Ανάμεσα στις δεκάδες, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές αναλύσεις που δημοσιεύονται τις μέρες αυτές για την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, σίγουρα στην πεντάδα των πιο «ευφάνταστων» φιγουράρει αυτή που λέει ότι το πραξικόπημα απέτρεψαν τα... social media, τα λεγόμενα «κοινωνικά δίκτυα», όπως το twitter, το facebook κ.τ.λ., με αφορμή και το κάλεσμα του Ερντογάν στο λαό μέσα από την εφαρμογή Facetime της «Apple». Οχι, δηλαδή, πως πέσαμε από τα σύννεφα, μιας που είναι γνωστή εδώ και χρόνια η προσπάθεια πολλών να παρουσιάσουν τα λεγόμενα «κοινωνικά δίκτυα», μια μορφή δηλαδή επικοινωνίας (με ιδιοκτήτες και διαχειριστές μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους, για να μην ξεχνιόμαστε) ως τάχα το «άπαν» της λαϊκής συμμετοχής, «επαναστατική δύναμη» και «αντικαταστάτη» του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Απλά, όσο περισσότερα στοιχεία βγαίνουν στο φως για το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, τόσο επιβεβαιώνεται ότι τα μόνα «κοινωνικά δίκτυα» που πράγματι «πήραν φωτιά», αποτρέποντας το πραξικόπημα, ήταν εκείνα που εδώ και χρόνια έχει στήσει ο Ερντογάν στον κρατικό μηχανισμό, τη ΜΙΤ και το στρατό.

Το 24% (πάνω από 120 εκατομμύρια άνθρωποι) στην ΕΕ βρίσκονται με το ένα πόδι κάτω από το όριο της επίσημης φτώχειας, το 8% όσων δουλεύουν επίσης δεν μπορούν να ξεφύγουν από τα όρια αυτά, 7 εκατομμύρια την παλεύουν (λέμε τώρα) με λιγότερα από 5 ευρώ τη μέρα, το 9% δεν μπορούν να ζεστάνουν το σπίτι τους, τα mini-jobs και τα «zero hour contracts» σπάνε κόκαλα, το ίδιο και η ανεργία, με 22 εκατομμύρια να είναι στα αζήτητα των καπιταλιστικών οικονομιών της ΕΕ. Αυτό είναι το «κεκτημένο» της βαρβαρότητας του καπιταλισμού και της ΕΕ, από το οποίο, όπως μας καθησυχάζει η χτεσινή «Αυγή», αλλά και όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, «δε θα υπάρξουν αποκλίσεις» στην «αξιολόγηση» του Σεπτέμβρη. Ακόμη ένας λόγος δηλαδή για να σημάνει συναγερμός στους εργαζόμενους. Τα μόνα «κεκτημένα» γι' αυτούς έτσι κι αλλιώς είναι όσα κερδίζουν με τον αγώνα τους, κόντρα σε ΕΕ - κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις τους.

Από αναφορά της ελληνικής πρεσβείας στην Τιφλίδα της Γεωργίας: «Το μεροκάματο ενός εργαζομένου π.χ. σε σούπερ-μάρκετ για εργασία τις περισσότερες φορές άνω των 8 ωρών ανέρχεται στα 5 - 6 ευρώ. Περίπου το 9,2% του γεωργιανού πληθυσμού πλέον ζει σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ με βάση μετρήσεις το ποσοστό του πληθυσμού που διαβιοί στα όρια της φτώχειας και της στέρησης, ακόμα και της καθημερινής τροφής, απαντάται τόσο στις αστικές όσο και στις αγροτικές περιοχές. Αξίζει επίσης να αναφερθεί ότι ένας μεγάλος αριθμός νοικοκυριών δεν διαθέτει κανένα εισόδημα από αμειβόμενη εργασία ή άλλη πηγή για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Το ποσοστό από το σύνολο του πληθυσμού που διαβιοί με κάτω από το 60% της μέσης κατανάλωσης φτάνει στο 22,4 % ενώ το 9,3% του πληθυσμού διαβιοί με κάτω από το 40% της μέσης κατανάλωσης». Αυτά ενώ, «η Γεωργία αποτελεί διάδρομο όδευσης πετρελαίου και φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Από το έδαφός της διέρχονται οι πετρελαιαγωγοί Μπακού - Σούπσα και Μπακού - Τιφλίδα - Τσεϊχάν και ο αγωγός φυσικού αερίου Μπακού - Τιφλίδα - Ερζερούμ (....) Η Γεωργία διαθέτει στο υπέδαφός της, χρυσό, σίδηρο, άνθρακα, χαλκό, γρανίτη, μάρμαρο και μεταλλικό νερό - επίσης σημαντικό εξαγώγιμο προϊόν της χώρας. Το 1/3 του εδάφους της χώρας καλύπτεται από δάση, ενώ επιφανειακά ύδατα επιτρέπουν τη δημιουργία υδρο-ηλεκτρικών έργων. Η εύφορη γη και το ευνοϊκό κλίμα της Γεωργίας επιτρέπουν την ανάπτυξη ευρέως φάσματος καλλιεργειών» κ.ά. Ωστόσο, πάντα και παντού, το θέμα είναι ποιος έχει τον πλούτο της χώρας στα χέρια του. Ο λαός ή τα παράσιτα.