Παρασκευή 2 Ιούνη 2017
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ 4ΣΕΛΙΔΟ «ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ»
  • Ρεπορτάζ από την εκδήλωση στο Μενίδι με θέμα τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την προσφυγιά
  • Η συζήτηση στην εκδήλωση της ΤΕ Λάρισας του ΚΚΕ με θέμα τα 50 χρόνια από το στρατιωτικό πραξικόπημα
  • Συνέχεια στο ρεπορτάζ για τις εκδηλώσεις προς τιμή της 3ης Μεραρχίας του ΔΣΕ
Ο καπιταλισμός γεννάει τον πόλεμο και την προσφυγιά

Ελληνες και μετανάστες εργαζόμενοι συμμετείχαν στην εκδήλωση της ΤΟ Μενιδίου - Φυλής του ΚΚΕ

Καθημερινές είναι οι πρωτοβουλίες των Οργανώσεων του Κόμματος με θέμα τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τις αιτίες που τον γεννούν και την οργάνωση της λαϊκής πάλης ενάντια στην εμπλοκή της χώρας σε επεμβάσεις.

Οι εκδηλώσεις αυτές δεν γίνονται απλά για να μάθει ο λαός πώς εξελίσσονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη. Κυρίως αναδεικνύονται οι ευθύνες της ελληνικής αστικής τάξης, αφού στο όνομα της γεωστρατηγικής της αναβάθμισης η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εμπλέκει όλο και πιο βαθιά τη χώρα στους επικίνδυνους ανταγωνισμούς. Επίσης, ότι η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο συνδέεται άμεσα με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, του συστήματος που οδηγεί σε αιματοκύλισμα τους λαούς.

Στο πλαίσιο αυτής της κομματικής δραστηριότητας ήταν ενταγμένη και η εκδήλωση της ΤΕ Μενιδίου - Φυλής την Κυριακή 28/5, με θέμα: «Ο καπιταλισμός γεννάει κρίσεις - πολέμους - προσφυγιά. Παλεύουμε για την ανατροπή του». Στην εκδήλωση μίλησε ο Γιώργος Τάτσης, μέλος του Γραφείου της ΠΕ Δυτικής Αθήνας και Γραμματέας της ΤΕ Μενιδίου - Φυλής του ΚΚΕ.

Ξεχωριστό στοιχείο ήταν η παρουσία μεταναστών εργατών, που, διωγμένοι από τις πατρίδες τους λόγω της φτώχειας και των πολέμων, μένουν στο Μενίδι και εργάζονται σε εργοστάσια της περιοχής.

Μουσικό αφιέρωμα στην προσφυγιά και στην πάλη ενάντια στις επεμβάσεις

Από το μουσικό αφιέρωμα
Από το μουσικό αφιέρωμα
Την εκδήλωση «έντυσε» με τον καλύτερο τρόπο το Μουσικό Συγκρότημα της ΤΟ Δυτικών Συνοικιών του ΚΚΕ, που είχε ετοιμάσει ένα αφιέρωμα στην προσφυγιά και τους αγώνες του λαού μας αλλά και των λαών όλου του κόσμου που βιώνουν τις συνέπειες των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Πρόκειται για μια ακόμα επιτυχημένη προσπάθεια του Μουσικού Συγκροτήματος, που συγκίνησε και ενέπνευσε τους συγκεντρωμένους.

Με ρεπερτόριο από τη δημοτική παράδοση, το λαϊκό τραγούδι, την επαναστατική ποίηση του Γιάννη Ρίτσου και του Κώστα Βάρναλη, με κείμενα του Μπέρτολτ Μπρεχτ και του Ναζίμ Χικμέτ καθώς και δημιουργίες συνθετών όπως του Μίκη Θεοδωράκη, του Χρήστου Λεοντή, του Γιάννη Μαρκόπουλου και άλλων προέκυψε τελικά ένα ιδιαίτερα διδακτικό και πρωτότυπο «μάθημα» Ιστορίας. Στο επίκεντρο βρέθηκαν οι αιτίες των πολέμων, οι αντιθέσεις ανάμεσα σε αστικές τάξεις που οξύνονται μπροστά στο κυνήγι του κέρδους και της αναζήτησης νέων αγορών μετατρέποντας τους εργαζόμενους σε «κρέας» για τα κανόνια των εκμεταλλευτών τους.

Τα αποσπάσματα από το έργο του Μπρεχτ «Οι ιστορίες του κ. Κόυνερ» και τη συγκεκριμένη παραβολή «Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι...» συνδέθηκαν με επαναστατικά τραγούδια και την ανάγκη η εργατική τάξη να χειραφετηθεί, να στρατευτεί με την πρωτοπορία της, το Κομμουνιστικό Κόμμα, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Κοινές οι αιτίες των πολέμων, της φτώχειας και της εξαθλίωσης

Παίρνοντας το λόγο ο Γ. Τάτσης ανέφερε, μεταξύ άλλων:

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν είναι φυσικό φαινόμενο, έχει αίτια που τον γεννούν και είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης, ο καπιταλισμός.

Ορισμένοι καλοθελητές στην προσπάθειά τους να αθωώσουν τον καπιταλισμό εμφανίζουν ότι ο πόλεμος είναι αποτέλεσμα ορισμένων στρεβλώσεων στην εφαρμογή του συστήματος ή ακόμα ότι είναι αποτέλεσμα ορισμένων φιλόδοξων και μανιακών ηγετών, αποκρύπτοντας την αλήθεια, ότι δηλαδή από πίσω είναι μονοπωλιακοί όμιλοι που κυνηγάνε το κέρδος και όταν δεν μπορούν να το εξασφαλίσουν σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής ειρήνης με μειώσεις σε μισθούς, σε μεροκάματα, με τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων το επιδιώκουν με τον πόλεμο.

Ως τμήμα αυτού του πολέμου και της όξυνσης αυτών των ανταγωνισμών πρέπει να κατανοούνται τα διάφορα τρομοκρατικά χτυπήματα, ο πόλεμος στον «κυβερνοχώρο», στον τομέα της πληροφορικής, τα διάφορα δίκτυα ισλαμικής τρομοκρατίας. Είναι καινούριες μορφές διεξαγωγής του πολέμου ανάμεσα στα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, τις περιφερειακές δυνάμεις.

Οι Ελληνες και οι μετανάστες εργάτες είναι αυτοί που πληρώνουν, είναι αυτοί που ματώνουν απ' τις πολιτικές της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Αυτοί που αρπάζουν το ψωμί απ' το τραπέζι του Ελληνα και μετανάστη εργαζόμενου, είναι οι ίδιοι που ξεσπιτώνουν και σπρώχνουν στην προσφυγιά χιλιάδες ανθρώπους, γυναίκες, γέρους, παιδιά, στην Αφρική, στη Συρία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στην Ουκρανία, στα Βαλκάνια.

Πίσω απ' τις ανθρώπινες τραγωδίες, τις μαζικές σφαγές, το δουλεμπόριο, την άγρια εκμετάλλευση με την καταπάτηση των πιο στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, βρίσκεται η ακόρεστη δίψα των καπιταλιστών για όλο και μεγαλύτερο κέρδος.

Σε αυτήν την πορεία, που ακολουθούν οι ξεκληρισμένοι πρόσφυγες, πέφτουν από την κόλαση του ιμπεριαλιστικού πολέμου στη ζούγκλα της ιμπεριαλιστικής ειρήνης, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και βαρβαρότητας.

Στις χώρες που πάνε, βιώνουν, μαζί με τους ντόπιους εργάτες, όπως της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, τις συνέπειες μιας πολιτικής που μπροστά στο κέρδος δεν υπολογίζει τίποτα.

Εχθροί του εργατικού κινήματος οι φασίστες

Είναι τα θύματα της εργοδοτικής τρομοκρατίας, της φασιστικής τρομοκρατίας και βίας.

Δεν είναι τυχαίες οι δολοφονικές επιθέσεις και το μίσος των τραμπούκων χρυσαυγιτών κατά πρωτοπόρων συνδικαλιστών στους χώρους δουλειάς, κατά των μεταναστών εδώ στο Μενίδι και σε όλη την Ελλάδα.

Εκφράζουν το μίσος και το φόβο των εκμεταλλευτών και του συστήματος που τους γέννησε μήπως οι εργάτες ενωμένοι σηκώσουν κεφάλι.

Οι φασίστες της Χρυσής Αυγής είναι φανατικοί εχθροί ενός ρωμαλέου εργατικού κινήματος που θα βάλει στόχο το ξερίζωμα του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, του καπιταλισμού.

Γι' αυτό και απεχθάνονται την ταξική ενότητα και βάζουν έντεχνους διαχωρισμούς ανάμεσα στους εργάτες, όπως το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία, τον τόπο καταγωγής.

Λες και έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους ο Ελληνας και ο ξένος εργάτης του ΦΡΕΣΚΟΥΛΗ, της ΛΥΧΝΙΑΣ, της DONPOLL και των υπόλοιπων εργοστασίων της περιοχής.

Ο καπιταλισμός αξιοποιεί τους πρόσφυγες και τους μετανάστες για να ρίχνει τα μεροκάματα των ντόπιων εργατών, για να περιορίζει εργατικά δικαιώματα και ελευθερίες, για να προκαλεί περισσότερα προβλήματα στην ενότητα της εργατικής τάξης, για να την ποτίζει με το ρατσιστικό και εθνικιστικό δηλητήριο.

Τους εργοδότες δεν τους ενδιαφέρει αν ο σκλάβος τους είναι Ελληνας, Σύρος, Αφγανός, Ρώσος, μαύρος ή άσπρος, χριστιανός ή μουσουλμάνος. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να τους βγάζει πολλά κέρδη, και ξέρουν ότι όσο οι εργάτες θα τσακώνονται μεταξύ τους, τόσο αυτοί θα τη βγάζουν λάδι και θα την περνάνε μπέικα με τον ιδρώτα και τη δουλειά των άλλων. Και οι μετανάστες εργοδότες με τον ίδιο απάνθρωπο τρόπο εκμεταλλεύονται τους συμπατριώτες τους.

Αγώνας με στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού

Γι' αυτό ο αγώνας για την αντιμετώπιση του Προσφυγικού - Μεταναστευτικού είναι αγώνας ενάντια στον πόλεμο, στον καπιταλισμό. Πρέπει να οδηγεί στο να πάρουν οι εργάτες από τα χέρια των καπιταλιστών τα εργοστάσια, τις τράπεζες, τα καράβια, τα μέσα μεταφοράς, τον ορυκτό πλούτο, τα πετρέλαια και να τα βάλουν να δουλέψουν σχεδιασμένα για την εξυπηρέτηση των δικών τους αναγκών.

Πρέπει να στοχεύει στην ανατροπή του καπιταλισμού, στο σοσιαλισμό, όπου όλοι οι εργαζόμενοι, άσχετα από εθνικότητα και χρώμα, θα έχουν μόνιμη και σταθερή δουλειά, δωρεάν Υγεία, Παιδεία, Πολιτισμό, θα έχουν ελεύθερο χρόνο, θα ψυχαγωγούνται και θα μορφώνονται, θα ζουν ειρηνικά όπως γινόταν στην ΕΣΣΔ και σε άλλες χώρες όπου υπήρξε σοσιαλισμός (...)

Γι' αυτό παλεύει το ΚΚΕ, για την ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης, για να έρθει η εργατική τάξη στην εξουσία. Αυτό καλούμε να κάνουν από κοινού Ελληνες και μετανάστες στην Ελλάδα, αυτό καλούμε να κάνουν και οι Ελληνες που είναι μετανάστες σε διάφορες χώρες. Να οργανωθούν και να παλέψουν με τους εργάτες της χώρας που έχουν μεταναστεύσει, ενάντια στον κοινό εχθρό που είναι ο καπιταλισμός.

Συνεχίζονται οι εκδηλώσεις

Συνεχίζονται οι εκδηλώσεις Οργανώσεων του ΚΚΕ, με ομιλητές στελέχη του Κόμματος, για τα 50 χρόνια από το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21 Απριλίου 1967:

-- Την Πέμπτη 8 Ιούνη, στις 7.30 μ.μ., στην Πετρούπολη, σε εκδήλωση στο Πνευματικό Κέντρο (Μπουμπουλίνας & Αθ. Διάκου), θα μιλήσει ο Σήφης Κωτσαντής, στέλεχος του Κόμματος.

-- Την Παρασκευή 9 Ιούνη, στις 7.30 μ.μ., η ΤΕ Λέσβου διοργανώνει εκδήλωση - συζήτηση στην αίθουσα του Εργατικού Κέντρου (Κομνηνάκη 43). Θα μιλήσει ο Βασίλης Αμπελογιάννης, Γραμματέας της ΤΕ Λέσβου του ΚΚΕ.

ΤΕ ΛΑΡΙΣΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
Εκδήλωση για τα 50 χρόνια από το στρατιωτικό πραξικόπημα

Πλούσια συζήτηση κατά την παρουσίαση της έκδοσης «Δικτατορία 1967-1974. Κείμενα και Ντοκουμέντα», με ομιλήτρια την Αλέκα Παπαρήγα

Εκδήλωση για την παρουσίαση της έκδοσης «Δικτατορία 1967-1974. Κείμενα και Ντοκουμέντα» της «Σύγχρονης Εποχής» πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 25/5 στη Λάρισα από τις τοπικές Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, με ομιλήτρια την Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του Κόμματος.

Κατά την παρουσίαση, η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε στους παράγοντες που οδήγησαν στο πραξικόπημα του 1967 και στις απόψεις γι' αυτό που εκφράζονται από το σοσιαλδημοκρατικό, φιλελεύθερο και οπορτουνιστικό χώρο. Επίσης, στάθηκε στις σχέσεις της χούντας με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ και στην ταξική βάση του πραξικοπήματος, σημειώνοντας ότι στηρίχθηκε από ισχυρά τμήματα της αστικής τάξης, ειδικά του εφοπλιστικού κεφαλαίου από την πρώτη στιγμή. Συνέχισε αναλύοντας την οικονομική πολιτική της δικτατορίας, επισημαίνοντας ότι αυτή ήταν συνέχεια της προδικτατορικής οικονομικής πολιτικής.

Ξεχωριστή αναφορά έκανε η Αλ. Παπαρήγα στη στάση των αστικών πολιτικών κομμάτων απέναντι στη δικτατορία αλλά και στην πάλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για την ανατροπή της, υπογραμμίζοντας ότι το Κόμμα και η Νεολαία του αποτέλεσαν την ψυχή του αντιδικτατορικού αγώνα. Οπως είπε χαρακτηριστικά, «το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό Κόμμα που δεν ανέθετε την ανατροπή της χούντας στον ευρωπαϊκό ή αμερικανοΝΑΤΟικό ιμπεριαλιστικό παράγοντα, αποκλειστικά σε αστικές δυνάμεις. Προειδοποιούσε το λαό ότι τα αστικά κόμματα, οι ηγέτες τους, πίσω από την πλάτη του έκαναν συνεννοήσεις με παράγοντες της χούντας, των ΗΠΑ και άλλους Ευρωπαίους αστούς ηγέτες για να γίνει αλλαγή της σκυτάλης...».

Η ομιλήτρια ανέδειξε την ιστορική σημασία της 12ης Ευρείας Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ το 1968, που απέτρεψε την αυτοδιάλυσή του αλλά και στην πορεία του μετά την Ολομέλεια, στο 9ο Συνέδριο, στη στάση του Κόμματος απέναντι στην 24η Ιούλη του 1974 κ.λπ. Ανάμεσα στα συμπεράσματα που ξεχώρισε στην ομιλία της η Αλ. Παπαρήγα, είναι και το εξής: «Το Κόμμα πρέπει να είναι προετοιμασμένο για οποιεσδήποτε εξελίξεις, που απαιτούν συνδυασμό νόμιμης και παράνομης ή μισο-παράνομης δουλειάς, να δρα με τη μεγαλύτερη δυνατή συλλογικότητα...».

Από θέση αρχών η στάση των σοσιαλιστικών χωρών

Κατάμεστο το Αμφιθέατρο και του φουαγιέ του Κτιρίου Κατσίγρα, που πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση
Κατάμεστο το Αμφιθέατρο και του φουαγιέ του Κτιρίου Κατσίγρα, που πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση
Μετά την παρουσίαση της έκδοσης ακολούθησε συζήτηση, με τους συμμετέχοντες να θέτουν τα δικά τους ερωτήματα σε σχέση με τη δικτατορία.

Σε ερώτηση σχετικά με την αντιμετώπιση της δικτατορίας από τα σοσιαλιστικά κράτη, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε ότι πρόκειται για προπαγανδιστικό ψέμα η φιλολογία που έχει αναπτυχθεί ότι δήθεν τα σοσιαλιστικά κράτη ανέπτυξαν σχέσεις ή συνεργάστηκαν με τη δικτατορία, αδιαφορώντας για την κατάσταση που υπήρχε στην Ελλάδα. Τα σοσιαλιστικά κράτη στάθηκαν από θέση αρχών απέναντι στη δικτατορία στην Ελλάδα και τα θύματά της. Η πραγματικότητα είναι ότι τόσο η Σοβιετική Ενωση, όσο και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη δεν διέκοψαν τις διπλωματικές σχέσεις, δηλαδή δεν απέσυραν τις πρεσβείες τους απ' την Ελλάδα. Ταυτόχρονα υλοποιούσαν προαποφασισμένες εμπορικές, οικονομικές συμφωνίες που είχαν κλείσει οι προδικτατορικές κυβερνήσεις, ενώ γενικότερα, με βάση τα στοιχεία που διαθέτουμε, δεν υπήρξε ενίσχυση ή αύξηση των εμπορικών πράξεων. Η θέση, άρα και η στάση των σοσιαλιστικών κρατών, εκκινούσε από το ότι η ανατροπή μιας χούντας ή ακόμα και η επαναστατική ανατροπή για την εργατική εξουσία, πριν απ' όλα πρέπει να είναι ζήτημα ευθύνης της εργατικής τάξης και του επαναστατικού κινήματος, του Κόμματος μέσα στην κάθε χώρα. Αλλωστε, ακόμα και η όποια διακοπή διπλωματικών σχέσεων δεν θα αποτελούσε κανέναν ιδιαίτερο παράγοντα δυναμικής για την ανατροπή της χούντας. Τόνισε, επίσης, ότι οικονομικές σχέσεις με τη χούντα είχαν και όλα τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (τότε ΕΟΚ), όπως και οι ΗΠΑ, ενώ οι εμπορικές σχέσεις διατηρήθηκαν, αν δεν αναπτύχθηκαν και παραπέρα και με αραβικά κράτη. Με αυτήν την έννοια, η μονόπλευρη κριτική κατά των σοσιαλιστικών κρατών έχει ταξικό χαρακτήρα.


Η Αλ. Παπαρήγα κάλεσε τους συγκεντρωμένους να σκεφτούν το ζήτημα αυτό κάτω και από το πρίσμα της στρατηγικής του σοσιαλιστικού συστήματος, του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, για την οποία το ΚΚΕ έχει ήδη ασκήσει ουσιαστική και συγκεκριμένη κριτική, στο Δοκίμιο της Ιστορίας περιόδου 1949-1968, όπως και σε άλλα συλλογικά κομματικά ντοκουμέντα. Κατά τη 10ετία του '60, «υπήρχε η ελπίδα ότι μπορεί να υπάρχει ειρηνική συνύπαρξη ανάμεσα σε διαφορετικά, αντίπαλα κοινωνικά συστήματα, ενώ από την πλευρά ιδιαίτερα της ΕΣΣΔ γινόταν προσπάθεια η περίοδος που αποκλήθηκε περίοδος του "ψυχρού πολέμου" να εξελιχθεί σε περίοδο της "ύφεσης", να υπάρξουν μια σειρά συμφωνίες ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, ιδιαίτερα με τις ΗΠΑ, για τον περιορισμό των πυρηνικών και συμβατικών όπλων κ.λπ. Επομένως, κάτω από αυτό το πρίσμα "εξομάλυνσης των σχέσεων" και ενώ υπήρχε υποτίμηση του πραγματικού συσχετισμού δυνάμεων και της αντισοσιαλιστικής στρατηγικής του, η τακτική που είχε επιλεγεί, ανάμεσα στα άλλα, ήταν η μη διακοπή των διπλωματικών ή εμπορικών σχέσεων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σταματούσε η κριτική και οι πρακτικές ενέργειες κατά των στρατιωτικών δικτατοριών, των ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών επιθέσεων κ.λπ. Υποτιμήθηκε δυστυχώς ότι οι ΗΠΑ, όπως και άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, είχαν μεν αποκλείσει την περίπτωση να οργανώσουν στρατιωτική επίθεση κατά των σοσιαλιστικών χωρών, είχαν, όμως, επεξεργαστεί την πολιτική της ιδεολογικοπολιτικής πίεσης και "διάβρωσης" "από τα έξω" και "από τα μέσα", αξιοποιώντας τις δυσκολίες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, τις ιδεολογικές διαφορές και παρεκκλίσεις».


Η ομιλήτρια ανέδειξε, επίσης, τη συσχέτιση της στάσης των σοσιαλιστικών χωρών με τη σύγκλιση Πανευρωπαϊκής Διάσκεψης για την Ειρήνη και την Ασφάλεια (ΔΑΣΕ), στο Ελσίνκι, για την πραγματοποίηση της οποίας πρωταγωνιστούσε η ΕΣΣΔ: Σ' αυτό το πλαίσιο, «η Σοβιετική Ενωση δεν έβαζε το ζήτημα αποκλεισμού κάποιων κρατών, προσδοκώντας μάλιστα να υπογραφεί η Συνθήκη αναγνώρισης των μεταπολεμικών συνόρων. Γινόταν η εκτίμηση ότι αν η ΕΣΣΔ υποστήριζε να μην προσκληθούν κράτη όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία, που είχαν δικτατορίες, τότε αυτό θα χρησιμοποιούνταν ως πρόσχημα για τη μη πραγματοποίηση της Πανευρωπαϊκής Διάσκεψης... Η Διάσκεψη έγινε, υπογράφτηκε η Συνθήκη του Ελσίνκι, η οποία επέζησε μέχρι το '91, όταν ανατράπηκε πλήρως ο συσχετισμός δυνάμεων, αποδεικνύοντας ότι οι συμφωνίες με τους ιμπεριαλιστές μόνο προσωρινές μπορεί να είναι, εκτός των άλλων συνεπειών που μπορεί να επιφέρουν όταν δεν υπάρχουν αντικειμενικές εκτιμήσεις».

Ξεχωριστό κεφάλαιο η παράνομη δουλειά του Κόμματος

Σε ερώτημα σχετικό με τη συγκρότηση και τη λειτουργία των Οργανώσεων του ΚΚΕ στην περίοδο της δικτατορίας, η Αλ. Παπαρήγα ζήτησε από τους συγκεντρωμένους να αναλογιστούν τι σημαίνει το ότι όταν έγινε η δικτατορία δεν υπήρχαν Κομματικές Οργανώσεις λόγω της διάλυσής τους με Απόφαση της 8ης Ολομέλειας του '58. Οπως είπε, υπήρχαν κάποιες κομματικές ομάδες, που κατά πλειοψηφία τους καθοδηγούνταν από τους οπορτουνιστές, οι οποίοι ουσιαστικά είχαν κατεύθυνση αδρανοποίησής τους. «Οταν έγινε δικτατορία υπήρχαν, βέβαια, κομμουνιστές και κομμουνίστριες που δρούσαν μέσα στην ΕΔΑ και δεν είχαν να πάψει να αισθάνονται κομμουνιστές», ανέφερε και πρόσθεσε: «Οι περισσότεροι είχαν πλούσια εμπειρία δράσης σε παράνομες συνθήκες, και στο βαθμό που κατάφεραν να μη συλληφθούν, από την πρώτη στιγμή, ρίχτηκαν να φτιάξουν καθοδηγητικούς πυρήνες και Κομματικές Οργανώσεις, στη συνέχεια Οργανώσεις της ΚΝΕ, για την οργάνωση του αντιδικτατορικού αγώνα. Ομως αρχικά, αλλά και για μεγάλο διάστημα, οι δυσκολίες ήταν τεράστιες, καθώς δεν υπήρχε ετοιμασμένος μηχανισμός, αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν πού να κοιμηθούν, ακόμα και σε νεκροταφεία πέρναγαν το βράδυ τους». «Βέβαια, στην ουσία ζούσες στην παρανομία, έπρεπε να δεις πού θα κινηθείς, πώς θα τα βγάλεις πέρα και οικονομικά, για επιβίωση βέβαια, όχι τίποτε παραπάνω. Είναι μια μεγάλη ιστορία, μπορούμε να μιλάμε ώρες για αυτό... Παρ' όλα αυτά, ο κομμουνιστής, όπου και να βρεθεί, ακόμα και σε έναν "ξερόβραχο", πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία και να δράσει.

Τότε μεγάλη βοήθεια έδωσαν τα στρατόπεδα κρατουμένων, γιατί εκεί πέρα ήταν όλα τα στελέχη και τα έμπειρα παλαιότερα μέλη του Κόμματος. Με τα σημειώματα, τις τοποθετήσεις τους, ακόμα και μέσω των στρατοπέδων γινόταν σύνδεση με όσους είχαν περάσει στην παρανομία ή έκαναν παράνομη αντιδικτατορική δουλειά στις πόλεις. Οταν άρχισε η απελευθέρωση των κρατουμένων - καθώς ο Γ. Παπαδόπουλος επιδίωκε τη λεγόμενη "φιλελευθεροποίηση" για να αντιμετωπίσει τη λαϊκή απομόνωση που ζούσε η χούντα - επιταχύνθηκε η συγκρότηση των Κομματικών Οργανώσεων».

Στη συνέχεια, η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε στις δυσκολίες της παράνομης δουλειάς, αφού ακόμα κι εκείνοι που απελευθερώνονταν ήταν πάντα υπό παρακολούθηση από την Ασφάλεια. Ομως έγινε κατορθωτή η συγκρότηση Οργανώσεων στα βασικά αστικά κέντρα, χωρίς όμως να είναι εύκολο να πάρουν μαζικό χαρακτήρα. Ως κυριότερο πρόβλημα, η ομιλήτρια ανάδειξε την έλλειψη, από το 1958, αυτοτελούς, παράνομης δράσης του Κόμματος στην Ελλάδα, που ανάμεσα στα άλλα δημιούργησε σοβαρά προβλήματα στην κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση, οδήγησε στην άμβλυνση έως τη λήθη των δοκιμασμένων αρχών και κανόνων λειτουργίας του Κόμματος. Οπως είπε, η σωστή έννοια του συνωμοτισμού και της περιφρούρησης σε συνθήκες δικτατορίας ή σε οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες δεν σημαίνει αποκοπή από τις μάζες, το αντίθετο. Το πρόβλημα είναι όταν η παράνομη δουλειά συνοδεύεται από προχειρότητα, χαλάρωση επαγρύπνησης, φλυαρία, σε συνδυασμό και με την έλλειψη μηχανισμού στήριξης της παράνομης δουλειάς και δραστηριότητας μέσα στο λαό κ.λπ.

Ο ρόλος του φοιτητικού κινήματος

Η επόμενη ερώτηση που έγινε στην εκδήλωση αφορούσε στο ρόλο του φοιτητικού κινήματος στην αντιδικτατορική πάλη, με την Αλ. Παπαρήγα να σημειώνει ότι οι φοιτητικές κινητοποιήσεις ήταν πιο πολιτικοποιημένες σε αντιδικτατορικά συνθήματα, από τις άλλες κινητοποιήσεις, δηλαδή τις εργατικές και αγροτικές, που έγιναν. Εξηγώντας γιατί συνέβαινε αυτό, υπογράμμισε ότι ήταν πιο εύκολο λόγω της συγκέντρωσης των φοιτητών να προχωρήσουν σε μαζικές διαδικασίες και κινητοποιήσεις. Δεν είχαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της απόλυσης από την εργοδοσία, ενώ στις συγκεκριμένες συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί, ήταν πιο δύσκολος ο συντονισμός στο επίπεδο κλάδου. Το Κόμμα εκτιμούσε ότι η οργάνωση της εργατικής τάξης θα έπρεπε να έχει αφετηρία τα οξυμένα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα και σ' αυτή τη βάση στην πορεία να κατακτηθεί η πολιτικοποίηση.

Βεβαίως, παρατήρησε, το τι εννοείται ή τι εννοούμε με τον όρο «πολιτικοποίηση», παίρνει πολύ συζήτηση. Η αφετηρία της πολιτικοποίησης στα ΑΕΙ ήταν η πραγματοποίηση φοιτητικών εκλογών, η αποκατάσταση λειτουργίας των εκλεγμένων οργάνων, η πραγματοποίηση Γενικών Συνελεύσεων, και βεβαίως αναδείχνονταν συνθήματα κατά της χούντας. Ωστόσο, συνυπήρχαν και συνθήματα που κάθε άλλο παρά βοηθούσαν στην αναγκαία πολιτική κατεύθυνση των αγώνων, όπως συνθήματα κατά γενικά του κράτους, κατά της ίδιας της ανάγκης της οργανωμένης, μελετημένης και συντονισμένης παρέμβασης. Αν επικρατούσαν τέτοια συνθήματα, θα ήταν πολύ εύκολο στη χούντα να παρεμποδίσει και να υπονομεύσει αγώνες, όπως ήταν αυτοί που έγιναν το '73 με κορύφωση την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Αναφερόμενη ειδικά στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, η Αλ. Παπαρήγα τόνισε ότι δεν ήταν μόνο φοιτητική, ότι «αν δεν υπήρχαν και τα άλλα τμήματα του κινήματος, το εργατικό - λαϊκό κίνημα, δεν είναι εύκολα τα πράγματα - θα τους τσάκιζαν από την πρώτη στιγμή, μόνους τους, τους φοιτητές».

Σχολιάζοντας γενικότερα την κατάσταση του κινήματος και την πολιτικοποίηση, η Αλ. Παπαρήγα στάθηκε στο κυριότερο: Στο γεγονός ότι το Κόμμα «όχι μόνο έλειπε από την Ελλάδα, αλλά υποκαταστάθηκε από την ΕΔΑ. Εμείς οι κομμουνιστές από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε. Πρωτοπορία του κινήματος αντικειμενικά είναι η εργατική τάξη. Μπορεί σε κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή - και το έχουμε ζήσει - η εργατική τάξη για κάποιο λόγο να μην παίξει το ρόλο που της ανήκει, λόγω κατάστασης και συσχετισμού στα ηγετικά της όργανα. Ο κυριότερος παράγοντας ήταν η απουσία του Κόμματος από την Ελλάδα, σε συνδυασμό οπωσδήποτε με τη λαθεμένη στρατηγική του», σημείωσε χαρακτηριστικά.

Το λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να εγκλωβίζεται στις ενδοαστικές αντιθέσεις

Αλλη ερώτηση που έγινε, αφορούσε τις αντιθέσεις ανάμεσα στα αστικά κόμματα πριν και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Η Αλ. Παπαρήγα απάντησε παροτρύνοντας τους συγκεντρωμένους να μελετήσουν τον Β' Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του Κόμματος και την έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής» με τίτλο «Το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα από το 1950 έως το 1967», που έγραψε ο σ. Μ. Μαΐλης.

Οπως είπε, αυτά τα «ιστορικά εργαλεία» δεν είναι μόνο «για να ξέρουμε την Ιστορία, ούτε γιατί η Ιστορία επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο κάθε φορά. Γι' αυτό είναι επιζήμιες οι μηχανιστικές μεταφορές, όμως προσφέρουν πολλά σε κεντρικά ζητήματα για το αστικό πολιτικό σύστημα, πώς εκδηλώνεται η σχέση της αστικής τάξης με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις ή τμήματά του, γιατί εμφανίζονται ενδοαστικές αντιθέσεις κ.λπ.». Σημείωσε μεταξύ άλλων ότι η ανάλυση, στις συγκεκριμένες κάθε φορά συνθήκες, των ταξικών αντιθέσεων, η μελέτη των ενδοαστικών και ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων έχει αξία γιατί σε τέτοιες συνθήκες η αστική τάξη και τα κόμματά της προσπαθούν να στρατεύσουν το λαό, ώστε να συγκαλυφθούν ή να εξομαλυνθούν τα δικά τους προβλήματα. «Το λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να τάσσεται με τη μια ή την άλλη πλευρά των ενδοαστικών ή ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων, αλλά αν μπορεί να δίνει μια κλωτσιά να διευρύνονται οι αντιθέσεις και οι όποιες ρωγμές του συστήματος, κρατώντας την αυτοτέλειά του», σημείωσε χαρακτηριστικά.

Αναφέρθηκε, επίσης, στη σύγκρουση του Παπάγου με τα Ανάκτορα, σημειώνοντας ότι ο πρώτος ήταν ο αρχηγός των δυνάμεων που νίκησε τον Δημοκρατικό Στρατό και «έκλεισε» τον Εμφύλιο και επίσης αρχηγός του ΙΔΕΑ. Η Αλ. Παπαρήγα, με αφορμή την πορεία του Παπάγου, που ίδρυσε και πολιτικό κόμμα (τον Εθνικό Συναγερμό), σημείωσε ότι οι αστοί πολιτικοί ήθελαν όχι αλλαγή της ταξικής πολιτικής, αλλά κάποιες προσαρμογές και το Παλάτι παρενέβη.

Αλλη σύγκρουση ήταν αυτή του Καραμανλή με το Παλάτι. Οπως είπε, υπήρχε κομμάτι της ΕΡΕ - δεν ήταν όλη η ΕΡΕ - που έλεγε ότι στο πεδίο της οικονομίας η Ελλάδα έχει συμφέρον από τη σύνδεσή της με την ΕΟΚ και τη συνεργασία με το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, έναντι αυτών που υποστήριζαν περισσότερο τη συμφωνία με τις ΗΠΑ. Αλλωστε, οι ΗΠΑ ποτέ δεν έκαναν μεγάλες επενδύσεις στην Ελλάδα - ενδιαφέρονταν, βασικά, για την ύπαρξη και λειτουργία στρατιωτικών βάσεων - καθώς η Ελλάδα ως αγορά ήταν μικρή και απομακρυσμένη. Ο Καραμανλής έλεγε πως «ναι μεν, θα έχουμε στρατιωτική συμφωνία με τις ΗΠΑ, αλλά έχουμε συμφέρον να είμαστε στην Ευρώπη». Στο βαθμό που οι ΗΠΑ είχαν αντιθέσεις με την ΕΟΚ και λυκοφιλίες, ο Καραμανλής συντασσόταν με την Ευρώπη χωρίς βεβαίως να αμφισβητεί τη στρατιωτικοπολιτική συμφωνία με τις ΗΠΑ.

Η Αλ. Παπαρήγα συνέχισε κάνοντας αναφορά στις ενδοαστικές αντιθέσεις της μετεμφυλιακής περιόδου, τη συνύπαρξη και τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους τρεις θύλακες εξουσίας: Την κυβέρνηση - αστικό κοινοβούλιο, τις Ενοπλες Δυνάμεις και το Παλάτι.

Για την πολιτική του ΚΚΕ

Τέλος, η ομιλήτρια, αναφερόμενη στην πολιτική του Κόμματος κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, σημείωσε ότι συνιστούσε λαθεμένη επιλογή να καλεί την ΕΡΕ, την Ενωση Κέντρου κ.λπ., δηλαδή αστικά κόμματα σε συνεργασία, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι είχαν αντίθεση με τη δικτατορία. Η στρατηγική τους και η τακτική με την οποία την προωθούσαν, ήταν απολύτως ταξική, αντιλαϊκή, και στο ζήτημα της εναλλαγής και στο τι θα ήταν το μεταδικτατορικό καθεστώς. Καλούσε, μάλιστα, το Κόμμα για συμφωνία από ένα ζήτημα μέχρι και κοινό πρόγραμμα και μεταβατική κυβέρνηση «εθνικής ενότητας». Στις μεταξύ των αστικών κομμάτων συζητήσεις που γίνονται μέσω διμερών κυρίως συναντήσεων, αναφερόταν, ταξικά πάντα, ότι το ΚΚΕ δεν έπρεπε να συμπεριληφθεί στη συνεργασία, μερικά μάλιστα δεν ήθελαν ούτε την ΕΔΑ.

Στη συνέχεια ανέφερε: «Αρχικά, όταν έγινε το "ΚΚΕ Εσωτερικού", ο Ανδ. Παπανδρέου έκανε μια συμφωνία με τον Α. Μπριλάκη και φαινόταν ότι θα προχωρούσε κάποιας μορφής συμφωνία με τους οπορτουνιστές, που εμφανίζονταν πότε ως "Εσωτερικό", πότε ως "Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο", πότε ως ΕΔΑ, με διάφορα καπέλα. Στην πραγματικότητα, όμως, αρκετά ή ηγετικά στελέχη τους - μεταξύ τους δεν συμφωνούσαν σε όλα - προωθούσαν την ιδέα ενός σύγχρονου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Ελεγαν "θέλουμε μια νέα αριστερά", ούτε την ΕΔΑ δεν ήθελαν. Οταν ο Ανδ. Παπανδρέου το μυρίστηκε συγκρούστηκε μαζί τους, γιατί στο δικό του μυαλό ήταν να διαμορφώσει αυτός ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στην Ελλάδα και να μην αφήσει περιθώρια να πάρουν την πρωτοβουλία οι οπορτουνιστές. Μάλιστα, τότε το Κόμμα μας θεώρησε θετικό το γεγονός ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου συγκρούστηκε με το "Εσωτερικό" και ως μια θετική στροφή του για να συνεργαστεί μαζί μας. Ομως δεν ήταν έτσι...».

Τέλος, αναφερόμενη στη σύγχρονη στρατηγική του ΚΚΕ και την πολιτική συμμαχιών που έχει επεξεργαστεί, σημείωσε: «Το ΚΚΕ, καθώς θεωρεί ότι πρωταγωνιστής των εξελίξεων είναι η ταξική πάλη, ο λαϊκός παράγοντας με επικεφαλής την εργατική τάξη, όταν μιλάει για συμμαχίες, παίρνει υπόψη την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας. Η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος αφορά στη συμμαχία της εργατικής τάξης και ενός μέρους των μεσαίων στρωμάτων και όχι το σύνολό τους. Βεβαίως απαιτείται, όπως υπογράμμισε και το 20ό Συνέδριο, βαθύτερη μελέτη και γνώση της σύγχρονης σύνθεσης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της λαϊκών στρωμάτων, ώστε η συμμαχία να κατακτά αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Αυτή τη συμμαχία εμείς προωθούμε, η οποία θα είναι βεβαίως μια συμμαχία στο έδαφος της ταξικής πάλης, με τους κατάλληλους και επίκαιρους στόχους συσπείρωσης, που αναδεικνύεται σε δύναμη αντεπίθεσης, διεκδίκησης και ανατροπής. Αυτή τη συμμαχία εμείς στηρίζουμε, παίρνοντας υπόψη και τη μελετημένη πείρα του παρελθόντος».

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΗΝ 3Η ΜΕΡΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΔΣΕ
Η εργατική - λαϊκή πάλη να σημαδεύει την εξουσία του κεφαλαίου

Σε πολιτική συγκέντρωση στη Σπάρτη, την περασμένη Παρασκευή, μίλησε ο Νίκος Κουτουμάνος, μέλος της ΚΕ του Κόμματος

Στιγμιότυπο της συγκέντρωσης
Στιγμιότυπο της συγκέντρωσης
Με πολιτική συγκέντρωση στη Σπάρτη, στο ξενοδοχείο «Sparta Inn», όπου μίλησε ο Νίκος Κουτουμάνος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ξεκίνησαν την περασμένη Παρασκευή οι εκδηλώσεις της ΕΠ Πελοποννήσου του Κόμματος για την 3η Μεραρχία του ΔΣΕ.

Οι εκδηλώσεις περιλάμβαναν διήμερη κατασκήνωση στον Ταΰγετο, παρουσίαση του Λευκώματος της ΕΠ Πελοποννήσου για τη δράση του Δημοκρατικού Στρατού στην Πελοπόννησο, ενώ κορυφώθηκαν με τα αποκαλυπτήρια του μνημείου για τον ΔΣΕ το πρωί της Κυριακής, σε εκδήλωση με ομιλητή τον Τηλέμαχο Δημουλά, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ο Νίκος Κουτουμάνος, μιλώντας στο ξενοδοχείο «Sparta Inn» την Παρασκευή 26 Μάφ, ανέφερε μεταξύ άλλων:

«Οσα λέει η κυβέρνηση, πως "κλείνει η αξιολόγηση και επιτέλους ανοίγει ο δρόμος για μια συνολική συμφωνία για το χρέος, για την οριστική έξοδο από την επιτροπεία και τα μνημόνια", είναι μεγάλη κοροϊδία.

Μήπως θα αυξηθούν οι μισθοί, οι συντάξεις; Πριν λίγες μέρες ψήφισαν το νέο τσεκούρι στις συντάξεις, το αφορολόγητο, ακόμα και τα επιδόματα. Θα καταργηθούν φόροι και χαράτσια; ΕΝΦΙΑ και ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης πληρώνουν ακόμα και οι άνεργοι. Θα ανακοπεί η εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Πρόνοιας, της Παιδείας; Τι θα αλλάξει στον τομέα της Υγείας, όπου η συγκυβέρνηση, σε συνέχεια της πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων, ενισχύει περαιτέρω τον επιχειρηματικό χαρακτήρα των κρατικών Μονάδων Υγείας;

Στο όνομα της περιβόητης ανάπτυξης, τεράστια κονδύλια δόθηκαν και συνεχίζουν να δίνονται στο νομό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα εκατομμύρια που διέθεσαν για την επέκταση του λιμανιού του Γυθείου για να έχουν πρόσβαση κρουαζιερόπλοια, ή την εμβάθυνση του λιμανιού της Μονεμβάσιας για να αράζουν υπερπολυτελή γιοτ. Εργα που δεν έχουν να αποδώσουν τίποτα στα λαϊκά στρώματα της περιοχής, αντίθετα εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εφοπλιστών και του μεγάλου κεφαλαίου που δραστηριοποιείται στον τομέα του τουρισμού. Στη βάση αυτή, έχουν τα τελευταία χρόνια αδειοδοτηθεί ή είναι σε τέτοια διαδικασία μεγάλες τουριστικές μονάδες στην Ποταμιά του δήμου Σπάρτης, στην Ελαφόνησο κ.α.

Και μιας και μιλάμε για τον τουρισμό, το ερώτημα είναι, ποιος κερδίζει στον κλάδο του τουρισμού, που γνωρίζει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης; Που το ένα μετά το άλλο σπάνε τα ρεκόρ; 30 εκατομμύρια τουρίστες λένε ότι περιμένουν φέτος στην Ελλάδα, αλλά δεν μας λένε τι έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι στον κλάδο, στην πλειοψηφία τους νέα παιδιά, ακόμα και οι αυτοαπασχολούμενοι στις τουριστικές περιοχές.

Ο λαός μπορεί να βγάλει συμπεράσματα

Σήμερα, μετά από οκτώ χρόνια καπιταλιστικής κρίσης, η εργατική τάξη, ο λαός, μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και να κρίνει:

Τι φταίει και το ένα μνημόνιο διαδέχεται το άλλο, τι φταίει και το βαρέλι των θυσιών του λαού δεν έχει πάτο; Τι φταίει και οι νέες γενιές ζουν χειρότερα από τις προηγούμενες, δεν μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς, να ικανοποιήσουν σύγχρονες ανάγκες, όχι μόνο τα αυτονόητα, αλλά όλα αυτά που μπορεί να έχει ο εργάτης σήμερα για να ζει ανθρώπινα;

Ολα αυτά που έχει τη δυνατότητα να απολαμβάνει με βάση την εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας. Κι αυτή τη δυνατότητα του τη στερούν η καπιταλιστική ιδιοκτησία και το καπιταλιστικό κέρδος. Αυτά είναι τα εμπόδια που πρέπει να φύγουν από τη μέση.

Σήμερα, στην Ελλάδα, είναι αντικειμενικά δυνατή η ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Η πραγματική ικανοποίησή τους δεν χωράει μέσα στον καπιταλισμό, αλλά προϋποθέτει ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της κοινωνίας και της οικονομίας, προϋποθέτει αλλαγή τάξης στην εξουσία.

Σήμερα, όσο κρίσιμο είναι το ζήτημα ο λαός να μην θεωρήσει όλα όσα έχασε στα χρόνια της κρίσης "περασμένα - ξεχασμένα", άλλο τόσο είναι κρίσιμο να θέσει στο επίκεντρο της πάλης του τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών του. Γι' αυτό η πάλη του χρειάζεται να σημαδεύει όχι μόνο την εκάστοτε αντιλαϊκή κυβέρνηση, την ΕΕ, αλλά συνολικά την εξουσία του κεφαλαίου, να έχει κατεύθυνση την αλλαγή τάξης στην εξουσία, την εργατική - λαϊκή εξουσία».

Αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς το λεύκωμα

Η συγκίνηση και η περηφάνια για την ηρωική Ιστορία του Κόμματος χαρακτήρισαν το κλίμα κατά την παρουσίαση του λευκώματος - αφιέρωμα στην 3η Μεραρχία του ΔΣΕ, που έγινε σε ειδική εκδήλωση το Σάββατο 27/5 στο χώρο των κατασκηνώσεων της Αγ. Μαρίνας στον Ταΰγετο.

Παραθέτουμε σήμερα ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την ομιλία του Τάσου Αντωνίου, μέλους του Γραφείου της ΕΠ Πελοποννήσου, που αναδεικνύει τη δουλειά που προηγήθηκε, για να ετοιμαστεί η πολύτιμη έκδοση:

«Μπορούμε με περηφάνια να πούμε ότι το Λεύκωμα της ΕΠ Πελοποννήσου για την 3η Μεραρχία του ΔΣΕ είναι η πιο ολοκληρωμένη δουλειά που έχει γίνει για την ταξική σύγκρουση του '46 - '49 στην Πελοπόννησο, βασισμένη σε ντοκουμέντα της εποχής. Ξεκινήσαμε με την πρόβλεψη για μια έκδοση 200 σελίδων, αλλά τελικά καταλήξαμε στις 320. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι μια φετινή δουλειά. Στο Λεύκωμα αποτυπώνεται η οργανωμένη έρευνα που γίνεται εδώ και πάνω από τρία χρόνια στην Πελοπόννησο και περιλαμβάνει συλλογή αρχειακού υλικού, επαφές με το Αρχείο του Κόμματος, συνεντεύξεις αγωνιστών της περιόδου, επαφές με εκατοντάδες απογόνους, συζήτηση στα όργανα για συμπεράσματα και βέβαια τις δύο εκδηλώσεις για το Στρατοδικείο της Τρίπολης και το Λαϊκό Διδασκαλείο Πελοποννήσου με τις αντίστοιχες εκδόσεις.


Η νέα μας έκδοση είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς, ασχολήθηκαν δεκάδες στελέχη και μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, αρκετοί φίλοι του Κόμματος. Αν κοιτάξετε γύρω σας κάποιους συντρόφους που γελάνε με περηφάνια και ίσως λίγο συγκινημένοι, είναι αυτοί ακριβώς οι σύντροφοι που δούλεψαν σκληρά μελετώντας, γράφοντας, διορθώνοντας, ψάχνοντας σε μονοπάτια που μέχρι σήμερα δεν είχαν ξαναπερπατήσει. Ολοι εμείς που μας χρέωσε το Κόμμα αυτήν τη σοβαρή δουλειά ξέρουμε ότι σίγουρα θα μπορούσαμε να ψάξουμε καλύτερα, ότι σίγουρα υπάρχουν πράγματα που δεν τα ξετρυπώσαμε, όμως επίσης ξέρουμε ότι μέσα από όλη αυτήν τη διαδικασία γίναμε καλύτεροι κομμουνιστές, μάθαμε πράγματα και βγάλαμε συμπεράσματα που μας κάνουν πιο χρήσιμους για το Κόμμα μας, αυτό και μόνο είναι ένα μεγάλο κέρδος. Επισημαίνουμε ότι είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς, γιατί αυτή είναι και η δύναμή μας.

Στις επαφές μας αυτά τα χρόνια με μελετητές της τοπικής Ιστορίας βλέπουμε ότι τους χρειάζονται χρόνια δουλειάς και έρευνας για αντίστοιχες σε όγκο δεδομένων εκδόσεις. Αντίθετα, εμείς, με την τεχνογνωσία που μας άφησαν οι δύο προηγούμενες αξιόλογες εκδόσεις, συγκροτήσαμε ομάδες δουλειάς, σύντροφοι με ενιαία αντίληψη βασισμένη στα συμπεράσματα που έχει βγάλει το Κόμμα μας για την περίοδο, που δούλεψαν χωρίς να λογαριάζουν κούραση και καταφέραμε σε διάστημα λίγων μηνών να το ετοιμάσουμε. Ηταν η ομάδα συγγραφής των κειμένων, η ομάδα έρευνας στο Αρχείο του Κόμματος, η ομάδα έρευνας σε άλλα αρχεία οργανισμών ή προσωπικά αρχεία αγωνιστών, η ομάδα φωτογραφίας, η ομάδα για τη συγκρότηση του καταλόγου των νεκρών αγωνιστών, η ομάδα για την καταγραφή όλων των μαχών και συγκρούσεων, η ομάδα για τη γραφιστική επιμέλεια. Σχεδόν σε όλες αυτές τις ομάδες επικεφαλής βρέθηκαν μέλη του Γραφείου και της ΕΠ Πελοποννήσου του ΚΚΕ. Δίπλα μας στάθηκαν οι σύντροφοι από το Αρχείο του Κόμματος και από το Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ που βοήθησαν καθοριστικά για το αποτέλεσμα. Μέσα από την επαφή με το Αρχείο του Κόμματος, ανακαλύψαμε έναν «θησαυρό»: Πρόκειται για υλικό όλων των πρόσφατων ιστορικών περιόδων που αφορά όλες τις Περιφερειακές Οργανώσεις και μπορεί να αξιοποιηθεί μπροστά στον εορτασμό των 100χρονων του Κόμματός μας.

Ως βάση για την έκδοση πήραμε τη Διακήρυξη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ, την πρόσφατη συλλογή κειμένων του Τμήματος Ιστορίας καθώς και τα δύο βασικά βιβλία που ήδη έχουν γραφτεί, το βιβλίο του Αρίστου Καμαρινού και του Γιάννη Λέφα για τον εμφύλιο στην Πελοπόννησο. Μεγάλο μέρος των εγγράφων που δημοσιεύουμε είναι από το αρχείο του Β. Ρογκάκου, Πολιτικού Επιτρόπου της 3ης Μεραρχίας του ΔΣΕ και Γραμματέα του Γραφείου Περιοχής Πελοποννήσου μέχρι τις αρχές του 1948. Το αρχείο παραδόθηκε, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, από έναν τσοπάνη στη Νομαρχιακή Επιτροπή Λακωνίας του ΚΚΕ και σήμερα βρίσκεται στο Αρχείο του Κόμματος. Του το είχε εμπιστευτεί ο Ρογκάκος πριν σκοτωθεί, με την εντολή πως «όταν τα πράγματα καλυτερέψουν» να το παραδώσει στο Κόμμα. Ο τσοπάνης το κράτησε 40 χρόνια και το παρέδωσε. Ακόμα ένα σημαντικό μέρος των εγγράφων είναι από το αρχείο του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ, του κλιμακίου Νοτίου Ελλάδας, αλλά και του ραδιοσταθμού «Ελεύθερη Ελλάδα». Πέρα από αυτά, παραθέτουμε αρχεία του Ελληνικού Στρατού, έγγραφα από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, αλλά και άλλα προσωπικά αρχεία και φωτογραφίες αγωνιστών της εποχής. Στη φετινή μας έκδοση, κάναμε προσπάθεια να δουλέψουμε περισσότερο με τα επίσημα κείμενα, τις Εκθέσεις και Αποφάσεις κομματικών οργάνων, τις διαταγές του Αρχηγείου Πελοποννήσου και του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ και λιγότερο με μαρτυρίες και προσωπικές εκτιμήσεις όσων έζησαν και πρωταγωνίστησαν εκείνη την περίοδο. Ετσι, μας δόθηκε η δυνατότητα να μελετήσουμε πιο ολοκληρωμένα και αντικειμενικά την κατάσταση που επικρατούσε μέσα στις Κομματικές Οργανώσεις, στα επιτελεία του ΔΣΕ, αλλά και στα επιτελεία του αστικού στρατού και κράτους.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ