Σάββατο 19 Νοέμβρη 2016
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ - ΕΥΡΩΖΩΝΗ
Ενδοαστική διαπάλη με φόντο τις υποτονικές επενδύσεις

Ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζ. Κ. Γιούνκερ

Copyright 2016 The Associated

Ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζ. Κ. Γιούνκερ
Με κεντρικό ζητούμενο την ανάκαμψη των νέων κερδοφόρων επενδύσεων, εξελίσσονται οι κόντρες και ενδοαστικοί ανταγωνιστικοί, τόσο στο εσωτερικό των καπιταλιστικών κρατών όσο και συνολικά στην ΕΕ, γύρω από τα διάφορα μείγματα της αντιλαϊκής πολιτικής. Την ίδια ώρα, οι πολλαπλές αβεβαιότητες και οι «κίνδυνοι» που εκδηλώνονται στην Ευρωζώνη και στην παγκόσμια οικονομία, φέρνουν στην επιφάνεια τους ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα, ενώ πλέον έντονες διαιρέσεις και ενδοαστικές κόντρες εμφανίζονται και στο εσωτερικό της ΕΕ.

Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή και την πρόσφατη έκθεση της Κομισιόν σχετικά με τη «Φθινοπωρινή δέσμη του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου» και με τις προτεραιότητες για το 2017, η συζήτηση εστιάζει στο βαθμό της αποτελεσματικότητας που θα έχει το ενδεχόμενο της «δημοσιονομικής επέκτασης», δηλαδή η αύξηση των κρατικών κονδυλίων που αφορούν στην τόνωση των επενδύσεων.

Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Κομισιόν, Ζ. Κ. Γιούνκερ, «το κάθε κράτος - μέλος πρέπει να συμβάλει ανάλογα: όσοι έχουν τη δυνατότητα πρέπει να επενδύσουν περισσότερο, ενώ όσοι διαθέτουν μικρότερα δημοσιονομικά περιθώρια θα πρέπει να εξακολουθήσουν τις μεταρρυθμίσεις και τη φιλοαναπτυξιακή δημοσιονομική εξυγίανση», καθώς όπως χαρακτηριστικά τόνισε ο ίδιος, «η ανάκαμψη όμως είναι πολύ αργή και η αβεβαιότητα μεγάλη. Εχουμε μια μοναδική ευκαιρία, αλλά και καθήκον να ενεργήσουμε, και πρέπει να το κάνουμε τώρα».

Με βάση και τα παραπάνω, η Κομισιόν φαίνεται να αποσύρει τον προηγούμενο στόχο για «μέτριο δημοσιονομικό περιορισμό», στο σύνολο της Ευρωζώνης για τα έτη 2017 και 2018: «Λαμβανομένων υπόψη αφενός της ανάγκης να διατηρηθεί η ανάκαμψη και αφετέρου της γενικότερης αβεβαιότητας που επικρατεί σήμερα, δεν θα ήταν σκόπιμο να υιοθετηθεί ένας τέτοιος δημοσιονομικός προσανατολισμός», τονίζεται στην έκθεση.

Προδιαγράφοντας τις νέες κρατικές ενισχύσεις προς τους ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους της Ευρωζώνης, ο Ζ. Κ. Γιούνκερ επισήμανε: «Για τη ζώνη του ευρώ, ειδικότερα, αυτό συνεπάγεται μια πιο επεκτατική πολιτική για να δοθεί ώθηση στην οικονομία». «Η Επιτροπή συστήνει δημοσιονομική επέκταση έως και 0,5% του ΑΕΠ το 2017 για τη ζώνη του ευρώ στο σύνολό της. Αυτό αναμένεται να συμβάλει σε ένα ισορροπημένο μείγμα πολιτικής για τη στήριξη των μεταρρυθμίσεων και την ενίσχυση της ανάκαμψης», σύμφωνα με την Κομισιόν. Βεβαίως, δεν λένε μόνο αυτό. Αλλωστε, προτείνουν μια σειρά αντιλαϊκά μέτρα προσαρμογής σε χώρες, όπως π.χ. η Ιταλία, που βρίσκεται σε στασιμότητα, έχει μεγάλα κρατικά χρέη, πάνω από 2 τρισ. ευρώ, οι τράπεζές της έχουν τα μεγαλύτερα «κόκκινα» δάνεια, πάνω από 360 δισ. ευρώ, και κάποιες μεγάλες κινδυνεύουν με κατάρρευση. Ταυτόχρονα, όμως, για δύο χρόνια θα κρίνουν ελαστικά τους προϋπολογισμούς τους που δεν θα συμμορφώνονται με τους στόχος εξασφάλισης των κριτηρίων του Συμφώνου Σταθερότητας στο έλλειμμα. Αυτή είναι η χαλάρωση που εννοούν, ώστε να υπάρξει κάποια δυνατότητα κρατικής χρηματοδότησης για επενδύσεις. Το έκανε άλλωστε και η Γαλλία και δεν της επιβλήθηκε τιμωρία. Οταν ο Γιούνκερ ρωτήθηκε από τον Σόιμπλε γιατί δεν την τιμώρησε, είπε: Επειδή είναι η Γαλλία. Δηλαδή μεγάλη οικονομία, που να συνεχίσει με ύφεση δεν συμβάλλει στην ανάπτυξη της Ευρωζώνης. Το ίδιο ισχύει με την Ιταλία και την Ισπανία, τρίτη και τέταρτη σε μέγεθος οικονομίες της Ευρωζώνης.

Σε φάση όξυνσης οι ενδοαστικοί ανταγωνισμοί

Σε αυτό το πλαίσιο, της δημοσιονομικής επέκτασης, αν και αναφέρονται συνολικά στην Ευρωζώνη, είναι φανερό το γεγονός ότι η Κομισιόν «έδειξε» προς την πλευρά της Γερμανίας και άλλων κρατών, με υψηλά εμπορικά πλεονάσματα και σχετικά χαμηλά κρατικά χρέη, τα οποία καλούν να προχωρήσουν σε αύξηση των δαπανών για νέες κερδοφόρες επενδύσεις.

Την ίδια ώρα, η απάντηση στις προτροπές της Κομισιόν ήρθε χτες από τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Β. Σόιμπλε, που επανήλθε στην ανάγκη τήρησης του «Δημοσιονομικού Συμφώνου», κατηγορώντας μάλιστα την Κομισιόν ότι έχει ξεπεράσει τις αρμοδιότητές της. Σύμφωνα με τον Σόιμπλε, «δεσμευόμαστε από την ευρωπαϊκή νομοθεσία, όπως και η Κομισιόν (...). Η Κομισιόν, αντιθέτως, έχει εξετάσει το δημοσιονομικό περιθώριο (συνολικά) για την Ευρωζώνη και δεν έχει εντολή να κάνει κάτι τέτοιο». Παράλληλα, εκπρόσωπος του υπουργείου Οικονομικών της Γερμανίας τόνισε ότι «έχουμε μια κριτική στάση στην ανάλυση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη συνολική επονομαζόμενη δημοσιονομική στάση της Ευρωζώνης», δηλαδή για την προτεινόμενη δημοσιονομική επέκταση έως και 0,5% του ΑΕΠ το 2017 για τη ζώνη του ευρώ στο σύνολό της.

Η κόντρα πίσω από τα γερμανικά πλεονάσματα

Βέβαια, στο επίκεντρο βρίσκονται τα αστρονομικά εμπορικά πλεονάσματα της Γερμανίας, τα οποία στο πρόσφατο παρελθόν αποτέλεσαν πεδίο ενδοκαπιταλιστικής διαπάλης και στο εσωτερικό της ΕΕ, με στόχο βέβαια την απόσπαση μεριδίων και κερδών από το παγκόσμιο εμπόριο, το οποίο, έτσι κι αλλιώς, συνεχίζει σε ρότα υποχώρησης, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία.

Να σημειωθεί ότι η Γερμανία θα αναλάβει την προεδρία της G-20 τον επόμενο χρόνο, γεγονός που φαίνεται να «φωτίζει» πτυχές του αντιλαϊκού κάδρου και των ευρύτερων ανταγωνισμών που εκδηλώνονται ανάμεσα στη γερμανική κυβέρνηση, τις ΗΠΑ και το ΔΝΤ. «Είναι η στιγμή που επελέγη από τις Ηνωμένες Πολιτείες για να ασκήσουν πίεση στη Γερμανία, ώστε να θέσει ορισμένα σημεία στην ατζέντα της προεδρίας της το επόμενο έτος» τόνισε, τον προηγούμενο μήνα, μιλώντας στο γαλλικό ειδησεογραφικό πρακτορείο (AFP), πηγή προσκείμενη στις διαπραγματεύσεις.

Χαρακτηριστική είναι και η τοποθέτηση από την επικεφαλής του ΔΝΤ, Κρ. Λαγκάρντ, στο πλαίσιο της ετήσιας συνόδου του ιμπεριαλιστικού οργανισμού (Οκτώβρης 2016). Σε αυτό το πλαίσιο, η Λαγκάρντ, σχολιάζοντας τη μείωση φόρων που έχει εξαγγείλει η γερμανική κυβέρνηση, άφησε να εννοηθεί ότι δεν είναι επαρκής, λέγοντας: «Ελπίζουμε ότι αυτή η μείωση (φόρων) περιλαμβάνεται σε ένα ευρύτερο πακέτο μέτρων, που εκμεταλλεύεται το περιθώριο δημοσιονομικών ελιγμών που διαθέτει η Γερμανία». Σύμφωνα με την ίδια, τα πολύ χαμηλά επιτόκια στις αγορές δίνουν μία ευκαιρία «σε χώρες όπως η Γερμανία» για χρηματοδότηση με χαμηλό κόστος στις αγορές «για την ανάπτυξη των υποδομών».

Αβέβαιες προοπτικές, θολώνει η ανάκαμψη

«Η πολιτική αβεβαιότητα, η βραδεία ανάπτυξη εκτός ΕΕ και τα χαμηλά επίπεδα των παγκόσμιων εμπορικών συναλλαγών επηρεάζουν αρνητικά τις προοπτικές ανάπτυξης. Εξακολουθεί επίσης να ελλοχεύει ο κίνδυνος οι χαμηλές επιδόσεις της οικονομίας κατά τα τελευταία έτη να επιβραδύνουν την ανάπτυξη».

Τα παραπάνω επισημαίνει η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τις «Φθινοπωρινές Προβλέψεις 2016», ενώ όπως χαρακτηριστικά τονίζεται, «κατά τα προσεχή έτη, η ευρωπαϊκή οικονομία δεν θα είναι πλέον σε θέση να υπολογίζει στην έκτακτη στήριξη την οποία είχε από εξωτερικούς παράγοντες, όπως η πτώση των τιμών του πετρελαίου και η νομισματική υποτίμηση».

Μεταξύ άλλων, η έκθεση της Κομισιόν εστιάζει και στα παρακάτω:

-- Η αύξηση του παγκόσμιου ΑΕΠ μειώθηκε περαιτέρω κατά τους τελευταίους μήνες και αναμένεται στο 3% για το 2016, το οποίο αποτελεί το χαμηλότερο επίπεδο από το 2009.

-- Η «υποτονικότητα» στο διεθνές εμπόριο, εκτός ΕΕ, επηρεάζει τις εξαγωγές της Ευρωζώνης, παρά την «ανθεκτικότητα» των εμπορικών συναλλαγών στο εσωτερικό της Ευρωζώνης.

-- Το πλεόνασμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της Ευρωζώνης (δοσοληψίες με άλλες αγορές) αναμένεται να μειωθεί στο πλαίσιο του χρονικού ορίζοντα των προβλέψεων.

«Ευέλικτη» εργασία στην υπηρεσία του κεφαλαίου

Την ίδια ώρα, η Κομισιόν προδιαγράφει και τα επόμενα χτυπήματα στα Εργασιακά, με βάση και τις περιβόητες «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ. Οπως τονίζεται στην έκθεση, «εξακολουθούν να υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ των κρατών - μελών όσον αφορά την απασχόληση και τα κοινωνικά αποτελέσματα». Ταυτόχρονα, σύμφωνα με την Κομισιόν, τα «υψηλά επίπεδα ανισότητας μειώνουν τα οικονομικά αποτελέσματα, καθώς και το δυναμικό για βιώσιμη ανάπτυξη».

Σε συνοδευτικό παράρτημα της έκθεσης αναφέρονται σε αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, όπως:

Αλλαγές στη νομοθεσία για την προστασία της απασχόλησης με στόχο αξιόπιστες ρυθμίσεις, που παρέχουν ευελιξία και ασφάλεια στους εργαζόμενους και τους εργοδότες.

Σύγχρονα και κατάλληλα συστήματα κοινωνικής προστασίας, που υποστηρίζουν αυτούς που έχουν ανάγκη. Πρόκειται για τη συρρίκνωση των προνοιακών επιδομάτων, ζήτημα που συζητείται και στο πλαίσιο των συνεννοήσεων συγκυβέρνησης - κουαρτέτου.

Και βέβαια, ζητήματα όπως τα παραπάνω εντάσσονται στην ενιαία στρατηγική του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και των κυβερνήσεων της Ευρωζώνης, ανεξάρτητα από τους υπαρκτούς ανταγωνισμούς και τις διαιρέσεις. Σε κάθε περίπτωση, οι κόντρες γύρω από το ένα ή το άλλο μείγμα της αντιλαϊκής πολιτικής δεν αναιρούν την κοινή τους ανάγκη για την παραπέρα κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής.


Α. Σ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΥΡΙΟ ΣΤΟ 4ΣΕΛΙΔΟ «ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ»:

ΕΥΡΩΖΩΝΗ: Συζήτηση σχετικά με την πολιτική διαχείρισης για την καπιταλιστική ανάκαμψη σε συνθήκες αβεβαιότητας

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΔΙΑΚΟΠΤΟΜΕΝΟΥ ΦΟΡΤΙΟΥ: Σε εξέλιξη η σύγκρουση των επιχειρηματικών ομίλων στην εγχώρια αγορά Ενέργειας

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ: Αμερικανικό ενδιαφέρον, «άξονες» διακρατικών συνεργασιών, διεργασίες στο Κυπριακό: Το κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών περιπλέκεται διαρκώς

ΟΙ ΗΠΑ ΕΠΙ ΠΡΟΕΔΡΙΑΣ ΟΜΠΑΜΑ: Ωφελημένα τα μονοπώλια, εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά βίωσαν τη «φιλολαϊκή του πολιτική» με ένταση της εκμετάλλευσης, ανασφάλιστη εργασία, φτώχεια, ανεπαρκή πρόσβαση στην Υγεία

«ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΔΙΑΚΟΠΤΟΜΕΝΟΥ ΦΟΡΤΙΟΥ»
Ενισχύει τους επιχειρηματικούς ομίλους, την πληρώνει ο λαός

Eurokinissi

Το δρόμο για την επέκταση του μέτρου της λεγόμενης «διακοψιμότητας» στην Ελλάδα ανοίγει η έγκριση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή του αντίστοιχου μηχανισμού στη Γερμανία. Υπενθυμίζεται ότι η υπηρεσία διακοπτόμενου φορτίου αποτελεί μηχανισμό που συνδέεται τόσο με την ενίσχυση της ασφάλειας του δικτύου ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας, όσο και με τη συγκράτηση του υψηλού κόστους που επιβαρύνει τη βιομηχανία, παράμετρος ζωτικής σημασίας για την ανταγωνιστικότητά της. «Κύκλοι της ενεργοβόρου βιομηχανίας εκτιμούν ιδιαίτερα θετικά την απόφαση της Κομισιόν για τη Γερμανία, καθώς θεωρούν ότι νομιμοποιεί το ελληνικό αίτημα για υποβολή αιτήματος παράτασης του μέτρου της διακοψιμότητας - κάτι που ήδη έχει τεθεί υπόψη του ΥΠΕΝ». Αυτά έγραφε πρόσφατα η «Αυγή» εκτιμώντας βεβαίως θετικά, όπως και η κυβέρνηση, μια απόφαση της Κομισιόν που μειώνει το κόστος για τις ενεργοβόρες βιομηχανίες. Αλλωστε, είναι αίτημά τους η μείωση του ενεργειακού κόστους, στο πλαίσιο αύξησης της ανταγωνιστικότητάς τους.

Η Κομισιόν εκτιμά ότι αυτή της η απόφαση συμβάλλει καθοριστικά στο μακροπρόθεσμο στόχο της ανάπτυξης πιο ευέλικτου βιομηχανικού φορτίου, παρέχοντας τη δυνατότητα στους διακοπτόμενους καταναλωτές να γίνουν «de facto ευέλικτοι πάροχοι διαθεσιμότητας ισχύος», επομένως αυτή τους η προσφορά θα αμείβεται.

Να, λοιπόν, που η ίδια η Κομισιόν ανοίγει δρόμους για την ανταγωνιστικότητα των ενεργοβόρων βιομηχανιών, ωφελώντας τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους ως μεγάλους καταναλωτές ηλεκτρικού ρεύματος.

Στην Ελλάδα η κυβέρνηση, το αρμόδιο υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας, δεν έχει λάβει θέση δημόσια. Δεν ξέρουμε τι θα κάνει μετά απ' αυτή την απόφαση της Κομισιόν για τη Γερμανία και τη θετική εκτίμηση των ενεργοβόρων βιομηχανιών, αλλά έτσι κι αλλιώς βρίσκεται σε διαβουλεύσεις και επαφές με τις δύο πλευρές, τους μεγάλους βιομηχανικούς καταναλωτές Ενέργειας και τους παραγωγούς ηλεκτρικού ρεύματος.

Γιατί την εφαρμόζουν

Η «διακοψιμότητα» είναι η δυνατότητα που παρέχει η νομοθεσία για έκπτωση στα τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος στους μεγάλους βιομηχανικούς καταναλωτές, με αντάλλαγμα τον περιορισμό ή τη διακοπή της τροφοδοσίας σε περίπτωση που το απαιτήσουν οι ανάγκες του δικτύου. Η δυνατότητα των μεγάλων βιομηχανιών να συνάπτουν με τον ΑΔΜΗΕ διακοπτόμενες συμβάσεις προμήθειας ηλεκτρικού ρεύματος («διακοψιμότητα») βρίσκεται στο 3ο μνημόνιο. Που βάζει όμως ζήτημα τα «τιμολόγια να διαμορφώνονται βάσει του οριακού κόστους παραγωγής, λαμβάνοντας υπόψη τα καταναλωτικά χαρακτηριστικά των πελατών που επηρεάζουν το κόστος» και να καταργηθεί η έκπτωση 20% στη βιομηχανία. Το μέτρο αυτό χρηματοδοτείται από τους παραγωγούς ηλεκτρικής ενέργειας. Πιο συγκεκριμένα, το μέτρο χρηματοδοτείται από το 3,6% του τζίρου των παραγωγών από φωτοβολταϊκά και 0,4% του τζίρου των συμβατικών μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, με καύσιμο λιγνίτη ή φυσικό αέριο. Από το τέλος αυτό εξαιρούνται τα οικιακά φωτοβολταϊκά. Αντικειμενικά, το μέτρο οδηγεί σε όξυνση του ανταγωνισμού ανάμεσα στους μεγάλους βιομηχανικούς καταναλωτές Ενέργειας και στους παραγωγούς ηλεκτρικού ρεύματος, κυρίως αυτούς των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ).

Είναι αλήθεια ότι το συγκεκριμένο μέτρο είναι ένα είδος κρατικής ενίσχυσης προς την εγχώρια ενεργοβόρο βιομηχανία, κάτι που έχει ομολογήσει από το βήμα της Βουλής ο πρώην υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Π. Σκουρλέτης, τον περασμένο Μάρτη.

Ωστόσο ανάλογα μέτρα έχουν ληφθεί και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη Γερμανία. Μάλιστα, ο γερμανικός μηχανισμός διακοψιμότητας, που επεκτάθηκε μέχρι το 2022, εγκρίθηκε και από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπως προαναφέραμε, η οποία στη σχετική της απόφαση υπογραμμίζει επίσης ότι «το μέτρο υποστηρίζει ακριβώς την ευστάθεια του συστήματος ιδιαίτερα σε αγορές όπου υπάρχει αυξημένη διείσδυση των ΑΠΕ».

Ενδοκλαδικοί και διακλαδικοί ανταγωνισμοί

Εδώ υπάρχει ένα ζήτημα, που έχει να κάνει με το ότι οι μονάδες ΑΠΕ δεν μπορούν να παράγουν πάντα σταθερό φορτίο (δεν έχει πάντα ήλιο, δε φυσά πάντα αέρας) γι' αυτό είναι αναγκασμένες να διασυνδέονται με την παραγωγή σταθερού φορτίου, που μόνο τα ορυκτά καύσιμα και η υδροηλεκτρική ενέργεια μπορούν να δώσουν. Αρα, δεν μπορούν να λειτουργήσουν αυτοτελώς. Αυτό φαίνεται ότι πληρώνουν στον ενδοκλαδικό ανταγωνισμό των διαφόρων τομέων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Επίσης, στην Ελλάδα, μαζί με τη «διακοψιμότητα», πάρθηκαν σειρά άλλων μέτρων το τελευταίο χρονικό διάστημα, όπως μείωση ΕΦΚ στο φυσικό αέριο, ιδιωτικά συμφωνητικά με τη ΔΕΗ με μειωμένα τιμολόγια κ.ά., που συντέλεσαν στη μείωση του ενεργειακού κόστους των ενεργοβόρων βιομηχανιών, κάτι που ομολογούν και οι εκπρόσωποί τους. Ειδικά η χαλυβουργία, η τσιμεντοβιομηχανία, η υαλουργία και η χαρτοποιία, κλάδοι που συμμετείχαν στις δημοπρασίες της «διακοψιμότητας», ενίσχυσαν την παραγωγή τους και τις εξαγωγές τους, όπως λένε οι ίδιοι οι εκπρόσωποί τους.

Συγκεκριμένα, μεγάλος χαλυβουργικός όμιλος που δραστηριοποιείται στη χώρα διακινεί το τελευταίο διάστημα στα ΜΜΕ ότι ακριβώς εξαιτίας της «διακοψιμότητας» έχει αυξήσει κατά 40% την παραγωγή του, δουλεύοντας 4 βάρδιες ημερησίως και τα Σαββατοκύριακα, αυξάνοντας γι' αυτόν το λόγο την απασχόληση στις μονάδες του. Αναφέρουν ακόμη οι ίδιοι «κύκλοι» ότι η παραγωγή τους κατευθύνεται σε συντριπτικό ποσοστό σε αγορές του εξωτερικού, με δεδομένο ότι η εγχώρια ζήτηση βρίσκεται ακόμη σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα. Δεν λένε βέβαια ούτε τι είδους θέσεις εργασίας έχουν δημιουργηθεί ούτε ποιο είναι το επίπεδο των αμοιβών των εργαζομένων ούτε το σύνολο των δικαιωμάτων τους και των συνθηκών εργασίας...

Απ' την άλλη πλευρά, βέβαια, δεν μπορούν και οι επιχειρηματίες του κλάδου των φωτοβολταϊκών να ισχυριστούν πως δεν ευνοήθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, το αντίθετο, εισέπρατταν υπέρογκα ποσά μέσω του συστήματος των «εγγυημένων τιμών», συνολικά άνω των 1,8 δισ. ευρώ το χρόνο επιβάρυναν οι ΑΠΕ τα τιμολόγια ηλεκτρικού ρεύματος και αυτό σχετικά επιβαρύνει τα λαϊκά νοικοκυριά, μαζί με τις αλλεπάλληλες υπέρογκες αυξήσεις στα τιμολόγια που πληρώνουν το ηλεκτρικό ρεύμα, ενώ για την επόμενη δεκαετία οι επιχειρηματίες του χώρου θα εισπράττουν 1 δισ. ευρώ ετησίως.

Ποιος «πληρώνει τη νύφη»

Ολα τα παραπάνω δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά ένα ακόμη επεισόδιο στην όξυνση των ανταγωνισμών αντιτιθέμενων επιχειρηματικών συμφερόντων με επίκεντρο την Ενέργεια, τους οποίους σε κάθε περίπτωση πληρώνουν τα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα.

Αντικειμενικά και με κάθε τρόπο οι επιχειρηματικοί όμιλοι παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, όλοι, ενισχύονται με κρατικό χρήμα με διάφορες μορφές. Είτε με απευθείας επιδοτήσεις, όπως οι ΑΠΕ, το τέλος των οποίων στους λογαριασμούς της ΔΕΗ πληρώνει ο λαός είτε με τη μείωση του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης σε φυσικό αέριο και πετρέλαιο για την παραγωγή ρεύματος κ.λπ. Το ίδιο βεβαίως και οι ενεργοβόρες βιομηχανίες. Οι ανταγωνισμοί μεταξύ τους είναι νόμος στον καπιταλισμό και έτσι θα πορεύονται. Δεν είναι αυτό το κύριο. Το κύριο με βάση όλα τα παραπάνω είναι ότι όλη την κρατική ενίσχυση των παραγωγών ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά και τη μείωση του κόστους των ενεργοβόρων βιομηχανιών, την πληρώνει ο λαός με τα πανάκριβα τιμολόγια ηλεκτρικού ρεύματος, που φαίνεται από τα χρέη που έχουν στη ΔΕΗ ΑΕ λαϊκά νοικοκυριά και την αδυναμία πολλά να μην μπορούν να ανταποκριθούν ούτε σε προγράμματα διακανονισμών.

Την πληρώνει όμως και με την τεράστια φοροληστεία του, αφού απ' αυτήν προέρχονται οι κρατικές επιδοτήσεις. Και οι ΑΠΕ, για παράδειγμα, εισέπρατταν εξωφρενικές αποζημιώσεις και θα συνεχίσουν να εισπράττουν για τα επόμενα δέκα χρόνια τουλάχιστον, άρα πληρώθηκαν πανάκριβα από τα λαϊκά νοικοκυριά όλα αυτά τα χρόνια με κρατικό χρήμα μέσω του σχετικού «χαρατσιού» που μπήκε στα τιμολόγιά τους και κατευθυνόταν στις τσέπες των επιχειρηματιών, αλλά και μέσω φόρων από το λαό. Το ίδιο συμβαίνει και με τη μείωση του ενεργειακού κόστους στη βιομηχανία.

Σε όλ' αυτά να προσθέσουμε και τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και στις βιομηχανίες παραγωγής Ενέργειας και στις βιομηχανίες κατανάλωσης Ενέργειας, που αξιοποιούν όλα τα αντεργατικά μέτρα που υπήρχαν και τα νέα που προστέθηκαν τα τελευταία χρόνια των μνημονίων, για να αυξάνουν την κερδοφορία τους.

Αυτή η πραγματικότητα στους ανταγωνισμούς βιομηχανιών παραγωγής Ενέργειας και βιομηχανιών κατανάλωσης Ενέργειας αποτελεί ένα παράδειγμα αποτύπωσης της λειτουργίας του καπιταλισμού ενώ τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους έρχονται σε κόντρα με τα λαϊκά συμφέροντα. Η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα πληρώνουν όλα τα παραπάνω πολύμορφα όπως δείξαμε. Αρα, όχι μόνο δε χρειάζεται να ψάχνουν ποιοι επιχειρηματικοί όμιλοι έχουν δίκιο ή μπορεί να τους ωφελούν αλλά να συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα κατάργησης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και απ' αυτά τα παραδείγματα.

Κόντρα σε όλα αυτά να συμπαραταχτούν με το ΚΚΕ στην πάλη για τη μόνη πραγματικά φιλολαϊκή λύση, που η υλοποίησή της μπορεί να εξασφαλίσει τη λαϊκή ευημερία, πάλη για την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, που με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο θα αναπτύσσει την οικονομία σε όφελος του λαού. Σ' αυτό το πλαίσιο θα υπάρχει ενιαίος φορέας Ενέργειας λαϊκή ιδιοκτησία, θα διασφαλίζει την κάλυψη των αναγκών της κεντρικά σχεδιασμένης βιομηχανίας και των λαϊκών αναγκών, με φτηνό ρεύμα στο λαό.


Φ. Ι.

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ
Μπλέκεται διαρκώς το κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών

Σταθερό και ενισχυμένο το «ενδιαφέρον» των ΗΠΑ, κάτι που προμηνύει νέους κινδύνους για τους λαούς όλης της περιοχής

Το ρωσικό αεροπλανοφόρο«Κουζνέτσοφ» έφτασε στη Μεσόγειο πριν από δύο βδομάδες. Η υπερσυγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων είναι ενδεικτική των αντιλαϊκών σχεδιασμών

Copyright 2016 The Associated

Το ρωσικό αεροπλανοφόρο«Κουζνέτσοφ» έφτασε στη Μεσόγειο πριν από δύο βδομάδες. Η υπερσυγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων είναι ενδεικτική των αντιλαϊκών σχεδιασμών
Οι γοργές εξελίξεις στο Κυπριακό, η ολόπλευρη κλιμάκωση της επιθετικότητας της Τουρκίας, η ενίσχυση των ενεργειακών σχεδιασμών και ανταγωνισμών ισχυρών μονοπωλίων στην Ανατολική Μεσόγειο, η διαμόρφωση νέων διακρατικών συνεργασιών (π.χ. τριμερής Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου) είναι μερικές μόνο από τις πλευρές που αναδεικνύουν ότι η «γειτονιά» μας θα παραμείνει στο επίκεντρο πυκνών αντιλαϊκών διεργασιών.

Μετά τις πρόσφατες προεδρικές εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, πολλαπλασιάστηκαν αναλύσεις για τις επιχειρηματικές και γεωπολιτικές επιδιώξεις στην περιοχή, με δεδομένο ότι αυτή θα συνεχίσει να έχει κρίσιμη σημασία για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Ηταν χαρακτηριστικός ο ερχομός Ομπάμα στην Ελλάδα, πέρα από τις προεκτάσεις που αφορούσαν ευρύτερους ανταγωνισμούς για το μείγμα διαχείρισης της κρίσης και συνολικότερες κόντρες στο πλαίσιο ανακατατάξεων στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Ηδη, τα αστικά επιτελεία και της χώρας μας «ζεσταίνουν μηχανές» για να μη μείνουν εκτός σε νέες κολιγιές που πιθανώς διερευνηθούν. Είναι ενδεικτικός ο ενθουσιασμός με τον οποίο υποδέχτηκαν την επικράτηση Τραμπ κυβερνητικά στελέχη, με πρώτο και καλύτερο τον υπουργό Αμυνας, Πάνο Καμμένο, που έφτασε να υποστηρίζει (από το βήμα του συνεδρίου του κόμματός του) ότι «η εκλογή Τραμπ έχει να κάνει με το τέλος της πολιτικής της νέας τάξης πραγμάτων». Μάλιστα, στις αρχές της περασμένης βδομάδας ο Καμμένος έκανε νέα αναφορά στο σχήμα της «Μεσογειακής Ενωσης», όταν διαμηνύοντας την ετοιμότητα της χώρας να εμπλακεί βαθύτερα στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, υπογράμμισε: «Η Ελλάδα είναι ο πόλος σταθερότητας της νέας Μεσογειακής Ενωσης, η οποία τώρα γεννιέται».

Στη «Μεσογειακή Ενωση» ο Καμμένος είχε αναφερθεί και τον περασμένο Ιούλη, όταν μετά από συνάντησή του με τον Λιβανέζο ομόλογό του, Σαμίρ Μοκμπέλ, είχε πει: «Εχει γίνει, πλέον, κοινή πεποίθηση ότι οι συνθήκες ασφάλειας που έχουν διαμορφωθεί στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και γενικότερα, δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν μεμονωμένα. Χρειάζεται συλλογική προσπάθεια σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο». Και πρόσθεσε: «Αρχίζει να γεννιέται η Μεσογειακή Ενωση και μέρος της Μεσογειακής Ενωσης, εκτός από την Ελλάδα, την Κύπρο, την Αίγυπτο, την Ιορδανία, δεν μπορεί να μην είναι και ο Λίβανος».

Αλλωστε, τις προοπτικές που ανοίγουν για τα μονοπώλια οι διάφορες εναλλακτικές συνεργασίες τις ανιχνεύουν και τα «τρίγωνα» και «τετράγωνα» συνεργασιών στα οποία συμμετέχει και η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια (π.χ. με Κύπρο - Ισραήλ, με Κύπρο - Αίγυπτο κ.τ.λ.). Τους δρόμους που τέτοια σχήματα μπορεί να ανοίξουν και ευρύτερα, είναι λογικό να τους μελετούν και ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα, ειδικά σε περίοδο δυσκολιών για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Τις τελευταίες μέρες υπήρξαν δημοσιεύματα που εμφανίζουν συνεργάτες του νεοεκλεγέντος Προέδρου των ΗΠΑ, Ντ. Τραμπ, να έχουν ασχοληθεί στοχευμένα με την Ανατολική Μεσόγειο και να έχουν κατά καιρούς επιχειρηματολογήσει πάνω σε διάφορες προεκτάσεις που μπορεί να έχουν τέτοιες συνεργασίες. Για παράδειγμα, ένας από τους συμβούλους του Τραμπ σε θέματα ενεργειακής πολιτικής, ο Ελληνοαμερικανός Τζορτζ Παπαδόπουλος, εμφανίζεται να υποστηρίζει μια στενότερη συνεργασία ανάμεσα σε κράτη της Μεσογείου, για την οποία μάλιστα φέρεται να συζήτησε σε απανωτά ταξίδια που έκανε το καλοκαίρι σε Αθήνα, Τελ Αβίβ κ.α.

Βεβαίως, τα επιτελεία υποψήφιων Προέδρων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως οι ΗΠΑ, είναι λογικό να ασχολούνται με τις ισορροπίες σε όλες τις περιοχές του πλανήτη, ειδικά όσες έχουν κρίσιμη γεωστρατηγική θέση. Τέτοια είναι και η Ανατολική Μεσόγειος, που σήμερα έχει ειδικό βάρος εξαιτίας του συνεχιζόμενου πολέμου σε Συρία - Ιράκ, πιθανών νέων εξελίξεων σε Β. Αφρική και Μέση Ανατολή, γενικά λόγω της θέσης της, ως σταυροδρόμι τριών ηπείρων.

Το «ψητό» των υδρογονανθράκων

Ενδεικτικές του ενδιαφέροντος των ΗΠΑ για την περιοχή είναι μελέτες «δεξαμενών σκέψης» και ινστιτούτων, όπως το «Hudson Institute» («Ινστιτούτο Χάντσον»), που ασχολείται συστηματικά με τη «γειτονιά» μας και φλέγοντα θέματα, όπως το Κυπριακό.

Παλιότερη έκθεση του Ινστιτούτου (2014), με τίτλο «Ενέργεια: Η στρατηγική ευκαιρία της Δύσης στην Ανατολική Μεσόγειο», κατέληγε σε επισημάνσεις για την ανάγκη: Επανεγκατάστασης μιας «ρωμαλέας ναυτικής παρουσίας» των ΗΠΑ στην περιοχή. Χαλάρωσης του εμπάργκο όπλων προς την Κύπρο (σ.σ. για την οποία το αμερικανικό Κογκρέσο πήρε σχετική απόφαση το Νοέμβρη του 2015). Ενταξης της Κύπρου στο «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» του ΝΑΤΟ.

Το Ινστιτούτο επανήλθε στη «γειτονιά» μας την αμέσως επόμενη χρονιά (2015), με άλλη έκθεση, που έφερε τον τίτλο: «Η πολιτική των ΗΠΑ και η στρατηγική σχέση Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ: Μετατοπίσεις ισχύος στην Ανατολική Μεσόγειο». Σε αυτή, μεταξύ άλλων, παρουσιάζονταν εκτιμήσεις επιστημονικών επιτελείων της αμερικανικής κυβέρνησης (U.S. Geological Survey), σύμφωνα με τις οποίες τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο θα μπορούσαν να αποδειχθούν εξαιρετικά σημαντικά. Συγκεκριμένα, η έκθεση μιλά για 3,4 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου και 345 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια (κ.π.) φυσικού αερίου. Με βάση τις εκτιμήσεις για τις ενεργειακές ανάγκες της Ευρώπης (σύμφωνα με την έκθεση, το 2013 κατανάλωσε, ως σύνολο, 19 τρισ. κ.π.) και με βάση εκτιμήσεις ότι η κυπριακή ΑΟΖ μπορεί να περιέχει μέχρι και 60 τρισ. κ.π. «αν αυτό αποδειχθεί αληθές, όχι απλά η Κύπρος θα μετατραπεί στη μεγαλύτερη ενιαία ενεργειακή πηγή της Ευρώπης, αλλά αθροιστικά, τα συνολικά αποθέματα Κύπρου και Ισραήλ θα ήταν τα 15α μεγαλύτερα αποθέματα αερίου στον κόσμο...». Αυτά βεβαίως υποστήριζε η συγκεκριμένη έκθεση του εν λόγω Ινστιτούτου. Το τι ακριβώς ισχύει και το τι θα γίνει τελικά είναι μια άλλη ιστορία.

Η ίδια έκθεση χαρακτήριζε «μοντέλο επιτυχημένης περιφερειακής συνεργασίας» τη «στρατηγική εταιρική σχέση» Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, ενώ όσον αφορά το πώς η Ουάσιγκτον μπορεί να αξιοποιήσει αυτό το «τρίγωνο» συνεργασίας εκτιμούσε: «Οι στενότερες σχέσεις των ΗΠΑ με τις τρεις αυτές χώρες στον τομέα της ασφάλειας θα επιτρέψουν στις ΗΠΑ να αντιμετωπίσουν καλύτερα σύγχρονες παγκόσμιες προκλήσεις, όπως η τρομοκρατία, η ενεργειακή ασφάλεια και η σταθερότητα, που κινδυνεύουν όλο και περισσότερο καθώς η ασφάλεια στην Ανατολική Μεσόγειο γίνεται όλο και πιο προβληματική...».

Ενώ σε άλλο σημείο αναφερόταν: «Το Ινστιτούτο πιστεύει ότι η παγκόσμια ασφάλεια, ευημερία και ελευθερία απαιτεί ισχυρή, συγκεκριμένη και στρατηγική παρέμβαση των ΗΠΑ, ως ηγετικής δύναμης στην "καρδιά" του σθεναρού δικτύου των συμμάχων (τους). Η σταθερότητα στη νότια εσωτερική θαλάσσια πλευρά του (σ.σ. δικτύου αυτού των συμμάχων τους) απαιτεί οι ΗΠΑ να αναλάβουν ξανά έναν ηγετικό ρόλο στη Μεσόγειο που χάθηκε σε μεγάλο βαθμό στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου (...) Οι σύμμαχοι και φίλοι της Αμερικής, Ελλάδα, Κύπρος και Ισραήλ, προσφέρουν στην Ευρώπη δύο νέες και ανταγωνιστικές εναλλακτικές ενεργειακών διαδρόμων και αποθεμάτων, που απομακρύνονται σε μεγάλο βαθμό από την πολιτικο-θεολογική θύελλα της Μέσης Ανατολής, όπως και από την απευθείας επιρροή της Ρωσίας...».

Οι ιμπεριαλιστές μελετούν «εναλλακτικές»

Βεβαίως, χρειάζεται προσοχή στην παρακολούθηση αναλύσεων και εκθέσεων που αστικά επιτελεία μπορεί να αξιοποιούν για την προώθηση συμφερόντων συγκεκριμένων μερίδων των μονοπωλίων. Οπως, επίσης, χρειάζεται μεγάλη προσοχή, να μη βγαίνουν απόλυτα ή μονόπλευρα συμπεράσματα, που αποσπούν τις εξελίξεις από το συγκεκριμένο χαρακτήρα των διακρατικών σχέσεων, τη μεγάλη αλληλεξάρτηση των καπιταλιστικών οικονομιών, το βάθεμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στο φόντο της κρίσης, τη μεγάλη ανισομετρία και αναρχία στην καπιταλιστική ανάπτυξη, που περικλείει σταθερά το σπόρο νέων σφοδρότερων αναμετρήσεων ακόμα και μεταξύ «εταίρων», όπως και το «σπόρο» πιθανών ανακατατάξεων σε συμμαχίες ή κόντρες.

Τα επισημαίνουμε αυτά γιατί, παρακολουθώντας δηλώσεις συνεργατών του Τραμπ, πολλοί βιάστηκαν να μιλήσουν με απόλυτο τρόπο π.χ. για το μέλλον των σχέσεων ΗΠΑ - Τουρκίας, που ομολογουμένως περνούν μια «δύσκολη» περίοδο.

Για μας τους κομμουνιστές, είναι καθήκον να παρακολουθούμε διεργασίες και αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστών, ώστε να συμβάλλουμε πρωτοπόρα στην επιστημονική, μαρξιστική - λενινιστική ανάλυση των εξελίξεων, στη διαφώτιση των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, στην αποκάλυψη και απόκρουση των επικίνδυνων και αιματηρών σχεδίων που ήδη προχωρούν στην ευρύτερη γειτονιά μας.

Από αυτήν την πλευρά έχει σημασία να καταγράφουμε και το σχεδιασμό των ΗΠΑ στην περιοχή μας, τα βήματα και τις εναλλακτικές που μελετούν στο πλαίσιο της «μεγάλης εικόνας», δηλαδή της ευρύτερης αναμέτρησης για τη θέση τους στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, που φυσικά έχει υποστεί σημαντικές διαφοροποιήσεις τις τελευταίες δεκαετίες. Και όλα δείχνουν ότι έπεται συνέχεια.

Σε αυτήν τη βάση, έχει ενδιαφέρον να καταγράψουμε επισημάνσεις συνεργατών του Τραμπ για το πώς θα χρειαζόταν η Ουάσιγκτον να προσαρμόσει τις διεθνείς της σχέσεις, για να «φρενάρει» και κινήσεις των αντιπάλων της. Σημείωνε λοιπόν ο Τζορτζ Παπαδόπουλος (που, σημειωτέον, έχει υπάρξει συνεργάτης του Ινστιτούτου «Hudson») μόλις στα τέλη του περασμένου Σεπτέμβρη στο πρακτορείο «Ιντερφάξ»: «Οι κυρώσεις (σ.σ. προς τη Ρωσία) δεν κατάφεραν τίποτα παραπάνω από το να στρέψουν τη Ρωσία προς την Κίνα ως βασική αγορά για τα ρωσικά αγαθά, τις υπηρεσίες και την Ενέργεια». Ενώ, αναδεικνύοντας και το ρόλο που έχει η «γειτονιά» μας, ως σημαντικό πεδίο διασταύρωσης αντίπαλων «πυρών», συνέχιζε: «Δε λειτουργεί προς το συμφέρον της Δύσης Ρωσία και Κίνα να συναντηθούν σε μια γεωπολιτική συμμαχία που μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες για τα συμφέροντα των ΗΠΑ στη Νότια Κινεζική Θάλασσα, στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Θεωρώ ότι και οι ΗΠΑ και η Ρωσία θα έπρεπε να θεωρήσουν την Κίνα ως μια αναδυόμενη υπερδύναμη - απειλή που θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τα επόμενα πενήντα χρόνια».

Ολα τα παραπάνω βεβαιώνουν την κρίσιμη σημασία που αποκτά η οργάνωση του αντιιμπεριαλιστικού - αντικαπιταλιστικού αγώνα του λαού μας, για την οποία το Κόμμα μας έχει μεγάλη ευθύνη, αλλά και κρίσιμα όπλα για την επιτυχία του: Την πολύχρονη Ιστορία του και τη δοκιμασμένη επιστημονική κοσμοθεωρία του.


Α. Μ.

ΟΙ ΗΠΑ ΕΠΙ ΠΡΟΕΔΡΙΑΣ ΟΜΠΑΜΑ
Η «φιλολαϊκή πολιτική» του αύξησε την εκμετάλλευση, τη φτώχεια και την ανασφάλεια

Ωφελημένοι οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι

Η καπιταλιστική βαρβαρότητα, και επί ημερών Ομπάμα, δεν μείωσε τις ουρές των φτωχών στα συσσίτια...
Η καπιταλιστική βαρβαρότητα, και επί ημερών Ομπάμα, δεν μείωσε τις ουρές των φτωχών στα συσσίτια...
Μέρες που ζήσαμε την «αγιογραφία» του Αμερικανού Προέδρου, Μπαράκ Ομπάμα, που ήρθε μέσα στη βδομάδα στη χώρα μας, και που το «λιβανιστήρι» συνεχίζεται για τον «οραματιστή», «ανθρωπιστή» και «φιλολαϊκό» πρώτο μαύρο Πρόεδρο, αξίζει να δούμε τα πεπραγμένα του στις ίδιες τις ΗΠΑ, πέρα από το αιματοκύλισμα για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, που συνέχισε σε όλο τον κόσμο, στο όνομα των ...«αξιών της δημοκρατίας, της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας», όπως και οι προκάτοχοί του.

Ας δούμε, λοιπόν, την «ελευθερία» και την «αξιοπρέπεια» που βίωσαν εκατομμύρια εργαζόμενοι στις ΗΠΑ, από άλλο έναν γνήσιο εκπρόσωπο του κεφαλαίου, όπως και ο διάδοχός του Ντόναλντ Τραμπ, που θα αναλάβει από τις 20 Γενάρη, συνεχίζοντας την ίδια αντιλαϊκή, φιλομονοπωλιακή πολιτική.

Από την αναιμική καπιταλιστική ανάπτυξη στο διάστημα των δύο θητειών του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανοί δεν επωφελήθηκαν ούτε στο ελάχιστο, αντίθετα με τα μονοπώλια, ειδικά αυτά που δραστηριοποιήθηκαν σε τομείς όπως οι υπηρεσίες Υγείας, οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, τράπεζες και άλλοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, φαρμακοβιομηχανίες, εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο διαδίκτυο κ.λπ.

Ετσι, τη στιγμή που ο απερχόμενος Πρόεδρος καμαρώνει για την ανάσχεση της θύελλας των εκατοντάδων χιλιάδων απολύσεων, που παρέλαβε το 2009 από τον προκάτοχό του Τζ. Ου. Μπους, μετά την έναρξη της καπιταλιστικής κρίσης το 2008, και τη μείωση της ανεργίας στο 5% από περίπου 7,8% που ήταν στην αρχή της πρώτης θητείας του, εκατομμύρια Αμερικανοί γνωρίζουν μία άλλη πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που δεν μοιάζει καθόλου με τη «μαγική εικόνα» και τις μισές αλήθειες που προσπαθεί να παρουσιάσει ο απερχόμενος Πρόεδρος και αναπαράγουν όλες αυτές τις μέρες και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τα αστικά ΜΜΕ στη χώρα μας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ανεργία. Οντως σήμερα στις ΗΠΑ υπολογίζεται επισήμως στο 5%. Ομως, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι αποσιωπούν την ίδια στιγμή ότι το 28% των Αμερικανών ηλικίας μεταξύ 16 και 67 ετών (περίπου 48.500.000 άτομα) δεν συμπεριλαμβάνονται πλέον στο ενεργό εργατικό δυναμικό και δεν συνυπολογίζονται στους ανέργους, είτε για λόγους υγείας, είτε επειδή αναζητούν εργασία πάνω από δύο χρόνια ή επειδή σταμάτησαν από απόγνωση να ψάχνουν για οποιαδήποτε δουλειά. Το ποσοστό του ενεργού εργατικού δυναμικού σήμερα μετριέται στο 62% του συνολικού πληθυσμού, που θεωρείται το χαμηλότερο από τη δεκαετία του '60.

Ανοίγει η ψαλίδα των ανισοτήτων...

Ενα άλλο σημαντικό στοιχείο, για να αντιληφθεί κανείς την πραγματική οικονομική κατάσταση και το βιοτικό επίπεδο ενός λαού, είναι οι μισθοί και οι εισοδηματικές ανισότητες ανάμεσα στο φτωχότερο και πλουσιότερο μέρος ενός πληθυσμού.

Είναι χαρακτηριστικό, λένε οικονομικοί αναλυτές, πως η εισοδηματική ανισότητα μεταξύ πλούσιων και φτωχών στις ΗΠΑ αυξήθηκε πιο γρήγορα το διάστημα μεταξύ 2003 - 2013 απ' ό,τι το διάστημα 1923 - 1928 (δηλαδή λίγο πριν το κραχ του 1929). Επιπλέον, το 1% των πλουσιότερων Αμερικανών είδε τα πλούτη του να αυξάνονται από 15% το 2003, στο 22% το 2013 (στοιχεία του Quarterly Journal of Economics το Μάη του 2016)...

Από το 2009 έως σήμερα, η κυβέρνηση Ομπάμα καμαρώνει λέγοντας πως δημιούργησε 9.300.000 θέσεις εργασίας. Δεν μας λέει, όμως, ότι 3 στους 5 Αμερικανούς που βρήκαν μία από αυτές τις θέσεις εργασίας αγωνιά «συχνά ή συνέχεια» για την οικονομική του κατάσταση. Για το εάν δηλαδή θα έχουν τον επόμενο μήνα αρκετά χρήματα για να πληρώσουν το νοίκι ή τη δόση του στεγαστικού δανείου, να βάλουν φαΐ στο τραπέζι της οικογένειας, να ντύσουν και να μορφώσουν τα παιδιά τους...

Η κατάσταση είναι, πάντως, τόσο δύσκολη που ακόμη και ο Τομ Πέρες, ο ομοσπονδιακός υπουργός Εργασίας, παραδέχεται ότι η οικονομική ανάκαμψη δεν άγγιξε την πλειοψηφία των Αμερικανών.

Παράλληλα, η συνεχής αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των ΗΠΑ ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή στερεί πόρους για τη χρηματοδότηση βασικών λαϊκών αναγκών σε Υγεία, Εκπαίδευση, βασικές υποδομές. Ακόμη και η τελευταία μελέτη του ιδρύματος «Brookings» καταγράφει πως το 95% των λαϊκών νοικοκυριών στις ΗΠΑ είδαν στην πραγματικότητα μείωση και όχι αύξηση των εισοδημάτων τους στη διάρκεια των δύο προεδρικών θητειών του Μπαράκ Ομπάμα.

Και τα καταιγιστικά στοιχεία για την πραγματική κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων δεν έχουν τελειωμό:

  • Επί Ομπάμα, ο αριθμός των Αμερικανών που ζουν κάτω από το επίπεδο φτώχειας αυξήθηκε τουλάχιστον 3,5%.
  • Το μέσο οικογενειακό εισόδημα τα τελευταία τουλάχιστον τρία χρόνια έπεσε τουλάχιστον 2,3%.
  • Το ποσοστό οικογενειών δίχως ούτε έναν εργαζόμενο από 17,8% που ήταν το 2008, πήγε στο 19,7% το 2015.
  • Εκατομμύρια νεαροί Αμερικανοί καταχρεώθηκαν στις τράπεζες για να κατακτήσουν ένα πτυχίο ανώτατης εκπαίδευσης και παλεύουν να βρουν μία οποιαδήποτε θέση εργασίας για να ξεχρεώσουν. Οσοι γεννήθηκαν μεταξύ 1985 και 1996 και έχουν την τύχη να εργάζονται, έχουν 20% λιγότερες αποδοχές απ' ό,τι οι συνομίληκοί τους μία γενιά πριν...
  • Το 2014, ένας στους τρεις Αμερικανούς (περίπου 100 εκατομμύρια άνθρωποι) «έπεσαν» κάτω από το όριο της φτώχειας, που επισήμως προσδιορίζεται για ένα άτομο στα 11.500 δολάρια ετησίως και για τετραμελή οικογένεια στα 23.000 δολάρια, με βάση το κόστος ζωής στη χώρα.
  • Στις ΗΠΑ, σήμερα, παρά τις περιβόητες διακηρύξεις και κινήσεις για αύξηση του κατώτατου ωρομίσθιου, ιδιαίτερα από κυβερνητικούς αξιωματούχους και στελέχη των Δημοκρατικών, το κατώτατο ωρομίσθιο σε ομοσπονδιακό επίπεδο (σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ) παραμένει καθηλωμένο σε πολλές πολιτείες στα 7,25 δολάρια ανά ώρα (μεικτά) ή στα 6,26 δολάρια μετά από φόρους. Οι ΗΠΑ έτσι κατατάσσονται στην 11η θέση της λίστας των κρατών - μελών του ΟΟΣΑ όσον αφορά το κατώτατο ωρομίσθιο, αποδεικνύοντας και με αυτόν τον τρόπο πως παραμένουν πραγματικός παράδεισος για τα μονοπώλια. Την ίδια ώρα, διευρύνονται οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, χωρίς σταθερό ημερήσιο και εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας, ενώ πρέπει να σημειωθεί ότι στις ΗΠΑ η εργοδοσία και το κράτος δεν «επιβαρύνονται» με ασφαλιστικές εισφορές και εισφορές Υγείας - Πρόνοιας, τις οποίες πληρώνει απευθείας ο εργαζόμενος σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες.
  • Τουλάχιστον 46.700.000 Αμερικανοί είναι τόσο φτωχοί που εξαρτούν την καθημερινή βασική τους σίτιση από τα κουπόνια που δίνουν (υπό αυστηρές προϋποθέσεις...) οι υπηρεσίες πρόνοιας. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται και περίπου 16.000.000 φτωχοί ανήλικοι, δηλαδή περίπου το 20% του συνολικού πληθυσμού παιδιών και εφήβων.
  • Περίπου 43.000.000 Αμερικανοί δεν έχουν δικαίωμα ούτε για μία μέρα άδεια ασθενείας μετ' αποδοχών.
  • Περίπου 16 εκατ. παιδιά και έφηβοι στις ΗΠΑ εξαρτούν τη διατροφή τους από τα κουπόνια πρόνοιας. Δηλαδή, το 20% του παιδικού και νεανικού πληθυσμού!
Πανάκριβο «εμπόρευμα» και η Υγεία

Ασχημα είναι τα πράγματα και όσον αφορά τον τομέα των υπηρεσιών Υγείας. Το περιβόητο πρόγραμμα του Προέδρου Ομπάμα για τη βελτίωση των υπηρεσιών Ασφάλισης και Υγείας, το λεγόμενο Obamacare, υποτίθεται πως έδωσε Ασφάλιση σε δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανούς που ήταν «εκτός». Ωστόσο, το σύστημα δεν αφορά δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, αλλά στην ουσία προγράμματα για επισκέψεις σε γιατρούς, φάρμακα και διαγνωστικές εξετάσεις, με μια σχετική «έκπτωση» για συγκεκριμένες κατηγορίες εργαζομένων με μικρά εισοδήματα. Δεν είναι λίγοι οι ασφαλισμένοι στο Obamacare που πληρώνουν μερικές δεκάδες δολάρια κάθε φορά που θα χρειαστεί να επισκεφθούν γιατρό. Ακόμη περισσότερα βάρη επωμίζονται οι πάσχοντες από χρόνια νοσήματα, όπως ο διαβήτης. Μηνιαίως το κόστος γι' αυτούς ξεκινά από 300 δολάρια για φάρμακα, αναλώσιμα και διαγνωστικές εξετάσεις. Μάλιστα, έως το τέλος του χρόνου, τα ασφάλιστρα για τις απολύτως βασικές ανάγκες αναμένεται πως θα αυξηθούν κατά 22%, ενώ είναι άγνωστο εάν το όλο σύστημα θα κατεδαφιστεί ή θα φτιασιδωθεί από την κυβέρνηση του νεοεκλεγέντος Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, που το έχει χαρακτηρίσει «πολύ ακριβό».

Ως εκ τούτου, τα λαϊκά στρώματα στις ΗΠΑ όχι μόνο δεν κέρδισαν από την καπιταλιστική ανάπτυξη, που «τρέχει» με 2% του ΑΕΠ, αλλά έχασαν. Και αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει ανεξάρτητα από το μείγμα της διαχείρισης, που θα είναι λιγότερο ή περισσότερο περιοριστικό, όσο τα μονοπώλια κάνουν κουμάντο στην οικονομία, στις ΗΠΑ και σε οποιαδήποτε χώρα. Ειδικά στις ΗΠΑ, είναι πολύ εμφανής η απουσία Κομμουνιστικού Κόμματος, ως επαναστατικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευόμενων στρωμάτων, για την οργάνωση της λαϊκής πάλης όχι μόνο για την αλλαγή μιας κυβέρνησης ή το σταμάτημα κάποιων αντιλαϊκών μέτρων, αλλά για τη συγκέντρωση δυνάμεων που θα συγκρουστούν με τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του.


Δ. ΟΡΦ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ