Στο σημερινό 4σέλιδο «Κομματική Ζωή και Δράση» μπορείτε να διαβάσετε τα εξής:

-- Περιοδεία Δ. Κουτσούμπα στη ΛΑΡΚΟ: Ρεπορτάζ από τη χτεσινή περιοδεία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα.

-- Οι σχεδιασμοί στο χώρο των «Λιπασμάτων» της Δραπετσώνας: Εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του Γρ. Λιονή σε εκδήλωση της ΚΟΒ Κερατσινίου - Δραπετσώνας του ΚΚΕ.

-- ΚΟ Θεσσαλίας του ΚΚΕ: Συνέντευξη για την πείρα που βγαίνει από τις εκθέσεις βιβλίου που πραγματοποίησε η ΚΟ Θεσσαλίας πριν από τις γιορτές των Χριστουγέννων, στις πρωτεύουσες των 4 νομών.

Από την εκδήλωση των ΚΟΒ Κερατσινίου - Δραπετσώνας

Η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, παρεμβαίνοντας στο λαό με αφορμή αυτές τις εξελίξεις, αναδεικνύει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα των αστικών σχεδιασμών, αλλά και την αγωνιστική απάντηση που πρέπει να δώσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Με αφορμή τη διαδικασία παραπέρα ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ, αλλά και τις φιέστες και τις περιοδείες του πρωθυπουργού στη Δραπετσώνα, προκειμένου να βαφτιστεί το μαύρο - άσπρο για τις επιπτώσεις των αστικών σχεδιασμών στη ζωή των κατοίκων, οι ΚΟΒ Κερατσινίου - Δραπετσώνας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ διοργάνωσαν την Τετάρτη 10/2 εκδήλωση με θέμα «Οι σχεδιασμοί στο χώρο των "Λιπασμάτων" της Δραπετσώνας και οι θέσεις του ΚΚΕ», με ομιλητή τον Γρηγόρη Λιονή, μέλος της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟ Αττικής και του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του Κόμματος.

Ακολουθούν εκτενή αποσπάσματα της ομιλίας του στελέχους του ΚΚΕ:

«Μερικούς μήνες πριν, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε πως το νέο σχέδιο για τα "Λιπάσματα" λύνει τα προβλήματα των κατοίκων. Δεν δίστασε, με τη γνωστή αμετροέπεια που τον χαρακτηρίζει, να ανακηρύξει πως πλέον "στη Δραπετσώνα έχουμε ζωή"...

Αλλά, τι εννοεί όταν μιλά για "ζωή";

Με βάση τον αστικό σχεδιασμό, η Αττική προορίζεται ν' αποτελέσει τον κατεξοχήν κόμβο συνδυασμένης μεταφοράς εμπορευμάτων και διαχείρισής τους και το βασικό ναυτιλιακό κέντρο, με βασικό κέντρο το λιμάνι του Πειραιά. Μέσα σ' αυτό, η παραλία της Δραπετσώνας θα αναπτυχθεί για να γίνει το ευρύτερο ναυτιλιακό "cluster" που έχει ανάγκη ένα λιμάνι.

Αυτόν το σχεδιασμό υπηρετεί και το νέο κυβερνητικό σχέδιο, που τελικά είναι ένας ανασχεδιασμός του προηγούμενου.

Οι όποιες αλλαγές στη Δραπετσώνα δε σταματούν τις γενικότερες αντιλαϊκές εξελίξεις, απ' την προώθηση του συνολικού σχεδιασμού για τον Πειραιά και την Αττική γενικότερα, αλλά αντίθετα αξιοποιούνται για να "ξεπλυθούν" οι συνέπειες απ' την παράδοση στο μεγάλο κεφάλαιο πρακτικά ολόκληρου του Παράκτιου Μετώπου της Αττικής.

Το νέο σχέδιο για τη Δραπετσώνα δεν είναι ούτε "ήπιο" ούτε ταξικά ουδέτερο. Το νέο κυβερνητικό σχέδιο κατοχυρώνει τον ιδιοκτησιακό χαρακτήρα της έκτασης ως ιδιωτική έκταση.

Η κυβέρνηση, επίσης, στην ουσία, μας λέει πως θα βαφτίσει τους "ακάλυπτους" από τις κατασκευές εκατοντάδων στρεμμάτων που θα φτιάξουν οι μεγαλοϊδιοκτήτες της περιοχής ως πάρκο.

Δεν πρόκειται για σχέδια επί χάρτου. Η προώθηση της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ, η παράδοση στο μεγάλο κεφάλαιο μιας τεράστιας έκτασης με δύο λιμάνια, δρομολογεί τις εξελίξεις στην κατεύθυνση που προαναφέραμε. Στόχος είναι να φτιάξουν ένα τεράστιο λιμάνι. Και κάθε λιμάνι στον κόσμο είναι "κλειστό". Το σχέδιό τους δεν είναι να φτιάξουν μια μεγάλη παραλία για να βολτάρετε εσείς και να σουλατσάρουν τα παιδιά σας. Οι όροι χρήσης γης που προβλέπει το νέο σχέδιο, φωτογραφίζουν την ανάπτυξη στην περιοχή δραστηριοτήτων αναψυχής και διασκέδασης που χρειάζεται ένα μεγάλο λιμάνι, σε ουσιαστική αντιδιαστολή με τις ανάγκες των κατοίκων της περιοχής.

Το κρίσιμο είναι πως και το νέο σχέδιο, όπως και το προηγούμενο, επιδεινώνουν την κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων της περιοχής και βρίσκονται στον αντίποδα των αναγκών τους και της αντικειμενικής δυνατότητας κάλυψής τους.

Η καπιταλιστική ανάπτυξή τους δε συμβαδίζει και δεν μπορεί να συμβαδίσει με τις δικές μας ανάγκες. Προϋποθέτει φτηνή εργατική δύναμη, ιδιωτικοποιήσεις, τσάκισμα των αυτοαπασχολούμενων, προώθηση αναδιαρθρώσεων στην Υγεία και στην Παιδεία.

Ομως, οι ανάγκες μας δεν πατάνε στον αέρα. Σήμερα υπάρχουν οι δυνατότητες κάλυψής τους από αυτά που παράγουμε. Η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα και μπορούν να λυθούν τα προβλήματα των εργαζομένων. Αυτό που εμποδίζει τη λύση τους είναι το κέρδος των μονοπωλίων. Επομένως, το πραγματικό δίλημμα είναι "Ανάπτυξη για ποιον; Για τα μονοπώλια ή για το λαό;".

Το παράδειγμα της παραλίας της Δραπετσώνας είναι χαρακτηριστικό. Η δυνατότητα αξιοποίησης του συνόλου της έκτασης για τις ανάγκες των κατοίκων της Δραπετσώνας και της ευρύτερης περιοχής, για την αναψυχή, την άθληση, την υγεία των κατοίκων, είναι μπροστά μας. Εμπόδιο μπαίνει η κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων που βρίσκονται στην περιοχή, αλλά και γενικότερα ο σχεδιασμός για την καπιταλιστική ανάπτυξη της περιοχής και της Αττικής.

Γι' αυτό και πραγματικός μας αντίπαλος είναι οι μονοπωλιακοί όμιλοι και η ανάπτυξή τους, το κράτος τους, οι αστικές κυβερνήσεις που υλοποιούν την αναπτυξιακή πολιτική που έχουν ανάγκη, η ΕΕ που στηρίζει την εξουσία τους.

Στην άλλη όχθη του ποταμού βρίσκεται η μοναδική λύση για τα προβλήματά μας: Η εργατική - λαϊκή εξουσία, με την κοινωνική κρατική ιδιοκτησία του συνόλου των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και τη λειτουργία τους, με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, αναπτύσσει την παραγωγή με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες. Στο πλαίσιο αυτό, ο ενιαίος κρατικός φορέας κατασκευών που συγκεντρώνει το σύνολο των κατασκευαστικών μέσων, επιτρέπει το σχεδιασμό, τη μελέτη, την κατασκευή και συντήρηση των υποδομών, με αποτελεσματικότητα και ελαχιστοποίηση των δαπανών στη βάση των κοινωνικών αναγκών.

Σ' αυτές τις συνθήκες, ο χωροταξικός σχεδιασμός αντανακλά τις νέες σχέσεις παραγωγής και γίνεται με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες. Χώροι όπως της παραλίας της Δραπετσώνας, μπορούν να αξιοποιηθούν για την κάλυψη των αναγκών των κατοίκων, για αθλητισμό, για αναψυχή ή και για ορισμένες εγκαταστάσεις που ενδέχεται να χρειάζονται για την περιοχή, όπως το παιδιατρικό νοσοκομείο. Η χρήση όλων των υποδομών αυτών δεν θα καθορίζεται απ' τη δυνατότητα πληρωμής των εισιτηρίων, αλλά στη βάση των αναγκών των κατοίκων, χωρίς ανταποδοτικά τέλη. Οι αντικειμενικές σύγχρονες σημερινές δυνατότητες της παραγωγής αλλά και η τεράστια δυνατότητα επέκτασής τους, αξιοποιώντας το έμπειρο και καταρτισμένο εργατικό δυναμικό και τις πρώτες ύλες στη χώρα μας, δείχνουν το δρόμο που μπορεί πραγματικά να καλύψει τις ανάγκες μας.

Αυτή η ανάπτυξη είναι δικός μας μονόδρομος. Η ανάπτυξη που προϋποθέτει την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος. Τα δικαιώματά μας και τα δικαιώματα των μονοπωλίων δεν συμβαδίζουν. Είναι ανειρήνευτα.

Γι' αυτό, με άξονα την πάλη για την ανατροπή του συνολικού σχεδιασμού για την καπιταλιστική ανάπτυξη Αττικής και Πειραιά, την άμεση απαλλοτρίωση του συνόλου της έκτασης χωρίς αποζημίωση, την αξιοποίηση του συνόλου της έκτασης για την κάλυψη των διευρυμένων αναγκών των κατοίκων της περιοχής, την αποκλειστικά κρατική χρηματοδότηση των υποδομών φορολογώντας το μεγάλο κεφάλαιο, την απόκρουση των ανταποδοτικών τελών και κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στην περιοχή, τη μοναδική γραμμή πάλης που μπορεί σήμερα να οδηγήσει στην ανάκτηση των απωλειών και σε κάποια ανακούφιση, συγκεντρώνουμε δυνάμεις και οργανώνουμε την αντεπίθεσή μας σε κατεύθυνση ρήξης με τις ανάγκες των μονοπωλιακών ομίλων, σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τις επιταγές τους, το κράτος τους, την ΕΕ που τους οργανώνει.

Την ίδια μάχη δίνουμε αυτές τις μέρες, στους δρόμους, με τους αγρότες και τα ταξικά σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, για να αποσυρθεί το ασφαλιστικό έκτρωμα της κυβέρνησης, για να ηττηθεί η κυβέρνηση και για να αποκρουστεί η κλιμάκωση της επίθεσης της άρχουσας τάξης, παλεύοντας για αποκλειστικά κρατική, υποχρεωτική και καθολική Κοινωνική Ασφάλιση στη βάση των αναγκών μας.

Η ιστορία μάς έχει διδάξει πως όταν ο λαός θέλει, αντιστέκεται και νικά! Πως οι συσχετισμοί είναι για να αλλάζουν και πως εμείς με την πάλη μας έχουμε καθήκον να τους αλλάξουμε. Γι' αυτό και απαντάμε στον Αλ. Τσίπρα: Δεν μας αρκεί η ζωή που μας υπόσχεται, γιατί "εμείς δεν βολευόμαστε με λιγότερο ουρανό"».

Στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα βρέθηκε χτες ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, με αντιπροσωπεία στελεχών του Κόμματος. Στο πλαίσιο της περιοδείας του, ενημερώθηκε από τη διοίκηση για τις εξελίξεις στην επιχείρηση, επισκέφτηκε υπαλλήλους στα γραφεία τους, συζήτησε με αντιπροσωπείες σωματείων της ΛΑΡΚΟ, παρουσία εργαζομένων και παλαίμαχων εργατών του εργοστασίου, με συμμετοχή στους μεγάλους αγώνες τα προηγούμενα χρόνια και κατοίκων της περιοχής.

Ξεχωριστή στιγμή το μεσημέρι, την ώρα που άλλαζε η βάρδια, μίλησε σε δεκάδες εργαζόμενους που συγκεντρώθηκαν στην πύλη του εργοστασίου, τόσο από τη βάρδια που σχολούσε, όσο κι από εκείνη που έπιανε δουλειά. Ο Δημήτρης Κουτσούμπας διαβεβαίωσε τους εργαζόμενους ότι το ΚΚΕ θα είναι σταθερά στο πλευρό τους στον αγώνα για να αποτραπούν τυχόν απολύσεις ή μειώσεις μισθών, να εμποδιστούν τα σχέδια για κατατεμαχισμό και παραπέρα ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης.

Από τη συνάντηση με τη διοίκηση της ΛΑΡΚΟ

Αναγνώρισαν πως το ΚΚΕ ανταποκρίνεται με συνέπεια στο κάλεσμα των εργαζομένων και ζήτησαν με παρεμβάσεις στη Βουλή και το Ευρωκοινοβούλιο να αναδείξει τα ζητήματα. Ανάμεσα σε άλλα, απέδωσαν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η ΛΑΡΚΟ στις χαμηλές τιμές του νικελίου, στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος (η εργοδοσία ζητάει μειώσεις), αλλά και στην αξίωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να επιστραφούν 136 εκατ. ευρώ που χαρακτηρίζονται «κρατικές ενισχύσεις». Στο φόντο αυτό, εξυφαίνονται σχέδια για παραπέρα ιδιωτικοποίηση της εταιρείας, με τριχοτόμηση και σπάσιμό της σε κομμάτια, και ένταση της επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων.

Στη συνάντηση με εκπροσώπους της επιχείρησης, ο διοικητής Μιχάλης Ρένεσης, είπε ότι η ΛΑΡΚΟ κινείται για τη μείωση του κόστους παραγωγής, επικαλούμενος και την τιμή του νικελίου, η οποία καθορίζεται από το Χρηματιστήριο Μετάλλων του Λονδίνου και σήμερα - όπως είπε - κινείται στα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων 17 ετών. Για την επιστροφή των «κρατικών ενισχύσεων» είπε ότι θα οδηγήσουν στο κλείσιμο της ΛΑΡΚΟ και αναφέρθηκε στα χρέη ύψους 200 εκατ. ευρώ της ΛΑΡΚΟ προς τη ΔΕΗ, που είναι και η ίδια μέτοχος στην επιχείρηση.

Από τη συζήτηση με το σωματείο και εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ

Νιώθω ιδιαίτερη συγκίνηση κάθε φορά που έρχομαι στη ΛΑΡΚΟ, γιατί και από τη δεκαετία του '70 - όπως ξέρετε πολύ καλά οι περισσότεροι - και τη δεκαετία του '80, ήμουν εδώ σε αυτόν το χώρο, ερχόμουν συνεχώς, μέσα στους αγώνες των εργαζομένων, είχα την ευθύνη δηλαδή εκ μέρους του Γραφείου Περιοχής τότε Ανατολικής Στερεάς και Εύβοιας, και άρα πολύ καλά ξέρουμε τα προβλήματα.

Ξέρουμε, επίσης, πολύ καλά ότι η ΛΑΡΚΟ ούτε πρέπει να κλείσει ούτε να ιδιωτικοποιηθεί ούτε να πωληθεί. Η ΛΑΡΚΟ ανήκει στον εργαζόμενο λαό της χώρας μας. Είναι, όπως σωστά είπατε, πρώτη στην Ευρώπη, πέμπτη σε όλο τον κόσμο. Εχει τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες, η ίδια η χώρα έχει τέτοιες παραγωγικές δυνατότητες με τον ορυκτό πλούτο που διαθέτει. Αρα, το πρόβλημα βρίσκεται κυρίως στο τι σύστημα υπάρχει, πώς λειτουργεί, ποιος είναι ο τρόπος παραγωγής, δηλαδή, για ποιους δουλεύει.

Δουλεύει για τους λίγους, για το μεγάλο κεφάλαιο ή δουλεύει για τους πολλούς, που είναι οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ, οι εργαζόμενοι της χώρας μας; Δουλεύει για ένα κράτος σάπιο και διεφθαρμένο, που λέγεται καπιταλιστικό, ή δουλεύει αυτό το κράτος σε όφελος των εργαζομένων, των λαϊκών συμφερόντων;

Οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ χάρισαν στον Δ. Κουτσούμπα ένα αναμνηστικό φτιαγμένο από το μετάλλευμα που παράγουν

Γιατί, ξέρετε, οι αντιφάσεις όλων αυτών, είτε κυβερνάνε είτε είναι στη διοίκηση της ΛΑΡΚΟ είτε είναι σε διοικήσεις άλλων οργανισμών και τα λοιπά, είναι αντιφάσεις του ίδιου του τρόπου παραγωγής, του ίδιου του συστήματος, που έχει όνομα, είναι ο καπιταλισμός. Που έχει πάνω από όλα τα συμφέροντα λίγων επιχειρηματικών ομίλων, λίγων ιδιωτικών συμφερόντων, που έχει τα συμφέροντα του αστικού κράτους, το οποίο δουλεύει πάλι γι' αυτούς, για τους λίγους.

Αρα, λοιπόν, το τι θα κάνει ο εργαζόμενος λαός, και εδώ στη ΛΑΡΚΟ και πανελλαδικά, είναι κρίσιμο ζήτημα. Εμείς θεωρούμε ότι αυτό πρέπει να μπει στη συζήτηση και μέσα στις συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς και στα χωριά και παντού.

Ξέρετε πολύ καλά, δε θα πούμε άλλα λόγια εδώ για να χαϊδέψουμε αυτιά, για να φανούμε καλοί, όπως κάνουν άλλοι και άλλα να λέμε στα κανάλια και άλλα να λέμε στους εργαζόμενους και άλλα να λέμε στους κυβερνώντες και αυτούς που έχουν την εξουσία.

Ο Δ. Κουτσούμπας μιλάει στους εργαζόμενους, στην αλλαγή της βάρδιας

Θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας και στη Βουλή, με Επίκαιρες Ερωτήσεις, θα προκαλέσουμε και τον πρωθυπουργό να απαντήσει σε αυτά τα ζητήματα. Διότι η ΛΑΡΚΟ είναι βασικός πυρήνας του μέλλοντος αυτής της χώρας. Οταν εμείς λέμε ότι δεν πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί, δε σταματάμε μόνο σε αυτό. Λέμε, ταυτόχρονα, ότι πρέπει να γίνει δημόσιος, ενιαίος φορέας, κρατικός φορέας για τον ορυκτό πλούτο, που μέσα εκεί βασικός πυρήνας να είναι η ΛΑΡΚΟ και το εργοστάσιο της Λάρυμνας.

Λέμε ότι πρέπει να οργανωθεί η καθετοποιημένη παραγωγή πανελλαδικά για τον ανοξείδωτο χάλυβα και για τα υποπροϊόντα και να αξιοποιηθεί έτσι στην ανάπτυξη της οικονομίας, παίρνοντας παράλληλα μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος. Πρωταρχικό και κύριο είναι να εξασφαλιστεί η μόνιμη, η σταθερή δουλειά όλων των εργαζομένων, να μην υπάρχουν από δω κι από κει εργολαβίες, αλλά να γίνουν και νέες προσλήψεις, γιατί αυτό χρειάζεται.

Και, βεβαίως, να υπάρχουν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και επιχειρησιακές, οι οποίες θα ικανοποιούν τα αιτήματα των εργαζομένων, κυρίως δε θα παίρνουν τα κεκτημένα, αυτά που έχουν κατακτηθεί δηλαδή με τόνους ιδρώτα και αίματος από αυτόν εδώ το λαό, από αυτούς εδώ τους εργαζόμενους.

Αυτή τη χρονιά, το 2016, η ΛΑΡΚΟ συμπληρώνει 50 χρόνια λειτουργίας. Ιδιαίτερα το εργοστάσιο της Λάρυμνας άρχισε να λειτουργεί το 1966 και φέτος έχουμε 2016, συμπληρώνονται 50 χρόνια λειτουργίας. Ο,τι έχει γίνει και για την οικονομία, και για τα συμφέροντα του λαού και της χώρας, το έχουν ποτίσει με τον ιδρώτα και με το αίμα τους πραγματικά οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ όλα αυτά τα χρόνια, οι προηγούμενες γενιές, οι σημερινές γενιές. Ετσι έγινε κερδοφόρα.

Το κέρδος, όλη αυτή την επιχείρηση που ανδρώθηκε πρώτα με τον Μποδοσάκη, για να γίνει μεγάλος και τρανός ο κύριος Μποδοσάκης, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τα δημιούργησαν. Αυτοί είναι οι δημιουργοί του πλούτου. Και στη συνέχεια, βέβαια, που την πήρε το κρατικό μονοπώλιο - που δεν είναι το κρατικό που λέμε εμείς, είναι μονοπώλιο καπιταλιστικό, που συνεχίζει την εκμετάλλευση, βγάζει δηλαδή υπεραξία από τον εργαζόμενο - πάλι αυτό τον πλούτο οι εργαζόμενοι τον δημιουργούν.

Αρα, λοιπόν, ιδιαίτερα φέτος που είναι και η κατάσταση κρίσιμη, θα πρέπει όλοι να είμαστε σε επιφυλακή, ειδικά οι εργαζόμενοι, οι οποίοι ενωμένοι, χωρίς διαφορές ιδεολογικές, πολιτικές, κομματικές και οτιδήποτε άλλο, αλλά με μόνο το ταξικό τους συμφέρον, ότι είναι εργαζόμενοι σε ένα χώρο που έχουν κοινά συμφέροντα, ενωμένοι με άλλους εργαζόμενους και τους αγρότες εδώ της περιοχής και τους επαγγελματίες, τους αυτοαπασχολούμενους που έχουν συμφέρον από την ύπαρξη της ΛΑΡΚΟ, να ενωθούν σε αυτόν τον αγώνα και να διεκδικήσουν αυτές τις προτάσεις.

Κοιτάξτε να δείτε, το λέγαμε και πριν στη διοίκηση, θα το πούμε κι εδώ δημόσια: Δεν φθάνουν οι καλές προθέσεις. Ας δεχθούμε ότι ο οποιοσδήποτε άνθρωπος σε ένα υπεύθυνο πόστο έχει τις καλύτερες των προθέσεων ή έχει την καλύτερη θέληση. Και οι διοικήσεις και όποιος είναι πίσω από αυτές πρέπει να κινηθούν σε ένα πλαίσιο, γι' αυτό και η πολιτική τους είναι αντιφατική και καταντάει να γίνεται αντιλαϊκή και να στρέφεται ενάντια στους εργαζόμενους, όσο κι αν δεν το θέλουν.

Εμείς, θα έχετε ακούσει πολλές φορές, δεν κεντράρουμε σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Αυτό το κάνουμε γιατί ξέρουμε ότι οι διοικήσεις, για παράδειγμα όπως είναι η διοίκηση της ΛΑΡΚΟ, οι διοικήσεις άλλων, όπως είναι το ΤΑΙΠΕΔ, είναι η κυβέρνηση. Την κυβέρνηση δείχνουμε, και τις προηγούμενες και τις σημερινές και τις αυριανές.

Λένε μερικοί ότι φταίει η Κομισιόν. Ναι, αλλά ποια είναι η Κομισιόν; Η Κομισιόν είναι η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι, ας το πούμε έτσι παραστατικά, η κυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι τέτοια ένωση κρατών, γι' αυτό τη λέμε λυκοσυμμαχία. Αρα, λοιπόν, όταν λέμε ότι φταίει η Ευρωπαϊκή Ενωση, δε λέμε φταίει κάποιος Κούπμαν που έρχεται εδώ και σου ζητάει τις κρατικές ενισχύσεις, φταίει συνολικά η Ευρωπαϊκή Ενωση. Και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό.

Ξέρουμε ότι πολλά από αυτά που λέμε, πολλές φορές δεν πείθουν τους εργαζόμενους ή έχουν ερωτήματα γύρω από αυτό. Ομως, αυτή η συζήτηση πρέπει να ανοίξει. Δεν πρέπει να δείχνουμε ένα δεντράκι και να χάνουμε το δάσος. Πρέπει να βλέπουμε όλο το δάσος και όλο το πρόβλημα.

Αρα, για να έχεις κατακτήσεις, για να έχεις δικαιώματα, για να υπερασπιστείς τα δικαιώματα αυτά, εμείς λέμε ότι πρέπει να ανοίξεις το δρόμο, μέσα από ποια ανάπτυξη θα γίνουν αυτά τα πράγματα, χωρίς να έχεις πισωγυρίσματα. Αλλιώς, θα βρισκόμαστε και θα ξεροτηγανιζόμαστε - να το πω πάλι έτσι - γύρω από τα ίδια προβλήματα. Ο ένας θα λέει τριχοτόμηση, ο άλλος θα έρχεται και θα λέει δήθεν εναλλακτική πρόταση, διχοτόμηση της ΛΑΡΚΟ. Ο ένας θα λέει «τώρα προσπαθώ να μην κάνω αυτά τα ζητήματα, να τα αποσύρω», ο άλλος θα λέει «δε γίνεται, έχουμε πρόβλημα με την τιμή του νικελίου διεθνώς».

Μα οποιαδήποτε τιμή του νικελίου δεν μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στη ΛΑΡΚΟ, να κλείσει η ΛΑΡΚΟ ή να ιδιωτικοποιηθεί γι' αυτό, ή να την πληρώσουν πάλι τα μόνιμα υποζύγια, οι εργαζόμενοι. Αυτό πρέπει να τελειώσει. Δε γίνεται συνεχώς να είναι αυτό το επιχείρημα: Φταίνε οι αγορές, φταίει ο ένας, φταίει ο άλλος. Ξέρουμε ποια είναι η καπιταλιστική αγορά. Ξέρουμε ότι υπάρχει οικονομική κρίση. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι πρέπει να την πληρώσουν αυτοί που ευθύνονται. Και εκεί πρέπει να κατευθύνεται η πάλη μας.

Δεν μπορεί να αλλάζουν οι κυβερνήσεις, να αλλάζουν οι διοικήσεις, να αλλάζει ο οποιοσδήποτε, να έρχονται καινούργιοι και να λέει ο τωρινός, για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, να λέει «φταίνε οι προηγούμενοι, παραλάβαμε καμένη γη». Και οι προηγούμενοι να λένε «δεν τα καταφέραμε, κάναμε λάθη, αλλά είχαμε ένα σχέδιο, αν αναλάβουμε ξανά θα τα κάνουμε καλύτερα». Ε, δε γίνεται να κοροϊδεύουν συνεχώς το λαό.

Αυτό γίνεται κάθε φορά ανά δύο, τρία, τέσσερα χρόνια. Φεύγει ο ένας, έρχεται ο άλλος, που είναι ίδιας κοπής. Και είναι ίδιας κοπής γιατί έχουν ίδια στρατηγική. Ορκίζονται σε αυτό το σύστημα που έχει σαπίσει, το ξαναλέμε. Διατηρούν αυτό το κράτος γιατί τέτοιο κράτος είναι, σάπιο και διεφθαρμένο και δεν μερεμετίζεται. Διατηρούν την ίδια ιδιοκτησία, διατηρούν αυτούς που έχουν την πραγματική εξουσία, και αυτοί είναι οι μονοπωλιακοί όμιλοι, είναι οι μεγάλοι επιχειρηματίες που κατευθύνουν και το πολιτικό προσωπικό.

Διατηρούν τις συμμαχίες στις οποίες έχουν ορκιστεί και προσαρμόζονται σε αυτές, που λέγεται Ευρωπαϊκή Ενωση, που λέγεται Κομισιόν, και όλο το κουαρτέτο τώρα και το κακό συναπάντημα. Αυτή είναι η λογική. Αν δεν φύγουμε από αυτή τη λογική δεν θα μπορέσουμε να κατοχυρώσουμε μόνιμα αυτά τα ζητήματα.

Ασχετα από αυτό, το ΚΚΕ σε αυτήν την πάλη θα συνεχίσει τον αγώνα. Θα παλέψουμε έτσι ώστε να μην αλλάξει καμιά εργασιακή σχέση προς το χειρότερο. Αλλά, κοιτάξτε να δείτε, τώρα και οι υψηλόμισθοι, αυτά τα δικαιώματα, αυτό το μισθό που παίρνουν ή σε ειδικές κατηγορίες που είναι, με αγώνα κατακτήθηκαν. Ξέρουν πολύ καλά οι παλαιότεροι συνάδελφοί σας συνταξιούχοι τι αγώνες σκληροί έγιναν σε αυτόν εδώ τον τόπο, σε αυτό εδώ το εργοστάσιο για να κατοχυρωθούν δικαιώματα, για να υπάρχουν και υψηλοί μισθοί, για να υπάρχουν καλά επιδόματα κ.λπ.

Αρα, όταν ξεκινάς από εκεί, είναι φυσιολογικό και επόμενο - αυτό σας το υπογράφουμε - να φτάσεις και στους χαμηλόμισθους, υποτίθεται, που λένε. Αρα, λοιπόν, πρέπει να υπάρχει επαγρύπνηση, πρέπει να υπάρχει επιφυλακή γύρω από αυτά τα ζητήματα, πρέπει να υπάρχει ενότητα. Αλλά πρέπει ταυτόχρονα να δούμε και τα πράγματα καθαρά και όχι να μασάμε τα λόγια μας. Εμείς δεν τα μασάμε.

Στη Βουλή θα βάλουμε τα ζητήματα. Η μάχη δεν κρίνεται όμως στη Βουλή, στο κοινοβουλευτικό επίπεδο με αυτούς τους συσχετισμούς σήμερα. Η πάλη κρίνεται μέσα στο εργατικό κίνημα, μέσα στο λαό, και αυτός ο δρόμος θα πρέπει να ανοίξει. Και πρέπει, ξαναλέμε, για να έχουμε κάποια αιτήματα ανακούφισης, κάποια δικαιώματα να κερδίσουμε σήμερα, να ανοίξουμε και αυτό το συνολικότερο πρόβλημα.

Το ΚΚΕ θα είναι στο πλευρό σας, θα συνεχίσουμε αυτό τον αγώνα γιατί οι καιροί δεν περιμένουν, οι καταστάσεις είναι δύσκολες, βρισκόμαστε διαρκώς κάτω απ' την απειλή της δήθεν «αξιολόγησης». Ξέρουμε όμως ότι η «αξιολόγηση» εκ μέρους του κουαρτέτου και της ελληνικής κυβέρνησης σημαίνει νέα μέτρα για τους εργαζόμενους.

Για να περάσει επιτυχώς, όπως λέει ο Τσίπρας τώρα, όπως πιο πριν οι προηγούμενοι απ' αυτόν, η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ, οι διάφορες κυβερνήσεις υπέγραφαν νέα μνημόνια, νέους αντιλαϊκούς νόμους. Και οι νόμοι αυτοί που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη, όπως είναι το Ασφαλιστικό, βάζουν ταφόπλακα σε δικαιώματα δεκαετιών της εργατικής τάξης. Και είναι και το Ασφαλιστικό, είναι και τα εργασιακά ζητήματα που ανοίγουν, είναι και τα ζητήματα του Φορολογικού, που επίσης είναι σε εκκρεμότητα, είναι και μια σειρά τέτοια προβλήματα, μειώσεις σε κοινωνικές παροχές, σε κοινωνική πρόνοια, που σημαίνει ότι θα πληγούν η Υγεία, η περίθαλψη, η Παιδεία, μια σειρά άλλοι τομείς που πλήττουν πάλι την εργατική οικογένεια.

Αρα, όλος ο λαός πρέπει να είναι ενωμένος σε μια μεγάλη λαϊκή συμμαχία που θα παλεύει ενάντια στο σύστημα, ενάντια στις κυβερνήσεις του, ενάντια στις λυκοσυμμαχίες, ενάντια σε όλους αυτούς που επιβάλλουν όλο και πιο κάτω να πάει η τιμή της εργατικής δύναμης, δηλαδή όλο και περισσότερο να ξεζουμίζονται ο εργαζόμενος, τα λαϊκά στρώματα.

Να πω ακόμα μια κουβέντα. Κοιτάξτε να δείτε, και το πρόβλημα των κρατικών ενισχύσεων - που δεν είναι τώρα κρατικές ενισχύσεις, γιατί τώρα η πλειοψηφία της ΛΑΡΚΟ υποτίθεται ανήκει στο κράτος, αυτό το κράτος που υπάρχει - και το πρόβλημα με τη ΔΕΗ, την ανεβασμένη τιμή ρεύματος, είναι ακριβώς το ίδιο πρόβλημα των αντιφάσεων. Αν υπάρχει μια κυβέρνηση, μια εξουσία πραγματικά λαϊκή - εργατική, που υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων, λέμε εμείς ότι αυτή η κοινωνία, αυτή η οικονομία της εργατικής - λαϊκής εξουσίας μπορεί να κάνει και σχεδιασμό κεντρικό επιστημονικό, να σχεδιάσει την οικονομία έτσι ώστε να μην υπάρχουν και αυτές οι αντιφάσεις.

Αν είναι δυνατόν μια δημόσια, υποτίθεται, επιχείρηση, η ΔΕΗ, να εκμεταλλεύεται στην ουσία ή να ζητάει να πληρωθεί από μια άλλη επίσης δημόσια επιχείρηση... Βεβαίως, αυτό εξηγείται στην οικονομία, γιατί ξαναλέω είναι καπιταλιστική οικονομία, ο καθένας δουλεύει για πάρτη του.

Στην καπιταλιστική οικονομία υπάρχει αναρχία στην οργάνωση της παραγωγής, ο ένας για τον άλλον είναι λύκος, είτε είναι ιδιωτικό μονοπώλιο, ιδιώτης επιχειρηματίας είτε είναι κρατικό μονοπώλιο, κρατικός επιχειρηματίας, να το πούμε έτσι. Πάλι εκμεταλλεύεται τον κόσμο και ο καθένας δουλεύει για πάρτη του, για την κερδοφορία του, για τα συμφέροντά του, υπηρετώντας βεβαίως αυτούς τους οποίους έχει κληθεί να υπηρετεί, δηλαδή την τάξη που έχει την ιδιοκτησία και την εξουσία την πραγματική.

Αυτό είναι το πρόβλημα, γι' αυτό συνεχώς φαίνονται τέτοιες αντιφάσεις και λέει κάποιος δικαιολογημένα «μα δεν το καταλαβαίνουν, τόσο βλάκες είναι;». Δεν είναι βλάκες. Είναι η γραμμή που έχουν, είναι το σύστημα που υπηρετούν, είναι το κράτος που υπηρετούν, αυτό είναι το πρόβλημα. Κι αν αυτό δεν συνειδητοποιηθεί, δεν θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε γιατί πολλές φορές συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας που μας φαίνονται περίεργα ή παράλογα ή σαν κάποιοι να μην καταλαβαίνουν. Ολοι καταλαβαίνουν πολύ καλά τι κάνουν απ' τους κυβερνώντες κι όσους τους υπηρετούν. Αυτό είναι το ζήτημα.

Από την έκθεση βιβλίου στα Τρίκαλα

Ο «Ριζοσπάστης» συζητά σήμερα με την Μαρία Γαβαλά, μέλος του Γραφείου Περιοχής της ΚΟ Θεσσαλίας του ΚΚΕ, για την πείρα που βγαίνει από αυτήν την προσπάθεια.

-- Είναι η πρώτη φορά που παίρνετε μια τέτοια πρωτοβουλία στη Θεσσαλία;

-- Ολη τη χρονιά - κάθε χρονιά τα τελευταία χρόνια - προσπαθούμε να συστηματοποιήσουμε τη δουλειά με το βιβλίο, με το εκδοτικό του Κόμματός μας, τη «Σύγχρονη Εποχή». Αυτή η προσπάθεια περνά από πολλά «κανάλια», ένα απ' αυτά είναι η διοργάνωση εκθέσεων από τις Τομεακές Οργανώσεις.

Ενα άλλο κανάλι είναι η προσπάθεια που κάνουμε με την αξιοποίηση των εκδόσεών μας, με τη μορφή της βιβλιοπαρουσίασης. Για παράδειγμα, αποτελεί θετικό στοιχείο το ότι η έκδοση «Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο» συζητήθηκε σε πόλεις, χωριά, με φίλους του Κόμματος, αλλά και άλλους που δεν έχουμε ακόμη γερούς πολιτικούς δεσμούς μαζί τους, όμως πήρανε μέρος σε εκδηλώσεις. Και μάλιστα νέοι άνθρωποι, εργάτες, γυναίκες. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για άλλους τίτλους, που τράβηξαν ιδιαίτερα το ενδιαφέρον, όπως ένα σύνολο εκδόσεων για το φασισμό, όπως το «Φασισμός και κοινωνική επανάσταση», ή το «Ποιος βοήθησε τον Χίτλερ». Και εδώ είδαμε να ανταποκρίνονται εργαζόμενοι και άνεργοι, που δεν είμαστε ιδιαίτερα δεμένοι μαζί τους. Το ίδιο θα έλεγα και για πιο «δύσκολους» τίτλους, όπως το «Κόμμα Παντός Καιρού», ή «Πόλεμος και Σοσιαλιστική Επανάσταση».

Αλλά ας μην πάω σε περιπτωσιολογία, το συμπέρασμα είναι πως το βιβλίο της «Σύγχρονης Εποχής» είναι «εργαλείο» για να φτιάξεις δεσμό, να ενισχύσεις αυτόν που ήδη υπάρχει, να πυροδοτήσεις ερεθίσματα και διαδικασίες στη σκέψη, που κουμπώνουν σε συμπεράσματα δράσης. Κι αυτά τα έχουμε μεγάλη ανάγκη σήμερα που ο συσχετισμός είναι αρνητικός. Γιατί μας θυμίζουν ότι δεν είναι στατικός, ότι πορευόμαστε με σπουδαία συμπεράσματα του επαναστατικού κινήματος.

-- Πώς λοιπόν οργανώσατε αυτές τις εκθέσεις;

-- Το Γραφείο Περιοχής συζήτησε ένα σχέδιο για τις εκθέσεις, το οποίο στη συνέχεια εξειδικεύτηκε κατά τη συζήτηση σε όλα τα Τομεακά Γραφεία.

Βγήκε ενιαία πρόσκληση για όλους τους νομούς, δόθηκε έγκαιρα, σχετικά έγκαιρα επίσης αξιοποιήθηκε, μαζί με τη διακίνηση του «Ριζοσπάστη», όπως αξιοποιήθηκε και μέσα από τις άλλες κομματικές δουλειές.

Μας απασχόλησε συλλογικά και νομίζω πιο δημιουργικά από προηγούμενα χρόνια, το πού θα γίνουνε οι εκθέσεις. Να είναι κεντρικοί και όμορφοι χώροι, κατάλληλοι για το σκοπό.

Συγκροτήθηκαν ομάδες δουλειάς με συντρόφους που έχουν τέτοιο καταμερισμό και που ασχολήθηκαν από τα πρακτικά ζητήματα, όπως τη διαμόρφωση εκθέσεων με ταμπλό στους χώρους, μέχρι πολλά άλλα. Φαίνεται επίσης ότι αυτό συνέβαλε στο να μην έχουμε τσαπατσουλιές, προχειρότητες, ανοργανωσιά. Οπωσδήποτε, υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης της «εμφάνισής» μας, αλλά μια πιο οργανωμένη δουλειά έγινε.

Επίσης, οι εκθέσεις συνδυάστηκαν με την παρουσίαση του Ημερολογίου - Χρονολόγιου που φτιάξαμε στην Περιοχή, με θέμα «Στιγμές από την Ιστορία του ΚΚΕ στη Θεσσαλία».

-- Υπήρχε ανταπόκριση; Και αν ναι, σε ποιους τίτλους περισσότερο στρέφεται η προσοχή;

-- Στις εκθέσεις υπήρχαν δεκάδες τίτλοι όλης της πλούσιας θεματολογίας που ανοίγει η «Σύγχρονη Εποχή», δηλαδή εκδόσεις πολιτικού, ιστορικού, λογοτεχνικού, παιδικού - εφηβικού βιβλίου, έργα των κλασικών, όπως και όλες οι νέες εκδόσεις του Κόμματος.

Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ότι στη Λάρισα που στον ίδιο χώρο που πραγματοποιήθηκε η έκθεση, γίνονται μαθήματα τεχνών σε παιδιά, οι γονείς τους περνούσαν, στέκονταν, ανοίγαμε κουβέντα. Και η κουβέντα, ξέρετε, πήγαινε παντού, σε όλα αυτά που απασχολούν στην καθημερινότητα τους εργαζόμενους. Για παράδειγμα, το σχολείο, ο χαρακτήρας και οι σκοποί μέσα σ' αυτή την κοινωνία που ζούμε. Ε, η συζήτηση άνοιγε πολύ εύκολα με αφορμή την έκδοση του Γκαϊντάρ, «Το Σχολείο».

Οπωσδήποτε και τα ιστορικά ζητήματα ενδιαφέρουν, παρόλο που ευρέως ακούγεται - ή να το πω καλύτερα καλλιεργείται - ότι Ιστορία σημαίνει... βαθύ παρελθόν κι επομένως, εντάξει, δεν χρειάζεται να πολυασχολούμαστε. Ομως, είναι χαραγμένη στη συλλογική μνήμη, έστω στο «δεύτερο φλοιό της», η ταξική πάλη και αν το θες, ειδικά της θρυλικής δεκαετίας του '40, με τις δύο ένοπλες αναμετρήσεις.

Επίσης, το παιδικό βιβλίο, όπως και το λογοτεχνικό τραβήξανε το ενδιαφέρον, ακριβώς επειδή και οι τιμές της ΣΕ είναι γειωμένες στις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο λαός. Οπως ξέρετε, σκοπός των εκδόσεων του ΚΚΕ δεν είναι η κερδοφορία, αλλά η ιδεολογική στήριξη της πρωτοπόρας πολιτικής δράσης. Γι' αυτό και συνεχώς εκδίδονται τίτλοι για όλες τις ηλικίες, με ποικίλο περιεχόμενο, ακριβώς επειδή απευθύνονται πλατιά.

-- Καταλαβαίνω συνεπώς ότι τα συμπεράσματά σας είναι θετικά.

-- Οπωσδήποτε. Και αν θέλετε, αυτό μας είπαν και όσοι επισκέφτηκαν τις εκθέσεις, πολύ περισσότερο επειδή βιβλιοπωλείο των εκδόσεων δεν υπάρχει στην περιοχή.

Η θετική πείρα, βέβαια, δεν μας κάνει να αφαιρούμαστε από δυσκολίες, και αντικειμενικές και από αδυναμίες. Παράδειγμα, σήμερα το βιβλίο θεωρείται «είδος πολυτελείας». Κι αυτό είναι εξηγήσιμο, οι τσέπες μας είναι άδειες.

Κι απ' την άλλη, πρέπει να δεις και την «άλλη όψη του φεγγαριού», ότι απ' το υστέρημά μας θα το αποκτήσουμε. Ετσι το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αν έχω λεφτά για να δεθώ με τη «Σύγχρονη Εποχή», αλλά αν έχει αξία. Αν έχει αξία, να βρω τον τρόπο, για παράδειγμα, να κρατώ 10 ευρώ το δίμηνο γι' αυτόν το σκοπό. Το δίνω με ένα σχήμα, που ίσως δεν είναι και απόλυτα σωστό, αλλά εκεί καταλήγει.

Και φαίνεται ότι έχει αξία, γιατί η γνώση είναι πράγματι ζήτημα ζωής. Βαθιά ταξικό ζήτημα δηλαδή. Θα συμβιβαστούμε συνεπώς, με την ημιμάθεια - διαστρέβλωση που δίνει η αστική τάξη με την ιδεολογία της; Κι αυτό δεν το λέω μόνο για τους κομμουνιστές, το λέω για κάθε εργαζόμενο, εργαζόμενη, άνεργο, για το νέο και τη νέα, σε τελική ανάλυση για κάθε εκμεταλλευόμενο.

Εμείς λέμε ότι δεν πρέπει να συμβιβαστείς ούτε με αυτήν την πλευρά της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής. Γι' αυτό και από το υστέρημα...

-- Στην ύπαιθρο της περιοχής σας, εκεί όπου επίσης υπάρχουν αγωνιστικές παραδόσεις, οργανώθηκαν εκθέσεις;

-- Δυστυχώς, εκεί δεν τα καταφέραμε. Nα μια υποκειμενική μας αδυναμία, που έρχεται και δένει με τις αντικειμενικές δυσκολίες. Μερικές φορές ο δισταγμός ξεκινά από μας. Ειδικά, όταν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε κάποιες νέες μορφές, όπως αυτή για τα χωριά ή έστω για τις κωμοπόλεις, που είναι και αντικειμενικά πιο δύσκολο.

Ομως, θα είχε αξία να το σκεφτούμε κάπως ανάποδα κι αυτό: Γιατί, για παράδειγμα, ο κομμουνιστής της δεκαετίας του '50 έμπαινε αγράμματος στη φυλακή και τις εξορίες και έβγαινε μορφωμένος; Μήπως είχε κάτι ειδικό στο DNA του; 'Η θα μου πεις άλλες συνθήκες; Σύμφωνοι. Ομως, η πρωτοπορία δεν επιδρά στις συνθήκες; Να, σήμερα, μέσα στο κίνημα, δεν πρέπει να συζητήσουμε πώς οι αγώνες μας θα γίνουν πιο εύστοχοι απέναντι στο βασικό ζήτημα, την κατεύθυνση του αγώνα, τους σκοπούς του, τις προϋποθέσεις;

Αν το σκεφτούμε έτσι, θα ξεπεράσουμε εμπόδια όπως ο δισταγμός, οι γενικότητες και χιλιομασημένες διαπιστώσεις τύπου «ο κόσμος δε διαβάζει».

-- Το επόμενο διάστημα υπάρχει κάποιο σχέδιο δουλειάς;

-- Υπάρχει σχέδιο και στην Κομματική Οργάνωση και στην ΚΝΕ, που περιλαμβάνει και τέτοιες οργανωμένες μορφές. Φυσικά, αυτές δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την πρωτοπόρα δουλειά που ξεκινά καταρχάς από τα στελέχη και τα μέλη του Κόμματος. Δηλαδή, δεν μπορούμε να συζητάμε για τίποτα από τα παραπάνω γειωμένοι, αλλά και με απαιτήσεις, αν το στέλεχος, το μέλος του Κόμματος δεν κάνει τη δική του ατομική προσπάθεια. Εξάλλου, όλες αυτές οι μορφές είναι ερεθίσματα προβληματισμού, σκέψης που υπηρετούν τη δράση μας, κι όχι μια κάποια... «ακαδημαϊκού» τύπου ανησυχία.

Για να νικήσουμε στην τελική σύγκρουση με την αστική τάξη, όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες, πρέπει να κερδίσουμε μικρές μάχες σήμερα. Μικρές - γιατί έτσι φαίνονται - ενώ στην πραγματικότητα είναι μεγάλες σε αξία, καθώς εντάσσονται στην προσπάθεια διαμόρφωσης επαναστατικής συνείδησης σε μη επαναστατικές συνθήκες. Για μας και γι' αυτούς που απευθυνόμαστε, την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Μια τέτοια λοιπόν «μικρή» μάχη, που η Κομματική Οργάνωση θα προσπαθήσει να κερδίσει, είναι να φτάσει πλατιά η έκδοση της Διημερίδας της ΚΕ, καθώς και όλες οι εκδόσεις που αφορούν την πιο μεγάλη στιγμή της ταξικής πάλης, τον ΔΣΕ και τα 70 χρόνια του. Θα το προσπαθήσουμε πολύμορφα, έτσι σχεδιάζουμε. Ομως, σε όλες τις μορφές η δουλειά των στελεχών, όπως και το ατομικό παράδειγμα θα βάλουν την τελική σφραγίδα.