Γρηγοριάδης Κώστας

Παράλληλα, η κυβέρνηση του Ισλαμαμπάντ εξακολουθεί να δέχεται τις αμερικανικές επιθέσεις στο έδαφος της χώρας, με πληροφορίες να θέλουν συνεργασία ΗΠΑ - Πακιστάν, σχετικά με το συντονισμό των αμερικανικών επιθέσεων και του κυβερνητικού στρατού. Χαρακτηριστικό είναι, δε, ότι η πακιστανική κυβέρνηση εμμέσως δικαιολογεί και καλύπτει τις εν λόγω επιθέσεις, χαρακτηρίζοντας όλα τα θύματά τους «αντάρτες των Ταλιμπάν».

Σε αυτό το πλαίσιο πραγματοποιήθηκε και η συμφωνία Ινδίας - Πακιστάν, στην Αίγυπτο, για τη συνεργασία των δύο χωρών, με παράλληλη εξέλιξη των ειρηνευτικών συνομιλιών τους, με τις όποιες διαφορές τους να παραβλέπονται απέναντι στον «κίνδυνο της τρομοκρατίας». Μια συμφωνία που υπαγορεύτηκε από τις ΗΠΑ...

Το ίδιο χιλιοειπωμένο παραμύθι επαναλαμβάνει η κυβερνητική προπαγάνδα, επιχειρώντας να περάσει την Οδηγία της ΕΕ για την απελευθέρωση των υπηρεσιών, τη γνωστή «οδηγία Μπολκεστάιν». «Θα συμβάλει στη μείωση των τιμών για τον καταναλωτή, στην ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, στην οικονομική ανάπτυξη και την αύξηση της απασχόλησης», ισχυρίστηκε ο υπουργός Οικονομίας, Γ. Παπαθανασίου. Μπορεί το παραμύθι αυτό να γινόταν ευκολότερα πιστευτό πριν από μερικές δεκαετίες, όταν ξεκινούσε η «απελευθέρωση των αγορών», αλλά πλέον οι εργαζόμενοι και ο λαός βιώνουν με οδυνηρό τρόπο τα ολέθρια αποτελέσματα αυτής της φιλομονοπωλιακής πολιτικής. Πουθενά και ποτέ και σε κανέναν κλάδο όπου προχώρησε η απελευθέρωση, δεν υπήρξαν τα φιλολαϊκά αποτελέσματα που επαγγέλλονταν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Πουθενά δεν υπήρξε, πέρα από πρόσκαιρες κινήσεις που έχουν να κάνουν με τον ανταγωνισμό και την εξόντωση των «αντιπάλων», μείωση τιμών για τον καταναλωτή, ούτε αύξηση της απασχόλησης. Το ακριβώς αντίθετο συνέβη. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της απελευθέρωσης της ακτοπλοΐας, όπου και τα ναύλα αυξήθηκαν αλματωδώς, και οι υπηρεσίες προς κατοίκους νησιών και επιβατών χειροτέρευσαν, και οι θέσεις εργασίας λιγόστεψαν. Το ίδιο, βέβαια, συνέβη σε όλους τους κλάδους (από τα σούπερ μάρκετ και τις τηλεπικοινωνίες, μέχρι την αγορά εργασίας, όπου διαρκώς η αξία της εργατικής δύναμης γίνεται ολοένα και πιο φτηνή για το κεφάλαιο). Με δεδομένη την εμπειρία λοιπόν, αυτό που χρειάζεται να κάνουν οι εργαζόμενοι είναι να απορρίψουν αυτήν την αντιδραστική πολιτική και να ενισχύσουν την πάλη τους για την ανατροπή της.

«Οι μεταρρυθμίσεις που προωθούμε διασφαλίζουν την μακροχρόνια βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος», υποστήριξε, πριν από έναν και πλέον χρόνο, ο Κ. Καραμανλής, όταν η κυβέρνηση προωθούσε για ψήφιση το νέο αντιασφαλιστικό νόμο. Γνώριζε, βέβαια, ότι δεν έλεγε την αλήθεια, αλλά το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να περάσει το νομοσχέδιο, με το οποίο και οι συντάξεις μειώνονταν και εξομοιώνονταν προς τα κάτω, και τα όρια ηλικίας αυξάνονταν, σε πείσμα των περί του αντιθέτου πρωθυπουργικών διακηρύξεων κατά την προεκλογική περίοδο του 2007. Η αλήθεια είναι ότι στόχος των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων και νόμων, που ψήφισαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δεν ήταν η βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά η κατεδάφιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα ένα χρόνο μετά από την ψήφιση του 3655/2008. Η πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τσακίζει τα ασφαλιστικά ταμεία, όχι μόνο επειδή δεν πληρώνει αυτά που τους χρωστάει, εξαναγκάζοντάς τα σε επαχθείς δανεισμούς, αλλά γιατί, την ίδια στιγμή, ενισχύει τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, θεσμοθετεί την ανασφάλιστη εργασία και τα stage, τζογάρει την περιουσία τους στο Χρηματιστήριο και δομημένα και μη ομόλογα, κ.ο.κ. Με λίγα λόγια, τα χειρότερα με τις «μεταρρυθμίσεις» στο Ασφαλιστικό είναι μπροστά. Η μόνη διέξοδος, λοιπόν, είναι η εργατική τάξη να οργανώσει την πάλη της και να περάσει στην αντεπίθεση. Μόνον έτσι μπορεί να διασφαλίσει τη «βιωσιμότητα» των ασφαλιστικών, και όχι μόνο, δικαιωμάτων της.

Σε ελληνική εκπαιδευτική ιστοσελίδα με μεγάλη επισκεψιμότητα, διαβάσαμε τη διαφήμιση ενός κόμβου ενημέρωσης για σπουδές σε πανεπιστήμια της Ιταλίας, που έλεγε:

«Πανεπιστήμια Ιταλίας. Εμείς δεν υποσχόμαστε την επιτυχία, την εγγυούμαστε!»...

Εκτός κι αν γίνει κανένας σεισμός, προσθέτουμε εμείς. Γιατί οι 225 Ελληνες φοιτητές, που πίστεψαν σε τέτοιες υποσχέσεις και πήγαν για σπουδές στη Λ' Ακουιλα, σήμερα αναγκάζονται να κάνουν μαθήματα σε άθλιες συνθήκες. Και το ιταλικό κράτος και τα πανεπιστήμια της γειτονικής χώρας, όχι μόνο δεν εγγυούνται την ...επιτυχία για τους φοιτητές, αλλά δεν μπορούν να εγγυηθούν ούτε καν τις σπουδές σε στοιχειωδώς ανθρώπινες συνθήκες. Κι αυτό γιατί είναι επιλογή της ιταλικής κυβέρνησης να κρατάει τους φοιτητές (Ιταλούς, Ελληνες και όλων των εθνικοτήτων) στην κατεστραμμένη πόλη, όχι για να σπουδάζουν, αλλά ως πελάτες για τα μαγαζιά της πόλης.