«Κρίση αντιπροσωπευτικότητας» διαπιστώνει η «Αυγή» στο συνδικαλιστικό κίνημα, με αφορμή τις κινητοποιήσεις των αγροτών. Να τι γράφει στο κυριακάτικο κύριο άρθρο της: «Για παράδειγμα οι αγρότες που έχουν κινητοποιηθεί, σχηματίζουν επιτροπές κατά τόπους, συντονίζονται και διεκδικούν. Ολα αυτά τα αιτήματα εκπροσωπούν όλους τους αγρότες; Πώς μπορείς να το πεις όταν δεν λαμβάνει μέρος στις συνελεύσεις των κινητοποιημένων η πλειονότητα των αγροτών; Πώς, τελικά, μπορούν οι αγρότες να αναδιατάξουν την εκπροσώπησή τους σε μόνιμη δημοκρατική και αντιπροσωπευτική βάση; Γιατί απέχουν χρόνια τώρα από αυτές τις διαδικασίες;». Καθόλου «αθώα» τα ερωτήματα της «Αυγής», η οποία φαίνεται πως αγάπησε ξαφνικά τις αλήστου μνήμης ΓΕΣΑΣΕ και ΣΥΔΑΣΕ. Αλήθεια, είναι ενιαία τα συμφέροντα της μικρομεσαίας αγροτιάς με αυτά των μεγαλοαγροτών, ώστε να υπάρχει ενιαίο πλαίσιο στις κινητοποιήσεις; Και από πότε η «αντιπροσωπευτικότητα» κρίνεται από τις μορφές οργάνωσης που επιλέγουν στην προκειμένη περίπτωση οι αγρότες και οι οποίες είναι κατάκτηση του αγώνα τους, όπως για παράδειγμα η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή των Μπλόκων; `Η μήπως η συζήτηση για την «αντιπροσωπευτικότητα» γίνεται για άλλο λόγο; Για παράδειγμα, από διάφορες πλευρές ακούγεται ότι δεν είναι δυνατόν να αποφασίζει μια «μειοψηφία» για απεργία και γι' αυτό πρέπει να αλλάξει προς το χειρότερο ο συνδικαλιστικός νόμος. Μήπως η «Αυγή» και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν αρχίσει το «ψηστήρι» για τέτοιες αλλαγές; Λέμε, μήπως;

Μνημείο αντίδρασης είναι όμως και η συνέχεια του άρθρου της «Αυγής», όπου γράφεται: «Και τώρα λένε (σ.σ. οι αγρότες) ότι θα κλιμακώσουν περαιτέρω τις κινητοποιήσεις τους με αποκλεισμούς δρόμων, λιμανιών και τελωνείων. Ομως από τους δρόμους, τα λιμάνια και τα τελωνεία διακινούνται τόσο στην εγχώρια αγορά όσο και στο εξωτερικό χιλιάδες τόνοι αγροτικών εποχικών προϊόντων, όπως τα φρούτα και τα κηπευτικά (...) Η παρεμπόδιση της διακίνησης των εμπορευμάτων τους θα πλήξει κυρίως αυτούς, καθώς η αγορά καλύπτει με ταχύτητα και ευελιξία τα κενά. Γεμάτα είναι τα μανάβικα από λεμόνια Αργεντινής, πορτοκάλια Μαρόκου, Ισπανίας και Ισραήλ. Η επαναστατική δικαιολογία είναι γνωστή (...) Πώς όμως μετριέται το γενικότερο καλό σήμερα και πώς αυτό το γενικότερο καλό μάς ωφέλησε όλους παλαιότερα; Τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα χάθηκαν από όλες τις μεγάλες αγορές της ΕΕ καθώς η αδιατάρακτη τροφοδοσία των αγορών αυτών με ελληνικά αγροτικά προϊόντα δεν ήταν ποτέ σταθερή». Ψέμα πάνω στο ψέμα από την «Αυγή». Η αγροτική παραγωγή στην Ελλάδα δεν δέχτηκε πλήγμα από τις αγροτικές κινητοποιήσεις, αλλά από την πολιτική της ΕΕ και συγκεκριμένα από την πολιτική της ΚΑΠ. Θα χρειαζόταν σελίδες ολόκληρες για να απαριθμήσει κανείς ενδεικτικά μόνο παραδείγματα, ξεκινώντας από τα «θαφτικά» μέχρι τις σύγχρονες ποσοστώσεις σε προϊόντα στα οποία η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει αυτάρκεια και να εξάγει κιόλας. Για να μην πούμε για το εμπάργκο της ΕΕ στη Ρωσία, το οποίο στηρίζει η κυβέρνηση και έχει καταστρέψει χιλιάδες φρουτοπαραγωγούς...

«Η σημερινή κυβέρνηση εξελέγη υποσχόμενη στον ελληνικό λαό πολιτική ανανέωση, δικαιοσύνη, ανάπτυξη. Τα αιτήματα αυτά ζητούν δικαίωση...».

Ποιος είναι αυτός που αγωνιά με τέτοιον τρόπο για τη «δικαίωση» των κυβερνητικών υποσχέσεων; Μα ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Θ. Φέσσας, και μάλιστα όχι όπου κι όπου, αλλά με άρθρο του στην κυριακάτικη «Αυγή», στο αφιέρωμά της για τον «Ενα χρόνο Αριστερά»...

Και για να μην υπάρχει αμφιβολία για το πραγματικό περιεχόμενο των... «αιτημάτων που ζητούν δικαίωση», ο πρόεδρος των εγχώριων βιομηχάνων φροντίζει να το κάνει λιανό στο υπόλοιπο άρθρο του: Εφαρμογή της «επώδυνης συμφωνίας», που είναι «απαραίτητη προϋπόθεση παραμονής μας στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ», «φιλικό επιχειρηματικό περιβάλλον», «ευκαιρίες» για να κινητοποιηθούν ξένοι και ντόπιοι επενδυτές, «μεγαλύτερη τόλμη» στην εφαρμογή του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, «γενναίες αποφάσεις» για τις «μεγάλες μεταρρυθμίσεις, όπως το ασφαλιστικό (...) με το βλέμμα στραμμένο στην ανάπτυξη» κ.ο.κ.

Καλά τα λέει... Εδώ που τα λέμε, αν κάποιος έχει κάθε λόγο να περιμένει δικαίωση των αιτημάτων του από την κυβέρνηση, αυτός δεν είναι ο λαός, αλλά η εγχώρια αστική τάξη, για λογαριασμό της οποίας αυτή δουλεύει στοχοπροσηλωμένα!