Η εκλογική σύμπραξη της «Ελιάς» (ΠΑΣΟΚ, κόμμα Λοβέρδου, «58», άλλες κινήσεις της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας) παρουσίασε τις «προγραμματικές θέσεις» της που συνιστούν διασφάλιση νέων χρηματοδοτήσεων για το κεφάλαιο.

Βάζει στόχους όπως «η εξασφάλιση ενός νέου προτύπου διαχείρισης της οικονομίας χωρίς ελλείμματα, η ανάκτηση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας και η βελτίωση του επενδυτικού και επιχειρηματικού περιβάλλοντος χωρίς γραφειοκρατία και με καθιέρωση σταθερού πλαισίου για μια δεκαετία ως προς τους φόρους και τις εισφορές, δίκαιο φορολογικό σύστημα και τη διαμόρφωση ισχυρών κινήτρων για την προσέλκυση επενδύσεων». Πρόκειται για μέτρα που στοχεύουν στη διευκόλυνση του κεφαλαίου να επενδύσει συσσωρευμένα κεφάλαια, ενώ οι δαπάνες του κράτους θα συνεχίσουν να μειώνονται, στο όνομα της «δημοσιονομικής πειθαρχίας».

Βέβαια, αυτά λέγονται ενώ το εγχείρημα της «Ελιάς» θεωρείται από στελέχη του χώρου εκ των προτέρων καταδικασμένο να αποτύχει. Ενδεικτικά, το πρώην στέλεχος του ΠΑΣΟΚ (και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης επί πρωθυπουργίας Γ. Παπανδρέου) Θεόδωρος Πάγκαλος πρότεινε μεσοβδόμαδα «αυτοδιάλυση» των ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και «58», αμέσως μετά τις εκλογές του Μάη, και τη διενέργεια ενός είδους Συστατικής Συνέλευσης, προκειμένου να σχηματιστεί, όπως λέει, μια νέα δημοκρατική παράταξη, με νέα ηγεσία. Σημειωτέον ο Πάγκαλος δηλώνει ψηφοφόρος του «Ποταμιού» του Σταύρου Θεοδωράκη...

Κινητικότητα επιδεικνύει και το περιβάλλον του πρ. πρωθυπουργού και πρ. προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου, που φημολογείται ότι αναμένει την επομένη των ευρωεκλογών, ώστε ή να διεκδικήσει ξανά την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ή να εξαγγείλει νέο κόμμα. Ενδεικτικά, μιλώντας στο ραδιοσταθμό του ΣΥΡΙΖΑ «Κόκκινο 105,5», ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας μίλησε για «κατάντια και κατρακύλα» του ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος, κατά δήλωσή του, ανήκει στο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, τον οποίο, όπως είπε, εξακολουθεί να πιστεύει.

Phasma

Παρουσιάζοντάς το ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του κόμματος, Αντώνης Σαμαράς, είπε χαρακτηριστικά ότι το ψηφοδέλτιο είναι «ενωτικό και ανανεωτικό (...) Υπάρχουν και πρόσωπα που σήμερα στρατεύονται μαζί μας για πρώτη φορά, δείχνοντας ότι οι ιδέες μας ξεπερνούν τα στενά παραταξιακά μας όρια».

Σε αυτό το πλαίσιο, στην ευρωλίστα της ΝΔ φιγουράρουν ονόματα όπως του Γιώργου Αμυρά, που εμφανιζόμενος ως ...«ανεξάρτητος» εκλέχτηκε το 2010 δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων, αλλά και της Φωτεινής Τομαή - Κωνσταντοπούλου, πρώην συζύγου του πρώην προέδρου του ΣΥΝ Νίκου Κωνσταντόπουλου.

Επιβεβαιώνοντας πλήρως την εκτίμηση του ΚΚΕ ότι οι νεοναζί ανέβηκαν και στηρίχθηκαν από μηχανισμούς του συστήματος, ο τέως γενικός γραμματέας της κυβέρνησης Μπαλτάκος με δηλώσεις του ξεκαθάρισε ότι «δεν είχα μόνο εγώ επαφή με τη Χρυσή Αυγή. Ηταν και άλλοι. Ο καθένας είχε το ρόλο του».

Ο Μπαλτάκος άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να φτιάξει νέο κόμμα μετά τις ευρωεκλογές, λέγοντας: «Αν μετά τις ευρωεκλογές συνεχίσει η στροφή της ΝΔ προς ένα κεντρώο κόμμα, που θα σημάνει και τον αποκλεισμό μου από μια τέτοια ΝΔ, τότε θα τα σκεφτώ όλα». Οπως είπε, «το πρόβλημα δεν είναι ένα κεντροδεξιό κόμμα να μετατραπεί σε κεντρώο, δηλαδή η ΝΔ να γίνει νέο ΚΟΔΗΣΟ. Πρέπει να επανενωθεί η Δεξιά. Η ισχύς εν τη ενώσει». Πρόσθεσε μάλιστα (μετρώντας τα ποσοστά του 2012) ότι ΝΔ, Χρυσή Αυγή και ΑΝΕΛ φτάνουν μαζί το 46% και ότι «αν ενωθούμε θα κυβερνάμε για 50 χρόνια».

Ετσι κι αλλιώς, το κενό που πιθανά αφήνει στα «δεξιά» της η ΝΔ, διαγκωνίζονται πολλοί για να το καλύψουν: Π.χ. η Χρυσή Αυγή που κατηγορεί τη ΝΔ ότι ...κατάντησε «ψοφοδεξιά», εγκαινιάζοντας ταυτόχρονα οι φασίστες συνεργασίες με πρώην στελέχη του ΛΑ.Ο.Σ. και της ΝΔ, κατ' αρχάς σε τοπικοδιοικητικό επίπεδο.

Επιπλέον, ο πρόσφατα αποχωρήσας από τη ΝΔ Παναγιώτης Ψωμιάδης ανακοίνωσε την εκλογική συμπόρευσή του με τον Βύρωνα Πολύδωρα στο μόρφωμα «Ενωση για την Πατρίδα και το Λαό» όπου συμμετέχουν και άλλα δύο πρώην στελέχη της ΝΔ, οι Χρήστος Ζώης και Νίκος Νικολόπουλος. «Η Ελλάδα σήμερα μας θέλει ενωμένους. Απαιτεί το άθροισμα των δυνάμεων της πατριωτικής, λαϊκής, αυθεντικής Κεντροδεξιάς, της Κεντροδεξιάς που αντιστέκεται σθεναρά στην καταστροφή της μεσαίας τάξης, στην ισοπέδωση της εθνικής μας αξιοπρέπειας, στον περιορισμό της εθνικής μας κυριαρχίας», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Ψωμιάδης.

Προηγούμενα, σχολιάζοντας την απόφαση του Φαήλου Κρανιδιώτη να αποσύρει την υποψηφιότητά του από το ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ, επιτέθηκε στη ΝΔ κατηγορώντας την ότι «έχει χάσει πλέον πλήρως τον προσανατολισμό της» και για την ηγεσία της είπε ότι φρόντισε «να απαλλαγεί από ενοχλητικές φωνές, όπως ήμουν για παράδειγμα εγώ, ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ο Βύρωνας Πολύδωρας, ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Χρήστος Ζώης, ο Νικήτας Κακλαμάνης κ.ά.».

Ενδιαφέρον έχουν και κάποιες αναφορές του Πάνου Καμμένου στον Κων. Καραμανλή, τον ιδρυτή της ΝΔ, όπως κάνουν τελευταία και άλλοι αποχωρήσαντες από τη ΝΔ, π.χ. οι Κακλαμάνης και Ψωμιάδης, δείγμα ίσως μιας επερχόμενης συμπόρευσης όλων τους, ανάλογα και με τι «ψάρια» θα πιάσουν στις εκλογές του Μάη.

Η όποια κινητικότητά τους εδράζεται σταθερά στο έδαφος των προαναφερόμενων κοινών στόχων και δεσμεύσεων που έχουν αναλάβει. Αποσκοπεί στην εύρεση νέων «οχημάτων» ενσωμάτωσης ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων στην ίδια πολιτική, στο σχηματισμό κυβερνήσεων «συνεργασίας» με ευρύτερη «λαϊκή αποδοχή» ακριβώς για να περνούν το ένα μετά το άλλο τα σκληρά, αντιλαϊκά μέτρα που επιβάλλει η ΕΕ, τα «μνημόνια διαρκείας», όποιο μείγμα διαχείρισης κι αν εφαρμόζεται.

Στην όλη διαδικασία, εκτός από την κινητικότητα στα πολιτικά σχήματα, μπροστά στις ευρωεκλογές διεργασίες συντελούνται και με αφορμή τις τοπικές εκλογές που μπορούν να επιδράσουν και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο.

Εχει αντίκρισμα το άρωμα της πασχαλιάς και το κατακόκκινο των ημερών στη λαϊκή ζωή και δράση, στους αγώνες των απόκληρων και των ταξικά σταυρωμένων. Γι' αυτό και το ζουν ή το θεώνται με σεβασμό θρησκευάμενοι και μη οι Ελληνες. Οσο και υποκειμενική, όσο και κριτική να είναι η στάση τους, οι λαϊκές οικογένειες σε τούτο δω τον τόπο έχουν συνειδητή και καθόλου απροσδιόριστη διαλεκτική σχέση με τη συμβολική δραματουργία της «θεανθρώπινης φύσης», που οδηγεί στη νίκη της ζωής ως συλλογική εμπειρία μετά από δυσθεώρητο μόχθο και ανείπωτη θυσία.

Η αγοραία τελετουργία της αυξημένης ευαισθησίας και της εμπορευματοποιημένης φιλανθρωπίας, οι χυδαίες προσομοιώσεις με αναγωγή σε «μυροφόρες» των 5-6 «κυριών», που σκορπάνε στην κρεαταγορά μερικές χιλιάδες ευρώ, ωσάν κουκουλοφόροι πολυτελείας και μετανοημένοι Ιούδες που επιστρέφουν τα κλεμμένα μ΄ένα φιλί στη φτώχεια, δεν συγκινούν μήτε τους άθεους μήτε τους πιστούς. Πιότερο φέτος μοιάζει με εφαρμοσμένη αντιλαϊκή πολιτική της ευρωενωσιακής αθλιότητας. Που ειδικά τούτη την προεκλογική Πασχαλιά κάνει όλους ν΄αναφωνήσουν πως ο καπιταλισμός δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο... Πένθος με χορηγό και ανάσταση με δανεικά δεν είναι Πάσχα μήτε για άθεους. Και μοιάζει ξεδιάντροπα με τρικ, που θέλει να γλιτώσει τον γκλαμουράτο ληστή των καπιταλιστικών ημερών από τη λαϊκή σταύρωσή του. Για τη νεκρανάσταση και όχι την ανάστασή του έχει ήδη φροντίσει η εξουσία, φορώντας στα ζόμπι των κερδών στολή με δόρυ και ξύδι και χολή και περικεφαλαία φανταχτερή...

Μια βαθιά ανάσα εαρινής μοσκοβολιάς. Μια χαρά της μοιρασιάς στα όσα έχει ένα τραπέζι χωρίς τιμολόγιο. Μια σύναξη που μετατρέπει το αναπόφευκτο του πένθους στο επαναστατικό μήνυμα του θριάμβου της ζωής. Αυτές οι ευχές και φέτος σε συντρόφους και συντρόφισσες, από τούτη τη γωνιά που επιμένει να υπερασπίζεται το κόκκινο της καρδιάς και της θυσίας του πάσχοντος λαού ως λαϊκό αγαθό και θαύμα εκτός εμπορίου.

Μάλιστα, η προεκλογική του εκστρατεία εγκαινιάστηκε παρουσία του υπουργού Παιδείας, Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου, ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Αντ. Σαμαράς, έχει σταθεί προηγουμένως στο πλευρό του επίσημου κυβερνητικού υποψηφίου, Βασίλη Μιχαλολιάκου.

Το γεγονός ότι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι με τον Μώραλη είναι ο πρόεδρος της ΠΑΕ και εφοπλιστής, Βαγγέλης Μαρινάκης, και ο μεγαλοεπιχειρηματίας Πέτρος Κόκκαλης σηματοδοτεί ακριβώς τέτοιες στοχεύσεις: Οτι εν μέσω κρίσης και την ώρα που διακυβεύονται μεγάλα συμφέροντα (όπως η παραπέρα εξέλιξη του Πειραιά και της ευρύτερης περιοχής σε διεθνές κέντρο ναυτιλίας, τουρισμού, εμπορίου, διαμετακόμισης, αθλητικών υποδομών) τμήματα του μεγάλου κεφαλαίου (στις αναμεταξύ τους, ενδοαστικές κόντρες για το ποιος θα πάρει καλύτερη θέση και μεγαλύτερο μερίδιο από την πίτα) κανέναν ενδοιασμό δεν έχουν να βγουν κατευθείαν μπροστά. Χωρίς «διαμεσολαβήσεις» και αχυρανθρώπους, προκειμένου να εκφράσουν καλύτερα και τελικά να εξυπηρετήσουν τα σχέδιά τους για παραπέρα διεύρυνση της κερδοφορίας τους. Ενώ επίσης προβάλλονται οι «επιτυχημένοι επιχειρηματίες» ως διέξοδος για την ανανέωση του πολιτικού στελεχικού δυναμικού. Στην εργατική - λαϊκή συνείδηση υπάρχει διαχωρισμός - που καλλιεργείται συστηματικά από την αστική αλλά και οπορτουνιστική προπαγάνδα - ανάμεσα στους αστούς πολιτικούς και το κεφάλαιο, τους μεγάλους επιχειρηματίες κ.λπ. Ενώ η δυσαρέσκεια για τη σημερινή κατάσταση εύκολα εκδηλώνεται στους πρώτους, δεν «αγγίζει» τους δεύτερους ή μάλλον αγγίζει μόνο όσα τμήματά τους αποκαλύπτονται διεφθαρμένα κ.λπ.

Αλλωστε, έχουμε και άλλα τέτοια παραδείγματα επιχειρηματιών που έσπευσαν να ασχοληθούν άμεσα οι ίδιοι με την πολιτική. Πασίγνωστα τα παραδείγματα του Γιάννη Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, των Στέφανου Μάνου και Γιάννη Παπαθανασίου παλαιότερα, που διετέλεσαν και υπουργοί κ.ά.

Στον Πειραιά δήμαρχος της πόλης σημαίνει και μέλος της διοίκησης του ΟΛΠ. Είναι κατανοητό τι σημαίνει αυτό με δεδομένο το πεδίο αντιπαράθεσης επιχειρηματικών συμφερόντων να απλώνεται από τον προλιμένα του Πειραιά ως και το νέο σταθμό του ΟΣΕ στον Ασπρόπυργο, καθώς ο Πειραιάς από ένα λιμάνι της γραμμής γίνεται ταχύτατα λιμάνι - κεντρικός ενδιάμεσος σταθμός ανάμεσα σε Ανατολή και Ευρώπη.

Σ' αυτό το πεδίο οι υποψηφιότητες όλων των αστικών κομμάτων προσπαθούν να εκφράσουν, με τον έναν ή άλλον τρόπο, επιχειρηματικά συμφέροντα που ανταγωνίζονται στη βάση αυτών των εξελίξεων. Διόλου τυχαία η «σύμπτωση» προτεραιοτήτων μεταξύ Μώραλη και του υποψηφίου του ΣΥΡΙΖΑ Δρίτσα:

«Στόχος μας είναι να γίνει ο Πειραιάς διεθνές ναυτιλιακό κέντρο, αντίστοιχο του Λονδίνου και της Σιγκαπούρης (...) να γίνει το πρώτο λιμάνι εξυπηρέτησης κρουαζιερόπλοιων στη Μεσόγειο (...) να γίνει διεθνές ναυταθλητικό κέντρο», λέει ο Μώραλης. «Οι ιστορικοί πυλώνες της άνθησης του Πειραιά ήταν - και θα μπορούσαν να παραμείνουν - το λιμάνι, το εμπόριο και ο πολιτισμός (...) Ο Πειραιάς είναι πόλη-λιμάνι κι έτσι θα μείνει (...) Το λιμάνι του Πειραιά μπορεί και πρέπει να γίνει "η ναυαρχίδα" της παραγωγικής ανασυγκρότησης», πλειοδοτεί ο Δρίτσας.

Σε κάθε περίπτωση, όταν οι Μώραλης, Μιχαλολιάκος, Δρίτσας, άλλοι υποψήφιοι των αστικών κομμάτων μιλάνε για «ανάπτυξη» κι «ανασυγκρότηση» στον Πειραιά εννοούν διαδικασίες απ' όπου θα κερδίσουν πάλι οι εφοπλιστές, οι μεγαλέμποροι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Στο έδαφος αυτό συγκρούονται ανηλεώς μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία επενδύουν και με ανθρώπους τους στα ψηφοδέλτια των αστικών παρατάξεων. Συμφέροντα και συγκρούσεις από τις οποίες τίποτε δεν έχουν να περιμένουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Με αλλεπάλληλες συνεντεύξεις και δηλώσεις του ο επικεφαλής του «Ποταμιού», Σταύρος Θεοδωράκης, δήλωσε προς κάθε ενδιαφερόμενο διαθέσιμος να συνδράμει μετεκλογικά στην «πολιτική σταθερότητα», τη σταθερότητα του συστήματος, ανάλογα με τους συσχετισμούς που θα διαμορφωθούν μεταξύ όλων των κομμάτων της διαχείρισης.

«Στόχος μας είναι να είμαστε όσο το δυνατόν πιο κοντά από πλευράς ποσοστών στα δύο κόμματα εξουσίας. Μόνο έτσι θα μπορούμε να επιβάλουμε συνεργασίες», είπε χαρακτηριστικά στην «Καθημερινή». Ξεκαθάρισε ακόμα ότι μπορεί να παίξει ρόλο μπαλαντέρ σε όποια μεριά του δίπολου τον τάξουν μετεκλογικά τα συμφέροντα της αστικής τάξης: «Εχουμε συγγενείς και στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ. Οχι πολλούς, αλλά έχουμε. Δεν είναι όλοι ακροδεξιοί στη ΝΔ ούτε είναι όλοι σταλινικοί στον ΣΥΡΙΖΑ».

Μιλώντας στο «Mega», επανέλαβε ότι μετά τις ευρωεκλογές και αφού θα έχει γίνει η καταγραφή της δύναμης του «Ποταμιού», θα παρουσιαστεί η πλατφόρμα των θέσεων του κόμματος, το εθνικό σχέδιο δράσης, «ώστε να δούμε με ποιους μπορούμε να κυβερνήσουμε». Πρόσθεσε πως «αν ο κόσμος πει "μείνετε εδώ, είστε τρίτη δύναμη"» το "Ποτάμι" θα καλέσει τα κόμματα για να συζητήσει την πρότασή του «και ανάλογα τη συμπεριφορά τους θα δούμε ποιους συμμάχους έχουμε την επόμενη ημέρα». Και συνέχισε: «Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να κάνουμε μια κυβέρνηση με 51%. Η χώρα δεν μπορεί να κάνει κυβέρνηση με 25% δεξιά και 25% αριστερά». Εκεί λοιπόν θα 'ρθει ως «τσόντα» το «Ποτάμι», να κάνει τη συγκυβέρνηση πιο ...ομοειδή και λειτουργική.

Ανησυχίες εκφράζονται από πλευράς πιο έμπειρων αστικών τμημάτων που έχουν ενσωματωθεί στο ΣΥΡΙΖΑ για τους ρυθμούς προσαρμογής του ως δύναμη αστικής διαχείρισης. Ο προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ Α. Κοτσακάς, που τώρα κατοικοεδρεύει στο ΣΥΡΙΖΑ, σε άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» τη Μ. Πέμπτη παραλληλίζει τη σημερινή κατάσταση με αυτή που «γέννησε» την Ενωση Κέντρου ώστε να σταθεί απέναντι στην ΕΔΑ και προτρέπει: «Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος να αντιστοιχηθεί πολιτικά, αλλά και οργανωτικά, με στρώματα και τάξεις που έχουν πληγεί από την ασκούμενη πολιτική. Πολιτικά μπορεί να αντιστοιχηθεί εάν αποτελέσει το όχημα έκφρασης των χαμένων της κρίσης, συνθέτοντας σε πολιτική πρόταση τα αιτήματά τους. Οργανωτικά μπορεί να αντιστοιχηθεί εάν εντάξει στο στελεχικό του δυναμικό, σε όλα τα επίπεδα, τις νέες δυνάμεις που αναζητούν έκφραση και συμμετοχή».

Ο Α. Κοτσακάς υποστηρίζει ότι τέτοια προσπάθεια κάνει η ηγεσία, αλλά εμποδίζεται από «τη διαμορφωμένη σε πορεία δεκαετιών συλλογική συνείδηση που, εκτός των άλλων, παλινδρομεί ανάμεσα στην αντίληψη του κόμματος ως αυτοσκοπού με υποτιθέμενη ιδεολογική καθαρότητα και την αντίληψη του κόμματος ως εργαλείου που υπάρχει για να υπηρετεί ανάγκες του λαού και του τόπου» και καταλήγει με νόημα: «Η συλλογική συνείδηση, ως γνωστόν, για να αλλάξει απαιτεί χρόνο. Χρόνος όμως δεν υπάρχει και το διακύβευμα είναι πολύ σοβαρό για να μπορέσει να παρασιωπηθεί».

Οι προσπάθειες της ηγεσίας που αναφέρει ο Α. Κοτσακάς τη βδομάδα που πέρασε έφεραν το αλλοτινό «πουλέν» του Παπανδρέου, Κρ. Αρσένη, στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ένταση του «φλερτ» μ' ένα τμήμα της ΝΔ, το οποίο το διαχωρίζουν από τον «ακροδεξιό επικεφαλής της» που δεν «ταιριάζει στη ΝΔ». Στο πλαίσιο αυτό, ο Δ. Παπαδημούλης εγκωμίασε τη Γιαννάκου, μια πολιτικό που με ακλόνητη συνέπεια υπερασπίστηκε στο ευρωκοινοβούλιο τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών κόντρα σ' αυτά των λαών, λέγοντας: «Το γεγονός ότι στη ΝΔ αποδυναμώνεται η παρουσία ανθρώπων με γνώση και ικανότητα για το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, όπως η κ. Γιαννάκου, και στη θέση τους προτείνονται είτε ακροδεξιοί είτε άτομα που δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με την πολιτική, δεν είναι προς έπαινο».

Το ζήτημα είχε περάσει σε δεύτερο πλάνο και με επιλογή της «Αριστερής Πλατφόρμας», στελέχη της οποίας το τελευταίο διάστημα εμφανίζονταν βασιλικότεροι του βασιλέως ως προς την υπεράσπιση της κεντρικής πολιτικής γραμμής του κόμματος. Εντούτοις, η αντιπαράθεση αναζωπυρώθηκε στην τελευταία συνεδρίαση της ΚΠΕ, την περασμένη Κυριακή, με αφορμή την απόρριψη τροπολογιών που κατέθεσε η «Αριστερή Πλατφόρμα» στη διακήρυξη για τις ευρωεκλογές, με τις οποίες ζητούσε, μεταξύ άλλων, να εκπονήσει ο ΣΥΡΙΖΑ σχέδιο για την περίπτωση που αναγκαστεί να εγκαταλείψει το κοινό νόμισμα.

Πρόκειται, βεβαίως, για αντιπαράθεση άκρως αποπροσανατολιστική για το λαό, βολική για τον ΣΥΡΙΖΑ τον οποίο η ύπαρξη της «Αριστερής Πλατφόρμας» με τη νόθα «ριζοσπαστική» φρασεολογία, βοηθά να «συνομιλεί» με ένα κοινό που απωθείται απ' τα απροκάλυπτα διαπιστευτήρια της πλειοψηφίας στους καπιταλιστές και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, που έχει αναφορά στους αγώνες του κομμουνιστικού κινήματος, που δραστηριοποιείται στο κίνημα. Αν και στην πραγματικότητα οι θέσεις της «Αριστερής Πλατφόρμας» δε διαφέρουν σε τίποτα από αστικές ευρωσκεπτικιστικές θέσεις που μπορεί να δει κανείς σε καθαρόαιμες αστικές δυνάμεις ή ακόμα στο λεγόμενο «Σχέδιο Β'» του Αλαβάνου για την πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από το Ευρώ. Ο τελευταίος, μάλιστα, κάλεσε την «Αριστερή Πλατφόρμα», αν εννοεί αυτά που λέει, να αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η συζήτηση για το ευρώ, αποσπασμένη από το ζήτημα ποιος δρόμος ανάπτυξης, ποια εξουσία από τη συνολική στάση απέναντι στην ΕΕ και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες είναι συζήτηση που αφορά το αστικό στρατόπεδο όχι όμως τους εργαζόμενους. Καμία απ' τις δύο πλευρές, εξάλλου, δε θέτει ζήτημα εξόδου της χώρας απ' την ΕΕ. Απεναντίας, οι όρκοι πίστης απέναντί της είναι καθημερινοί. Και οι δύο πλευρές, κάθε μία απ' το πόστο της, δουλεύουν για τον κοινό στόχο που είναι η ανάληψη της αστικής διαχείρισης, ώστε από αναβαθμισμένη θέση να υπηρετήσουν την αστική εξουσία.

Αλλωστε, είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις των στελεχών της «Αριστερής Πλατφόρμας» αμέσως μετά την ΚΠΕ και το θόρυβο που προκλήθηκε, με τις οποίες έσπευσαν να διαβεβαιώσουν ότι οι διαφωνίες τους είναι «εντός των τειχών», επαληθεύοντας ότι ο ρόλος τους είναι να θολώνουν τα νερά για τη στρατηγική που υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Προς τούτο είχε διαβεβαιώσει την ΚΠΕ και ο Π. Λαφαζάνης, λέγοντας στην ομιλία του πως αν η μειοψηφία επιμένει στην τόνωση της «ριζοσπαστικής» συνθηματολογίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι γιατί διαφορετικά δεν πρόκειται να δει κυβέρνηση ούτε με το κιάλι. «Αν ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειπε τον ριζοσπαστισμό του τότε θα έχανε την ορμή του και σε τελευταία ανάλυση τη δυνατότητά του να κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία», ανέφερε.

Μετά την ΚΠΕ πρώτος το «σύνθημα» έδωσε ο εκπρόσωπος Τύπου, Π. Σκουρλέτης, δηλώνοντας ότι «η δική μας επιλογή είναι η αναζήτηση λύσης εντός της Ευρωζώνης, δεν είναι η αποχώρηση έξω από το ευρώ».

Ακολούθησε η Σόφη Παπαδόγιαννη, στέλεχος της μειοψηφίας («Αθήνα 9.84») που ήταν αποκαλυπτική λέγοντας ότι η θέση της «Αριστερής Πλατφόρμας» είναι ενισχυτική της θέσης της πλειοψηφίας και η εικόνα διχασμού δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ πριν δεν ήταν τόσο ενωμένος.

Ο Π. Λαφαζάνης εξέφρασε τον πλήρη σεβασμό του στις θέσεις της πλειοψηφίας, τις οποίες, όπως είπε, υπερασπίζεται απέναντι στην «ιδιαίτερη, προσωπική του άποψη».

Η αλήθεια είναι ότι η μειοψηφία σέβεται και υπερασπίζεται μια γραμμή που παρ' όλες τις «ριζοσπαστικές διαφοροποιήσεις» και τη φρασεολογία για σοσιαλισμό και τα συνθήματα δεν είναι διαφορετική από τη δική της σε στρατηγικά ζητήματα. Πράγμα, άλλωστε, φυσικό, γιατί θα ήταν παράλογο να συστεγάζονται δυνάμεις με διαφορετική στρατηγική στο ίδιο κόμμα. Για λόγους κυρίως που εξυπηρετούν την όξυνση της αντιπαράθεσης αλλά εξυπηρετώντας και την τακτική συμμόρφωσης του ΣΥΡΙΖΑ από τη σκοπιά του κεφαλαίου η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αναδεικνύουν τις αντιφάσεις στην πολιτική του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να ανταποκριθεί, πασχίζει να αποδείξει στην αστική τάξη ότι είναι ικανή και αξιόπιστη δύναμη για να αναλάβει τη διαχείριση των υποθέσεών της.

Ενδεικτικά είναι τα όσα λέει για την ΕΕ. Την ώρα που πίνει νερό στο όνομά της, μάλιστα ο Αλ. Τσίπρας διεκδικεί την Προεδρία του ιερατείου της, της Κομισιόν, παίρνοντας υπόψη του την οργή του λαού απέναντί της, λέει: «Ομως η επανίδρυση ή επαναθεμελίωση δεν θα ξεκινήσει από το μηδέν, δεν συνεπάγεται τη διάλυση. Μια διάλυση της σημερινής ΕΕ χωρίς ένα ώριμο εναλλακτικό αριστερό σχέδιο εμπεριέχει τον κίνδυνο μιας αρνητικής παλινδρόμησης, μιας επιστροφής σε εποχές καταστροφικών εθνικιστικών ανταγωνισμών (...) τα περισσότερα δεινά από μια διάλυση της ΕΕ θα τα πληρώσουν και πάλι οι πιο αδύνατοι, οι πιο αδύναμες χώρες, αλλά και οι πιο αδύναμοι στην κάθε χώρα ξεχωριστά. Αυτή η θέση δεν θα πρέπει να ερμηνευτεί ως μια συγκατάθεση στη σημερινή Ευρώπη μέσα από τη λογική του "λιγότερου κακού". Αντίθετα, αυτή η θέση καθιστά πιο επείγουσα την ανάγκη για ανατροπή του σημερινού, επικίνδυνου τέλματος, και προσδίδει στην εν λόγω ανατροπή το περιεχόμενο ενός μεγάλου κοινωνικού και οικολογικού μετασχηματισμού, μιας "επανίδρυσης της Ευρώπης"» (Γ. Δραγασάκης, «Αυγή της Κυριακής» 30.3.2014).

Αναφερόμενος σε «αλλαγή της ΕΕ», ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εννοεί τίποτα περισσότερο απ' την αλλαγή της σημερινής κυρίαρχης πολιτικής διαχείρισης στην ΕΕ και βάλλει κατά της γερμανικής κυβέρνησης που τη στηρίζει ως το ισχυρότερο κράτος της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Ποιος θα ωφεληθεί απ' την αλλαγή αυτή; Η αστική τάξη, η «υγιής επιχειρηματικότητα», όπως αρέσκεται να ονομάζει τους καπιταλιστές ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν κρύβει, άλλωστε, ότι ζητά ρυθμίσεις που θα επιτρέψουν τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Π.χ. «κούρεμα» του χρέους, σύνδεση της αποπληρωμής του με ρήτρα ανάπτυξης, επενδυτικό πακέτο απ' την ΕΕ για την ενίσχυση των καπιταλιστών που επενδύουν, «σχέδιο Μάρσαλ», «New deal» κ.λπ.

Η αλλαγή που οραματίζεται έχει συγκεκριμένα όρια που καθορίζονται από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, το χαρακτήρα της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, ως στηρίγματος αυτού του δρόμου σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο, τις ιδρυτικές πράξεις της ΕΕ (Συνθήκη του Μάαστριχτ κ.λπ.), τους θεσμούς της, τις «κοινές πολιτικές» κ.λπ.

Η υιοθέτηση όμως της στρατηγικής του κεφαλαίου που αποσκοπεί στη στήριξη των κερδών και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, οι διαβεβαιώσεις του για την ικανότητά του να διαμορφώσει το περιβάλλον εντός του οποίου αυτά μπορούν να αναπτυχθούν (ρευστότητα μαζί με «ομαλότητα και σταθερότητα» κατά τον Αλ. Τσίπρα), αυτομάτως σημαίνουν ότι ο λαός οι εργαζόμενοι θα συνεχίζουν να βιώνουν τις επιπτώσεις της κρίσης, της εφαρμογής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, θα συνεχίζουν να ζουν σε καθεστώς υποτιμημένων εργατικών - λαϊκών αναγκών.

Ο Αλ. Τσίπρας λέει: Κατάργηση του μνημονίου αλλά «το μνημόνιο είναι καθεστώς που δεν αλλάζει εύκολα». Ανασυγκρότηση της χώρας αλλά και «να αναλάβουμε μαζί με το λαό το δύσκολο δρόμο της ανασυγκρότησης της χώρας». Επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 750 ευρώ, αλλά «στην πράξη κάτι τέτοιο θα είναι δύσκολο»... Οι αντιφάσεις αυτές που προκύπτουν από τα όρια μιας πολιτικής που είναι ενσωματωμένη στη στρατηγική του κεφαλαίου, στον ευρωμονόδρομο προσπαθούν να ξεπεραστούν, θέτοντας ψεύτικα διλήμματα προς τους εργαζόμενους.

Μοναδική ρεαλιστική φιλολαϊκή λύση είναι η πρόταση του ΚΚΕ για μονομερή διαγραφή όλου του χρέους, που μπορεί να επιτευχθεί, αν ο ίδιος σπάσει τα δεσμά της ΕΕ και των μονοπωλίων

Η αντιπαράθεση γύρω από τους τρόπους διευθέτησης του κρατικού χρέους αποτελεί πτυχή των γενικότερων ανταγωνισμών που εκδηλώνονται τόσο μέσα στους κόλπους της ΕΕ όσο και ευρύτερα, με την πλευρά και του ΔΝΤ, συνδέεται με τη μεταξύ τους διαπάλη γύρω από τον επιμερισμό της χασούρας ανάμεσα στα κράτη και τις τράπεζες από την αναδιάρθρωση, δηλαδή τη μείωσή του. Οι διαβουλεύσεις, οι κόντρες και οι παρεμβάσεις εκ μέρους της ελληνικής αστικής τάξης και των εκπροσώπων της στην πραγματικότητα αφορούν στην αποδέσμευση κεφαλαίων που σήμερα πηγαίνουν στην εξυπηρέτηση του χρέους, προκειμένου στη συνέχεια να κατευθυνθούν στην ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων, σε κλάδους και τομείς της οικονομίας και της παραγωγής για επενδύσεις ώστε να έρθει η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας.

Η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ προσέρχεται στα παζάρια για το χρέος προσκομίζοντας το αντιλαϊκό ατού του πρωτογενούς πλεονάσματος στον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή το αποτέλεσμα των μόνιμων αντιλαϊκών φόρων και των χαρατσιών, σε συνδυασμό με τη διάλυση ολόκληρης της γκάμας των κρατικών κονδυλίων που αφορούν στις λαϊκές ανάγκες.

Σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα, οι επόμενες φάσεις σε αυτή τη διαδικασία είναι οι παρακάτω:

-- Στις 23 Απρίλη, συνεδριάζει η Γιούροστατ, η στατιστική υπηρεσία της ΕΕ, προκειμένου να «πιστοποιήσει» το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων. Παρότι η καταγραφή τους προβάλλεται από ορισμένες πλευρές ως «μνημονιακή υποχρέωση» της χώρας, στην πραγματικότητα η συγκεκριμένη διαδικασία εντάσσεται στο λεγόμενο «ευρωπαϊκό εξάμηνο», στα μέτρα της ενισχυμένης δημοσιονομικής εποπτείας που ισχύουν σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, είτε αυτά υπάγονται σε μνημόνια και δανειακές συμβάσεις είτε όχι. Στην περίπτωση της Ελλάδας, η συγκεκριμένη ημερομηνία θεωρείται κομβική, γιατί θα ανάψει το «πράσινο φως» για την έναρξη της επίσημης συζήτησης για το χρέος.

-- Στα τέλη Απρίλη, η συγκυβέρνηση καταθέτει στην Κομισιόν το νέο «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο» 2014 - 2017, στο οποίο εντάσσονται οι σχεδιασμοί για τη διαμόρφωση των κρατικών προϋπολογισμών για τα επόμενα χρόνια. Και σε αυτήν την περίπτωση, πρόκειται για διαδικασία που αφορά σε όλα τα κράτη - μέλη, στο πλαίσιο της «ενισχυμένης δημοσιονομικής εποπτείας» της ΕΕ. Στην περίπτωση της Ελλάδας, είναι δεδομένη η καθήλωση των κρατικών δαπανών στα επίπεδα του 2014, καθώς και η μονιμοποίηση των αντιλαϊκών φορολογικών μέτρων που πάρθηκαν τα προηγούμενα χρόνια.

-- Στις 5 Μάη, στη συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης (συμβούλιο Γιούρογκρουπ), αναμένεται να τεθεί και το ζήτημα του ελληνικού κρατικού χρέους.

-- Τον Ιούνη ολοκληρώνεται η προγραμματισμένη «χρηματοδοτική στήριξη» της Ελλάδας από την ΕΕ στο πλαίσιο του 2ου μνημονίου, ενώ το ΔΝΤ προβλέπεται να συνεχίσει τη δανειοδότηση μέχρι τις αρχές του 2016. Σε αυτό το πλαίσιο, το ΔΝΤ έχει ρίξει στο τραπέζι την πρόταση για άμεση απομείωση του ελληνικού κρατικού χρέους, αποκλειστικά και μόνο από την πλευρά των «εταίρων» του της ΕΕ, προκειμένου το ίδιο να συνεχίσει τις εκταμιεύσεις στη βάση του τρέχοντος αντιλαϊκού προγράμματος.

-- Στις 19 Ιούνη προγραμματίζεται μια ακόμη συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ και αμέσως μετά, στις 26 Ιούνη, η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες. Στα εν λόγω διαβούλια της ΕΕ θα τεθούν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, οι τεχνικές διαχείρισης και ελάφρυνσης του χρέους.

Είναι απόλυτα φανερό ότι η επίθεση του κεφαλαίου θα κλιμακωθεί με αλλεπάλληλα μέτρα και «μεταρρυθμίσεις», με στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου και την ανάκαμψη των επιχειρηματικών κερδών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, της ΕΕ, των μόνιμων αντιλαϊκών μνημονίων και του ενισχυμένου ελέγχου για την προώθηση των βάρβαρων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που έχουν ανάγκη τα ευρωπαϊκά μονοπώλια, η συζήτηση για το ποιο μείγμα διαχείρισης θα φέρει τάχα «την έξοδο από τα μνημόνια» είναι άκρως αποπροσανατολιστική και επικίνδυνη για το λαό. Πρόσθετες «δικλίδες ασφαλείας» προβλέπονται για όλα τα κράτη που εντάσσονται σε προγράμματα στήριξης ή ακόμη και αυτά που αντιμετωπίζουν «δημοσιονομικές δυσχέρειες». Σε αυτό το πλαίσιο θα δέχονται τις τακτικές, ανά τρίμηνο, «αποστολές επιθεώρησης» από την Κομισιόν, ενώ θα παρέχουν και πρόσθετα στοιχεία σχετικά με το χρηματοπιστωτικό τομέα. Τα σπασμένα από τις ανακεφαλαιοποιήσεις, μαζί και η τραπεζική ένωση στην ΕΕ, συνθέτουν ένα ακόμη πεδίο εκδήλωσης της αντιλαϊκής πολιτικής και είναι ζητήματα γύρω από τα οποία κονταροχτυπιούνται τμήματα του κεφαλαίου.

Η υπόθεση του κρατικού χρέους αποτελεί ένα από τα γρανάζια της αντιλαϊκής πολιτικής, ανεξάρτητα από το όποιο μείγμα αντιλαϊκής διαχείρισης. Η αντιπαράθεση κυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ για τον τρόπο μείωσης του χρέους αφορά στο μείγμα διαχείρισης, είναι παραπλανητική για το λαό, αφού και οι δύο αναγνωρίζουν ότι ο λαός πρέπει να πληρώσει για το χρέος και πάνω από όλα αποδέχονται τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει στο τραπέζι τις λεγόμενες «ρήτρες ανάπτυξης», δηλαδή την αποπληρωμή του χρέους ανάλογα με το ρυθμό ανάκαμψης του παραγόμενου ΑΕΠ, της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Απόλυτα ψευδεπίγραφος είναι και ο διαχωρισμός του κρατικού χρέους σε «επαχθές» ή όχι. Οπως επιβεβαιώθηκε και από τις δηλώσεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σταθάκη, ο οποίος προσδιόρισε το «επαχθές» χρέος σε 5% του συνολικού χρέους, ο διαχωρισμός αυτός ουσιαστικά βάζει το λαό να αναγνωρίσει ένα χρέος που σε καμία περίπτωση δεν είναι δικό του.

Οι βασικές παράμετροι που προσδιορίζουν τη συζήτηση και αντιπαράθεση γύρω από το χρέος είναι οι εξής:

-- Ο λεγόμενος επίσημος τομέας κατέχει τη συντριπτικά μεγάλη μάζα του ελληνικού χρέους. Το 84% οφείλεται σε ΕΕ - Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα - ΔΝΤ (περί τα 270 δισ. ευρώ σε σύνολο 321 δισ. ευρώ). Το «κούρεμα» που βάζει στο τραπέζι η πλευρά του ΔΝΤ αφορά στα δάνεια των κρατών της ΕΕ, καθώς και ορισμένα «ακούρευτα» ομόλογα που διακατέχει η ΕΚΤ. Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι στο τέλος του 2013, μετά και το «κούρεμα» του 2012, το χρέος εμφανιζόταν διογκωμένο κατά 81,3 δισ. ευρώ (14% σε σχέση με το 2007), επιβεβαιώνοντας πλήρως τις εκτιμήσεις που από την πρώτη στιγμή είχε διατυπώσει το ΚΚΕ: Η αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική που υλοποιείται στο όνομα της μείωσης του κρατικού χρέους, μαζί με τη χρεοκοπία εκατομμυρίων νοικοκυριών που θα προκαλέσει, οδηγεί και σε αύξηση του ίδιου του χρέους. Σε κάθε περίπτωση το ΔΝΤ εξαιρεί από το «κούρεμα» τα δικά του δάνεια με το αιτιολογικό ότι... απαγορεύεται από το καταστατικό του.

-- Στο προσκήνιο επανέρχονται σενάρια για τη μετακύλιση τμήματος του χρέους κατά 20 χρόνια (επιμήκυνση αποπληρωμής στα 50 χρόνια από 30 σήμερα), που αφορά σε δάνεια της ΕΕ που χορηγήθηκαν στο πλαίσιο των μνημονίων. Στα παζάρια είναι και η μείωση επιτοκίου και το ενδεχόμενο παροχής νέου δανείου για την κάλυψη των «χρηματοδοτικών αναγκών» της διετίας 2014 - 2015, ζήτημα το οποίο βάζει επιτακτικά στο τραπέζι το ΔΝΤ. Οποια εκδοχή και να επικρατήσει τελικά, αυτό που πρέπει να είναι καθαρό είναι ότι μια πιθανή ελάφρυνση του ελληνικού χρέους δε θα σημάνει ελάφρυνση για το λαό, ούτε ανακοπή της αντιλαϊκής πορείας, ακριβώς γιατί η αντιλαϊκή πολιτική δεν αφορά μόνο το χρέος, αλλά συνιστά υλοποίηση της πολιτικής της ΕΕ προς όφελος του κεφαλαίου, κατευθύνσεις που έχουν διακηρυχθεί πολύ πριν την κρίση.

Για το λαό υπάρχει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, που περνά μέσα από τη συνολική ρήξη με τα μονοπώλια και τις λυκοσυμμαχίες τους, με μονομερή διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με εργατική - λαϊκή εξουσία, με κεντρικό σχεδιασμό, για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, με το λαό αποκλειστικό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει και με αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με τους λαούς άλλων χωρών.

Ταυτόχρονα με τη χειραγώγηση και το δηλητήριο του «κοινωνικού εταιρισμού» που σταλάζει στις εργατικές συνειδήσεις, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, είτε παλιός, είτε νέος, τύπου ΜΕΤΑ - ΣΥΡΙΖΑ, Ευρωπαϊκή Ενωση και κυβερνήσεις επιστρατεύουν όλους τους μηχανισμούς του κράτους των μονοπωλίων, την κρατική καταστολή και βία, την αστική Δικαιοσύνη και την ποινικοποίηση των αγώνων, για να τρομοκρατήσουν, να κάμψουν την αγωνιστική στάση, να εμποδίσουν κάθε τάση ριζοσπαστικοποίησης, πρωτοπόρας δράσης που σηκώνει τη συνείδηση της εργατικής τάξης ψηλότερα. Στην Ισπανία η εισαγγελία απειλεί με εξοντωτικές ποινές φυλάκισης 8 ετών, οκτώ συνδικαλιστές που συμμετείχαν σε απεργιακή εκδήλωση στη Μαδρίτη, στο εργοστάσιο που κατασκευάζει το «Airbus», στη διάρκεια της γενικής πανεργατικής απεργίας στην Ισπανία, το 2010.

Στη χώρα μας, 24 αγωνιστές χαλυβουργοί καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης 23 και 21 μηνών, για να τιμωρηθεί στο πρόσωπό τους η μεγαλειώδης 9μηνη απεργία τους, για να στείλουν συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και πλουτοκρατία μήνυμα έντασης του αυταρχισμού και της καταστολής ενάντια στο εργατικό κίνημα που αγωνίζεται με ταξική συνέπεια μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ. Ο ηρωικός αγώνας των απεργών χαλυβουργών δεν μπορεί να σπιλωθεί, να μειωθεί και να συκοφαντηθεί στη συνείδηση της εργατικής τάξης από καμία δικαστική απόφαση, από τους κρατικούς μηχανισμούς που υπηρετούν τη βία της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, που προστατεύουν τους καπιταλιστές και τα κέρδη τους με κάθε μέσο. Αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η εργατική τάξη, για τα συμφέροντά της, την ανασύνταξη, αντεπίθεση του ταξικού εργατικού κινήματος.

Στο πνεύμα του δόγματος της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ «νόμος και τάξη» συνεχίζονται οι διώξεις και σε βάρος των φτωχών αγροτών. Τα Δικαστήρια του Αγρινίου στις 11 Απρίλη 2014 επέβαλαν σε 6 αγωνιστές αγρότες -μέλη της Γραμματείας Αιτωλοακαρνανίας της ΠΑΣΥ και του ΔΣ της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων - ποινή φυλάκισης 8 μηνών με αναστολή, για τη συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις του 2009. Εχουν αυταπάτες EE, συγκυβέρνηση ΝΔ ΠΑΣΟΚ και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου ότι θα ανακόψουν τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες με αντεργατικούς νόμους, δικαστικές αποφάσεις και καταστολή σε βάρος της εργατικής τάξης. H ταξική πάλη έχει τους δικούς της νόμους, αποτελεί κινητήρια δύναμη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, την κατάκτηση και οικοδόμηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.

Ο εργαζόμενος λαός πρέπει να τιμωρήσει σκληρά τα κόμματα του κεφαλαίου ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, τις παραφυάδες και τους παραποτάμους τους, με όποιο όνομα και προσωπείο κι αν εμφανίζονται, ΕΛΙΑ, ΠΟΤΑΜΙ ή οποιοδήποτε άλλο. Να μην εξαπατηθεί από τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ ότι και τα κέρδη των μονοπωλίων μπορούν να αυγαταίνουν και να ικανοποιούνται οι λαϊκές ανάγκες. Οτι η ΕΕ μπορεί να γίνει από λύκος αρνί, αν αλλάξει το μείγμα διαχείρισης, αν ο Τσίπρας γίνει πρόεδρος της Κομισιόν.

Να τσακίσει τη φασιστική - ναζιστική Χρυσή Αυγή, που στηρίζει και υπερασπίζεται το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα.

Η ελπίδα του λαού βρίσκεται στην ενίσχυση του ΚΚΕ παντού. Στις ευρωεκλογές, στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Για να ενισχυθεί η Λαϊκή Συμμαχία, να δυναμώσει η αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική πάλη που βάζει στο στόχαστρό της την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και των συμμαχιών τους. Για να απαλλαγεί ο λαός μας από τα δεσμά της ΕΕ, με Εργατική - Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία που θα ανοίξει το δρόμο για τη λαϊκή ευημερία.

Οι λαοί με την πάλη τους έχουν τη δύναμη να ανατρέψουν παλιούς και νέους μηχανισμούς καταστολής και χειραγώγησης της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ

Στην ομοβροντία των αντεργατικών μέτρων της ΕΕ, που ψήφισαν οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου στο Ευρωκοινοβούλιο (14 - 17 Απρίλη 2014), στην τελευταία συνεδρίασή του πριν τις ευρωεκλογές, περιλαμβάνονται 115 αντιλαϊκά νομοθετικά κείμενα, οδηγίες, κανονισμοί, εκθέσεις και ψηφίσματα για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ευρωενωσιακών μονοπωλίων μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Ιδιαίτερη θέση στη φαρέτρα των μονοπωλίων κατέχουν η οδηγία για την «απόσπαση εργαζομένων στα πλαίσια παροχής υπηρεσιών - 96/71/EK» [COM (2012) 0131], καθώς και η Απόφαση του Συμβουλίου για την «τριμερή σύνοδο κορυφής» [COM (2013) 0740 -31.10.2013].

Η «νέα» αντεργατική οδηγία για «την απόσπαση εργαζομένων στα πλαίσια παροχής υπηρεσιών» έχει την ιστορία της. Συνδέεται άμεσα με την οδηγία για την απελευθέρωση παροχής υπηρεσιών στην εσωτερική αγορά (γνωστή και ως «οδηγία Μπολκεστάιν») και τις αποφάσεις του Ευρωδικαστηρίου στις υποθέσεις «Viking Line» (υπόθεση C-438/05 της 11/12/2007) και «Laval» (υπόθεση C-341/05 της 18/12/2007).

Με την «οδηγία Μπολκεστάιν» καταργείται κάθε «εθνικό εμπόδιο» για την εγκατάσταση των επιχειρήσεων και την παροχή υπηρεσιών σε οποιοδήποτε κράτος - μέλος της ΕΕ. Συμπληρώνοντας την οδηγία αυτή, οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της ΕΕ έκριναν παράνομες τις απεργίες των συνδικάτων των Φινλανδών ναυτεργατών και των Σουηδών οικοδόμων, επειδή παραβιάζουν τη «θεμελιώδη ελευθερία» που κατοχυρώνουν οι Συνθήκες της ΕΕ, την ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου. Το Ευρωδικαστήριο έκρινε παράνομο το αίτημα των απεργιών να εφαρμόζονται οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ) της Φινλανδίας και της Σουηδίας, αντί των αντίστοιχων εσθονικών και λετονικών ΣΣΕ, όπου είχαν την έδρα τους ή ήθελαν να την μεταφέρουν οι εταιρείες «Laval» και «Viking», για να πληρώνουν με μεροκάματα και μισθούς πείνας.

Για να θεσμοθετήσει το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος και την κατάργηση των ΣΣΕ (εθνικών - σε όποια κράτη-μέλη υπάρχουν - και κλαδικών) η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δημοσίευσε το 2012 πρόταση Κανονισμού «για την αποσαφήνιση της άσκησης του δικαιώματος της συλλογικής δράσης στο πλαίσιο των οικονομικών ελευθεριών της ενιαίας αγοράς και ιδίως της ελευθερίας εγκατάστασης και της ελευθερίας παροχής υπηρεσιών»¹. Το αντιαπεργιακό αυτό τερατούργημα (γνωστό και ως «Κανονισμός Μόντι ΙΙ», από το όνομα του εμπνευστή του, πρώην αστού Ιταλού πρωθυπουργού και επιτρόπου της ΕΕ) είχε αποκαλύψει πριν ακόμη την επίσημη δημοσίευσή του και είχε καταγγείλει η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ². Με τον κανονισμό αυτό η κάθε απεργία πρέπει να σέβεται τις οικονομικές ελευθερίες κίνησης του κεφαλαίου, που καθιέρωσε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, ενώ υποχρεώνει τα κράτη - μέλη να ενημερώνουν τα άλλα κράτη - μέλη των οποίων οι επιχειρήσεις τους θίγονται από μία απεργιακή κινητοποίηση, καθώς και την Επιτροπή για τα μέτρα που παίρνουν ή που σκοπεύουν να πάρουν για να σταματήσουν την απεργία, όταν θίγει τις οικονομικές ελευθερίες του κεφαλαίου.

Ετσι, οι απεργίες δεν θα κηρύσσονται παράνομες και καταχρηστικές μόνο από την ταξική Δικαιοσύνη των κρατών - μελών (όπως κατά κανόνα συμβαίνει σε όλες τις χώρες της ΕΕ και στην Ελλάδα), αλλά και από το Ευρωδικαστήριο, που αποκτά τη γενική εποπτεία καταστολής των ταξικών αγώνων της εργατικής τάξης, στο όνομα της επιβολής του δικαίου της ΕΕ, που υπερτερεί του εθνικού δικαίου. Η πρόταση της Επιτροπής για τον «Κανονισμό Μόντι ΙΙ» τελικά αποσύρθηκε, γιατί κρίθηκε ότι οι στόχοι και οι επιδιώξεις τους μπορούν ευκολότερα και με λιγότερες αντιδράσεις να εφαρμοστούν από τα κράτη - μέλη, την εθνική νομοθεσία και το αστικό δικαστικό τους σύστημα.

Η οδηγία «για την απόσπαση των εργαζομένων» ολοκληρώνει τον αντεργατικό κύκλο που περιγράψαμε, καταργώντας ουσιαστικά και τους όποιους ελάχιστους περιορισμούς στις επιχειρήσεις να διαλέγουν για έδρα τους κράτη - μέλη με τσακισμένους μισθούς και εργασιακά δικαιώματα και στη συνέχεια να εφαρμόζουν αυτούς τους άθλιους εργασιακούς και μισθολογικούς όρους στους εργάτες που απασχολούν σε όλες τις άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ, ως «αποσπασμένους εργαζόμενους». Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Μισθούς Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Πολωνίας, Εσθονίας, Λετονίας ή μάλλον Κίνας και Ινδίας, όπως προβλέπει το «Σύμφωνο για το ευρώ», κατάργηση των ΣΣΕ, χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος παντού, σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, για να διασωθούν και να αυξηθούν τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων.

Για την επιβολή της άγριας αντιλαϊκής πολιτικής τους, τα ευρωενωσιακά όργανα, οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου επιστρατεύουν τους ρεφορμιστές και οπορτουνιστές, την εργατική αριστοκρατία των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων - ETUC/CES, τον «κοινωνικό εταιρισμό» και την «ταξική συνεργασία». Ηδη, από τις 14-12-1970, με την Απόφαση 70/532/ΕΟΚ, η τότε ΕΟΚ είχε καθιερώσει τη λεγόμενη «μόνιμη επιτροπή απασχόλησης», ως «το κατάλληλο φόρουμ για τις διαβουλεύσεις με τους κοινωνικούς εταίρους».

Με την απόφαση 2003/174/ΕΚ της 6ης Μάρτη 2003 θεσπίστηκε η «τριμερής κοινωνική σύνοδος κορυφής», που επισημοποίησε τις άτυπες συνεδριάσεις μεταξύ των οργανώσεων των εργοδοτών, της εργατικής αριστοκρατίας και των οργάνων της ΕΕ. Με την ψήφιση στο Ευρωκοινοβούλιο στις 15 Απρίλη 2014, από το μεγάλο συνασπισμό των κομμάτων του κεφαλαίου, της Απόφασης του Συμβουλίου για την «τριμερή σύνοδο κορυφής», η «τριμερής» αποτελεί επίσημο όργανο της ΕΕ, στο οποίο συμμετέχουν ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, η Προεδρία του Συμβουλίου και οι δύο επόμενες Προεδρίες, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ένωση των καπιταλιστών, η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Επιχειρήσεων «BUSINESSEUROPE» και η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων ETUC-CES, όπου συμμετέχει και ο ντόπιος εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, παλιός και νέος, οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

Το ευρωενωσιακό αυτό όργανο ταξικής συνεργασίας επεξεργάζεται τις κατευθύνσεις και τις δράσεις που πρέπει να αναπτύξει ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός σε ευρωενωσιακό και εθνικό επίπεδο με τις αντίστοιχες οργανώσεις της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων, για τη χειραγώγηση της εργατικής τάξης, την καλλιέργεια του «κοινωνικού εταιρισμού», την παράδοση της εργατικής τάξης στους καπιταλιστές, το χτύπημα του ταξικού εργατικού κινήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι το αντεργατικό έκτρωμα, η οδηγία που προαναφέραμε για τους αποσπασμένους εργαζόμενους, αποτέλεσε αντικείμενο και αποτέλεσμα του «τριμερούς κοινωνικού διαλόγου», στο πλαίσιο του αιτήματος της ETUC/CES για ένα «Πρωτόκολλο κοινωνικής προόδου» που να τροποποιεί τη Συνθήκη της ΕΕ, για να συμφωνήσει τελικά με την οργάνωση των κεφαλαιοκρατών BUSINESSEUROPE στην πρόταση που παρουσίασε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ούτε βέβαια είναι τυχαίο ότι τα συμπεράσματα της πρόσφατης «τριμερούς κοινωνικής συνόδου κορυφής», που πραγματοποιήθηκε πριν την «εαρινή» Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 20 Μάρτη 2014, μεταφέρθηκαν αυτούσια στην ΕΓΣΣΕ, που υπογράφηκε από τους εργοδοτικούς και κυβερνητικούς συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και τον ΣΕΒ, η οποία όχι απλά επικυρώνει όλο το οπλοστάσιο των αντεργατικών μέτρων (μειώσεις μισθών, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, ΣΣΕ, κατεδάφιση Κοινωνικής Ασφάλισης κ.λπ.) αλλά κλιμακώνει την επίθεση του κεφαλαίου με τη «συγκρότηση δικτύου συνεργασίας» μεταξύ ΓΣΕΕ - ΣΕΒ «στη βάση των παρακάτω θεματικών ενοτήτων: 1. Απασχόληση - Εκπαίδευση - Κατάρτιση 2. Κοινωνική Προστασία 3. Ανταγωνιστικότητα 4. Επιχειρηματικότητα Καινοτομία»³.

Παραπομπές:

1. COM(2012) 130 τελικό

2. Βλ. άρθρο στον «Ρ», 26-2-2012

3. ΕΓΣΣΕ της 26ης Μάρτη 2014, Προοίμιο, σελ. 1

Το ΔΣ του «Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974», στο πλαίσιο των καθιερωμένων εκδηλώσεων μνήμης για την 47η επέτειο από την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967, καλεί στην εκδήλωση που διοργανώνει τη Δευτέρα 21/4, στις 11.30 π.μ., στον μνημειακό - ιστορικό χώρο του πρώην στρατοπέδου ΕΑΤ-ΕΣΑ, στο Πάρκο Ελευθερίας.

Η εκδήλωση περιλαμβάνει σύντομο χαιρετισμό από το ΔΣ του ΣΦΕΑ 1967-1974, κατάθεση στεφάνων στην προτομή του Σπύρου Μουστακλή και ξενάγηση στους χώρους του πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ.

Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 τονίζει:

«Σαράντα επτά χρόνια μετά την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας, διδασκόμαστε, θυμόμαστε, είμαστε περήφανοι για τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, τους αγωνιστές που πήραν μέρος στην αντιδικτατορική πάλη, που έμειναν όρθιοι και αλύγιστοι στα κρατητήρια, στα βασανιστήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ, στις φυλακές και τις εξορίες. Τιμάμε τους αγωνιστές, τα θύματα της δικτατορίας.

Δυναμώνουμε σήμερα τον αγώνα για να γίνει ο λαός ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει, για τη ζωή που αξίζει στους εργαζόμενους και τη νεολαία, για το σοσιαλισμό. Για να αποτελέσει παρελθόν το σύστημα που γεννά την καταπίεση, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση.

Η δικτατορία στη χώρα μας επιβλήθηκε έχοντας τη στήριξη τμημάτων της πλουτοκρατίας, κέντρων της αστικής εξουσίας, των ΗΠΑ. Η επιλογή της αστικής τάξης να αξιοποιήσει ως διαχειριστή της εξουσίας της τους συνταγματάρχες αποδεικνύει, για μια ακόμα φορά, πως η δικτατορία του κεφαλαίου μπορεί να παίρνει διάφορες μορφές. Η στρατιωτική δικτατορία αποτελεί "λύση" για την πλουτοκρατία, όταν δεν μπορεί με κοινοβουλευτικά μέσα να προωθήσει τα αντιλαϊκά της σχέδια, όταν έχει δυσκολίες λόγω και εσωτερικών αντιθέσεων.

Το σύστημα της εκμετάλλευσης για την εξυπηρέτηση των σκοπών του μπορεί να αξιοποιεί και φασιστικές ομάδες, να τους αμολά και να τους μαζεύει καταπώς βολεύει, όπως σήμερα γίνεται με τους νοσταλγούς της χούντας, τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής.

Το πραξικόπημα μπόρεσε να επιβληθεί και επειδή δεν βρήκε απέναντί του ένα λαό οργανωμένο, αποφασισμένο να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του, αξιοποιώντας και τις οξυμένες αντιθέσεις του αστικού πολιτικού συστήματος. Αντίθετα, κυριαρχούσαν οι αυταπάτες, η αναμονή των εκλογών, ο εγκλωβισμός του αγώνα του λαού στις στοχεύσεις των αστικών κομμάτων.

Αποδεικνύεται ότι σε κάθε εποχή και ιστορική περίοδο είναι κρίσιμος παράγοντας η ισχυροποίηση και ετοιμότητα του λαϊκού κινήματος, της πρωτοπορίας του, για να μπορεί ο λαός να καθορίζει τις εξελίξεις προς όφελός του.

Απ' τα βασικά επιχειρήματα που χρησιμοποίησε η χούντα για να βάλει το λαό στο "γύψο" ήταν ο λεγόμενος "κομμουνιστικός κίνδυνος". Αποδείχθηκε έτσι ότι ο αντικομμουνισμός - που και σήμερα καλλιεργείται από το σύστημα, τους μηχανισμούς του, κυβερνητικούς παράγοντες, την ΕΕ - οι διώξεις των κομμουνιστών και των πρωτοπόρων αγωνιστών, είναι πάντα ο προπομπός γενικότερων αντιλαϊκών μέτρων, που θίγουν τα συμφέροντα όλων των εργαζομένων, του λαού.

Η εξέλιξη του αντιδικτατορικού αγώνα στη συνέχεια έδειξε πως, παρά το αρχικό "μούδιασμα" του λαού, η αταλάντευτη στάση των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών στις φυλακές, στις εξορίες, η παράνομη πρωτοπόρα δράση του Κόμματος και της ΚΝΕ, που ιδρύθηκε μέσα στη δικτατορία, έδωσαν κουράγιο, ενέπνευσαν τον αγώνα του λαού.

Οσο δυνάμωνε το ΚΚΕ, τόσο δυνάμωνε και ο αντιδικτατορικός αγώνας, έπαιρνε πιο ανεβασμένες μορφές πάλης. Η ανάπτυξη του αγώνα προέκυψε και από την ήττα των απόψεων - που εξέφραζε και ο οπορτουνισμός - που ήθελαν συμβιβασμό με τη χούντα και τις μεταμφιέσεις της, στη λογική του μικρότερου κακού, του ρεαλισμού της υποταγής.

Ισχυρό - δυνατό ΚΚΕ πάντα και παντού είναι εγγύηση και δύναμη για τον αγώνα του λαού.

Τέλος, αποδείχθηκε ότι κανένας αντιδραστικός μηχανισμός, όσο δυνατός και ακατανίκητος και αν εμφανίζεται, δεν μπορεί να αναμετρηθεί με την υπεροχή του οργανωμένου εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Ετσι και σήμερα, όσο και αν η λυκοσυμμαχία της ΕΕ, τα κόμματα της πλουτοκρατίας και της ΕΕ προπαγανδίζουν πως "δεν αλλάζει τίποτα", την υποταγή στο "ρεαλισμό" και το "εφικτό", για το λαό ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, έξω απ' τα δεσμά της ΕΕ και των μονοπωλίων, και έχει τη δύναμη να τον επιβάλει.

Το ΚΚΕ καλεί την εργατική τάξη, τους ανέργους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τους νέους και τις νέες να βαδίσουν σ' αυτό το δρόμο. Να δυναμώσει ο αγώνας του λαού για τα σύγχρονα δικαιώματα, για την ικανοποίηση των αναγκών του. Να δυναμώσει η λαϊκή συμμαχία, να οργανωθεί παντού, στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές.

Να δυναμώσει το ΚΚΕ παντού - και στις εκλογές, για να ανοίξουμε το δρόμο στη φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, για να μην ανακάμψει το κεφάλαιο πάνω στα συντρίμμια των δικαιωμάτων του λαού. Για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους, με το λαό στην εξουσία και ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει».