Γρηγοριάδης Κώστας

Ηδη από προχτές εμφανίστηκαν στον αστικό Τύπο τα πρώτα αφιερώματα που κάνουν λόγο για παγκόσμια επισιτιστική κρίση και με βάση αυτή δικαιολογούν ένα κύμα αυξήσεων στην ελληνική αγορά τροφίμων. Ο ίδιος ο πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου έσπευσε να δικαιολογήσει τις αυξήσεις.

Πρόβλημα με τα τρόφιμα πράγματι υπάρχει. Μόνο που γι' αυτό δε φταίει η συγκυριακή μείωση στην παραγωγή ενός προϊόντος. Η χώρα μας, για παράδειγμα, έχει όλα τα μέσα και τις δυνατότητες να αναπτύξει την πρωτογενή της παραγωγή ώστε να καλύπτει τις ανάγκες του πληθυσμού με προϊόντα ποιότητας. Αυτό όμως δεν το επιτρέπουν οι κανόνες της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της ΕΕ και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ). Το αποτέλεσμα της ακολουθούμενης πολιτικής είναι να οδηγούνται η αγροτική παραγωγή στη συρρίκνωση και οι μικρομεσαίοι αγροτοκτηνοτρόφοι στη φτώχεια και στο ξεκλήρισμα. Κι εκεί που η χώρα μπορεί να έχει επάρκεια τροφίμων βασισμένη στη δική της παραγωγή, αναγκάζεται να εισάγει τεράστιες ποσότητες τροφίμων.

Κι όσο αυτή η πολιτική θα κυριαρχεί, η κατάσταση θα γίνεται χειρότερη. Οσο συνεχίζεται η κυριαρχία των μονοπωλίων, των χρηματιστηρίων και των μηχανισμών τους, οι επισιτιστικές κρίσεις στα πλαίσια και των καπιταλιστικών κρίσεων θα δίνουν και θα παίρνουν.

Οπως σημείωνε χαρακτηριστικά ο «Ρ», «το πρόβλημα της ξηρασίας η καπιταλιστική αγορά το μετατρέπει σε "πλημμύρα" αύξησης των τιμών, με θύματα τους λαούς του πλανήτη».

Το συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα είναι ένα: Για τη λύση και του επισιτιστικού προβλήματος απαιτείται σύγκρουση με τα μονοπώλια, ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία για να επιβάλει μια λαϊκή οικονομία που θα αναπτύξει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας έτσι που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες διευρυνόμενες λαϊκές ανάγκες.

Το μέτρο της εργασιακής εφεδρείας με απολύσεις στο Δημόσιο σε συνδυασμό με τις δραστικές και συνεχείς περικοπές στη χρηματοδότηση των δήμων (σ.σ. η τελευταία έφτασε το 30% με πρόσχημα την πληρωμή των επιδομάτων των ΑμΕΑ), οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο να σταματήσουν να παρέχονται μια σειρά κοινωνικές υπηρεσίες - έστω και υποτυπώδεις - σε ηλικιωμένους, άτομα με αναπηρίες, νέα ζευγάρια που πήγαιναν τα παιδιά τους στους παιδικούς σταθμούς και στα Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης. Επιπλέον, δε θα υπάρχουν κονδύλια για πετρέλαιο ώστε να έχουν θέρμανση τα σχολεία. Ηδη, μεγάλος αριθμός δήμων δεν πληρώνει τους μισθούς των εργαζομένων, με αποτέλεσμα σε κάποιες περιπτώσεις οι εργαζόμενοι, μόνιμοι και συμβασιούχοι, να έχουν να πληρωθούν πάνω από 3 και 4 μήνες. Υπάρχουν συμβασιούχοι διμηνίτες που τελειώνει η σύμβασή τους, απολύονται και δεν έχουν πάρει ούτε ένα ευρώ...

Θυμίζουμε ότι στον προϋπολογισμό του 2012 εγγράφηκαν 2,4 δισ. ευρώ αν και η τότε κυβέρνηση μιλούσε για 2,7 δισεκατομμύρια ευρώ, ποσό που έτσι κι αλλιώς κρίνεται ανεπαρκές για την κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών. Σύμφωνα με τα οικονομικά στοιχεία που παρέδωσε πριν μερικές μέρες η Κεντρική Ενωση Δήμων Ελλάδος στον υπουργό Εσωτερικών, οι επιχορηγήσεις των δήμων για λειτουργικές δαπάνες, μέσω των Κεντρικών Αυτοτελών Πόρων (σ.σ. δηλαδή από τα κονδύλια που προέρχονται από τους φόρους που πληρώνουν οι εργαζόμενοι), από το 2009 μέχρι το 2012, μειώθηκαν περίπου στο μισό. Η δε επιχορήγηση για επισκευές, συντηρήσεις και μικρές επενδύσεις ή έργα μειώθηκε κατά 55% σε σχέση με το 2009.

Εάν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, τότε ο κίνδυνος κατάρρευσης των όποιων υπηρεσιών προσφέρουν οι δήμοι, ιδιαίτερα στον κοινωνικό τομέα, θα είναι άμεσος, καταλυτικός σε συνθήκες που η φτώχεια μεγαλώνει και τα νέα μέτρα θα δημιουργήσουν μάζες νεόπτωχων.

Στην αρμοδιότητα των δήμων περνά από το έτος 2013-2014 ο καθαρισμός των σχολικών μονάδων. Πώς θα καλυφθούν οι ανάγκες; Από τους Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους (ΚΑΠ), δηλαδή από την ετήσια κρατική χρηματοδότηση των δήμων που προέρχεται από τους φόρους που έχει πληρώσει ο λαός. Και προκαλεί απορία σχετικά με το τι θα γίνει και με αυτό το σημαντικό κομμάτι που αφορά τα σχολεία, όταν είναι γνωστό ότι για την περσινή χρονιά, η χρηματοδότηση για τη λειτουργία και συντήρηση των σχολικών κτιρίων δόθηκε κουτσουρεμένη και μόνο μέχρι το Φλεβάρη... Ακόμα περιμένουν το υπόλοιπο ποσό που είναι σίγουρο ότι δε θα δοθεί. Και στη συνέχεια καλούσαν τους γονείς να πληρώσουν από την τσέπη τους για πετρέλαιο, επισκευές και ό,τι άλλο προέκυπτε.

Βέβαια η κυβέρνηση έχει δείξει το δρόμο για το πώς θα λειτουργήσουν οι δήμοι μια σειρά από αρμοδιότητες που έχουν, όπως είναι και τα σχολεία. Με ίδιους πόρους, δηλαδή εξεύρεση χρημάτων από χορηγούς και ανταποδοτικότητα, δηλαδή επιβολή φόρων, κάτι που ήδη εφαρμόζεται αλλά αναμένεται να εδραιωθεί ως πρακτική, καθώς η κρατική χρηματοδότηση δε θα επαρκεί ούτε για τα στοιχειώδη. Δεν αποκλείεται βέβαια να προτείνουν και την ανάπτυξη του «εθελοντισμού» και σε αυτό τον τομέα και να ζητάνε από γονείς και παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο με τη σκούπα τους...

Στις 7 Ιούλη 1917 η Προσωρινή Κυβέρνηση δημοσίευσε διάταγμα για τη σύλληψη και προσαγωγή του Λένιν σε δίκη. Ο Λένιν με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας της ΚΕ των μπολσεβίκων πέρασε στην παρανομία και από την Πετρούπολη στις 11 Ιούλη κατέφυγε μεταμφιεσμένος στο Ραζλίφ, στις όχθες μιας λίμνης, στην καλύβα ενός μπολσεβίκου εργάτη, του Εμελιάνοφ. Η πλοκή του έργου εκτυλίσσεται στο δίμηνο της παραμονής του Λένιν σ' αυτό το κρησφύγετο, έως τη μέρα που μεταμφιεσμένος, ξυρισμένος, με περούκα, τραγιάσκα και πλαστή εργατική ταυτότητα με το επώνυμο Ιβανόφ, ξεκίνησε για τη Φινλανδία.

Η λογοτεχνική αφήγηση είναι βασισμένη στα πραγματικά γεγονότα από την περίοδο που ο Λένιν επεξεργάστηκε και έθεσε νέα γραμμή με στόχο την άμεση κατάληψη της εξουσίας από τις επαναστατικές εργατικές δυνάμεις, τις γνωστές «Θέσεις του Απρίλη» του 1917. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο τακτικός ελιγμός της κυβέρνησης Πινιέρα, που τον περασμένο Απρίλη προώθησε σχέδιο φορολογικών μεταρρυθμίσεων για την επιβολή φόρων σε επιχειρήσεις για τη χρηματοδότηση της Παιδείας με επιπλέον 1 δισ. δολάρια, που θα δοθούν με την παροχή «υποτροφιών», δεν στάθηκε ικανός να αποτρέψει το νέο κύμα κινητοποιήσεων. Απέναντι στο νέο κύμα που θα κλιμακωθεί, όπως έχουν προαναγγείλει φοιτητές και μαθητές, η κυβέρνηση απαντά με συνεχώς αυξανόμενη καταστολή, όπου στο στόχαστρο των καραμπινιέρων βρίσκονται ακόμη και 12χρονα και προβοκάτσιες ώστε να «νομιμοποιήσει» την ποινικοποίηση του σπουδαστικού κινήματος.

Το φοιτητικό και μαθητικό κίνημα δεν δείχνει να κάμπτεται, ενώ εδώ και ένα χρόνο οι κινητοποιήσεις από το βορρά έως το νότο είναι συνεχείς. Από τους εργαζόμενους στα ορυχεία στην έρημο Ατακάμα, που πριν μερικούς μήνες ξεκίνησαν τον αγώνα για την επανεθνικοποίηση του ορυκτού πλούτου μέχρι το νότο, τον αγώνα των ιθαγενών Μαπούτσε, αλλά και τον ξεσηκωμό των κατοίκων της Αϊσέν για τα χρονίζοντα λαϊκά προβλήματα, από την Παιδεία, την Υγεία, τους αξιοπρεπείς μισθούς κ.ά.

Η επιλογή της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τις λαϊκές κινητοποιήσεις με άγρια καταστολή έχει συμβάλει στην πλήρη αποκάλυψη της βάρβαρης ταξικής φύσης του εκμεταλλευτικού συστήματος. Ως αποτέλεσμα ο αγώνας όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά και ριζοσπαστικοποιείται.