Παρασκευή 20 Μάρτη 2015
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΤΑΙΠΕΔ και οι «άνθρωποι της αγοράς»

Τις προηγούμενες μέρες δόθηκαν στη δημοσιότητα ορισμένα από τα ονόματα που, με απόφαση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, θα στελεχώσουν το ΤΑΙΠΕΔ, τον οργανισμό που έχει αναλάβει την «αξιοποίηση» των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου για να υπάρξουν έσοδα στα ταμεία του κράτους. Με αυτή την αφορμή, αξίζει να δούμε μερικές πλευρές της ουσίας αυτής της υπόθεσης. Το ΤΑΙΠΕΔ λέγεται πως θα μετονομαστεί σε Ταμείο Εθνικού Πλούτου και θα αποκτήσει άλλο χαρακτήρα, αναβαθμισμένο, αφού εμφανίζεται να συγκεντρώνει όλους τους φορείς που σήμερα κάνουν αντίστοιχες δουλειές. Για παράδειγμα, η εταιρεία «Παράκτιο Μέτωπο ΑΕ» (έχει όλο το παραλιακό μέτωπο από Φάληρο μέχρι Σούνιο) λέγεται πως θα καταργηθεί και θα «περάσει» στο νέο ΤΑΙΠΕΔ. Οπως, επίσης, και η Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου (ΕΤΑΔ).

Ανθρωποι που ασχολούνται με την κτηματογορά και τις μεγάλες επενδύσεις σε αυτό τον τομέα, λένε πως: Ετσι και αλλιώς μια τέτοια αλλαγή ήταν αναγκαία, ανεξάρτητα από το εάν θα υπήρχε «δεξιά ή αριστερή κυβέρνηση, αφού μια τέτοια δουλειά χρειάζεται μια πιο συγκεντρωτική δομή»... Η συγκυβέρνηση, που έχει διαβεβαιώσει τους δανειστές ότι θα προχωρήσει κανονικά και σε νέες ιδιωτικοποιήσεις - αποκρατικοποιήσεις ύψους 2 δισ. ευρώ και οι παλιές έτσι και αλλιώς θα προχωρήσουν, χρειάζεται και το κατάλληλο σχήμα για να το κάνει. Μάλιστα, αυτό το νέο σχήμα ίσως βοηθήσει να «ξεμπλοκάρουν» ορισμένες τέτοιες παραχωρήσεις, όπως, για παράδειγμα, η υπόθεση του αεροδρομίου του Ελληνικού ή του Αστέρα της Βουλιαγμένης. Επιπλέον, το νέο σχήμα μπορεί να ξαναμοιράσει την πίτα, σύμφωνα με τα νέα πολιτικά και οικονομικά δεδομένα. Ιδωμεν...

Ας έρθουμε όμως και στα ονόματα, στους «ανθρώπους της αγοράς». Οπως συνέβη και τα προηγούμενα χρόνια, το ΤΑΙΠΕΔ στελεχώνεται από στελέχη που έχουν θητεύσει σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Για παράδειγμα, ο Στέργιος Πιτσιόρλας, που αναλαμβάνει επικεφαλής (πρώην στέλεχος της ΕΑΡ και του ΣΥΝ), έχει μακρά θητεία ως πρόεδρος σε μεγάλες ξενοδοχειακές και κτηματικές εταιρείες που προώθησαν το προηγούμενο διάστημα σημαντικές επενδύσεις με τη συμμετοχή αμερικανικών, καταριανών και ρωσικών κεφαλαίων.

Βέβαια, ο κ. Πιτσιόρλας διαδέχεται στη θέση αυτή τον Μανώλη Κονδύλη, ο οποίος είχε, επίσης, εκτεταμένη διοικητική και συμβουλευτική εμπειρία, κατέχοντας ανώτατες θέσεις, συμπεριλαμβανομένων αυτών του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου σε μια σειρά επιχειρηματικούς ομίλους. Το ίδιο ισχύει και για τον Αντώνη Λεούση, στέλεχος με εμπειρία από το χώρο των ακινήτων, λέγεται πως θα αναλάβει τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου. Διαδέχεται τον Πασχάλη Μπουχώρη, ο οποίος από το 1996 εργάστηκε σε διευθυντικές θέσεις του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ με ειδίκευση στις αναδιαρθρώσεις, επιχειρηματικές επενδύσεις, εξαγορές και συγχωνεύσεις και στρατηγική επιχειρήσεων.

Ενδιαφέρον έχει και η τοποθέτηση του Αγγελου Βλάχου στο 5μελές ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ. Ο Αγγ. Βλάχος ήταν πρώην στέλεχος της ΔΑΠ - ΝΔΦΚ, ενώ διετέλεσε σύμβουλος Τουρισμού για αρκετά χρόνια, επί διαφόρων υπουργών των, κατά τα άλλα, μνημονιακών κυβερνήσεων.

Τα παραπάνω φανερώνουν με ανάγλυφο τρόπο ότι το κράτος έχει συνέχεια. Επίσης, ότι και η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων έχει συνέχεια ακόμα, και αν ξαναμοιράζονται οι πίτες. Τα συχαρίκια και οι ευχές για καλή επιτυχία στο «έργο τους» (δηλαδή στις ιδιωτικοποιήσεις του μέλλοντος), που τους δόθηκαν από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια της ακρόασής τους στη Βουλή, και μάλιστα από αυτούς που ανήκουν στη λεγόμενη Αριστερή Πλατφόρμα, βγάζουν μάτι. Πάντως και οι προηγούμενοι και οι επόμενοι είναι οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις...


Κ. Πασ.

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ...
Το δηλητήριο του «κοινωνικού διαλόγου»

Η αναζωπύρωση του «κοινωνικού διαλόγου», που ήταν στόχος της «διάσκεψης υψηλού επιπέδου» που έγινε στις 5 Μάρτη στις Βρυξέλλες, δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Οι ίδιες οι συμμετοχές, μεταξύ αυτών της Κομισιόν, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της Ευρωπαϊκής Ενωσης των Εργοδοτών, Businesseurope, και της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, δείχνουν όχι μόνο το αδιάλειπτο ενδιαφέρον όλων αυτών των «θεσμών» αλλά και το γεγονός ότι ο «κοινωνικός διάλογος» παραμένει ένα από τα βασικά εργαλεία στη φαρέτρα των μονοπωλίων και του πολιτικού τους προσωπικού για την προώθηση των στρατηγικών τους συμφερόντων.

Η ίδια η θεσμοθέτηση του «κοινωνικού διαλόγου» σε ευρωενωσιακό επίπεδο, η συγκρότηση σε κάθε κράτος - μέλος των γνωστών ΟΚΕ (Οικονομικών Κοινωνικών Επιτροπών), μαζί και της ευρωπαϊκής ΟΚΕ, αποδεικνύουν τη σημασία που δίνουν τα κέντρα εξουσίας και χάραξης πολιτικής στην ΕΕ στο λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο». Διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι η εφαρμογή της στρατηγικής τους προϋποθέτει την κάμψη των εργατικών αντιστάσεων, την ενσωμάτωση πλατιών εργατικών στρωμάτων και του συνδικαλιστικού κινήματος στην πολιτική τους. Αυτός ο «κοινωνικός διάλογος» και η αναθέρμανσή του γίνεται ακόμα πιο επιτακτικός σήμερα, σε συνθήκες παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης σε αρκετές χώρες της ΕΕ και με έντονα τα υφεσιακά σημάδια σε μια σειρά άλλες, τη στιγμή, δηλαδή, που απαιτείται επιτάχυνση των καπιταλιστικών ανατροπών με προδιαγεγραμμένες καταστροφικές συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα.

***

Η γραμμή της «κοινωνικής συναίνεσης», το ιδεολόγημα των «κοινών συμφερόντων» εργαζομένων και καπιταλιστικών ομίλων, η επιδίωξη για απόσπαση «κοινωνικής ειρήνης» είναι επιλογές με στρατηγική σημασία για το ευρωενωσιακό οικοδόμημα, αφού μόνο έτσι μπορεί να επιβληθούν απρόσκοπτα οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και οι εργαζόμενοι της ΕΕ να μετατραπούν σε θεατές, ακόμα καλύτερα και σε χειροκροτητές, των πολιτικών που προωθούνται. Σε αυτόν το ρόλο έχουν στρατευτεί και επιστρατευτεί - με το αζημίωτο βεβαίως - από την ντόπια ΓΣΕΕ μέχρι τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), προκειμένου το συνδικαλιστικό κίνημα να μετατραπεί σε ιμάντα ποδηγέτησης των εργατικών διεκδικήσεων, σε φορέα υπονόμευσης των ταξικών αγώνων, σε κυματοθραύστη του κάθε αγωνιστικού σκιρτήματος σε κάθε χώρα - μέλος αλλά και συνολικά στην ΕΕ.

Το σύνθημα «ανταγωνιστικότητα της οικονομίας με κοινωνική συνοχή», που πλασάρουν όλοι οι πρωταγωνιστές και θιασώτες του «κοινωνικού διαλόγου», από την Κομισιόν και την Ενωση των Ευρωπαίων καπιταλιστών μέχρι τη ΣΕΣ, είναι το ιδεολογικό όπιο για να αμβλυνθούν ταξικές συνειδήσεις, να κουκουλωθούν οι βαθιές ταξικές αντιθέσεις που κάθε μέρα γίνονται ακόμα βαθύτερες, να επιβληθεί «με το μαστίγιο και το καρότο» η βασιλεία των μονοπωλίων. Είναι ο προπαγανδιστικός αστικός μύθος που δήθεν εξασφαλίζει και το «σκύλο (τα καπιταλιστικά κέρδη) χορτάτο και την πίτα (εργατικά δικαιώματα) ολόκληρη»! Οι εργάτες, όμως, το γνωρίζουν καλά, από την ίδια τους την πείρα: Κάθε ευρώ κέρδος στα σεντούκια των μονοπωλίων, είναι το πιάτο που λείπει από το τραπέζι των παιδιών τους. Καθεμία θέση ανόδου στους παγκόσμιους πίνακες της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών ομίλων, σημαίνει δέκα θέσεις υποβάθμισης της θέσης του βιοτικού επιπέδου των Ευρωπαίων εργαζομένων.

***

Αλλωστε και οι εργαζόμενοι στη χώρα μας έχουν πικρή πείρα από τα τραπέζια των «κοινωνικών διαλόγων» που στήθηκαν κατά καιρούς. Οι περίφημοι «κοινωνικοί διάλογοι» για το Ασφαλιστικό, τα Εργασιακά, στους οποίους έσπευσαν πρώτοι και καλύτεροι οι εκπρόσωποι του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού όλων των αποχρώσεων, ήταν οι προάγγελοι επώδυνων ανατροπών και «αναδιαρθρώσεων». Σε όλες τις περιπτώσεις, οδήγησαν μόνο σε απώλειες την εργατική τάξη. Ηταν ο προθάλαμος και το κατάλληλο ιδεολογικό «μασάζ» για να προετοιμαστούν οι εργατικές μάζες να υπομείνουν και να αποδεχτούν μέτρα που ήταν πάντα σε βάρος τους. Γι' αυτό οι ανατροπές που σήμερα πληρώνει με το αίμα της η εργατική τάξη, η ζούγκλα που επιβλήθηκε στην αγορά εργασίας, η λεηλασία των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, δεν έχουν μόνο την υπογραφή αυτών που νομοθέτησαν, έχουν και τη σφραγίδα όλων όσοι συμμετείχαν στους «κοινωνικούς διαλόγους» που προηγήθηκαν, αυτών που έδωσαν το άλλοθι του «διαλόγου» σε ένα έγκλημα που ήταν προδιαγεγραμμένο. Σε αυτήν τη γραμμή της «κοινωνικής συναίνεσης» άρχισε να κινείται από την πρώτη στιγμή και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, πασπαλίζοντας τη στρατηγική της - που στην πράξη υπηρετεί τα ίδια επιχειρηματικά συμφέροντα και ενώ δεν αμφισβητεί ούτε φραστικά πλέον τα ιερά και όσια της «ανταγωνιστικότητας» και της καπιταλιστικής «ανάπτυξης» - με μπόλικη υπερταξική χρυσόσκονη. Τώρα, που στις Βρυξέλλες ξαναζεσταίνουν την ίδια «σούπα» και στην Αθήνα κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τους «κοινούς εθνικούς στόχους», οι εργαζόμενοι ας ανακαλέσουν την πρόσφατη εμπειρία τους και ας πάρουν τα μέτρα τους. Γιατί το πιάτο που τους σερβίρουν έχει μπόλικο «κοινωνικό» δηλητήριο!


Γ. Ζαχ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ