Πέμπτη 2 Μάρτη 2017
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Για το ανέβασμα της ιδεολογικής - πολιτικής δουλειάς

Αρχικά, θέλω να επισημάνω ότι συμφωνώ με το κείμενο των θέσεων και πιστεύω πως αποτυπώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις εξελίξεις, καθώς και τα καθήκοντα που απορρέουν από αυτές.

Θεωρώ ότι με ξεκαθαρισμένα και επιβεβαιωμένα πανηγυρικά από τη ζωή ζητήματα στρατηγικής και με πυξίδα το Πρόγραμμα του Κόμματος, σωστά προβάλλει ως κύριο ζήτημα η ανάγκη ολόπλευρης ισχυροποίησης. Να προβληματιστούμε, δηλαδή, για το πώς δουλεύουμε. Γιατί η αυτοθυσία (στο μέτρο των καιρών) δεν μπορεί να μεταφράζεται μόνο στο πόσες ώρες αφιερώνουμε ή τι θυσιάζουμε, αλλά και πώς θα σπάσουμε το βόλεμα της «πεπατημένης», της δουλειάς «μία απ' τα ίδια». Κυρίως, πώς θα ανεβάσουμε την απαιτητικότητα από τους εαυτούς μας και τους συντρόφους μας.

Ενα στοιχείο που ξεχωρίζει, κατά τη γνώμη μου, έχει να κάνει με το πώς θα αποκτήσουμε πιο γερή σκέψη, με το ανέβασμα, δηλαδή, της ιδεολογικής - πολιτικής δουλειάς, ώστε ο καθένας μας να αποκτήσει την ικανότητα να σκέφτεται και να αναλύει τα φαινόμενα σε κάθε πτυχή της ζωής του με εργαλείο τον διαλεκτικό υλισμό. Πρόκειται για σύνθετο καθήκον, αλλά πιστεύω πως αποτελεί κλειδί για όλα τα υπόλοιπα.

Τα καθήκοντα που προκύπτουν είναι σύνθετα και δύσκολα και για να ανέβει ο βαθμός που ανταποκρινόμαστε, πιστεύω ότι πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο πώς ατσαλωνόμαστε ως προσωπικότητες, προκειμένου να ανεβαίνει και η ικανότητα, η αντοχή, η επιμονή, η αποτελεσματικότητα. Στοιχείο που και πάλι έχει να κάνει με το ανέβασμα των απαιτήσεων, πρώτα και κύρια από τους εαυτούς μας, για το αν αξιοποιούμε όλες τις δυνατότητες που έχουμε, σε κάθε πλευρά της ζωής μας.

Ενα ζήτημα που προκύπτει, για παράδειγμα, στους χώρους των ΑΕΙ είναι η ενασχόληση με το επιστημονικό αντικείμενο. Δεν γίνεται ο κομμουνιστής (και μάλιστα το στέλεχος του Κόμματος και της ΚΝΕ) είτε να μην ασχολείται, είτε στην καλύτερη περίπτωση η ενασχόληση αυτή να προκύπτει ως καθήκον για την ανάδειξη της μαρξιστικής σκοπιάς, προκειμένου να απαντήσουμε σε αυτά που προβάλλει ο αντίπαλος στο χώρο. Αντίθετα, θα πρέπει να εκπορεύεται από την ίδια την ανάγκη του συντρόφου να γνωρίσει το αντικείμενό του στην ολότητά του, στην ουσία του, να μάθει τις βασικές του νομοτέλειες, ανάγκη που ακριβώς υλοποιείται με τη διαλεκτική - υλιστική προσέγγιση.

Σίγουρα δεν είναι εύκολη διαδικασία, καθώς ο αντίπαλος επιδρά και διαμορφώνει αρνητικό κλίμα. Η αντιεπιστημονικότητα που κυριαρχεί, ειδικά στους χώρους των κοινωνικών και ανθρωπιστικών σπουδών, συνολικά ο τρόπος που διδάσκονται τα περισσότερα αντικείμενα σήμερα στα πανεπιστήμια, αποθαρρύνει και απογοητεύει. Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε, όταν μιλάμε για το δικαίωμα στη μόρφωση, που μας το στερούν, ότι ο αγώνας περνάει μέσα και από αυτό το μετερίζι. Προφανώς, για να κερδίσουμε συνολικά και αυτό το δικαίωμα πρέπει να ανατρέψουμε ολοκληρωτικά τον αντίπαλο, αλλά δεν θα είμαστε σε θέση να τον αντιπαλεύουμε αποτελεσματικά, αν τον αφήσουμε να μας σβήσει το μεράκι για τη μόρφωση, αν παρασυρθούμε από το κλίμα παραίτησης που διαμορφώνει με τη σήψη που σπέρνει και στο χώρο των πανεπιστημίων. Για το λόγο αυτό, θεωρώ ότι είναι ζωτικής σημασίας καθήκον, για το επόμενο διάστημα, η παρέμβαση με βάση το περιεχόμενο των σπουδών και την πρότασή μας ανά κλάδο. Μια τέτοια δουλειά μπορεί να εμπνεύσει πρώτα και κύρια τις δικές μας δυνάμεις, να τις ατσαλώσει, να καλλιεργήσει τη διάθεση για διάβασμα που, όπως εκτιμάται και στο κείμενο των Θέσεων, έχει φθαρεί, ειδικά στη νέα γενιά.

Συνολικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στους καιρούς μας η ταξική πάλη είναι σε μεγάλο βαθμό και μάχη στα χαρακώματα της συνείδησης, και αυτό αφορά πρώτιστα τις δικές μας συνειδήσεις, που πρέπει να είναι γερές για να αντέχουν. Για το λόγο αυτό, νομίζω θα πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο η ολόπλευρη καλλιέργεια του κάθε συντρόφου. Το πώς θα γινόμαστε κοινωνοί των επιτευγμάτων του παγκόσμιου πολιτισμού και πώς θα βλέπουμε τους αυτούς μας μέσα στη διαδικασία προόδου της ανθρωπότητας, παράλληλα με την πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης. Και μάλιστα, όχι σαν μια ξεχωριστή και παράλληλη δραστηριότητα, αλλά αναπτύσσοντας όλα τα ταλέντα και τις ικανότητές μας, ακριβώς για να δυναμώσει αυτή η πάλη σε όλες τις πλευρές της. Χρειάζεται μάχη με τον αντίπαλο σε όλα τα μέτωπα και η αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, το να μην «ξοδευόμαστε», είναι σημαντική παράμετρος. Είναι σκληρή μάχη του καθενός με τον ίδιο του τον εαυτό, τις συνήθειες που έχει διαμορφώσει κάτω από την ισχυρή επίδραση του συστήματος, αλλά φυσικά είναι μάχη που θα δώσουμε και συλλογικά. Γι' αυτό πρέπει ανάλογες δραστηριότητες στο σχεδιασμό της ΚΟΒ να μην παραμελούνται λόγω φόρτου δουλειάς, γιατί ίσα ίσα μπορούν να δώσουν νέα ορμή στην υλοποίηση του συνόλου του σχεδιασμού. Για το λόγο αυτό, θεωρώ εξαιρετική προσθήκη στις Θέσεις το κομμάτι για το ρόλο της Τέχνης.

Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα ζήτημα το οποίο θεωρώ πως πρέπει να εντάξουμε πιο δυναμικά στην παρέμβασή μας. Να κρατάμε ζωντανό το όραμα της σοσιαλιστικής κοινωνίας, ως απάντηση στα σημερινά προβλήματα του λαού, κάνοντας τα παραδείγματα πιο συγκεκριμένα. Να χρησιμοποιούμε την πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όχι μόνο με δείκτες επιτευγμάτων, αλλά και στην απλή καθημερινότητα, στη ζωή του λαού. Να σκεφτούμε τι σημαίνει, για παράδειγμα, να ακούει ο φοιτητής που δεν έχει πετρέλαιο στις εστίες ότι πριν 50 χρόνια, στον σοσιαλισμό, είχαν θέρμανση 24 ώρες το 24ωρο, ή ο νέος που είναι 5 χρόνια άνεργος ότι στη Σοβιετική Ενωση ήξεραν πού θα δουλέψουν πριν ακόμα πάρουν πτυχίο κ.λπ. Συνολικά να αναδεικνύεται η συγκινητική αυτή πίστη στον άνθρωπο να γνωρίσει και να αλλάξει τον κόσμο, πώς εκφραζόταν σε όλες τις πτυχές της σοσιαλιστικής ζωής. Ετσι να δυναμώνει η πεποίθηση ότι για μια τέτοια ζωή αξίζει να παλεύει κανείς και να κάνει και τις πιο μεγάλες θυσίες. Για το λόγο αυτό, προτείνω, στο πλαίσιο των 100χρονων της Οχτωβριανής Επανάστασης, να δημιουργηθεί ένα ντοκιμαντέρ με επίκεντρο την καθημερινότητα στον σοσιαλισμό, με μαρτυρίες από ανθρώπους που τον έζησαν, αξιοποιώντας και τους πολιτικούς πρόσφυγες που είναι στη ζωή.


Γεωργία Τριανταφύλλου
ΚΟΒ ΤΕΙ Κεντρικής Μακεδονίας

Για τις Θέσεις

Σύντροφοι,

Θεωρώ πολύ πιο βελτιωμένες τις Θέσεις της ΚΕ από τα προηγούμενα Συνέδρια, τόσο στην ανάλυση της πολιτικοοικονομικής κατάστασης της Ελλάδας όσο και στην επεξεργασία του προγράμματος, στην προοπτική και τους οργανωτικούς στόχους που θέτουν.

Δεν είναι βέβαια μια δουλειά που βγαίνει έτσι ξαφνικά σε σχέση με πριν. Εχει ασφαλώς μια συνέχεια, αλλά από την άλλη είναι και τεράστιας σημασίας η ολοφάνερη ικανότητα διατύπωσης και λεπτομερούς ανάλυσης, πράγμα απαραίτητο για να έλξει ο προσυνεδριακός διάλογος, να επιτευχθούν το σωστό χάραγμα και η βαθιά συνειδητοποίηση του πώς και του γιατί.

Διέπεται μάλιστα τόσο καλύτερα αυτή η ολοκληρωτική βελτίωση που νομίζω, για πρώτη φορά μετά από πολλά Συνέδρια, συναντάς ολόκληρο κεφάλαιο (θέση 80) που αφορά την εκτίμηση για την απόδοση της απερχόμενης ΚΕ και που δεν γινόταν τόσο ολοκληρωμένα πριν, έχω τη γνώμη.

Επίσης, βλέπω ως σημαντική βελτίωση την αναφορά (θέση 56) «Το κοινό πλαίσιο πάλης ΠΑΜΕ - ΠΑΣΕΒΕ - ΠΑΣΥ - ΟΓΕ - ΜΑΣ που διαμορφώθηκε το 2010 ως απάντηση σε μια ανάγκη, αποτέλεσε αφετηρία στο σχετικά καλύτερο συντονισμό της δράσης. Σήμερα βρίσκεται πίσω από τις ανάγκες και χρειάζεται επικαιροποίηση».

Αν και κατά τη γνώμη μου βέβαια γίνεται με κάποια καθυστέρηση, ήταν πια τόσο ολοφάνερο ότι αυτό το πλαίσιο είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες, δεν τραβάει ως απαιτούν οι καιροί, δεν συσπειρώνει και χρειάζεται, όπως το λέει η ΚΕ, επικαιροποίηση. Ειδικά στη μορφή παρουσίασής του στη δράση μας.

Ξεχωριστά αναγκαίο παραμένει πάντα το θέμα ανάδειξης των γυναικών, κυρίως των λαϊκών στρωμάτων στο Κόμμα και στο κίνημα. Η ανάδειξη αυτή επιτυγχάνεται μόνο με τη λενινιστική διδασκαλία. Ποτέ με ποσόστωση ή άλλους τρόπους που δοκιμάσαμε στο παρελθόν καθοδηγητικά και ζητείτο να στηρίξουμε. Αυτοκριτικά συμπεράσματα πιστεύω πρέπει να βγαίνουν και από τα μετά τις ανατροπές, χρόνια δράσης μας.

Οπως επίσης αναγκαίο θεωρώ είναι να γνωρίσουμε γιατί όλα αυτά τα χρόνια το κομματικό μέλος παραμένει χωρίς κομματικό βιβλιάριο, σαν απάντηση σε αυτό που με περηφάνια ο νέος κομμουνιστής βλέπει να εκτίθεται σε εκδηλώσεις. Η διατύπωση (θέση 46) για το ρόλο της τάξης, απαιτεί τη συνεχή και ασυμβίβαστη καλυτέρευση της κομματικής σύνθεσης με εργάτες. Το 2% της ανανέωσης που αναφέρεται ότι έγινε από το προηγούμενο Συνέδριο και ειδικά στα καθοδηγητικά όργανα αντίστοιχα, το θεωρώ κατώτερο των αναγκών και της φυσιογνωμίας μας. Κατά συνέπεια ξεχωρίζω ως κρίσιμα σημαντικούς τους στόχους (θέση 69), είναι απόλυτα σωστοί και αποτελούν το καθαρό οξυγόνο στην ανάπτυξη ενός επαναστατικού κόμματος νέου τύπου.

Επίσης, ελπίζω να αντιμετωπιστεί κατάλληλα η αντιδιαστολή χρονικά των αναρτήσεων στο πόρταλ με αυτές του «Ριζοσπάστη». Οσοι παρακολουθούν και τα δύο διαπιστώνουν ότι τα γεγονότα που βλέπουν γρήγορα και έγκαιρα στον «902», μοιάζουν «παλιά», «χτεσινά», «περασμένα» στον «Ριζοσπάστη», αφού δημοσιεύονται αργότερα.

Αμεσα συνδεδεμένο με το (θέση 81) «να ενισχυθεί η συντροφική κριτική και αυτοκριτική στο πλαίσιο των κομματικών διαδικασιών που βοηθά στο ξεπέρασμα αδυναμιών και ελλείψεων, ενισχύει τη συλλογικότητα, την υπευθυνότητα και τον ατομικό και συλλογικό έλεγχο, διαπαιδαγωγεί». Είναι ότι ένα Κόμμα βαθιά δημοκρατικό σαν το ΚΚΕ, δεν μπορεί να αντιμετωπίζει, έστω και στις ελάχιστες περιπτώσεις, όποιον προσπαθεί να εμβαθύνει στην κριτική, να διατυπώσει διαφωνία, να θέσει αντίρρηση, αντισυντροφικά, με επίθεση, με ταύτιση με τον οπορτουνισμό κ.λπ., χωρίς να υπάρχουν σοβαρά στοιχεία τέτοιας στάσης. Αυτή η ενίσχυση στη συντροφική κριτική καλλιεργείται από τα πάνω και σε όλα τα επίπεδα.

Θέσεις 64 - 65. Οταν ένα Κόμμα επαναστατικής ανατροπής δρα σε συνθήκες μη επαναστατικής περιόδου, ο λεγκαλιστικός κίνδυνος δεν είναι μόνο οι αυταπάτες περί εκλογών, είναι και η απόσταση κατά τη γνώμη μου από τις σωστές μορφές πάλης, ικανές ανά περίοδο να αναδεικνύουν τα επαναστατικά χαρακτηριστικά και να διαπαιδαγωγούν τις μάζες του Κόμματος κυρίως. Επειδή δεν υπάρχει επαναστατική κατάσταση δεν μπορεί να είναι ανεκτό εσαεί το ότι ειδικά οι νέοι κομμουνιστές από το '89 και μετά δε βίωσαν ποτέ, παρά ελάχιστα, τη σύγκρουση, τη βίαιη αντιπαράθεση, τη μάχη με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Και αυτό γιατί σε μεγάλο βαθμό δεν το επιδιώξαμε. Σωστά από τη μια για να αποφύγουμε ενέργειες προβοκατόρων, άσχημα από την άλλη γιατί δείχνει να μας αρκεί το «να βουλιάξουν» οι δρόμοι.

Οι σκληρότερες μορφές πάλης γίνονται έρμαιο στην επίθεση ειδικά στους ΚΝίτες, από κάθε λογής οπορτουνομπάχαλους, χωρίς αυτό να είναι δίκαιο για την Ιστορία μας γεμάτη με αίμα. Και ανακόλουθο να πρεσβεύει τα ανατροπή - ρήξη - μάχη - έχουμε πόλεμο και όλα τα παρόμοια που χρησιμοποιούμε, με ορατό τον κίνδυνο να καταντήσουν γραφικά στα μάτια του λαού και της νεολαίας αν δεν καταφέρουμε να αναδείξουμε τις κατάλληλες μορφές πάλης, ώστε να πάρουν κυριολεκτικό και μαζικό χαρακτήρα. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα συνεχίσουν να αποτελούν άλλοθι στην επίθεση που δεχόμαστε από αριστερούτσικες ομάδες, οι οποίες εγκλωβίζουν και σταματούν νέους ανθρώπους από το να προσεγγίσουν ένα πραγματικά ιστορικό και καθ' όλα επαναστατικό Κόμμα.

Κλείνοντας θα ήθελα να επισημάνω:

1) Χρειάζεται να κλείσουμε περισσότερο την ψαλίδα στην αναντιστοιχία της παρέμβασής μας στους μετανάστες και στη σωστή θέση και διαπίστωση για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

2) Καλύτερη ανάδειξη και υπεράσπιση της πολιτιστικής και πολιτισμικής κληρονομιάς της πατρίδας μας, σε αντιπαράθεση πρώτα και κύρια με την εμπορευματοποίηση. Η φυσιολογική αγάπη του Ελληνα προς τον πολιτισμό της πατρίδας του, παλαιό και νέο, μπορεί να ενωθεί με το πρίσμα της τάξης μας και να εμποδίσει την καπηλεία και το δηλητήριο του εθνικισμού.

3) Σταθερός προσανατολισμός, παρέμβαση, επαφή με συλλόγους, ερασιτεχνικά σωματεία αθλητισμού, ψυχαγωγίας, πολιτισμού, ακόμα και αν υπάρχει δύσκολος και αρνητικός «συσχετισμός». Και από δω μπορούν να βρεθούν δυνάμεις ειδικά από την ΚΝΕ για να ενταχθούν στα σωματεία, στο κίνημα, στο Κόμμα.

4) Κύρια επιδίωξη με αδελφά κόμματα, πρώτα για κοινή δράση. Τα κοινά ψηφίσματα υπεραρκούν τόσο πια;

Ελπίζω σε κάθε επιτυχία


Μ. Δελής
ΚΟΒ Εμπόρων Αθήνα

Για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο

Αδελφέ μου Τούρκε,

Αυτοί καλλιεργούν το μίσος ανάμεσά μας, ανάμεσα σε ανθρώπους που ιδρώνουν το ίδιο δουλεύοντας, που έχουν τις ίδιες αγωνίες, που χαμογελάνε με τα ίδια καλαμπούρια, που όποτε μας έδινε ευκαιρία η Ιστορία ζούσαμε αδελφωμένοι, ενώ οι σουλτάνοι και οι αυτοκράτορες και μετά οι καπιταλιστές ρουφούσαν και ρουφάνε το αίμα μας, και στον πόλεμο και στην ειρήνη.

Αυτοί πάνε να μας βάλουν να σφαχτούμε και τώρα.

Τι θα κάνουμε; Θα τους υπακούσουμε; Είμαστε εχθροί; Σε σένα το λέω, φίλε Τούρκε, κει κοντά στο Αϊβαλί, που μου ΄λεγες πως θα κρυολογήσω παίρνοντας παγωτό το πρωί, ενώ πούλαγες παγωτά. Σε σένα το μουσουλμάνο με τον Αλλάχ σου και μεις με το Χριστό, είτε γιατί τους πιστεύουμε, είτε από συνήθεια, είτε με το ζόρι, είτε γιατί μπορεί να χάσουμε και τη δουλειά μας. Σε σένα, που θα ΄χεις ακούσει το τραγούδι «εγώ Χριστό και σύ Αλλάχ, όμως οι δυο μας αχ και βαχ».

Σκέψου, είναι ή δεν είναι εχθροί μας οι ρουφηχτές του ιδρώτα μας, οι αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας;

Οποιος ορμά ν' αλλάξει σύνoρα είναι εγκληματίας και θα τον κρεμάσουμε μαζί, όσος καιρός και να περάσει. Επειτα, αν μας επιτεθεί η τουρκική αστική τάξη, να πάρει ένα νησί μας π.χ., έχει ευθύνες και η αστική τάξη της Ελλάδας, που συνέβαλε στις δολοπλοκίες του ΝΑΤΟ, που αιματοκύλισε τη Μέση Ανατολή, που ξεκίνησε το έγκλημα της Κύπρου το ΄74. Γι' αυτό τα σύνορά μας δεν μπορεί να τα υπερασπίσει αυτή, παρά μόνο η εργατική τάξη με τη λογική του μολών λαβέ, κάτι που κάνει πετυχημένα η Κούβα 60 χρόνια και νιώθει ασφαλής.

Λοιπόν εγώ σου κάνω μία πρόταση: Οταν θα μας στείλουν μ΄ ένα τουφέκι και σφαίρες να τις φυτέψει ο ένας στον άλλο, όπως θα ΄μαστε από δω κι από κει στα χαρακώματα, να βγάλουμε την κρυμμένη ντουντούκα και να φωνάξουμε: Αδέλφια κατεβάστε τον κόκορα. Δεν είμαστε εχθροί. Εχθροί μας είναι οι αξιωματικοί, όσοι απ' αυτούς επιμείνουν να κατεβάζουν και τώρα τις εντολές των αιμοσταγών αστικών τάξεων, θέλουμε ειρήνη, μην τους κάνουμε το χατίρι να σφαχτούμε. Οσο δύσκολο και να ΄ναι, μάλλον είναι πιο δύσκολο και πιο επικίνδυνο να σε σημαδέψω και να με σημαδέψεις. Το ξανακάναν τα αδέρφια μας το 1917 και σταμάτησαν τον πόλεμο και τα σοβιέτ των στρατιωτών συνέβαλαν καθοριστικά στη νίκη της Επανάστασης. Τώρα μπορούμε να συνεννογιόμαστε καλύτερα κι οι ντουντούκες είναι καλές και υπάρχει και το διαδίκτυο, μπορούμε να αρχίσουμε από τώρα τη συνεννόηση, έχει αρχίσει η συνεννόηση, τα κομμουνιστικά μας κόμματα συναντιώνται, με την οργάνωσή μας, την ανθρώπινη προπαγάνδα μας, θα ξυπνήσουν οι λαοί μας, ακόμα και πριν να προφτάσουν να μας στείλουν στα χαρακώματα. Ξέρεις, είναι και απαυτούληδες οι αστοί, μπορεί να φοβηθούν: «Με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο τα ΄βραμε πολύ σκούρα σ΄ όλη την Ευρώπη και μας κουτούπωσαν στη Ρωσία, με το δεύτερο το ίδιο, μας κουτουπώσανε σχεδόν στη μισή Γη, με τον τρίτο μπορεί και να μας ξοφλήσουν...».

Αλλά πες πως δεν το καταφέραμε, είναι και δύσκολο γαμώ το, αν δεν βλέπεις δίπλα σου το αίμα και την ανείπωτη δυστυχία του πολέμου, δύσκολα ξυπνάς, σκέφτεσαι και το βόλεμά σου... Οταν όμως φανούν οι συμφορές κι η ανικανότητα των κλεφτών του ιδρώτα μας να κυβερνήσουν, τότε στο χάος, που θέλει δε θέλει ξυπνάει ο κόσμος, τότε θα τα καταφέρουμε, τι να κάνουμε, δεν τα καταφέραμε πριν, δεν υπήρχε επαναστατική κατάσταση...

Αλλά συμφέρει να το προσπαθήσουμε και τώρα. Τώρα που μιλούν για την «πατρίδα» και τους εχθρούς Τούρκους (λες και εμείς στέλνουμε τα αεροπλάνα στο Αιγαίο, ε ρε τι κονομάνε οι αμερικάνικες εταιρείες αεροπλάνων) οι χρυσαυγίτες και τ' άλλα τσιράκια των αστών, θα ΄χεις μπόλικους τέτοιους και συ εκεί πέρα. Εχουν πατρίδα αυτοί άλλη από την κοιλιά τους ή την άρρωστη μεγαλομανία - μικρότητά τους να κτυπάνε τους φουκαράδες; Θα φωνάζει και το μεγαλοπαπαδαριό και δω και κει για την πίστη και τους άπιστους, λες και δεν έχουμε στοιχειώδες μυαλό να τους βάλουμε στην άκρη να κάνουν τις προσευχές τους και να μας αφήσουν ήσυχους. Τι Θεό πιστεύετε ρε; Το Θεό της Ειρήνης και της Αγάπης ή ένα αιμοβόρο πολεμοκάπηλο τέρας; Οσοι είναι ενάντια στην Ειρήνη και στο δίκιο του Ιδρώτα θέλουν φτύσιμο, στα ίσια, παλικαρίσια, ακόμα κι όταν είμαστε λίγοι και κινδυνεύουμε. Οχι να τους ακολουθούμε αλαλάζοντας τη μαύρη προπαγάνδα τους, φοβητσιάρηδες και μοιραίοι, θρασείς και βρωμόψυχοι, ιδανική φασιστική πλέμπα.

Να τους στείλουμε στις τρύπες τους. Να μας φοβούνται τα αφεντικά τους. Να χαρούν ο Χικμέτ κι ο Ρίτσος που κατοικούν στο κόκκινο της καρδιάς μας. Σκέψου φίλε Τούρκε, που ο πατέρας σου μπορεί να σκότωσε τον αδελφό του πατέρα μου στο Εσκί Σεχίρ: Αν είχαμε γερά κομμουνιστικά κόμματα και κει και δω, του 20% να πούμε, ποιος θα τόλμαγε για πόλεμο; Πάντως μη σε πειράζει που είμαστε τώρα λίγοι οι κομμουνιστές και σεις λιγότεροι. Οταν βγήκε ο Βελουχιώτης στο βουνό, την ώρα που φάνταζε ανίκητος ο Χίτλερ, δεν ήταν ούτε 0,005%.

Αλβανέ, Βορειομακεδόνα, Βούλγαρε...

Παρακαλώ τους συντρόφους μου να μην αναρωτηθούν τι δουλειά έχει αυτό το κείμενο με τις Θέσεις. Το βάζω σαν την καλύτερη δικαιολόγηση της πρότασής μου για κάποια παραπάνω αναφορά στις Θέσεις. Να ξέρει όλος ο Λαός από σήμερα, να το συζητά, να εξουδετερώνουμε την ιδεολογική προετοιμασία τους για να μας στείλουν τροφή στα κανόνια των Κρουπ. Και να προχωράμε με συνέπεια και στόχο, αυτόν του να ξαναγίνουν τα σοβιέτ των στρατιωτών. Κι αν χρειαστεί να γίνουν και θυσίες, αν προχωρήσουν και σε εκτελέσεις «απείθαρχων» φαντάρων μας, να κτίσουν κι αυτές, όπως πάντα στην Ιστορία, τη μελλοντική Νίκη της Λογικής, του Ιδρώτα, της Εργατιάς, του «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε». Το οφείλουμε και στους εκτελεσθέντες στρατιώτες μας της περιόδου της Μικρασιατικής Καταστροφής, που σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες κράτησαν την ανθρωπιά στα ψηλότερα επίπεδά της με την άρνηση να πολεμήσουν. Πρέπει να τους ψάξουμε, να τους μάθουμε, να τους τιμήσουμε, πριν ή μετά τα 100χρονά μας.


Κώστας Τζατζάνης
ΚΟΒ Ν. Σμύρνης

Για την παρέμβαση στο κίνημα

Μέσα σε χώρους δουλειάς, όπως τα εμπορικά καταστήματα και τα σούπερ μάρκετ, συναντάμε εργαζόμενους που μας καταθέτουν την απογοήτευσή τους σχετικά με το αν υπάρχει διέξοδος από την κατάσταση που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους, έχουν χάσει την ελπίδα τους, δεν βλέπουν προοπτική μέσα από την κινητοποίησή τους με το συνάδελφο στην επιχείρηση, στον κλάδο κ.λπ. Το κλίμα αυτό όμως δεν ήρθε στη ζωή αυθόρμητα, αλλά έχει εδραιωθεί με μεγάλη, μακροχρόνια προσπάθεια του κεφαλαίου, που παρεμβαίνει στη συνείδηση των εργαζομένων αξιοποιώντας κάθε μέσο που διαθέτει. Εχει να κάνει με τους όρους εργασίας που διαμορφώνει, τους όρους εκπαίδευσης και διαβίωσης, την επίθεση που έχει εξαπολύσει σε κάθε κοινωνικό δικαίωμα. Παρ' όλα αυτά και σ' αυτόν τον κλάδο διαφαίνονται διεργασίες, οργανώνονται αγώνες που δείχνουν μια δυναμική.

Διαπιστώνουμε ότι ένα κομμάτι αυτών των εργαζομένων την περίοδο 2010 - 2012 στον έναν ή στον άλλο βαθμό συμμετείχε ή στήριξε κινητοποιήσεις που αναπτύχθηκαν. Ζυμώθηκε έντονα στη λογική μνημόνιο - αντιμνημόνιο, ότι μέσα από τις εκλογές, αλλάζοντας το μείγμα διαχείρισης, μπορεί να δει κάτι να αλλάζει προς το θετικότερο στην καθημερινότητά του. Υπήρχε δυσκολία να βγάλουν άμεσα συμπεράσματα ακόμα και για θέματα όπως τη μορφή που έπαιρνε η έκφραση της δυσαρέσκειάς τους. Την επόμενη τριετία που βαδίσαμε μέσα στην καπιταλιστική οικονομική κρίση, είδαμε το σύστημα να κάνει μια πολύ σοβαρή προσπάθεια αναμόρφωσης, να χειραγωγεί και να ενσωματώνει πλατιές μάζες που είναι δυσαρεστημένες. Μια περίοδο, μάλιστα, που συνολικά οξύνθηκε η επίθεση απέναντι στην εργατική τάξη, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και γενικότερα, κάτι που εκφράστηκε με ένταση των ανταγωνισμών, του ιμπεριαλιστικού πολέμου και εξελίξεις γύρω από αυτόν, στην προσπάθεια του κεφαλαίου να βρει διεξόδους ανάκαμψης των κερδών του.

Απέναντι στην ακόμα μεγαλύτερη αναδίπλωση και απογοήτευση που έφεραν αυτές οι εξελίξεις στους εργαζόμενους, το Κόμμα μας ξεδίπλωσε μια μεγάλη ιδεολογική - πολιτική παρέμβαση στην εργατική τάξη. Μέσα από παρεμβάσεις, συσκέψεις, συζητήσεις, εκδηλώσεις, στόχευσε στο να αποκαλύψει το ρόλο των κυβερνήσεων της αστικής διαχείρισης με όποιο μείγμα και αν συνδεθούν, να αναδείξει τη στάση των Κομμουνιστών απέναντί τους, τη στάση που χρειάζεται να κρατήσει η εργατική τάξη με την όξυνση των αντιθέσεων απέναντι στην άλλη έκφραση της πολιτικής του κεφαλαίου, αυτή του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Με αυτόν τον άξονα δουλέψαμε και την παρέμβασή μας στο κίνημα, στη λογική της ανάκτησης των απωλειών, την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών.

Το τελευταίο διάστημα, παρά το νέο κύμα υποχώρησης, ανασφάλειας, απογοήτευσης που καλλιεργήθηκε με την «πρώτη φορά αριστερά», υπήρξαν σοβαρές εστίες αντίστασης και αγώνα στον κλάδο, που μπορούν να λειτουργήσουν ως χρήσιμα εργαλεία για τον κάθε εργαζόμενο, ώστε να αποκομίσει μια πείρα, να βγάλει συμπεράσματα. Είναι η οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων του «Καρυπίδη», των Επιτροπών Αγώνα και ο συντονισμός των εργαζομένων του «Μαρινόπουλου» κ.ά. Παρά τις υποκειμενικές και αντικειμενικές δυσκολίες, φαίνεται στην πράξη ότι υπάρχουν δυνατότητες για περαιτέρω συσπείρωση σε μεγάλους χώρους δουλειάς, μέσα από επιτροπές αγώνα, σωματειακές επιτροπές, αξιοποιώντας αυτή την πείρα. Είναι αυτό αρκετό; Είναι ο βαθμός οργάνωσης της εργατικής τάξης αντίστοιχος της επίθεσης που δεχόμαστε; Αν πάρουμε σαν άξονα της κριτικής μας τον αρνητικό συσχετισμό, τότε οδηγούμαστε στη λογική της ενσωμάτωσης, σε αντιδραστική κατεύθυνση. Το ότι οι συσχετισμοί δεν είναι με το μέρος μας είναι προφανές.

Χρειάζεται μέσα από την καθημερινή μας δράση να στοχεύουμε στη διαμόρφωση της συνείδησης των εργαζομένων. Να μπορούν πέρα από το ατομικό τους παράδειγμα, μέσα από την καθημερινότητά τους στο χώρο δουλειάς, να βγάζουν συμπεράσματα αξιοποιώντας τη συλλογική πείρα. Ν' αντιλαμβάνονται τις διαφορετικές γραμμές που εξελίχθηκαν αυτήν την οχταετία της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης μέσα στο κίνημα. Απέναντι στο κυρίαρχο «τίποτα δεν έγινε - τίποτα δεν γίνεται» έχει μεγάλη σημασία να σταθούμε με επιμονή, να φωτίσουμε το πού οδήγησαν οι αγώνες του προηγούμενου διαστήματος, πώς ο συσχετισμός δύναμης επέδρασε σ' αυτούς, ποια είναι τελικά η γραμμή που χρειάζεται να επικρατήσει στο κίνημα για να θέσει τις προϋποθέσεις για κάλυψη των σύγχρονων αναγκών.

Η γραμμή αυτή, όμως, για να είναι αποτελεσματική, δεν μπορεί να σταθεί μόνη της σε επίπεδο κινήματος. Δεν μπορεί παρά να συνδέεται με την παρέμβαση του Κόμματος ιδεολογικά - πολιτικά στην εργατική τάξη, ώστε να αποκαλύπτεται η φύση της κρίσης, ως καπιταλιστικής, υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, να χαράσσεται μέτωπο με τις δυνάμεις της ενσωμάτωσης, να ζυμώνεται η πολιτική πρόταση ότι μέσα από οποιαδήποτε εναλλαγή δεν πρόκειται να υπάρχει διέξοδος προς όφελος του λαού, παρά μόνο μέσα από την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς με εργατική εξουσία. Ταυτόχρονα, αυτό που πρέπει να ξεκαθαρίζεται είναι ότι η εργατική τάξη, τα σύμμαχα στρώματα δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος. Η χώρα μας, όπου ο καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του, εμπλέκεται στις εξελίξεις της περιοχής, οπότε κάτω από αυτό το πρίσμα χρειάζεται να ανοίγει και η συζήτηση για τη στάση απέναντι στο ενδεχόμενο εμπλοκής σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με τρόπο που πολύ στοχευμένα μπαίνει στις Θέσεις για το 20ό Συνέδριό μας.

Συνοψίζοντας, ο άξονας που μπαίνει στις Θέσεις του Συνεδρίου βοηθάει στο να διευρύνουμε την παρέμβασή μας και στο εμπόριο, ιεραρχώντας στους χώρους όπου συγκεντρώνονται οι εργαζόμενοι, εκεί που διαμορφώνονται οι όροι των εξελίξεων στον κλάδο. Να δουλέψουμε το περιεχόμενο του αγώνα, τη διαμόρφωση των αιτημάτων στην κατεύθυνση ενάντια στην καπιταλιστική ιδιοκτησία, στα μονοπώλια, σε συνδυασμό με τα οξυμένα ζητήματα του κλάδου όπως είναι η Κυριακάτικη Αργία, η ΣΣΕ, η απληρωσιά, οι εργασιακές σχέσεις - λάστιχο κ.ά., λαμβάνοντας υπόψη ότι μόνη της η πάλη για τα ζητήματα αυτά δεν μπορεί να οδηγήσει στη διαμόρφωση ταξικής πολιτικής συνείδησης, να δώσει διέξοδο. Να εντείνουμε την παρέμβαση του Κόμματος ώστε να ατσαλωθούν οι εργαζόμενοι του κλάδου ιδεολογικά, πολιτικά, να βγάζουν συμπεράσματα, να θέτουν στο προσκήνιο την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών, να είναι σε ετοιμότητα γύρω από τις εξελίξεις που μυρίζουν μπαρούτι εντός και εκτός συνόρων. Τελικά, να βάλουν πλάτη στην ανασύνταξη του κινήματος και στην ισχυροποίηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, με ακόμα πιο ισχυρό ΚΚΕ.


Ασημίνα Καραμπέτσου
Γραφείο ΤΕ Εύβοιας του ΚΚΕ

Για τη διαπάλη και ειδικότερα στους χώρους σπουδών

Στη Θέση 46, αναφέρεται: «Ο καθημερινός αγώνας για όλα τα ζητήματα δεν πρέπει να αποσπάται από το κύριο επαναστατικό καθήκον της πάλης για την εργατική εξουσία». Το Κόμμα έχει κατακτήσει καθοδηγητικά, σαν σταθερό μπούσουλα στη δουλειά μας, το πώς δουλεύουμε με την πρότασή μας για την εργατική εξουσία μέσα στην οργάνωση των καθημερινών αγώνων. Ωστόσο, υπάρχει αναντιστοιχία με το πώς αυτή η κατεύθυνση γίνεται πράξη στην καθημερινή μας δράση. Βεβαίως, δεν είναι κάτι εύκολο, ούτε εξαντλείται σε επίπεδο κάποιας «συνταγής». Κάποιες σκέψεις:

Οι δυνάμεις του Κόμματος που μπαίνουν μπροστά στην οργάνωση της πάλης για τα οξυμένα προβλήματα που αφορούν, για παράδειγμα, τη ζωή της νεολαίας, πρέπει να αναδεικνύουμε σταθερά το ποιος είναι ο βασικός υπεύθυνος για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο νέος, πως η ζωή και τα όνειρά του δεν θα εκπληρωθούν στην καπιταλιστική κοινωνία. Πως ό,τι κατακτήσεις και να έχει ένας αγώνας σήμερα, όσο διατηρείται το σύστημα της εκμετάλλευσης, δεν θα ικανοποιηθούν οι συνολικές ανάγκες της νεολαίας. Πώς όμως θα τα αναδείξουμε εύστοχα και αποτελεσματικά; Δεν μπορούμε να έχουμε σαν απαίτηση τη συμφωνία με αυτά τα ζητήματα του κόσμου που θα συμμετάσχει σε έναν αγώνα ή θέλουμε εμείς να τραβήξουμε σ' αυτόν τον αγώνα. Ούτε βέβαια να έχουμε την ανυπομονησία να λύσουμε μονομιάς όλες τις διαφωνίες αυτού του κόσμου.

Πώς λοιπόν θα ζυμώνουμε αυτά τα ζητήματα; Στη Θέση 49 αναφέρεται ότι την ιδεολογικοπολιτική διαπάλη μέσα στο κίνημα πρέπει να τη διεξάγουμε με όρους κινήματος. Με βάση αυτό, ένα απαραίτητο στοιχείο το οποίο πρέπει να διαπνέει τη δράση μας είναι η συνέχεια. Κι όταν λέμε συνέχεια, εννοούμε και την ικανότητα που αποκτάμε να βλέπουμε όλη μας τη δράση σαν κομμάτι του κεντρικού καθήκοντος συσπείρωσης δυνάμεων για την επαναστατική ανατροπή. Και όλη μας η δράση δεν περιλαμβάνει μόνο αγωνιστικούς σταθμούς ή κεντρικές από πλευράς μιας Οργάνωσης πρωτοβουλίες. Περιλαμβάνει την καθημερινή επαφή, το δέσιμο με τον νέο, τη συζήτηση.

Αρα, χρειάζεται υπομονή. Ενας αγώνας για εμάς δεν είναι μόνο η ώρα της κινητοποίησης. Πρέπει να συνεχίζουμε την κουβέντα, την παρέμβασή μας. Για παράδειγμα, γίνεται μια κινητοποίηση. Τελειώνει. Με ή χωρίς αποτελέσματα. Πώς αυτά τα ζητήματα τα αναδεικνύεις και μετά την κινητοποίηση, τα συζητάς πιο ολοκληρωμένα, εξατομικεύοντας με τον κόσμο που ήρθες σε επαφή. Πώς βρίσκεις τον κατάλληλο τρόπο για να σπείρεις τον προβληματισμό ακόμα και τη στιγμή διεξαγωγής του αγώνα. Σε αυτή την κατεύθυνση, λοιπόν, πρέπει τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ να γίνουμε ικανότεροι στην αφομοίωση των συμπερασμάτων της Ολομέλειας της ΚΕ για τη δουλειά στο εργατικό κίνημα, τι σημαίνει ανασύνταξη του κινήματος, πώς μετράμε την αποτελεσματικότητα ενός αγώνα.

Μια πλευρά της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης που αφορά τους χώρους σπουδών, τους χώρους που βγαίνουν οι νέοι επιστήμονες, αναφέρεται στη Θέση 60: «Το βασικό καθήκον του Κόμματος στους χώρους της εκπαίδευσης είναι η ενίσχυση της ιδεολογικής - μορφωτικής προσπάθειας, μέσα από [...] την ανάδειξη δυνατοτήτων από τα νέα επιστημονικά επιτεύγματα, τα οποία στον καπιταλισμό αξιοποιούνται με κριτήριο την καπιταλιστική κερδοφορία και όχι τη λαϊκή ευημερία». Εχουμε συναντήσει δυσκολίες σ' αυτό το κομμάτι:

Πρώτον, στο κατά πόσο το αναδεικνύουμε: Είναι μια αδυναμία που πηγάζει σε μεγάλο βαθμό από το ότι η κάθε Οργάνωση ενός τέτοιου χώρου δεν ασχολείται σοβαρά πολλές φορές με αυτή την πλευρά. Σίγουρα παίζει ρόλο η έλλειψης πείρας, ωστόσο παραμένει πρόβλημα το ότι σοβαρό κομμάτι του δυναμικού μας σε αυτούς τους χώρους δεν έχει αναπτύξει την ανάγκη για βαθύτερη μελέτη του επιστημονικού αντικειμένου του, την αγάπη για την επιστήμη, τη μόρφωση.

Δεύτερον, στο πώς το αναδεικνύουμε: Το να αναδεικνύεις μόνο ότι τα νέα επιστημονικά επιτεύγματα αξιοποιούνται με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος, δεν απαντά από μόνο του στο γιατί είναι κακό. Συναντάμε από πολύ κόσμο το εξής: «Το κριτήριο του κέρδους μπορεί να ωθήσει μπροστά την ανάπτυξη της επιστήμης γιατί δίνει κίνητρο». Μα ακριβώς και στην ανάπτυξη της επιστήμης μπαίνει εμπόδιο. Το κριτήριο της παραγωγής καθορίζει και ποιοι κλάδοι θα αναπτυχθούν. Αρα και ποιοι θα μείνουν πίσω, ασχέτως της σημασίας τους για τις λαϊκές ανάγκες. Αλλά και το πώς και κατά πόσο θα αναπτυχθούν αυτοί οι κλάδοι. Αρα καθορίζει και το επίπεδο και τις εξειδικευμένες γνώσεις των αυριανών επιστημόνων που βγαίνουν από τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Για παράδειγμα, οι απόφοιτοι μηχανικών σχολών των ΤΕΙ γίνονται χειριστές των επιστημονικών επιτευγμάτων και όχι γνώστες τους. Αυτός ο διαχωρισμός οδηγεί άμεσα ένα μεγάλο κομμάτι δυναμικού που θα μπει στην παραγωγή σαν εξειδικευμένο προσωπικό, να μην έχει τα κατάλληλα εφόδια για να εμβαθύνει παραπέρα στο αντικείμενό του και να συμβάλει στην παραγωγή νέας επιστημονικής γνώσης.

Αυτή η πλευρά της διαπάλης πρέπει να επεξηγείται από τις δυνάμεις μας. Καταρχάς, πρέπει να καλλιεργείται το σωστό κριτήριο στη νεολαία που σπουδάζει ή είναι ήδη επιστημονικό δυναμικό. Επειτα, υπάρχει πλούσιο έδαφος νέων επιστημόνων μέσα στις γραμμές του Κόμματος και της ΚΝΕ, οι οποίοι πρέπει πιο αποφασιστικά να δουν την επιστήμη τους μέσα από τη σκοπιά της επαναστατικής πάλης του Κόμματος. Επίσης, υπάρχει σοβαρό κομμάτι νέων φοιτητών και σπουδαστών που μπορούν να κερδηθούν στο έδαφος της αγάπης τους για την επιστήμη.

Η ευθύνη για το ανέβασμα αυτής της δουλειάς βαραίνει καταρχάς τον κάθε κομμουνιστή επιστήμονα, ο οποίος πρέπει πιο σωστά, πιο σταθερά, να αξιοποιεί την επιστημονική του ειδίκευση, για να μπορεί το Κόμμα να παρεμβαίνει ακόμα καλύτερα, πιο αποτελεσματικά, πιο βαθιά σ' αυτούς τους χώρους.


Νίκος Αξυπολιτίδης
Μέλος του Συμβουλίου Περιοχής Αν. Στερεάς - Εύβοιας της ΚΝΕ

Τοποθέτηση για τον Πολιτισμό και την Τέχνη

«Η επιμονή να ορίζουμε και να αντιλαμβανόμαστε τον Πολιτισμό σαν άθροισμα καλλιτεχνικών και μόνο προϊόντων και δραστηριοτήτων, είναι μια αντίληψη που μας απομακρύνει από το πραγματικό του περιεχόμενο και υψώνει τείχη ανάμεσα στον εργαζόμενο άνθρωπο και τον Πολιτισμό. Με τον τρόπο αυτό θεωρούμε τον Πολιτισμό σαν δομή έξω από μας, έξω από τη ζωή μας. Και όλοι μας, ο καθένας με τις κοινωνικές του δυνατότητες, προσπαθούμε να εισβάλουμε από 'κει και να εγκατασταθούμε. Πόσοι όμως έχουν αυτές τις δυνατότητες; Ετσι άλλοι μένουν απ' έξω, μέσα στο σκοτάδι της αιώνιας βαρβαρότητας, και άλλοι εγκαθίστανται στο εσωτερικό του Πολιτισμού, ελέγχοντας την είσοδο μέσα σ' αυτό το τεράστιο αυγό».

«Ο Μαρξ για την Τέχνη και τον Πολιτισμό»

Με βάση τα παραπάνω λόγια του Μαρξ πρέπει να αντιληφθούμε πόσο πίσω είμαστε στο κομμάτι του Πολιτισμού όσον αφορά την καθημερινή του ένταξη στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και τη διαπαιδαγώγηση μελών του Κόμματος και της ΚΝΕ, του περίγυρου και συνολικότερα του λαού μας. Οι Θέσεις του Συνεδρίου αναφέρουν ότι ο Πολιτισμός δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως κάτι συμπληρωματικό στη δράση του Κόμματος και στο άνοιγμά του στον κόσμο όπου απευθύνεται, αλλά δεν παύουν να πιάνουν γενικά το ζήτημα. Η συζήτηση για τον Πολιτισμό στο 20ό Συνέδριο πρέπει να γίνει πιο συγκεκριμένη και να δοθεί βάρος στο κατά πόσο μπορεί να κλείσει η ψαλίδα στην αντίθεση επαρχίας - πρωτεύουσας, τόσο στην αντίληψη που επικρατεί στο εσωτερικό του Κόμματος όσο και έξω από αυτό. Πρώτοι εμείς, η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, πρέπει να δουλέψουμε σε αυτήν την κατεύθυνση, πηγαίνοντας κόντρα σ' αυτήν την αντίθεση που γεννά ο καπιταλισμός. Το Κόμμα μας πολύ σωστά κάνει προσπάθειες να μελετήσει επιστημονικά το ρόλο της Τέχνης και τη συμβολή μεγάλων καλλιτεχνικών προσωπικοτήτων, καλό όμως θα ήταν οι προσπάθειες αυτές να μη μένουν στα πλαίσια των επιστημονικών συνεδρίων, και από 'κει και πέρα η πείρα και γνώση να κατεβαίνουν παρακάτω. Είναι επιτακτική η καλύτερη αξιοποίηση μελών του Κόμματος και της νεολαίας του αλλά και του στενού τους περίγυρου σ' αυτήν την κατεύθυνση, καθώς υπάρχουν η όρεξη, η φαντασία και η πολιτική κατανόηση για το πόσο θα συμβάλει κάτι τέτοιο στο άνοιγμα της πολιτικής μας στις μάζες.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οποιαδήποτε αντίληψη θέλει να καλλιεργήσει το αστικό κράτος περνάει πρώτα μέσα από τον Πολιτισμό. Οπως λέει και ο Μπρεχτ στο έργο του «Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι»:

«Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα υπήρχε φυσικά σ' αυτούς και τέχνη. Θα υπήρχαν ωραίοι πίνακες, στους οποίους θα παριστάνονταν τα δόντια των καρχαριών με υπέροχα χρώματα, τα στόματά τους σαν αληθινά πάρκα αναψυχής, όπου θα μπορούσε να κάνει κανείς έναν υπέροχο περίπατο. Τα θέατρα στο βυθό της θάλασσας θα έδειχναν πώς ηρωικά ψαράκια κολυμπάνε ενθουσιασμένα στα στόματα των καρχαριών και η μουσική θα ήταν τόσο ωραία, ώστε τα ψαράκια θα ορμούσαν, κάτω από τους ήχους της, με την μπάντα μπροστά, σαν σε όνειρο και με το νανούρισμα των πιο ευχάριστων σκέψεων, στα στόματα των καρχαριών».

Κάπως έτσι διαμορφώνεται και σήμερα η κατάσταση, όπου για παράδειγμα τα μικρά παιδιά (και ηλικίες όπου το Κόμμα ρίχνει βάρος) μεγαλώνουν με τα τραγούδια της Eurovision, τα οποία κάθε χρόνο περνάνε και ένα συγκεκριμένο πολιτικό μήνυμα προσαρμοσμένο στην επικαιρότητα, ενώ οι καλλιτέχνες που βγαίνουν από τα σπλάχνα του λαού και θέλουν να τραγουδήσουν τις ανησυχίες των ίδιων και των διπλανών τους νιώθουν απομονωμένοι, όχι μόνο επειδή δεν συμφέρει το σύστημα να τους στηρίξει, αλλά και επειδή το σύνολο του λαού έχει διαμορφώσει την άποψη ότι ο Πολιτισμός είναι κάτι έξω απ' αυτόν.

Οι Θέσεις για το 20ό Συνέδριο επιβεβαιώνουν τον πρωτοπόρο ρόλο που έχει το Κόμμα μας σ' αυτές τις δύσκολες συνθήκες και οφείλει να σηκώσει στις πλάτες του και τα παραπάνω καθήκοντα, όχι σαν επιπλέον βάρος αλλά σαν εργαλείο, με επιμονή και κυρίως απαίτηση από όλα τα οργανωτικά επίπεδα αλλά και τον περίγυρό του.


Νεφέλη Κυριάκου
Θεσσαλονίκη

Για το συνδυασμό της δράσης στο κίνημα και της ιδεολογικής - πολιτικής δουλειάς

Σύντροφοι, συμφωνώ με τις κατευθύνσεις των Θέσεων και θεωρώ ότι εκφράζουν την ανάγκη το Κόμμα πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά να βρεθεί πιο έτοιμο, πιο ατσαλωμένο σε μια περίοδο που συσσωρεύονται στοιχεία που μπορεί να οδηγήσουν σε απότομες αλλαγές και μεταβολές. Το Κόμμα στις σημερινές «μη επαναστατικές συνθήκες» πρέπει να κάνει βήματα στην οργάνωση στους χώρους δουλειάς, στην κομματική οικοδόμηση, να υψώσει το ταξικό κριτήριο, μέσα στην Εργατική Τάξη, ιδίως στους κρίσιμους, στρατηγικούς κλάδους.

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι κρίσιμο στην καθημερινή δουλειά των Οργανώσεων, των καθοδηγητικών οργάνων να συνδυάζεται ακόμα πιο αποτελεσματικά η δουλειά της οργάνωσης και της δράσης μέσα στο κίνημα με την κομματική, ιδεολογική - πολιτική δουλειά, να αυξάνεται η ιδεολογική συμφωνία με τις θέσεις μας, ιδίως των εργαζόμενων που είναι σήμερα σκληρά εκμεταλλευόμενοι, που βιώνουν τον καθημερινό φόβο της επιβίωσης και αγωνιούν, προβληματίζονται, σκέφτονται πώς μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.

Για αυτό, κριτήριο, δείκτης αποτελεσματικότητας της δουλειάς μας πρέπει να είναι τι μένει μετά από κάθε μάχη, πόσοι πείστηκαν ότι το μέλλον είναι η οργάνωση και αντεπίθεση της εργατικής τάξης, ο αγωνιστικός τρόπος ζωής, ότι μπορεί να υπάρξει προοπτική, ότι μπορεί να έχουμε δουλειά και αξιοπρεπή ζωή χωρίς καπιταλιστές και επενδυτές... Χρειάζεται τα καθοδηγητικά όργανα, οι ΤΕ να συμβάλλουν ακόμα περισσότερο, ώστε η αυτοτελής ιδεολογική δουλειά να γίνει μια κατακτημένη, «αυτόματη» διαδικασία για τους κομμουνιστές. Με συστηματικό έλεγχο από τα πάνω προς τα κάτω, με τη βοήθεια και τον εξοπλισμό των υλικών του Κόμματος. Με επιμονή και συστηματικότητα που να μην καθορίζεται τόσο από τις ανάγκες μιας καμπανιακής δουλειάς (κεντρικές πολιτικές, εκλογικές μάχες), οι ΤΕ, τα Γραφεία των ΚΟΒ, οι Κομματικές Ομάδες να συμβάλλουν ώστε η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη να είναι μόνιμο στοιχείο του τρόπου δουλειάς: Στη μάχη για τους μισθούς πόσο ανοίξαμε το ζήτημα των βέλτιστων πρακτικών της ΕΕ, στη μάχη με τους ανέργους πόσο ανοίξαμε προβληματισμό για τη μόνιμη αναρχία του καπιταλισμού, στη μάχη ενάντια στο φασιστικό δηλητήριο, στην επαφή με τους γονείς στο καλωσόρισμα των προσφυγόπουλων πόσες φορές φτάσαμε τη συζήτηση στην όξυνση των καπιταλιστικών αντιθέσεων, στις νομοτέλειες που οδηγούν στον πόλεμο. Βγήκε ο «Ριζοσπάστης», αξιοποιήσαμε άρθρα, ήμασταν καλά μελετημένοι; Να μετράμε επαφές, νέες συσκέψεις, στις οποίες με υπομονή και ανοιχτά αυτιά να ακούμε τις αγωνίες, τις σκέψεις των εργαζομένων. Τα κομματικά όργανα στην προετοιμασία, στον απολογισμό κάθε μάχης, κάθε μαζικού ανοίγματος πρέπει να δίνουν τις κατευθυντήριες γραμμές, να δείχνουν τον τρόπο, με τον οποίο στη φωτιά της οργανωμένης πάλης, ο κομμουνιστής θα ενεργεί για να μετρά βήματα στη συνείδηση των εργαζομένων. Αυτός ο τρόπος δουλειάς, απαιτεί καλή γνώση των εξελίξεων σε κάθε κλάδο, προσωπικές θυσίες, χρόνο και κόπο για την επαφή μας με τους εργαζόμενους.

Σε αυτό το ζήτημα και στο χώρο της Εκπαίδευσης μπορούν να γίνουν βήματα: Να υπάρξει ώθηση, συστηματική καθοδηγητική βοήθεια και έλεγχος, ώστε να αρθούν οι δισταγμοί, οι ταλαντεύσεις, να μην παρατηρείται το φαινόμενο, το κομματικό υλικό να αξιοποιείται, να μπαίνει στους χώρους εκπαίδευσης σε εκπαιδευτικούς και γονείς, δυσκολότερα, με πολύ μικρότερη συχνότητα, σε σχέση με τη διακίνηση του συνδικαλιστικού υλικού. Να δυναμώσει περισσότερο η προσπάθεια τα ιδανικά μας για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση να γίνουν σπίθα στα αδιέξοδα της νεολαίας, των μαθητών μας, των εργαζόμενων σπουδαστών.

Σε ό,τι αφορά τις Θέσεις θεωρώ ότι πρέπει να επισημανθεί και η ενίσχυση των δυνατοτήτων για παρέμβαση στους χώρους κατάρτισης και μαθητείας με την ενδυνάμωση και καλύτερη αξιοποίηση των συνδικαλιστικών και κομματικών μας δυνάμεών μας που δουλεύουν ως εκπαιδευτές σε αυτούς τους χώρους, με βάση και τα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται στο χώρο της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, η οποία λόγω και της ανεργίας δεν αποτελεί πλέον ένα «πάρεργο» για τους εκπαιδευτές. Συγκεκριμένα, να προστεθεί στις Θέσεις το εξής : (θέση 62, σελ. 75) Η δουλειά μας στην επαγγελματική εκπαίδευση πρέπει να οργανωθεί σε συνεργασία με τις Κομματικές Ομάδες των ομοσπονδιών και των κλαδικών συνδικάτων μαζί με τη συμβολή των δυνάμεών μας στους Εκπαιδευτές της κατάρτισης.

Τελειώνω με την ανάγκη ενίσχυσης της ετοιμότητας του Κόμματος σε σύνθετες και μεταβαλλόμενες συνθήκες. Είναι επιτακτική σήμερα η επαναλειτουργία κομματικού ραδιοφωνικού σταθμού, ενός σταθμού που λείπει σήμερα από την καθημερινότητα του εργατόκοσμου και η λειτουργία του οποίου αντικειμενικά δεν απαιτεί μεγάλο κόστος σε υποδομή και ανθρώπινο δυναμικό. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η έλλειψη αυτή δίνει σήμερα πλεονέκτημα στον αντίπαλο να διεισδύει στην ενημέρωση αγωνιστών και ριζοσπαστών εργαζομένων...


Νίκος Δάρδαλης
Μέλος του ΤΓ Εκπαιδευτικών της ΚΟ Αττικής



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ