Οι τάχιστες εξελίξεις που πυροδότησε η προέλαση της Β. Συμμαχίας στο Αφγανιστάν κάθε άλλο παρά ξεκαθάρισαν το τοπίο. Νέφη αβεβαιότητας καλύπτουν τόσο το πεδίο των μαχών, όσο και τις διεξαγόμενες, στη Βόννη, συνομιλίες τεσσάρων αφγανικών παρατάξεων υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, για την εξεύρεση κοινά αποδεκτής λύσης για μια μεταβατική ηγεσία.

Οσοι έσπευσαν να ανασάνουν ανακουφισμένοι προβλέποντας το τέλος του πολέμου, τουλάχιστον στο Αφγανιστάν, μάλλον θα πρέπει να κρατήσουν και πάλι την αναπνοή τους. Η πολιορκία μπορεί να σφίγγει γύρω από το τελευταίο προπύργιο των Ταλιμπάν, στην Κανταχάρ, αλλά ακόμη και η πτώση της δε θα σημάνει το τέλος. Αυτό υποστήριξε ξεκάθαρα η αμερικανική ηγεσία, διά στόματος Τζορτζ Μπους και Ντόναλντ Ράμσφελντ, και επανέλαβαν οι Βρετανοί σύμμαχοι. «Θύλακες Ταλιμπάν και τρομοκρατών υπάρχουν παντού μέσα στη χώρα και ανά πάσα στιγμή μπορεί να επιτεθούν σε κάποια πόλη», ισχυριζόταν ο Αμερικανός υπουργός Αμυνας.

Αλλωστε, διακηρυσσόμενος σκοπός των επιχειρήσεων στο Αφγανιστάν δεν ήταν (μόνο) ο εξοβελισμός των Ταλιμπάν, αλλά η «πλήρης εξάρθρωση του συνόλου του τρομοκρατικού δικτύου της Αλ Κάιντα και των Ταλιμπάν που το υπέθαλψαν». Αυτή είναι, σύμφωνα με το Πεντάγωνο, και η αποστολή των, επισήμως, 1.000 Αμερικανών πεζοναυτών που στρατοπεδεύουν, πλέον, στην αεροπορική βάση Ντογκάλι, έξω από την Κανταχάρ. Ο επικεφαλής των αμερικανικών επιχειρήσεων στο Αφγανιστάν, Τόμι Φρανκς, προανήγγειλε τη δημιουργία και άλλων βάσεων σε ολόκληρη τη χώρα και επιβεβαίωσε την ανάπτυξη «ομάδων ταχείας επέμβασης», αποτελούμενων από καταδρομείς που μεταφέρθηκαν σε δύο σημεία στο Β. Αφγανιστάν, από το Ουζμπεκιστάν.

«Τις επιχειρήσεις θα καλύψουν αμερικανικά μαχητικά, γαλλικά "Μιράζ" και άλλα συμμαχικά αεροσκάφη, που θα μεταφερθούν στο Κιργιστάν», υπογράμμιζε ο Φρανκς, καθιστώντας σαφές ότι για τα αμερικανικά στρατεύματα ο πόλεμος στο έδαφος τώρα αρχίζει. Και «θα κρατήσει πολύ, υπό δύσκολες συνθήκες και πιθανώς θα έχει απώλειες», συμπλήρωσε ο Ντόναλντ Ράμσφελντ. Η «αποφασιστικότητα των Αμερικανών να διαλύσουν την Αλ Κάιντα» προβάλλεται, σύμφωνα με πληροφορίες, και ως λόγος για τον οποίο οι επιτελείς του Πενταγώνου εναντιώνονται στην ανάπτυξη «τώρα τουλάχιστον» διεθνούς στρατιωτικής δύναμης, καθώς «μπορεί να δυσχεράνει τις επιχειρήσεις». Μέχρι στιγμής, οι στρατιωτικές «προσφορές» πολλών Ευρωπαίων, αλλά και της Τουρκίας έχουν μείνει στην αναμονή και το πεδίο «παραμένει καθαρό» για τις ΗΠΑ.

Η παρουσία των πεζοναυτών, πάντως, δε φαίνεται να ενθουσιάζει τη Β. Συμμαχία, στο σύνολό της, που κατέστησε σαφές ότι θα πρέπει να αποχωρήσουν αμέσως μόλις «πετύχουν το στόχο της διάλυσης της Αλ Κάιντα». Ισως και αυτό να είναι το μοναδικό σημείο που οι παρατάξεις που αποτελούν τη Β. Συμμαχία συμφωνούν. Οι διαφωνίες, μεταξύ τους, είχαν γίνει ορατές, ήδη, από την έναρξη της επέλασης και απλώς επιβεβαίωσαν όσους γνώριζαν λίγο καλύτερα το «ποιόν» της. Οι διάφοροι πολέμαρχοι έσπευσαν να καταλάβουν πόλεις - κλειδιά και να αυτοανακηρυχτούν σε τοπικούς κυβερνήτες.

Ο Τατζίκος στρατηγός Μοχάμεντ Φαχίμ, επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών και μέλος της «Τζαμιάτ ι Ισλάμι» τού, επίσης Τατζίκου, Προέδρου Ραμπανί, ελέγχει την Καμπούλ. Ο Ουζμπέκος Ρασίντ Ντόστουμ του «Τζομπές ι Μελί Ισλάμι», μετά από χρόνια αυτοεξορίας στην Τουρκία, ελέγχει τη Μαζάρ ε Σαρίφ και δηλώνει έτοιμος να αποδεχτεί την κυριαρχία του Φαχίμ στην Καμπούλ, αν «παραλάβει» και την Κουντούζ. Ο Τατζίκος Ισμαήλ Κχαν, («Τζαμιάτ ι Ισλάμι»), που στηρίζεται από το Ιράν και τους σιίτες Χαζάρας, ελέγχει τη δυτική Χεράτ και διεκδικεί λόγο για τους Χαζάρας σε μια μεταβατική ηγεσία, όπως και ο Καρίμ Χαλίλι, του χαζαρικού «Χεζμπ ι Ουαχντάτ» (που υποστηρίζεται από το Ιράν), ελέγχει την κεντρική Μπαμιγιάν και τάσσεται υπέρ της ανάπτυξης μιας διεθνούς δύναμης.

Ο αντι-Ταλιμπάν Παστούν Γκουλ Αγκχα πολιορκεί την Κανταχάρ και διαμηνύει «να μην πλησιάσουν άλλα στρατεύματα της Β. Συμμαχίας», ενώ υποστηρίζει τον πρώην βασιλιά. Ο Παστούν Χατζί Αμπντούλ Καντίρ ανακηρύχτηκε, εκτός από κυβερνήτης της επαρχίας Ναγκαχάρ, όπου βρίσκεται η Τζαλαλαμπάντ, επικεφαλής ενός συμβουλίου που ελέγχει το Ανατολικό Αφγανιστάν και δηλώνει «ανεξάρτητο από τη Β. Συμμαχία». Και όλα αυτά, επί του εδάφους. Γιατί λόγο διεκδικούν πολλοί άλλοι ηγέτες φατριών που δε συμμετείχαν στις μάχες, όπως ο Γκουλμπουντίν Χερκματιάρ, ηγέτης της «Χεζμπ ι Ισλάμι», που σήμερα, μετά από αλλεπάλληλες «αυτομολήσεις» στις διάφορες πλευρές, φέρεται να είναι στο Ιράν και κατηγορεί τη Β. Συμμαχία ότι «ήρθε πάλι στην εξουσία με τα αμερικανικά τανκς για να εξυπηρετήσει τα αμερικανικά συμφέροντα».

Αναπόφευκτα, όλες αυτές οι διαφωνίες ήρθαν στο προσκήνιο και στις διαβουλεύσεις της συνόδου στη Βόννη. Μέχρι την τελευταία στιγμή, η αντιπροσωπεία της Β. Συμμαχίας δε συναινούσε στη σύνθεση των οργάνων μιας μεταβατικής ηγεσίας, καθώς ο Ραμπανί, από την Καμπούλ, επέμενε ότι πρέπει να εκλεγούν από τον αφγανικό λαό. Προβλήματα προέκυψαν και με το θέμα της αντιπροσώπευσης της πληθυσμιακής πλειοψηφίας των Παστούν, αλλά και των Χαζάρας και των Ουζμπέκων.

Σε αγκάθι αναδείχτηκε και ο ρόλος του πρώην βασιλιά, καθώς μικρό μέρος της Β. Συμμαχίας και οι ΗΠΑ φέρονται να επιθυμούν να τον δουν «επικεφαλής» μιας μεταβατικής ηγεσίας. Σε αυτό, όμως, δε συμφωνεί η πλειοψηφία της Β. Συμμαχίας και όπως διέρρεαν Αμερικανοί διπλωμάτες και όσοι κρύβονται πίσω από αυτήν, υπονοώντας τη Μόσχα και την Τεχεράνη. Ρωσία και Ιράν στήριζαν ενεργά τη Β. Συμμαχία όλα τα τελευταία χρόνια (την «Τζαμιάτ ι Ισλάμι» και τη «Χεζμπ ι Ουαχντάτ» αντίστοιχα) και η πρώτη εμμέσως, ενώ η δεύτερη ανοιχτά υποστηρίζουν το Ραμπανί ως επικεφαλής μεταβατικής ηγεσίας.

Ο Αμερικανός ειδικός απεσταλμένος για το Αφγανιστάν, όμως, Τζέιμς Ντόμπινς, δήλωνε σαφέστατα ότι «οι ΗΠΑ επιθυμούν πλήρη συμφωνία για τη σύνθεση της ηγεσίας στη Βόννη», δίνοντας το στίγμα των ασφυκτικών πιέσεων που ασκούνται. Από την πλευρά του, ο ΟΗΕ, αντανακλώντας τις απόψεις πολλών ευρωπαϊκών, και όχι μόνο, κρατών, πίεζε για την ανάπτυξη πολυεθνικής δύναμης καθώς έντονη ήταν η αίσθηση δυσαρέσκειας από την ανάπτυξη μόνο αμερικανικών δυνάμεων στο πολύτιμο, γεωστρατηγικά, έδαφος του Αφγανιστάν. Και το περίεργο είναι ότι και ο «εκλεκτός» των ΗΠΑ, πρώην βασιλιάς, έπραττε το ίδιο.

Ενώ η διαμάχη για τον κατακερματισμό της αφγανικής γης, τόσο σε ένα πρώτο επίπεδο εντός των κόλπων της Β. Συμμαχίας όσο και σε ένα δεύτερο ανάμεσα σε όσους κρύβονται πίσω από τις φατρίες της, συνεχίζεται, αναλυτές εκτιμούσαν, πάντα με επιφυλάξεις, ότι, προς το παρόν, «κερδισμένες στη μοιρασιά» είναι η Μόσχα και η Τεχεράνη. Οι «παίκτες» τους ελέγχουν τις κυριότερες πόλεις του Αφγανιστάν και φαίνεται να έχουν «τον έλεγχο» της κατάστασης, τουλάχιστον, από άποψη ισχύος.

ΗΠΑ και Βρετανία φέρονται εξαιρετικά δυσαρεστημένες από τη «θετική υποδοχή» που επιφύλαξαν οι δυνάμεις του Ραμπανί στα ρωσικά στρατιωτικά καμιόνια «ανθρωπιστικής βοήθειας» που έφθασαν στην Καμπούλ, τη στιγμή που στις βρετανικές ειδικές δυνάμεις έγινε σύσταση να μειώσουν τον αριθμό τους και στις αμερικανικές «να ολοκληρώσουν το έργο τους και να φύγουν». Αντίθετα, μεγάλος χαμένος φέρεται το Πακιστάν, ιδιαίτερα καθώς η μεγάλη αντίπαλος Ινδία έχει επιρροή στη Β. Συμμαχία εξαιτίας της έμμεσης στήριξης που της παρείχε. Η «παρτίδα» στο Αφγανιστάν, φυσικά, μπορεί να ανατραπεί από στιγμή σε στιγμή. Αυτό, όμως, που πλέον διαφαίνεται σχεδόν ξεκάθαρα είναι ότι η «αντι-τρομοκρατική εκστρατεία» δεν ήταν παρά ένα εξαιρετικά χρήσιμο προπέτασμα καπνού για να αρχίσει η αναμέτρηση.

Μπορεί στην ΕΕ ή την έδρα των Ηνωμένων Εθνών ο ορισμός της τρομοκρατίας να παραμένει, εν πολλοίς τουλάχιστον, ένας ακροθιγώς «λυμένος» γρίφος, εντούτοις κάποιοι άλλοι φαίνεται πως θεωρούν τους συναφείς προβληματισμούς αν όχι περιττούς τουλάχιστον ...«ακατανόητους». Ανάμεσα σ' αυτούς τους «άλλους» φαίνεται πως είναι ο Τζορτζ Ουόκερ Μπους, οποίος την περασμένη Δευτέρα, δίνοντας συνέντευξη Τύπου στον περίφημο ροδόκηπο του Λευκού Οίκου, έδωσε τον ορισμό της τρομοκρατίας, αφήνοντας άναυδη κάθε... μυθική ή σύγχρονη «Σφίγγα»...

«Εάν κάποιος υποθάλπει τρομοκράτη, είναι τρομοκράτης. Εάν κάποιος χρηματοδοτεί έναν τρομοκράτη, είναι τρομοκράτης. Εάν δίνουν καταφύγιο σε τρομοκράτη, είναι τρομοκράτες. Δεν μπορώ να το κάνω σαφέστερο στις άλλες χώρες του κόσμου... Εάν κάποιος φτιάχνει όπλα μαζικής καταστροφής, με τα οποία θα τρομοκρατήσει τον κόσμο, τότε θα θεωρηθεί υπόλογος».

Μ' αυτές τις «σαφείς» φράσεις, ο Τζορτζ Ουόκερ Μπους φωτογράφισε τους ανά τη Γη «τρομοκράτες», μολονότι στο αρνητικό φιλμ αυτής της «φωτογράφισης» οι ΗΠΑ προβάλλουν ως επικυρίαρχος αρχηγός της παγκόσμιας τρομοκρατίας. Επειδή, όμως, αυτό είναι μία μεγάλη και γνωστή, σε ένα μεγάλο μέρος, κουβέντα, ας το αφήσουμε και ας πάμε στον προφανή στόχο του κ.Τζ. Ου. Μπους, που δεν είναι άλλος από τη διεύρυνση και επέκταση του πολέμου σε άλλες «θερμές» - κατά τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Ουάσιγκτον - περιοχές του πλανήτη. Οι υποψήφιες χώρες είναι πολλές - ήδη στη μαύρη λίστα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ λανσάρουν δεκάδες, κάπου εξήντα στον αριθμό... Ομως ο ίδιος ο Πρόεδρος και μέρος του επιτελείου συνεργατών του (εκ των οποίων αρκετοί, ο νυν αντιπρόεδρος Ντικ Τσένεϊ και ο νυν υπουργός Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ, θήτευσαν στο πλευρό του πατέρα του κατά την περίοδο του Πολέμου στον Κόλπο) φαίνεται πως έχουν ήδη αποφανθεί επί των επόμενων στόχων, εκ των οποίων το Ιράκ, αλλά και η ΛΔ Κορέας προβάλλουν ως οι πλέον επιθυμητοί. Και στην περίπτωση του Ιράκ και στην περίπτωση της ΛΔ Κορέας το πρόσχημα είναι «η ανάπτυξη όπλων μαζικής καταστροφής».

«Ο Σαντάμ Χουσεΐν θα πρέπει να επιτρέψει στους επιθεωρητές όπλων μαζικής καταστροφής να εισέλθουν στη χώρα του για να αποδείξει στον κόσμο πως δεν αναπτύσσει όπλα μαζικής καταστροφής» είπε στους δημοσιογράφους ο Πρόεδρος Μπους. «Και εάν δεν το κάνει, τότε τι;» τον ρώτησαν εκείνοι, για να εισπράξουν την ακόλουθη και άκρως διαφωτιστική απάντηση: «Αυτό θα το ανακαλύψει στη συνέχεια»...

Εντούτοις, ο Πρόεδρος Μπους δεν έμεινε εκεί... Εμπνευσμένος, ίσως, απ' τις «συμβουλές» των γνωστών συμβούλων του, προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα, προσθέτοντας πως και οι ηγέτες της Πιονγιάνγκ «εάν θέλουν καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ», θα πρέπει να επιτρέψουν στο έδαφός τους την παρουσία των επιθεωρητών του ΟΗΕ... Και ο Πρόεδρος Τζ. Ου. Μπους κατέληξε: «Οφείλουν να σταματήσουν τα όπλα μαζικής καταστροφής... Μέρος του πολέμου έναντι στον τρόμο είναι να αρνηθούμε τα όπλα στους τρομοκράτες»...

Και ενώ στον εγκέφαλο του Τζ. Ου. Μπους το Ιράκ και η ΛΔ Κορέας είναι από τώρα καταγεγραμμένα σαν τα δεύτερα - μετά το Αφγανιστάν...- «πιάτα» αυτής της ψευδεπίγραφης «αντιτρομοκρατικής διεθνούς εκστρατείας», δε φαίνεται πως συμβαίνει το ίδιο όχι μόνον στους εγκεφάλους και άλλων στελεχών της κυβέρνησής του, αλλά πολύ περισσότερο στα μυαλά των συμμάχων του...

Οσον αφορά στην πρώτη περίπτωση, είναι ενδεικτικό πως ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου, Αρι Φλέτσερ, προσπάθησε λίγο μετά τη συνέντευξη Τύπου της Δευτέρας να αμβλύνει τις εντυπώσεις που προκάλεσαν οι δηλώσεις του Προέδρου λέγοντας στους δημοσιογράφους πως ο Τζ. Ου. Μπους «επαναδιατύπωσε παλιές απόψεις και δεν πρότεινε μία νέα πολιτική, ούτε σηματοδοτούσε τα μετά το Αφγανιστάν σχέδια». Απ' την άλλη, άλλοι υψηλόβαθμοι Αμερικανοί αξιωματούχοι διέρρεαν στον Τύπο πως ο «Σαντάμ δεν είναι απαραίτητα ο επόμενος, μετά το Αφγανιστάν, στόχος και πως υπάρχουν και άλλες χώρες που υποθάλπουν τρομοκράτες, όπως η Σομαλία (με το σκεπτικό πως εκεί "υπάρχει" ένα μέρος του μηχανισμού και της δράσης της οργάνωσης του Οσάμα μπιν Λάντεν, Αλ Κάιντα) και χώρες που θέλουν βοήθεια για την αναχαίτιση της τρομοκρατίας στο έδαφός τους όπως η Υεμένη ("κατηγορείται" για παρόμοιους με τη Σομαλία λόγους, με επιπλέον στοιχείο αυτό της περσινής βομβιστικής επίθεσης στο αμερικανικό πολεμικό πλοίο "USS COLE" ανοιχτά της Υεμένης)».

Εντούτοις φαίνεται πως οι σύμμαχοι των ΗΠΑ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού δε συμμερίζονται - για γνωστούς λόγους, εκ των οποίων μερικοί σχετίζονται με τις ήδη υπογραφείσες ή σχεδιαζόμενες επί χάρτου συμφωνίες για (συν)εκμετάλλευση των ιρακινών πετρελαίων από ευρωπαϊκές εταιρίες - τα σχέδια του Προέδρου Μπους για νέες «καταιγίδες» στο Ιράκ...

Οι πρώτοι που εξέφρασαν με τη «δέουσα προσοχή» επιφυλάξεις και έκαναν βήματα για τη λήψη αποστάσεων ασφαλείας απ' τα σχέδια της Ουάσιγκτον, για τη μεταλαμπάδευση των πολεμικών επιχειρήσεων από το Αφγανιστάν κάπου αλλού και δη στο Ιράκ, ήταν οι Γερμανοί και αμέσως μετά οι Γάλλοι.

Την περασμένη Τετάρτη, δηλαδή ένα 48ωρο απ' τις δηλώσεις Μπους στο ροδόκηπο του Λευκού Οίκου, και ενώ στο Βερολίνο συζητιόταν ο προϋπολογισμός του 2002, ο Γερμανός καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ επέλεξε να παρέμβει, λέγοντας: «Το να αναζητεί κανείς ήδη από τώρα νέους στόχους για την καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας, πόσο μάλλον στη Μέση Ανατολή, εγκυμονεί κινδύνους... Η Γερμανία δεν περιμένει να επέμβει απλώς στρατιωτικά αλλού στον κόσμο, όπως στο Ιράκ ή τη Σομαλία... Θα κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο. Θα κάνουμε τα πάντα για να εξασφαλίσουμε ότι ο αντιτρομοκρατικός συνασπισμός θα παραμείνει σταθερός».

Σαν συνεννοημένος, το ίδιο 24ωρο και ενώ βρισκόταν στην πρωτεύουσα της Βουλγαρίας, Σόφια, ο Γάλλος υπουργός Αμυνας, Αλέν Ρισάρ, ξεκαθάρισε πως «δεν είναι αναγκαία μία στρατιωτική επιχείρηση εναντίον άλλων χωρών, μεταξύ αυτών και το Ιράκ... Δεν υπάρχουν άλλες χώρες, οι ηγέτες των οποίων να θεωρούνται αυτή τη στιγμή συνένοχοι σε τρομοκρατικές πράξεις. Δεν πιστεύουμε λοιπόν ότι είναι αναγκαίο σήμερα να ξεκινήσουμε μια στρατιωτική επιχείρηση εναντίον των χωρών αυτών».

Αίσθηση, επιπλέον, προκαλεί και η στάση που τηρεί τις τελευταίες βδομάδες και ο Βρετανός πρωθυπουργός, Τόνι Μπλερ, ο οποίος ως γνωστό δεν ήταν μόνο το «δεξί χέρι» του Προέδρου Μπους στη συγκρότηση «της αντιτρομοκρατικής συμμαχίας», αλλά και βασιλικότερος του βασιλέως όσον αφορά τον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Την περασμένη βδομάδα, ακόμη και ο Τόνι Μπλερ εμφανίστηκε λιγότερο θερμός έναντι των σχεδίων της Ουάσιγκτον για επέμβαση στο Ιράκ. Απευθυνόμενος προς βουλευτές του κόμματός του, ο Τόνι Μπλερ είπε μάλιστα πως το «δεύτερο στάδιο της εκστρατείας κατά της τρομοκρατίας θα πρέπει να γίνει με συντονισμένο και μελετημένο τρόπο, προκειμένου να αναληφθεί κάθε δυνατή δράση εναντίον της διεθνούς τρομοκρατίας σ' όλες τις μορφές της... όμως, προς το παρόν, η στρατιωτική δράση μας είναι εστιασμένη στο Αφγανιστάν».

Οι προσεκτικές αντιδράσεις του γαλλογερμανικού άξονα μπορεί να είναι εύλογες, εάν λάβει κανείς υπόψη του μόνο και μόνο το γεγονός πως το «καζάνι» στη Μέση Ανατολή κοχλάζει ολοένα και πιο επικίνδυνα, αλλά δεν πηγάζουν αποκλειστικά και μόνον από τις ανησυχίες τους για το μέλλον της «αντιτρομοκρατικής συμμαχίας», το μέτωπο της οποίας ποτέ δεν ήταν άλλωστε αρραγές, ακόμη και λίγες βδομάδες μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη. Αντανακλούν, σε ένα μεγάλο βαθμό, τις αντιπαραθέσεις και τους «εύθραυστους» συσχετισμούς μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων, οι οποίες δεν είναι πλέον καθόλου βέβαιο πως θα δε θα οδηγήσουν μεσοπρόθεσμα σε σημαντικές - ακόμη και θεαματικές...- γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Το μόνο βέβαιο είναι πως ο πόλεμος των ιμπεριαλιστικών κέντρων θα συνεχιστεί και θα ενταθεί και πως οι μόνες «αβεβαιότητες» ισχύουν μόνο για το επόμενο πεδίο εξαπόλυσης του πολέμου. Εάν δεν είναι το Ιράκ - και αυτό λόγω αντικρουόμενων συμφερόντων...- δεν αποκλείεται η επόμενη μετά το Αφγανιστάν σύρραξη να μεταφερθεί σε ένα πιο «εύκολο» για τις υπερδυνάμεις θέατρο μαχών...