Στο σημερινό 4σέλιδο «Κομματική Ζωή και Δράση» μπορείτε να διαβάσετε τα εξής:

-- ΚΟ Κρήτης του ΚΚΕ: Αποσπάσματα από τις ομιλίες της Αλέκας Παπαρήγα, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, σε Ηράκλειο και Χανιά, για τις πολιτικές εξελίξεις.

-- ΕΠ Ηπείρου - Κέρκυρας - Λευκάδας: Ρεπορτάζ για τις εκδηλώσεις προς τιμήν των μαχητών και μαχητριών της 8ης Μεραρχίας του ΔΣΕ που πολέμησαν στη Μουργκάνα Θεσπρωτίας.

-- Εκδήλωση για τον Σπύρο Καλοδίκη: Ανταπόκριση από την εκδήλωση της ΤΕ Κέρκυρας και της ΚΟ Παξών προς τιμήν του ηρωικού Παξινού κομμουνιστή.

Στιγμιότυπο της εκδήλωσης

Η εκδήλωση αυτή αποτελεί την έναρξη σειράς εκδηλώσεων στο νησί, που θα είναι αφιερωμένες στα 70χρονα του ΔΣΕ, στο πλαίσιο του γιορτασμού των 100 χρόνων του ηρωικού Κόμματός μας.

Η εκδήλωση ξεκίνησε στην περιοχή «Ξυλόσκαλο», στην είσοδο του Φαραγγιού της Σαμαριάς, με ομιλητή τον Γραμματέα της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟ Κρήτης, Σάββα Βασιλειάδη. Ακολούθησαν πολιτιστικό πρόγραμμα από την πολιτιστική ομάδα της ΚΝΕ και ριζίτικα τραγούδια από τον Πολιτιστικό Σύλλογο «Ετεοκρήτες».

Στη συνέχεια, έγιναν τα αποκαλυπτήρια του μνημείου για τη Μάχη της Σαμαριάς, με κατάθεση στεφάνων από την Αλέκα Παπαρήγα, εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, και την Νικολέτα Χριστοδουλοπούλου, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ και Γραμματέα του Συμβουλίου Περιοχής Κρήτης της ΚΝΕ.

Μετά το πέρας της εκδήλωσης στη Σαμαριά, αντιπροσωπεία μετέβη στις «Φώκιες», όπου έγιναν τα αποκαλυπτήρια του νέου μνημείου (που στο παρελθόν είχε καταστραφεί αρκετές φορές) προς τιμήν της μάχης που δόθηκε εκεί από τον ΔΣΕ στις 4/9/1947.

Τα αποκαλυπτήρια του μνημείου για τη Μάχη της Σαμαριάς

Eurokinissi

Στην πλατεία Αγίου Τίτου πραγματοποιήθηκε η συγκέντρωση και το λαϊκό γλέντι στο Ηράκλειο

Ακολουθούν αποσπάσματα από τις ομιλίες της Αλέκας Παπαρήγα, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, η οποία ήταν η ομιλήτρια και στις δύο εκδηλώσεις.

Ολα τα αστικά κόμματα, τα κόμματα που διαχειρίζονται τα συμφέροντα των καπιταλιστών, όπως είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζουν να μπει ένα τέλος στα μνημόνια, να έλθει η πολυπόθητη για το κεφάλαιο ανάκαμψη.

Το αναπτυξιακό μοντέλο της κυβέρνησης, αλλά και των άλλων κομμάτων, είναι απολύτως προσαρμοσμένο στις επιταγές και την ακόρεστη αδηφαγία των επιχειρηματικών καπιταλιστικών μεγαθηρίων, ελληνικών και ξένων, στις δεσμεύσεις της ΕΕ και στην επιθετική στρατηγική του πολεμοκάπηλου ΝΑΤΟ.

Τόσο στην ΕΕ όσο και στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, εκδηλώνονται μεγάλες αντιθέσεις και συγκρούσεις ανάμεσα στα διάφορα επιχειρηματικά συγκροτήματα και στα ιμπεριαλιστικά κράτη, παλαιά και νέα. Ο ανταγωνισμός είναι αδυσώπητος, γεμάτος κυριολεκτικά με πολιτικές συνωμοσίες και πολεμικές αιματηρές συγκρούσεις.

Eurokinissi

Η Αλ. Παπαρήγα μίλησε σε Ηράκλειο και Χανιά

Το «ατού», απέναντι στους επενδυτές, που προβάλλει η κυβέρνηση, και το οποίο το στηρίζουν και όλα τα άλλα κόμματα, ΝΔ και λοιποί, είναι ότι προσφέρει φθηνή εργατική δύναμη, συνθήκες εργασιακής γαλέρας, προκλητικά προνόμια και κίνητρα, φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο, ακόμα και ολόκληρη σχεδόν την κρατική περιουσία (που ανήκει βεβαίως στο λαό), για εκμετάλλευση μέχρι 99 χρόνια.

Δεν πρέπει να χαθεί καθόλου χρόνος, τώρα ακριβώς υπάρχουν προϋποθέσεις ο λαός με αποκρυσταλλωμένα συμπεράσματα να κάνει τη διαφορά, να περάσει από την παθητικότητα, τη βουβή ή έστω εκφρασμένη αγανάκτηση, στη σχεδιασμένη αντεπίθεση με κλιμάκωση, με προοπτική.

Ολα τα κόμματα, και επικεφαλής η κυβέρνηση με την μεγάλη ικανότητα εξαπάτησης του λαού, προβάλλουν ότι πρέπει να δοθεί βάρος στα πλεονεκτήματα που διαθέτει η χώρα: Στον τουρισμό, στον αγροτοδιατροφικό τομέα, στις υποδομές επικοινωνίας και μεταφορών, στη γεωστρατηγική της θέση για την Ενέργεια και το ΝΑΤΟ. Η Κρήτη μάλιστα θεωρείται «φιλέτο».

Από τη συγκέντρωση - λαϊκό γλέντι στα Χανιά, που έγινε στα Μεσκλά

Οι εξαγγελίες απευθύνονται στους απανταχού μεγιστάνες του πλούτου, στους νεόπλουτους των πρώην σοσιαλιστικών και νυν καπιταλιστικών χωρών, στους Κινέζους πολυεκατομμυριούχους και άλλους, στα 5άστερα και πάνω ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Τα έσοδα από αυτόν τον τουρισμό δεν θα τα χαρεί ο λαός, αλλά οι ιδιοκτήτες των ξενοδοχειακών και των άλλων σχετικών με το τουρισμό συγκροτημάτων και υποδομών. Για τους εργαζόμενους στον κλάδο τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει και αν αλλάξει θα είναι προς το χειρότερο.

Οταν λένε για ανάπτυξη της αγροτικής διατροφής, εννοούν τη στήριξη ελληνικών και ξένων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, την ίδια ώρα που πάνω από 400.000 αγροτικές οικογένειες εκδιώκονται από την παραγωγή τους και οι περισσότεροι κι από την ίδια τη γη τους.

Εννοούν την προκλητική ενίσχυση επιχειρήσεων που θα πάρουν στα χέρια τους ένα μεγάλο μέρος της γης και της παραγωγής, για εξαγόμενα κυρίως προϊόντα, ενώ ταυτόχρονα θα εισάγονται άφθονα αγροτικά προϊόντα μέχρι και από τη μακρινή Λατινική Αμερική. Την ίδια ώρα, τα συσσίτια θα γίνουν μέσο διατροφής κακής ποιότητας για νέες εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες.

Οταν λένε για έργα υποδομής δεν εννοούν την ανάγκη μαζικού εκσυγχρονισμού και ίδρυσης νέων λαϊκών κατοικιών, πρόβλημα οξυμένο στα αστικά κέντρα. Εννοούν δρόμους για τη γρήγορη μεταφορά των εμπορευμάτων σε μια Ελλάδα - πύλη διακίνησης προϊόντων σε ευρωπαϊκές χώρες. Εννοούν καζίνο, περίκλειστες παραλίες, ελικοδρόμια. Δρόμους με διόδια εννοείται.

Δεν αμφισβητούμε ότι μπορεί η ανάκαμψη να συνοδευτεί με άνοδο της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας, για το λαό αυτό σημαίνει μονιμοποίηση της ανεργίας, νέα, απόλυτη και σχετική μείωση του μισθού και της σύνταξης, των κοινωνικών παροχών.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι το δικό της αναπτυξιακό μοντέλο προβλέπει κάποια δάνεια και σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, σε νέες μορφές συνεργασίας και συνεταιρισμών, και όχι μόνο στους μεγάλους. Πρόκειται για το πιο ωμό ψέμα της τελευταίας περιόδου. Πάντα δίπλα στα μονοπώλια που αυγάτιζαν τα κέρδη τους υπήρχαν κυρίως μεσαίες επιχειρήσεις, συνεταιριστικές, υπεργολάβοι που συμπλήρωναν τις ανάγκες των μονοπωλίων, με βοηθητικές δουλειές, καλλιεργούσαν έδαφος προκειμένου τα καπιταλιστικά μεγαθήρια να διεισδύσουν βαθιά, παντού.

Η μεγάλη μάζα των αυτοαπασχολουμένων θα μείνει έξω από αυτό το πάρτι της ανάπτυξης και του ΣΥΡΙΖΑίικου παραγωγικού μοντέλου.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να κάνουν ενιαίο αγώνα και για άμεσα αιτήματα, αλλά και να βγάλουν πολιτικά συμπεράσματα, να πάρουν θέση μάχης στο «διά ταύτα».

Και το «διά ταύτα» είναι να παλέψουν, να δρομολογήσουν με τη δική τους στάση εξελίξεις που θα φέρουν στην ημερήσια διάταξη τη σύγκρουση με τη μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, με την οργάνωση της καπιταλιστικής οικονομίας, με την εξουσία, με το κράτος του κεφαλαίου. Να αποκτήσουν ετοιμότητα όταν θα διαμορφωθεί ένα σύνολο προϋποθέσεων και παραγόντων, να προχωρήσουν τη σύγκρουση έως το τέλος, ώστε να γίνουν κύριοι του πλούτου που παράγουν, των μέσων που χρησιμοποιούν στην παραγωγική διαδικασία, να γίνουν κύριοι της οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας συνολικά, δηλαδή να παλέψουν, να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους, αυτό που λέμε Λαϊκή Εξουσία. Να οργανώνουν την παραγωγή με στόχο τις ανάγκες, να πάρουν στα χέρια τους το σύνολο των συνθηκών ζωής τους. Να απαλλάξουν την Ελλάδα από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, της στρατηγικής συμφωνίας με τις ΗΠΑ.

Φυσικά, δεν έχουμε αυταπάτες ότι είναι δυνατόν σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, να κατασταλάξει σε όλα τα παραπάνω, να έλθει σε βαθιά ρήξη με την κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική.

Και εκεί που η αστική ιδεολογία δεν έχει μεγάλες δυνατότητες διείσδυσης, εκεί κάνει τη συμπληρωματική δουλειά ο αντικομμουνισμός αλλά και ρεφορμισμός, ο οπορτουνισμός, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, ο σοβινισμός, κ.λπ.

Ο λαός πρέπει να αντεπιτεθεί, δεν υπάρχει άλλο φάρμακο παρά οι αγώνες. Μιλάμε για αγώνες που φέρνουν σε δύσκολη θέση την καπιταλιστική εργοδοσία και την εκάστοτε κυβέρνηση, τα κόμματα του συστήματος.

Η αστική τάξη και τα κόμματά της, οι μηχανισμοί του κράτους έχουν δυνατότητα να παρεμβαίνουν, να συκοφαντούν, να ξεφουσκώνουν αγώνες, να τους αξιοποιούν προς όφελος του ενός ή του άλλου αστικού κόμματος, της αστικής διαχείρισης. Στην υπονόμευση των αγώνων παίρνουν μέρος και ορισμένα site της λεγόμενης «κοινωνικής δικτύωσης», ενώ ρίχνεται σ' αυτήν την κατεύθυνση ένα μεγάλο μέρος της αστικής διανόησης.

Αποδείχτηκε ότι το σύστημα όχι μόνο απορρόφησε τη λαϊκή δυσαρέσκεια του 2012, αλλά απέκτησε νέο σύμμαχο, τον δήθεν αδιάλλακτο εχθρό των μνημονίων ΣΥΡΙΖΑ, που κατάφερε να περνάει νέα μνημόνια, να δίνονται νέα προνόμια στους επιχειρηματικούς ομίλους, χωρίς η λαϊκή αντίδραση να χρησιμοποιεί τη δύναμή της.

Οι αγώνες για να φέρουν αποτελέσματα έχουν σήμερα πολύ περισσότερες απαιτήσεις. Το σύστημα έχει γίνει τώρα ακόμα πιο επιθετικό, ανελαστικό, σαπίζει σε βάθος, η στρατηγική και τακτική του κινήματος δεν μπορεί να εμπνέεται από την ανεπεξέργαστη πείρα και τις προσωπικές αναμνήσεις, που συνδέονται με τη μεταπολεμική καπιταλιστική ανάπτυξη της 10ετίας του '70 και του '80, ούτε καν της 10ετίας του '90.

Σήμερα απαιτείται ανασύνταξη και ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, συμμαχία του με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού.

Βεβαίως, οι αγώνες έχουν και πρέπει να προτάσσουν άμεσα συγκεκριμένα αιτήματα πάλης, που τα επεξεργάζονται οι εργαζόμενοι, συλλογικά, στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους.

Οι αγώνες πρέπει να έχουν πόδια πάνω απ΄όλα εκεί που πονάει ο εχθρός του λαού, η αστική τάξη και τα κόμματά της, στον τόπο δουλειάς, στο εργοστάσιο, στον κλάδο, να ενώνουν μαχητικά όλα τα τμήματα της εργατικής τάξης. Να συσπειρώνουν την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, που είναι οι φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι που ξημεροβραδιάζονται στα μικρομάγαζα, η φτωχή αγροτιά, οπωσδήποτε οι μισοπρολετάριοι, προπαντός να προσελκύουν τις βασανισμένες ήδη νεότερες ηλικίες.

Οταν εμείς βροντοφωνάζουμε ότι οι αγώνες, η γραμμή συσπείρωσης πρέπει να δίνουν προοπτική - και προοπτική είναι η εργατική, η λαϊκή εξουσία, δηλαδή η σοσιαλιστική οργάνωση της κοινωνίας - μας απαντάνε όλα τα κόμματα του συστήματος, από δεξιά έως αριστερά, ότι δεν έχει νόημα μια τέτοια προοπτική, αφού σήμερα πουθενά δεν επιζεί ο σοσιαλισμός.

Η νίκη της αντεπανάστασης δεν δικαιώνει σε τίποτε τον καπιταλισμό. Με την έλλειψη του αντίπαλου δέους, έβγαλε πλήρως τη μάσκα του.

Σήμερα, είμαστε όλοι και όλες πολύ πιο ώριμοι, διδαγμένοι από την πρώτη αυτή απόπειρα. Χάθηκε μια μάχη, όχι ο πόλεμος.

Το σοσιαλισμό τον απεχθάνονται και τον συκοφαντούν, η αστική τάξη, τα κόμματά της, οι συνοδοιπόροι και σύμμαχοί της, οι κάθε λογής «πρώην», γιατί το ταξικό, το πολιτικό τους συμφέρον είναι ασύμβατο με το σοσιαλισμό. Ενδιαφέρονται να προλάβουν την εργατική, τη λαϊκή χειραφέτηση, να τσακίσουν το κίνημα πριν σηκώσει κεφάλι, για να συνεχίσουν ανενόχλητοι.

Δεν απαιτούμε όσοι και όσες μπαίνουν στον αγώνα να συμφωνήσουν σε όλα μαζί μας, τους καλούμε να προβληματίζονται, να παρατηρούν, να ξεχωρίζουν τη φωνή και το συμφέρον του καπιταλιστή και του πολιτικού του υπηρέτη από τη φωνή και το συμφέρον του εργάτη, του φτωχού αγρότη, του φτωχού εμπόρου, επαγγελματία, βιοτέχνη, επιστήμονα, του άνεργου, της άνεργης, της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.

Το ερώτημα που αργά ή γρήγορα θα κληθούν όλοι και όλες να απαντήσουν είναι: Πάλη για αλλαγή διαχειριστών ή για αλλαγή τάξης στην εξουσία;

Για να απαντηθεί σωστά, την κατάλληλη στιγμή αυτό το ερώτημα απαιτείται προετοιμασία σήμερα, χτες.

Ο ελληνικός λαός σήμερα ξέρει καλά ότι, ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή όχι σε όλα μαζί μας, μπορεί να μας εμπιστεύεται.

Εμείς και στις πιο δύσκολες στιγμές δεν πάψαμε να πιστεύουμε ότι ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων θα είναι πάντα ο λαός. Ο δικός μας ρόλος είναι ακριβώς αυτός: Με ενότητα λόγων και έργων, να συμβάλλουμε να αναδειχθεί στην πράξη ο επαναστατικός ρόλος της εργατικής τάξης, του κινήματός της, επίσης η μεγάλη σημασία της συμμαχίας της με τις λαϊκές δυνάμεις που έχουν συμφέρον να καταργηθεί η εξουσία των μονοπωλίων.

Στο δρόμο για τα 100χρονα δίνουμε καθημερινούς αγώνες, σ' αυτούς τους αγώνες ο λαός πρέπει να πάρει μαζικά μέρος, καμία καθυστέρηση, καμία αναβολή. Ο αντίπαλος τρέχει, μπορούμε να του αφαιρέσουμε δυνατότητες, να του αφαιρέσουμε δυνάμεις.

Αυτός είναι ο δρόμος διεξόδου, οφείλουμε να τον τραβήξουμε έως το τέλος, έως τη νίκη, έως την εργατική, τη λαϊκή εξουσία.

Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων, το πρωί της Κυριακής, άνθρωποι κάθε ηλικίας και από όλους τους νομούς συγκεντρώθηκαν στο χωριό Τσαμαντάς και από εκεί πραγματοποίησαν ανάβαση στον ορεινό όγκο της Μουργκάνας, έως το ύψωμα Σταρόδα, όπου και τοποθετήθηκε τιμητική πλάκα για τους μαχητές της 8ης Μεραρχίας του ΔΣΕ.

Εκεί οι συμμετέχοντες ξεναγήθηκαν και ενημερώθηκαν για το χρονικό των μαχών που έγιναν στην περιοχή. Είχαν ακόμα την ευκαιρία να ακούσουν τη συγκλονιστική μαρτυρία του επιζώντα μαχητή του ΔΣΕ, Βαγγέλη Πλιάκου, ο οποίος είχε πάρει μέρος στις μάχες στη Μουργκάνα.

Στεφάνια στην πλάκα, που τοποθετήθηκε στο ύψωμα, κατέθεσαν ο Κώστας Αβραμόπουλος, εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Λαέρτης Ρέγκας, εκ μέρους της ΚΟ Ηπείρου - Κέρκυρας - Λευκάδας και η Αφροδίτη Μπόμπολη, εκ μέρους της αντίστοιχης Οργάνωσης Περιοχής της ΚΝΕ, καθώς και δύο επιζώντες μαχητές του ΔΣΕ. Στο ίδιο σημείο, ο Θάνος Μπίμπας, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ, διάβασε τον όρκο του μαχητή του ΔΣΕ.

Ακολούθησε η παρουσίαση μουσικο-αφηγηματικού δρώμενου και λαϊκό γλέντι στον Τσαμαντά, ενώ οι εκδηλώσεις κορυφώθηκαν με συγκέντρωση στην Ηγουμενίτσα, όπου χαιρέτισε ο Λ. Ρέγκας, μέλος της ΕΠ της ΚΟ Ηπείρου - Κέρκυρας - Λευκάδας και μίλησε ο Κ. Αβραμόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ο Κ. Αβραμόπουλος ήταν ο κεντρικός ομιλητής στη συγκέντρωση στην Ηγουμενίτσα

«Εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής σας μεταφέρω θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό, ιδιαίτερα σε όλες τις αγωνίστριες και τους αγωνιστές του ΔΣΕ, τους συγγενείς και τους απογόνους των μαχητών, που έπεσαν, τραυματίστηκαν ή πήραν μέρος στη μάχη της Μουργκάνας ή άλλες μάχες.

Είμαστε σήμερα εδώ για να τιμήσουμε τους αλύγιστους της μάχης της Μουργκάνας. Εμπνεόμαστε και διδασκόμαστε από την 100χρονη Ιστορία του ΚΚΕ, από την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ.

Στη μάχη της Μουργκάνας, ο ΔΣΕ ανέπτυξε τη λεγόμενη τακτική της ενεργητικής άμυνας. Οπως περιγράφει ο Δ. Χατζής στο διήγημα "Μουργκάνα", "ενεργητική άμυνα θα πει πέντε τουφέκια, που χτυπούν ολάκερο εχθρικό καταυλισμό, μια προφυλακή που γίνεται γραμμή κύριας άμυνας. Θα πει ποδάρια που περπατούνε ξυπόλυτα κάποτε - μέσα σε λάσπες και χιόνια για να φτάσουν πίσω από τις εχθρικές θέσεις. Θα πει νάρκες που τινάζουνε τα αυτοκίνητα μακριά από το μέτωπο. Ολμοι που κουβαλιούνται δέκα με δώδεκα ώρες στην πλάτη. Θα πει ένας σύνδεσμος δεκαοχτώ χρονών που τρέχει ανάμεσα από τις σφαίρες, ένας γέρος μεταγωγικός που κουβαλάει στην πλάτη του ένα κορίτσι με σπασμένο ποδάρι και αυτό τραγουδάει: «Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα».

Η Οροσειρά της Μουργκάνας είχε καταληφθεί από τον ΔΣΕ τον Νοέμβρη του '47, με τον ελιγμό της Δυτικής Ηπείρου.

Η στρατηγική της θέση είναι πολύ σημαντική.

Μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον του αντίπαλου για τη Μουργκάνα. Οπου και όπως και να κινηθεί στην Ηπειρο και προς το Γράμμο, ενάντια στις άλλες δυνάμεις του Δημοκρατικού Στρατού, έχει τη Μουργκάνα στα πλευρά του. Γι' αυτό κουβάλησε εννιά τάγματα ταχτικό στρατό, δυο τάγματα κομάντος, ένα ανεξάρτητο τάγμα από μισθοφόρους εγκληματίες, μια δύναμη από 7.000 πεζικό, μαζί με οχτώ κανόνια μικρά και μεγάλα, κι άρχισε από εδώ την εαρινή εκστρατεία του 1948.

Από την ανάβαση έως το ύψωμα Σταρόδα

Τον ορεινό χώρο της Μουργκάνας υπεράσπιζαν τέσσερα ελαφρά Τάγματα του Αρχηγείου Ηπείρου του ΔΣΕ και το απόσπασμα Σουλίου. Στη Μουργκάνα, ο ΔΣΕ εφάρμοσε με επιτυχία την κατεύθυνση του Αρχηγείου Ηπείρου και οργάνωσε την Επιμελητεία, λειτουργώντας μαζί με τους κατοίκους των χωριών, πολλά συνεργεία βοηθητικών υπηρεσιών, όπως άλεσης σιτηρών, παρασκευής ψωμιού, ραφτάδικο, τσαγκαράδικο, κατασκευής πετάλων και καρφιών για τα μεταγωγικά, αργαλειών και πλεκτομηχανών, σιδεράδικο, ξυλουργείο, άλλα εποχικά συνεργεία.

Στις 25 Φλεβάρη 1948 εκδηλώθηκε η μεγάλη επιχείρηση του αστικού στρατού με την κωδική ονομασία "Πέργαμος". Παρά τις αρχικές νίκες του αστικού στρατού και την υπεροχή σε άνδρες και υλικό δυναμικό, ο ΔΣΕ κερδίζει κατά κράτος, αναγκάζοντας τον εχθρό, στις 8 Μάρτη να σταματήσει τις επιχειρήσεις με μεγάλες απώλειες.

Αλλά η Μουργκάνα έπρεπε να ανακαταληφθεί! Λίγο μετά την αποτυχία του σχεδίου "Πελαργός" έφτανε στα Γιάννενα ο στρατηγός Βαν Φλιτ, ο οποίος έλεγε στη Διοίκηση της VIII Μεραρχίας: "Πώς είναι δυνατόν να αφήνετε αυτό το αγκάθι μέσα στο σώμα του Στρατού; Η υπόθεση της Μουργκάνας πρέπει οπωσδήποτε να τερματιστεί με νίκη."

Ο Βαγγέλης Πλιάκος, μαχητής του ΔΣΕ, διηγείται...

Ετσι το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται και κατά την επιχείρηση "Ιέραξ", που διήρκεσε από τις 28 Μάρτη μέχρι και τις 9 Απρίλη του ΄48, παρά τις τεράστιες δυνάμεις που διέθεσε ο κυβερνητικός στρατός. Το πυροβολικό και η αεροπορία καίνε κυριολεκτικά τον τόπο στο Τσεροβέτσι. Ο ΔΣΕ γράφει νέες σελίδες δόξας και ηρωισμού. Αντιμετωπίζει όλες τις επιθέσεις και περνά στην αντεπίθεση, οδηγώντας τον εχθρό σε άτακτη φυγή.

Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω - όπως έγραφε η εφημερίδα "ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ"- να απομακρυνθούν από τις θέσεις τους 9 στρατηγοί του αστικού στρατού.

Ετσι και η δεύτερη φάση της εαρινής εκστρατείας στην Ηπειρο τελείωσε με θλιβερή αποτυχία για το μοναρχοφασισμό. Οι αγωνιστές του Αρχηγείου Ηπείρου του Δημοκρατικού Στρατού σκεπάστηκαν με αθάνατη δόξα.

Η Μουργκάνα και το Βίτσι ήταν τα δυο συνοριακά προπύργια που είχαν απομείνει στον ΔΣΕ ύστερα από την απώλεια του Γράμμου. Η εξάλειψη του θύλακα της Μουργκάνας απασχόλησε τη διοίκηση του κυβερνητικού στρατού, πριν ακόμα τελειώσει η μεγάλη μάχη στο Γράμμο.

Οσο διαρκούσαν οι μάχες στο Γράμμο, οι μαχητές του ΔΣΕ στη Μουργκάνα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να καθηλώσουν εκεί δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού.

Κατάθεση στεφάνων από επιζώντες μαχητές του ΔΣΕ στο μνημείο που τοποθετήθηκε στο ύψωμα Σταρόδα

Από την άλλη πλευρά, ο ΔΣΕ είχε στην περιοχή 4 ελαφρά τάγματα (Παπαδημητρίου, Φωκά, Σκεύη, Καινούργιου), διακοσίων μαχητών το καθένα. Δηλαδή, η αναλογία ήταν περίπου ένα προς δέκα υπέρ του αστικού στρατού.

Από τις 10 Σεπτέμβρη άρχισε η αναδίπλωση των ανταρτών. Στις 16 του ίδιου μήνα, μετά την αποτυχία των αντεπιθέσεων στο Μεσοβούνι, πάρθηκε η απόφαση να εγκαταλειφθεί η Μουργκάνα με δρομολόγιο: Λία, Λύκο, Ρίζο, Γρανιτσοπούλα, Δεσποτικό, Νεγράδες, Ζαγόρια.

Η έξοδος οργανώθηκε γρήγορα και μέσα σε μια μέρα, στις 16 του Σεπτέμβρη, τα τμήματα του ΔΣΕ συγκεντρώθηκαν στο χωριό Λία. "...Δόθηκε η εντολή να μην καούν το σιτάρι, η γαλέτα, το παξιμάδι και άλλα τρόφιμα που ανέρχονται σε πολλές χιλιάδες οκάδες, για να μην υποπτευτεί ο εχθρός ότι η Μουργκάνα εγκαταλείπεται".

Ο ελιγμός αποτελούσε ένα τολμηρό εγχείρημα, που για την επιτυχημένη έκβασή του απαιτήθηκαν μάχες και αντιπερισπασμοί παραπλάνησης του εχθρού, αλλά και μεγάλες προσπάθειες για να περάσει η Επιμελητεία των τμημάτων του ΔΣΕ εκατό μεταγωγικά ζώα, φορτωμένα κυρίως με στρατιωτικά εφόδια. Τελικά, κατάφεραν να περάσουν και να φτάσουν στα Ζαγόρια.

Αισθητή η παρουσία της νεολαίας στις εκδηλώσεις

Επιχείρησαν μέσα από αφάνταστα δύσκολες συνθήκες, οπλισμένοι με την αλύγιστη θέληση από το δίκιο του αγώνα τους, να ανατρέψουν τον πιο άνισο συσχετισμό δύναμης και να κάνουν κατορθωτό το ακατόρθωτο.

Και στη μάχη της Μουργκάνας αναδείχθηκε το απαράμιλλο σθένος του ΔΣΕ, η ηθική και πολιτική ανωτερότητά του!

Αποτελεί χρέος και καθήκον να αναδείξουμε τον μεγαλειώδη ταξικό ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ και την προσφορά του. Ηταν αγώνας δίκαιος, γνήσια λαϊκός και άνισος (...) Η αστική τάξη, προκειμένου να βάλει στο χέρι ή να εξοντώσει το μεγάλο ΕΑΜικό κίνημα, για να θωρακίσει την αντιλαϊκή εξουσία της, χρησιμοποίησε όλα τα μέσα, τη μαζική τρομοκρατία και τη δολοφονική βία (...) Το δίλημμα για το ΚΚΕ και το κίνημα ήταν: Υποταγή ή ένας νέος ξεσηκωμός! Επέλεξε, έστω με καθυστερήσεις, το δεύτερο, να βαδίσει δηλαδή τον περήφανο δρόμο της σύγκρουσης και όχι αυτόν της υποταγής και της ταπείνωσης».

Πριν τη συγκέντρωση στην Ηγουμενίτσα, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση και πορεία στο Φιλιάτι

Με στόχο την πλατιά διάδοση του μαρξιστικού - λενινιστικού βιβλίου, των πολιτικών και λογοτεχνικών εκδόσεων της «Σύγχρονης Εποχής», η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ διοργανώνει έκθεση βιβλίου στον 1ο όροφο των γραφείων της (Κοτοπούλη & Βερανζέρου, Ομόνοια).

Η έκθεση θα λειτουργήσει από την Τρίτη 5/7 μέχρι την Τετάρτη 13/7.

Ωρες λειτουργίας: Δευτέρα - Παρασκευή: 5.30 - 8.30 μ.μ., Σαββατοκύριακο: 10 π.μ. - 1 μ.μ. και 5.30 - 8.30 μ.μ.

Την Τετάρτη 6/7, στις 8.30 μ.μ., στο πολιτιστικό κέντρο «ΘΕΟΓΝΙΣ», στην κεντρική πλατεία Μεγάρων, η ΚΟΒ Μεγάρων της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ διοργανώνει βιβλιοπαρουσίαση της έκδοσης με τα ντοκουμέντα της Διημερίδας της ΚΕ του ΚΚΕ, με τίτλο «Η εμφάνιση της εργατικής τάξης, ο ρόλος της στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες στον 20ό αιώνα και η στρατηγική του ΚΚΕ».

Θα μιλήσει η Βαγγελιώ Σεφέρη, μέλος της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ.

Ο Σπ. Καλοδίκης

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ και τη συμπλήρωση 70 χρόνων από την ίδρυση του ΔΣΕ.

Κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης ήταν ο Νεκτάριος Τριάντης, Γραμματέας της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟ Ηπείρου - Κέρκυρας - Λευκάδας του ΚΚΕ, ο οποίος αναφέρθηκε στη ζωή και τη δράση του Σπύρου Καλοδίκη, αλλά και στους χιλιάδες κομμουνιστές που θυσιάστηκαν για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αναφέρθηκε επίσης στο πώς το ΚΚΕ διδάσκεται και εμπνέεται από την Ιστορία του και τη χρησιμοποιεί για να διεξάγει με καλύτερους όρους την πάλη στο σήμερα.

Στην εκδήλωση έγινε ιδιαίτερη αναφορά στο νησί των Παξών, που το 1929 με το «ιδιώνυμο» του Βενιζέλου λειτούργησε ως τόπος εξορίας. Επίσης, έγινε ονομαστική αναφορά στους Παξινούς, που, με την ανιδιοτελή προσφορά τους, βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης, αλλά και στις εξορίες, όπως τόνισε ο Γραμματέας της ΚΟΒ Παξών, Κώστας Γραμματικός.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκε ο γιος, η νύφη και άλλοι απόγονοι του Σπ. Καλοδίκη, αλλά και απόγονοι άλλων Παξινών αγωνιστών.

Στο χώρο της εκδήλωσης υπήρχαν ταμπλό με ιστορικό περιεχόμενο, ενώ στο τέλος ακολούθησε μουσικό - καλλιτεχνικό πρόγραμμα.

Ο Σπύρος Καλοδίκης γεννήθηκε στους Παξούς και ήταν λιμενεργάτης. Στη μεταξική δικτατορία συλλαμβάνεται και κλείνεται στην Ακροναυπλία. Το 1939 μεταφέρθηκε - σαν φυματικός - στο Σανατόριο της Πέτρας Ολύμπου και από κει στον Αη Στράτη. Τον Ιούλη 1940 δραπετεύει, έρχεται στην Αθήνα και δουλεύει στην Κομματική Οργάνωση Αθήνας. Το 1942 εκλέγεται από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής.

Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ο Σπ. Καλοδίκης βρίσκεται στο Βόλο, Γραμματέας της Περιφερειακής Οργάνωσης Μαγνησίας του ΚΚΕ. Δίνει το μεγάλο «παρών» στον αγώνα ενάντια στις διώξεις και τον κατατρεγμό του λαού. Θα μείνουν στην Ιστορία τα παλλαϊκά συλλαλητήρια του Βόλου, με αποκορύφωμα εκείνο που έγινε με τον ερχομό του Ν. Ζαχαριάδη και την ομιλία του στο ποδοσφαιρικό γήπεδο της Νέας Ιωνίας, που χτυπήθηκε από τη Χωροφυλακή κατά την ειρηνική του διάλυση, με νεκρούς και τραυματίες.

Στον εμφύλιο ταξικό πόλεμο περνά στην παρανομία. Στις 23/11/1947, σε συμπλοκή με αστυνομικούς στη Λάρισα τον πυροβολούν. Αιμορραγώντας και θέλοντας να μαθευτεί η σύλληψή του για να μην τον εξαφανίσουν, όπως έγινε με άλλους συντρόφους του, φωνάζει δυνατά: «Πατριώτες, είμαι ο Σπύρος Καλοδίκης, Γραμματέας της Οργάνωσης του ΚΚΕ». Ετοιμοθάνατος, προλαβαίνει να καταπιεί τα χαρτάκια με τις σημειώσεις του, για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού. Την επομένη άφησε την τελευταία του πνοή.

Στην ομιλία του, ο Ν. Τριάντης σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Τιμάμε ξεχωριστά τον Παξινό σύντροφό μας, τον Σπύρο Καλοδίκη που δολοφονήθηκε πισώπλατα από την Ασφάλεια το 1947.

Ο "Ριζοσπάστης" το 1932 δημοσιεύει ανταπόκριση από τους Παξούς περιγράφοντας τη ζωή των μικρών και μεσαίων ελαιοπαραγωγών που είναι καταχρεωμένοι, τους εργάτες και τις εργάτριες που υφίστανται μια ξετσίπωτη εκμετάλλευση, δουλεύοντας για ένα ξεροκόμματο 14 και 16 ώρες. Αναφέρεται συγκεκριμένα ότι δεν περνά μέρα που να μη σημειωθεί και ένας θάνατος από φθίση, ενώ για τους ανέργους καμιά ενίσχυση δεν δίνεται από το κράτος και την κοινότητα.

Από την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στους Παξούς

Βία και τρομοκρατία είτε ολοφάνερη είτε συγκαλυμμένη, αυτό είναι το χαρακτηριστικό του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.

Μην ξεγελιόμαστε: Η τρομοκρατία και η βία ορθώνεται και σήμερα διάπλατα.

Η ψευδεπίγραφη ελευθερία και δημοκρατία πάει περίπατο, όταν ο λαός αγωνίζεται, όταν αμφισβητούνται τα κέρδη του κεφαλαίου (...) Η μόνη ελευθερία είναι να επιλέγεις εκμεταλλευτή, να επιλέγεις κόμματα που όμως όλα συγκλίνουν στον ίδιο στόχο, στον καπιταλιστικό δρόμο, όπως και αν αυτονομάζονται - όπως και αν αυτοκαλούνται όπως στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ.

(...) Το ΚΚΕ πορεύεται σε μια μονάχα διαδρομή εδώ και έναν αιώνα. Είναι εκείνη η ιστορική διαδρομή που χωρίς να λογαριάζει κόπους, θυσίες, εμπόδια, βάζει το Κόμμα μας στην πρώτη γραμμή ώστε η κοινωνία να απαλλαχθεί από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Τα 100 χρόνια ΚΚΕ είναι κάτι πολύ παραπάνω, πολύ πιο σπουδαίο από μια επέτειο. Είναι όρκος τιμής ότι δεν θα κάνουμε ρούπι πίσω από τις αρχές και τα ιδανικά της κομμουνιστικής ιδεολογίας, του δίκιου του αγώνα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Αποτελεί για εμάς χρέος και καθήκον να αναδείξουμε την αιματοποτισμένη προσφορά χιλιάδων αγωνιστών, όπως του Σπύρου Καλοδίκη, που δεν λύγισαν στις εξορίες, στις φυλακές, στα βουνά, στις πόλεις, που δεν λύγισαν από τη σκληρή και άνιση πάλη. Είναι χρέος και καθήκον να αναδείξουμε την ηρωική δράση του ΔΣΕ (...)

Η αστική τάξη συκοφαντεί, διαστρεβλώνει τον αγώνα του ΔΣΕ, γιατί ξέρουν ότι αντιπροσωπεύει μια ανώτερη μορφή πάλης σε μια περίοδο που αντικειμενικά διεξαγόταν ταξική σύγκρουση για την εξουσία, για το "ποιος - ποιον" (...) Ο τρίχρονος αγώνας του ΔΣΕ ήταν ηρωικός και δίκαιος, ταξικός και διεθνιστικός (...) Είμαστε περήφανοι, γιατί αποτελούμε σήμερα συνέχεια αυτής της γενιάς και έχουμε το δικαίωμα, όλοι εμείς που σήμερα δρούμε στις γραμμές του ΚΚΕ, όλοι όσοι είναι δίπλα του, να αισθανόμαστε και ένα είδος ικανοποίησης, μακριά βεβαίως από κάθε ίχνος κομπασμού και αυταρέσκειας, γιατί συνεχίζουμε τον αγώνα σε εξαιρετικά αντίξοες και ιδιαιτέρως πολύπλοκες συνθήκες.

(...) Αυτοί που σήμερα μιλάνε για "αδελφοκτόνο" αγώνα είναι αυτοί που θέλουν ένα λαό γονατισμένο, πεινασμένο. (...) Είναι εκείνοι που κρύβουν από τους λαούς και εννοείται και από τον ελληνικό λαό, την πραγματική αιτία της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, του σύγχρονου μαζικού κύματος φτωχοποίησης, μετανάστευσης και προσφυγιάς. Είναι αυτοί που έχουν άμεση ευθύνη για τις φλεγόμενες ιμπεριαλιστικές εστίες στην περιοχή μας και αλλού.

(...) Μόνο που λογαριάζουν χωρίς το ξενοδόχο, δηλαδή το λαό (...) Ναι, σήμερα ο αγώνας για την εργατική εξουσία, τη σοσιαλιστική εξουσία είναι περισσότερο αναγκαίος από ποτέ. Αυτή η προοπτική μπορεί και πρέπει να διαγράφεται μέσα στον καθημερινό λαϊκό αγώνα (...) Ο κόσμος δεν αλλάζει ούτε από εκλογές ούτε από κοινοβούλια. Με αυτόν τον τρόπο αλλάζουν κόμματα και όχι τάξεις (...) Καμιά σοβαρή αλλαγή στην ανθρωπότητα δεν έχει γίνει χωρίς κίνηση λαϊκών μαζών, χωρίς σύγκρουση με τους εκμεταλλευτές. Μόνο μέσα από το κίνημα, μέσα από τη δράση της πρωτοπόρας τάξης της εποχής μας, της εργατικής τάξης μπορεί να αλλάξει ο κόσμος. Κίνημα ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στον καπιταλισμό, σε συμμαχία με τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες, με τους αυτοαπασχολούμενους.

Την Ιστορία τη γράφουν οι λαοί! (...)

Σύντροφοι και φίλοι, βαδίζουμε στα 100 χρόνια του Κόμματος, περήφανοι για την Ιστορία μας, περήφανοι για τους συντρόφους που μάς χάραξαν το δρόμο. Τους λέμε: Οι θυσίες σας δεν πήγαν χαμένες. Συνεχίζουμε. Τιμή και δόξα στον ΔΣΕ. Τιμή και δόξα στον σύντροφο Σπύρο Καλοδίκη, στους αγωνιστές, σε όλους τους μαχητές. Ζήτω τα 100 χρόνια του Κόμματος».