Την ίδια ώρα, βέβαια, η συζήτηση στη Βουλή φανέρωσε και το πώς όλα τα παραπάνω αξιοποιούνται από τα αστικά κόμματα για να στήνουν μεταξύ τους κάλπικες διαχωριστικές γραμμές. Για παράδειγμα, βουλευτές της ΝΔ καλούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ να ...παραδεχτεί ότι «το μόνο σύστημα που δουλεύει είναι ο καπιταλισμός, παρά τις αδυναμίες του, ενώ ο σοσιαλισμός όπου εφαρμόστηκε κατέρρευσε». Λες κι έχει ο ΣΥΡΙΖΑ καμιά διαφωνία με αυτό, έχοντας υπηρετήσει ως «βασιλικότερος του βασιλέως» τους στόχους του κεφαλαίου, ενώ σήμερα, ως αντιπολίτευση, δεν προλαβαίνει να κάνει «ρελάνς» στις κυβερνητικές προτάσεις για τα «φιλοεπενδυτικά» μέτρα! Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, παίρνοντας την πάσα, επιχείρησε να ξαναστήσει «αντιδεξιά» δόκανα, εγκαλώντας μάλιστα αποθρασυμένος το ΚΚΕ ότι θα είναι «υπόλογο στους εργαζόμενους», επειδή δεν βάζει πλάτη για νέες ψευδαισθήσεις και αυταπάτες στο λαό, για μια δήθεν «προοδευτική διακυβέρνηση», που κατέρρευσαν με πάταγο στην 5χρονη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο λαός, με την πάλη του, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, μπορεί να βάλει εμπόδια στην επίθεση που «συναινετικά» κλιμακώνεται σε βάρος του, να αχρηστεύσει τα σικέ παιχνίδια που αποτελούν συμπλήρωμά της.

«Σχίζουν τα ιμάτιά τους» κυβερνητικά στελέχη και μερίδα του Τύπου ενάντια στο απεργιακό δικαίωμα, επ' αφορμή της προχτεσινής κινητοποίησης στο Μετρό, με δακρύβρεχτες δηλώσεις και προκλητικά πρωτοσέλιδα για την «ταλαιπωρία των επιβατών» και τον «κοινωνικό αυτοματισμό», που προκαλούν τάχα με τις αποφάσεις τους οι συνδικαλιστές (!) και όχι η κυβέρνηση, με την αντιλαϊκή - αντεργατική πολιτική της στις συγκοινωνίες και με τις συκοφαντίες σε βάρος των εργατικών αγώνων. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η κυβέρνηση δεν περίμενε τη συγκεκριμένη κινητοποίηση για να ξιφουλκήσει κατά του δικαιώματος της απεργίας και των διαδηλώσεων. Υπενθυμίζουμε ότι όλα τα τελευταία χρόνια, 9 στις 10 απεργίες βγαίνουν «παράνομες και καταχρηστικές» από τα δικαστήρια, ενώ ειδικά στα μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν επιστρατευτεί πολλές φορές οι απεργοί. Επομένως, κυβέρνηση και ΜΜΕ ξεσαλώνουν όχι για να υπερασπίσουν τα δικαιώματα των επιβατών - για τα οποία καρφί δεν τους καίγεται - ούτε για να προστατεύσουν τους εργαζόμενους και το απεργιακό τους δικαίωμα από «απερίσκεπτες» και «καταχρηστικές», όπως τις παρουσιάζουν, αποφάσεις των συνδικάτων τους. Αποκλειστικός στόχος ήταν και παραμένει το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος για ολόκληρη την εργατική τάξη, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Ηταν και παραμένει η αποτροπή και δυσφήμιση κάθε φωνής διαμαρτυρίας και διεκδίκησης, απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική που δυναμώνει, με αναγκαίο «συμπλήρωμα» την ένταση του εργοδοτικού αυταρχισμού και της κρατικής καταστολής. Εκεί πρέπει να στρέψουν την αγωνιστική τους δύναμη οι εργαζόμενοι, ενισχύοντας παράλληλα την αλληλεγγύη σε κάθε κλάδο που μπαίνει στο στόχαστρο της εργοδοσίας και των κομμάτων της.

Την «επιχειρηματικότητα» έχει κάνει σημαία της η κυβέρνηση, όπως και όλες οι προηγούμενες, παρουσιάζοντάς την κυρίως στους νέους ως «διέξοδο» από τον βραχνά της ανεργίας. Φέρνει μάλιστα ως παράδειγμα τις λεγόμενες «νεοφυείς επιχειρήσεις», για τις οποίες ισχυρίζεται ότι προσφέρουν μεγάλες ευκαιρίες «ανέλιξης» και «επιτυχίας», αρκεί ο νέος να συνδυάσει σωστά τη φαντασία, την επινοητικότητα, το ταλέντο και τις γνώσεις του στην τεχνολογία. Με άλλα λόγια, όποιος είναι «ικανός» και «δημιουργικός» προκόβει! Οσοι πάλι βολοδέρνουν ανάμεσα στην ανεργία και σε δουλειές του ποδαριού, μάλλον δεν έχουν αξιοποιήσει σωστά τις ευκαιρίες που το σύστημα μοιράζει με τη σέσουλα, για να στήσουν μια δική τους «πρωτότυπη» δουλειά. Μιλώντας όμως για τις «start-up» επιχειρήσεις, τα στοιχεία που δημοσιεύονται στον Τύπο καταρρίπτουν τη μαγική εικόνα που προσπαθεί να δημιουργήσει η κυβέρνηση. Οπως προκύπτει, μόλις το 1-2% των επιχειρήσεων αυτού του τύπου που αναζήτησαν χρηματοδότηση το 2019 κατόρθωσαν τελικά να την πάρουν από κάποιο «επενδυτικό κεφάλαιο» και να αναπτύξουν παραπέρα το προϊόν τους, ενώ όλες οι άλλες είτε «έσβησαν» είτε αργοπεθαίνουν. Το μηδαμινό αυτό ποσοστό «επιτυχίας» για τις ελληνικές «start-ups» είναι ίδιο με τον παγκόσμιο μέσο όρο, που δείχνει ότι ελάχιστες από αυτές τις επιχειρήσεις μπορούν να αποτελέσουν επιλογή επιβίωσης για τους νέους. Στην πλειοψηφία τους είναι θνησιγενείς, αφού η εξέλιξή τους εξαρτάται άμεσα από το αν θα τις χρηματοδοτήσει κάποιο «επενδυτικό κεφάλαιο» ή ένα μεγάλο μονοπώλιο, με μοναδικό κριτήριο βέβαια το κατά πόσο η «νεοφυής» ιδέα θα προσθέσει μερικά ακόμα μηδενικά στην κερδοφορία του.