Επομένως, η εργασία «Αντι-Ντίρινγκ» δημιουργήθηκε σαν αποτέλεσμα της ιδεολογικής και πολιτικής διαπάλης μέσα στους κόλπους του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και του εργατικού κινήματος της Γερμανίας.
Γύρω στα 1876 οι Μαρξ - Ενγκελς συμπέραναν, ότι κάτι έπρεπε να γίνει, ότι χρειαζόταν πια μια γερή αντεπίθεση, ένα γερό ξετίναγμα αυτής της νέας «σοσιαλιστικής διδασκαλίας».
Το αποτέλεσμα ήταν η εργασία «Αντι-Ντίρινγκ» στην οποία δούλεψε ο Ενγκελς ενάμισι χρόνο, περίπου, διακόπτοντας τη δουλιά του στη «Διαλεκτική της Φύσης». Ο Ενγκελς, εξηγώντας γιατί είχε αναλάβει αυτός την πολεμική κριτική κατά του Ντίρινγκ, θα πει αργότερα: «Με τον καταμερισμό της δουλιάς που είχε γίνει ανάμεσα στον Μαρξ και σε μένα, είχα αναλάβει να υποστηρίξω τις απόψεις μας στον περιοδικό Τύπο, δηλαδή κυρίως στον αγώνα ενάντια στις αντίπαλες απόψεις, για να έχει ο Μαρξ καιρό να επεξεργαστεί το μεγάλο κύριο έργο του. Αναγκαζόμουνα έτσι να εκθέτω τις περισσότερες φορές τον τρόπο της αντίληψής μας, σε αντίθεση με τις άλλες αντιλήψεις, σε πολεμική μορφή».
Ο Ενγκελς, στο «Αντι-Ντίρινγκ» εφαρμόζει τη μέθοδο της υλιστικής διαλεκτικής και επιστρατεύει τις πλούσιες γνώσεις του στους τομείς της φιλοσοφίας, της πολιτικής οικονομίας και της ιστορίας. Ετσι, η εργασία αυτή έγινε τελικά μια εργασία ανάπτυξης των βασικότερων θέσεων της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας και αντανακλά τη διαμάχη ανάμεσα στην τελευταία και τον αναδυόμενο ιδεολογικό αναθεωρητισμό. Μια διαμάχη που από τότε δεν έπαψε να οξύνεται, με σοβαρές επιπτώσεις για το παγκόσμιο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, όπως γνωρίζουμε σήμερα καλύτερα από ποτέ, 125 χρόνια, μετά από το χρόνο έκδοσης και κυκλοφορίας του «Αντι-Ντίρινγκ», ως βιβλίο.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η μεγάλη σημασία αυτής της εργασίας. Αναπτύσσονται τα τρία βασικά μέρη του μαρξισμού - φιλοσοφία, πολιτική οικονομία, σοσιαλισμός - και ταυτόχρονα ο Ενγκελς, παρ' όλη την «ανιαρότητα της πολεμικής με έναν ασήμαντο αντίπαλο», μας δίνει αριστουργηματικά δείγματα ιδεολογικής ξιφομαχίας, μέσα από την οποία βάζει - άλλοτε καυστικά, άλλοτε με λεπτή ειρωνεία και χιούμορ - όχι μόνο τον Ντίρινγκ στη θέση του, αλλά και ολόκληρο το ρεύμα, το οποίο εκπροσωπεί και το οποίο προέκυψε αργότερα σαν ο κύριος εχθρός - από τα μέσα - του κομμουνιστικού κινήματος.
Ο Ντίρινγκ αντιπροσωπεύει αντιλήψεις που και σήμερα είναι οι επικρατέστερες στις αστικές θεωρίες και γι' αυτό είναι τόσο διδακτική για σήμερα η αντιμετώπισή τους από τον Ενγκελς. Το ίδιο ισχύει και για την αντιμετώπιση των ντιρινγκικών θεωριών σε πολλούς τομείς της επιστήμης, όπου αναγκάστηκε ο Ενγκελς - όπως ομολογεί στον πρόλογο για τις τρεις πρώτες εκδόσεις - να τον ακολουθήσει για να τον ξεσκεπάσει σαν ένα άτομο «ανυπόληπτο λόγω μεγαλομανίας», όπως είναι ο τελικός χαρακτηρισμός, που δίνει για τον Ντίρινγκ στην τελευταία πρόταση του βιβλίου. Διότι είναι πολλοί οι κύριοι Ντίρινγκ και σήμερα, που χρειάζονται το ξεσκέπασμά τους. Γι' αυτό είναι και τόσο χρήσιμη και επίκαιρη η εργασία του Ενγκελς. Οι σημερινοί Ντίρινγκ εξακολουθούν να ανατρέπουν τη διαλεκτική της επιστήμης, γιατί η παραδοχή της θα σήμαινε παραδοχή της διαλεκτικής σκέψης, η οποία οδηγεί αναπόφευκτα στον κοινωνικό τομέα στην ανατροπή των εκάστοτε Ντίρινγκ και σε τελευταία ανάλυση και του κοινωνικοοικονομικού συστήματος που εκπροσωπούν. Η διαμάχη γύρω από το μαρξισμό και κατά του μαρξισμού είναι η κατ' εξοχήν διαμάχη που αντανακλά την κίνηση της κοινωνίας.
«Ντιρινγκισμός» πήγαινε να πει - και πάει να πει - ανατροπή των ιστορικών δεδομένων και της αναγκαίας ιστορικής πορείας για χάρη της σωτηρίας των κυρίαρχων. Σημαίνει να θέλεις να ανατρέψεις τα μη ανατρέψιμα ιστορικά δεδομένα και να μη θέλεις να ανατρέψεις αυτά που είναι η σειρά τους να ανατραπούν. Αυτό το ιστορικό παράλογο οδηγεί στην μπουρδολογία της σκέψης τύπου Ντίρινγκ και που σήμερα διαπιστώνουμε σε τόσους απογόνους της γραμμής Ντίρινγκ - Μπέρνσταϊν και κληρονόμων. Το δίδαγμα και ταυτόχρονα η πρόκληση σήμερα πρέπει να είναι η ανάδειξη της αντικειμενικότητας και της ιστορικότητας της μαρξιστικής σκέψης κόντρα στο μεγάλο ψέμα της αστικής ιδεολογίας. Ο κύριος Ντίρινγκ, μέσα από τη, ώρες ώρες, γελοία απόρριψη του μαρξισμού, γίνεται η έκφραση μιας εξέλιξης, που με το πέρασμα τού χρόνου εμπεδώνεται: πρόκειται για την κρίση της αστικής ιδεολογίας μπροστά στη δύναμη της μαρξιστικής σκέψης. Η αστική σκέψη, από την εποχή του Μαρξ, μπαίνει σε μια φάση απολογητισμού και ας ζητάει από το μαρξισμό να απολογηθεί.
Οι επιθέσεις του Ντίρινγκ στον Μαρξ και το μαρξισμό, με το χρόνο και την εμπειρία έχουν αναπτυχθεί οπωσδήποτε πιο ραφιναρισμένες στη μορφή και δε λείπουν ούτε σήμερα. Καμιά φορά μας κάνουν εντύπωση η απλοϊκότητα των συλλογισμών σημερινών αντιπάλων του μαρξισμού. Μπορεί η στάση του Ντίρινγκ - είμαστε στην εποχή που διαμορφώνεται και εμπεδώνεται η μαρξιστική σκέψη - να διέπεται από την οργή μπροστά στις αποκαλυπτικές και οξυδερκείς έρευνες του Μαρξ και από τη μικρόψυχη ζήλια εξαιτίας της δικής του ανικανότητας και, γι' αυτό το λόγο, να είναι απόλυτα απορριπτική, αλλά οι μεταγενέστεροι εχθροί του Μαρξ και του μαρξισμού όλο και πιο ραφιναρισμένα ενσωματώνουν μέρη του μαρξιστικού στοχασμού. Η σκέτη απόρριψη έχει γίνει πράγμα δύσκολο πια. Η αντιπαράθεση με το μαρξισμό έχει γίνει το πρωταρχικό πρόβλημα της αστικής ιδεολογίας από την εποχή του Μαρξ.
Τα «Αντι-Ντίρινγκ» χρειάζονται συνεχώς, ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή της ανανεωμένης αντικομμουνιστικής επίθεσης. Οχι με την έννοια του απολογητισμού και της αμυντικότητας εκ μέρους των μαρξιστών. Η αστική ιδεολογία πάντα προσπαθεί να αποκρύψει το γεγονός ότι η ίδια απολογείται μπροστά στην αναγκαία πορεία της ιστορίας, παρουσιάζοντας τον εαυτό της σαν κατήγορο, και απαιτώντας από τη μαρξιστική ιδεολογία να απολογηθεί.