Στο γνωστό παιχνίδι των λεονταρισμών εκ του ασφαλούς, κατέφυγε ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Ε. Μπασιάκος, την πρώτη μέρα συνεδρίασης του Συμβουλίου των Υπουργών Γεωργίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης που γίνεται στις Βρυξέλλες, με κύριο θέμα την πρόταση της Επιτροπής για τη μεταρρύθμιση του τομέα της ζάχαρης. Πρόταση η οποία προδιαγράφει ζοφερό μέλλον τόσο για τους 20.000 τευτλοπαραγωγούς της χώρας όσο και τους εργαζόμενους στα εργοστάσια της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης, αφού προβλέπεται το κλείσιμο των περισσότερων ή ακόμη και όλων. Με πολύ στόμφο ο υπουργός αναφέρει ότι «απέρριψε και πάλι με τη σταθερή ελληνική επιχειρηματολογία την πρόταση της Επιτροπής», γνωρίζοντας φυσικά ότι οι ολέθριες προτάσεις της Επιτροπής πηγάζουν από την ενδιάμεση αναθέωρηση της ΚΑΠ αλλά και τις δεσμεύσεις στον ΠΟΕ και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα εφαρμοστούν σε όλες τις χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το αμέσως επόμενο διάστημα. Διαλέγει λοιπόν να παίξει το φτηνό παιχνίδι των εντυπώσεων, προσδοκώντας σε τυχόν ψευτοβελτιώσεις της αρχικής πρότασης. Μόνο που έτσι κι αλλιώς το «μη χείρον βέλτιστον» στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει καταδίκη των τευτλοπαραγωγών και των εργατών στη βιομηχανία ζάχαρης στη λαιμητόμο της ΚΑΠ των πολυεθνικών.
Πώς θέλει να προστατεύσει τη δημοκρατία η κυβέρνηση της ΝΔ; Με τα έκτακτα μέτρα ασφάλειας που ίσχυσαν κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004... Οπως είπε χτες ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, αυτά μέτρα, όπως η λειτουργία του ηλεκτρονικού συστήματος παρακολούθησης, θα αποκτήσουν μόνιμο χαρακτήρα. Ακόμα, προανήγγειλε την πλήρη λειτουργία του συγκεκριμένου συστήματος με δυνατότητα παρακολούθησης και προσώπων!
Τελικά, το ερώτημα είναι - εκτός από το ποια ακριβώς δημοκρατία προστατεύεται με αυτά τα μέτρα - ποιος τελικά θα μας προστατεύσει και από τα μέτρα τους και από τη «δημοκρατία τους»...
Ομως, για τους εργαζόμενους δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την αντιπαράθεση, τη ρήξη με μια πολιτική που απειλεί να εκμηδενίσει δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών ταξικής πάλης.
Και όμως, οι αντιπολιτευτικές κορόνες του ΠΑΣΟΚ δεν εστιάζονται στην αντεργατική επίθεση, αλλά στο ότι δεν προωθείται με συναίνεση. Αλλωστε, συμφωνεί με την ουσία των μέτρων, αφού ως κυβέρνηση με τους νόμους Παπαϊωάννου το 1998 και Γιαννίτση το 2000 άνοιξαν το δρόμο της κατάργησης του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου, αλλά με συναίνεση. Ο Ν. Κωνσταντόπουλος του ΣΥΝ μιλά για ανατροπή των μέτρων με συναίνεση! Οι προσπάθειες των εργοδοτών, της κυβέρνησης, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΝ και των πλειοψηφιών των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, θεωρούν τους στόχους και τις επιδιώξεις του κεφαλαίου «εθνικούς στόχους».
Για να γίνει, μάλιστα, κατανοητό το περιεχόμενο που θέλει να δώσει η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ ακόμα και σ' αυτήν την 24ωρη απεργία της ερχόμενης Τετάρτης, σημειώνουμε την παρουσία των εκπροσώπων της στην προχτεσινή συζήτηση για το «Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων...». Είναι, σα να λένε στους εργοδότες και την κυβέρνηση: «Κόψτε ό,τι είναι να κόψετε, αλλά κάντε το με ...τρόπο και αφήστε κάτι για να 'χετε να κόβετε και στο μέλλον». Σ' αυτή την κατεύθυνση υποτάσσεται και η άλλη πρότασή τους: Να προχωρήσουν οι διευθετήσεις, αλλά να γίνει αυτό με διάλογο, έτσι που να εξασφαλίζεται η κοινωνική συναίνεση.
Για εθνική συμφιλίωση, πρόοδο, ευημερία και ανάπτυξη της περιφέρειας έκανε λόγο ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, Γ. Παπανικολάου, στο χτεσινό πρωτοσέλιδο του «Αδέσμευτου Τύπου» του Μήτση, μιλώντας για το φεστιβάλ της Οργάνωσής του που έγινε στη Λήμνο.
«Είμαστε στο κέντρο», ήταν λέει το σύνθημα του φεστιβάλ τους και ο Γ. Παπανικολάου είπε ότι «κέντρο» είναι όπου χτυπάει η καρδιά της νεολαίας...
Μα καλά, εκεί στο ακριτικό νησί που πήγε, δε ρώτησε να μάθει για τη ζωή των νέων; Δεν άκουσε ότι έχει ερημώσει το νησί από νεολαία, γιατί δεν υπάρχουν δουλιές, γιατί ψαράδες, αγρότες και επαγγελματοβιοτέχνες βάλλονται από την πολιτική των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, γιατί αν θέλουν τα παιδιά να μορφωθούν στοιχειωδώς αναγκάζονται να φύγουν από τον τόπο τους, αφού αν μείνουν εκεί και δεν μπορούν να μορφωθούν και τρέμουν μην αρρωστήσουν κτλ.
Οσο για την «εθνική συμφιλίωση», δεν μπορεί να γίνει με φιέστες για τις κάμερες σε τόπους εξορίας, δεν μπορεί να γίνει με τσαλάκωμα της ιστορικής μνήμης, δεν μπορεί να γίνει όσο θα... βασιλεύει στο «έθνος» ο καπιταλιστής που ρουφά το αίμα του εργάτη.
Αυτή η κατάντια επιβραβεύεται ακόμα μια φορά, λαμβάνοντας υψηλή θέση στις πωλήσεις μουσικών κομματιών. Βλέπετε, το ισχύον σύστημα κάνει τη δουλιά του καλά: Κρατά τα πλατιά στρώματα κατά βάση αμόρφωτα κι απολίτιστα, κατόπιν εισάγει το χαβαλέ με κάθε του μορφή, ως την κουλτούρα του σύγχρονου ανθρώπου, και τον αφήνει αδαή, αδιάφορο και αποχαυνωμένο, να πνίγεται στη χαζοχαρούμενη αυτή σούπα.
Ως πότε όμως; Καιρός δεν είναι, όσοι άνθρωποι του πολιτισμού - λίγοι, λιγότεροι, ελάχιστοι, δεν έχει σημασία - έχουν μείνει όρθιοι, να παλέψουν ανοιχτά ενάντια στο βρωμερό αυτό ρεύμα;
Υποσημείωση: Τέσσερις θέσεις κάτω από το «Βούλωσα», στη θέση 9 βρίσκεται το «My mumber one» της Παπαρίζου, το οποίο μας «δόξασε» στας Ευρώπας. Δεδομένης της ποιότητας και τούτου του άσματος, δώστε όποια εξήγηση θέλετε για την υπερπήδησή του από τον Κατέλη.
«Δε θα είναι λόγος για απόλυση...» ισχυρίζεται ο υπουργός Απασχόλησης Π. Παναγιωτόπουλος σε δελτία ειδήσεων, τις τελευταίες μέρες. Ο λόγος, για τις εργαζόμενες γυναίκες που θα αρνούνται την εφαρμογή της «διευθέτησης», σύμφωνα με το νομοσχέδιο της κυβέρνησης. Κι εμείς αναρωτιόμαστε:
Ο κ. υπουργός ζει στον Αρη ή μήπως νομίζει πως οι εργαζόμενοι δε ζουν στη Γη; Γιατί, αν δε συμβαίνει κάτι απ' τα παραπάνω, θα έπρεπε να ξέρει, όταν μάλιστα καυχιέται πως είναι «της πιάτσας» και κολλά ένσημα εδώ και δεκάδες χρόνια, ότι υπάρχουν εργαζόμενες που απολύονται μόνο και μόνο επειδή τολμούν να μοιράσουν στη δουλιά τους προσκλητήριο γάμου. ΄Η επειδή μαθεύτηκε ότι έμειναν έγκυες. Κι αν εσείς προσποιείστε κ. υπουργέ πως τίποτα δε γνωρίζετε για τα κάτεργα στα οποία, και με ευθύνη του δικού σας κόμματος, πάνε και δουλεύουν οι εργάτες κι οι εργάτριες, τίποτα δε γνωρίζετε για την εργοδοτική ασυδοσία και αυθαιρεσία που δεν υπολογίζει ούτε καν την ανθρώπινη ζωή, η εργατιά δεν τρώει κουτόχορτο.
Η συγκινητική αυτή ιστορία έκανε το γύρο του κόσμου, μέσα από τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία. Και δεν αμφισβητεί κανείς την εγκυρότητά της ή τις πιθανές καλές προθέσεις των ανδρών των δύο αμερικανικών σωμάτων. Είναι, όμως, αναπόφευκτοι και οι συνειρμοί.
Ο μικρός Καντχέμ είναι ένας. Εκατοντάδες παιδιά καθημερινά στο Ιράκ στερούνται το γέλιο και την ανεμελιά της ηλικίας τους, είτε κυριολεκτικά επειδή σκοτώνονται ή τραυματίζονται, είτε επειδή πεινούν, υποφέρουν από μολυσμένο νερό, από έλλειψη φαρμάκων, από ορφάνια, από φτώχεια... Από όλα αυτά, δηλαδή, που ο πόλεμος και η κατοχή προκάλεσε στο λαό και στη χώρα τους. Αντί παιχνιδιών, βλέπουν κομματιασμένα κορμιά, ακούν πολυβόλα και βόμβες και μυρίζουν αίμα. Πολλά από αυτά δεν μπορούν πια ούτε να κλάψουν.
Αυτή είναι η πραγματική εικόνα της κατοχής και όχι αυτή της ιστορίας του μικρού Καντχέμ. Είναι άλλος ένας τρόπος διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, κάλυψης του εφιάλτη, νάρκωσης της συνείδησης. Η πραγματικότητα, όμως, είναι όλοι οι υπόλοιποι μικροί Καντχέμ που, αργά ή γρήγορα, θα σηκώσουν και αυτοί ένα όπλο ενάντια στον κατακτητή που διέλυσε τη ζωή τους.... αν δεν το έχουν, ήδη, κάνει.
Η ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, με αφορμή τα νέα σενάρια που αφορούν τη στρατιωτική θητεία και την καθιέρωση 6μηνης υποχρεωτικής στράτευσης για όλους, αμέσως μετά το σχολείο, θέλει να εξασφαλίσει «μ' ένα σμπάρο δύο τρυγόνια». Δηλαδή, και την αποδοχή από τους νέους της υποχρεωτικής στράτευσής τους στα 18, χωρίς αναβολές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στη διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς, μέσα από τις στρατιωτικές δομές που όλο και περισσότερο ενσωματώνονται στα νεοταξικά πρότυπα, αλλά και την αποδοχή της γενίκευσης της επάνδρωσης των Ενόπλων Δυνάμεων με μισθοφόρους. Ωστόσο, φαντάζει με απάτη, το επιχείρημα που επικαλούνται, αναφορικά με τη μείωση, λόγω δημογραφικού, του αριθμού των προς στράτευση νέων, προκειμένου να δικαιολογήσουν την πρόσληψη δεκάδων χιλιάδων Επαγγελματιών Οπλιτών. Η ουσία βρίσκεται στο γεγονός ότι αποτελεί κατεύθυνση του ΝΑΤΟ για ολιγάριθμους στρατούς που θα είναι ευέλικτοι και ταχυκίνητοι και θα στελεχώνονται αποκλειστικά από μισθοφόρους, ώστε να μπορούν να φέρνουν σε πέρας αποστολές επιβολής, ανά τον κόσμο, της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Αυτός ο στρατός, αυτή η θητεία καμία σχέση δεν έχει με το πατριωτικό καθήκον του κάθε νέου για προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, αξίες που ο νεοταξικός οδοστρωτήρας συνθλίβει και εξοστρακίζει.