Στο σημερινό 4σέλιδο «Κομματική Ζωή και Δράση», μπορείτε να διαβάσετε τα εξής:

-- Οχι στη νέα συμφωνία - λαιμητόμο για το λαό: Ρεπορτάζ και ανταποκρίσεις από τη δράση που αναπτύσσουν οι Οργανώσεις του ΚΚΕ, ενάντια στη νέα αντιλαϊκή συμφωνία, ενάντια στους εκβιασμούς και την κοροϊδία κυβερνήσεων και δανειστών.

-- 71 χρόνια από το θάνατο της Ηλέκτρας Αποστόλου: Εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία της Αλ. Παπαρήγα, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 24/6 στο Ν. Ηράκλειο για την ηρωίδα κομμουνίστρια.

Μαζικές εξορμήσεις πραγματοποιήθηκαν στις γειτονιές της Αθήνας (φωτογραφία από την Πετρούπολη)

Οι κομμουνιστές, οι φίλοι του Κόμματος καλούν το λαό να παρέμβει αποφασιστικά ενάντια σε αυτά τα αντιλαϊκά παζάρια, να μην παραιτηθεί από τον αγώνα για την ανάκτηση των απωλειών του στα χρόνια της κρίσης, να παλέψει για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, για να πάρει στα χέρια του τον πλούτο που παράγει. Να συνειδητοποιήσει πως τα παζάρια και οι διαπραγματεύσεις, οι συμφωνίες και οι διαφωνίες μέσα στις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες, δεν αφορούν τη δική του δύσκολη ζωή, το διαρκή αγώνα του για επιβίωση, για να τα φέρει βόλτα. Δεν τον απαλλάσσουν, αντίθετα τον φορτώνουν με νέα βάρη, για να μεγαλώσει τα παιδιά του, να πληρώσει τους υπέρογκους λογαριασμούς, να τα φέρει βόλτα από μήνα σε μήνα.

Με εξορμήσεις και περιοδείες σε εργοστάσια και εργοτάξια, νοσοκομεία, εμπορικά καταστήματα, τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες, με συγκεντρώσεις σε λαϊκές γειτονιές, όλη την προηγούμενη βδομάδα, οι Κομματικές Οργανώσεις ακούραστα έφτασαν με την ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ σε χιλιάδες εργαζόμενους. Μια δραστηριότητα που κλιμακώθηκε με το μεγάλο συλλαλητήριο της ΚΟ Αττικής στο Σύνταγμα, χτες το βράδυ, αλλά και σε άλλες πόλεις με αντίστοιχες συγκεντρώσεις του Κόμματος και αποτέλεσε βήμα επικοινωνίας των μελών του Κόμματος με τον εργατόκοσμο, για ν' ανταλλάξουν απόψεις, να ξεδιπλωθεί η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, ν' απαντηθούν ερωτηματικά και ανησυχίες.

Περιοδεία στους εργάτες του εργοταξίου του ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος»

Σε εξόρμηση του ΚΚΕ στο «Αττικό» Νοσοκομείο, τα μέλη του Κόμματος κάλεσαν νοσηλευτές, γιατρούς και διοικητικό προσωπικό να μην απογοητευτούν από τη διάψευση των προσδοκιών τους, λόγω του νέου μνημονίου που φέρνει η συγκυβέρνηση. Η απογοήτευση και η ηττοπάθεια δεν είναι καλοί σύμβουλοι.

«Ορος για να νικήσει ο λαός, είναι να αντλήσει τα κατάλληλα συμπεράσματα και κυρίως να αντιληφθεί ότι: Οσο δεν μπαίνει στην πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ, για να πάρει την οικονομία στα χέρια του, τόσο θα αγωνιά κάθε μήνα για κάποια "δόση" από δανειστές, για το αν μπήκε ο μισθός και η σύνταξη στην τράπεζα, για το αν θα έχει φάρμακα και στοιχειώδεις παροχές, για "νέα μέτρα" που θα έρχονται απανωτά», σημείωνε το συνεργείο του Κόμματος, μοιράζοντας το κάλεσμα για το συλλαλητήριο της Παρασκευής.

Στο εργοτάξιο «Σταύρος Νιάρχος» στο Φάληρο, εργάζονται εκατοντάδες οικοδόμοι, Ελληνες και μετανάστες. Σε περιοδεία του Κόμματος με τον Γιάννη Τασιούλα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, οι εργαζόμενοι κατέθεσαν την ανησυχία τους και τη σιγουριά τους ότι πάλι αυτοί θα πληρώσουν το «μάρμαρο» της διαπραγμάτευσης... Η άνοδος των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, οι αυξήσεις του ΦΠΑ, όλα τα νέα μέτρα που προστίθενται στην ήδη άσχημη κατάσταση της εργατικής οικογένειας, κυριάρχησαν στις συζητήσεις. Το στέλεχος του Κόμματος κάλεσε τους εργαζόμενους να το πάρουν απόφαση: Απαιτείται η μαζική συμμετοχή τους στην καθημερινή πάλη ενάντια στη συγκυβέρνηση και την ΕΕ, με στόχο την ανατροπή αυτού του συστήματος. Οπως είπε, αποδείχτηκε ότι φιλολαϊκή λύση στα πλαίσια της ΕΕ και με την εξουσία να είναι στα χέρια των καπιταλιστών, δεν μπορεί να υπάρξει, όπως υποστήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύοντας, για να εξασφαλίσει τη λαϊκή ανοχή.

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, υπερασπιζόμενα την κυβερνητική πολιτική, υποστηρίζουν ότι «μπορεί να έρχονται επώδυνα μέτρα, αλλά τουλάχιστον ο πρωθυπουργός διαπραγματεύεται σκληρά και σε αντίθεση με τους προηγούμενους κάνει το καλύτερο που μπορεί». Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι στην ημερήσια διάταξη των διαπραγματεύσεων δεν είναι η καλυτέρευση της ζωής του λαού, αντίθετα είναι δεδομένη η νέα επιδρομή σε βάρος του.

Ο Πέτρος Αλέπης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας σε συγκέντρωση στο Περιστέρι, τόνισε σχετικά: «Η πιο μεγάλη προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο καπιταλιστικό σύστημα είναι ότι πέτυχε να "αφυδατώσει" μεγάλο κομμάτι του λαού, τη στιγμή που έπρεπε να δυναμώνουν οι λαϊκές κινητοποιήσεις και ο γνήσιος ριζοσπαστισμός. Σε μια περίοδο που έπρεπε να ενισχύεται η πάλη για την ανασύνταξη του κινήματος, για ριζικές αλλαγές, η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι η "η ΕΕ είναι το κοινό μας σπίτι", πως το πρόβλημα είναι ότι "η ΕΕ έχει χάσει το δρόμο της και πρέπει να επιστρέψει στις ιδρυτικές αρχές της" ή ότι μπορεί ν' αλλάξει, να γίνει καλύτερη. Καλλιέργησε και καλλιεργεί τη λογική της ανάθεσης, ότι μέσω της ψήφου και με το λαό στον καναπέ, μπορεί να δει προκοπή. Καλλιέργησε τη λογική του μικρότερου κακού, αφοπλίζοντας το λαό μπροστά στο μεγαλύτερο κακό που φέρνει».

Ενα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, άλλες οπορτουνιστικές δυνάμεις, προσπαθούν να δελεάσουν τμήμα του λαού με την προοπτική ενός «ατυχήματος» ή μιας «ρήξης» - μαϊμού με την Ευρωζώνη, που θα αφήσει όλη την υπόλοιπη - καπιταλιστική - πραγματικότητα άθικτη.

Για τις προσπάθειες συμβιβασμού στα πλαίσια της Ευρωζώνης ή την προοπτική της δήθεν ρήξης, ο Π. Αλέπης υπογράμμισε: «Πάντα στον καπιταλισμό οι συμβιβασμοί και οι "συμμαχίες" είναι προσωρινές, ενώ οι ανταγωνισμοί αέναοι και σφοδροί. Τίποτα δεν αποκλείεται στο κοντινό ή μακρινό μέλλον. Υπάρχουν και κομμάτια του κεφαλαίου, που μπορεί να σπρώχνουν στο ενδεχόμενο εξόδου από την Ευρωζώνη. Ομως, πρέπει να είναι καθαρό για τον απλό λαϊκό κόσμο ότι αν και εφόσον η έξοδος από την Ευρωζώνη αποτελεί προϊόν διαπάλης και συγκρούσεων μεταξύ των καπιταλιστών, τίποτα καλό δεν έχει να προσφέρει στο λαό. (...) Η αποδέσμευση από την ΕΕ γίνεται ριζοσπαστικό αίτημα και ανοίγει φιλολαϊκή προοπτική, όταν συνοδεύεται με το κύριο θέμα: την ανάγκη παράλληλα - ταυτόχρονα, ο λαός να πάρει την εξουσία και την οικονομία της χώρας στα χέρια του».

Δεν υπάρχει συζήτηση που να γίνεται για τις πολιτικές - οικονομικές εξελίξεις και την αναγκαιότητα να οργανωθεί η λαϊκή πάλη, που να μην καταλήγει στο τι προτείνει το ΚΚΕ.

Οι κομμουνιστές, ειδικά τις τελευταίες μέρες που γίνεται ακόμα πιο φανερό τι έχει να προσφέρει στους εργαζόμενους το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, οι κυβερνήσεις του και οι ενώσεις τους, όπως η ΕΕ, ξεδιπλώνουν ακόμα πιο μαχητικά την πρόταση διεξόδου του Κόμματος. Βάζουν τα δυνατά τους, για να μεταφέρουν παντού το μήνυμα ότι οι αληθινές «κόκκινες γραμμές» βρίσκονται στην πάλη για να μπει καταρχήν φρένο στην αντιλαϊκή επίθεση που έχει κάνει τη ζωή μας κόλαση. Στην ανασύνταξη του κινήματος και την ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Στη ρήξη με την ΕΕ και την εξουσία του κεφαλαίου, στην οριστική και μονομερή διαγραφή του χρέους, που δεν το δημιούργησε ο λαός. Στην κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και την εργατική - λαϊκή εξουσία.

Η Ηλέκτρα Αποστόλου

Εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία της δημοσιεύει σήμερα ο «Ρ».

***

Η σημερινή εκδήλωση υπερβαίνει την υποχρέωσή μας να τιμάμε κάθε χρόνο την Ηλέκτρα Αποστόλου, ως αντιπροσωπευτική προσωπικότητα αγωνιστών και αγωνιστριών της ιστορικής πορείας του ΚΚΕ αλλά και ως χαρακτηριστική προσωπικότητα λαϊκού ηρωισμού. Συνιστά μια ψηφίδα στην πολύμορφη δραστηριότητα που ξεκίνησε φέτος επίσημα το Κόμμα μας, με κορύφωση το 2018, οπότε γιορτάζουμε και κυρίως αποτιμάμε την 100χρονη πορεία μας.

Η 100χρονη σχεδόν ιστορική διαδρομή του ΚΚΕ, της ταξικής πάλης ακριβέστερα, περικλείει πολύτιμη πείρα, ισχυρά διδάγματα για το σήμερα και το αύριο. Πάνω απ' όλα αποδεικνύει ότι κινητήρια δύναμη συσπείρωσης και πάλης δεν αποτελούν από μόνα τους τα λαϊκά προβλήματα, όσο οξυμένα κι αν είναι. Αποτελούν αυτά μια πρώτη ύλη, που έχει δυναμική και αποτελέσματα μόνο όταν μετασχηματίζεται σε επεξεργασμένη, σε κάθε φάση, στρατηγική συσπείρωσης και ρήξης, όχι αποκλειστικά και μόνο εναντίον του ενός ή του άλλου κυβερνητικού κόμματος ή μπλοκ κομμάτων, του ενός ή του άλλου κυβερνητικού σχήματος, αλλά βάζει το νυστέρι όσο γίνεται πιο βαθιά ενάντια στην αστική τάξη και την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Μόνο τότε το εργατικό - λαϊκό κίνημα δείχνει τα δόντια του, και ακόμα και αν δεν έχει τις απαιτούμενες δυνάμεις, μπορεί να αποτρέψει τα χειρότερα, να βάλει παρακαταθήκη για μια επιτυχημένη νέα εξόρμηση στην πορεία.

Οταν αναφερόμαστε στην Ηλέκτρα είναι φυσικό να θυμόμαστε αυτό που πολλές φορές, κάθε χρόνο, ακούμε ή έχουμε διαβάσει: Τις απαντήσεις της, κατά τη διάρκεια της ανάκρισης και των βασανιστηρίων στο γραφείο - κάτεργο του Ελληνα Λάμπου, με τη στολή του υποστράτηγου της Χωροφυλακής, που περιστοιχιζόταν από τις τρεις αξιωματικούς της Γκεστάπο, και μια ομάδα από Ελληνες δήμιους με βούρδουλες και συρματόσχοινα.

Ερωτήσεις και απαντήσεις που είναι αυθεντικές, αληθινές, σύμφωνα με την αδιάψευστη μαρτυρία νεαρού αξιωματικού, γραφιά της Χωροφυλακής, που παρακολουθούσε την ανάκριση και ανήκε στο ΕΑΜ. Δεν μπορούσε όμως να βοηθήσει την Ηλέκτρα, γιατί ο ρόλος του ήταν να βλέπει και να μαρτυρά τι γίνεται μέσα σε αυτά τα άντρα.

Στο ερώτημα «Πώς σε λένε;», «Ελληνίδα» απαντάει η Ηλέκτρα. «Πού κατοικείς;», «Στην Ελλάδα», απαντάει τολμηρά. «Ποιοι είναι οι συνεργάτες σας;», «Οι Ελληνες», απαντάει. «Από ποιον έπαιρνες οδηγίες;», «Από την πατρίδα», απαντάει πάλι.

Η εκδήλωση περιλάμβανε έκθεση με αρχειακό υλικό σχετικά με τη ζωή και τη δράση της Ηλέκτρας

Το πιο σπουδαίο όμως και θαυμαστό έρχεται μερικές ώρες μετά τη σύλληψή της, όταν οι βασανιστές της την αφήνουν μισοπεθαμένη στο δωμάτιο του βασανιστηρίου, χωρίς φρουρό να την φυλάει, αφού την έχουν ξεγραμμένη: Η Ηλέκτρα δρασκέλισε το παράθυρο και πήδησε στο διπλανό σπίτι. Αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά άτυχη, καθώς η Ελληνίδα ιδιοκτήτρια του σπιτιού ήταν συνεργάτης της Γκεστάπο, ειδοποίησε και έτσι συλλαμβάνεται. Δεν είναι συνηθισμένος ηρωισμός, δεν πρόκειται απλά για μια στάση ανυποχώρητη. Είναι κάτι παραπάνω, είναι η επιλογή «δεν παραδίνομαι».

Την απόφασή της να δραπετεύει από κάθε εμπόδιο που θα την απομάκρυνε από τον συλλογικό αγώνα, την έδειξε, επίσης, όταν πήρε την πιο σκληρή ίσως απόφαση της ζωής της, να δώσει την κορούλα της Αγνή να ανατραφεί σε μια φιλική οικογένεια, προκειμένου και να ζήσει καλύτερα ένα μωρό παιδί, που υπέφερε σαν τις άλλες φυλακισμένες, αλλά και η ίδια να επιδιώξει, πράγμα που το έκανε, να ξεφύγει από τη φυλακή για να περάσει στην παρανομία του πιο νόμιμου για το λαό αγώνα.

Επιτρέψτε μου να υποστηρίξω ότι υπάρχουν διαφορές, και μάλιστα καθόλου ασήμαντες, ανάμεσα στις έννοιες «δεν υποχωρώ», «δεν κάνω δήλωση» και στην έννοια «δεν παραδίνομαι».

Αν στεκόμαστε σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι για να εξαπολύσουμε ένα κατηγορώ, για να ξύσουμε πληγές, για να αντιπαραθέσουμε τους ήρωες στους αντιήρωες, αλλά γιατί πρέπει να παίρνουμε σοβαρά υπόψη τις εμπειρίες του αγώνα. Αλλιώς θα είμαστε ανεπαρκώς προετοιμασμένοι σε κάποιες κρίσιμες ή δύσκολες και σύνθετες στιγμές που αναπόφευκτα θα ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας.

Η υποχώρηση σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία», κάτι το στιγμιαίο, ήταν ο καρπός της προηγηθείσας, σταδιακά, ιδεολογικής, πολιτικής ή και ψυχολογικής υποχώρησης. Αρκετοί περισσότεροι δεν δέχθηκαν τυπική δήλωση μετανοίας, μέσα τους όμως είχαν επιλέξει το δρόμο της υποχώρησης. Η υποχώρηση παίρνει πολλές μορφές: Παθητικοποίηση, απογοήτευση, μοιρολατρία, κόπωση, αναδίπλωση στα υπαρκτά οικογενειακά καθήκοντα και προβλήματα.

Ανέπτυξαν μάλιστα και θεωρίες ότι η δήλωση μετανοίας είναι αναχρονισμός ως και βαρβαρότητα, ότι αποτελεί παρελθόν η επιλογή ζωή ή θάνατος, αφορούσε το προχτές και το χτες, όχι το σήμερα, που δεν απαιτεί αυτοθυσία, αλλά ικανότητα, προσαρμοστικότητα, επικοινωνιακή δεινότητα, ικανότητα πειθούς, τακτικισμό και διάφορα που λέγονται, μακριά όμως από το κεντρικό ζήτημα με ποιον θα πας και ποιον θα αφήσεις, γύρω από το ζήτημα των ζητημάτων: Το θέμα της εξουσίας και ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής.

Ενα δεύτερο στοιχείο που αξίζει να σταθούμε στην περίπτωση της Ηλέκτρας είναι το γεγονός ότι δεν προερχόταν από τα σπλάχνα της βασανισμένης, πεινασμένης εργατικής τάξης αλλά από μια εύπορη αστική οικογένεια. Ανατράφηκε, μεγάλωσε με νταντάδες, είχε όλες τις ανέσεις της. Ομως, από τα 12 της χρόνια άρχισε να ευαισθητοποιείται κάτω από την επίδραση των ταξικών αντιθέσεων, της Μικρασιατικής Καταστροφής, με τα εκατομμύρια πρόσφυγες.

Προβληματίστηκε κάτω από την επίδραση της Μεγάλης Οχτωβριανής Επανάστασης, κάτω από το μήνυμα της ίδρυσης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, που άρχιζε να παίζει το ρόλο του καθοδηγητή, του εμψυχωτή, του οργανωτή εργατικών απεργιών, του υποστηριχτή του αγροτικού κινήματος των παλαιών πολεμιστών που ζητούσαν γη.

Αγανάκτησε και αηδίασε με τη δικτατορία του «δημοκρατικού» Πάγκαλου, τη διάλυση του αστικού κοινοβουλίου, θύμωσε για τις φυλακές και τα ξερονήσια που γέμιζαν από κομμουνιστές και κομμουνίστριες.

Η εύπορη οικογένειά της για να λυτρωθεί από τις κυοφορούμενες επαναστατικές ανησυχίες της, την έστειλε στη Γερμανική Σχολή, για την εκμάθηση της γερμανικής γλώσσας, μιας σχολής που ήταν στην ουσία η ελλαδική πνευματική στρούγκα των συμφερόντων του γερμανικού κεφαλαίου. Ευτυχώς όμως για την Ηλέκτρα, σιγόκαιγε μέσα της μια μικρή φλογερή εστία ορισμένων Γερμανών καθηγητών που είχαν επηρεαστεί από τη θεωρία των Μαρξ και Ενγκελς, ενώ στο στόμα τους πηγαινοέρχονταν τα ονόματα της Ρόζας Λούξεμπουργκ, του Καρλ Λίμπκνεχτ, του Ερνστ Τέλμαν. Ετσι άνοιξε ο φεγγίτης της πρόκλησης, για να δραπετεύσει από τον αστικό κόσμο της και να γίνει μέλος της ΟΚΝΕ και στη συνέχεια του Κόμματος.

Βεβαίως, η ιδεολογική και πολιτική ωρίμανση της Ηλέκτρας δεν ήταν μια συνηθισμένη υπόθεση, ούτε η δική της περίπτωση μπορεί να γενικευθεί με απολυτότητα, γιατί υπάρχει πάντα και το έδαφος του υποκειμενικού παράγοντα, του τυχαίου, του ειδικού, του περιπτωσιακού. Σήμερα μάλιστα οι ευκαιρίες είναι λιγότερες σε σύγκριση με τον μεσοπόλεμο, ένα παιδί μιας εύπορης αστικής οικογένειας να φύγει από τα υλικά και πνευματικά δεσμά της, καθώς η αστική τάξη έχει και νέους τρόπους εξαγοράς, χειραγώγησης, τρομοκρατίας και παραπληροφόρησης. Η αστική τάξη παίρνει έγκαιρα τα μέτρα της, ώστε να μην έχει ούτε μια απώλεια ενός νέου, μιας νέας από τις γραμμές της.

Δεν θα πέσουμε έξω όμως αν εκτιμήσουμε ότι η γνωριμία της Ηλέκτρας με τις επαναστατικές ιδέες δεν θα την οδηγούσε υποχρεωτικά να γίνει ατρόμητη και ικανή κομμουνίστρια, αν δεν συνενώνονταν με την άμεση, πρακτική συμμετοχή σε όλες τις μορφές της ταξικής πάλης. Η Ηλέκτρα κάτω από την κομματική καθοδήγηση ωρίμασε γιατί η αποστολή της πριν από τον πόλεμο και στη διάρκειά του ήταν να δουλέψει στο καθοριστικό μέτωπο πάλης, στα εργοστάσια, στους κλάδους, στις εργατογειτονιές. Χωρίς αυτόν τον πρακτικό προσανατολισμό ίσως δεν θα έφθανε σ' αυτό το επίπεδο ικανότητας και προσφοράς που όσοι την γνώρισαν από πρώτο χέρι έχουν περιγράψει προφορικά και κυρίως γραπτά.

Ενα δεύτερο συμπέρασμα που δικαιώνεται και θα δικαιώνεται πάντα είναι η σημασία της ενότητας και σε προσωπικό επίπεδο, για κάθε στέλεχος και μέλος, της ιδεολογικής και πολιτικής μόρφωσης με την άμεση συμμετοχή στην οργάνωση και καθοδήγηση του εργατικού κινήματος. Είναι η μόνη και ασφαλής διαδικασία ώστε ο ενθουσιασμός, η αφοβία να αποκτήσουν βάθος, να εδραιωθούν ως συνειδητή επιλογή.

Η Ηλέκτρα δεν ήταν απλά - για τα μέτρα της περιόδου που έζησε - μια ηθικά ολοκληρωμένη, άφοβη, ανιδιοτελής, ευαίσθητη μορφωμένη, καλοσυνάτη κοπέλα, με συνέπεια στην υλοποίηση των καθηκόντων που της ανατίθονταν. Κατέκτησε ένα στοιχείο που για κάθε κομμουνιστή και κομμουνίστρια, ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου, καταμερισμού δουλειάς, είναι απαραίτητο και μοναδικής αξίας: Την οργανωτικότητα, που δεν έχει σχέση με τον πρακτικισμό. Αναφερόμαστε στην ικανότητα οργάνωσης και καθοδήγησης μαζών, μικρότερων ή μεγαλύτερων ομάδων. Την ικανότητα να μετασχηματίζει μια άμορφη, άπειρη μάζα σε συνειδητά ενωμένη, οργανωτικά δυνατή, εμπνευσμένη δύναμη, που δεν ισοπεδώνει την προσωπικότητα και την ατομική πρωτοβουλία στο όνομα της συλλογικότητας, αντίθετα ανεβάζει στο ανώτατο δυνατό σημείο τη συλλογική και ατομική ικανότητα, εμπνέει μαχητική διάθεση, αναβαθμίζει ποσοτικά και ποιοτικά το επίπεδο των συλλογικών καθηκόντων. Ο καλός καθοδηγητής, χωρίς να χάνει τον διακριτό ρόλο ευθύνης που του έχει ανατεθεί ή που τον ανέλαβε κάτω από ειδικές συνθήκες, πρέπει να «χάνεται» μέσα στο ρόλο των μαζών, να αποδείχνεται πολύτιμος αλλά όχι και αναντικατάστατος.

Είναι πολύ πιο εφικτή η ταξική ωρίμανση του εργάτη σε σύγκριση με τα άλλα λαϊκά στρώματα, που ακόμα και αν δεν απασχολούν μισθωτή εργασία, ονειρεύονται ότι θα κατακτήσουν κινητικότητα προς τα πάνω, θα γίνουν και αυτοί έστω μεσαίοι επιχειρηματίες που δεν θα χρειάζεται να δουλεύουν άμεσα οι ίδιοι μαζί με τους μισθωτούς υπάλληλους τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι η εργατική τάξη που οργανώνεται και μάχεται σε ταξική κατεύθυνση, που εντάσσεται ή συμφωνεί με τη συνεργασία με τους κομμουνιστές, ότι δεν έχει την υποχρέωση και την ικανότητα να προσελκύσει στις γραμμές του κινήματος ανθρώπους που μπορεί να μη ασφυκτιούν από τα οικονομικά προβλήματα αλλά αντιδρούν, μάχονται την ταξική εκμετάλλευση και αδικία, έχουν τη διάθεση να προσφέρουν τις γνώσεις τους στην υπηρεσία του εργατικού κινήματος. Αρκεί η προσέγγιση, η επικοινωνία να ξεκινήσει έγκαιρα, από τις νεότερες ηλικίες, και ενώ ακόμα δεν έχει διαμορφωθεί η συνείδησή τους οριστικά από την άμεση προσωπική ένταξη στην αστική τάξη και τα ανώτερα μεσαία στρώματα, ή δεν έχουν γίνει μέρος της εργατικής αριστοκρατίας.

Η Ηλέκτρα έγινε αυτό που έγινε γιατί φρόντισε να αλλάξει την ίδια τη ζωή της, ξέκοψε από τη βολή της εύπορης οικογένειας, έζησε τις στερήσεις της εργατικής τάξης. Επέλεξε μάλιστα και τον τρόπο να ξεκόψει από τα δεσμά της αστικής οικογένειάς της, κάνοντας έναν συμβιβασμό που θα τη βοηθούσε να απελευθερωθεί από κάθε μορφής οικογενειακή εξάρτηση, για να κάνει το μεγάλο άλμα. Επέλεξε το γάμο μέσω συνοικεσίου με κομμουνιστή, τον γιατρό Γιάννη Σιδερίδη, σπουδαγμένο στη Γερμανία, ένα πρόσωπο που λόγω επαγγέλματος πήρε και τη συγκατάθεση της φιλόδοξης οικογένειάς της. Δεν στάθηκε τόσο τυχερή, εκτός από το γεγονός ότι πρόλαβε να αποκτήσει μια κορούλα. Για την Ηλέκτρα ήταν μεγάλο χτύπημα το γεγονός ότι ο άντρας της, του οποίου σεβόταν την πείρα και τις μαρξιστικές γνώσεις, δεν απέφυγε την υπογραφή δήλωσης στις φυλακές της Κέρκυρας. Στην ουσία, η βάση του γάμου είχε κλονιστεί. Παρά την υποχώρησή του ο Γιάννης Σιδερίδης πέθανε αργότερα φυματικός σε γερμανικές φυλακές.

Σίγουρα, το μορφωτικό επίπεδο της Ηλέκτρας, η τέλεια γνώση της γερμανικής γλώσσας, τη διευκόλυνε στην κομματική της δουλειά, στη μελέτη ντοκουμέντων, σε περίοδο που η αγραμματοσύνη, ειδικά των γυναικών, ήταν μεγάλη. Τη διευκόλυνε να μεταδίδει γνώσεις, στοιχεία, να γενικεύει, την έκανε μια σημαντική διαφωτίστρια ανάμεσα στις γυναίκες που δούλεψε με μεγάλη συνέπεια.

Δεν πρόσφερε όμως μόνο αυτή στις υφάντριες της «Ελληνικής Εριουργίας», στις γυναίκες των απεργών οδηγών στα αμαξοστάσια, όταν προσπαθούσε να οργανώσει την αλληλεγγύη τους στην απεργία των ανδρών τους. Εδωσαν πολλά στην Ηλέκτρα οι ίδιες οι υφαντουργίνες, οι γυναίκες των τραμβαγέρηδων, οι γυναίκες των σιδηροδρομικών.

Ενα τρίτο στοιχείο που έχει αξία ήταν το γυναικείο φύλο της, με την έννοια ότι στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα ήταν σχεδόν καθολικά αξιοκατάκριτη, ντροπή ως και ανηθικότητα η πολιτική δραστηριότητα της γυναίκας. Δύσκολα γινόταν αποδεκτή - από την πρώτη στιγμή - μια κομμουνίστρια και μάλιστα ως καθοδήγηση, ακόμα και ανάμεσα σε συναγωνιστές της, καθώς είχαν όλοι διαπαιδαγωγηθεί από τα γεννοφάσκια τους με τη θεωρία ότι γυναίκα σημαίνει ένα πράγμα, σύζυγος και μητέρα.

Η Ηλέκτρα δοκιμάσθηκε και στους δρόμους, και στις μαζικές διαδηλώσεις και στις απεργίες, αλλά και στη σκληρή ζωή της φυλακής, μαζί με την κορούλα της, εκεί δηλαδή που δεν κρύβονται τα ελαττώματα, τα προσωπικά κουσούρια.

Οι γυναικείες φυλακές Αβέρωφ με τη φρούρηση πωρωμένων καλογριών, που ανάμεσά τους βέβαια υπήρχαν και θετικές εξαιρέσεις, ήταν ένα είδος κάτεργου. Η Ηλέκτρα πρωτοστάτησε στην οργάνωση της μορφωτικής δουλειάς, στη συμβίωση αγωνιστριών με διαφορετικές εμπειρίες, ηλικίες, βιώματα ζωής, όλες όμως φορτωμένες με την έννοια του αγώνα. Εκεί στη συμβίωση στα κάτεργα κρίνεται όχι μόνο η αγωνιστικότητα, αλλά και η συλλογικότητα, η συντροφικότητα, η απλότητα, εκεί μετριέται πόσο το εγώ γίνεται εμείς.

Η ιστορία της Ηλέκτρας δεν βρίσκεται μόνο στα δικά μας, τα κομμουνιστικά χείλη. Το θαυμασμό για το θάνατό της, τις συνθήκες που έγινε τον εκφράζουν με τον δικό τους τρόπο και άλλοι, είτε με πρόθεση αγαθή είτε όχι. Ο πιο συνηθισμένος τρόπος όμως είναι η αποκομμουνιστικοποίηση του ήρωα, η αποκομμουνιστικοποίηση του σκοπού της θυσίας, η αποκομμουνιστικοποίηση του κινήτρου της αυτοθυσίας, της αφοβίας μπροστά στο θάνατο.

Οπως συνέβη και συμβαίνει με την αποκομμουνιστικοποίηση της εκτέλεσης των 200 της Καισαριανής, το ίδιο και με την Ηλέκτρα. Εμφανίζεται ως θύμα της Γκεστάπο και μερικών Ελλήνων προδοτών. Ως θύμα του αντιφασιστικού αγώνα και ως εκεί, ως θύμα ενός εθνικού αγώνα που ένωσε τους πάντες, γιατί ήταν όλοι Ελληνες και Ελληνίδες και ενώθηκαν κάτω από το λεγόμενο εθνικό αίτημα να φύγει ο κατακτητής.

Ο φυσικός αυτουργός της δολοφονίας ήταν βεβαίως η Γκεστάπο και οι Ελληνες συνεργάτες της. Ομως, η Ηλέκτρα πάλεψε και πέθανε - δυστυχώς δυόμιση μήνες πριν να δει με τα ίδια της τα μάτια το τέλος του πολέμου και της μισητής γερμανικής κατοχής - ως θύμα και της ελληνικής αστικής τάξης και του Β' Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου.

Η Ηλέκτρα, όπως και εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες και Ελληνίδες, τα 50 εκατομμύρια νεκροί, ανάπηροι, τραυματίες, χήρες και ορφανά, αφάνταστα ταλαιπωρημένοι άνθρωποι της περιόδου '40 - '45, ήταν θύματα του Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου, που ξεκίνησε επιθετικά από τη φασιστική Γερμανία, την Ιταλία, την Ιαπωνία, αλλά η πραγματική πηγή του πολέμου βρισκόταν και στα δύο στρατόπεδα, και των επιτιθέμενων και των λεγόμενων αμυνόμενων ιμπεριαλιστικών κρατών.

Η μια πλευρά, με επικεφαλής τη Γερμανία, ήθελε τον πόλεμο για να διορθώσει τη Συνθήκη των Βερσαλλιών και να κατακτήσει νέες αγορές, η άλλη, η βρετανο-γαλλική, ήθελαν να παραμείνει η ισχύς της Συνθήκης των Βερσαλλιών, να κρατήσουν τα μεγάλα κέρδη που είχαν στη διανομή των αγορών από τον Α' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο. Ενώ οι ΗΠΑ ήθελαν να παρέμβουν στον πόλεμο μόνο και μόνο για να αποκτήσουν πρώτο ρόλο στην Ευρώπη. Ηταν θύματα ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου που διέφερε από τον Α' Παγκόσμιο γιατί και οι δύο ανταγωνιζόμενες πλευρές είχαν στο νου τους, ανεξάρτητα ποιος θα βγει νικητής ή ηττημένος, να επιτύχουν τη στρατιωτική ήττα και οικονομική καταστροφή της Σοβιετικής Ενωσης, του πρώτου σοσιαλιστικού εργατικού κράτους.

Η απελευθέρωση από την ξενική επιδρομή και κατοχή δεν είναι γενικά και αφηρημένα ένας εθνικός αγώνας, μια εθνική υπόθεση, γιατί ακόμα και αν όλες οι τάξεις ενδιαφέρονται να μην κινδυνεύσει η εδαφική ακεραιότητα της χώρας τους, έχουν αντιδιαμετρικά μεταξύ τους συμφέροντα.

Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να εμπιστευτεί ο λαός την αστική τάξη ότι θα εξασφαλίσει την εδαφική ακεραιότητα, όταν μάλιστα αυτήν την βλέπει κατά περίπτωση, άλλοτε αδιαφορεί, ενώ στις πιο πολλές περιπτώσεις την θέλει ως αφετηρία για να υποσκάψει την εδαφική ακεραιότητα άλλων χωρών με ένα σκοπό, να μεγαλώσει τον ζωτικό της χώρο, να μεγαλώσει τα μερίδια της αγοράς προς όφελός της.

Δεν συναντώνται πουθενά τα συμφέροντα της αστικής τάξης και της εργατικής τάξης, τα συμφέροντα των λαών με τα συμφέροντα των καπιταλιστών, ούτε στον αντιφασιστικό ή εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο. Δεν χρειάζονται πολλές αποδείξεις, αρκεί μία: Οτι στην Ελλάδα στο εκτελεστικό απόσπασμα, στις φυλακές και στα ξερονήσια στάλθηκαν οι αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, που στη μεγάλη τους πλειοψηφία ήταν κομμουνιστές ή δέχονταν τον καθοδηγητικό ρόλο του Κόμματος. Αν ο αγώνας ήταν κοινός, εθνικός, δεν θα είχαμε τις γνωστές εξελίξεις του Δεκέμβρη του '44 και αργότερα τον εμφύλιο ταξικό πόλεμο του '46 - '49.

Η πάλη για την απελευθέρωση από την ιμπεριαλιστική κατοχή, η πάλη κατά του πολέμου, δεν είναι γενικά ένας εθνικός αγώνας, είναι αγώνας ταξικός, που επιμελημένα κρύβεται από τις αστικές τάξεις όλων των καπιταλιστικών κρατών, από τα αστικά κόμματα, στο όνομα της κοινής πατρίδας, του εθνικού συμφέροντος. Εχουν κάθε συμφέρον να χρησιμοποιήσουν το λαϊκό αίμα και τις θυσίες της εργατικής τάξης για να βγει νικήτρια και εδραιωμένη η αστική τάξη σε εθνικό έδαφος, ώστε να υποτάσσει το κίνημα στις δικές της σημαίες, να βγει επίσης ισχυρή έναντι των γειτονικών ή άλλων ανταγωνιστριών της στη διανομή και αναδιανομή των αγορών, στην κατάκτηση ζωνών επιρροής και πλουτισμού.

Καθώς σήμερα διανύουμε περίοδο που οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις έχουν ήδη αναδείξει τον κίνδυνο ενός γενικευμένου πολέμου, με κέντρο μάλιστα ή ένα από τα κέντρα την περιοχή που γεωστρατηγικά ανήκει η Ελλάδα, αξίζει τιμώντας την Ηλέκτρα, τιμώντας την Ιστορία του εργατικού - λαϊκού κινήματος να ξανασκεφτούμε, όχι αν χρειάζονται θυσίες για την εδαφική ακεραιότητα, κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, αλλά με ποια πλευρά θα πρέπει να είναι ο λαός: Με την εργατική τάξη ή με την αστική, με το εργατικό - λαϊκό μέτωπο ή τη συμμαχία των αστικών δυνάμεων; Με τη σημαία του λαού ή με τη σημαία των εκμεταλλευτών, είτε είναι αμυνόμενοι είτε επιτιθέμενοι; Η δική μας απάντηση είναι γνωστή: Με τη σημαία των λαών κατά των ιμπεριαλιστών, με τη σημαία της εργατικής τάξης και του επαναστατικού κινήματός της.

Η Ηλέκτρα θυσιάστηκε στο βωμό του ταξικού αγώνα, ανεξάρτητα από τη μορφή που πήρε αυτός τη συγκεκριμένη περίοδο. Αυτό πρέπει να είναι ένα από τα σοβαρά, αξέχαστα και αξεθώριαστα διδάγματά μας.

Τιμώντας τους αλύγιστους της ταξικής πάλης, τους ήρωες κομμουνιστές που πάλεψαν μέχρι τέλους για το δίκιο της εργατικής τάξης, η ΤΟ Πειραιά της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ και τα παραρτήματα ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ Πειραιά πραγματοποιούν, αύριο Κυριακή, εκδήλωση στο ιστορικό κτίριο των φυλακών της Αίγινας, με ομιλητή τον Στέφανο Λουκά, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Το ραντεβού έχει δοθεί στις 7.00 το πρωί στο λιμάνι του Πειραιά, από όπου, με πλοίο της γραμμής, θα γίνει η μετάβαση στο νησί της Αίγινας και με πορεία οι συμμετέχοντες θα φτάσουν στον ιστορικό χώρο των φυλακών, όπου στις 10 το πρωί θα αρχίσει η εκδήλωση.

Στη διάρκεια της εκδήλωσης θα υπάρχει έκθεση αρχειακού υλικού από το ιστορικό αρχείο του ΚΚΕ. Επίσης, θα γίνει ξενάγηση στους χώρους της φυλακής.

Μετά το καλλιτεχνικό μέρος της εκδήλωσης, στεφάνια θα κατατεθούν στον τόπο εκτελέσεων του νησιού, στην παραλία του Τούρλου, καθώς και στο κενοτάφιο των εκτελεσμένων, στο νεκροταφείο της Αίγινας.

Η έκθεση ξεκινά σήμερα, Σάββατο, και θα διαρκέσει έως τις 12/7.

Ωρες λειτουργίας: Δευτέρα - Παρασκευή: 5.30 - 8.30 μ.μ., Σαββατοκύριακο: 10.00 π.μ - 1.00 μ.μ και 5.30 - 8.30 μ.μ.

Μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στην Κοζάνη, με φόντο το πανό στο Δημαρχείο για το χτεσινό συλλαλητήριο

Στιγμιότυπα από αυτήν τη δραστηριότητα που αναπτύσσουν οι Κομματικές Οργανώσεις, αποτυπώνει σήμερα ο «Ριζοσπάστης», μέσα από ανταποκρίσεις από διάφορες περιοχές της χώρας.

***

Κάλεσμα αγωνιστικού ξεσηκωμού ενάντια στη νέα αντιλαϊκή συμφωνία που παζαρεύουν κυβέρνηση και δανειστές, σαλπίζουν οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες στη Θεσσαλονίκη, καλώντας τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία να μη χάσει ούτε μια μέρα, ούτε μια ώρα. Να πει ΟΧΙ στη συμφωνία, να την αντιπαλέψει στο δρόμο, στους χώρους δουλειάς, να μπλοκάρει τα αντιλαϊκά μέτρα.

Ενόψει της χτεσινής συγκέντρωσης στο Αγαλμα Βενιζέλου, οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ «αλώνισαν» κυριολεκτικά τους χώρους δουλειάς, τις γειτονιές, τα χωριά, μοιράζοντας την ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Με περιοδείες και εξορμήσεις, αναρτώντας πανό, κάλεσαν το λαό να πει τέρμα στους εκβιασμούς και την κοροϊδία κυβερνήσεων και δανειστών, να μπει στον αγώνα για ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους.

Από την κινητοποίηση της Πέμπτης στη Λιβαδειά

Οι Οργανώσεις Κεντροανατολικής Θεσσαλονίκης πραγματοποίησαν εξορμήσεις στις υπηρεσίες και τα εργοτάξια του Δήμου Καλαμαριάς, στο νοσοκομείο «Αγιος Παύλος», στο ΙΚΑ Βότση, στις λαϊκές αγορές, στα μεγάλα σούπερ μάρκετ και τα εμπορικά καταστήματα, στις γειτονιές κ.α.

Σε χώρους δουλειάς και στα χωριά περιόδευσαν οι Οργανώσεις της Υπαίθρου.

Οι Κλαδικές Οργανώσεις οργάνωσαν μαζικές εξορμήσεις σε εργοστάσια, επιχειρήσεις Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής, χώρους Εμπορίου - Υπηρεσιών κ.α. Μεταξύ άλλων, μαζικές εξορμήσεις έγιναν στον ΟΤΕ, την «COSMOTE», την «OTS», τη «MLS», το αεροδρόμιο «Μακεδονία», τον ΟΣΕ, τον ΟΑΣΘ, τα εργοτάξια του Μετρό, τις αποθήκες σούπερ μάρκετ στο Δρυμό Θεσσαλονίκης, τα γιαπιά στην ανατολική Θεσσαλονίκη, τα εργοστάσια «ΕΛΒΟ», «ΕΛΠΕ», «ΜΕΒΓΑΛ», «ΤΙΤΑΝ», «Χαντζόπουλος», «ISOMAT», «ΠΑΠΑΠΛΑΣΤ», «ΑΡΑΜΠΑΤΖΗ», «KLEEMAN», «TOSOH», την επιχείρηση «Γεωανάλυση» κ.α.

Η δράση των κομμουνιστών βρήκε θετική υποδοχή στους εργαζόμενους, οι οποίοι προμηθεύτηκαν το υλικό και συζήτησαν για τα νέα μέτρα που έρχονται και την ανάγκη να παλέψουν και να διεκδικήσουν τη ζωή που αξίζει στους ίδιους και τα παιδιά τους.

Οι εργαζόμενοι, οι μικροί και αυτοαπασχολούμενοι, οι αγρότες, οι γυναίκες, οι νέοι αναγνώρισαν ότι για άλλη μια φορά δικαιώθηκαν οι εκτιμήσεις και οι προβλέψεις του ΚΚΕ. Συμφώνησαν ότι η «ελπίδα» της «αριστερής» κυβέρνησης αποδείχτηκε κάλπικη και ότι η διαφαινόμενη συμφωνία κυβέρνησης και δανειστών οδηγεί σε νέα μέτρα - λαιμητόμο για το λαό, που προστίθενται σ' αυτά που επέβαλλαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις με τους μνημονιακούς νόμους.

Οι κομμουνιστές κάλεσαν το λαό να δυναμώσει τη δράση του χωρίς καμιά αναμονή, να μην παραπλανηθεί από την κυβέρνηση, που ισχυρίζεται ότι δε θα υπάρξουν νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, αφού οι αυξήσεις στους έμμεσους φόρους, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι αυξήσεις εισφορών σε μισθούς και συντάξεις οδηγούν σε νέες μεγάλες απώλειες στο ήδη πετσοκομμένο λαϊκό εισόδημα και τα εναπομείναντα δικαιώματα του λαού.

Πλατιά και πολύμορφη δραστηριότητα πραγματοποίησαν οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στην Πάτρα και τις άλλες πόλεις της Δυτικής Ελλάδας, μπροστά στα συλλαλητήρια της Παρασκευής.

Εξορμήσεις, περιοδείες, πικετοφορίες στις μεγάλες πόλεις και τα χωριά, σε χώρους δουλειάς, γειτονιές, στις σχολές, με στόχο να φτάσει παντού η ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ, το κάλεσμα για ένα βροντερό ΟΧΙ στη νέα συμφωνία, για ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους!

Με ενδιαφέρον διάβαζαν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα την ανακοίνωση, άνοιγε η συζήτηση, εκφράστηκε αγωνία και απογοήτευση για την κυβέρνηση, αγανάκτηση για τα νέα μέτρα αλλά και ανησυχία για το τι θα συμβεί. Ανταποκρίνονταν στο κάλεσμα του ΚΚΕ, αναγνώριζαν ότι μόνο το ΚΚΕ προειδοποιούσε, «τα έλεγε».

Ιδιαίτερα στους χώρους δουλειάς ήταν μεγάλη η ανταπόκριση, σ' ένα χώρο δουλειάς μάλιστα στην Αχαΐα, όπου οι εργαζόμενοι διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους, καθώς είναι απλήρωτοι για μήνες, αποφάσισαν να συμμετέχουν όλοι μαζί στο συλλαλητήριο την Παρασκευή το απόγευμα (καθώς και στην απεργία, όταν προκηρυχθεί, ενάντια στο νέο μνημόνιο).

Κινητοποίηση ενάντια στα νέα αντιλαϊκά μέτρα που ετοιμάζει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έγινε την Πέμπτη 25/6 στη Λιβαδειά, στο πλαίσιο των συλλαλητηρίων που πραγματοποίησε το ΚΚΕ σε όλη τη χώρα.

Με σύνθημα «Οχι στη νέα συμφωνία. Αρκετά πληρώσαμε τους εκβιασμούς και την κοροϊδία κυβερνήσεων - δανειστών. Ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους», τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος, απλοί άνθρωποι της δουλειάς, συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία και έκαναν πορεία στους κεντρικούς δρόμους της πόλης.

Με τα συνθήματά τους, κάλεσαν το λαό να διεκδικήσει κατάργηση όλων των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων και ανάκτηση των απωλειών που είχε το λαϊκό εισόδημα στα χρόνια της κρίσης.

Ενα μεγάλο πανό ενάντια στη νέα συμφωνία - μνημόνιο κυβέρνησης και δανειστών κρέμασε στο Δημαρχείο η Κομματική Οργάνωση Κοζάνης του ΚΚΕ, λίγες ώρες πριν το χτεσινό συλλαλητήριο.

Φωνάζοντας συνθήματα και μοιράζοντας την ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, τα μέλη του Κόμματος καλούσαν τον εργαζόμενο λαό και τους νέους να συμμετέχουν μαζικά στο συλλαλητήριο, διεκδικώντας την άμεση κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, σε αγώνα για ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους.

Επίσκεψη - προσκύνημα στον Αη Στράτη οργανώνει, για το Σάββατο 18 Ιούλη, η ΚΕ του ΚΚΕ. Με την επίσκεψη, που γίνεται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, θα τιμηθεί η θυσία μελών του ΚΚΕ και άλλων αγωνιστών που στάλθηκαν για εξόντωση στο «θανατονήσι», τόσο από τη δικτατορία Μεταξά όσο και από μεταπολεμικές κυβερνήσεις. Στην εκδήλωση, θα παρευρεθεί αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα.

Η αναχώρηση θα γίνει από το Λαύριο και για τη διευκόλυνση της ομαδικής μετακίνησης, θα χρειαστεί να συνταχθεί και να δοθεί έγκαιρα στη ναυτιλιακή εταιρεία λίστα με τα ονοματεπώνυμα των επιβατών μέχρι το τέλος του Ιούνη, μαζί με το ανάλογο αντίτιμο του εισιτηρίου. Η τιμή έχει προσδιοριστεί στα 35 ευρώ και περιλαμβάνει το εισιτήριο του πλοίου και τη μεταφορά με πούλμαν προς και από το Λαύριο.

Για τις δηλώσεις συμμετοχής, έχει ανοιχτεί κατάλογος στην ΚΟ Αττικής, στις ΤΟ και την ΚΝΕ. Οσοι πρόκειται να ταξιδέψουν, θα πρέπει έγκαιρα να δηλώσουν τη συμμετοχή τους.