«Δεν είναι άδικη η πράξη που τελείται σε περίπτωση άμυνας» (άρθρο 22 ΠΚ).

Και ρωτάω, είναι ή δεν είναι άμυνα όταν δεκάδες τέρατα, με στολές παραλλαγής Βιετνάμ, σε ρίχνουν στην άσφαλτο και σε κλοτσάνε, σε χτυπάνε με τα κλομπ, σε σέρνουν, σε ματώνουν, σε στέλνουν τελικά στο νοσοκομείο; Τι θα έκανε το οποιοδήποτε ζωντανό που έχει σε λειτουργία το συναίσθημα της αυτοσυντήρησης; Θα αμυνόταν, με τα δόντια, με τα χέρια, με τα νύχια. Πόσο μάλλον ο άνθρωπος, που πέρα από την αυτοσυντήρηση διαθέτει αξιοπρέπεια, η οποία του επιβάλλει υψηλότερες συμπεριφορές.

«Η άμυνα είναι αναγκαία προσβολή του επιτιθέμενου στην οποία προβαίνει το άτομο, για να υπερασπιστεί τον εαυτό του ή άλλον από άδικη και παρούσα επίθεση που στρέφεται εναντίον του». (Το ίδιο άρθρο ΠΚ στη δεύτερη παράγραφο).

Πόσον καιρό, λέτε, να αντέξει, ακόμα, όλος αυτός ο κόσμος που διαδηλώνει ειρηνικά, προσπαθώντας να διαφυλάξει το ψωμί του, και πέφτουν απάνω του τα «ειδικά σώματα» και τον χτυπούν; Πόσο καιρό, λέτε, θα συγκρατεί τα νεύρα του, τα χέρια του, τα δόντια του, την οργή του; Μα ακόμα και τα γαϊδούρια κλοτσάνε άμα τα βασανίζεις, θα αντέξει, λέτε, ο άνθρωπος; Οχι βέβαια! Και τότε δε θα φτάνουν ούτε τα ειδικά σώματα, ούτε ο στρατός, ούτε το ΝΑΤΟ. Είμαστε οι περισσότεροι, ρε, βλάκες! Είμαστε τα δισεκατομμύρια και είστε οι χιλιάδες.

«Το αναγκαίο μέτρο της άμυνας κρίνεται από το βαθμό επικινδυνότητας της επίθεσης, από το είδος της βλάβης που απειλούσε, από τον τρόπο και την ένταση της επίθεσης και από λοιπές περιστάσεις». (Τελειώνει το άρθρο).

Αλλά έχετε την εντύπωση, πως όταν θα ξεκινήσει η άμυνα του λαού που χτυπιέται, θα σταματήσει στα «ειδικά σώματα»; Γελιέστε, θα προχωρήσει και στους ηθικούς αυτουργούς, στους πραγματικούς ενόχους, θα φτάσει σε εσάς δηλαδή. Σε εσάς που οπλίζετε τα ΜΑΤ, που δίνετε την εντολή: βαράτε!

Στην πιο μεγάλη απειλή, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ήταν αφιερωμένη η ομιλία του Βέλγου συνδικαλιστή Τζεφ Μπρούνσελς, ο οποίος κάλεσε σε μέτωπο ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

«Η εργατική τάξη - υπογράμμισε ο συνδικαλιστής - και οι λαοί σ' ολόκληρο τον κόσμο βιώνουν μια μακρά περίοδο αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και τον πόλεμο.

Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό της Γερμανίας Γκ. Σρέντερ, οι συνδικαλιστές δεν ξέρουν τίποτα από εξωτερική πολιτική και θα έπρεπε, λοιπόν, καλύτερα να ασχολούνται μόνο με το "καθημερινό ψωμί". Ο Σρέντερ είναι ένας τσαρλατάνος. Οι βουλευτές, φυσικά και μάχονται για αυξήσεις στους μισθούς στις πρόσφατες απεργίες στη γερμανική μεταλλουργία. Ομως, εμείς οι συνδικαλιστές παλεύουμε εξίσου ενάντια σ' αυτό, που αποτελεί την πιο μεγάλη απειλή για τους εργαζόμενους: Τον πόλεμο! Η Γερμανίδα συνδικαλίστρια είχε δίκιο που είπε "καθόμαστε πάνω σε μια μπαρουταποθήκη". Πρέπει να μεταδώσουμε αυτό το μήνυμα στην εργατική τάξη της Ευρώπης».

Εκ μέρους του Περιφερειακού Ευρωπαϊκού Γραφείου της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ) στη συνάντηση χαιρέτισε ο Πολύβιος Τσίρκας. Αναφερόμενος στο ρόλο και στο χαρακτήρα της οργάνωσης, ο ομιλητής μεταξύ άλλων σημείωσε: «Η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία είναι μια δημοκρατική, ταξική, διεθνής συνδικαλιστική οργάνωση. Είναι οργάνωση πάλης των εργαζομένων όλου του κόσμου, η οποία στηρίζει και ενθαρρύνει τη δράση συνδικάτων σε κάθε χώρα, για να αποκτήσουν και να προωθήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα, για να υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους, για να πολεμήσουν όλες τις μορφές κυριαρχίας της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Αφού αναφέρθηκε στους στόχους της ΠΣΟ, στο ρόλο της Διεθνούς Συνομοσπονδίας των Ελεύθερων Συνδικάτων και της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων στην Ευρώπη, που αποδέχονται και υποτάσσονται στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, ο Πολύβιος Τσίρκας υπογράμμισε την ανάγκη συγκρότησης ενός ισχυρού συνδικαλιστικού πόλου των ταξικών και αγωνιστικών δυνάμεων με καθαρό ταξικό προσανατολισμό, ικανού να αντισταθεί στις επιθέσεις του ιμπεριαλισμού, στους καπιταλιστές, στο νεοφιλελευθερισμό και στην πολιτική της ΕΕ. Σε αυτή την κατεύθυνση φιλοδοξεί να συμβάλλει με τη δράση της η ΠΣΟ.

«Για τα συνδικάτα και το μέλλον του συνδικαλιστικού αγώνα», ήταν η εισήγηση της τουρκικής αντιπροσωπείας. Καταθέτοντας τον προβληματισμό της και αφού έκανε μια εκτενή αναφορά στην κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος και στο ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, η τουρκική αντιπροσωπεία υπογράμμισε: «Είναι βέβαιο ότι το μέλλον των συνδικάτων δε βρίσκεται στη συναίνεση με το κεφάλαιο η "στην προστασία της ανταγωνιστικής δύναμης" των μονοπωλίων, αλλά, όπως και παλιότερα, στον αγώνα των εργαζομένων για νέες διεκδικήσεις.

Οι προοδευτικοί εργαζόμενοι, οργανώνοντας το κίνημα, δουλεύοντας επίμονα στα συνδικάτα, ελευθερώνοντας τα συνδικάτα από τους αντιδραστικούς ρεφορμιστές γραφειοκράτες, έτσι θα καταφέρουν να ξαναχτίσουν τα συνδικάτα σαν κέντρα ενότητας και αγώνα της εργατιάς. Αυτό είναι το μέλλον του συνδικαλιστικού κινήματος. Και είναι καθαρό ότι το μέλλον μπορεί να χτιστεί μόνο με την ανάπτυξη των δυνάμεων, που θα αναδυθούν από τον αγώνα ενάντια στις επιθέσεις του κεφαλαίου, με συντονισμένες, αποφασιστικές και συλλογικές προσπάθειες». Συνεχίζοντας τον προβληματισμό της για το ρόλο του ρεφορμιστικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, σημειώνει: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο αγώνας με τους μεγαλόσχημους συνδικαλιστές, τις παραδόσεις και τα τεχνάσματά τους, είναι πιο δύσκολος και ενοχλητικός στις αναπτυγμένες χώρες. Παρ' όλα αυτά, δεν υπάρχει φρούριο που οι αγώνες των εργαζομένων και των συνδικαλιστών, που είναι ταγμένοι ταξικά και στο πλάι της εργατιάς, ενάντια στο κεφάλαιο και τις επιθέσεις του, να μην μπορούν να το καταστρέψουν».

Στο περιεχόμενο της «παγκοσμιοποίησης» αναφέρεται η εισήγηση των Ιταλών συνδικαλιστών (RdB), και υπογραμμίζουν ότι: «Η ελεύθερη αγορά και ο ανταγωνισμός είναι οι βάσεις της παγκοσμιοποίησης. Οι σημαίες έπεσαν προκειμένου να δικαιωθεί κάθε πολιτική και κοινωνική, αν και αντιλαϊκή, επιλογή». Μια έκφρασή της, είναι και το κύμα των ιδιωτικοποιήσεων. Στη δεκαετία του '90, σε όλη την Ευρώπη, η διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων έγινε με το πρόσχημα της μείωσης της κρατικής παρουσίας στο συνολικό παραγωγικό σύστημα. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, κεντροαριστερές και κεντροδεξιές, έχουν επιβεβαιώσει τη θέλησή τους, να υλοποιήσουν τα προγράμματα απολύσεων στις ΔΕΚΟ, να λύσουν τα προβλήματα του ελλειμματικού προϋπολογισμού και να υπηρετήσουν τις παραμέτρους του Μάαστριχτ. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε με την ψήφιση της Ελεύθερης Ευρωπαϊκής Αγοράς το 1992. Οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν επιφέρει ποσοτικά και ποιοτικά αρνητικά αποτελέσματα στην απασχόληση. Σχεδόν πάντα, προκαλούν μείωση των εγγυήσεων, περικοπές στα συνδικαλιστικά δικαιώματα. Ιδιαίτερα στις χώρες με χαμηλά επίπεδα οικονομικής και δημοκρατικής ανάπτυξης οδηγούν στην κατάργηση των εγγυήσεων στους μισθούς, στα εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, σε μορφές μερικής απασχόλησης, στην ανεργία, σε σκυλίσια κακοπληρωμένη δουλιά και γενική υπερεκμετάλλευση».

Δίπλα σ' αυτές - τονίζουν οι Ιταλοί συνδικαλιστές - έχουμε την «ευελιξία» μέσω της οποίας προωθείται «η περιστασιακή εργασία, η επαγγελματική κινητικότητα, η ικανότητα προσαρμογής σε κάθε λειτουργία που η δουλιά απαιτεί. Η διαθεσιμότητα, η διεύρυνση του χρόνου εργασίας και ο μη εγγυημένος μισθός, είναι τα στοιχεία αυτά που μετατρέπουν χιλιάδες εργάτες σε νέους σκλάβους, της γενιάς της παγκόσμιας χρηματο-οικονομικής κυριαρχίας».

Η αυξημένη συμμετοχή στην 3η Συνάντηση, αλλά και η εκπροσώπηση μεγάλων συνδικαλιστικών οργανώσεων από την ευρωπαϊκή ήπειρο, δείχνουν ότι όλο και πιο πολλές συνδικαλιστικές δυνάμεις κατανοούν την αναγκαιότητα του συντονισμού, αλλά και της ισχυροποίησης του ταξικού πόλου μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της Ευρώπης.

Κεντρική εισήγηση στη συνάντηση παρουσίασε το ΠΑΜΕ. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε για την κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα της Ευρώπης. Μεταξύ άλλων στην εισήγησή του το ΠΑΜΕ σημειώνει: «Η κατάσταση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της Ευρώπης δεν είναι καλή. Είναι πολύ κάτω από τις ανάγκες που έχει σήμερα η εργατική τάξη και βρίσκεται πίσω από τις δυνατότητές του. Γεγονός είναι πως στο εσωτερικό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και στην Ευρώπη αντιπαρατίθενται δύο κεντρικές γραμμές. Δύο κεντρικές στρατηγικές.

Από τη μια είναι η γραμμή της συνεργασίας των τάξεων, που ακολουθούν και υπηρετούν πολλά επίσημα εθνικά συνδικάτα, με επικεφαλής τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων. Η γραμμή αυτή θεωρεί ως βασικό εργαλείο για τους εργαζόμενους τον λεγόμενο κοινωνικό διάλογο. Μέσα απ' αυτόν προσπαθούν να πείσουν, ότι εργαζόμενοι-εργοδότες- κυβερνήσεις, όλοι μαζί από κοινού, έχουν την ευθύνη για τα προβλήματα και όλοι μαζί πρέπει να βρουν... λύσεις. Λύσεις που πάντα είναι σε βάρος αποκλειστικά των εργαζομένων.

Ολες αυτές οι αστικές θεωρίες -- υπογραμμίζεται στην εισήγηση -- περί συνεργασίας των τάξεων, η γραμμή με τους συνεχείς και απαράδεκτους συμβιβασμούς, απογοητεύουν τμήματα εργαζομένων, τα διώχνουν από τη συλλογική δράση και από τα συνδικάτα. Μια πανίσχυρη ομάδα γραφειοκρατών, μια ελίτ, που κερδίζει χρήματα και πολιτικό μέλλον από τις υπηρεσίες που προσφέρει στην αστική τάξη, έχει αναδειχτεί στις ηγεσίες αυτών των συνδικάτων και αποτελεί έναν μεγάλο αντίπαλο των εργαζομένων και των αγώνων που αναπτύσσουν.

Ομως, υπάρχει και η άλλη πλευρά του λόφου. Εκεί βρίσκεται η γραμμή του αγώνα, η γραμμή της ταξικής ενότητας, ολόκληρης της εργατικής τάξης και όλων των λαϊκών στρωμάτων. Είναι -- τονίζεται στην εισήγηση -- η πιο ζωντανή και η πιο σύγχρονη αντίληψη, που υποστηρίζει, ότι και σήμερα, παρά τις πολλές και μεγάλες αλλαγές που συντελέστηκαν και συντελούνται ακόμα, η εργατική τάξη δεν έχει τα ίδια συμφέροντα με την τάξη των κεφαλαιοκρατών και ότι πρέπει να βρίσκεται σε κόντρα με τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές.

Αυτή η γραμμή και που εμείς υποστηρίζουμε και ακολουθούμε προσπαθεί να ενώσει όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από χρώμα, γλώσσα, θρησκεία και πολιτικές προτιμήσεις, απέναντι στον κοινό αντίπαλο που είναι το μεγάλο κεφάλαιο και οι διάφοροι μηχανισμοί του. Τα συνδικάτα που ακολουθούν αυτή τη γραμμή του αγώνα δείχνουν ανυπακοή στην ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση, αντιστέκονται στις πολιτικές των κυβερνήσεων, υπερασπίζουν τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων και αγωνίζονται για τη διεύρυνση αυτών των δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα, αποκαλύπτουν στους εργαζόμενους το ρόλο και τις ευθύνες των ηγεσιών της ταξικής συνεργασίας και αγωνίζονται για την ανατροπή αυτών των ηγεσιών».

Και βέβαια, αυτός ο δρόμος που προτείνουν οι ταξικές δυνάμεις -- αναφέρεται στην εισήγηση -- δεν είναι εύκολος. Οι δυσκολίες είναι πολλές. Ο αντίπαλος διαθέτει δύναμη, χρήματα και την υποστήριξη από τις κυβερνήσεις, την Ευρωπαϊκή Ενωση και τους εργοδότες. Να γιατί «ο συντονισμός των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων στην Ευρώπη είναι σήμερα αναγκαίος περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή. Οσο βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση, όσο θα εντείνεται η επίθεση, τόσο θα μεγαλώνει και η δυσαρέσκεια των εργαζομένων. Αυτό όμως δεν αρκεί. Είναι ανάγκη -- τονίζει το ΠΑΜΕ -- αυτή η δυσαρέσκεια να μετατραπεί σε αγωνιστική δράση και πλατιά κινητοποίηση, με προσανατολισμό που θα αμφισβητεί την κυριαρχία του κεφαλαίου και τις πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν. Γιατί σήμερα δεν αρκεί η κριτική των πιο ακραίων μορφών της νεοφιλελεύθερης επίθεσης και βέβαια η λύση των προβλημάτων δε βρίσκεται στην αλλαγή του τρόπου διαχείρισης του υπάρχοντος συστήματος.

Στα πλαίσια αυτά δεν πρέπει να υποτιμάται το γεγονός ότι σοσιαλδημοκρατικές κυρίως δυνάμεις επιχειρούν να στενέψουν τα όρια των κινημάτων, να τα χειραγωγήσουν, ώστε οι διεκδικήσεις να μην πάρουν ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό χαρακτήρα».

Παρουσιάζοντας τα «βασικά μέτωπα πάλης», όπου οι ταξικές δυνάμεις μπορούν να συντονίσουν τη δράση τους, το ΠΑΜΕ επικεντρώνει την προσοχή του στην αντιιμπεριαλιστική πάλη και στο αντιπολεμικό μέτωπο, στην υπεράσπιση των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών. Ιδιαίτερο βάρος πρέπει να δοθεί στους αλλοδαπούς και στους οικονομικούς μετανάστες καθώς αυτοί γίνονται «αντικείμενα» της πιο στυγνής εκμετάλλευσης. Το ταξικό κίνημα πρέπει να παλέψει για την πραγματική νομιμοποίησή τους, να ενταχθούν στα σωματεία, να πάρουν μέρος στη δράση του συνδικαλιστικού κινήματος και να απαιτήσει να ισχύσουν για όλους τους εργαζόμενους οι νόμοι, οι συλλογικές συμβάσεις, τα μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Παράλληλα, μέτωπα συσπείρωσης και συντονισμού αποτελούν οι ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων, οι εργασιακές σχέσεις, το αίτημα για 35ωρο, με πενθήμερη εργασία και επτάωρη απασχόληση τη μέρα, οι μισθοί και οι συντάξεις, η Κοινωνική Ασφάλιση, η Υγεία και η Πρόνοια, τα εργατικά ατυχήματα και οι συνθήκες εργασίας, η δημόσια δωρεάν Παιδεία, ο πολιτισμός.