«Ενα παγκόσμιο χωριό έγινε η Γη, καθώς η τεχνολογία σμίκρυνε τις αποστάσεις κι έφερε κοντά τους ανθρώπους», ισχυρίζονται οι «ινστρούχτορες» της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης. Και «μακαρίζουν» τον καπιταλισμό που, επικρατώντας σχεδόν παντού την τελευταία δεκαετία, επέβαλε - λένε- την ελεύθερη διακίνηση των αγαθών, των ιδεών και των ανθρώπων, «ανοίγοντας» όλα τα σύνορα. Ε, λοιπόν, «ου παντός πλειν» στις «καλές γειτονιές» αυτού του «παγκόσμιου καπιταλιστικού χωριού», καθώς στήθηκαν «νέα τείχη» και καθορίστηκαν «εσωτερικά σύνορα», για να εμποδίζεται η διέλευση των «ανεπιθύμητων». Ποιοι είναι οι «ανεπιθύμητοι»; Πρώτ' απ' όλους οι φτωχοί και κυνηγημένοι πρόσφυγες. Οπως αυτοί οι 460 δυστυχείς -στην πλειοψηφία τους Αφγανοί και κυρίως γυναίκες και παιδιά - που, μέρες τώρα, φορτωμένοι σ' ένα καράβι, πλέουν σαν τους καταραμένους στον ωκεανό, γιατί κανείς δεν τους δέχεται στη στεριά. Δεν τους δέχεται ούτε η φτωχή Ινδονησία, παρ' όλο που και δικοί της «καταραμένοι» έχουν, κατά καιρούς, πάρει το δρόμο της προσφυγιάς, ούτε η πλούσια Αυστραλία, που θέλει να «βαυκαλίζεται» πως είναι ένα «σύγχρονο» και «πολιτισμένο» κράτος. Ας γνωρίζουν, όμως, οι «βολεμένοι» πως η συνεχής πίεση των «καταραμένων» θα ρίξει τα «τείχη» και θ' ανοίξει όλα τα «σύνορα»...

«Σκούρα τα πράγματα» για τους «δοτούς» δικαστές του Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης που, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι», ανέλαβαν το «καθήκον» να δικάσουν και να καταδικάσουν τον Σλ. Μιλόσεβιτς. Κι ακόμα πιο «σκούρα» για τη διαβόητη γενική εισαγγελέα, Κάρλα Ντελ Πόντε, που είναι υποχρεωμένη να εφεύρει όσο το δυνατόν πιο πολλά και πιο ανατριχιαστικά εγκλήματα για να τα «φορτώσει» στον πρώην Πρόεδρο της Γιουγκοσλαβίας, ώστε να στηρίξει τις σαθρές κατηγορίες της. Οι δυσκολίες έγκεινται στο γεγονός ότι ο Σλ. Μιλόσεβιτς δεν εμφανίζεται στο δικαστήριο ούτε σαν κάποιος «φοβισμένος κατηγορούμενος», που χαμηλώνει τα μάτια μπροστά στους κριτές του για να κερδίσει τη συμπόνια τους, ούτε σαν «μετανοημένος εγκληματίας», που εκλιπαρεί την επιείκειά τους. Αντιθέτως, στέκεται ψύχραιμος, σταθερός και θαρραλέος ενώπιόν τους και μετατρέπεται από κατηγορούμενος σε κατήγορο, καθώς, μιλώντας με πειστικά επιχειρήματα και στηριζόμενος σε γεγονότα, ξεσκεπάζει το ρόλο του δικαστηρίου, που δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να λειτουργεί ως εντολοδόχος του ΝΑΤΟ. Ετσι κερδίζει τις εντυπώσεις στη διεθνή κοινή γνώμη, προκαλώντας τη θλίψη του «ατυχούς» Βρετανού προέδρου του δικαστηρίου, Ρίτσαρντ Μέι, που «μοίρα κακή» τον έφερε εκεί για να ξεφτιλίζεται...

«Είμαστε υποχρεωμένοι να επιμείνουμε στη δημοσιονομική πειθαρχία», λέει σε όλους τους τόνους η κυβέρνηση, απειλώντας ότι κάθε άλλη επιλογή θα οδηγήσει σε «ανατροπές των κατακτήσεων που είχαμε τα τελευταία χρόνια». Οτι η δημοσιονομική πολιτική είναι ο μηχανισμός που το δημόσιο εξασφαλίζει έσοδα και ταυτόχρονα καθορίζει τους τομείς στους οποίους θα πάνε οι δαπάνες, είναι γενικά γνωστό. Εκείνο ίσως που διαφεύγει της προσοχής είναι το γεγονός ότι αυτή η περιβόητη «δημοσιονομική πειθαρχία» δεν αφορά με τον ίδιο τρόπο όλους μας.

Για παράδειγμα, «δημοσιονομική πειθαρχία» για τους εργαζόμενους σημαίνει αφ' ενός να πληρώνουν περισσότερους φόρους (για να αυξάνονται τα δημόσια έσοδα) και αφ' ετέρου λιτότητα στα εισοδήματα, λιγότερα κονδύλια για την Παιδεία, την Υγεία, την Κοινωνική Ασφάλιση, τον Πολιτισμό (για να μειώνονται οι δημόσιες δαπάνες).

Οσοι απορούν τι κάνει η κυβέρνηση με τους πόρους που εξασφαλίζονται από τέτοιου είδους ρυθμίσεις, ας γνωρίζουν ότι στις ίδιες ακριβώς συνθήκες «δημοσιονομικής πειθαρχίας» - όπως, καλή ώρα, συμβαίνει αυτή την περίοδο - η κυβέρνηση θεσπίζει και θέτει σε εφαρμογή μείωση των φορολογικών συντελεστών για τα κέρδη των επιχειρήσεων, μείωση του ανώτατου συντελεστή φορολογίας των υψηλών εισοδημάτων, φορολογικές απαλλαγές για εξαγορές και συγχωνεύσεις επιχειρήσεων, όπως επίσης και αύξηση των ενισχύσεων σε χρήμα που δίνονται σε διάφορους εκπροσώπους του κεφαλαίου για την ενίσχυση της «επιχειρηματικής δραστηριότητας».

Χρειάζονται σχόλια;

Κατά 70.000 στρέμματα μείωσαν, φέτος, τη βαμβακοκαλλιέργεια οι αγρότες της Λάρισας, εφαρμόζοντας, κατ' ανάγκη, τις εντολές του υπουργείου Γεωργίας για περικοπές. Τούτο σημαίνει νέα μείωση του αγροτικού εισοδήματος, καθότι το βαμβάκι, παρά τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια, εξακολουθεί να είναι από τις πλέον αποδοτικές και κερδοφόρες καλλιέργειες. Βεβαίως, τα στρέμματα που περικόπηκαν από τη βαμβακοκαλλιέργεια δεν έμειναν χέρσα, αλλά σπάρθηκαν με άλλα προϊόντα. Ετσι στο Νομό Λάρισας έχουμε φέτος αύξηση κατά 85.000 στρέμματα της σιτοκαλλιέργειας. Αλλά κι αυτό σε βάρος των αγροτών θα είναι, καθώς η αύξηση αυτή θα μεγαλώσει και το πρόστιμο συνυπευθυνότητας - ως γνωστόν για το στάρι ισχύει στρεμματικό πλαφόν σε κάθε νομό - με αποτέλεσμα οι παραγωγοί να πληρωθούν πολύ λιγότερη επιδότηση και να μειωθεί το εισόδημά τους. Είναι, λοιπόν, φανερό ότι στα σημερινά πλαίσια οι αγρότες δεν έχουν εναλλακτικές καλλιεργητικές διεξόδους και η μόνη λύση στα προβλήματά τους είναι η ανατροπή της αντιαγροτικής πολιτικής της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Γι' αυτό παλεύουν τα τελευταία 6 χρόνια και θα συνεχίσουν και φέτος τον αγώνα, με τις κινητοποιήσεις που, ήδη, προετοιμάζονται στη Θεσσαλία.

«Και τα παλιά όπλα σκοτώνουν», δήλωσε τις προάλλες ο ΓΓ του ΝΑΤΟ, Τζ. Ρόμπερτσον, επιχειρώντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την επιχείρηση - κωμωδία της...«θεατρικής συγκομιδής» στην ΠΓΔΜ. Αν το καλοσκεφτείτε, πάντως, δεν έχει άδικο ο άνθρωπος. Για παράδειγμα, αμφιβάλλει κανείς ότι όποιος επιχειρήσει να πυροβολήσει και, πολύ περισσότερο, να κάνει πόλεμο, μ' ένα, κακοσυντηρημένο μάλιστα, Καλάσνικοφ, από την εποχή του ρωσοφινλανδικού πολέμου του 1936 -σαν αυτά που παραδόθηκαν- βάζει σε σοβαρό κίνδυνο την ίδια του τη ζωή; Αρα, έχει δίκιο ο ΓΓ του ΝΑΤΟ. Μόνο, που δε διευκρίνισε ποιον σκοτώνουν τα παλιά όπλα...

Μπορεί η οικονομική ύφεση, να δείχνει όλο και περισσότερο τα δόντια της στις ΗΠΑ και τις άλλες ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Μπορεί, η πτωτική τάση της αύξησης των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων, να κάνει όλο και πιο αισθητή την παρουσία της, μαζί με τις μαζικές απολύσεις εργαζομένων, μια και είναι το μόνο «φάρμακο», που γνωρίζουν και εφαρμόζουν οι καπιταλιστές. Τα εισοδήματα, όμως, των διευθυντικών και των άλλων μεγάλων στελεχών των αμερικανικών επιχειρήσεων γνωρίζουν μεγάλες πιένες και μόνο πέρυσι αυξήθηκαν κατά 18%. Σύμφωνα με αμερικανική μελέτη, που δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα, τα διευθυντικά στελέχη κερδίζουν 531 φορές περισσότερα χρήματα, σε σχέση με τις αποδοχές του μέσου εργάτη, αν συνυπολογίσει κανείς τις μηνιαίες αποδοχές τους, τα πριμ και το προνόμιο, που έχουν ν' αγοράζουν με μειωμένη τιμή μετοχές των εταιριών όπου απασχολούνται.

Ο μέσος ετήσιος μισθός των διευθυντικών στελεχών σε 365 από τις μεγαλύτερες αμερικανικές εταιρίες ανέρχεται στα 13,1 εκατομμύρια δολάρια (περίπου 14,26 εκατομμύρια ευρώ ή 4.859 εκατ. δραχμές), παρουσιάζοντας αύξηση 571% συγκριτικά με τη δεκαετία του 1990, διευκρινίζει η μελέτη ινστιτούτου πολιτικών μελετών στην Ουάσιγκτον. Την ίδια στιγμή, ο μέσος ετήσιος μισθός του Αμερικανού εργάτη ανέρχεται στις 24.668 δολάρια (27.000 ευρώ ή 9,2 εκατομ. δραχμές). Και μιλάμε, για όσους έχουν μόνιμη και σταθερή δουλιά, βέβαια.

Ιδιαίτερη αρετή του βιβλίου είναι η παράθεση ποιητικών τεκμηρίων - χαρακτηριστικών επαναστατικών στίχων του Πούσκιν. Αντιγράφουμε σπαράγματά τους: «Δεσποτικέ παλιάνθρωπε,/ μισώ κι εσένα και το θρόνο σου...!/ Τρέμετε, ω, τύραννοι του κόσμου!/ Κι εσείς, ριγμένοι χάμω σκλάβοι, ακούστε:/ Κάντε καρδιά, κάντε κουράγιο, κι ανταρτέψτε». «Πικρό φαρμάκι λιώνει την ψυχή μου/ βραχνάς η οκνηρία με κάνει να τα χάνω./ Γιατί αργεί του πολέμου η αρχή;/ Γιατί η πρώτη μάχη δεν άναψε ακόμα;» «Πόλεμος: Ηρθε ο ξεσηκωμός./ Της τιμής τα λάβαρα ανεμίζουν (...)». «Κι αμέσως, σαν η μάχη τελειώσει/ ανάμεσα στο σκλαβωμένο κόσμο,/ στο χέρι σου θ' αδράξεις τη βαριά,/ και βροντερά θα κράξεις: Λευτεριά».

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ομως, όπως φαίνεται, ο Τζον Χάουαρντ δεν είναι «μόνος» του, όταν επιμένει στην άσκηση της γνωστής στυγνής πολιτικής έναντι των προσφύγων και των μεταναστών που βλέπουν την Αυστραλία σαν μια νέα «Γη της Επαγγελίας»... Και αυτό μολονότι η εφιαλτική περιπέτεια των μερικών εκατοντάδων ανεπιθύμητων, φτωχών και καταπονημένων προσφύγων, ανοιχτά των Νησιών των Χριστουγέννων, προκαλεί τις αλγεινές εντυπώσεις και τις έντονες αντιδράσεις και διαμαρτυρίες όχι μόνον της (άμεσα θιγόμενης) Νορβηγίας, αλλά και διεθνών οργανώσεων...

Με δεδομένες τις επικείμενες (τέλος χρόνου) γενικές εκλογές, μια τέτοια σκληρή στάση έναντι του συνεχώς διογκούμενου - είναι αλήθεια... - αριθμού των φτωχών και καταπονημένων προσφύγων που ζητούν άσυλο στην Αυστραλία δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση. Σ' αυτό το τελευταίο δείγμα της άτεγκτης (αν όχι άθλιας) κυβερνητικής πολιτικής της Καμπέρα, ο Χάουαρντ έχει υποστηρικτές. Τόσο από το μικρό κόμμα των «Φιλελεύθερων» που συμμετέχει στην κυβέρνησή του, όσο και από την παράταξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης («Εργατικό Κόμμα») ή -«εννοείται»... - από το ακροδεξιό Κόμμα «Ενα Εθνος» της Πολίν Χάνσον.

Το πιο ανησυχητικό; Η πλειοψηφία των Αυστραλών ψηφοφόρων φαίνεται (σύμφωνα με τις τελευταίες σφυγμομετρήσεις) να επικροτεί τη στυγνή πολιτική Χάουαρντ έναντι των μεταναστών, ενώ ένα μέρος εξ αυτών ανησυχεί ελάχιστα για την τύχη των κατατρεγμένων του πλοίου «Τάμπα» και περισσότερο από τις αρνητικές διεθνείς αντιδράσεις έναντι της Αυστραλίας...