Αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα, ιδιαίτερα μετά την εφαρμογή της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, η λαϊκή οικογένεια το χρυσοπληρώνει. Κάθε λαϊκή οικογένεια καλείται καθημερινά να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις αυτής της «δημόσιας» και «δωρεάν» Παιδείας, που έχει μείνει τέτοια μόνο στα χαρτιά. Και αυτό ακριβώς ήρθε, πριν λίγες μέρες, να επιβεβαιώσει σχετική έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που μαρτυρά ότι η χώρα μας κατέχει την πρώτη θέση στις δαπάνες για την ιδιωτική εκπαίδευση, δηλαδή τα ιδιωτικά σχολεία, αλλά και τα φροντιστήρια, όπως και τα αποκαλυπτικά στοιχεία φορέων της Εκπαίδευσης, τα οποία καταδείχνουν τα υπέρογκα ποσά που καταβάλλονται για τη δημόσια και δωρεάν Παιδεία.
Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτά τα στοιχεία φορέων της Εκπαίδευσης, για το 2001, οι ιδιωτικές δαπάνες ανέρχονται στο 1 τρισεκατομμύριο δραχμές. Το ποσόν αυτό είναι κάτι λιγότερο από το αντίστοιχο κονδύλι του κρατικού προϋπολογισμού. Το 1 τρισ. δραχμές κατανέμεται για τα δίδακτρα σε φροντιστήρια, σε εξωσχολικά μαθήματα και δραστηριότητες σε βιβλία, σχολικά είδη, έξοδα σπουδών (νοίκι και διατροφή φοιτητών), επαγγελματική κατάρτιση.
Στη λαϊκή οικογένεια, τα φροντιστήρια στοιχίζουν έως και 150.000 με 200.000 δραχμές μηνιαία, ενώ τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών (η οποία ξένη γλώσσα υποτίθεται ότι διδάσκεται και στο σχολείο) κοστίζουν 30.000 με 50.000 δραχμές μηνιαία. Οσο για τις σπουδές εκτός τόπου κατοικίας, κοστίζουν το λιγότερο 1.500.000 δραχμές ετήσια.
Αντίστοιχα, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ (1998), κατά έτος, ένας μαθητής της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης κοστίζει στο κράτος 454.000 δραχμές, ένας μαθητής της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στοιχίζει το χρόνο 527.000 δραχμές, ενώ της Τριτοβάθμιας 602.870 δραχμές. Τα ποσά αυτά μαρτυρούν περίτρανα τη σκληρή πραγματικότητα και το πόσο βαθιά βάζει το χέρι στην τσέπη ο γονιός, για να μορφώσει το παιδί του.
Η πολιτική που ακολουθείται εδώ και πολλά χρόνια έχει ως αποτέλεσμα την εμπορευματοποίηση της γνώσης και τη μετατροπή της Παιδείας σε είδος πολυτελείας, που παρέχεται επί πληρωμή. Η απαίτηση του λαϊκού κινήματος, όμως, είναι αναβάθμιση της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας σε όλα τα επίπεδα, που δεν μπορεί παρά να επιβληθεί από το συντονισμένο κοινωνικοπολιτικό αγώνα των λαϊκών στρωμάτων.