Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος, ο Π. Λαφαζάνης, δήλωσε ότι η πρόταση συγχώνευσης των δύο τραπεζών «είναι πρόταση για την απόλυτη παράδοση της Εθνικής Τράπεζας στα ιδιωτικά συμφέροντα», δημιουργώντας την αίσθηση ότι τόσο ο ίδιος όσο και το κόμμα του ζούνε σε κάποιον άλλο πλανήτη και μάλιστα σε εντελώς διαφορετική εποχή.

Κανένας απολύτως, εδώ και πολλά - πολλά χρόνια δεν μπορεί να υποστηρίξει στα σοβαρά ότι η Εθνική αποτελεί περιουσιακό στοιχείο του Δημοσίου. Οχι μόνο επειδή το κράτος έχει εκποιήσει και το τελευταίο 5% που κατείχε στην άλλοτε μεγαλύτερη κρατική τράπεζα της χώρας και άρα τυπικά δεν είναι μέτοχος σε αυτή. Αλλά και επειδή καμιά απολύτως διαφορά δεν υπάρχει στον τρόπο λειτουργίας της συγκεκριμένης τράπεζας σε σχέση με τις υπόλοιπες. Κέρδη επιδιώκουν εκείνες, υπερκέρδη προσφέρει στους μεγαλομετόχους της και η Εθνική. Τοκογλυφία με το δημόσιο χρέος κάνουν οι άλλες, ακόμα μεγαλύτερη κάνει η Εθνική. Τις λαϊκές καταθέσεις καταβροχθίζουν οι άλλες τράπεζες με μικρά επιτόκια, το ίδιο ακριβώς κάνει η Εθνική με μηδενικά, μάλιστα, επιτόκια.

Μία μόνο εξήγηση μπορεί να υπάρχει για τη θέση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Παριστάνοντας ότι η Εθνική δεν ανήκει αποκλειστικά στα ιδιωτικά συμφέροντα, προσπαθούν να εξιλεωθούν για το «ναι» που είπαν ως κόμμα όταν ξεκίνησε η διαδικασία ιδιωτικοποίησης της Εθνικής, τότε που έβαζαν την ψήφο τους στο ζύγι, σε σχέση με την τιμή πώλησης των μετοχών. Και της Εθνικής και των ΔΕΚΟ και των άλλων περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, που οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ παραχωρούσαν στο μεγάλο κεφάλαιο.

Ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο συζήτησης χτες στη Βουλή Επίκαιρης Ερώτησης που είχε καταθέσει για τον πρωθυπουργό, απευθύνθηκε στον υπουργό Οικονομικών λέγοντάς του: «Είστε καταγέλαστοι»! Καταγέλαστος όμως γίνεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κάθε φορά που, προσπαθώντας να παίξει τον αντιπολιτευτικό του ρόλο, αποκαλύπτει ότι η πολιτική του οδηγεί στην πλήρη ενσωμάτωση στο σύστημα που υποτίθεται ότι αντιπολιτεύεται και στο διά ταύτα καταλήγει να το υπερασπίζεται και μάλιστα σθεναρά. Αυτό συνέβη και χτες. Μεταξύ άλλων ο Αλ. Τσίπρας εγκάλεσε την κυβέρνηση για το εξής πράγμα: «Και ξέρετε κάτι, έχετε αποδειχθεί ως λαγοί στην κούρσα διάλυσης της Ευρώπης. Διαλύεται όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και όλος ο ευρωπαϊκός νότος. Αυτά τα οποία περνάνε ως αποφάσεις, δεσμευτικά μάλιστα και στα Συντάγματα, είναι πολιτικές σοκ που μόνο στη Χιλή του Πινοσέτ έχουν ξαναγίνει»!

Τι να πρωτοσχολιάσουμε εδώ; Τον βαρύ κι ασήκωτο καημό τους μην τυχόν και πάθει τίποτα η ευρωένωση των μονοπωλίων; Τον έμμεσο ισχυρισμό ότι με τα όσα προωθούνται στο πλαίσιό της κινδυνεύει η συνοχή της; Την κατηγορία προς την κυβέρνηση ότι αποτελεί «λαγό στην κούρσα της διάλυσής της»; Αλήθεια, τι θα πάθουν οι λαοί αν διαλυθεί; Μπορεί και να παλεύουν από καλύτερες θέσεις για την ανατροπή του συστήματος.

Αν ειλικρινώς ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ νοιαζόταν για το λαό, όχι μόνο δεν θα είχε πρόβλημα, αλλά θα έπρεπε να χαίρεται εάν η ΕΕ έμπαινε σε πορεία διάλυσης. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει, η ΕΕ για την ώρα δεν διαλύεται, μπορεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να είναι ήσυχος. Η στρατηγική της ΕΕ, η οποία εξειδικεύεται σε συγκεκριμένες πολιτικές και μέτρα, δεν αποσκοπεί παρά στο να την θωρακίσει ως θεματοφύλακα των συμφερόντων των μονοπωλίων και να δημιουργήσει καλύτερες ακόμα συνθήκες για να δρα ως τέτοιος, υπέρ της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας τους, εναντίον των λαών, όσο και αν υπάρχουν οξύτατες αντιθέσεις στο εσωτερικό της λόγω των ιδιαίτερων συμφερόντων των μονοπωλίων κάθε κράτους - μέλους, κυρίως από τα ισχυρά. Η κυβέρνηση δεν συντάσσεται απλώς με αυτή τη στρατηγική, αλλά έχει πάρει ενεργό μέρος στη διαμόρφωσή της, ακριβώς γιατί εκπροσωπεί πολιτικά την άρχουσα τάξη, επιλογή της οποίας ήταν και παραμένει η ένταξη και συμμετοχή στην ΕΕ και σε άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Κι εδώ «κολλάει» κάτι ακόμα που πρόσαψε ο Αλ. Τσίπρας στην κυβέρνηση. Είπε: «Είστε ενδεχομένως ικανότατος για να είστε επικεφαλής μιας ομάδας τεχνοκρατών των Βρυξελλών και ο πρωθυπουργός διαμεσολαβητής ακόμη και Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ αν θέλει, αλλά όχι να εκπροσωπείτε έναν κυρίαρχο λαό, υπουργός και πρωθυπουργός ενός κυρίαρχου κράτους. Διότι όταν εκπροσωπείτε έναν κυρίαρχο λαό διαπραγματεύεστε, δεν τα δίνετε όλα».

Τους έκανε τα μούτρα - κρέας! Μα ούτε αυτή η κυβέρνηση, ούτε καμία άλλη προηγούμενη, εκπροσωπούσε το λαό κι αυτός ο λαός δεν ήταν ποτέ κυρίαρχος. Σαν «υποζύγιο» τον αντιμετώπιζαν, άοκνος δουλευτής που δεν απόλαυσε ποτέ το προϊόν του μόχθου του, το οποίο φρόντιζαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις σαν εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας να φτάνει στις τσέπες της στο ακέραιο. Απ' αυτήν τη σκοπιά ας μην την αδικεί την κυβέρνηση ο Αλ. Τσίπρας. Μια χαρά διαπραγματεύεται και «μεσιτεύει» τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ο λαός να καταλάβει, να γυρίσει την πλάτη σε όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, να συμπορευτεί με το ΚΚΕ για το δικό του δρόμο ανάπτυξης, χωρίς μονοπώλια, καπιταλιστές και ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Γρηγοριάδης Κώστας

Προφανώς, κάποιοι θα χάσουν και κάποιοι θα κερδίσουν από αυτές τις ιστορίες, μια και, όπως γνωρίζουμε, έχουν πολλές επιπτώσεις.

Το ποιοι από τους ομίλους θα είναι, τελικά, οι νικητές, δεν το ξέρουμε. Και, εδώ που τα λέμε, ουδόλως ενδιαφέρει είτε εμάς, είτε τους έργαζόμενους.

Γνωρίζουμε, όμως, ποιοι θα είναι οι (από χέρι) χαμένοι. Ποιοι άλλοι από τους τραπεζοϋπάλληλους, που και θα απολυθούν και θα χάσουν δικαιώματα, προκειμένου να ...ενδυναμωθεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Αλλωστε εδώ και πολύ καιρό γίνεται λόγος και υπάρχουν δημοσιεύματα για την «ανάγκη αλλαγών» στα Εργασιακά των τραπεζικών ιδρυμάτων, πράγμα κάθε άλλο παρά τυχαίο.

Τώρα γιατί το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, που θα λάβει μέχρι το τέλος αυτού του χρόνου ενισχύσεις της τάξης των 100 δισεκατομμυρίων ευρώ (ήδη, έχουν «τσεπώσει» τα περισσότερα), έχει ανάγκη από περαιτέρω μείωση του κόστους... τι να σας πούμε.

Ρωτήστε αυτούς που υποστηρίζουν πως έχουμε «κρίση χρέους» και ότι «μαζί τα φάγαμε». Ισως μπορούν να το εξηγήσουν.

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, σε χρόνο μηδέν, το «σκότωσε» - κατά το κοινώς λεγόμενο - το Ελληνικό. Το ενέταξε στο περίφημο φαστ τρακ και αναμένονται οι επενδυτές του Κατάρ να έρθουν για να κάνουν ...ό,τι τους καπνίσει.

Γιατί αυτό στην πραγματικότητα σημαίνει το φαστ τρακ. Επενδύεις όπως θέλεις, όποτε θέλεις, με όποιους όρους και νόμους επιθυμείς. Κι αν χρειαστείς και ...κάτι ακόμη, όλα γίνονται.

Κατά τα άλλα, δε θα υπάρξει - όπως δήλωσε πολλάκις ο πρωθυπουργός - εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Η κυβέρνηση δε θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Καθαρά επικοινωνιακή ήταν η χτεσινή επίσκεψη του προέδρου της ΝΔ στα Ναυπηγεία Ελευσίνας. Το συμπέρασμα που αβίαστα προκύπτει από τα όσα είπε και δεν είπε ο Α. Σαμαράς είναι ότι βασικός στόχος της επίσκεψης είναι η ενίσχυση του φιλολαϊκού προφίλ της ΝΔ, με το βλέμμα στις κάλπες που η ηγεσία του κόμματος διαδίδει ότι είναι πιθανές τους επόμενους μήνες. Πίσω όμως από την επικοινωνιακή σκόνη, εύκολα μπορεί κανείς να διακρίνει το αποκρουστικό πρόσωπο της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζει με συνέπεια η ηγεσία της ΝΔ. Ο Α. Σαμαράς μόνο λόγια συμπάθειας είχε για τους εργαζόμενους στα Ναυπηγεία, αποφεύγοντας επιμελώς οποιαδήποτε δέσμευση για τα προβλήματα που τους καίνε. Δεν μπορούσε βέβαια να κάνει κάτι άλλο, γιατί οι θέσεις και η πολιτική του κόμματός του βρίσκονται απέναντι από τα συμφέροντα των εργαζομένων. Για παράδειγμα, η ηγεσία της ΝΔ έχει ταχθεί ανοικτά υπέρ του εξορθολογισμού, δηλαδή της σφαγής, της λίστας των βαρέων και ανθυγιεινών και γι' αυτό ο πρόεδρος της ΝΔ μάλλον έκανε πως δεν άκουσε όταν του έθεσαν το θέμα οι εργαζόμενοι. Επίσης στηρίζει αναφανδόν τα εφοπλιστικά συμφέροντα, θεωρώντας τις «ναυτιλιακές μας επιχειρήσεις ως υπόδειγμα ανταγωνιστικότητας», όπως είχε δηλώσει πριν μερικούς μήνες στη Ναυτιλιακή Λέσχη Πειραιά ο Α. Σαμαράς. Από αυτή την άποψη θεωρεί απόλυτα φυσιολογικό να κτίζουν τα καράβια τους στα ναυπηγεία της Απω Ανατολής, της Κίνας ή της Τουρκίας αντί της Ελευσίνας ή του Περάματος... Με άλλα λόγια, οι φιλολαϊκές μάσκες της ηγεσίας της ΝΔ δεν μπορούν καθόλου να κρύψουν το πραγματικό πρόσωπο της πολιτικής της.

Οσο ζορίζουν τα πράγματα και περιορίζονται ασφυκτικά τα περιθώρια διαχείρισης της κρίσης, τόσο εντείνονται οι γκρίνιες και οι φωνές στο στρατόπεδο της πλουτοκρατίας για τα επόμενα βήματα στο φόντο πάντα της διογκούμενης και καθολικής λαϊκής δυσαρέσκειας. Μια μικρή μόνο γεύση δίνουν τα πρωτοσέλιδα και τα άρθρα του αστικού Τύπου. Η «Καθημερινή» για παράδειγμα που μόλις πριν δύο μέρες διαπίστωνε αίφνης ότι «η κυβέρνηση δεν διαθέτει σχέδιο εξόδου από την κρίση», χτες επανήλθε εκτιμώντας ότι «το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε δίνη», διακρίνοντας «έλλειμμα συντονισμού, διαφωνίες μεταξύ υπουργών και αντιδράσεις βουλευτών». Πιο ξεκάθαρο όμως ήταν το μήνυμα που στέλνει η εφημερίδα του εφοπλιστή Αλαφούζου στο κύριο άρθρο της εφημερίδας με τον εύληπτο τίτλο «τα περιθώρια στενεύουν». Ασκώντας κριτική προσωπικά στον πρωθυπουργό για το χειρισμό του ζητήματος της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας εκτιμά ότι «ο πρωθυπουργός βρίσκεται τώρα ενώπιον μιας εσωκομματικής εξέγερσης, καθώς απειλείται η ψήφιση και εφαρμογή βασικών προβλέψεων του Μνημονίου». Και δίχως να μασά τα λόγια του, το άρθρο καταλήγει: «Τα περιθώρια στενεύουν και ο πρωθυπουργός θα έχει σύντομα να επιλέξει ανάμεσα στη χρεοκοπία της χώρας και την πολιτική αυτοκτονία. Προς το παρόν μοιάζει να βαδίζει προς την "επίτευξη" και των δύο στόχων, λόγω πολιτικής αδυναμίας». Το συμπέρασμα που πρέπει να βγάλει ο λαός είναι ότι έχει έλθει η ώρα να πιστέψει στις δυνάμεις του και να περάσει στην αντεπίθεση με στόχο την απόκρουση και την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και της εξουσίας του κεφαλαίου.

Η κλιμάκωση της καταστολής από την κυβέρνηση, η όξυνση της επιθετικότητάς της, απέναντι σε κάθε απεργία, κάθε κινητοποίηση, από οποιαδήποτε ομάδα και κλάδο εργαζομένων, αλλά και άλλων λαϊκών στρωμάτων (βλέπε, αγώνες ενάντια στα διόδια και την αύξηση εισιτηρίων) μαρτυρούν ταυτόχρονα την αποφασιστικότητά της να περάσει «διά πυρός και σιδήρου» την αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική της. Οσο μάλιστα θα βαθαίνει ο αντιδραστικός χαρακτήρας αυτής της πολιτικής τόσο θα γίνονται πιο σκληρές και απροκάλυπτες οι μέθοδοι επιβολής. Η κυβέρνηση θέτει εκτός νόμου τους αγώνες που αμφισβητούν την αντεργατική πολιτική της, τις διεκδικήσεις που δε χωράνε στον κορσέ του μνημονίου. Μόνο που τέτοιες δεν υπάρχουν. Γιατί τα όρια του μνημονίου, σημαίνουν αποδοχή ανεργίας, φτώχειας, εξαθλίωσης. Δείχνει όχι μόνο τα όρια, αλλά και το πραγματικό περιεχόμενο της «αστικής δημοκρατίας», της «νομιμότητας» που σκοπό έχει την περιφρούρηση των καπιταλιστικών συμφερόντων.