές παραλλαγές της, δεν γίνεται αποκλειστικά και μόνο για τη συσκότιση της Ιστορίας. Γίνεται και για σύγχρονους λόγους, καθώς η αστική τάξη και οι απολογητές της ξέρουν ότι σε επαναστατικές συνθήκες η αστική κρατική εξουσία βρίσκεται αντιμέτωπη με τον πραγματικό κίνδυνο, της ανατροπής της. Συκοφαντούν το χθες για να προλάβουν, έτσι νομίζουν, τους σεισμούς που θα έλθουν, για να θυμίσουμε τα λόγια του Μπρεχτ».

Ο Ν. Μαυροκέφαλος

Οι συγκεντρωμένοι είδαν αυτό το ηρωικό κεφάλαιο της Ιστορίας του ΚΚΕ να ζωντανεύει με το καλλιτεχνικό πρόγραμμα, που με μεράκι ετοίμασαν η Κομματική και η ΚΝίτικη Οργάνωση. Μέσα από προβολή βίντεο, απαγγελία ποιημάτων και αφήγηση ξεδιπλώθηκε το χρονικό της μάχης, αλλά και οι συνθήκες οι οποίες οδήγησαν σε αυτόν τον ένοπλο ταξικό αγώνα ενάντια στην αστική τάξη και τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό. Ταυτόχρονα, με την εκδήλωση τιμήθηκαν όσοι έδωσαν τη ζωή τους στις μάχες της πρωτεύουσας, αλλά και όσοι συνέχισαν τον ένοπλο αγώνα γράφοντας την τρίχρονη ηρωική εποποιία του ΔΣΕ, 1946 - '49.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Νίκος Μαυροκέφαλος, μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής, ο οποίος αναφερόμενος στον ηρωικό Δεκέμβρη, τόνισε ανάμεσα σε άλλα:

Ο Δεκέμβρης του '44 ανήκει στην αλυσίδα των ταξικών αγώνων που μέχρι σήμερα θεμελιώνεται η προσφορά, η αντοχή και η συνέχεια του Κόμματός μας, του ΚΚΕ. Ο,τι θετικό έζησε ο λαός στον τόπο μας τα κατέκτησε με σκληρούς ταξικούς αγώνες, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, που για 98 χρόνια είναι η ψυχή, το μυαλό και η αφοσιωμένη δύναμη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στους αγώνες για την κοινωνική απελευθέρωση. (...)

Μόνο το βράδυ της 5ης προς 6ης Δεκέμβρη ο λαός του Πειραιά έστησε 2.000 οδοφράγματα. Το Σύνταγμα ανατολικών συνοικιών της Αθήνας του ΕΛΑΣ ξεκίνησε τον αγώνα με 1.300 άντρες, μέσα στο Δεκέμβρη είχε 800 νεκρούς και τραυματίες και στο τέλος του μήνα βρισκόταν με 1.800 άντρες. Αυτά δεν είναι παρά ελάχιστα δείγματα μαζικού ηρωισμού και αυταπάρνησης της συμμετοχής του λαού της Αθήνας και του Πειραιά στις μάχες του Δεκέμβρη από τις γραμμές ή στο πλευρό του ΚΚΕ και του ΕΛΑΣ. (...)

Στιγμιότυπο από το καλλιτεχνικό αφιέρωμα

Οι αστοί συκοφαντούν το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό γιατί δεν θέλουν αυτή η προοπτική να γίνει δύναμη για δράση που θα τους ανατρέψει. Το ίδιο ισχύει και στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στην Ελλάδα που το ΚΚ, το ΚΚΕ, δεν έχει απολέσει την ιστορική του συνέχεια. Το ΚΚΕ δεν έχει μόνο ιστορικό φορτίο, έχει ισχυρούς δεσμούς με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της πατρίδας μας. Εχει επεξεργαστεί Πρόγραμμα, στρατηγική και τακτική τέτοια που στοχεύουν στη συγκέντρωση των δυνάμεων της εργατικής τάξης και της συμμαχίας της που θα ανοίξουν το δρόμο της ανατροπής.

Απ' αυτήν τη σκοπιά, εξετάζουμε και τον ηρωικό αγώνα των ΕΛΑΣιτών της Αθήνας και του Πειραιά τον Δεκέμβρη του '44. Προσπαθούμε να απαντήσουμε στο γιατί η εργατική τάξη δεν πήρε την εξουσία σε εκείνη την κρίσιμη φάση του ταξικού αγώνα (...) που στην Ελλάδα υπήρχε επαναστατική κατάσταση (...)

Το ουσιαστικό ζήτημα ήταν η στρατηγική του Κόμματος εκείνη την περίοδο, μια στρατηγική που δεν ήταν αποκλειστικό πρόβλημα του ΚΚΕ αλλά όλου του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος.

Το ΚΚΕ παρέμενε εγκλωβισμένο σε μια στρατηγική που, ενώ επικαλείτο το Σοσιαλισμό, στην ουσία υιοθετώντας τη λογική των σταδίων, μετέθετε την πάλη για το Σοσιαλισμό σε ένα μακρινό μέλλον. Ακόμα και όταν τον Οκτώβρη του 1944 το ΚΚΕ έπρεπε και μπορούσε να διεκδικήσει την εργατική εξουσία ως έκβαση και "έπαθλο" του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και του συσχετισμού δύναμης που υπήρχε τότε στην Ελλάδα.

Η αιτία αποδοχής αυτής της στρατηγικής ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '30 και το 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ, σχετιζόταν με τη λαθεμένη εκτίμηση για την ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα και για το διαχωρισμό των αστικών δυνάμεων σε δημοκρατικές και φασιστικές στην προοπτική του πολέμου. Ερμηνείες που δεχόταν βέβαια την επίδραση των Αποφάσεων του 7ου Συνεδρίου της ΚΔ και την προοπτική συγκρότησης των Λαϊκών Μετώπων. Μιας στρατηγικής που δεν επιβεβαιώθηκε ιστορικά σε καμία χώρα. (...)

Η θέση για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τα καθήκοντα των ΚΚ να μετατρέψουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, έδωσε σταδιακά τη θέση της μέσα από ταλαντεύσεις και διαπάλη στην εκτίμηση ότι ο πόλεμος, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των αστικών δημοκρατικών δυνάμεων, θα ήταν αντιφασιστικός, εθνικοαπελευθερωτικός, πόλεμος για το στέριωμα της αστικής δημοκρατίας στις καπιταλιστικές χώρες που απειλούσε ο φασισμός και ο ναζισμός. (...)

Και ενώ το ΚΚΕ, επικεφαλής του ένοπλου λαού, ολοκλήρωνε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, η στρατηγική του αντίληψη για αστικοδημοκρατικές λύσεις δεν του επέτρεπε να τραβήξει εμπρός για την ολοκληρωτική νίκη, για την κατάληψη της εξουσίας. Η στρατηγική των σταδίων και ο συμβιβασμός με αστικές δυνάμεις, οδήγησαν το ΚΚΕ και το ΕΑΜ σε απαράδεκτους συμβιβασμούς, στις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, στη συμφωνία συμμετοχής σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας με επικεφαλής τον Γ. Παπανδρέου.

Πού οδήγησε η συμμετοχή του ΚΚΕ στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας, με θετικούς συσχετισμούς μέσα στο λαό που ήταν και ένοπλος και με ένα διεθνές περιβάλλον, όπου το κύρος της Σοβιετικής Ενωσης μεγάλωνε συνεχώς και ο Κόκκινος Στρατός ήταν σχεδόν στη μισή Ευρώπη; Σε συνεχείς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.(...) Αποδείχτηκε μεγάλη αυταπάτη ότι το ΚΚΕ θα μπορούσε να οδηγήσει τα αστικά κόμματα σε συμβιβασμούς προς όφελος του λαού. Θα μπορούσε να πιέσει για να διαμορφωθεί μια φιλολαϊκή πολιτική.

Το ΚΚΕ με τη συμμετοχή του στην αστική κυβέρνηση το μόνο που κατάφερε ήταν να δώσει χρόνο στην αστική εξουσία να στεριώσει. Να προετοιμαστεί καλύτερα για την ένοπλη καταστολή του λαού. Εάν το ΚΚΕ είχε στρατηγική κατάκτησης της εξουσίας, τον Οκτώβρη του 1944 έπρεπε να καλέσει την εργατική τάξη και το λαό να πάρουν την εξουσία.

Οι στόχοι των συμμάχων του ΚΚΕ στο ΕΑΜ που πήγαιναν μέχρι την υπεράσπιση του αστικοδημοκρατικού καθεστώτος, αντικειμενικά θα χώριζαν από το στόχο της εργατικής εξουσίας. Το ΚΚΕ θα έπρεπε χωρίς δισταγμό να καλέσει την εργατική τάξη να καταλάβει τα εργοστάσια και τις άλλες μεγάλες επιχειρήσεις, να κοινωνικοποιηθούν τα Μέσα Παραγωγής. Να έχει επεξεργαστεί έγκαιρα σχέδιο κατάληψης της Αθήνας και άλλων μεγάλων αστικών κέντρων όπως τη Θεσσαλονίκη. Να έριχνε τις δυνάμεις του, ώστε να τσακιστεί άμεσα το αστικό κράτος, οι μηχανισμοί καταστολής και οι δοσίλογοι ταγματασφαλίτες υπερασπιστές του και τη θέση τους να πάρουν οι λαογέννητοι θεσμοί της εργατικής και λαϊκής εξουσίας που τα φύτρα της είχαν ήδη κάνει την εμφάνισή τους στην ελληνική επαρχία.

Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει το αποτέλεσμα μιας πολεμικής αναμέτρησης. Εάν όμως υπήρχε η προετοιμασία του ΚΚΕ για την κατάληψη της εξουσίας δεμένη με την ανάπτυξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα όλη την περίοδο '40 - '44, ιδιαίτερα μετά το '43, θα διαμορφώνονταν σίγουρα άλλες προϋποθέσεις. (...)

Σήμερα, δεν βρισκόμαστε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης όπως το Δεκέμβρη του '44. Δεν είμαστε σε φάση επαναστατικής ορμής της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών για την κατάληψη της εξουσίας. Ομως τα διδάγματα της Ιστορίας του Κόμματος, η πείρα και τα συμπεράσματα που συγκεντρώνουμε από την Ιστορία του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, είτε σε συνθήκες ανόδου, ακόμα και ένοπλων αναμετρήσεων, είτε σε συνθήκες υποχώρησης είναι πολύτιμα για το σήμερα και το αύριο. Είναι πολύτιμα για να μπορεί το Κόμμα να υπηρετεί τους επαναστατικούς του σκοπούς. (...)

Είναι πολύτιμα ώστε το Κόμμα, σήμερα που βρισκόμαστε ακόμα σε συνθήκες οπισθοχώρησης του εργατικού κινήματος, σε συνθήκες όπου οι συνέπειες της αντεπανάστασης βαραίνουν τις επιλογές, τη στρατηγική και τη δράση πολλών ΚΚ σε όλον τον κόσμο, όχι μόνο να αντέχουμε στον αρνητικό συσχετισμό, αλλά να επιδιώκουμε νέα βήματα εμπρός στην ανάδειξη της σοσιαλιστικής προοπτικής. Να κατακτούμε την ικανότητα να μη χάνεται μέσα στις μάχες του καθημερινού αγώνα η κύρια αποστολή των κομμουνιστών. Η συγκέντρωση δυνάμεων για την επανάσταση και το Σοσιαλισμό.