• ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΦΟΡΟΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ - ΤΡΑΠΕΖΕΣ: Στην ημερήσια διάταξη φοροληστεία, κατασχέσεις και πλειστηριασμοί
• ΑΛΛΑΓΗ ΩΡΑΣ ΣΤΗΝ ΕΕ: Προτάσεις, προβληματισμοί και αντιπαραθέσεις με «ουρά»
• ΡΩΣΙΑ - ΙΤΑΛΙΑ: Από τη Μόσχα ο Ιταλός πρωθυπουργός εμφανίστηκε υπέρμαχος της αναθέρμανσης των σχέσεων ΕΕ - Ρωσίας
• ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Κόμματα και επιχειρηματίες «βλέπουν» κέρδη από τη νομιμοποίηση της κάνναβης

Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προχωρά στην πλήρη ενεργοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων και των τριών μνημονίων, έχοντας μάλιστα να «επιδείξει» και τη δική της αποφασιστική συμβολή σε αυτή την κατεύθυνση, εν αναμονή βέβαια των «μεταμνημονιακών» συμπληρώσεων της αντιλαϊκής πολιτικής που προβλέπονται στη συμφωνία με το κουαρτέτο.

Τα «έργα και οι ημέρες» της σημερινής κυβέρνησης, που πρωτοεφαρμόστηκαν το 2016, περιέλαβαν μεταξύ άλλων τη μείωση του αφορολόγητου ορίου για μισθωτούς - συνταξιούχους, την αύξηση του συντελεστή ΦΠΑ (24% από 23%) και μάλιστα σε συνδυασμό με τις μετατάξεις εμπορευμάτων μαζικής κατανάλωσης στον υψηλό συντελεστή, την εκτίναξη του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης της λαϊκής οικογένειας και μια σειρά από άλλες αντιλαϊκές παρεμβάσεις στο μέτωπο της φοροληστείας.

Σε αυτό το πλαίσιο, μισθωτοί και συνταξιούχοι, μετά την καρατόμηση του αφορολόγητου ορίου, «βλέπουν» περαιτέρω περικοπές στις καταβαλλόμενες αποδοχές τους, σε συνέχεια βέβαια αυτών που κληρονόμησαν από τους προκατόχους τους.

Ηδη από τα εισοδήματα του 2016, μισθωτοί και συνταξιούχοι με ετήσια εισοδήματα από 9.090 μέχρι 9.550 ευρώ, οι οποίοι έως τότε καλύπτονταν από το αφορολόγητο, έχουν υποστεί επιβαρύνσεις μέχρι 100 ευρώ το χρόνο. Ταυτόχρονα, οι επιβαρύνσεις, μέσω της φορολογικής κλίμακας, ακουμπάνε όλα τα εισοδήματα από 9.090 ευρώ μέχρι 25.000 ευρώ.

Επόμενος σταθμός είναι το 2020, μέσω της νέας μείωσης του αφορολόγητου ορίου, που προβλέπει τη φορολόγηση ακόμα και εισοδημάτων κάτω των 500 ευρώ! Για παράδειγμα, είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι για λαϊκά νοικοκυριά με 1 προστατευόμενο παιδί το αφορολόγητο όριο συρρικνώνεται στα 5.905 ευρώ, από 8.864 ευρώ.

Μάλιστα, και αυτό το μέτρο, σύμφωνα με τις πληροφορίες, ενδέχεται να έρθει ένα χρόνο νωρίτερα, ξεκινώντας ήδη από το 2019, ως μέρος των αντιλαϊκών «ισοδύναμων» που αναζητούν κυβέρνηση και ιμπεριαλιστικοί «θεσμοί», για να αναβληθεί προσωρινά η νέα μείωση στις συντάξεις που έχει ψηφίσει η κυβέρνηση.

Σε αυτό το πλαίσιο, τα κρατικά έσοδα από τη φορολογία «φυσικών προσώπων» (μισθοί, συντάξεις κ.ά.) από περίπου 9,1 δισ. το 2018 και το 2019 εκτοξεύονται στα 10,5 δισ. το 2020, που σημαίνει την ενίσχυση της φοροαφαίμαξης κατά 1,4 δισ. ευρώ.

Η σημερινή κυβέρνηση έχει να επιδείξει ακόμη και μια σειρά από παρεμβάσεις σε ό,τι αφορά τη διόγκωση των έμμεσων φόρων και άλλων χαρατσιών που φορτώνονται εξολοκλήρου στη μαζική λαϊκή κατανάλωση, πάντα βέβαια σε συνέχεια της πολιτικής των προκατόχων τους.

Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται τόσο η εφαρμογή του διογκωμένου ΦΠΑ στο 24% από 23%, με την ταυτόχρονη κατάργηση του μειωμένου ΦΠΑ που ίσχυε σε νησιά του Αιγαίου, όσο και η διόγκωση του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης της λαϊκής οικογένειας από 230 στα 280 ευρώ το χιλιόλιτρο.

Πριν από την «εξίσωση» των ειδικών φόρων στα καύσιμα, που εφαρμόστηκε στο πλαίσιο του πρώτου μνημονίου (2011), ο ειδικός φόρος στο πετρέλαιο θέρμανσης βρισκόταν στα 21 ευρώ το χιλιόλιτρο. Από τότε μέχρι σήμερα οι ανατιμήσεις φτάνουν στα 259 ευρώ στο χιλιόλιτρο! Δήθεν ως «αντάλλαγμα» δόθηκαν τα ψίχουλα του «επιδόματος θέρμανσης» μόνο για ένα ορισμένο τμήμα του λαϊκού πληθυσμού και βέβαια μόνο για ένα ελάχιστο μέρος από τα κλοπιμαία.

Επιπλέον, θυμίζουμε ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει να επιδείξει σημαντικό έργο ακόμη και σε αυτό το επίδομα θέρμανσης, από 210 εκατ. σε περίπου 55 εκατ. ευρώ το χειμώνα που πέρασε...

Την ίδια ώρα, η επιχείρηση ανάκαμψης του εγχώριου κεφαλαίου, μεταξύ άλλων, προϋποθέτει την απαλλαγή των τραπεζών από τα «βαρίδια» των «κόκκινων» δανείων, προκειμένου να τονωθούν οι ροές χρηματοδότησης στις «βιώσιμες» επιχειρήσεις και τους ομίλους.

Εν προκειμένω, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, έχοντας ήδη διεκπεραιώσει τη «βρώμικη δουλειά».

Μεταξύ άλλων, τα «έργα και οι ημέρες» της περιλαμβάνουν αντιλαϊκές παρεμβάσεις όπως:

-- Αυτόματη άρση (με απόφαση των ίδιων τραπεζών) της παρεχόμενης προστασίας, σε περιπτώσεις καθυστερήσεων στις αποπληρωμές των δόσεων. Μάλιστα, η αποβολή από το καθεστώς «προστασίας» επέρχεται σε περίπτωση που το συνολικό ποσό της καθυστέρησης ξεπερνά την αξία τριών μηνιαίων δόσεων, είτε αυτές είναι διαδοχικές είτε όχι.

-- Απόρριψη της αίτησης, πριν από τη δικαστική προσφυγή, σε περιπτώσεις όπως μεταβίβαση περιουσιακών στοιχείων σε συγγενικά πρόσωπα ή πώληση ακίνητης περιουσίας σε τρίτα πρόσωπα.

-- Αυτόματη έξοδο από τις διαδικασίες δικαστικής προστασίας, σε περιπτώσεις οφειλετών που αιτούνται και πετυχαίνουν την αναβολή των δικαστικών αποφάσεων.

Παράλληλα, ο λεγόμενος νόμος Κατσέλη, που αφορά μια προσωρινή αναβολή των πλειστηριασμών, οδεύει προς το τέλος του (στο τέλος του 2018), ενώ όπως «διαρρέεται» τις μέρες αυτές από τους τραπεζίτες, ζητείται η άμεση μείωση του ορίου των αξιών για την υπαγωγή σε αυτόν να μειωθεί περίπου στο μισό, από 180.000 ευρώ σήμερα στα 100.000.

Παράλληλα, η κυβέρνηση θωράκισε παραπέρα το νομοθετικό πλαίσιο ώστε με συνοπτικές διαδικασίες να πωλούνται τα «κόκκινα» δάνεια από τις τράπεζες στα διάφορα «funds» και άλλα «κοράκια». Μεταξύ άλλων, καταργήθηκε η υποχρέωση των τραπεζών να ενημερώνουν ακόμη και τους ενήμερους δανειολήπτες 12 μήνες πριν από τη μεταβίβαση του δανείου. Επιπλέον, προβλέπεται πως οι εταιρείες «Διαχείρισης Απαιτήσεων από Δάνεια και Πιστώσεις» θα μπορούν στο εξής να έχουν έδρα στο εξωτερικό.

Παράλληλα, από 1/1/2018 ισχύει η δυνατότητα πώλησης για το σύνολο τραπεζικών δανείων για την πρώτη κατοικία, συμπεριλαμβανομένων και αυτών με αντικειμενική αξία χαμηλότερη από 140.000 ευρώ, ενώ από 21/2/2018 οι πλειστηριασμοί διενεργούνται αποκλειστικά και μόνο με ηλεκτρονικά μέσα.

-- Προβλέπεται η ένταση της κρατικής καταστολής με αυστηροποίηση του αντιλαϊκού οπλοστασίου που εφαρμόζεται για την «απρόσκοπτη» διενέργεια των πλειστηριασμών, έτσι ώστε για αδικήματα όπως η «απειλή» και η «διατάραξη οικιακής ειρήνης» σε βάρος συμβολαιογράφων που διενεργούν πλειστηριασμούς να προβλέπεται αυτεπάγγελτη δίωξη και όχι δίωξη κατ' έγκληση.

Αναβαθμίστηκε η θέση των τραπεζών για όλα τα νέα δάνεια, σε περιπτώσεις πλειστηριασμών υπερχρεωμένων επιχειρήσεων, σε βάρος των εργαζομένων (π.χ. απλήρωτα δεδουλευμένα) και άλλων πιστωτών.

Στο ίδιο καθεστώς των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών θα υπάγονται η ακίνητη και κινητή περιουσία, τόσο για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό όσο και για αυτές των αυτοαπασχολούμενων και μικρών επιχειρηματιών προς τα ασφαλιστικά ταμεία.

Την ένταση της επίθεσης, εξάλλου, αποτυπώνει και η πρόσφατη νομοθετική διάταξη, με βάση την οποία προβλέπεται το «δικαίωμα πρόσβασης» στα φορολογικά στοιχεία των φορολογουμένων από τις κάθε είδους «διατραπεζικές εταιρείες διαχείρισης δεδομένων οικονομικής συμπεριφοράς». Το ίδιο «δικαίωμα» κατοχυρώνεται και για φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα, με στόχο βέβαια την ένταση των πιέσεων για την είσπραξη των κάθε είδους ληξιπρόθεσμων οφειλών από λαϊκά νοικοκυριά.

Παρά βέβαια την πλειοψηφία των σχολίων και αναλύσεων που κινούνται σε ρηχά νερά, εστιάζοντας σε δευτερεύουσες πλευρές, πρόκειται για ένα ζήτημα κάθε άλλο παρά δευτερεύον και «αθώο» όπως επιχειρείται να παρουσιαστεί, μιας που αφορά ευθέως τα συμφέροντα διάφορων τμημάτων του κεφαλαίου.

Και η ίδια η πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής άλλωστε όπως και οι σχετικές συζητήσεις στα όργανα της ΕΕ αποτυπώνουν ότι η βασική επιδίωξη είναι να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλιακών ομίλων στην παγκόσμια καπιταλιστική «αρένα», αλλά και να ενισχυθούν στοιχεία της «ενιαίας αγοράς» και της «συνοχής» στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής ένωσης, στην κατεύθυνση «τόνωσης» της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Μια ματιά στο πώς έχει διαχρονικά διαμορφωθεί το σύστημα αλλαγής της ώρας αρκεί για να φανεί ότι αυτή σχετίζεται με τις κάθε φορά οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, και αντίστοιχα - στις καπιταλιστικές οικονομίες - με τις κάθε φορά προτεραιότητες του κεφαλαίου, σε τομείς όπως είναι π.χ. τα ζητήματα εξοικονόμησης Ενέργειας, η εναρμόνιση της λειτουργίας των εθνικών αγορών με αυτές γειτονικών κρατών ή των κυριότερων εμπορικών εταίρων τους κ.ο.κ.

Πρώτη φορά το μέτρο εφαρμόστηκε σε Ευρώπη και ΗΠΑ, αμέσως μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε η ανάγκη για εξοικονόμηση Ενέργειας και μείωση της χρήσης καυσίμων για φωτισμό και θέρμανση ήταν μεγάλη. Μετά όμως και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το μέτρο εγκαταλείφθηκε και ξανάρχισε - όχι τυχαία - μετά την πετρελαϊκή κρίση της δεκαετίας του 1970.

Εκτός Ευρώπης, το 2014, η Ρωσία μεταφέρθηκε στη χειμερινή ώρα μετά από ιατρικές έρευνες που διαπίστωσαν ότι η μόνιμη θερινή ώρα δημιούργησε άγχος, προβλήματα υγείας και αύξηση των τροχαίων ατυχημάτων τα πρωινά, ενώ το 2016 το ίδιο έκανε και η Τουρκία.

Επιπλέον, τα περισσότερα αφρικανικά και ασιατικά κράτη παραλείπουν τη θερινή ώρα, και αυτό είναι κάτι που απασχολεί τους Ευρωπαίους αλλά και τους Αμερικανούς καπιταλιστές, αφού παρατηρούν ότι το ήμισυ του πλανήτη είναι «εκτός συγχρονισμού» με το άλλο, ζήτημα που βάζει εμπόδια σε εμπόριο και μεταφορές, σε μια περίοδο μάλιστα που οι μονοπωλιακοί τους όμιλοι σπεύδουν να «πιάσουν πόστα» και να διεισδύσουν στις ασιατικές και αφρικανικές χώρες.

Επίσης, ενδιαφέρον για να κατανοήσει κανείς το τι υπάρχει πίσω από όλη αυτήν την υπόθεση, είναι ότι η ένωση Λιανικού Εμπορίου των ΗΠΑ παρουσιάζει την επέκταση της θερινής ώρας ανάμεσα στα κορυφαία επιτεύγματα της ιστορίας της για τα τελευταία 50 χρόνια, σημειώνοντας ότι είναι υπεύθυνη για δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια από αυξημένες πωλήσεις αερίου από το 1986.

Σε επίπεδο ΕΕ, οι σχετικές ρυθμίσεις ισχύουν από τη δεκαετία του 1980 και συγκροτούνται μέχρι σήμερα από την Οδηγία 2000/84/EΚ, η οποία θεσπίζει την υποχρέωση των κρατών - μελών να περνούν στη θερινή ώρα την τελευταία Κυριακή του Μάρτη και να επανέρχονται στη χειμερινή ώρα την τελευταία Κυριακή του Οκτώβρη. Οπως σημειώνει η Επιτροπή, στόχος της κοινοτικής νομοθεσίας ήταν να «ενοποιηθούν οι διαφορετικές εθνικές ημερομηνίες μετάβασης στη θερινή ώρα, ώστε να διασφαλιστεί με τον τρόπο αυτό μια εναρμονισμένη προσέγγιση για την αλλαγή της ώρας εντός της ενιαίας αγοράς».

Στην «καρδιά» των σημερινών προτάσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής βρίσκονται ακριβώς οι ίδιες «ανάγκες», αυτές των επιχειρηματικών ομίλων, προσαρμοσμένες όμως στα σημερινά δεδομένα.

Χαρακτηριστικός ως προς αυτό είναι ο διάλογος που διεξάγεται στο σχετικό ιστότοπο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την πρόταση, όπου παρουσιάζονται ορισμένα στοιχεία και συμπεράσματα που έχουν εξαχθεί από τη μέχρι σήμερα εφαρμογή του συστήματος.

Σύμφωνα με αυτά, η Επιτροπή υποστηρίζει καταρχάς ότι αναφορικά με τη λειτουργία της «εσωτερικής αγοράς» η μη συντονισμένη αλλαγή της ώρας από τα κράτη - μέλη «θα ήταν επιζήμια καθώς θα είχε ως συνέπεια υψηλότερο κόστος για το διασυνοριακό εμπόριο, προβλήματα στις μεταφορές, στις επικοινωνίες και τα ταξίδια καθώς και χαμηλότερη παραγωγικότητα στην εσωτερική αγορά αγαθών και υπηρεσιών».

Σε ό,τι αφορά τον ισχυρισμό ότι η αλλαγή ώρας βοηθάει τη συνολική εξοικονόμηση Ενέργειας, η Επιτροπή ισχυρίζεται ότι τα αποτελέσματα των ερευνών δείχνουν ότι τα όποια θετικά αποτελέσματα είναι «οριακά», ενώ εμφανίζουν διαφορές ανάλογα με άλλους παράγοντες όπως η γεωγραφική θέση της κάθε χώρας.

Για την αγροτική παραγωγή, εντοπίζουν περισσότερα θετικά αποτελέσματα, αφού, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, «μία επιπλέον ώρα με φως το καλοκαίρι μπορεί να αποτελεί ένα ιδιαίτερα θετικό στοιχείο, δεδομένου ότι επιτρέπει την επιμήκυνση των ωρών απασχόλησης σε υπαίθριες δραστηριότητες, όπως η δουλειά στα χωράφια και η συγκομιδή».

Για τις επιπτώσεις στην υγεία σημειώνεται ότι αφενός μεν εκτιμάται ότι έχουν θετικό αντίκτυπο λόγω του γεγονότος ότι επιτρέπει «τη δυνατότητα περισσότερων υπαίθριων δραστηριοτήτων αναψυχής», αφετέρου αποτελέσματα άλλων ερευνών δείχνουν ότι οι επιπτώσεις στον ανθρώπινο οργανισμό μπορεί να είναι «σοβαρότερες απ' ό,τι θεωρείτο στο παρελθόν». Πέρα από τον υποκριτικό χαρακτήρα των παραπάνω «αναζητήσεων» της Κομισιόν, χρειάζεται να σημειωθεί ότι και αυτά τα ζητήματα απασχολούν, στο βαθμό που σχετίζονται με το «κόστος» των υπηρεσιών Υγείας και των ασφαλιστικών συστημάτων, αλλά και τις «ευκαιρίες» για το κεφάλαιο σε ακόμα ένα πεδίο, που η ΕΕ και οι κυβερνήσεις στα κράτη - μέλη θεωρούν «πεδίον δόξης λαμπρό».

Σε κάθε περίπτωση, αυτό το οποίο ξεκαθαρίζει η Επιτροπή είναι ότι οι κοινοί κανόνες σε επίπεδο ΕΕ στον τομέα αυτό «είναι καθοριστικής σημασίας για να διασφαλιστεί η ορθή λειτουργία της εσωτερικής αγοράς» και σε αυτήν τη βάση θα υπάρξει η πλήρης αξιολόγηση των κύριων εναλλακτικών επιλογών.

Δηλαδή, είτε να διατηρηθούν οι ισχύουσες ρυθμίσεις της ΕΕ για τη θερινή ώρα, είτε να καταργηθεί η ισχύουσα εξαμηνιαία αλλαγή της ώρας σε όλα τα κράτη - μέλη και να απαγορευτούν οι περιοδικές αλλαγές και κάθε κράτος - μέλος να αποφασίσει για την καθιέρωση μόνιμης θερινής ή χειμερινής ώρας.

Ετσι, σύμφωνα με το ισχύον χρονοδιάγραμμα, κάθε κράτος - μέλος θα κοινοποιήσει έως τον Απρίλη του 2019 αν θα εφαρμόσει θερινή ή χειμερινή ώρα σε μόνιμη βάση και η τελευταία υποχρεωτική αλλαγή σε θερινή ώρα θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 31 Μάρτη. Από τότε και στο εξής τα κράτη - μέλη που επιθυμούν να επανέλθουν σε μόνιμη βάση στη χειμερινή ώρα θα πραγματοποιήσουν μία τελευταία εποχιακή αλλαγή της ώρας, την Κυριακή 27 Οκτώβρη και μετά την ημερομηνία αυτή, δεν θα είναι πλέον δυνατές εποχιακές αλλαγές.

Σε κάθε περίπτωση, τα παραπάνω δείχνουν ότι πρόκειται για ένα σύνθετο θέμα, όπου διακυβεύονται πολλά για το κεφάλαιο και τα τμήματά του, και γι' αυτό λειτουργεί και ως ένα ακόμα πεδίο όπου εκδηλώνονται ενδοαστικοί ανταγωνισμοί στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας αλλά και στο εσωτερικό της κάθε καπιταλιστικής χώρας.

Αυτό αποτυπώνουν και οι «προβληματισμοί» και οι επισημάνσεις των οργάνων της ΕΕ, ότι οι όποιες αλλαγές πρέπει να είναι «προσεκτικές» και «μελετημένες», σε μια προσπάθεια να διατηρηθούν «ισορροπίες» και να συμβιβαστούν επιμέρους συμφέροντα.

Ενδεικτικό είναι π.χ. ότι το ζήτημα απασχόλησε και την άτυπη σύνοδο των υπουργών Περιβάλλοντος και Μεταφορών της ΕΕ τη βδομάδα που πέρασε, με τη σχετική ανακοίνωση να σημειώνει ότι οι σχετικές κινήσεις «απαιτούν πολύ καλό συντονισμό των κρατών μελών», και τους αξιωματούχους να επισημαίνουν ότι παρότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σωστά «ακούει τους πολίτες» (έτσι παρουσιάζεται η διενέργεια ηλεκτρονικού «δημοψηφίσματος» το περασμένο καλοκαίρι), το βασικό είναι να μην υπάρξουν προβλήματα στην ενιαία αγορά και το «άλμα» «να γίνει με ασφάλεια», ακόμα και με παράταση της σχετικής διαδικασίας, δεδομένου ότι σε εξέλιξη βρίσκονται και μια σειρά από άλλες διεργασίες όπως το Brexit.

Οι διαφοροποιήσεις αυτές εκφράζονται και στο ότι οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών δεν έχουν ενιαία στάση απέναντι στο θέμα. Με τα μέχρι τώρα στοιχεία Γερμανία, Φιλανδία, Πολωνία, Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία τάσσονται υπέρ της κατάργησης των εποχιακών αλλαγών της ώρας. Μόνο τρεις χώρες - η Πορτογαλία, η Ελλάδα και η Βρετανία - έχουν τοποθετηθεί κατά της κατάργησης της αλλαγής, ενώ η Κύπρος, η Ιταλία, οι «Κάτω Χώρες», η Ιρλανδία, η Γαλλία και η Δανία δεν έχουν πάρει ακόμα θέση.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης οι τοποθετήσεις των εκπροσώπων του γερμανικού κεφαλαίου.

Ο St. Kapferer, πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Ομοσπονδιακής Ενωσης Βιομηχανίας Ενέργειας και Νερού (BDEW), έχει εκφράσει την ικανοποίησή του για την προοπτική κατάργησης του ισχύοντος συστήματος στην ΕΕ, υποστηρίζοντας ότι η αλλαγή ώρας δεν αποφέρει καμία απτή εξοικονόμηση Ενέργειας. Επίσης, η Ομοσπονδιακή Ενωση Γερμανικών Ενώσεων Εργοδοτών είναι υπέρ της κατάργησης, αφού όπως λέει η αλλαγή της ώρας προκαλεί σε πολλές περιπτώσεις αναταραχή στις βάρδιες και στην εφοδιαστική αλυσίδα.

Ο M. Wansleben, διευθύνων σύμβουλος της Γερμανικής Ενωσης Βιομηχανιών και Βιομηχανικών Επιμελητηρίων, από την άλλη πλευρά, σημειώνει ότι τα θετικά και τα αρνητικά αποτελέσματα της αλλαγής ώρας εξισορροπούνται, καταδεικνύοντας ακριβώς τον προβληματισμό της αστικής τάξης για τις συνέπειες της όποιας απόφασης αλλά και τους ανταγωνισμούς μεταξύ διαφορετικών τμημάτων του κεφαλαίου.

Σε πρόσφατη σχετική τοποθέτησή του σημείωσε πως «σε ορισμένες εταιρείες, η αλλαγή του χρόνου οδηγεί σε επιπλέον εργασία, για παράδειγμα σε βάρδιες ή σε σιδηροδρομικές μεταφορές. Ομως, οι επιχειρήσεις που παρέχουν υπηρεσίες για υπαίθριες δραστηριότητες ωφελήθηκαν από τη θερινή ώρα. Τώρα δεν πρέπει να βιαστούμε. Η θερινή ώρα ανοίγει σε πολλές επιχειρήσεις ένα μεγαλύτερο "παράθυρο" για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, ειδικά για υπαίθριες δραστηριότητες. Είναι σημαντικό να μη δράσουμε επιθετικά τώρα, αλλά να σταθμίσουμε προσεκτικά τα επιχειρήματα. Σε ό,τι αφορά την κατάργηση της αλλαγής της ώρας, θα πρέπει να εφαρμοστεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ώστε να μειωθεί η επιβάρυνση των επιχειρήσεων».

Από τα παραπάνω, γίνεται φανερό ότι πρόκειται για συζήτηση που είναι ήδη «σημαδεμένη» από τους μονοπωλιακούς ανταγωνισμούς, ενώ στο πλαίσιο της οικονομίας που λειτουργεί με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος, το κριτήριο με το οποίο θα ληφθούν οι αποφάσεις από την ΕΕ και τις αστικές κυβερνήσεις είναι τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων και όχι οι ανάγκες των εργαζομένων.

Αυτό το βασικό ζήτημα - που αφορά στην ουσία της σχετικής πρότασης η οποία δεν είναι το αν θα καταργηθεί ή όχι η αλλαγή της ώρας - έχει αναδείξει η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, που έχει ταχθεί ενάντια σε κάθε παρέμβαση της ΕΕ και κάθε προσπάθεια στο πλαίσιο της λεγόμενης «ολοκλήρωσης» της ιμπεριαλιστικής ένωσης να προωθήσει ενιαίο καθεστώς στο ζήτημα της ώρας, και ταυτόχρονα στη σχετική συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο, όπου εκφράστηκαν τα διαφορετικά συμφέροντα και οι σφοδροί ανταγωνισμοί ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους, τοποθετήθηκε με λευκό.

Δεν είναι μόνο ιταλικά, ούτε μόνο τωρινά τα «παράπονα» για την πίεση που ασκούν στα σχέδια μεγάλων μονοπωλίων οι κυρώσεις προς και από τη Ρωσία. Ωστόσο, η επίσκεψη Κόντε στη Μόσχα έδειξε ότι μεγαλώνει η αποφασιστικότητα πολλών αυτές οι κυρώσεις ουσιαστικά να παρακαμφθούν και να δυναμώσουν ολόπλευρα οι κοινές μπίζνες με το ρωσικό κεφάλαιο.

Στην κοινή συνέντευξη Τύπου, ο Πούτιν εξήγησε ότι η συνάντησή του με τον Κόντε κάλυψε σχεδόν όλο το φάσμα της ρωσοϊταλικής συνεργασίας, αλλά, χαρακτηρίζοντας την Ιταλία «πολύ σημαντικό οικονομικό εταίρο», αποκάλυψε ότι οι συνομιλίες επικεντρώθηκαν κυρίως στη διμερή εμπορική και επενδυτική συνεργασία.

Αλλωστε, υπεγράφησαν τουλάχιστον 13 συμφωνίες. Ανάμεσά τους:

-- Η συμφωνία ανάμεσα στους Ρωσικούς Σιδηρόδρομους και την ιταλική εταιρεία ENEL, για την προμήθεια φυσικού αερίου. Η ENEL συμμετέχει σήμερα στον εκσυγχρονισμό των ηλεκτρικών δικτύων σε μεγάλο μέρος όλης της Ρωσίας, ενώ πρωτοστατεί και στη δημιουργία αιολικών πάρκων.

-- Ο ρωσικός ενεργειακός κολοσσός «Rosneft» υπέγραψε συμφωνία με την ιταλική «Pietro Fiorentini» για συνεργασία στον τομέα της παραγωγής μηχανολογικού εξοπλισμού.

-- Το Ρωσικό Ταμείο Αμεσων Επενδύσεων (Russian Direct Investment Fund - RDIF) συμφώνησε με τον ιταλικό όμιλο «Adler Pelzer Group» (APG) να συνεργαστούν για την επέκταση διαφόρων επενδύσεων στη ρωσική επικράτεια. Το RDIF υπέγραψε συμφωνία συνεργασίας και στον τομέα της ναυπηγικής βιομηχανίας, με την ιταλική «Ferretti».

Μεταξύ άλλων, τα δύο υπουργεία Φυσικών Πόρων υπέγραψαν μνημόνιο κατανόησης για τη «βιώσιμη ανάπτυξη» και την «προστασία του περιβάλλοντος» (βλ. νέα πεδία διοχέτευσης υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων). Ακόμα, ο όμιλος «Pirelli» θα συνεργαστεί με τη «Rostec» (δραστηριοποιείται από τη μεταλλοβιομηχανία μέχρι και τη διαστημική) για τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό μονάδων παραγωγής ελαστικών κ.λπ.

Αυτό που ξεχώρισε όμως είναι το σχέδιο συμπόρευσης στην κατασκευή και λειτουργία του αγωγού «Turkish Stream», που θα μεταφέρει ρωσικό αέριο μέσω Τουρκίας (και όχι μόνο) προς την Ευρώπη και ο οποίος όταν ξεκίνησε σηματοδότησε τον δυναμισμό με τον οποίο η Ρωσία δηλώνει πως δεν παραιτείται από την ευρωπαϊκή αγορά. Οπως ανακοίνωσε ο Πούτιν, «εξετάζουμε τη δυνατότητα κατασκευής κεντρικών αγωγών μέσω του νότιου διαδρόμου για την προμήθεια ρωσικού αερίου στην Ευρώπη. Ολα είναι πιθανά, εξετάζουμε όλες τις ευκαιρίες. Συμπεριλαμβανομένης της σύνδεσης της Ιταλίας με τον αγωγό "Turkish Stream" μέσω Βουλγαρίας, Σερβίας, Ουγγαρίας και Ελλάδας».

Αξίζει να σημειωθεί ότι σήμερα η Ρωσία καλύπτει το 35% των αναγκών της Ιταλίας σε φυσικό αέριο. Βέβαια, η συμμετοχή της Ιταλίας στο έργο του «Turkish Stream» αντικειμενικά αποκτά ευρύτερες διαστάσεις.

Τέλος, θυμίζουμε τη συμφωνία που υπέγραψαν λίγες μέρες πριν την άφιξη Κόντε στη Μόσχα ο ενεργειακός κολοσσός «Eni» με τη ρωσική «Lukoil» για την εκμετάλλευση του αιγυπτιακού κοιτάσματος Meleiha. Η «Eni» έχει μπει για τα καλά στην περιοχή: Αφενός διατηρεί τα περισσότερα δικαιώματα εκμετάλλευσης του τεράστιου κοιτάσματος «Ζορ», αφετέρου επεκτείνει γοργά τη δράση της στην κυπριακή ΑΟΖ κ.λπ. Η συνεργασία με τη «Lukoil» συμπληρώνει αυτήν με τον άλλο ρωσικό κολοσσό, «Rosneft», που προ διετίας αγόρασε το 20% του «Ζορ» από την «Eni», αναδεικνύοντας τη σημασία που δίνουν και τα ρωσικά κεφάλαια στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Τώρα, η κοινή δράση ιταλικών και ρωσικών κεφαλαίων στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο - μια περιοχή που όλα δείχνουν ότι θα παίξει κρίσιμο ρόλο στις ενεργειακές και γεωπολιτικές κόντρες μεγάλων ιμπεριαλιστικών συμφερόντων - δυναμώνει.

Στιγμιότυπο από την υποδοχή Κόντε (αριστερά) στη Μόσχα

Αυτό είχε δηλώσει τον περασμένο Ιούνη από τον Καναδά ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, Τζουζέπε Κόντε, στο περιθώριο της Συνόδου των ΗΠΑ, Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Ιαπωνίας, Καναδά, Βρετανίας, που εξακολουθούν να προβάλλονται ως οι 7 πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες του κόσμου και να συγκροτούν το G7. Με δεδομένο ότι επρόκειτο για μία από τις πρώτες διεθνείς εμφανίσεις του Κόντε και ότι είχαν προηγηθεί πολυεπίπεδες αναλύσεις για τα παζάρια και τελικά τη συγκρότηση της ιταλικής ευρωσκεπτικιστικής κυβέρνησης «Κινήματος 5 Αστέρων» (Μ5S) - «Λέγκας» (μετά από τις εκλογές του Μάρτη και τις μεγάλες απώλειες για «παραδοσιακά» πολιτικά κόμματα όπως το Δημοκρατικό), η δήλωση εκείνη θεωρήθηκε από κάποιους λίγο ...τυχαία, «γραφική», υπερβολική.

Στις 24 Οκτώβρη, ο Κόντε πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στη Μόσχα, όπου και έκανε νέες επισημάνσεις για τη σημασία της συνεργασίας με τη Ρωσία.

Στην κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Ρώσο Πρόεδρο, Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Κόντε έκρινε σκόπιμο να αναφέρει μεταξύ άλλων: «Στα διεθνή ζητήματα, αντιμετωπίζουμε έναν τεράστιο αριθμό προκλήσεων για την ασφάλεια και την ανάπτυξη της Ιταλίας και της Ευρώπης και θεωρούμε ότι είναι κρίσιμης σημασίας να συζητήσουμε αυτά τα ζητήματα με έναν στρατηγικό εταίρο, όπως η Ρωσική Ομοσπονδία.

Χρειαζόμαστε τη Ρωσία για να αναπτύξουμε λύσεις για τις βασικές διεθνείς κρίσεις. Το έλεγα από την αρχή της θητείας μου: Χρειάζεται βιώσιμη ανάπτυξη και, πριν απ' όλα, χρειάζονται βιώσιμες πολιτικές αποφάσεις. Πιστεύω με ειλικρίνεια στην εποικοδομητική προσέγγιση της Μόσχας».

Ενώ, μιλώντας στο ρωσικό πρακτορείο ITAR-TASS, επανήλθε στην ανάγκη επαναλειτουργίας του σχήματος G8, υποστηρίζοντας ότι «αν ο Πρόεδρος Πούτιν επιστρέψει στο διαπραγματευτικό τραπέζι του G7, θα μπορέσουμε να λύσουμε διεθνή προβλήματα που τόσο καιρό δεν έχουν διευθετηθεί».

Ο Κόντε στη Μόσχα ανέδειξε με πολλούς τρόπους αυτό που Μ5S και «Λέγκα» διαμήνυαν στα προγράμματά τους πριν ακόμα αρχίσουν να συγκυβερνούν, ότι δηλαδή χρειάζεται επανεξέταση των σχέσεων με τη Ρωσία.

Είναι βέβαια χρήσιμο να σημειωθεί ότι οι συναντήσεις του Κόντε με τον Μεντβέντεφ και τον Πούτιν έγιναν σε μια περίοδο που οι σχέσεις της Ιταλίας με την ΕΕ «δοκιμάζονται», ειδικά μετά την επίσημη απόφαση της Κομισιόν να απορρίψει το ιταλικό σχέδιο προϋπολογισμού, με φόντο ευρύτερες διαφωνίες για την αξία της λεγόμενης «δημοσιονομικής πειθαρχίας», των ρυθμών εφαρμογής του ευρωπαϊκού Συμφώνου Σταθερότητας αλλά και των περιθωρίων απόκλισης από αυτό, στο πλαίσιο συνολικότερων διεργασιών για το μέλλον και τις προτεραιότητες της ιμπεριαλιστικής ΕΕ.

Ωστόσο, ακόμα κι αν η Ρώμη σκοπεύει να αξιοποιήσει τη σχέση της με τη Μόσχα ως «διαπραγματευτικό χαρτί» για τους όρους συνεργασίας της με την ΕΕ, αναδεικνύεται καθαρά ένα απαιτητικό παζάρι που ξεδιπλώνεται αργά αλλά σταθερά, ανάμεσα στη Ρωσία και μια σειρά ευρωπαϊκές δυνάμεις, αν όχι την ΕΕ ως σύνολο. Αλλωστε, λίγες μέρες μετά την επίσκεψη του Ιταλού πρωθυπουργού στη Μόσχα, οι ηγέτες της Γερμανίας και της Γαλλίας συναντούσαν τον Πούτιν για να συζητήσουν ειδικά το θέμα της Συρίας, με συνομιλητή (και οικοδεσπότη) και τον Πρόεδρο της Τουρκίας.

Ο ίδιος ο Κόντε - επικεφαλής μιας κυβέρνησης που ισχυρίζεται ότι δεν θέλει έξοδο της Ιταλίας από την ΕΕ - δήλωσε στο ITAR-TASS ότι «είναι απαραίτητο να επιδιώξουμε βελτίωση των σχέσεων μεταξύ της ΕΕ και των χωρών που ανήκουν σε αυτήν από τη μια μεριά, και τη Ρωσία από την άλλη», και πρόσθεσε: «Προσπαθούμε να εντάξουμε όλους τους Ευρωπαίους εταίρους σε αυτήν τη διαδικασία, γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουμε να βελτιώσουμε ολόκληρο το εύρος των σχέσεων στην Ευρώπη και επίσης να αποκαταστήσουμε αυτό που χάθηκε τα τελευταία χρόνια» στις σχέσεις Ευρώπης - Ρωσίας. Ερωτηθείς δε ειδικά για το ενδεχόμενο η Ιταλία να ασκήσει βέτο σε ενδεχόμενη πρόταση ανανέωσης ή ενίσχυσης των κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας, ήταν προσεκτικός στην απάντησή του: «Η Ιταλία θεωρεί ότι παραγωγική δουλειά σημαίνει να πείσουμε τους Ευρωπαίους εταίρους μας να κινηθούμε σε μία κοινή κατεύθυνση. Για αυτό προτιμάμε να μην πάρουμε ακόμα αποφάσεις (σ.σ. για το ενδεχόμενο άσκησης βέτο). Η Ιταλία είναι πολύ φιλόδοξη και θα θέλαμε να πείσουμε τους εταίρους μας ότι ο καλύτερος τρόπος να βρεθεί λύση είναι μέσω του διαλόγου». Νωρίτερα είχε εξηγήσει πως «αν η Ιταλία πάρει μια απομονωμένη θέση, η πιθανότητα περαιτέρω ανάπτυξης των σχέσεων (σ.σ. ΕΕ - Ρωσίας) θα χαθεί», υπογραμμίζοντας ότι η Ρώμη επιδιώκει να προωθήσει «την πιο ολοκληρωμένη στρατηγική». Είπε ακόμα ότι «πρέπει να αποκαταστήσουμε αυτόν το διάλογο (σ.σ. ΕΕ - Ρωσίας), την αμοιβαία συνεργασία. Αλλά γνωρίζουμε ότι δεν αρκεί να βοηθήσουμε μόνο εμείς».

Τους προβληματισμούς του ιταλικού κεφαλαίου όμως δεν μεταφέρει μόνο ο Κόντε, αλλά και φυσικοί του εκπρόσωποι, όπως ο Αντόνιο Φαλικο, διευθύνων σύμβουλος της τράπεζας «Intesa», ο οποίος χαρακτήρισε «γενναία» τη συμπεριφορά με την οποία η Ιταλία επιδιώκει να αναπτύξει τη σχέση της με τη Ρωσία και παρατήρησε ότι η σημερινή ιταλική κυβέρνηση «οφείλει να υπάρξει σε ένα σύστημα με πολλές τυπικότητες. Αυτό αφορά και την ΕΕ και το ΝΑΤΟ (...) Αν διαμορφωθεί μία συμμαχία Ιταλίας, Γαλλίας και Γερμανίας στην Ευρώπη, νομίζω ότι αυτό το θέμα θα διευθετηθεί. Στα πρόθυρα μιας απόφασης για περαιτέρω παράταση των κυρώσεων, η σημερινή ιταλική κυβέρνηση μπορεί να πείσει άλλες χώρες να καταψηφίσουν αυτήν την απόφαση. Αν αυτό δεν λειτουργήσει, τότε τουλάχιστον η Ιταλία μπορεί να την καταψηφίσει και τότε οι κυρώσεις αυτομάτως δεν θα ανανεωθούν».

Η εναντίωση στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας - συνέχισε ο ίδιος - «δεν θα σημάνει κανέναν πολιτικό σεισμό (...) Εν καιρώ, όλοι θα κατανοήσουν ότι αυτή η προσέγγιση ανταποκρίνεται στα συμφέροντα και των συνηθισμένων πολιτών και των χωρών συνολικά». Και περιγράφοντας το ευρύτερο φόντο μέσα στο οποίο διαμορφώνονται οι επιλογές των μεγαλοεπιχειρηματιών, κατέληξε: «Οι ευρωπαϊκές εταιρείες αντιλαμβάνονται την κατάσταση σήμερα (σ.σ. όσον αφορά τις ευρωρωσικές σχέσεις) ως κρίση, ως αδυναμία να κοιτάξουν στο μέλλον και να αναπτύξουν υποσχόμενα σχέδια. Οι κυρώσεις έχουν γίνει ένα μισητό εμπόδιο ακόμα και για στρατηγικά σημαντικές εταιρείες, πόσο μάλλον τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις (ΜμΕ). Σε αυτήν την περίπτωση (σ.σ. των ΜμΕ), το πρόβλημα των κυρώσεων γίνεται ακόμα χειρότερο».

Αυτό που χρειάζεται να τονιστεί είναι πως οι επιλογές του κεφαλαίου δεν καθορίζονται στενά επιχειρηματικά, αλλά διαμορφώνονται μέσα σε ένα πλαίσιο ευρύτερων γεωπολιτικών σχεδιασμών και ανταγωνισμών. Για παράδειγμα, Ρωσία και Ιταλία μοιράζονται προβληματισμούς και «ιδέες» και για τις προσεχείς εξελίξεις στη Βόρεια Αφρική, όπου όλα δείχνουν ότι σύντομα θα μετατοπιστούν πεδία του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Στις 12 και 13 Νοέμβρη, η ιταλική κυβέρνηση θα φιλοξενήσει στο Παλέρμο διεθνή Συνδιάσκεψη για τη Λιβύη, στην οποία μάλιστα η Ρωσία δεσμεύτηκε να πάρει μέρος με το «ανώτερο δυνατό επίπεδο» εκπροσώπησης.

Eurokinissi

«Τσουνάμι ζήτησης» περιμένουν οι επιχειρήσεις στον Καναδά μετά τη νομιμοποίηση της ναρκωτικής ουσίας

Και τα τρία αυτά κόμματα υποστηρίζουν ότι η «πολιτική απαγόρευσης» της κάνναβης απέτυχε, επειδή δεν περιορίζεται «ούτε η προσφορά ούτε η ζήτηση». Η «προσφορά» της ναρκωτικής ουσίας θα πρέπει να γίνεται από το κράτος, το οποίο θα ελέγχει τη διακίνησή της και θα έχει έσοδα από αυτή, είναι το επιχείρημα των κομμάτων και του Γερμανικού Συνδέσμου Κάνναβης (DHV). Οι υποστηρικτές της νομιμοποίησης της κάνναβης εκφράζουν την ελπίδα πως το παράδειγμα του Καναδά θα αλλάξει τη γνώμη σε όσους εναντιώνονται, κυρίως από τη σκοπιά του οικονομικού ανταγωνισμού. Λένε: «Οταν η δεύτερη μεγαλύτερη σε έκταση χώρα του κόσμου και μία από τις ισχυρότερες παγκόσμιες οικονομίες που ανήκει στο G7, νομιμοποιεί την κάνναβη για "ψυχαγωγία", αυτό θα μπορούσε να στείλει ένα μήνυμα».

Ο DHV διεξήγαγε τον Σεπτέμβρη την πρώτη μεγάλης κλίμακας μελέτη σχετικά με την κάνναβη στη Γερμανία και τα αποτελέσματα αναμένεται να δημοσιευτούν μέσα στο Νοέμβρη.

Η μελέτη επικεντρώνεται στα οικονομικά οφέλη για το γερμανικό κράτος και τη γερμανική επιχειρηματικότητα. Από τη μία, υποτιθέμενος στόχος των κομμάτων μέσω της νομιμοποίησης είναι ο «έλεγχος» και ο «περιορισμός» της χρήσης κάνναβης (ιδιαίτερα, λένε, στις νέες ηλικίες), από την άλλη δεν μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους για το γεγονός ότι περίπου 4 εκατ. άνθρωποι στη Γερμανία κάνουν τακτική χρήση κάνναβης και εκτιμάται ότι καταναλώνονται ετησίως 200 - 600 τόνοι κάνναβης. Τα καπιταλιστικά κράτη με κυνισμό παραδέχονται ότι εφόσον το «πρόβλημα υπάρχει» και ήδη η χρήση του ναρκωτικού αυτού είναι διαδεδομένη, γιατί να μην αποτελέσει ένα ακόμη πεδίο κερδοφορίας και «ανάπτυξης»;

«Τα κρατικά έσοδα μόνο από τη φορολόγηση της κάνναβης θα ξεπερνούσαν το 1 δισ. ευρώ ετησίως. Κι αυτός είναι ένας συντηρητικός υπολογισμός. Υπάρχουν ακόμη πολλά περιθώρια προς τα πάνω, και σχεδόν καθόλου προς τα κάτω», λέει στο περιοδικό «Der Spiegel» ο Γιούστους Χάουκαπ, οικονομολόγος του πανεπιστημίου του Ντίσελντορφ που εργάστηκε για τη μελέτη του DHV. Παραδέχεται, δηλαδή, πως η νομιμοποίηση της κάνναβης ούτε πρόθεση έχει τον περιορισμό της χρήσης, ούτε τη δυνατότητα, αφού «δυναμιτίζει» και τις όποιες προσπάθειες για πρόληψη, ενημέρωση του πληθυσμού κ.λπ. Ταυτόχρονα, αναφέρει η μελέτη, το γερμανικό κράτος θα εξοικονομήσει πολλά εκατ. ευρώ από δαπάνες για την αστυνομία και τη δικαιοσύνη.

Ο οικονομολόγος επισημαίνει το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που αποκτά ο Καναδάς ως «πρωτοπόρος», ιδιαίτερα στον τομέα της τεχνολογίας και της επέκτασης των επώνυμων προϊόντων κάνναβης: «Από τον Καναδά έχουμε πολλά να μάθουμε...», τονίζει στη «Deutsche Welle» απευθυνόμενος σε πολιτικούς και επιχειρηματίες.

«Ολοι θα μπορούσαν να ωφεληθούν από μια ρυθμιζόμενη αγορά», ισχυρίζεται ο Γκέοργκ Βουρτ, μέλος του DHV: «Το κράτος κερδίζει, για τους επιχειρηματίες ο κλάδος είναι ελκυστικός (σ.σ. εφόσον υπάρχει πελατεία και ζήτηση), ο καταναλωτής (!) έχει πρόσβαση σε καθαρή, ποιοτική κάνναβη (!) χωρίς να μπλέκεται με τη μαύρη αγορά»...

Οσον αφορά τα ...«οφέλη» για τους χρήστες της ναρκωτικής ουσίας, που για τα καπιταλιστικά κράτη είναι «καταναλωτές» και «φορολογούμενοι», οι επιστήμονες έχουν διαφορετική γνώμη.

«Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από τότε που χαιρετίστηκε μετά πολλών τυμπανοκρουσιών η νομιμοποίηση κατοχής και χρήσης κάνναβης για ψυχαγωγικούς λόγους στον Καναδά. Βέβαια, την ίδια ώρα, έγκριτοι επιστήμονες και ερευνητές από όλο τον κόσμο κουνούσαν το κεφάλι με περίσκεψη, αλλά κυρίως αγωνία για τις επιπτώσεις στην υγεία των νέων ανθρώπων», σημειώνεται σε αφιέρωμα του «Der Spiegel», όπου παρατίθενται μαρτυρίες ειδικών και επιστημόνων.

Οι ειδικοί αναφέρονται σε πολλές περιπτώσεις εφήβων ή νέων που τυχαία ή για δοκιμή έκαναν χρήση χασίς ή μαριχουάνας, για να διολισθήσουν στη συνέχεια στον φαύλο κύκλο των ναρκωτικών χωρίς τέλος. «Πρόκειται για πολλές τραγικές ιστορίες που ξεκινούν με τη χρήση κάνναβης για αστείο και οδηγούνται τελικά στην καταστροφή», σημειώνουν, επομένως ο κίνδυνος αυξάνει κατά πολύ, όταν ένας νέος μπορεί απλά να αγοράσει κάνναβη από ένα κατάστημα.

Αν καπνίζει κανείς συχνά κάνναβη ή μαριχουάνα, «μπορεί να οδηγηθεί σε ψυχολογική εξάρτηση και να αποκτήσει ψυχικά προβλήματα, ιδίως όταν το "υπόστρωμα" είναι ευνοϊκό», λέει ο Αξελ Σμιτ, διευθυντής της κλινικής απεξάρτησης «Im Wingert» στη Βόννη.

Απέναντι στη θεωρητικοποίηση των επιχειρημάτων υπέρ της απελευθέρωσης της χρήσης κάνναβης (είναι «δικαίωμα», είναι «μαλακό, ακίνδυνο» ναρκωτικό κ.λπ.), «αντιπαρατάσσεται μια ολόκληρη χορεία επιστημόνων, γιατρών, ψυχολόγων, παιδαγωγών, εργαζόμενων σε υπηρεσίες πρόληψης κι αποτοξίνωσης, που συμφωνούν χωρίς εξαίρεση στο εξής: Το "χόρτο" δεν είναι και τόσο ακίνδυνο όσο θέλουν κάποιοι να νομίζουν και η ελεύθερη πώλησή του σε πολιτείες των ΗΠΑ ή τελευταία στον Καναδά κρύβει ανυπολόγιστους κινδύνους», σημειώνεται στο αφιέρωμα του «Spiegel».

«Η κάνναβη σε όλα τα κοινωνικά στρώματα εξελίσσεται σε ένα επικίνδυνο πρόβλημα», υποστηρίζει η Ρίτα Ζάλγκμαν, επικεφαλής της κεντρικής υπηρεσίας πρόληψης στην Κεντρική Εγκληματολογική Υπηρεσία της Κάτω Σαξονίας. «Είναι ανεύθυνο να δίδεται έτσι ελεύθερα», συνηγορεί και ο Ράινερ Τομάσιους από την Παιδιατρική Κλινική του Αμβούργου, που από καιρό προειδοποιεί για τους κινδύνους και τάσσεται εναντίον της νομιμοποίησης: «Υπάρχει μέγας κίνδυνος να αυξηθεί ο αριθμός των ανθρώπων με κοινωνικά και ψυχικά προβλήματα».

Ο Μίρκο Ντένερτ, επικεφαλής της Πανεπιστημιακής Κλινικής της Λειψίας για ψυχιατρικά νοσήματα νέων, προσθέτει τη δική του εμπειρία. Υποστηρίζει ότι ενώ πολλοί πλασάρουν την κάνναβη ως ένα «υγιεινό χόρτο», κάτι σαν «βιολογικό ναρκωτικό», χωρίς προσθετικές ουσίες, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική: «Στα είδη που κυκλοφορούν σήμερα, περιέχεται περισσότερη τετραϋδροκανναβινόλη THC, ουσία που οδηγεί σε ψυχοδραστικές μεταβολές τον ανθρώπινο εγκέφαλο, ενώ αντίθετα η κανναβινόλη που ενδεχομένως να μπορεί να βοηθήσει σε ασθένειες, όπως η επιληψία ή το Πάρκινσον, δεν ανιχνεύεται πλέον καθόλου».

Ενώ η χρήση κάνναβης εξελίσσεται σε πρόβλημα κυρίως στις νεαρές ηλικίες, αυξάνεται το ποσοστό ευρύτερης αποδοχής της ως ενός «ακίνδυνου ναρκωτικού». «Αυτό οφείλεται και στους λομπίστες (σ.σ. οικονομικά επιχειρηματικά συμφέροντα) που φροντίζουν να υπερτονίσουν τα "οφέλη" και να αποπροσανατολίσουν από τους κινδύνους. Τελικά, όμως, το ερώτημα προς το στρατόπεδο των "προοδευτικών" είναι αμείλικτο: Θα προστατευθούν καλύτερα παιδιά και έφηβοι από τις παρενέργειες και τον ψυχολογικό εθισμό, εάν νομιμοποιηθεί η χρήση κάνναβης για ψυχαγωγικούς σκοπούς στους ενήλικες;», συνεχίζει το ρεπορτάζ.

Ξεκάθαρα αρνητική απάντηση δίνει ο Γκέοργκ Γιούνκελ, διευθυντής της Πανεπιστημιακής Κλινικής Ψυχιατρικής του Μπόχουμ: «Ανησυχούμε για εφήβους και ενήλικες, ιδιαίτερα για αυτούς με βεβαρημένη υγεία. Ερευνες έχουν δείξει ότι τουλάχιστον ένας στους 11 που καπνίζει τακτικά μαριχουάνα, αναπτύσσει διαταραχές που αποδίδονται στην κάνναβη, όπως φοβικά σύνδρομα, κατάθλιψη ή ψυχωσικές καταστάσεις. Η κάνναβη μπορεί να ενεργοποιήσει νευροδιαβιβαστές που προκαλούν σχιζοφρένεια σε ανθρώπους που έχουν προδιάθεση».

Πάντως, οι επιχειρηματίες στον Καναδά «τρίβουν τα χέρια» τους από τη νομιμοποίηση του «ψυχαγωγικού χόρτου», περιμένοντας έκρηξη της ζήτησης. Σύμφωνα με δημοσκόπηση της εταιρείας «Environics Analytics», οι κάτοικοι του Τορόντο (σχεδόν 3 εκατ.) καπνίζουν ετησίως 142 εκατ. «τσιγαριλίκια». Πολλές εταιρίες (π.χ. «Coca Cola») αναμένουν το άνοιγμα μιας νέας μεγάλης αγοράς, η οποία θα είναι ιδιαίτερα κερδοφόρα. «Σύντομα θα υπάρξει ένα τσουνάμι από προσφορές», δηλώνει ο Γκρεκ Πάντελιτς, επικεφαλής της εταιρείας «Ahlot», που πουλάει διαδικτυακά ινδική κάνναβη. Μάλιστα, η εταιρεία έχει δημοσιεύσει αγγελία στο διαδίκτυο αναζητώντας «γνώστες ινδικής κάνναβης» για ημιαπασχόληση. Η δουλειά τους θα είναι να δοκιμάζουν διαφορετικές ποικιλίες της ναρκωτικής ουσίας και να γράφουν την κριτική τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης...