Τρίτη 20 Δεκέμβρη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Διαπιστευτήρια στην αστική τάξη

Παπαγεωργίου Βασίλης

Με το φανατισμό του νεοφώτιστου που δίνει διαπιστευτήρια στο σύστημα, η ΔΗΜΑΡ δεν έχασε την ευκαιρία, με αφορμή το θάνατο του Β. Χάβελ, να υπενθυμίσει την απέχθειά της για το σοσιαλισμό που γνώρισε η ανθρωπότητα. Σε δήλωσή του ο Γ. Γεωργάτος, υπεύθυνος Εξωτερικής Πολιτικής του κόμματος, ανέφερε: «Απέναντι στους ολοκληρωτισμούς του 20ού αιώνα, ο Βάτσλαβ Χάβελ τάχθηκε πάντοτε στην πρώτη γραμμή των αγώνων για την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, σημαδεύοντας με την προσωπικότητά του τις εξελίξεις στην Ευρώπη. Διατήρησε επί τριάντα χρόνια τη φλόγα της ελπίδας για τη χώρα του και τους πολίτες της, αντιστεκόμενος στην καταπίεση. Η Χάρτα 77 προετοίμασε τη Βελούδινη Επανάσταση. Η άνοιξη για όλους τους ανθρώπους με τη δημοκρατία ως απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη αξία είναι το μήνυμα που μας αφήνει ο τελευταίος πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας και πρώτος πρόεδρος της Τσεχίας (...) Είναι μια μεγάλη απώλεια όχι μόνο για τους Τσέχους πολίτες, αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη».

Δε λένε κάτι καινούριο. Ο χώρος του οπορτουνισμού απ' όπου προέρχονται ήταν απ' τους πρώτους που αποκήρυξαν μετά βδελυγμίας το σοσιαλισμό. Η ΔΗΜΑΡ συντάσσεται με την ευρωενωσιακή γραμμή και την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα που εξισώνει το σοσιαλισμό με το φασισμό - ναζισμό, μιλώντας για «ολοκληρωτισμούς». Χρειάζεται, αν μη τι άλλο, περίσσευμα θράσους να το κάνει αυτό ειδικά σήμερα, που οι λαοί των πρώην σοσιαλιστικών χωρών έχουν πλήρως εμπεδώσει τι πάει να πει καπιταλιστική βαρβαρότητα, τι σημαίνει η καταπίεση της πείνας, της φτώχειας, της ανέχειας, της εξαθλίωσης. Η «άνοιξη» του Χάβελ, πρωτεργάτη των ανατροπών, τους οδήγησε στον πιο βαθύ και άγριο «χειμώνα». Οι απολογητές του καπιταλισμού, οι θιασώτες αυτού του βάναυσου εκμεταλλευτικού συστήματος, έχουν κάθε λόγο να αποτίουν φόρο τιμής σε όσους έθεσαν εαυτόν στην υπηρεσία του. Οι λαοί, απ' την άλλη, έχουν κάθε λόγο να τους καταδικάσουν και να τους παραδώσουν στη χλεύη ως προδότες των συμφερόντων τους.

Κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων

Προαποφασισμένες και προδιαγεγραμμένες είναι οι νέες αυξήσεις κατά περίπου 15% στα τιμολόγια της ΔΕΗ από τις αρχές του νέου χρόνου, που έρχονται να προστεθούν σε αλλεπάλληλες αυξήσεις των προηγούμενων χρόνων, γεγονός που ήδη έχει οδηγήσει δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά σε πλήρη αδυναμία να τους πληρώσουν. Πρόκειται για αυξήσεις που απορρέουν από την απόφαση για «απελευθέρωση» της ηλεκτρικής ενέργειας και την είσοδο σε αυτήν των ιδιωτικών μονοπωλίων. Οι αυξήσεις των τιμολογίων, στην πραγματικότητα πρόκειται για διπλασιασμό και τριπλασιασμό, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να διασφαλιστεί η εγγυημένη κερδοφορία των μονοπωλίων. Το μέλλον θα είναι ακόμα πιο εφιαλτικό και αυτό ακριβώς περιγράφει η έκθεση της Κομισιόν με τίτλο «Ενεργειακός χάρτης πορείας ως το 2050», η οποία προβλέπει ότι οι τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας θα αυξάνονται σταθερά για τα επόμενα είκοσι (!) χρόνια και βλέπουμε. Εκτιμά μάλιστα ότι το κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας θα φτάσει να απορροφά το 15% του συνολικού εισοδήματος των νοικοκυριών. Είναι ολοφάνερο ότι όσο τα μονοπώλια κυριαρχούν στην παραγωγή και την οικονομία, που σημαίνει ότι τα πάντα είναι καταδικασμένα να υπηρετούν την κερδοφορία τους, δεν υπάρχει καμία ελπίδα για βελτίωση έστω και πρόσκαιρη για το βιοτικό επίπεδο και τη ζωή του λαού. Αντίθετα, και αυτό που βγαίνει από παντού όχι μόνο ως αντικειμενική αναγκαιότητα αλλά και ως όρος επιβίωσης του λαού, είναι η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων από μια λαϊκή εξουσία.

Η δήθεν ευαισθησία για τη ΛΔ Κορέας

Με αφορμή το θάνατο του ηγέτη της ΛΔ Κορέας, Κιμ Γιονγκ Ιλ, τα αστικά ΜΜΕ έχουν σηκώσει κουρνιαχτό, κάνοντας λόγο για «δικτατορία», «αυταρχικό καθεστώς» και άλλα περί «αδυναμιών του ηγέτη» κ.λπ.

Οι διάφοροι αστοί κονδυλοφόροι βρίσκουν ευκαιρία να διακωμωδήσουν τη Λαϊκή Δημοκρατία Κορέας, αξιοποιώντας και ορισμένα φαινόμενα που είναι αταίριαστα με τις αρχές της εργατικής εξουσίας, όπως η οικογενειοκρατία (στον καπιταλισμό περισσεύει, π.χ. οικογένειες Παπανδρέου - Καραμανλή), είναι οι ίδιοι που υπερασπίζονται τη δικτατορία των μονοπωλίων και ζητούν την εφαρμογή της «νομιμότητας» που καταργεί εργασιακά, κοινωνικά, λαϊκά δικαιώματα, υμνώντας ως «ιερό» και «απαραβίαστο» το καπιταλιστικό κέρδος και με κάθε ευκαιρία ζητώντας τη σκληρή καταστολή κάθε απεργιακής κινητοποίησης και λαϊκού αγώνα. Είναι υποκριτικό το ενδιαφέρον τους για το λαό της ΛΔ Κορέας, όπως και για κάθε άλλο λαό. Δε θέλουν να έχει το δικαίωμα να μπορεί να διαλέξει ο ίδιος το μέλλον του και γι' αυτό με κάθε τρόπο συντάσσονται με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που εντείνουν την επιθετικότητά τους και στην περιοχή της Κορεατικής Χερσονήσου. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι με την είδηση του θανάτου τόσο η κυβέρνηση της Νότιας Κορέας, σύμμαχος των ιμπεριαλιστών, όσο και οι ΗΠΑ και άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες της ΕΕ «δείχνουν τα δόντια τους» απειλώντας. Ο μόνος υπεύθυνος για την τύχη της χώρας του είναι ο ίδιος ο κορεατικός λαός. Αυτό είναι το κύριο και πρωταρχικό, ανεξάρτητα από κριτικές σκέψεις ή και αντιθέσεις σε ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο για τις κατευθύνσεις και τους στόχους που μπαίνουν. Αυτό επίσης πρέπει να διαχωρίζεται από τις προσπάθειες νέων επεμβάσεων των ιμπεριαλιστών κατά χωρών και λαών που «βαφτίζουν» ως «άξονα του κακού» για να προωθούν τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα. Η ιστορική εμπειρία, πρόσφατη και παλιότερη, το επιβεβαιώνει.

Δεν θα περάσουν

Περίσσεψε η αστική προπαγάνδα ότι η τρόικα μετά τον τελευταίο έλεγχο άφησε τη χώρα σε αβεβαιότητα, αφού δεν είπε τα συμπεράσματά της. Στόχος, η δημιουργία φόβου και υποταγής του λαού. Γιατί αμέσως μετά την έγκριση της έκτης δόσης του δανείου, οι εκπρόσωποι της τρόικας μίλησαν για νέα αντιλαϊκά μέτρα. Πριν από κάθε απόφαση για εκταμίευση δόσης, θα απειλούν, θα εκβιάζουν, θα απαιτούν την υλοποίηση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου, για μέτρα και ρυθμίσεις που θα βελτιώνουν τη θέση της ανταγωνιστικότητας των κεφαλαίων, σε βάρος των εργαζομένων της χώρας. Στην πραγματικότητα η τρόικα βάζει πλάτη στους κυβερνώντες να φέρουν σε πέρας το βρώμικο έργο που έχουν αναλάβει κατά του λαού και του τόπου.

Η κλιμάκωση των αντιλαϊκών μέτρων, με πρόσχημα τα ελλείμματα και τα χρέη, δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Αποτελεί ενιαίο μπούσουλα για όλες τις χώρες - μέλη της ΕΕ, ανεξάρτητα από τα επίπεδα του κρατικού τους χρέους, αλλά και ανεξάρτητα από την ακριβή φάση του οικονομικού κύκλου στην οποία βρίσκονται. Αποτελεί ενιαία στρατηγική, κύριος στόχος της οποίας είναι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων στην ΕΕ. Από τη στιγμή που ακόμα και τα επιτελεία της ΕΕ διαπιστώνουν ότι τα αντιτιθέμενα οικονομικά συμφέροντα οξύνονται καθημερινά και αποδέχονται ότι η αντιμετώπιση τούτης της οικονομικής κρίσης δεν μπορεί να γίνει με τις γνωστές από το παρελθόν και κλασικού επεκτατικού τύπου συνταγές διαχείρισης, προσπαθούν να στηρίξουν το μεγάλο κεφάλαιο μέσα από μια πρωτοφανή, σε έκταση και βάθος, επίθεση κατά των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Κάθε κατάκτηση της εργατικής τάξης εδώ και δεκαετίες, βρίσκεται στο στόχαστρο των κεφαλαιοκρατών. Η εργασία με τη μορφή της πλήρους απασχόλησης, το εγγυημένο από τις Συλλογικές Συμβάσεις μεροκάματο, η δωρεάν παροχή Υγείας και Παιδείας, οι υπηρεσίες Πρόνοιας, το σύστημα των συντάξεων, που στήριζαν την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, αντιμετωπίζονται πλέον, από θέσεις στρατηγικής, ως φραγμός και τροχοπέδη για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Με αυτήν ακριβώς την αρχή και σχεδιάζοντας να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση με παρεμβάσεις που θα μειώνουν στο ελάχιστο τις επιπτώσεις της για το κεφάλαιο, οι δυνάμεις της πλουτοκρατίας σ' ολόκληρη την ΕΕ έχουν εξαπολύσει έναν πρωτόγνωρο και λυσσαλέο πόλεμο κατά των εργαζομένων. Και μόνο τις συνέπειες να δούμε που έχει μέχρι στιγμής ο πόλεμος αυτός για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα στη δική μας χώρα, είναι ολοφάνερο ότι μιλάμε για πόλεμο μέχρις εσχάτων. Μέχρι την πλήρη και ολοκληρωτική ισοπέδωση και παράδοση των πάντων στο βωμό του επιχειρηματικού κέρδους. Με ό,τι και αν αυτό σημαίνει. Με όποιο κόστος και αν έχει για τους λαούς.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να φοβούνται την τρόικα και το μαύρο μέτωπο της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ- ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. Αυτοί είναι που πρέπει να τρέμουν μπροστά στη λαϊκή οργή και αγανάχτηση. Γι' αυτό προσπαθούν να συνδέσουν τα αντιδραστικά τους μέτρα με τη δήθεν σωτηρία της χώρας. Ομως η σωτηρία και η αποτροπή της πλήρους χρεοκοπίας του λαού βρίσκονται στην αντίθετη κατεύθυνση. Στο φως της εργατικής, λαϊκής εξουσίας, που, κοινωνικοποιώντας τα μονοπώλια, θα απαλλαγεί από την ΕΕ, θα διαγράψει μονομερώς το κρατικό χρέος για να ευημερεί ο λαός.


Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Συγκυβέρνηση συνενόχων στη βαρβαρότητα...

Γρηγοριάδης Κώστας

«ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΗΡΟΣ ο πρωθυπουργός», μας διαμήνυσε χτες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, αναφερόμενος στις σχέσεις του Λ. Παπαδήμου με τα κόμματα που τον στηρίζουν. Πιθανόν...

Το μόνο βέβαιο, όμως, είναι πως πρόκειται για πρωθυπουργό ...ταγμένο να υπηρετήσει την πολιτική στην οποία συμφώνησαν αυτά τα κόμματα και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα για το λαό.

Βέβαια, ούτε και στην πολιτική αυτή μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς «όμηρο» τον Λ. Παπαδήμο. Βλέπετε, οι όμηροι κάνουν πράγματα παρά τη θέλησή τους και ο σημερινός πρωθυπουργός δείχνει ιδιαίτερα πρόθυμος να υλοποιήσει αντιλαϊκές πολιτικές.

Εν ολίγοις ...«όμηροι» δεν υπάρχουν στην κυβέρνηση. Μόνον όταν στριμώχνονται τους αρέσει να προσποιούνται ότι υλοποιούν αποφάσεις που δεν τις επιθυμούν, αλλά τους τις επιβάλλουν.

Μόνο και μόνο για να κρύψουν ότι μαζί με την ΕΕ και τους εκπροσώπους του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου τις έχουν συζητήσει και συναποφασίσει. Μόνο που όσο «χοντραίνει το παιγνίδι» τόσο πιο δύσκολο είναι να κρυφτούν.

ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ, μας είπε το γνωστό παραμύθι ο νέος πρόεδρος της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι. Οι πολιτικές λιτότητας - λέει - είναι απαραίτητες για να έχουμε ένα σταθερό και ισχυρό ευρώ...

Μόνο που δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει ...ποιοι θα το έχουν αυτό το πανίσχυρο και περήφανο νόμισμα. Γιατί σίγουρα με όσα γίνονται δεν το έχουν οι εργαζόμενοι της Ευρώπης. Αντιθέτως, το χάνουν ολοένα και περισσότερο...

Είναι προφανές ότι το «ισχυρό» τους ευρώ, οι ισοτιμίες και όλα τα σχετικά παιγνίδια είναι ένα ενδιαφέρον εργαλείο, που χρησιμεύει, όμως, αποκλειστικά στις πολυεθνικές για τους παγκόσμιους ανταγωνισμούς τους.

Αυτούς ακριβώς τους ανταγωνισμούς που οδηγούν σε μεγαλύτερη συρρίκνωση της ικανοποίησης λαϊκών αναγκών, των κρατικών παροχών, των μισθών, των συντάξεων και των ελευθεριών. Πάντα στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας». Μια ιστορία που δεν τελειώνει ποτέ.


Παπαγεωργίου Βασίλης

Υπόθεση της εργατικής τάξης

Γρηγοριάδης Κώστας

«Εδώ σε εμάς, στον καιρό της μεγάλης κρίσης τα κατακερματισμένα και απολύτως κομματικοποιημένα συνδικάτα επιμένουν σε αγώνες άγονους και δεν συζητούν τίποτε άλλο πέρα από μαξιμαλιστικές χωρίς μέτρο και αίσθηση των συνθηκών διεκδικήσεις. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Χαλυβουργίας Μάνεση, η οποία αποδεδειγμένα επλήγη από την κατάρρευση του κατασκευαστικού κλάδου και το εκεί συνδικάτο δεν θέλει να ακούσει καν την ιδέα της μείωσης του χρόνου εργασίας προκειμένου να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας. Προτιμά να κλείσει μια επιχείρηση που απασχολεί 400 εργαζόμενους παρά να μπει στον κόπο να συζητήσει προσωρινές ρυθμίσεις που θα διευκολύνουν τη Χαλυβουργία σε τούτες τις δύσκολες συνθήκες. Δυστυχώς το σύνδρομο της "Πιρέλι" επανέρχεται και ο ελληνικός συνδικαλισμός δεν λέει να μάθει από τις πικρές εμπειρίες αποβιομηχάνισης του παρελθόντος». Το παραπάνω απόσπασμα από το κύριο άρθρο της ηλεκτρονικής σελίδας του «Βήματος» το περασμένο Σάββατο έρχεται να επιβεβαιώσει περίτρανα ότι ο Μάνεσης δεν είναι μόνος του, αλλά πίσω του βρίσκεται σύσσωμη η πλουτοκρατία που θέλει να τσακίσει τα δικαιώματα των εργαζομένων και να τους μετατρέψει σε σύγχρονους σκλάβους της. Στο ίδιο άρθρο ξεκαθαρίζεται ότι στόχος είναι τα εγχώρια μονοπώλια να γίνουν ανταγωνιστικά ακολουθώντας το παράδειγμα των γερμανικών που εδώ και μια δεκαετία είχαν πάρει μέτρα ώστε «να μειώσουν το κόστος παραγωγής και να εκσυγχρονισθούν ώστε να ανταγωνισθούν τους Ασιάτες». Μπορεί βεβαίως τώρα στην κρίση ο Μάνεσης να μην έχει κέρδη. Αλλά για πολλά χρόνια κερδοφορεί και σε τελευταία ανάλυση έχει τεράστια κέρδη και κεφάλαια απ' αυτή την κερδοφορία που είναι αποτέλεσμα της δουλειάς των εργατών. Είναι φανερό ότι ο ηρωικός αγώνας των χαλυβουργών στην «Ελληνική Χαλυβουργία» στον Ασπρόπυργο φοβίζει τους αστούς. Αλλά είναι αγώνας που δίνει πείρα στην εργατική τάξη, αφορά το σύνολό της, που πρέπει να παραδειγματιστεί, να οργανώσει παντού αγώνες ενάντια στους καπιταλιστές και στην πολιτική που τους επιτρέπει να απολύουν, να μειώνουν μισθούς, να επιβάλλουν εκ περιτροπής εργασία, να δημιουργήσει πολλές «χαλυβουργίες»...

Πού την είδαν την περιχαράκωση;

Περιχαράκωση και απομόνωση βλέπει η «Αυγή» να καλλιεργεί το ΠΑΜΕ σχετικά με τον αγώνα των χαλυβουργών. Ετσι προκύπτει από προχτεσινό δημοσίευμά της. Αλήθεια, πού την είδαν την περιχαράκωση; Στο κάλεσμα που από την πρώτη στιγμή έχει απευθύνει το ΠΑΜΕ για ολόπλευρη και έμπρακτη συμπαράσταση στους χαλυβουργούς και έχει συναντήσει την ανταπόκριση Συνδικάτων, Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και άλλων φορέων από όλη τη χώρα, στην αλληλεγγύη που εκφράζεται από συνδικάτα απ' όλο τον κόσμο; Στην ανοιχτή και πλατιά σύσκεψη που κάλεσε το ΠΑΜΕ έξω από τις πύλες της «Χαλυβουργίας» για την καλύτερη οργάνωση της αλληλεγγύης; Στο κάλεσμα για μαζική συμμετοχή όλων των εργαζομένων και λαϊκών οικογενειών της Αττικής στο συλλαλητήριο που οργάνωσε το Σάββατο το σωματείο των χαλυβουργών; Στις συζητήσεις που οργανώνει σε κάθε κλάδο και χώρο αναδεικνύοντας τη σημασία του αγώνα των χαλυβουργών;

Γιατί σε όλα αυτά η «Αυγή» εντοπίζει περιχαράκωση; Ισως - υποθέτουμε - γιατί η αλληλεγγύη για την οποία παλεύει το ΠΑΜΕ εξυπηρετεί την ισχυροποίηση της ταξικής ενότητας και πάλης των εργατών ενάντια στο κεφάλαιο για να ξεμπερδέψουν μια και καλή από τους εκμεταλλευτές τους. Μήπως αυτό τελικά ενοχλεί την «Αυγή»;

Φιλολαϊκή διέξοδος σε ρήξη με τα μονοπώλια

Φουλ προς την κατάργηση του κατώτατου μισθού και της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης προχωρά η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου, όπως προκύπτει αβίαστα από το γεγονός ότι οι ανατροπές στα εργασιακά θα είναι το πρώτο θέμα στην αυριανή συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Οσο και αν η κυβέρνηση διακηρύσσει υποκριτικά ότι δεν είναι στόχος της η κατάργηση του κατώτατου μισθού ή ότι δεν πιστεύει πως το θέμα της ανταγωνιστικότητας έχει να κάνει με τον κατώτατο μισθό, η αλήθεια είναι ότι δε θέλουν να υπάρχει όριο προς τα κάτω για τους μισθούς, ακριβώς γιατί θέλουν να συμπιέσουν συνολικά την τιμή της εργατικής δύναμης και να εντείνουν την υπερεκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Στον ταξικό αυτό πόλεμο η μαύρη διακυβέρνηση παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο και είναι τερατώδες ψέμα ο ισχυρισμός του υπουργού Εργασίας ότι, τάχα, «οι μισθοί διαμορφώνονται ελεύθερα από τους κοινωνικούς εταίρους». Η κυβέρνηση είναι αυτή που συντονίζει τους κοινωνικούς εταίρους, εννοείται με γνώμονα τα συνολικά συμφέροντα του κεφαλαίου, και ψηφίζει τους αντεργατικούς νόμους. Την ώρα που παριστάνει τον «επιτήδειο ουδέτερο» στην κατάργηση του κατώτατου μισθού την ίδια ώρα ψηφίζει τη θεσμοθέτηση των επιχειρησιακών - ατομικών συμβάσεων, τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, το 4ήμερο ή 3ήμερο, τη μερική απασχόληση. Ηδη με δύο διατάξεις που έχει ψηφίσει έχει σπάσει ο κατώτατος μισθός. Με τη μία διάταξη προβλέπονται χαμηλότεροι μισθοί - στο 80% του κατώτατου - για τους νέους ηλικίας έως 25 ετών και με την άλλη προβλέπεται μισθός μέχρι 625 ευρώ για τους απασχολούμενους σε προγράμματα κοινωφελούς εργασίας. Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. Η λύση βρίσκεται στην οργανωμένη πάλη με προσανατολισμό τη σύγκρουση, ρήξη με τα μονοπώλια, τα κόμματά τους, τις κυβερνήσεις τους στην προοπτική της ανατροπής τους.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Ταγμένοι αντιλαϊκά

Πυκνώνουν τον τελευταίο καιρό οι παρεμβάσεις στελεχών των κομμάτων που συμμετέχουν στην συγκυβέρνηση υπέρ ή κατά της παράτασης στη θητεία της. Η συζήτηση είναι πέρα για πέρα αποπροσανατολιστική για το λαό και στόχο έχει να τραβήξει την προσοχή μακριά από τα νέα αντιλαϊκά μέτρα, που είναι προαποφασισμένα και όλα τα αστικά κόμματα δεσμεύονται να τα υλοποιήσουν, ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση θα τα νομοθετήσει. Σε ποια βάση γίνεται η ψευτο - αντιπαράθεση ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τον ΛΑ.Ο.Σ.; Πρώτο, θεωρούν όλοι σαν δεδομένες τις νέες ανατροπές σε εργασιακά και Ασφαλιστικό, που δρομολογούνται τις αμέσως επόμενες μέρες, όπως και τα μέτρα ύψους τουλάχιστον 2 δισ. ευρώ που αφορούν στην κάλυψη των αντιλαϊκών στόχων για τον προϋπολογισμό του 2011.

Δεύτερον, κύρια στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και στους εταίρους του στη συγκυβέρνηση, οξύνεται η αντιπαράθεση για το πώς μπορεί πιο αποτελεσματικά να χειραγωγηθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια, που κλιμακώνεται και αυξάνει την απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Στελέχη του ΠΑΣΟΚ συνδέουν άμεσα το χρόνο των εκλογών με την εσωκομματική διαδικασία διαδοχής του Γ. Παπανδρέου, προσαρμόζοντας την προσωπική τους στρατηγική στις συνολικότερες επιδιώξεις της αστικής τάξης για αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Στη ΝΔ, αντίστοιχα, συγκρούεται η τάση εκείνη που για λογαριασμό μιας ισχυρής αστικής μερίδας πιέζει για μονιμοποίηση των κυβερνητικών συνεργασιών, ανεξάρτητα από το ποιος θα έχει την πρωτιά στις εκλογές, με εκείνη την ομάδα των στελεχών, που θέλουν η ΝΔ να έχει το πάνω χέρι στην αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού μετά τις εκλογές. Ο ΛΑ.Ο.Σ. από την πλευρά του, μιλώντας για μικρό σχήμα, δηλαδή για ανασχηματισμό και παράταση της θητείας της, προσπαθεί να εξαργυρώσει με τον καλύτερο τρόπο την αυξημένη εμπιστοσύνη που του δείχνει η αστική τάξη στον πόλεμο ενάντια στο λαό.

Ολοι στηρίζουν την επιχειρηματολογία τους υπέρ ή κατά των εκλογών στο αν η κυβέρνηση Παπαδήμου «εξάντλησε την δυναμική της», αν δηλαδή είναι το ίδιο ικανή να ξεγελάει το λαό και να περνάει μέτρα, όπως τις πρώτες μέρες του σχηματισμού της. Ανησυχούν δηλαδή για το κατά πόσο αυτή η κυβέρνηση θα καταφέρει να νομιμοποιήσει τα χειρότερα που έρχονται για το λαό ή θα θαμπώσει την προοπτική των κυβερνήσεων συνεργασίας, για τις οποίες το αστικό σύστημα θρέφει μεγάλες προσδοκίες. Στο ίδιο παιχνίδι παίζουν επί της ουσίας και οι οπορτουνιστές, που ζητάνε εκλογές για να σχηματίσουν μια «ριζοσπαστική» δήθεν κυβέρνηση, το πρόγραμμα της οποίας μπάζει τη διαχείριση από την πίσω πόρτα και δίνει ανάσες στην πλουτοκρατία να μελετήσει νέα σενάρια αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού.

Ο λαός έχει κάθε λόγο να παλεύει για την ανατροπή της συγκυβέρνησης αλλά και της εξουσίας των μονοπωλίων, απεγκλωβιζόμενος ταυτόχρονα από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, από κάθε διαχειριστική λογική και να συμπορευτεί με το ΚΚΕ. Είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να δώσει ώθηση στους λαϊκούς αγώνες, να βάλει εμπόδια στα χειρότερα μέτρα που έρχονται, να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τη διαχείριση της κρίσης από τους αστούς και τα κόμματά τους, μεγαλώνοντας τα ρήγματα στο αστικό σύστημα. Να δυναμώσει την οργάνωσή του, τη λαϊκή συμμαχία, στους τόπους δουλειάς και τις γειτονιές. Με ισχυρό ΚΚΕ, μπορεί να συμβάλλει στην οικοδόμηση των προϋποθέσεων για ριζικές αλλαγές προς όφελός του.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ