Το τελευταίο θερμό (λόγω ζέστης) κείμενο της στήλης που ανοίγει τα πανιά της για το Βόρειο Αιγαίο. Στο κόκκινο νησί. Τη Λέσβο. Δεν πάει άλλο, που λέει κι ο τραγουδιστής. Μερικές ανάσες είναι απαραίτητες, για να αντέξουμε τον υδράργυρο, που χτυπά κατά το δοκούν σαραντάρια, το νέφος (που δυστυχώς δεν πείστηκε να ...φύγει από τον καρατομηθέντα κ. Λαλιώτη) και κυρίως από τις εκσυγχρονιστικές αθλιότητες που θέλουν ντε και καλά να μας πείσουν για τις καλές τους προθέσεις. Φανταστείτε να ήταν και κακές! Βουρ για Μυτιλήνη, λοιπόν, όπου θα βρίσκονται και πολλοί νεολαίοι της ΚΝΕ, που κάτι παραπάνω ξέρουν και την επιλέγουν χρόνια τώρα για κάμπινγκ. Ραντεβού το Σεπτέμβρη.

Ενα από τα πιο όμορφα και προικισμένα πουλιά είναι ο παπαγάλος. Είδος που δεν κινδυνεύει με εξαφάνιση. Εκτός από τα εξαιρετικά τους χρώματα, τα πουλιά αυτά διακρίνονται από την ιδιότητά τους να αναπαράγουν ήχους (λέξεις και φράσεις). Την τροφή τους, όπως διαβάζουμε σ' ένα βιβλίο της Dorling Kindersley «The Birds Kingdom» τη συλλέγουν με τα νύχια, είτε του αριστερού, είτε του δεξιού τους ποδιού, ενώ χρησιμοποιούν το ράμφος τους για να σπάνε ξηρούς καρπούς. Ας αφήσουμε όμως τα χαριτωμένα τροπικά πουλιά κι ας έρθουμε σ? ένα μεταλλαγμένο είδος τους: τα εγχώρια παπαγαλάκια. Είδος που αναπτύχθηκε στο βιότοπο της ενημέρωσης και συναντάμε πλήθος ομοιοτήτων με τους πραγματικούς παπαγάλους. Ας ξεκινήσουμε με τις ικανότητες που έχουν να «παγιδεύουν» με τα νύχια τους («αριστερά» και δεξιά) την τροφή τους (ή καλύτερα τα τροφεία τους). Διαβάζοντας λ.χ. τη λίστα μιας ομάδας τους στην Επιτροπή 2004 διακρίναμε κάμποσους «αριστερό»-χειρες και πάμπολλους δεξιό-χειρες. Βέβαια, η συλλογή της τροφής τους δεν ικανοποιεί απλά γεύματα, αλλά ανέρχεται σε εκατοντάδες χιλιάδες και συχνά σε εκατομμύρια. Ισως τα τελευταία να διαθέτουν καλύτερο ράμφος. Ποιος ξέρει; Ομως στο σύνολό τους τα παπαγαλάκια ως προς τις φωνητικές τους ιδιότητες χαρακτηρίζονται για την ευκολία εκμάθησης του ύμνου του ΠΑΣΟΚ, των λιβανωτών στον πρωθυπουργό και την πρόεδρο της Επιτροπής. Με πολλές κορόνες για την ...εθνική υπόθεση των αγώνων η οποία γίνεται ακόμα πιο εθνική, όταν, εκτός από τους μισθούς και τα δωράκια λαμβάνουν και πριμ! Παπαγαλάκια, βέβαια, με παρόμοια χαρακτηριστικά έχουμε και σε μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα και στα κρατικά κανάλια. Η διαφορά τους είναι ότι σιτίζονται από διαφορετικές πηγές. Από το υπουργείο Εξωτερικών ας πούμε. Κι όχι μόνο...

Οι καλαμιές συνήθως βρίσκονται στα δέλτα των ποταμών και στους υδροβιότοπους. Εκτός από την αισθητική τους αξία, χρησιμοποιούνται ως φράχτες και σε πέργολες. Ομως, συχνά οι καλαμιές υποτιμούνται από τους ανθρώπους και πέφτουν θύματα εμπρησμών, με συνέπεια να καίγονται ολόκληρες εκτάσεις για να «αξιοποιηθούν» από διάφορους επιτήδειους που συνέπειες δεν τους αγγίζουν τόσο εύκολα, όσο αν έκαιγαν ένα πευκοδάσος, αν και για τα τελευταία η Δικαιοσύνη ουκ ολίγες φορές είναι ...τυφλή. Κάπως έτσι είχε η κατάσταση π.Ε. (σ.σ. προ Εκσυγχρονισμού) στο Ελλαδιστάν. Οι διάφοροι σωτήρες ανακάλυψαν όμως τις πτητικές ικανότητες του καλάμου και όπως η μάγισσα Φούρκα του παραμυθιού καβαλούσε το σκουπόξυλό της και θέριζε τους αέρες, οι εκσυγχρονιστές καβαλάνε τα καλάμια τους και περιφέρονται από χωρίου εις χωρίον, εκτοξεύοντας τις συνήθεις αρλουμπολογίες τους, επιζητώντας ταυτόχρονα την επιβράβευσή τους από τους πολίτες για το μεγάλο τίποτα που διακονούν. Με όχημα το καλάμι και περιβολή μια αβάσταχτη γελοιότητα εκθέτουν και εκθέτονται εν μέσω μιας παραληρηματικής κρίσης, εξαιτίας της σκέψης της απώλειας της εξουσίας και των αγαθών που αυτή τους εξασφαλίζει. Υπό μάλης με τα καλάμια τους κάνουν εγκαίνια μια, δυο, τρεις φορές το ίδιο έργο ως άλλοι Πατακοί, προλογίζουν βιβλία που δεν έχουν διαβάσει, παρουσιάζουν εικαστικά δρώμενα που δεν καταλαβαίνουν, απαντάνε σε εντεταλμένους μαρκουτσοφόρους για παραστάσεις που ναι μεν τους προξενούν αλλεργία, αλλά εξαναγκάζονται να παρακολουθήσουν (αυτό είναι και η μεγάλη τους τιμωρία) και ως γνήσιοι μπαγαπόντηδες «σχεδιάζουν» το μέλλον του χωριού, της επαρχίας, του νομού, της περιφέρειας, της χώρας κι άμα λάχει και της Ευρώπης, ανερυθρίαστα, με τη Μαυρογιαλούρια λογική «τζάμπα είναι, ό,τι θέλουμε λέμε». Και καλά αυτοί είναι για τα πανηγύρια. Τα καημένα τα καλάμια τι τους φταίνε;

Για την κατάντια των καναλιών της ελληνικής τηλεβλάκωσης έχουν γραφεί και ειπωθεί πάρα πολλά. Εχουν πιάσει τον πάτο της ευτέλειας και της αναξιοπιστίας. Φυσικά, με τις ευλογίες του συστήματος που επιμένει στη συνταγή της μετατροπής των πολιτών σε υπηκόους και την απαξίωση της όποιας εκδοχής της δημοκρατίας. Με τεράστιες οφειλές στο Δημόσιο και χωρίς νόμιμη κατοχή αδειών είναι πειθήνια όργανα των εξουσιαστών, εκτελώντας πρόθυμα τις επιθυμίες τους. Η μεγάλη τους δύναμη όμως, συχνά έχει σαν αποτέλεσμα να επιβάλλουν αυτά (ή να επιχειρούν να επιβάλλουν) τις επιθυμίες τους στους διαχειριστές της εξουσίας. Εξ ου και η λεγόμενη διαπλοκή. Σ' αυτό το γκρίζο φόντο τα τελευταία χρόνια μάς προέκυψαν και τα ριάλιτι. Φρούτο εισαγόμενο που αμέσως υιοθετήθηκε και προωθήθηκε μετατρέποντας παίχτες - εθελοντές(;) στα όρια της ποταπότητας με έπαθλο μερικές χιλιάδες ευρώ. Ανεξάρτητα αν είναι στημένα ή όχι το ίδιο μήνυμα εκπέμπουν. Την ίντριγκα, το ψέμα, το χαφιεδισμό, την υποκρισία και όλα τα συναφή, με μοναδικό στόχο το εύκολο χρήμα. Μια μικρογραφία του κόσμου, που θέλουν οι καθεστωτικοί κυβερνώντες, για να κάνουν καλύτερα τις δουλιές τους. Το τελευταίο τηλεσκουπιδοπαιχνίδι έχει τον τίτλο Survivor. Θα προβληθεί από το «σοβαρό» κανάλι των εκδοτών - εργολάβων, νομίζοντας ότι έτσι θα επανακτήσει τη χαμένη θεαματικότητά του. Μια πρόγευση, όμως, πήραμε από ανταγωνιστικό του κανάλι που προβάλλει την αμερικάνικη εκδοχή. Οι δικοί μας λεβέντες (και λεβέντισσες) θα σκάσουν μύτη το φθινόπωρο. Εχουμε και λέμε, λοιπόν. Μια ομάδα 16 παιχτών αποβιβάζεται σ' ένα νησάκι της Μαλαισίας και προσπαθεί να επιβιώσει (sic). Οι διαφημιστές κάνουν λόγο για ένα παιχνίδι στη φύση. Η αποθέωση της οικολογίας. Ετσι, κάποιοι εμφανίζονται να τρώνε σκουλήκια ή ποντίκια σουβλιστά (τι τους έφταιξαν τα τρωκτικά;) κι άλλα παρόμοια εδέσματα. Κι όλα αυτά όχι για επιβίωση αλλά για τα δολάρια. Το να μιλήσουμε για αποκτήνωση είναι μια επιεικής προσέγγιση. Παίχτες και φύση προβάλλονται εντελώς διαστροφικά. Κι όλα αυτά χάριν της τηλεθέασης.

Εκτός από την οικονομική καταστροφή της Ολυμπιάδας, οι παράπλευρες απώλειες δεν αγγίζουν μόνο το περιβάλλον, όπως ορισμένοι θεωρούν. Αφορούν και τον πολιτισμό, όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργα. Μπορεί οι κλακαδόροι και οι διαπλεκόμενοι να κάνουν λόγο με μπαρούφες του στιλ «πολιτιστική Ολυμπιάδα», ή για «πολιτισμό των πολιτισμών», αλλά το ζήτημα είναι τι εννοούν με τον πολιτισμό. Διασπάθιση τεράστιων κονδυλίων, για να χρυσώσουν καθεστωτικούς καλλιτέχνες, managers κ.τ.λ. Ενα κύκλωμα που σαν βδέλλες ρουφούν τον κρατικό κορβανά, με μόνη υποχρέωση να υμνολογούν την πολιτική ηγεσία που τους ταΐζει. Μισούν την αληθινή τέχνη, γιατί αυτή όπως έγραφε ο Μαρκούζε «προβάλλει έναν άλλον κόσμο, απέναντι στον υπάρχοντα κόσμο». Κι αυτός ο άλλος κόσμος δεν έχει την παραμικρή σχέση με την εκμετάλλευση και την ευτέλεια που σήμερα επικρατεί. Ο ίδιος φιλόσοφος έγραφε ότι «η τέχνη είναι βοηθός της επανάστασης». Μιας έννοιας που οι καθεστωτικοί βγάζουν σπυράκια ακόμα και στο άκουσμά της. Οι αληθινοί δημιουργοί βρίσκονται στο περιθώριο και διάφορου φελλοί - διαχειριστές αρνούνται ακόμα και να απαντήσουν σε προτάσεις για θεατρικά έργα, εικαστικές δημιουργίες, κινηματογραφικές ταινίες ή συναυλίες. Ενας εσμός κομματικών γιάπηδων της συμφοράς προτείνει ή απορρίπτει με μοναδικό γνώμονα την καρακιτσάτη αισθητική της διεφθαρμένης εξουσίας και βάσει καταλόγων που αναφέρουν το βαθμό υποταγής δημιουργού - εξουσίας. Με τόσα χρήματα που σκορπούν θα μπορούν να δώσουν αληθινές ανάσες σε πυρήνες πολιτισμού που εξακολουθούν να επιμένουν και να υπάρχουν και να αναδείξουν τους αληθινούς εργάτες της τέχνης της χώρας μας. Αλλά μήπως τα ίδια δεν έκαναν και με την περίπτωση της Θεσσαλονίκης, όταν την είχαν βαφτίσει Πολιτιστική Πρωτεύουσα; Το μόνο που έμεινε να θυμόμαστε είναι τα χασαπόχαρτα με τα ποιήματα και ο ογκώδης φάκελος της εισαγγελίας που δεν αξιοποιήθηκε ποτέ. Το γιατί μην το ρωτάτε.